Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
14:4
14:7
14:11
14:17
14:20
14:25
14:26
14:28
14:31
14:32
14:35
14:36
14:39
14:41
14:42
14:43
И взе́мъ ве́сь со́нмъ, даде́ гла́съ: и пла́кахуся лю́дiе всю́ но́щь ту́:
и ропта́ху на Моисе́а и Ааро́на вси́ сы́нове Изра́илтестiи, и реко́ша къ ни́мъ ве́сь со́нмъ:
о, дабы́ у́мерли бы́хомъ въ земли́ Еги́петстѣй, или́ въ пусты́ни се́й да бы́хомъ у́мерли: и вску́ю вво́дитъ на́съ Госпо́дь въ зе́млю сiю́, е́же па́сти на бра́ни? Жены́ на́шя и дѣ́ти на́шя бу́дутъ въ разграбле́нiе: ны́нѣ у́бо лу́чше е́сть на́мъ возврати́тися во Еги́петъ.
И рече́ дру́гъ ко дру́гу: поста́вимъ себѣ́ старѣ́йшину, и возврати́мся во Еги́петъ.
И падо́ста Моисе́й и Ааро́нъ ни́цъ предъ всѣ́мъ со́нмомъ сыно́въ Изра́илевыхъ.
Иису́съ же сы́нъ Нави́нъ и Хале́въ сы́нъ Иефонні́инъ от согля́давшихъ зе́млю, растерза́ста ри́зы своя́
и реко́ста ко всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ, глаго́люще: земля́, ю́же согля́дахомъ, добра́ е́сть зѣло́ зѣло́:
а́ще лю́битъ на́съ Госпо́дь, введе́тъ на́съ въ зе́млю ту́ и да́стъ ю́ на́мъ: земля́ же е́сть кипя́щая ме́домъ и млеко́мъ:
но от Го́спода не бу́дите отсту́пницы: вы́ же не убо́йтеся люді́й земли́ тоя́, поне́же въ снѣ́дь на́мъ е́сть: отступи́ло бо вре́мя от ни́хъ, Госпо́дь же съ на́ми: не убо́йтеся и́хъ.
И рече́ ве́сь со́нмъ поби́ти и́хъ ка́менiемъ: и сла́ва Госпо́дня яви́ся во о́блацѣ надъ ски́нiею свидѣ́нiя всѣ́мъ сыно́мъ Изра́илевымъ.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: доко́лѣ преогорчева́ютъ Мя́ лю́дiе сі́и? И доко́лѣ не вѣ́руютъ Мнѣ́ во всѣ́хъ зна́менiихъ, я́же сотвори́хъ въ ни́хъ?
поражу́ и́хъ сме́ртiю и погублю́ и́хъ: и сотворю́ тя и до́мъ отца́ твоего́ въ язы́къ вели́къ и мно́гъ па́че не́жели се́й.
И рече́ Моисе́й ко Го́споду: и услы́шатъ Еги́птяне, я́ко возве́лъ еси́ крѣ́постiю Твое́ю лю́ди Твоя́ сiя́ от ни́хъ:
но и вси́ живу́щiи на земли́ се́й слы́шаша, я́ко Ты́ еси́ Госпо́дь въ лю́дехъ си́хъ, и́же очи́ма ко очесе́мъ явля́ешися, Го́споди, и о́блакъ Тво́й ста́ надъ ни́ми, и столпо́мъ о́блачнымъ и́деши Ты́ предъ ни́ми въ де́нь, и столпо́мъ о́гненнымъ въ нощи́:
и потреби́ши лю́ди сiя́ а́ки еди́наго человѣ́ка: и реку́тъ вси́ язы́цы, ели́цы слы́шаша и́мя Твое́, глаго́люще:
зане́же не возмо́же Госпо́дь люді́й Свои́хъ ввести́ въ зе́млю, о не́йже кля́тся и́мъ, погуби́ и́хъ въ пусты́ни:
и ны́нѣ да вознесе́тся рука́ Твоя́, Го́споди, я́коже ре́клъ еси́, глаго́ля:
Госпо́дь долготерпѣли́въ и многоми́лостивъ и и́стиненъ, отъе́мляй беззако́нiя и непра́вды и грѣхи́, и очище́нiемъ не очи́ститъ пови́ннаго, отдая́ грѣхи́ отце́въ на ча́да, до тре́тiяго и четве́ртаго ро́да:
оста́ви грѣ́хъ лю́демъ си́мъ по вели́цѣй ми́лости Твое́й, я́коже ми́лостивъ бы́лъ еси́ и́мъ от Еги́пта да́же до ны́нѣ.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: ми́лостивъ и́мъ е́смь по словеси́ твоему́:
но живу́ А́зъ, и при́сно живе́тъ и́мя Мое́, и напо́лнитъ сла́ва Госпо́дня всю́ зе́млю:
я́ко вси́ му́жiе ви́дящiи сла́ву Мою́ и зна́менiя, я́же сотвори́хъ во Еги́птѣ и въ пусты́ни се́й, и искуси́ша Мя́, се́, деся́тое, и не послу́шаша гла́са Моего́,
и́стинно не у́зрятъ земли́, е́юже кля́хся отце́мъ и́хъ: ра́звѣ ча́домъ и́хъ, я́же су́ть со Мно́ю здѣ́, и́же не вѣ́дятъ добра́ и зла́, вся́къ ю́ноша не вѣ́дый, си́мъ да́мъ зе́млю: вси́ же разгнѣ́вавшiи Мя́ не у́зрятъ ю́:
ра́бъ же Мо́й Хале́въ, я́ко бы́сть ду́хъ и́нъ въ не́мъ, и возслѣ́дова Мнѣ́, введу́ его́ въ зе́млю, въ ню́же ходи́лъ та́мо, и сѣ́мя его́ наслѣ́дитъ ю́:
Амали́къ же и Ханане́й живу́тъ во юдо́ли: у́трѣ возврати́теся и подви́гнитеся вы́ въ пусты́ню путе́мъ мо́ря Чермна́го.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю и Ааро́ну, глаго́ля:
доко́лѣ со́нмъ се́й злы́й? Я́же они́ ро́пщутъ проти́ву Мнѣ́, ропта́нiе сыно́въ Изра́илевыхъ, и́мже возропта́ша о ва́съ, слы́шахъ:
рцы́ и́мъ: живу́ А́зъ, глаго́летъ Госпо́дь: и́стинно, я́коже глаго́ласте во у́шы Мои́, та́ко сотворю́ ва́мъ:
въ пусты́ни се́й паду́тъ тѣлеса́ ва́ша, и все́ согля́данiе ва́ше, и сочте́нiя ва́ша, от два́десяти лѣ́тъ и вы́шше, ели́цы ропта́ша на Мя́:
а́ще вы́ вни́дете въ зе́млю, на ню́же простро́хъ ру́ку Мою́, всели́ти ва́съ на не́й, ра́звѣ Хале́въ сы́нъ Иефонні́инъ и Иису́съ сы́нъ Нави́нъ:
и ча́да ва́ша, и́хже рѣ́сте въ разграбле́нiи бы́ти, введу́ я́ въ зе́млю, и наслѣ́дятъ зе́млю, от нея́же вы́ отверго́стеся:
и тѣлеса́ ва́ша паду́тъ въ пусты́ни се́й:
сы́нове же ва́ши пасо́ми бу́дутъ въ пусты́ни четы́редесять лѣ́тъ, и носи́ти и́мутъ блуже́нiе ва́ше, до́ндеже потребя́тся тѣлеса́ ва́ша въ пусты́ни:
по числу́ дні́й, въ ни́хже согля́дасте зе́млю, четы́редесять дні́й, за де́нь лѣ́то цѣ́лое, понесе́те грѣхи́ ва́шя четы́редесять лѣ́тъ, и увѣ́сте я́рость гнѣ́ва Моего́:
А́зъ Госпо́дь глаго́лахъ ва́мъ: и́стинно та́ко сотворю́ со́нму сему́ зло́му, воста́вшему на Мя́: въ пусты́ни се́й потребя́тся, и та́мо и́змрутъ.
И му́жiе, и́хже посыла́ Моисе́й согля́дати зе́млю, и прише́дше возропта́ша на ню́ къ со́нму, е́же бы изнести́ словеса́ зла́ о земли́,
и изомро́ша му́жи, глаго́лавшiи о земли́ зло́, я́звою предъ Го́сподемъ:
и Иису́съ сы́нъ Нави́нъ и Хале́въ сы́нъ Иефонні́инъ жи́вы оста́стася от муже́й тѣ́хъ ходи́вшихъ согля́дати зе́млю.
И глаго́ла Моисе́й словеса́ сiя́ ко всѣ́мъ сыно́мъ Изра́илевымъ: и воспла́кашася лю́дiе зѣло́,
и воста́вше зау́тра, взыдо́ша на ве́рхъ горы́, глаго́люще: се́, мы́ взы́демъ на мѣ́сто, е́же рече́ Госпо́дь, я́ко согрѣши́хомъ.
И рече́ Моисе́й: вску́ю вы́ преступа́ете сло́во Госпо́дне? Не благопоспѣ́шно бу́детъ ва́мъ:
не восходи́те: нѣ́сть бо Госпо́дь съ ва́ми: и паде́те предъ лице́мъ вра́гъ ва́шихъ:
зане́ Амали́къ и Ханане́й та́мо предъ ва́ми, и паде́те мече́мъ, поне́же отврати́стеся, не покаря́ющеся Го́споду, и не бу́детъ Госпо́дь съ ва́ми.
И пону́дившеся взыдо́ша на ве́рхъ горы́: киво́тъ же завѣ́та Госпо́дня и Моисе́й не дви́гнушася изъ среды́ полка́.
И сни́де Амали́къ и Ханане́й сѣдя́й въ горѣ́ то́й, и сотро́ша и́хъ, и изсѣко́ша и́хъ да́же до Ерма́на: и возврати́шася въ по́лкъ.
וַתִּשָּׂא כָּל־הָעֵדָה, וַיִּתְּנוּ אֶת־קוֹלָם; וַיִּבְכּוּ הָעָם בַּלַּיְלָה הַהוּא׃
וַיִּלֹּנוּ עַל־מֹשֶׁה וְעַל־אַהֲרֹן, כֹּל בְּנֵי יִשְׂרָאֵל; וַיֹּאמְרוּ אֲלֵהֶם כָּל־הָעֵדָה, לוּ־מַתְנוּ בְּאֶרֶץ מִצְרַיִם, אוֹ בַּמִּדְבָּר הַזֶּה לוּ־מָתְנוּ׃
וְלָמָה יְהוָה מֵבִיא אֹתָנוּ אֶל־הָאָרֶץ הַזֹּאת לִנְפֹּל בַּחֶרֶב, נָשֵׁינוּ וְטַפֵּנוּ יִהְיוּ לָבַז; הֲלוֹא טוֹב לָנוּ שׁוּב מִצְרָיְמָה׃
וַיֹּאמְרוּ אִישׁ אֶל־אָחִיו; נִתְּנָה רֹאשׁ וְנָשׁוּבָה מִצְרָיְמָה׃
וַיִּפֹּל מֹשֶׁה וְאַהֲרֹן עַל־פְּנֵיהֶם; לִפְנֵי כָּל־קְהַל עֲדַת בְּנֵי יִשְׂרָאֵל׃
וִיהוֹשֻׁעַ בִּן־נוּן, וְכָלֵב בֶּן־יְפֻנֶּה, מִן־הַתָּרִים אֶת־הָאָרֶץ; קָרְעוּ בִּגְדֵיהֶם׃
וַיֹּאמְרוּ, אֶל־כָּל־עֲדַת בְּנֵי־יִשְׂרָאֵל לֵאמֹר; הָאָרֶץ, אֲשֶׁר עָבַרְנוּ בָהּ לָתוּר אֹתָהּ, טוֹבָה הָאָרֶץ מְאֹד מְאֹד׃
אִם־חָפֵץ בָּנוּ יְהוָה, וְהֵבִיא אֹתָנוּ אֶל־הָאָרֶץ הַזֹּאת, וּנְתָנָהּ לָנוּ; אֶרֶץ אֲשֶׁר־הִוא זָבַת חָלָב וּדְבָשׁ׃
אַךְ בַּיהוָה אַל־תִּמְרֹדוּ, וְאַתֶּם, אַל־תִּירְאוּ אֶת־עַם הָאָרֶץ, כִּי לַחְמֵנוּ הֵם; סָר צִלָּם מֵעֲלֵיהֶם וַיהוָה אִתָּנוּ אַל־תִּירָאֻם׃
וַיֹּאמְרוּ כָּל־הָעֵדָה, לִרְגּוֹם אֹתָם בָּאֲבָנִים; וּכְבוֹד יְהוָה, נִרְאָה בְּאֹהֶל מוֹעֵד, אֶל־כָּל־בְּנֵי יִשְׂרָאֵל׃ פ
וַיֹּאמֶר יְהוָה אֶל־מֹשֶׁה, עַד־אָנָה יְנַאֲצֻנִי הָעָם הַזֶּה; וְעַד־אָנָה לֹא־יַאֲמִינוּ בִי, בְּכֹל הָאֹתוֹת, אֲשֶׁר עָשִׂיתִי בְּקִרְבּוֹ׃
אַכֶּנּוּ בַדֶּבֶר וְאוֹרִשֶׁנּוּ; וְאֶעֱשֶׂה אֹתְךָ, לְגוֹי־גָּדוֹל וְעָצוּם מִמֶּנּוּ׃
וַיֹּאמֶר מֹשֶׁה אֶל־יְהוָה; וְשָׁמְעוּ מִצְרַיִם, כִּי־הֶעֱלִיתָ בְכֹחֲךָ אֶת־הָעָם הַזֶּה מִקִּרְבּוֹ׃
וְאָמְרוּ, אֶל־יוֹשֵׁב הָאָרֶץ הַזֹּאת, שָׁמְעוּ כִּי־אַתָּה יְהוָה, בְּקֶרֶב הָעָם הַזֶּה; אֲשֶׁר־עַיִן בְּעַיִן נִרְאָה אַתָּה יְהוָה, וַעֲנָנְךָ עֹמֵד עֲלֵהֶם, וּבְעַמֻּד עָנָן, אַתָּה הֹלֵךְ לִפְנֵיהֶם יוֹמָם, וּבְעַמּוּד אֵשׁ לָיְלָה׃
וְהֵמַתָּה אֶת־הָעָם הַזֶּה כְּאִישׁ אֶחָד; וְאָמְרוּ הַגּוֹיִם, אֲשֶׁר־שָׁמְעוּ אֶת־שִׁמְעֲךָ לֵאמֹר׃
מִבִּלְתִּי יְכֹלֶת יְהוָה, לְהָבִיא אֶת־הָעָם הַזֶּה, אֶל־הָאָרֶץ אֲשֶׁר־נִשְׁבַּע לָהֶם; וַיִּשְׁחָטֵם בַּמִּדְבָּר׃
וְעַתָּה יִגְדַּל־נָא כֹּחַ אֲדֹנָי; כַּאֲשֶׁר דִּבַּרְתָּ לֵאמֹר׃
יְהוָה, אֶרֶךְ אַפַּיִם וְרַב־חֶסֶד, נֹשֵׂא עָוֹן וָפָשַׁע; וְנַקֵּה לֹא יְנַקֶּה, פֹּקֵד עֲוֹן אָבוֹת עַל־בָּנִים, עַל־שִׁלֵּשִׁים וְעַל־רִבֵּעִים׃
סְלַח־נָא, לַעֲוֹן הָעָם הַזֶּה כְּגֹדֶל חַסְדֶּךָ; וְכַאֲשֶׁר נָשָׂאתָה לָעָם הַזֶּה, מִמִּצְרַיִם וְעַד־הֵנָּה׃
וַיֹּאמֶר יְהוָה, סָלַחְתִּי כִּדְבָרֶךָ׃
וְאוּלָם חַי־אָנִי; וְיִמָּלֵא כְבוֹד־יְהוָה אֶת־כָּל־הָאָרֶץ׃
כִּי כָל־הָאֲנָשִׁים, הָרֹאִים אֶת־כְּבֹדִי וְאֶת־אֹתֹתַי, אֲשֶׁר־עָשִׂיתִי בְמִצְרַיִם וּבַמִּדְבָּר; וַיְנַסּוּ אֹתִי, זֶה עֶשֶׂר פְּעָמִים, וְלֹא שָׁמְעוּ בְּקוֹלִי׃
אִם־יִרְאוּ אֶת־הָאָרֶץ, אֲשֶׁר נִשְׁבַּעְתִּי לַאֲבֹתָם; וְכָל־מְנַאֲצַי לֹא יִרְאוּהָ׃
וְעַבְדִּי כָלֵב, עֵקֶב הָיְתָה רוּחַ אַחֶרֶת עִמּוֹ, וַיְמַלֵּא אַחֲרָי; וַהֲבִיאֹתִיו, אֶל־הָאָרֶץ אֲשֶׁר־בָּא שָׁמָּה, וְזַרְעוֹ יוֹרִשֶׁנָּה׃
וְהָעֲמָלֵקִי וְהַכְּנַעֲנִי יוֹשֵׁב בָּעֵמֶק; מָחָר, פְּנוּ וּסְעוּ לָכֶם הַמִּדְבָּר דֶּרֶךְ יַם־סוּף׃ פ
וַיְדַבֵּר יְהוָה, אֶל־מֹשֶׁה וְאֶל־אַהֲרֹן לֵאמֹר׃
עַד־מָתַי, לָעֵדָה הָרָעָה הַזֹּאת, אֲשֶׁר הֵמָּה מַלִּינִים עָלָי; אֶת־תְּלֻנּוֹת בְּנֵי יִשְׂרָאֵל, אֲשֶׁר הֵמָּה מַלִּינִים עָלַי שָׁמָעְתִּי׃
אֱמֹר אֲלֵהֶם, חַי־אָנִי נְאֻם־יְהוָה, אִם־לֹא כַּאֲשֶׁר דִּבַּרְתֶּם בְּאָזְנָי; כֵּן אֶעֱשֶׂה לָכֶם׃
בַּמִּדְבָּר הַזֶּה יִפְּלוּ פִגְרֵיכֶם וְכָל־פְּקֻדֵיכֶם לְכָל־מִסְפַּרְכֶם, מִבֶּן עֶשְׂרִים שָׁנָה וָמָעְלָה; אֲשֶׁר הֲלִינֹתֶם עָלָי׃
אִם־אַתֶּם תָּבֹאוּ אֶל־הָאָרֶץ, אֲשֶׁר נָשָׂאתִי אֶת־יָדִי, לְשַׁכֵּן אֶתְכֶם בָּהּ; כִּי אִם־כָּלֵב בֶּן־יְפֻנֶּה, וִיהוֹשֻׁעַ בִּן־נוּן׃
וְטַפְּכֶם, אֲשֶׁר אֲמַרְתֶּם לָבַז יִהְיֶה; וְהֵבֵיאתִי אֹתָם, וְיָדְעוּ אֶת־הָאָרֶץ, אֲשֶׁר מְאַסְתֶּם בָּהּ׃
וּפִגְרֵיכֶם אַתֶּם; יִפְּלוּ בַּמִּדְבָּר הַזֶּה׃
וּבְנֵיכֶם יִהְיוּ רֹעִים בַּמִּדְבָּר אַרְבָּעִים שָׁנָה, וְנָשְׂאוּ אֶת־זְנוּתֵיכֶם; עַד־תֹּם פִּגְרֵיכֶם בַּמִּדְבָּר׃
בְּמִסְפַּר הַיָּמִים אֲשֶׁר־תַּרְתֶּם אֶת־הָאָרֶץ אַרְבָּעִים יוֹם, יוֹם לַשָּׁנָה יוֹם לַשָּׁנָה, תִּשְׂאוּ אֶת־עֲוֹנֹתֵיכֶם, אַרְבָּעִים שָׁנָה; וִידַעְתֶּם אֶת־תְּנוּאָתִי׃
אֲנִי יְהוָה דִּבַּרְתִּי, אִם־לֹא זֹאת אֶעֱשֶׂה, לְכָל־הָעֵדָה הָרָעָה הַזֹּאת, הַנּוֹעָדִים עָלָי; בַּמִּדְבָּר הַזֶּה יִתַּמּוּ וְשָׁם יָמֻתוּ׃
וְהָאֲנָשִׁים, אֲשֶׁר־שָׁלַח מֹשֶׁה לָתוּר אֶת־הָאָרֶץ; וַיָּשֻׁבוּ, וַיִּלּוֹנוּ (וַיַּלִּינוּ) עָלָיו אֶת־כָּל־הָעֵדָה, לְהוֹצִיא דִבָּה עַל־הָאָרֶץ׃
וַיָּמֻתוּ הָאֲנָשִׁים, מוֹצִאֵי דִבַּת־הָאָרֶץ רָעָה; בַּמַּגֵּפָה לִפְנֵי יְהוָה׃
וִיהוֹשֻׁעַ בִּן־נוּן, וְכָלֵב בֶּן־יְפֻנֶּה; חָיוּ מִן־הָאֲנָשִׁים הָהֵם, הַהֹלְכִים לָתוּר אֶת־הָאָרֶץ׃
וַיְדַבֵּר מֹשֶׁה אֶת־הַדְּבָרִים הָאֵלֶּה, אֶל־כָּל־בְּנֵי יִשְׂרָאֵל; וַיִּתְאַבְּלוּ הָעָם מְאֹד׃
וַיַּשְׁכִּמוּ בַבֹּקֶר, וַיַּעֲלוּ אֶל־רֹאשׁ־הָהָר לֵאמֹר; הִנֶּנּוּ, וְעָלִינוּ אֶל־הַמָּקוֹם אֲשֶׁר־אָמַר יְהוָה כִּי חָטָאנוּ׃
וַיֹּאמֶר מֹשֶׁה, לָמָּה זֶּה אַתֶּם עֹבְרִים אֶת־פִּי יְהוָה; וְהִוא לֹא תִצְלָח׃
אַל־תַּעֲלוּ, כִּי אֵין יְהוָה בְּקִרְבְּכֶם; וְלֹא תִּנָּגְפוּ, לִפְנֵי אֹיְבֵיכֶם׃
כִּי הָעֲמָלֵקִי וְהַכְּנַעֲנִי שָׁם לִפְנֵיכֶם, וּנְפַלְתֶּם בֶּחָרֶב; כִּי־עַל־כֵּן שַׁבְתֶּם מֵאַחֲרֵי יְהוָה, וְלֹא־יִהְיֶה יְהוָה עִמָּכֶם׃
וַיַּעְפִּלוּ לַעֲלוֹת אֶל־רֹאשׁ הָהָר; וַאֲרוֹן בְּרִית־יְהוָה וּמֹשֶׁה, לֹא־מָשׁוּ מִקֶּרֶב הַמַּחֲנֶה׃
וַיֵּרֶד הָעֲמָלֵקִי וְהַכְּנַעֲנִי, הַיֹּשֵׁב בָּהָר הַהוּא; וַיַּכּוּם וַיַּכְּתוּם עַד־הַחָרְמָה׃ פ
Таджикский
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (NRSV)
- English (KJV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
Ва тамоми ҷамоат бо овози баланд фиғон бардоштанд, ва қавм он шаб гиря карданд.
Ва тамоми банӣ Исроил аз Мусо ва Ҳорун шиква карданд, ва тамоми ҷамоат ба онҳо гуфтанд: «Кошки дар замини Миср мемурдем, ё дар ҳамин биёбон ҷон медодем!
Ва чаро Парвардигор моро ба ин замин мебарад, то ки мо ба дами шамшер биафтем, ва занону кӯдакони мо ба асирӣ бурда шаванд? Оё барои мо беҳтар нест, ки ба Миср баргардем?»
Ва ба якдигар гуфтанд: «Сардоре бар худ таъин мекунем ва ба Миср бармегардем».
Ва Мусо ва Ҳорун пеши тамоми ҷамъомади ҷамоати банӣ Исроил бар рӯи худ афтоданд.
Ва Еҳушаъ ибни Нун ва Колеб ибни Ефунне, аз миёни онҳое ки заминро ҷосусӣ карда буданд, либосҳои худро даррониданд,
Ва ба тамоми ҷамоати банӣ Исроил сухан ронда, гуфтанд: «Замине ки мо тай намудем, то ки онро ҷосусӣ кунем, замини ниҳоятдараҷа хуб аст.
Агар Парвардигор ба мо таваҷҷӯҳ кунад, моро ба ин замин оварда, онро ба мо хоҳад дод, – ба замине ки шир ва асал дар он ҷорист.
Фақат ин ки ба зидди Парвардигор балво накунед, ва аз қавми он замин натарсед, зеро ки онҳо тӯъмаи мо хоҳанд шуд: пуштибонашон аз онҳо дур шудааст, ва Парвардигор бо мост, аз онҳо натарсед».
Ва тамоми ҷамоат гуфтанд: «Онҳоро сангсор бояд кард!» Вале ҷалоли Парвардигор дар хаймаи ҷомеъ бар тамоми банӣ Исроил зоҳир шуд.
Ва Парвардигор ба Мусо гуфт: «То ба кай ин қавм Маро хор медоранд? Ва то ба кай, бо вуҷуди тамоми аломоте ки дар миёни онҳо ба амал овардаам, ба ман имон намеоваранд?
Онҳоро гирифтори вабое намуда, нобуд хоҳам кард, ва аз камари ту халқе ба вуҷуд хоҳам овард, ки аз онҳо бузургтар ва азимтар бошанд».
Ва Мусо ба Парвардигор гуфт: «Он гоҳ мисриён, ки ту ин қавмро аз миёни онҳо бо қуввати Худ берун овардаӣ инро хоҳанд шунид,
ва ба сокинони ин замин инро хабар хоҳанд дод, дар сурате ки ин сокинон шунидаанд, ки Ту, эй Парвардигор, дар миёни ин қавм ҳастӣ, ва Ту, эй Парвардигор, бар онҳо рӯ ба рӯ зоҳир мешавӣ, ва абри Ту бар онҳо меистад, ва Ту пешопеши онҳо рӯзона дар сутуни абр ва шабона дар сутуни оташ меравӣ, –
пас, агар Ту ин қавмро якбора бикушӣ, халқҳое ки овозаи Туро шунидаанд, хоҳанд гуфт:
́Азбаски Парвардигор ин қавмро ба замине ки ба онҳо бо қасам ваъда карда буд, натавонист биёрад, бинобар ин онҳоро дар биёбон кушт́.
Ва алҳол бигзор қуввати Парвардигор бузург шавад, чунон ки Ту сухан ронда, гуфта будӣ:
́Парвардигор собир ва пур аз меҳрубонист, гуноҳ ва исёнро меомурзад, вале гуноҳкоронро беҷазо намегузорад, барои гуноҳи падарон писаронро то насли сеюм ва чорум ҷазо медиҳад́.
Пас, гуноҳи ин қавмро мувофиқи бузургии меҳрубонии Худ биомурз, чунон ки ин қавмро аз Миср то ҳамин вақт омурзидаӣ».
Ва Парвардигор гуфт: «Мувофиқи сухани ту омурзидам.
Валекин ба Зоти Худам қасам, ки чунон ки Ман зинда ҳастам, ва чунон ки тамоми дунё аз ҷалоли Парвардигор пур аст,
ончунон ҳамаи ин одамон, ки ҷалоли Маро, ва аломотеро, ки Ман дар Миср ва дар биёбон ба амал овардаам, дидаанд, ва Маро даҳ бор имтиҳон намуда, ба овози Ман гӯш надодаанд, –
ба яқин онҳо заминеро, ки Ман ба падаронашон бо қасам ваъда кардаам, нахоҳанд дид; ва ҳамаи онҳое ки Маро хор доштаанд, онро нахоҳанд дид.
Вале бандаи Ман Колеб, азбаски рӯҳи дигаре дошта, Маро комилан пайравӣ намуд, – ӯро Ман ба замине ки рафта буд, дохил хоҳам кард, ва насли ӯ онро мерос хоҳад гирифт.
Ва азбаски амолеқиён ва канъониён дар водӣ сокинанд, фардо тоб хӯрда, бо роҳи баҳри Қулзум сӯи биёбон кӯч кунед».
Ва Парвардигор ба Мусо ва Ҳорун сухан ронда, гуфт:
«То ба кай ба ин ҷамоати бадкор, ки аз Ман шиква мекунанд, тоқат оварам? Шикоятҳои банӣ Исроилро, ки аз Ман шиква мекунанд, шунидаам.
Ба онҳо бигӯ: ́Ба ҳаёти Худам қасам, ки чунон ки шумо дар гӯши Ман сухан рондед, ончунон ба шумо амал хоҳам кард.
Дар ин биёбон ҷасадҳои шумо хоҳад афтод, яъне ҳамаи дар шумор овардашудагони шумо, аз рӯи тамоми адади шумо, аз бистсола ва болотар, ки аз Ман шикоят кардаед.
Шумо ба ин замине ки дар бораи он Ман дасти Худро баланд карда қасам хӯрдаам, ки шуморо дар он сокин созам, дохил нахоҳед шуд, ба ҷуз Колеб ибни Ефунне ва Еҳушаъ ибни Нун.
Валекин кӯдакони шумо, ки дар бораи онҳо гуфтед, ки ба асирӣ бурда хоҳанд шуд, – Ман онҳоро дохил хоҳам кард, ва онҳо заминеро, ки шумо аз он нафрат намудед, хоҳанд донист.
Ва ҷасадҳои шумо дар биёбон хоҳад афтод.
Ва писарони шумо чил сол дар биёбон овора шуда гашта, ҷазои зинокории шуморо хоҳанд кашид, то даме ки ҷасадҳои шумо дар биёбон несту нобуд шавад.
Аз рӯи шумораи рӯзҳое ки шумо заминро ҷосусӣ кардаед, яъне чил рӯз, як сол дар ивази як рӯз, ҷазои гуноҳҳои худро чил сол хоҳед кашид, то бидонед, ки аз таваҷҷӯҳи Ман маҳрум шуданатон чӣ маънӣ дорад́.
Ман, ки Парвардигор ҳастам, гуфтаам, ки ба тамоми ин ҷамоати бадкор, ки ба муқобили Ман балво бардоштаанд, чунин амал хоҳам кард: дар ин биёбон корашон тамом шуда, дар ин ҷо хоҳанд мурд».
Ва он касоне ки Мусо барои ҷосусии замин фиристода буд, ва онҳо чун баргаштанд, овозаи бад дар бораи замин паҳн карда, тамоми ин ҷамоатро ба муқобили ӯ ба шӯр оварданд, –
он касоне ки овозаи бад дар бораи замин паҳн карданд, ба ҳузури Парвардигор аз вабо мурданд.
Вале Еҳушаъ ибни Нун ва Колеб ибни Ефунне аз миёни он касоне ки барои ҷосусии замин рафта буданд, зинда монданд.
Ва Мусо ин суханонро ба тамоми банӣ Исроил гуфт, ва қавм бисёр андӯҳгин шуданд.
Ва бомдодон бармаҳал бархостанд, ва ба сари кӯҳ баромада, гуфтанд: «Инак, мо тайёрем ба маконе ки Парвардигор ваъда додааст, биравем, зеро ки гуноҳ кардаем».
Ва Мусо гуфт: «Чаро шумо фармони Парвардигорро поймол мекунед? Ин коратон муваффақият нахоҳад ёфт.
Наравед, зеро ки Парвардигор дар миёни шумо нест, мабодо пеши душманони худ мағлуб шавед.
Зеро ки амолеқиён ва канъониён он ҷо пеши шумо мебошанд, ва шумо ба дами шамшер хоҳед афтод; ва азбаски шумо аз пайравии Парвардигор дур шудаед, Парвардигор низ бо шумо нахоҳад буд».
Вале онҳо бо ҳавобаландӣ ба сари кӯҳ баромадан гирифтанд; аммо сандуқи паймони Парвардигор ва Мусо аз бошишгоҳ берун нарафтанд.
Ва амолеқиён ва канъониён, ки дар он кӯҳистон сокин буданд, фурӯд омада, ба онҳо шикаст расониданд ва онҳоро то Ҳормо таъқиб карданд.