14:4
14:7
14:11
14:17
14:20
14:25
14:26
14:28
14:31
14:32
14:35
14:36
14:39
14:41
14:42
14:43
И взе́мъ ве́сь со́нмъ, даде́ гла́съ: и пла́кахуся лю́дiе всю́ но́щь ту́:
и ропта́ху на Моисе́а и Ааро́на вси́ сы́нове Изра́илтестiи, и реко́ша къ ни́мъ ве́сь со́нмъ:
о, дабы́ у́мерли бы́хомъ въ земли́ Еги́петстѣй, или́ въ пусты́ни се́й да бы́хомъ у́мерли: и вску́ю вво́дитъ на́съ Госпо́дь въ зе́млю сiю́, е́же па́сти на бра́ни? Жены́ на́шя и дѣ́ти на́шя бу́дутъ въ разграбле́нiе: ны́нѣ у́бо лу́чше е́сть на́мъ возврати́тися во Еги́петъ.
И рече́ дру́гъ ко дру́гу: поста́вимъ себѣ́ старѣ́йшину, и возврати́мся во Еги́петъ.
И падо́ста Моисе́й и Ааро́нъ ни́цъ предъ всѣ́мъ со́нмомъ сыно́въ Изра́илевыхъ.
Иису́съ же сы́нъ Нави́нъ и Хале́въ сы́нъ Иефонні́инъ от согля́давшихъ зе́млю, растерза́ста ри́зы своя́
и реко́ста ко всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ, глаго́люще: земля́, ю́же согля́дахомъ, добра́ е́сть зѣло́ зѣло́:
а́ще лю́битъ на́съ Госпо́дь, введе́тъ на́съ въ зе́млю ту́ и да́стъ ю́ на́мъ: земля́ же е́сть кипя́щая ме́домъ и млеко́мъ:
но от Го́спода не бу́дите отсту́пницы: вы́ же не убо́йтеся люді́й земли́ тоя́, поне́же въ снѣ́дь на́мъ е́сть: отступи́ло бо вре́мя от ни́хъ, Госпо́дь же съ на́ми: не убо́йтеся и́хъ.
И рече́ ве́сь со́нмъ поби́ти и́хъ ка́менiемъ: и сла́ва Госпо́дня яви́ся во о́блацѣ надъ ски́нiею свидѣ́нiя всѣ́мъ сыно́мъ Изра́илевымъ.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: доко́лѣ преогорчева́ютъ Мя́ лю́дiе сі́и? И доко́лѣ не вѣ́руютъ Мнѣ́ во всѣ́хъ зна́менiихъ, я́же сотвори́хъ въ ни́хъ?
поражу́ и́хъ сме́ртiю и погублю́ и́хъ: и сотворю́ тя и до́мъ отца́ твоего́ въ язы́къ вели́къ и мно́гъ па́че не́жели се́й.
И рече́ Моисе́й ко Го́споду: и услы́шатъ Еги́птяне, я́ко возве́лъ еси́ крѣ́постiю Твое́ю лю́ди Твоя́ сiя́ от ни́хъ:
но и вси́ живу́щiи на земли́ се́й слы́шаша, я́ко Ты́ еси́ Госпо́дь въ лю́дехъ си́хъ, и́же очи́ма ко очесе́мъ явля́ешися, Го́споди, и о́блакъ Тво́й ста́ надъ ни́ми, и столпо́мъ о́блачнымъ и́деши Ты́ предъ ни́ми въ де́нь, и столпо́мъ о́гненнымъ въ нощи́:
и потреби́ши лю́ди сiя́ а́ки еди́наго человѣ́ка: и реку́тъ вси́ язы́цы, ели́цы слы́шаша и́мя Твое́, глаго́люще:
зане́же не возмо́же Госпо́дь люді́й Свои́хъ ввести́ въ зе́млю, о не́йже кля́тся и́мъ, погуби́ и́хъ въ пусты́ни:
и ны́нѣ да вознесе́тся рука́ Твоя́, Го́споди, я́коже ре́клъ еси́, глаго́ля:
Госпо́дь долготерпѣли́въ и многоми́лостивъ и и́стиненъ, отъе́мляй беззако́нiя и непра́вды и грѣхи́, и очище́нiемъ не очи́ститъ пови́ннаго, отдая́ грѣхи́ отце́въ на ча́да, до тре́тiяго и четве́ртаго ро́да:
оста́ви грѣ́хъ лю́демъ си́мъ по вели́цѣй ми́лости Твое́й, я́коже ми́лостивъ бы́лъ еси́ и́мъ от Еги́пта да́же до ны́нѣ.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: ми́лостивъ и́мъ е́смь по словеси́ твоему́:
но живу́ А́зъ, и при́сно живе́тъ и́мя Мое́, и напо́лнитъ сла́ва Госпо́дня всю́ зе́млю:
я́ко вси́ му́жiе ви́дящiи сла́ву Мою́ и зна́менiя, я́же сотвори́хъ во Еги́птѣ и въ пусты́ни се́й, и искуси́ша Мя́, се́, деся́тое, и не послу́шаша гла́са Моего́,
и́стинно не у́зрятъ земли́, е́юже кля́хся отце́мъ и́хъ: ра́звѣ ча́домъ и́хъ, я́же су́ть со Мно́ю здѣ́, и́же не вѣ́дятъ добра́ и зла́, вся́къ ю́ноша не вѣ́дый, си́мъ да́мъ зе́млю: вси́ же разгнѣ́вавшiи Мя́ не у́зрятъ ю́:
ра́бъ же Мо́й Хале́въ, я́ко бы́сть ду́хъ и́нъ въ не́мъ, и возслѣ́дова Мнѣ́, введу́ его́ въ зе́млю, въ ню́же ходи́лъ та́мо, и сѣ́мя его́ наслѣ́дитъ ю́:
Амали́къ же и Ханане́й живу́тъ во юдо́ли: у́трѣ возврати́теся и подви́гнитеся вы́ въ пусты́ню путе́мъ мо́ря Чермна́го.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю и Ааро́ну, глаго́ля:
доко́лѣ со́нмъ се́й злы́й? Я́же они́ ро́пщутъ проти́ву Мнѣ́, ропта́нiе сыно́въ Изра́илевыхъ, и́мже возропта́ша о ва́съ, слы́шахъ:
рцы́ и́мъ: живу́ А́зъ, глаго́летъ Госпо́дь: и́стинно, я́коже глаго́ласте во у́шы Мои́, та́ко сотворю́ ва́мъ:
въ пусты́ни се́й паду́тъ тѣлеса́ ва́ша, и все́ согля́данiе ва́ше, и сочте́нiя ва́ша, от два́десяти лѣ́тъ и вы́шше, ели́цы ропта́ша на Мя́:
а́ще вы́ вни́дете въ зе́млю, на ню́же простро́хъ ру́ку Мою́, всели́ти ва́съ на не́й, ра́звѣ Хале́въ сы́нъ Иефонні́инъ и Иису́съ сы́нъ Нави́нъ:
и ча́да ва́ша, и́хже рѣ́сте въ разграбле́нiи бы́ти, введу́ я́ въ зе́млю, и наслѣ́дятъ зе́млю, от нея́же вы́ отверго́стеся:
и тѣлеса́ ва́ша паду́тъ въ пусты́ни се́й:
сы́нове же ва́ши пасо́ми бу́дутъ въ пусты́ни четы́редесять лѣ́тъ, и носи́ти и́мутъ блуже́нiе ва́ше, до́ндеже потребя́тся тѣлеса́ ва́ша въ пусты́ни:
по числу́ дні́й, въ ни́хже согля́дасте зе́млю, четы́редесять дні́й, за де́нь лѣ́то цѣ́лое, понесе́те грѣхи́ ва́шя четы́редесять лѣ́тъ, и увѣ́сте я́рость гнѣ́ва Моего́:
А́зъ Госпо́дь глаго́лахъ ва́мъ: и́стинно та́ко сотворю́ со́нму сему́ зло́му, воста́вшему на Мя́: въ пусты́ни се́й потребя́тся, и та́мо и́змрутъ.
И му́жiе, и́хже посыла́ Моисе́й согля́дати зе́млю, и прише́дше возропта́ша на ню́ къ со́нму, е́же бы изнести́ словеса́ зла́ о земли́,
и изомро́ша му́жи, глаго́лавшiи о земли́ зло́, я́звою предъ Го́сподемъ:
и Иису́съ сы́нъ Нави́нъ и Хале́въ сы́нъ Иефонні́инъ жи́вы оста́стася от муже́й тѣ́хъ ходи́вшихъ согля́дати зе́млю.
И глаго́ла Моисе́й словеса́ сiя́ ко всѣ́мъ сыно́мъ Изра́илевымъ: и воспла́кашася лю́дiе зѣло́,
и воста́вше зау́тра, взыдо́ша на ве́рхъ горы́, глаго́люще: се́, мы́ взы́демъ на мѣ́сто, е́же рече́ Госпо́дь, я́ко согрѣши́хомъ.
И рече́ Моисе́й: вску́ю вы́ преступа́ете сло́во Госпо́дне? Не благопоспѣ́шно бу́детъ ва́мъ:
не восходи́те: нѣ́сть бо Госпо́дь съ ва́ми: и паде́те предъ лице́мъ вра́гъ ва́шихъ:
зане́ Амали́къ и Ханане́й та́мо предъ ва́ми, и паде́те мече́мъ, поне́же отврати́стеся, не покаря́ющеся Го́споду, и не бу́детъ Госпо́дь съ ва́ми.
И пону́дившеся взыдо́ша на ве́рхъ горы́: киво́тъ же завѣ́та Госпо́дня и Моисе́й не дви́гнушася изъ среды́ полка́.
И сни́де Амали́къ и Ханане́й сѣдя́й въ горѣ́ то́й, и сотро́ша и́хъ, и изсѣко́ша и́хъ да́же до Ерма́на: и возврати́шася въ по́лкъ.
Греческий [Greek (Koine)]
καὶ ἀναλαβοῦσα πᾶσα ἡ συναγωγὴ ἔδωκεν φωνήν καὶ ἔκλαιεν ὁ λαὸς ὅλην τὴν νύκτα ἐκείνην
καὶ διεγόγγυζον ἐπὶ Μωυσῆν καὶ Ααρων πάντες οἱ υἱοὶ Ισραηλ καὶ εἶπαν πρὸς αὐτοὺς πᾶσα ἡ συναγωγή ὄφελον ἀπεθάνομεν ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἢ ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ εἰ ἀπεθάνομεν
καὶ ἵνα τί κύριος εἰσάγει ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ταύτην πεσεῖν ἐν πολέμῳ αἱ γυναῖκες ἡμῶν καὶ τὰ παιδία ἔσονται εἰς διαρπαγήν νῦν οὖν βέλτιον ἡμῖν ἐστιν ἀποστραφῆναι εἰς Αἴγυπτον
καὶ εἶπαν ἕτερος τῷ ἑτέρῳ δῶμεν ἀρχηγὸν καὶ ἀποστρέψωμεν εἰς Αἴγυπτον
καὶ ἔπεσεν Μωυσῆς καὶ Ααρων ἐπὶ πρόσωπον ἐναντίον πάσης συναγωγῆς υἱῶν Ισραηλ
́Ιησοῦς δὲ ὁ τοῦ Ναυη καὶ Χαλεβ ὁ τοῦ Ιεφοννη τῶν κατασκεψαμένων τὴν γῆν διέρρηξαν τὰ ἱμάτια αὐτῶν
καὶ εἶπαν πρὸς πᾶσαν συναγωγὴν υἱῶν Ισραηλ λέγοντες ἡ γῆ ἣν κατεσκεψάμεθα αὐτήν ἀγαθή ἐστιν σφόδρα σφόδρα
εἰ αἱρετίζει ἡμᾶς κύριος εἰσάξει ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ταύτην καὶ δώσει αὐτὴν ἡμῖν γῆ ἥτις ἐστὶν ῥέουσα γάλα καὶ μέλι
ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ κυρίου μὴ ἀποστάται γίνεσθε ὑμεῖς δὲ μὴ φοβηθῆτε τὸν λαὸν τῆς γῆς ὅτι κατάβρωμα ἡμῖν ἐστιν ἀφέστηκεν γὰρ ὁ καιρὸς ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ δὲ κύριος ἐν ἡμῖν μὴ φοβηθῆτε αὐτούς
καὶ εἶπεν πᾶσα ἡ συναγωγὴ καταλιθοβολῆσαι αὐτοὺς ἐν λίθοις καὶ ἡ δόξα κυρίου ὤφθη ἐν νεφέλῃ ἐπὶ τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ἐν πᾶσι τοῖς υἱοῖς Ισραηλ
καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν ἕως τίνος παροξύνει με ὁ λαὸς οὗτος καὶ ἕως τίνος οὐ πιστεύουσίν μοι ἐν πᾶσιν τοῖς σημείοις οἷς ἐποίησα ἐν αὐτοῖς
πατάξω αὐτοὺς θανάτῳ καὶ ἀπολῶ αὐτοὺς καὶ ποιήσω σὲ καὶ τὸν οἶκον τοῦ πατρός σου εἰς ἔθνος μέγα καὶ πολὺ μᾶλλον ἢ τοῦτο
καὶ εἶπεν Μωυσῆς πρὸς κύριον καὶ ἀκούσεται Αἴγυπτος ὅτι ἀνήγαγες τῇ ἰσχύι σου τὸν λαὸν τοῦτον ἐξ αὐτῶν
ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ταύτης ἀκηκόασιν ὅτι σὺ εἶ κύριος ἐν τῷ λαῷ τούτῳ ὅστις ὀφθαλμοῖς κατ᾿ ὀφθαλμοὺς ὀπτάζῃ κύριε καὶ ἡ νεφέλη σου ἐφέστηκεν ἐπ᾿ αὐτῶν καὶ ἐν στύλῳ νεφέλης σὺ πορεύῃ πρότερος αὐτῶν τὴν ἡμέραν καὶ ἐν στύλῳ πυρὸς τὴν νύκτα
καὶ ἐκτρίψεις τὸν λαὸν τοῦτον ὡσεὶ ἄνθρωπον ἕνα καὶ ἐροῦσιν τὰ ἔθνη ὅσοι ἀκηκόασιν τὸ ὄνομά σου λέγοντες
παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι κύριον εἰσαγαγεῖν τὸν λαὸν τοῦτον εἰς τὴν γῆν ἣν ὤμοσεν αὐτοῖς κατέστρωσεν αὐτοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ
καὶ νῦν ὑψωθήτω ἡ ἰσχύς σου κύριε ὃν τρόπον εἶπας λέγων
κύριος μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινός ἀφαιρῶν ἀνομίας καὶ ἀδικίας καὶ ἁμαρτίας καὶ καθαρισμῷ οὐ καθαριεῖ τὸν ἔνοχον ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα ἕως τρίτης καὶ τετάρτης
ἄφες τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καθάπερ ἵλεως αὐτοῖς ἐγένου ἀπ᾿ Αἰγύπτου ἕως τοῦ νῦν
καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν ἵλεως αὐτοῖς εἰμι κατὰ τὸ ῥῆμά σου
ἀλλὰ ζῶ ἐγὼ καὶ ζῶν τὸ ὄνομά μου καὶ ἐμπλήσει ἡ δόξα κυρίου πᾶσαν τὴν γῆν
ὅτι πάντες οἱ ἄνδρες οἱ ὁρῶντες τὴν δόξαν μου καὶ τὰ σημεῖα ἃ ἐποίησα ἐν Αἰγύπτῳ καὶ ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ καὶ ἐπείρασάν με τοῦτο δέκατον καὶ οὐκ εἰσήκουσάν μου τῆς φωνῆς
ἦ μὴν οὐκ ὄψονται τὴν γῆν ἣν ὤμοσα τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἀλλ᾿ ἢ τὰ τέκνα αὐτῶν ἅ ἐστιν μετ᾿ ἐμοῦ ὧδε ὅσοι οὐκ οἴδασιν ἀγαθὸν οὐδὲ κακόν πᾶς νεώτερος ἄπειρος τούτοις δώσω τὴν γῆν πάντες δὲ οἱ παροξύναντές με οὐκ ὄψονται αὐτήν
ὁ δὲ παῖς μου Χαλεβ ὅτι ἐγενήθη πνεῦμα ἕτερον ἐν αὐτῷ καὶ ἐπηκολούθησέν μοι εἰσάξω αὐτὸν εἰς τὴν γῆν εἰς ἣν εἰσῆλθεν ἐκεῖ καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ κληρονομήσει αὐτήν
ὁ δὲ Αμαληκ καὶ ὁ Χαναναῖος κατοικοῦσιν ἐν τῇ κοιλάδι αὔριον ἐπιστράφητε ὑμεῖς καὶ ἀπάρατε εἰς τὴν ἔρημον ὁδὸν θάλασσαν ἐρυθράν
καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν καὶ Ααρων λέγων
ἕως τίνος τὴν συναγωγὴν τὴν πονηρὰν ταύτην ἃ αὐτοὶ γογγύζουσιν ἐναντίον ἐμοῦ τὴν γόγγυσιν τῶν υἱῶν Ισραηλ ἣν ἐγόγγυσαν περὶ ὑμῶν ἀκήκοα
εἰπὸν αὐτοῖς ζῶ ἐγώ λέγει κύριος ἦ μὴν ὃν τρόπον λελαλήκατε εἰς τὰ ὦτά μου οὕτως ποιήσω ὑμῖν
ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ πεσεῖται τὰ κῶλα ὑμῶν καὶ πᾶσα ἡ ἐπισκοπὴ ὑμῶν καὶ οἱ κατηριθμημένοι ὑμῶν ἀπὸ εἰκοσαετοῦς καὶ ἐπάνω ὅσοι ἐγόγγυσαν ἐπ᾿ ἐμοί
εἰ ὑμεῖς εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν γῆν ἐφ᾿ ἣν ἐξέτεινα τὴν χεῖρά μου κατασκηνῶσαι ὑμᾶς ἐπ᾿ αὐτῆς ἀλλ᾿ ἢ Χαλεβ υἱὸς Ιεφοννη καὶ ᾿Ιησοῦς ὁ τοῦ Ναυη
καὶ τὰ παιδία ἃ εἴπατε ἐν διαρπαγῇ ἔσεσθαι εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν καὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν ἣν ὑμεῖς ἀπέστητε ἀπ᾿ αὐτῆς
καὶ τὰ κῶλα ὑμῶν πεσεῖται ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ
οἱ δὲ υἱοὶ ὑμῶν ἔσονται νεμόμενοι ἐν τῇ ἐρήμῳ τεσσαράκοντα ἔτη καὶ ἀνοίσουσιν τὴν πορνείαν ὑμῶν ἕως ἂν ἀναλωθῇ τὰ κῶλα ὑμῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ
κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν ὅσας κατεσκέψασθε τὴν γῆν τεσσαράκοντα ἡμέρας ἡμέραν τοῦ ἐνιαυτοῦ λήμψεσθε τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν τεσσαράκοντα ἔτη καὶ γνώσεσθε τὸν θυμὸν τῆς ὀργῆς μου
ἐγὼ κύριος ἐλάλησα ἦ μὴν οὕτως ποιήσω τῇ συναγωγῇ τῇ πονηρᾷ ταύτῃ τῇ ἐπισυνεσταμένῃ ἐπ᾿ ἐμέ ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ ἐξαναλωθήσονται καὶ ἐκεῖ ἀποθανοῦνται
καὶ οἱ ἄνθρωποι οὓς ἀπέστειλεν Μωυσῆς κατασκέψασθαι τὴν γῆν καὶ παραγενηθέντες διεγόγγυσαν κατ᾿ αὐτῆς πρὸς τὴν συναγωγὴν ἐξενέγκαι ῥήματα πονηρὰ περὶ τῆς γῆς
καὶ ἀπέθανον οἱ ἄνθρωποι οἱ κατείπαντες κατὰ τῆς γῆς πονηρὰ ἐν τῇ πληγῇ ἔναντι κυρίου
καὶ ᾿Ιησοῦς υἱὸς Ναυη καὶ Χαλεβ υἱὸς Ιεφοννη ἔζησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων τῶν πεπορευμένων κατασκέψασθαι τὴν γῆν
καὶ ἐλάλησεν Μωυσῆς τὰ ῥήματα ταῦτα πρὸς πάντας υἱοὺς Ισραηλ καὶ ἐπένθησεν ὁ λαὸς σφόδρα
καὶ ὀρθρίσαντες τὸ πρωὶ ἀνέβησαν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους λέγοντες ἰδοὺ οἵδε ἡμεῖς ἀναβησόμεθα εἰς τὸν τόπον ὃν εἶπεν κύριος ὅτι ἡμάρτομεν
καὶ εἶπεν Μωυσῆς ἵνα τί ὑμεῖς παραβαίνετε τὸ ῥῆμα κυρίου οὐκ εὔοδα ἔσται ὑμῖν
μὴ ἀναβαίνετε οὐ γάρ ἐστιν κύριος μεθ᾿ ὑμῶν καὶ πεσεῖσθε πρὸ προσώπου τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν
ὅτι ὁ Αμαληκ καὶ ὁ Χαναναῖος ἐκεῖ ἔμπροσθεν ὑμῶν καὶ πεσεῖσθε μαχαίρᾳ οὗ εἵνεκεν ἀπεστράφητε ἀπειθοῦντες κυρίῳ καὶ οὐκ ἔσται κύριος ἐν ὑμῖν
καὶ διαβιασάμενοι ἀνέβησαν ἐπὶ τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους ἡ δὲ κιβωτὸς τῆς διαθήκης κυρίου καὶ Μωυσῆς οὐκ ἐκινήθησαν ἐκ τῆς παρεμβολῆς
καὶ κατέβη ὁ Αμαληκ καὶ ὁ Χαναναῖος ὁ ἐγκαθήμενος ἐν τῷ ὄρει ἐκείνῳ καὶ ἐτρέψαντο αὐτοὺς καὶ κατέκοψαν αὐτοὺς ἕως Ερμαν καὶ ἀπεστράφησαν εἰς τὴν παρεμβολήν
1 Страх народа и ропот; 6 Халев и Иисус Навин ободряют их; 11 ходатайство Моисея. Господь осуждает всех взрослых на странствование и смерть в пустыне, кроме Халева и Иисуса Навина; 40 попытка войти в обетованную землю разбита Амаликитянами и Хананеями.
И подняло все общество вопль, и плакал народ во
[всю] ту ночь;
и роптали на Моисея и Аарона все сыны Израилевы, и все общество сказало им: о, если бы мы умерли в земле Египетской, или умерли бы в пустыне сей!
и для чего Господь ведет нас в землю сию, чтобы мы пали от меча? жены наши и дети наши достанутся в добычу врагам; не лучше ли нам возвратиться в Египет?
И сказали друг другу: поставим себе начальника и возвратимся в Египет.
И пали Моисей и Аарон на лица свои пред всем собранием общества сынов Израилевых.
И Иисус, сын Навин, и Халев, сын Иефонниин, из осматривавших землю, разодрали одежды свои
и сказали всему обществу сынов Израилевых: земля, которую мы проходили для осмотра, очень, очень хороша;
если Господь милостив к нам, то введет нас в землю сию и даст нам ее – эту землю, в которой течет молоко и мед;
только против Господа не восставайте и не бойтесь народа земли сей; ибо он достанется нам на съедение: защиты у них не стало, а с нами Господь; не бойтесь их.
И сказало все общество: побить их камнями! Но слава Господня явилась
[в облаке] в скинии собрания всем сынам Израилевым.
И сказал Господь Моисею: доколе будет раздражать Меня народ сей? и доколе будет он не верить Мне при всех знамениях, которые делал Я среди его?
поражу его язвою и истреблю его и произведу от тебя
[и от дома отца твоего] народ многочисленнее и сильнее его.
Но Моисей сказал Господу: услышат Египтяне, из среды которых Ты силою Твоею вывел народ сей,
и скажут жителям земли сей, которые слышали, что Ты, Господь, находишься среди народа сего, и что Ты, Господь, даешь им видеть Себя лицем к лицу, и облако Твое стоит над ними, и Ты идешь пред ними днем в столпе облачном, а ночью в столпе огненном;
и если Ты истребишь народ сей, как одного человека, то народы, которые слышали славу Твою, скажут:
Господь не мог ввести народ сей в землю, которую Он с клятвою обещал ему, а потому и погубил его в пустыне.
Итак да возвеличится сила Господня, как Ты сказал, говоря:
Господь долготерпелив и многомилостив
[и истинен], прощающий беззакония и преступления
[и грехи], и не оставляющий без наказания, но наказывающий беззаконие отцов в детях до третьего и четвертого рода.
Прости грех народу сему по великой милости Твоей, как Ты прощал народ сей от Египта доселе.
И сказал Господь
[Моисею]: прощаю по слову твоему;
но жив Я,
[и всегда живет имя Мое,] и славы Господней полна вся земля:
все, которые видели славу Мою и знамения Мои, сделанные Мною в Египте и в пустыне, и искушали Меня уже десять раз, и не слушали гласа Моего,
не увидят земли, которую Я с клятвою обещал отцам их;
[только детям их, которые здесь со Мною, которые не знают, что добро, что зло, всем малолетним, ничего не смыслящим, им дам землю, а] все, раздражавшие Меня, не увидят ее;
но раба Моего, Халева, за то, что в нем был иной дух, и он совершенно повиновался Мне, введу в землю, в которую он ходил, и семя его наследует ее;
Амаликитяне и Хананеи живут в долине; завтра обратитесь и идите в пустыню к Чермному морю.
И сказал Господь Моисею и Аарону, говоря:
доколе злому обществу сему роптать на Меня? ропот сынов Израилевых, которым они ропщут на Меня, Я слышу.
Скажи им: живу Я, говорит Господь: как говорили вы вслух Мне, так и сделаю вам;
в пустыне сей падут тела ваши, и все вы исчисленные, сколько вас числом, от двадцати лет и выше, которые роптали на Меня,
не войдете в землю, на которой Я, подъемля руку Мою, клялся поселить вас, кроме Халева, сына Иефонниина, и Иисуса, сына Навина;
детей ваших, о которых вы говорили, что они достанутся в добычу врагам, Я введу туда, и они узнают землю, которую вы презрели,
а ваши трупы падут в пустыне сей;
а сыны ваши будут кочевать в пустыне сорок лет, и будут нести наказание за блудодейство ваше, доколе не погибнут все тела ваши в пустыне;
по числу сорока дней, в которые вы осматривали землю, вы понесете наказание за грехи ваши сорок лет, год за день, дабы вы познали, что значит быть оставленным Мною.
Я, Господь, говорю, и так и сделаю со всем сим злым обществом, восставшим против Меня: в пустыне сей все они погибнут и перемрут.
И те, которых посылал Моисей для осмотрения земли, и которые, возвратившись, возмутили против него все сие общество, распуская худую молву о земле,
сии, распустившие худую молву о земле, умерли, быв поражены пред Господом;
только Иисус, сын Навин, и Халев, сын Иефонниин, остались живы из тех мужей, которые ходили осматривать землю.
И сказал Моисей слова сии пред всеми сынами Израилевыми, и народ сильно опечалился.
И, встав рано поутру, пошли на вершину горы, говоря: вот, мы пойдем на то место, о котором сказал Господь, ибо мы согрешили.
Моисей сказал: для чего вы преступаете повеление Господне? это будет безуспешно;
не ходите, ибо нет среди вас Господа, чтобы не поразили вас враги ваши;
ибо Амаликитяне и Хананеи там пред вами, и вы падете от меча, потому что вы отступили от Господа, и не будет с вами Господа.
Но они дерзнули подняться на вершину горы; ковчег же завета Господня и Моисей не оставляли стана.
И сошли Амаликитяне и Хананеи, живущие на горе той, и разбили их, и гнали их до Хормы,
[и возвратились в стан.]
Испанский Reina-Valera 1995
Entonces toda la congregación gritó y dio voces; y el pueblo lloró aquella noche.
Todos los hijos de Israel se quejaron contra Moisés y contra Aarón, y toda la multitud les dijo: «¡Ojalá hubiéramos muerto en la tierra de Egipto! ¡Ojalá muriéramos en este desierto!
¿Por qué nos trae Jehová a esta tierra para morir a espada, y para que nuestras mujeres y nuestros niños se conviertan en botín de guerra? ¿No nos sería mejor regresar a Egipto?»
Y se decían unos a otros: «Designemos un capitán y volvamos a Egipto.»
Moisés y Aarón se postraron sobre sus rostros delante de toda la multitud de la congregación de los hijos de Israel.
Y Josué hijo de Nun y Caleb hijo de Jefone, que eran de los que habían reconocido la tierra, rompieron sus vestidos
y dijeron a toda la congregación de los hijos de Israel:
—La tierra que recorrimos y exploramos es tierra muy buena.
Si Jehová se agrada de nosotros, él nos llevará a esta tierra y nos la entregará; es una tierra que fluye leche y miel.
Por tanto, no seáis rebeldes contra Jehová ni temáis al pueblo de esta tierra, pues vosotros los comeréis como pan. Su amparo se ha apartado de ellos y Jehová está con nosotros: no los temáis.
Entonces toda la multitud propuso apedrearlos. Pero la gloria de Jehová se mostró en el Tabernáculo de reunión a todos los hijos de Israel.
Y Jehová dijo a Moisés:
—¿Hasta cuándo me ha de irritar este pueblo? ¿Hasta cuándo no me creerán, con todas las señales que he hecho en medio de ellos?
Yo los heriré de mortandad y los destruiré, y a ti te pondré sobre gente más grande y más fuerte que ellos.
Pero Moisés respondió a Jehová:
—Lo oirán luego los egipcios, porque de en medio de ellos sacaste a este pueblo con tu poder,
y se lo dirán a los habitantes de esta tierra, los cuales han oído que tú, Jehová, estabas en medio de este pueblo, que cara a cara aparecías tú, Jehová, y que tu nube estaba sobre ellos, que de día ibas delante de ellos en una columna de nube, y de noche en una columna de fuego.
Si haces morir a este pueblo como a un solo hombre, las gentes que hayan oído tu fama dirán:
“Por cuanto no pudo Jehová introducir a este pueblo en la tierra que había jurado darle, los ha matado en el desierto.”
Ahora, pues, yo te ruego que sea magnificado el poder del Señor, como lo prometiste al decir:
“Jehová es tardo para la ira y grande en misericordia, perdona la maldad y la rebelión, aunque de ningún modo tendrá por inocente al culpable, pues castiga el pecado de los padres sobre los hijos hasta la tercera y la cuarta generación.”
Perdona ahora la maldad de este pueblo según la grandeza de tu misericordia, como has perdonado a este pueblo desde Egipto hasta aquí.
Entonces Jehová dijo:
—Yo lo he perdonado, conforme a tu dicho.
Pero tan ciertamente como vivo yo y mi gloria llena toda la tierra,
que ninguno de los que vieron mi gloria y las señales que he hecho en Egipto y en el desierto, los que me han tentado ya diez veces y no han oído mi voz,
verá la tierra que juré dar a sus padres; no, ninguno de los que me han irritado la verá.
Pero a mi siervo Caleb, por cuanto lo ha animado otro espíritu y decidió ir detrás de mí, yo lo haré entrar en la tierra donde estuvo, y su descendencia la tendrá en posesión.
Ahora bien, el amalecita y el cananeo habitan en el valle; volveos mañana y salid al desierto, camino del Mar Rojo.
Jehová habló a Moisés y a Aarón, y les dijo:
—¿Hasta cuándo soportaré a esta depravada multitud que murmura contra mí? Ya he oído las querellas de los hijos de Israel que de mí se quejan.
Diles: Vivo yo, dice Jehová, que según habéis hablado a mis oídos, así haré yo con vosotros.
En este desierto caerán vuestros cuerpos, todo el número de los que fueron contados de entre vosotros, de veinte años para arriba, los cuales han murmurado contra mí.
A excepción de Caleb hijo de Jefone y Josué hijo de Nun, ninguno de vosotros entrará en la tierra por la cual alcé mi mano y juré que os haría habitar en ella.
Pero a vuestros niños, de los cuales dijisteis que se convertirían en botín de guerra, yo los introduciré, y ellos conocerán la tierra que vosotros despreciasteis.
En cuanto a vosotros, vuestros cuerpos caerán en este desierto.
Vuestros hijos andarán pastoreando en el desierto cuarenta años, y cargarán con vuestras rebeldías, hasta que vuestros cuerpos sean consumidos en el desierto.
Conforme al número de los días, de los cuarenta días que empleasteis en reconocer la tierra, cargaréis con vuestras iniquidades: cuarenta años, un año por cada día. Así conoceréis mi castigo.
Yo, Jehová, he hablado. Así haré a toda esta multitud perversa que se ha juntado contra mí. En este desierto serán consumidos, y ahí morirán.
Los hombres que Moisés envió a reconocer la tierra, y que al volver habían hecho murmurar contra él a toda la congregación, desacreditando aquel país,
aquellos hombres que habían hablado mal de la tierra, murieron de plaga delante de Jehová.
Pero Josué hijo de Nun y Caleb hijo de Jefone quedaron con vida de entre aquellos hombres que habían ido a reconocer la tierra.
Moisés dijo estas cosas a todos los hijos de Israel, y el pueblo se enlutó mucho.
Se levantaron muy de mañana y subieron a la cumbre del monte, diciendo:
—Aquí estamos para subir al lugar del cual ha hablado Jehová, porque hemos pecado.
Moisés les respondió:
—¿Por qué quebrantáis el mandamiento de Jehová? Esto tampoco os saldrá bien.
No subáis, pues Jehová no está en medio de vosotros: no seáis heridos delante de vuestros enemigos.
Porque el amalecita y el cananeo están allí delante de vosotros, y caeréis bajo su espada, pues Jehová no estará con vosotros, por cuanto os habéis negado a seguirlo.
Ellos, sin embargo, se obstinaron en subir a la cima del monte; pero ni el Arca del pacto de Jehová ni Moisés se apartaron de en medio del campamento.
Entonces descendieron el amalecita y el cananeo que habitaban en aquel monte, los hirieron, los derrotaron y los persiguieron hasta Horma.