и сотворите́ прино́съ Го́споду во всесожже́нiе или́ же́ртву, е́же возвели́чити мольбу́, или́ благово́льну, или́ въ пра́здники ва́шя въ воню́ благово́нiя Го́споду, а́ще у́бо от воло́въ, или́ от ове́цъ:

и да принесе́тъ принося́й да́ръ сво́й Го́споду же́ртву, муки́ пшени́чны деся́тую ча́сть е́фи [мѣ́ры], вмѣ́шены въ еле́й четве́ртыя ча́сти и́на [мѣ́ры]:

и вина́ на возлiя́нiе четве́ртую ча́сть и́на сотвори́те во всесожже́нiе или́ въ же́ртву: а́гнцу еди́ному да сотвори́ши толи́ко, прино́съ воню́ благово́нiя Го́споду.

И овну́, егда́ творите́ его́ во всесожже́нiе или́ въ же́ртву, да сотвори́ши же́ртву муки́ пшени́чны двѣ́ десяти́ны вмѣ́шаны въ еле́й, тре́тiю ча́сть и́на [мѣ́ры]:

и вина́ на возлiя́нiе тре́тiю ча́сть и́на принесете́ въ воню́ благово́нiя Го́споду.

А́ще же творите́ от воло́въ во всесожже́нiе или́ въ же́ртву, е́же возвели́чити мольбу́, или́ во спаси́телное Го́споду,

и принесе́тъ съ телце́мъ прино́съ муки́ пшени́чны три́ десяти́ны вмѣ́шаны въ еле́й, по́лъ и́на [мѣ́ры]:

и вина́ на возлiя́нiе по́лъ и́на [мѣ́ры], прино́съ въ воню́ благово́нiя Го́споду.

Та́ко да сотвори́ши телцу́ еди́ному, или́ овну́ еди́ному, или́ а́гнцу еди́ному от ове́цъ или́ от ко́зъ:

по числу́ и́хъ, я́же а́ще сотворите́, та́ко сотвори́те еди́ному по числу́ и́хъ.

Вся́къ тузе́мецъ да сотвори́тъ та́ко сицева́я принести́ приноше́нiя въ воню́ благово́нiя Го́споду:

а́ще же пришле́цъ въ ва́съ прибу́детъ въ земли́ ва́шей, или́ и́же а́ще бу́детъ въ ва́съ въ родѣ́хъ ва́шихъ, и сотвори́тъ прино́съ въ воню́ благово́нiя Го́споду, я́коже творите́ вы́, та́ко да сотвори́тъ.

Со́нме Госпо́день, зако́нъ еди́нъ да бу́детъ ва́мъ и прише́лцемъ прилежа́щымъ въ ва́съ, зако́нъ вѣ́чный въ ро́ды ва́шя: я́коже вы́, [та́ко] и пришле́цъ да бу́детъ предъ Го́сподемъ:

зако́нъ еди́нъ да бу́детъ и оправда́нiе еди́но да бу́детъ ва́мъ и прише́лцу прилежа́щему въ ва́съ.

И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю, глаго́ля:

глаго́ли сыно́мъ Изра́илевымъ и рече́ши къ ни́мъ: егда́ вни́дете въ зе́млю, въ ню́же А́зъ ввожду́ ва́съ та́мо,

и бу́детъ егда́ я́сте от хлѣ́бовъ земли́ [тоя́], отложи́те уча́стiе во отдѣле́нiе Го́споду: нача́токъ тѣ́ста ва́шего,

хлѣ́бъ отлучи́те уча́стiе о́ное: я́коже уча́стiе от гумна́,

та́ко отдѣли́те то́й хлѣ́бъ, нача́токъ тѣ́ста ва́шего, и дади́те Го́споду уча́стiе въ ро́ды ва́шя.

Егда́ же согрѣшите́ и не сотворите́ всѣ́хъ за́повѣдiй си́хъ, и́хже глаго́ла Госпо́дь Моисе́ю,

я́коже повелѣ́ Госпо́дь Бо́гъ къ ва́мъ руко́ю Моисе́овою, от дне́ въ о́ньже повелѣ́ Госпо́дь къ ва́мъ, и пото́мъ въ ро́ды ва́шя,

и бу́детъ а́ще от оче́съ со́нма сотвори́тся нево́лею, и да сотвори́тъ ве́сь со́нмъ телца́ еди́наго непоро́чна от воло́въ во всесожже́нiе, въ воню́ благово́нiя Го́споду, и же́ртву сего́, и возлiя́нiе его́ по уставле́нiю, и козла́ еди́наго от ко́зъ грѣха́ ра́ди:

и да помо́лится жре́цъ от все́мъ со́нмѣ сыно́въ Изра́илевыхъ, и оста́вится и́мъ, я́ко нехотѣ́нiе е́сть: и сі́и принесо́ша да́ръ сво́й, принесе́нiе Го́споду грѣха́ ра́ди своего́ предъ Го́сподемъ, нехотѣ́нiй ра́ди свои́хъ,

и оста́вится всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ и прише́лцу прилежа́щему въ ва́съ, я́ко всѣ́мъ лю́демъ нехотѣ́нное.

А́ще же душа́ еди́на не хотя́щи согрѣши́тъ, да приведе́тъ ко́зу еди́ну единолѣ́тну грѣха́ ра́ди:

и да помо́лится жре́цъ о души́ нехотѣ́вшей и согрѣ́шшей нехотѣ́нiемъ предъ Го́сподемъ, и да помо́лится о не́й, и оста́вится е́й.

Насе́лнику [земли́] сыно́въ Изра́илевыхъ и прише́лцу прилежа́щему въ ни́хъ, зако́нъ еди́нъ да бу́детъ и́мъ, и́же а́ще сотвори́тъ не хотя́щь.

И душа́ я́же сотвори́тъ руко́ю го́рдости от тузе́мецъ или́ от прише́лцевъ, Бо́га сiя́ разгнѣ́ваетъ, и потреби́тся душа́ та́ от люді́й свои́хъ:

я́ко сло́во Госпо́дне презрѣ́ и за́повѣди Его́ разсы́па, сотре́нiемъ да сотре́тся душа́ та́: и грѣ́хъ ея́ на не́й.

И бя́ху сы́нове Изра́илевы въ пусты́ни, и обрѣто́ша му́жа собира́юща дрова́ въ де́нь суббо́тный,

и приведо́ша его́ обрѣ́тшiи собира́юща дрова́ въ де́нь суббо́тный къ Моисе́ю и Ааро́ну и ко всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ,

и вверго́ша его́ въ темни́цу: не совѣща́ша бо, что́ сотворя́тъ ему́.

И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю, глаго́ля: сме́ртiю да у́мретъ человѣ́къ се́й, да побiе́те его́ ка́менiемъ ве́сь со́нмъ внѣ́ полка́.

И изведо́ша его́ ве́сь со́нмъ внѣ́ полка́, и поби́ша его́ ка́менiемъ ве́сь со́нмъ внѣ́ полка́, я́коже глаго́ла Госпо́дь Моисе́ю.

И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю, глаго́ля:

глаго́ли сыно́мъ Изра́илевымъ и рече́ши и́мъ: и да сотворя́тъ себѣ́ ря́сны на воскри́лiихъ ри́зъ свои́хъ въ ро́ды своя́: и возложи́те на ря́сны воскри́лiй пряде́нiе си́нее,

и бу́детъ ва́мъ на ря́снахъ: и у́зрите и́хъ, и воспомяне́те вся́ за́повѣди Госпо́дни и сотвори́те я́, и не разврати́теся вслѣ́дъ мы́слей свои́хъ и вслѣ́дъ оче́съ ва́шихъ, и́миже вы́ соблуди́сте вслѣ́дъ и́хъ:

я́ко да помяне́те и сотворите́ вся́ за́повѣди Моя́, и бу́дете святи Бо́гу ва́шему:

А́зъ Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ, изведы́й ва́съ изъ земли́ Еги́петскiя, бы́ти ва́мъ Бо́гъ: А́зъ Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ.

Греческий [Greek (Koine)]

καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων

λάλησον τοῖς υἱοῖς Ισραηλ καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς ὅταν εἰσέλθητε εἰς τὴν γῆν τῆς κατοικήσεως ὑμῶν ἣν ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν

καὶ ποιήσεις ὁλοκαυτώματα κυρίῳ ὁλοκάρπωμα ἢ θυσίαν μεγαλῦναι εὐχὴν ἢ καθ᾿ ἑκούσιον ἢ ἐν ταῖς ἑορταῖς ὑμῶν ποιῆσαι ὀσμὴν εὐωδίας κυρίῳ εἰ μὲν ἀπὸ τῶν βοῶν ἢ ἀπὸ τῶν προβάτων

καὶ προσοίσει ὁ προσφέρων τὸ δῶρον αὐτοῦ κυρίῳ θυσίαν σεμιδάλεως δέκατον τοῦ οιφι ἀναπεποιημένης ἐν ἐλαίῳ ἐν τετάρτῳ τοῦ ιν

καὶ οἶνον εἰς σπονδὴν τὸ τέταρτον τοῦ ιν ποιήσετε ἐπὶ τῆς ὁλοκαυτώσεως ἢ ἐπὶ τῆς θυσίας τῷ ἀμνῷ τῷ ἑνὶ ποιήσεις τοσοῦτο κάρπωμα ὀσμὴν εὐωδίας τῷ κυρίῳ

καὶ τῷ κριῷ ὅταν ποιῆτε αὐτὸν ἢ εἰς ὁλοκαύτωμα ἢ εἰς θυσίαν ποιήσεις θυσίαν σεμιδάλεως δύο δέκατα ἀναπεποιημένης ἐν ἐλαίῳ τὸ τρίτον τοῦ ιν

καὶ οἶνον εἰς σπονδὴν τὸ τρίτον τοῦ ιν προσοίσετε εἰς ὀσμὴν εὐωδίας κυρίῳ

ἐὰν δὲ ἀπὸ τῶν βοῶν ποιῆτε εἰς ὁλοκαύτωμα ἢ εἰς θυσίαν μεγαλῦναι εὐχὴν ἢ εἰς σωτήριον κυρίῳ

καὶ προσοίσει ἐπὶ τοῦ μόσχου θυσίαν σεμιδάλεως τρία δέκατα ἀναπεποιημένης ἐν ἐλαίῳ ἥμισυ τοῦ ιν

καὶ οἶνον εἰς σπονδὴν τὸ ἥμισυ τοῦ ιν κάρπωμα ὀσμὴν εὐωδίας κυρίῳ

οὕτως ποιήσεις τῷ μόσχῳ τῷ ἑνὶ ἢ τῷ κριῷ τῷ ἑνὶ ἢ τῷ ἀμνῷ τῷ ἑνὶ ἐκ τῶν προβάτων ἢ ἐκ τῶν αἰγῶν

κατὰ τὸν ἀριθμὸν ὧν ἐὰν ποιήσητε οὕτω ποιήσετε τῷ ἑνὶ κατὰ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν

πᾶς ὁ αὐτόχθων ποιήσει οὕτως τοιαῦτα προσενέγκαι καρπώματα εἰς ὀσμὴν εὐωδίας κυρίῳ

ἐὰν δὲ προσήλυτος ἐν ὑμῖν προσγένηται ἐν τῇ γῇ ὑμῶν ἢ ὃς ἂν γένηται ἐν ὑμῖν ἐν ταῖς γενεαῖς ὑμῶν καὶ ποιήσει κάρπωμα ὀσμὴν εὐωδίας κυρίῳ ὃν τρόπον ποιεῖτε ὑμεῖς οὕτως ποιήσει ἡ συναγωγὴ κυρίῳ

νόμος εἷς ἔσται ὑμῖν καὶ τοῖς προσηλύτοις τοῖς προσκειμένοις ἐν ὑμῖν νόμος αἰώνιος εἰς γενεὰς ὑμῶν ὡς ὑμεῖς καὶ ὁ προσήλυτος ἔσται ἔναντι κυρίου

νόμος εἷς ἔσται καὶ δικαίωμα ἓν ἔσται ὑμῖν καὶ τῷ προσηλύτῳ τῷ προσκειμένῳ ἐν ὑμῖν

καὶ ἐλάλησεν κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων

λάλησον τοῖς υἱοῖς Ισραηλ καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς ἐν τῷ εἰσπορεύεσθαι ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν εἰς ἣν ἐγὼ εἰσάγω ὑμᾶς ἐκεῖ

καὶ ἔσται ὅταν ἔσθητε ὑμεῖς ἀπὸ τῶν ἄρτων τῆς γῆς ἀφελεῖτε ἀφαίρεμα ἀφόρισμα κυρίῳ

ἀπαρχὴν φυράματος ὑμῶν ἄρτον ἀφαίρεμα ἀφοριεῖτε αὐτό ὡς ἀφαίρεμα ἀπὸ ἅλω οὕτως ἀφελεῖτε αὐτόν

ἀπαρχὴν φυράματος ὑμῶν καὶ δώσετε κυρίῳ ἀφαίρεμα εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν

ὅταν δὲ διαμάρτητε καὶ μὴ ποιήσητε πάσας τὰς ἐντολὰς ταύτας ἃς ἐλάλησεν κύριος πρὸς Μωυσῆν

καθὰ συνέταξεν κύριος πρὸς ὑμᾶς ἐν χειρὶ Μωυσῆ ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἧς συνέταξεν κύριος πρὸς ὑμᾶς καὶ ἐπέκεινα εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν

καὶ ἔσται ἐὰν ἐξ ὀφθαλμῶν τῆς συναγωγῆς γενηθῇ ἀκουσίως καὶ ποιήσει πᾶσα ἡ συναγωγὴ μόσχον ἕνα ἐκ βοῶν ἄμωμον εἰς ὁλοκαύτωμα εἰς ὀσμὴν εὐωδίας κυρίῳ καὶ θυσίαν τούτου καὶ σπονδὴν αὐτοῦ κατὰ τὴν σύνταξιν καὶ χίμαρον ἐξ αἰγῶν ἕνα περὶ ἁμαρτίας

καὶ ἐξιλάσεται ὁ ἱερεὺς περὶ πάσης συναγωγῆς υἱῶν Ισραηλ καὶ ἀφεθήσεται αὐτοῖς ὅτι ἀκούσιόν ἐστιν καὶ αὐτοὶ ἤνεγκαν τὸ δῶρον αὐτῶν κάρπωμα κυρίῳ περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν ἔναντι κυρίου περὶ τῶν ἀκουσίων αὐτῶν

καὶ ἀφεθήσεται κατὰ πᾶσαν συναγωγὴν υἱῶν Ισραηλ καὶ τῷ προσηλύτῳ τῷ προσκειμένῳ πρὸς ὑμᾶς ὅτι παντὶ τῷ λαῷ ἀκούσιον

ἐὰν δὲ ψυχὴ μία ἁμάρτῃ ἀκουσίως προσάξει αἶγα μίαν ἐνιαυσίαν περὶ ἁμαρτίας

καὶ ἐξιλάσεται ὁ ἱερεὺς περὶ τῆς ψυχῆς τῆς ἀκουσιασθείσης καὶ ἁμαρτούσης ἀκουσίως ἔναντι κυρίου ἐξιλάσασθαι περὶ αὐτοῦ

τῷ ἐγχωρίῳ ἐν υἱοῖς Ισραηλ καὶ τῷ προσηλύτῳ τῷ προσκειμένῳ ἐν αὐτοῖς νόμος εἷς ἔσται αὐτοῖς ὃς ἂν ποιήσῃ ἀκουσίως

καὶ ψυχή ἥτις ποιήσει ἐν χειρὶ ὑπερηφανίας ἀπὸ τῶν αὐτοχθόνων ἢ ἀπὸ τῶν προσηλύτων τὸν θεὸν οὗτος παροξύνει ἐξολεθρευθήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς

ὅτι τὸ ῥῆμα κυρίου ἐφαύλισεν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ διεσκέδασεν ἐκτρίψει ἐκτριβήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἡ ἁμαρτία αὐτῆς ἐν αὐτῇ

καὶ ἦσαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ εὗρον ἄνδρα συλλέγοντα ξύλα τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων

καὶ προσήγαγον αὐτὸν οἱ εὑρόντες αὐτὸν συλλέγοντα ξύλα τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων πρὸς Μωυσῆν καὶ Ααρων καὶ πρὸς πᾶσαν συναγωγὴν υἱῶν Ισραηλ

καὶ ἀπέθεντο αὐτὸν εἰς φυλακήν οὐ γὰρ συνέκριναν τί ποιήσωσιν αὐτόν

καὶ ἐλάλησεν κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων θανάτῳ θανατούσθω ὁ ἄνθρωπος λιθοβολήσατε αὐτὸν λίθοις πᾶσα ἡ συναγωγή

καὶ ἐξήγαγον αὐτὸν πᾶσα ἡ συναγωγὴ ἔξω τῆς παρεμβολῆς καὶ ἐλιθοβόλησαν αὐτὸν πᾶσα ἡ συναγωγὴ λίθοις ἔξω τῆς παρεμβολῆς καθὰ συνέταξεν κύριος τῷ Μωυσῇ

καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων

λάλησον τοῖς υἱοῖς Ισραηλ καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτοὺς καὶ ποιησάτωσαν ἑαυτοῖς κράσπεδα ἐπὶ τὰ πτερύγια τῶν ἱματίων αὐτῶν εἰς τὰς γενεὰς αὐτῶν καὶ ἐπιθήσετε ἐπὶ τὰ κράσπεδα τῶν πτερυγίων κλῶσμα ὑακίνθινον

καὶ ἔσται ὑμῖν ἐν τοῖς κρασπέδοις καὶ ὄψεσθε αὐτὰ καὶ μνησθήσεσθε πασῶν τῶν ἐντολῶν κυρίου καὶ ποιήσετε αὐτὰς καὶ οὐ διαστραφήσεσθε ὀπίσω τῶν διανοιῶν ὑμῶν καὶ ὀπίσω τῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν ἐν οἷς ὑμεῖς ἐκπορνεύετε ὀπίσω αὐτῶν

ὅπως ἂν μνησθῆτε καὶ ποιήσητε πάσας τὰς ἐντολάς μου καὶ ἔσεσθε ἅγιοι τῷ θεῷ ὑμῶν

ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν ὁ ἐξαγαγῶν ὑμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου εἶναι ὑμῶν θεός ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν

Таджикский

Языки

Ва Парвардигор ба Мусо сухан ронда, гуфт:

«Ба банӣ Исроил сухан ронда, ба онҳо бигӯ: вақте ки ба замини сукунати худ, ки Ман онро ба шумо медиҳам, дохил шавед,

ва қурбонии оташин барои Парвардигор бихоҳед тақдим намоед, чи қурбонии сӯхтанӣ, чи забҳе барои иҷрои назр, ё барои хайрот, ё дар идҳои худ, то ки атри хушбӯй барои Парвардигор аз говон ё аз гӯсфандон ба амал оваред, –

он гоҳ касе ки қурбонии худро барои Парвардигор тақдим менамояд, бояд барои ҳадияи ордӣ даҳяки эфа орди маҳине биёрад, ки бо чоряк ҳин равған омехта шуда бошад.

Ва барои ҳадияи рехтанӣ чоряк ҳин шароб бо қурбонии сӯхтанӣ ё бо забҳ барои ҳар барра биёр.

Агар қӯчқоре қурбонӣ намоӣ, барои ҳадияи ордӣ ду даҳяки эфа орди маҳине биёр, ки бо сеяк ҳин равған омехта шуда бошад.

Ва барои ҳадияи рехтани сеяк ҳин шароб биёр, то ки атри хушбӯй барои Парвардигор бишавад.

Ва агар наргови ҷавоне барои қурбонии сӯхтанӣ ё барои забҳи иҷрои назр ё забҳи саломатӣ ба Парвардигор тақдим намоӣ, –

бигзор бо он наргови ҷавон ҳадияи ордӣ иборат аз се даҳяк орди маҳини омехта бо ним ҳин равған оварда шавад;

Ва барои ҳадияи рехтанӣ ним ҳин шароб биёр, то ки атри хушбӯй барои Парвардигор бишавад.

Барои ҳар наргов, ё барои ҳар қӯчқор, ё барои ҳар барраи гӯсфандон ё бузон бояд ҳамин тавр амал карда шавад.

Мувофиқи миқдоре ки тақдим менамоед, барои ҳар яке, мувофиқи шумораи онҳо, амал кунед.

Ҳар таҳҷоӣ, вақте ки атри хушбӯй барои Парвардигор тақдим менамояд, бояд инро ҳамин тавр ба амал оварад.

Ва агар дар миёни шумо ғарибе сокин бошад, ё ҳар касе ки дар наслҳои шумо дар миёни шумо бошад, ва бихоҳад атри хушбӯй барои Парвардигор тақдим намояд, вай бояд ончунон амал намояд, чунон ки шумо амал мекунед.

Барои шумо, эй аҳли ҷамоат, ва барои ғарибе ки назди шумо сокин аст, фариза як аст, ки фаризаи абадист дар наслҳои шумо: ғариб ба ҳузури Парвардигор комилан мисли шумост.

Барои шумо ва барои ғарибе ки дар миёни шумо сокин аст, як қонун ва як ҳуқуқ хоҳад буд».

Ва Парвардигор ба Мусо сухан ронда, гуфт:

«Ба банӣ Исроил сухан ронда, ба онҳо бигӯ: вақте ки шумо ба замине ки Ман шуморо ба он ҷо мебарам, дохил шавед,

ва аз нони он замин бихӯред, он гоҳ ҳадия барои Парвардигор тақдим кунед.

Аз хамири аввали худ ҳалло заволае барои ҳадия тақдим кунед; чӣ гунае ки аз хирман ҳадия тақдим мекунанд, онро он гуна тақдим, кунед.

Аз хамири аввали худ ҳадия барои Парвардигор дар наслҳои худ тақдим кунед.

Ва агар саҳв намуда, тамоми ин аҳкомро, ки Парвардигор ба Мусо гуфтааст, ба ҷо наоварда бошед,

яъне ҳар он чиро, ки Парвардигор ба шумо ба воситаи Мусо фармудааст, аз рӯзе ки Парвардигор барои шумо ва минбаъд барои наслҳои шумо фармудааст, –

пас, агар ин, ба сабаби бехабарии ҷамоат, саҳван ба амал омада бошад, он гоҳ бигзор тамоми ҷамоат як наргови ҷавонро барои қурбонии сӯхтанӣ, ҳамчун атри хушбӯй барои Парвардигор, бо ҳадияи ордӣ ва ҳадияи рехтании он, мувофиқи қоидаи он, тақдим кунанд, ва як нарбузро барои қурбонии гуноҳ.

Ва коҳин тамоми ҷамоати банӣ Исроилро кафорат менамояд, ва онҳо омурзида хоҳанд шуд, зеро ки ин саҳв буд, ва онҳо қурбонии худро барои қурбонии оташини Парвардигор, ва қурбонии гуноҳи худро барои саҳви худ ба ҳузури Парвардигор тақдим кардаанд.

Ва тамоми ҷамоати банӣ Исроил ва ғарибоне ки дар миёни онҳо сокинанд, омурзида хоҳанд шуд, зеро ки ин саҳви тамоми қавм буд.

Вале агар як кас саҳван гуноҳ карда бошад, бигзор вай модабузи яксолае барои қурбонии гуноҳ тақдим намояд.

Ва коҳин он каси саҳвкардаро, ки саҳван ба ҳузури Парвардигор гуноҳ кардааст, кафорат менамояд, то ки вай кафорат ёбад, ва он гоҳ вай омурзида хоҳад шуд.

Барои касе ки саҳван амал мекунад, хоҳ вай таҳҷоие аз банӣ Исроил бошад, хоҳ ғарибе ки дар миёни онҳо сокин аст, як қоида хоҳад буд.

Валекин касе ки дидаю дониста гуноҳе мекунад, хоҳ таҳҷоӣ бошад хоҳ ғариб, вай Парвардигорро куфр кардааст, пас он кас аз миёни қавми худ нобуд хоҳад шуд,

зеро ки вай аз каломи Парвардигор нафрат карда, ҳукми Ӯро поймол намудааст, – он кас албатта нобуд хоҳад шуд: гуноҳи вай бар гардани вай аст».

Ва ҳангоме ки банӣ Исроил дар биёбон буданд, касеро диданд, ки дар рӯзи шанбе ҳезум ҷамъ мекард.

Ва касоне ки ӯро дида буданд, ки ҳезум ҷамъ мекард, ӯро назди Мусо ва Ҳорун ва тамоми ҷамоат оварданд.

Ва ӯро дар ҳабс гузоштанд, зеро ҳанӯз муайян нашуда буд, ки бо ӯ чӣ бояд кард.

Ва Парвардигор ба Мусо гуфт: «Ин кас бояд ҳатман кушта шавад; бигзор тамоми ҷамоат ӯро берун аз бошишгоҳ сангсор кунанд».

Ва тамоми ҷамоат ӯро аз бошишгоҳ берун оварданд, ва ӯро сангсор карданд, ва ӯ мурд, чунон ки Парвардигор ба Мусо фармуда буд.

Ва Парвардигор ба Мусо сухан ронда, гуфт:

«Ба банӣ Исроил сухан ронда, ба онҳо бигӯ, ки барои худ бар гӯшаҳои либоси худ дар наслҳои худ пӯпак бисозанд, ва дар пӯпаки ҳар гӯша риштаи лоҷварде дохил кунанд,

ва он дар пӯпаки шумо хоҳад буд, то ки бар он нигариста, тамоми аҳкоми Парвардигорро ба ёд оваред, ва онҳоро иҷро кунед, ва аз пайи дили худ ва чашмони худ, ки шуморо ба зино моил мекунанд, наравед,

то ки тамоми аҳкоми Маро дар хотир нигоҳ дошта, ба ҷо оваред, ва барои Худои худ пок бошед.

Ман Парвардигор Худои шумо ҳастам, ки шуморо аз замини Миср берун овардаам, то ки Худои шумо бошам. Ман Парвардигор Худои шумо ҳастам».