The king of Arad, the Canaanite, who dwelt in the South, heard that Israel was coming on the road to Atharim. Then he fought against Israel and took some of them prisoners.

So Israel made a vow to the LORD, and said, «If You will indeed deliver this people into my hand, then I will utterly destroy their cities.»

And the LORD listened to the voice of Israel and delivered up the Canaanites, and they utterly destroyed them and their cities. So the name of that place was called Hormah.

Then they journeyed from Mount Hor by the Way of the Red Sea, to go around the land of Edom; and the soul of the people became very discouraged on the way.

And the people spoke against God and against Moses: «Why have you brought us up out of Egypt to die in the wilderness? For there is no food and no water, and our soul loathes this worthless bread.»

So the LORD sent fiery serpents among the people, and they bit the people; and many of the people of Israel died.

Therefore the people came to Moses, and said, «We have sinned, for we have spoken against the LORD and against you; pray to the LORD that He take away the serpents from us.» So Moses prayed for the people.

Then the LORD said to Moses, «Make a fiery serpent, and set it on a pole; and it shall be that everyone who is bitten, when he looks at it, shall live.»

So Moses made a bronze serpent, and put it on a pole; and so it was, if a serpent had bitten anyone, when he looked at the bronze serpent, he lived.

Now the children of Israel moved on and camped in Oboth.

And they journeyed from Oboth and camped at Ije Abarim, in the wilderness which is east of Moab, toward the sunrise.

From there they moved and camped in the Valley of Zered.

From there they moved and camped on the other side of the Arnon, which is in the wilderness that extends from the border of the Amorites; for the Arnon is the border of Moab, between Moab and the Amorites.

Therefore it is said in the Book of the Wars of the LORD: «Waheb in Suphah, The brooks of the Arnon,

And the slope of the brooks That reaches to the dwelling of Ar, And lies on the border of Moab.»

From there they went to Beer, which is the well where the LORD said to Moses, «Gather the people together, and I will give them water.»

Then Israel sang this song: «Spring up, O well! All of you sing to it--

The well the leaders sank, Dug by the natiońs nobles, By the lawgiver, with their staves.» And from the wilderness they went to Mattanah,

from Mattanah to Nahaliel, from Nahaliel to Bamoth,

and from Bamoth, in the valley that is in the country of Moab, to the top of Pisgah which looks down on the wasteland.

Then Israel sent messengers to Sihon king of the Amorites, saying,

«Let me pass through your land. We will not turn aside into fields or vineyards; we will not drink water from wells. We will go by the Kinǵs Highway until we have passed through your territory.»

But Sihon would not allow Israel to pass through his territory. So Sihon gathered all his people together and went out against Israel in the wilderness, and he came to Jahaz and fought against Israel.

Then Israel defeated him with the edge of the sword, and took possession of his land from the Arnon to the Jabbok, as far as the people of Ammon; for the border of the people of Ammon was fortified.

So Israel took all these cities, and Israel dwelt in all the cities of the Amorites, in Heshbon and in all its villages.

For Heshbon was the city of Sihon king of the Amorites, who had fought against the former king of Moab, and had taken all his land from his hand as far as the Arnon.

Therefore those who speak in proverbs say: «Come to Heshbon, let it be built; Let the city of Sihon be repaired.

«For fire went out from Heshbon, A flame from the city of Sihon; It consumed Ar of Moab, The lords of the heights of the Arnon.

Woe to you, Moab! You have perished, O people of Chemosh! He has given his sons as fugitives, And his daughters into captivity, To Sihon king of the Amorites.

«But we have shot at them; Heshbon has perished as far as Dibon. Then we laid waste as far as Nophah, Which reaches to Medeba.»

Thus Israel dwelt in the land of the Amorites.

Then Moses sent to spy out Jazer; and they took its villages and drove out the Amorites who were there.

And they turned and went up by the way to Bashan. So Og king of Bashan went out against them, he and all his people, to battle at Edrei.

Then the LORD said to Moses, «Do not fear him, for I have delivered him into your hand, with all his people and his land; and you shall do to him as you did to Sihon king of the Amorites, who dwelt at Heshbon.»

So they defeated him, his sons, and all his people, until there was no survivor left him; and they took possession of his land.

Церковнославянский (рус)

И услы́ша Ханане́й ца́рь Ара́дскiй живы́й при пусты́ни, я́ко прiи́де Изра́иль путе́мъ Аѳари́мскимъ, и ра́това проти́ву Изра́иля, и взя́ от ни́хъ плѣ́нъ.

И обѣща́ся Изра́иль обѣ́томъ Го́споду и рече́: а́ще мнѣ́ преда́си лю́ди сiя́ подру́чны, погублю́ и́хъ и гра́ды и́хъ.

И услы́ша Госпо́дь гла́съ Изра́илевъ и предаде́ Ханане́а подру́чна ему́: и опустоши́ его́ и гра́ды его́, и прозва́ и́мя мѣ́сту тому́ Запустѣ́нiе.

И воздви́гшеся от О́ра горы́ путе́мъ и́же къ мо́рю Чермно́му, обыдо́ша зе́млю Едо́млю: и малоду́шествоваша лю́дiе на пути́,

и ропта́ху лю́дiе на Бо́га и на Моисе́а, глаго́люще: вску́ю изве́лъ еси́ ны́ изъ Еги́пта уби́ти на́съ въ пусты́ни, я́ко нѣ́сть хлѣ́ба, ни воды́? И душа́ на́ша негоду́етъ о хлѣ́бѣ се́мъ тще́мъ.

И посла́ Госпо́дь на лю́ди змие́въ умерщвля́ющихъ, и угрыза́ху люді́й: и умро́ша лю́ди мно́зи от сыно́въ Изра́илевыхъ.

И прише́дше лю́дiе къ Моисе́ови глаго́лаша: согрѣши́хомъ, я́ко ропта́хомъ на Го́спода и на тя́: помоли́ся у́бо ко Го́споду, да отжене́тъ от на́съ змiи́. И помоли́ся Моисе́й ко Го́споду о лю́дехъ.

И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: сотвори́ себѣ́ змiю́ [мѣ́дяну] и положи́ ю́ на зна́мя: и бу́детъ а́ще угрызе́тъ змiя́ человѣ́ка, вся́къ угрызе́нный ви́дѣвъ ю́ жи́въ бу́детъ.

И сотвори́ Моисе́й змiю́ мѣ́дяну и поста́ви ю́ на зна́мени: и бы́сть егда́ угрыза́ше змiя́ человѣ́ка, и взира́ше на змiю́ мѣ́дяну, и ожива́ше.

И воздвиго́шася сы́нове Изра́илевы, и ополчи́шася во Ово́ѳѣ:

и́ воздви́гшеся от Ово́ѳа, ополчи́шася во Ахалге́и объ ону́ страну́ пусты́ни, я́же е́сть предъ лице́мъ Моави́тскимъ, на восто́къ со́лнца:

и отту́ду воздвиго́шася, и ополчи́шася въ де́бри Заре́дъ:

и отту́ду воздви́гшеся, ополчи́шася объ ону́ страну́ Арно́на въ пусты́ни, я́же исхо́дитъ от предѣ́лъ Аморре́йскихъ: е́сть бо Арно́нъ предѣ́лъ Моа́вль между́ Моа́вомъ и между́ Аморре́омъ.

Сего́ ра́ди глаго́лется въ кни́зѣ бра́нь Госпо́дня: Зоо́ву попали́, и пото́ки Арно́ни,

и пото́ки устро́и въ селе́нiе И́ръ, и прилежи́тъ предѣ́ломъ Моа́влимъ.

И отту́ду [воздвиго́шася] ко Кла́дязю: се́й е́сть кла́дязь, о не́мже рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: собери́ лю́ди, и да́мъ и́мъ во́ду пи́ти.

Тогда́ воспѣ́ Изра́иль пѣ́снь сiю́ у кла́дязя: начина́йте ему́:

кла́дязь, ископа́ша его́ кня́зи, изсѣко́ша его́ ца́рiе язы́честiи во ца́рствiи и́хъ, внегда́ облада́ти и́ми. И от кла́дязя [воздвиго́шася] въ Манѳанаи́лъ:

и от Манѳанаи́ла въ Наадiи́лъ, и от Наадiи́ла въ Вамо́ѳъ:

и от Вамо́ѳа въ На́пинъ, и́же е́сть на по́ли Моа́вли, от ве́рха Изсѣ́ченаго, зря́щаго предъ лице́ пусты́ни.

И посла́ Моисе́й послы́ къ Сио́ну царю́ Аморре́йску, словесы́ ми́рными глаго́ля:

да про́йдемъ сквозѣ́ зе́млю твою́, путе́мъ по́йдемъ: не уклони́мся ни на се́ла, ни на виногра́ды, не испiе́мъ воды́ от кла́дязь твои́хъ: путе́мъ ца́рскимъ по́йдемъ, до́ндеже про́йдемъ предѣ́лы твоя́.

И не даде́ Сио́нъ Изра́илю проити́ сквозѣ́ предѣ́лы своя́: и собра́ Сио́нъ вся́ лю́ди своя́, и изы́де ополчи́тися на Изра́иля въ пусты́ню: и прiи́де во Иасса́нъ, и ополчи́ся на Изра́иля.

И порази́ его́ Изра́иль убі́йствомъ меча́, и облада́ше земле́ю его́ от Арно́на до Иаво́ка, да́же до сыно́въ Амма́нихъ: я́ко Иази́ръ предѣ́лы сыно́въ Амма́нихъ су́ть.

И взя́ Изра́иль вся́ гра́ды сiя́: и всели́ся Изра́иль во всѣ́хъ градѣ́хъ Аморре́йскихъ, во Есево́нѣ и во всѣ́хъ подлежа́щихъ ему́:

е́сть бо Есево́нъ гра́дъ Сио́на царя́ Аморре́йска: и се́й повоева́ царя́ Моа́вля пре́жде и взя́ всю́ зе́млю его́ от Арои́ра да́же до Арно́на.

Сего́ ра́ди реку́тъ при́точницы: прiиди́те во Есево́нъ, да согради́тся и сози́ждется гра́дъ Сiо́нъ:

я́ко о́гнь изы́де от Есево́на и пла́мень от гра́да Сiо́на, и пояде́ да́же до Моа́ва, и пожре́ столпы́ Арно́нскiя:

го́ре тебѣ́, Моа́ве, погибо́сте, лю́дiе Хамо́совы: про́дани бы́ша сы́нове и́хъ въ заключе́нiе и дще́ри и́хъ плѣ́нницы царю́ Аморре́йскому Сио́ну:

и сѣ́мя и́хъ поги́бнетъ, Есево́нъ да́же до Дево́на: и жены́ и́хъ еще́ разожго́ша о́гнь на Моа́ва.

Всели́ся же Изра́иль во вся́ гра́ды Аморре́йски:

и посла́ Моисе́й согля́дати Иази́ра: и взя́ша его́ и се́ла его́, и изгна́ша Аморре́а живу́щаго та́мо:

и возврати́вшеся, прiидо́ша путе́мъ въ Васа́нъ. И изы́де О́гъ, ца́рь Васа́нскiй, проти́ву и́мъ и вси́ лю́дiе его́ на бра́нь во Едраи́нъ.

И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: не убо́йся его́, я́ко въ ру́цѣ твои́ преда́хъ его́ и вся́ лю́ди его́ и всю́ зе́млю его́: и сотвори́ши ему́, я́коже сотвори́лъ еси́ Сио́ну царю́ Аморре́йску, и́же живя́ше во Есево́нѣ.

И порази́ его́ и сы́ны его́ и вся́ лю́ди его́, да́же не оста́ въ ни́хъ живы́й: и наслѣ́диша зе́млю его́.

Таджикский

Языки

Ва Канъонӣ, подшоҳи Арод, ки дар ҷануб сокин буд, шунид, ки Исроил бо роҳи Аторим меояд, ва ӯ бо исроилиён ҷанг кард, ва баъзеро аз онҳо ба асирӣ бурд.

Ва Исроил барои Парвардигор назр карда, гуфт: «Агар ин қавмро ба дасти ман бисупорӣ, шаҳрҳои онҳоро тамоман торумор хоҳам кард».

Ва Парвардигор овози Исроилро иҷобат намуда, канъониёнро ба дасти вай супурд, ва вай онҳо ва шаҳрҳои онҳоро тамоман торумор кард, ва он макон Ҳормо номида шуд.

Ва аз кӯҳи Ҳӯр бо роҳи баҳри Қулзум кӯч карданд, то ки замини Адӯмро давр зананд; ва дар роҳ тоқати қавм тоқ шуд.

Ва қавм аз Худо ва аз Мусо шикоят карда, гуфтанд: «Чаро моро аз Миср баровардед, то ки дар биёбон бимирем? Зеро ки на нон ҳаст ва на об, ва дили мо аз ин хӯроки нобоб нафрат дорад».

Ва Парвардигор морҳои заҳрдорро ба зидди қавм фиристод, ва онҳо қавмро заҳр заданд; ва мардуми зиёде аз исроилиён мурданд.

Ва қавм назди Мусо омада, гуфтанд: «Мо гуноҳ кардем, ки аз Парвардигор ва аз ту шикоят намудем; сӯи Парвардигор дуо гӯй, то ки моронро аз мо дур кунад». Ва Мусо барои қавм дуо гуфт.

Ва Парвардигор ба Мусо гуфт: «Барои худ мори заҳрдоре бисоз, ва онро бар сари ходае бимон; ва ҳар моргазида, агар ба он назар кунад, зинда хоҳад монд».

Ва Мусо мори мисине сохта, бар сари ходае монд; ва ҳар гоҳ касеро мор заҳр мезад, ҳамин ки вай ба мори мисин назар мекард, зинда мемонд.

Ва банӣ Исроил кӯч карда, дар Ӯбӯт ӯрду заданд.

Ва аз Ӯбӯт кӯч карда, дар Ийе-Аборим, дар биёбоне ки рӯ ба рӯи Мӯоб, ба тарафи тулӯи офтоб аст, ӯрду заданд.

Ва аз он ҷо кӯч карда, дар водии Зорад ӯрду заданд.

Аз он ҷо кӯч карда, ба он тарафи Арнӯн, ки дар биёбон берун аз ҳудуди амӯриён мебошад, ӯрду заданд; зеро ки Арнӯн сарҳади Мӯоб, дар миёни Мӯоб ва амӯриён аст.

Бинобар ин дар китоби ҷангҳои Парвардигор гуфта шудааст: «Аз Воҳиб, ки дар Суфа аст, ва аз водиҳои Арнӯн гузаштем,

ва низ аз ҷараёнгоҳи водиҳо, ки ҷониби мавқеи Ор майл мекунад, ва ба ҳудуди Мӯоб мепайвандад».

Ва аз он ҷо ба Баир кӯч карданд. Ин ҳамон чоҳест, ки Парвардигор дар бораи он ба Мусо гуфт: «Қавмро ҷамъ кун, то ки ба онҳо об диҳам».

Он гоҳ исроилиён ин сурудро сароиданд: «Лабрез шав, эй чоҳ! – бисароед ба он,

чоҳе ки мирон онро канданд, наҷибони қавм, бо чӯбдаст ва асоҳои худ онро кандаанд». Ва аз биёбон ба Маттоно кӯч карданд.

Ва аз Маттоно – ба Наҳалиил, ва аз Наҳалиил – ба Бомӯт,

ва аз Бомӯт – ба Гай, ки дар кишвари Мӯоб, бар қуллаи Фисҷа воқеъ аст, бар қуллае ки бар рӯи биёбон қад кашидааст.

Ва Исроил ба Сиҳӯн, подшоҳи амӯриён, қосидонро фиристод, то ки бигӯянд:

«Хоҳишмандам, ки аз заминат гузарам; ба киштзор ва токзор дохил нахоҳем шуд, аз оби чоҳ нахоҳем нӯшид; бо шоҳроҳ хоҳем рафт, то даме ки аз ҳудуди ту гузарам».

Вале Сиҳӯн барои гузашатани Исроил аз ҳудуди худ роҳ надод; ва Сиҳӯн тамоми қавми худро ҷамъ кард, ва ба пешвози Исроил ба биёбон баромад, ва ба Ёҳас расида, бо Исроил ҷанг кард.

Ва Исроил вайро ба дами шамшер зада, заминашро аз Арнӯн то Яббӯқ ва то банӣ Аммӯн соҳибӣ намуд, зеро ки сарҳади банӣ Аммӯн мустаҳкам буд.

Ва Исроил ҳамаи ин шаҳрҳоро гирифт, ва Исроил дар ҳамаи шаҳрҳои амӯрӣён, дар Ҳешбӯн ва дар тамоми деҳоташ сокин шуд.

Зеро ки Ҳешбӯн шаҳри Сиҳӯн, подшоҳи амӯриён буд, ва ӯ бо подшоҳи пештараи Мӯоб ҷанг карда, тамоми замини вайро то Арнӯн аз дасташ гирифта буд.

Бинобар ин ровиён мегӯянд: «Ба Ҳешбӯн биёед, шаҳри Сиҳӯн бино ёфта, обод мешавад!

Зеро ки оташе аз Ҳешбӯн баромад, ва алангае аз шаҳри Сиҳӯн; Ор-Мӯобро сӯзонид, ва соҳибони баландиҳои Арнӯнро.

Вой бар ҳоли ту, эй Мӯоб! Ба ҳалокат расидед, эй қавми Камуш! Писарони худро гуреза гардонид ва духтарони худро ба Сидӯн, подшоҳи амӯриён, ба асирӣ дод.

Ва мо ба онҳо тир андохтем, ва Ҳешбӯн то Дибӯн нобуд шуд; ва онҳоро то Нуфаҳ, ки назди Мидбо мебошад, харобазор гардондем».

Ва Исроил дар замини амӯриён манзил гирифт.

Ва Мусо фиристод, ки Яъзирро ҷосусӣ намоянд, ва деҳоти онро забт карданд, ва амӯриёнро, ки дар он ҷо буданд, бадар ронданд.

Ва тоб хӯрда, ба роҳи Бошон баромаданд, ва Уҷ, подшоҳи Бошон, бо тамоми қавми худ ба муқобили онҳо берун омад, то ки назди Адрай ҷанг кунад.

Ва Парвардигор ба Мусо гуфт: «Аз вай натарс, зеро ки вайро бо тамоми қавмаш ва заминаш ба дасти ту месупорам, ва бо вай ончунон амал хоҳӣ кард, чунон, ки бо Сиҳӯн, подшоҳи амӯриён, ки дар Ҳешбӯн сокин буд, амал кардӣ».

Ва ӯро бо писаронаш ва тамоми қавмаш зарба заданд, ба тавре ки касе аз онҳо боқӣ намонд, ва замини ӯро соҳибӣ карданд.