Скрыть
Псалом 1 
1:0
Псалом 2 
2:0
2:2
2:3
2:5
2:11
Псалом 3 
3:2
3:3
3:5
3:6
3:8
Псалом 4 
4:1
4:4
4:8
Псалом 5 
5:1
5:4
5:8
5:9
5:11
5:12
5:13
Псалом 6 
6:1
6:3
6:4
6:5
6:7
6:10
Псалом 7 
7:1
7:2
7:3
7:6
7:7
7:8
7:11
7:12
7:14
7:18
Псалом 8 
8:1
8:4
8:6
8:8
8:9
8:10
Церковнославянский (рус)
Псало́мъ Дави́ду.
Блаже́нъ му́жъ, и́же не и́де на совѣ́тъ нечести́выхъ, и на пути́ грѣ́шныхъ не ста́, и на сѣда́лищи губи́телей не сѣ́де:
но въ зако́нѣ Госпо́дни во́ля его́, и въ зако́нѣ Его́ по­учи́т­ся де́нь и но́щь.
И бу́детъ я́ко дре́во насажде́ное при­ исхо́дищихъ во́дъ, е́же пло́дъ сво́й да́стъ во вре́мя свое́, и ли́стъ его́ не от­паде́тъ: и вся́, ели́ка а́ще твори́тъ, успѣ́етъ.
Не та́ко нечести́вiи, не та́ко: но я́ко пра́хъ, его́же воз­мета́етъ вѣ́тръ от­ лица́ земли́.
Сего́ ра́ди не воскре́снутъ нечести́вiи на су́дъ, ниже́ грѣ́шницы въ совѣ́тъ пра́ведныхъ.
Я́ко вѣ́сть Госпо́дь пу́ть пра́ведныхъ, и пу́ть нечести́выхъ поги́бнетъ.
Псало́мъ Дави́ду.
Вску́ю шата́шася язы́цы, и лю́дiе по­учи́шася тще́тнымъ?
Предста́ша ца́рiе зе́мстiи, и кня́зи собра́шася вку́пѣ на Го́спода и на Христа́ Его́.
Расто́ргнемъ {расто́ргнимъ} у́зы и́хъ и от­ве́ржемъ {от­ве́ржимъ} от­ на́съ и́го и́хъ.
Живы́й на небесѣ́хъ посмѣе́т­ся и́мъ, и Госпо́дь поруга́ет­ся и́мъ.
Тогда́ воз­глаго́летъ къ ни́мъ гнѣ́вомъ Сво­и́мъ и я́ростiю Сво­е́ю смяте́тъ я́:
А́зъ же поста́вленъ е́смь Ца́рь от­ Него́ надъ Сiо́номъ, горо́ю свято́ю Его́,
воз­вѣща́яй повелѣ́нiе Госпо́дне. Госпо́дь рече́ ко Мнѣ́: Сы́нъ Мо́й еси́ Ты́, А́зъ дне́сь роди́хъ Тя́:
проси́ от­ Мене́, и да́мъ ти́ язы́ки достоя́нiе Твое́, и одержа́нiе Твое́ концы́ земли́:
упасе́ши я́ жезло́мъ желѣ́знымъ, я́ко сосу́ды скуде́льничи сокруши́ши я́.
И ны́нѣ, ца́рiе, разумѣ́йте, накажи́теся вси́ судя́щiи земли́.
Рабо́тайте Го́сподеви со стра́хомъ, и ра́дуйтеся Ему́ со тре́петомъ.
Прiими́те наказа́нiе, да не когда́ прогнѣ́вает­ся Госпо́дь, и поги́бнете от­ пути́ пра́веднаго, егда́ воз­гори́т­ся вско́рѣ я́рость Его́: блаже́ни вси́ надѣ́ющiися На́нь.
Псало́мъ Дави́ду, внегда́ от­бѣга́­ше от­ лица́ Авессало́ма сы́на сво­его́.
Го́споди, что́ ся умно́жиша стужа́ющiи ми́? Мно́зи востаю́тъ на мя́,
мно́зи глаго́лютъ души́ мо­е́й: нѣ́сть спасе́нiя ему́ въ Бо́зѣ его́.
Ты́ же, Го́споди, засту́пникъ мо́й еси́, сла́ва моя́, и воз­нося́й главу́ мою́.
Гла́сомъ мо­и́мъ ко Го́споду воз­зва́хъ, и услы́ша мя́ от­ горы́ святы́я Сво­ея́.
А́зъ усну́хъ, и спа́хъ, воста́хъ, я́ко Госпо́дь засту́питъ мя́.
Не убою́ся от­ те́мъ люді́й, о́крестъ напа́да­ю­щихъ на мя́.
Воскре́сни́, Го́споди, спаси́ мя, Бо́же мо́й: я́ко Ты́ порази́лъ еси́ вся́ вражду́ющыя ми́ всу́е, зу́бы грѣ́шниковъ сокруши́лъ еси́.
Госпо́дне е́сть спасе́нiе, и на лю́дехъ Тво­и́хъ благослове́нiе Твое́.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ, псало́мъ Дави́ду.
Внегда́ при­­зва́ти ми́, услы́ша мя́ Бо́гъ пра́вды мо­ея́: въ ско́рби распространи́лъ мя́ еси́: уще́дри мя́ и услы́ши моли́тву мою́.
Сы́нове человѣ́честiи, доко́лѣ тяжкосе́рдiи? Вску́ю лю́бите суету́ и и́щете лжи́?
И увѣ́дите, я́ко удиви́ Госпо́дь преподо́бнаго Сво­его́. Госпо́дь услы́шитъ мя́, внегда́ воз­зва́ти ми́ къ Нему́.
Гнѣ́вайтеся, и не согрѣша́йте, я́же глаго́лете въ сердца́хъ ва́шихъ, на ло́жахъ ва́шихъ умили́теся:
пожри́те же́ртву пра́вды и упова́йте на Го́спода.
Мно́зи глаго́лютъ: кто́ яви́тъ на́мъ блага́я? Зна́менася на на́съ свѣ́тъ лица́ Тво­его́, Го́споди.
Да́лъ еси́ весе́лiе въ се́рдцы мо­е́мъ: от­ плода́ пшени́цы, вина́ и еле́а сво­его́ умно́жишася:
въ ми́рѣ вку́пе усну́ и почі́ю, я́ко Ты́, Го́споди, еди́наго на упова́нiи всели́лъ мя́ еси́.
О наслѣ́д­ст­ву­ю­щемъ, псало́мъ Дави́ду.
Глаго́лы моя́ внуши́, Го́споди, разумѣ́й зва́нiе мое́.
Вонми́ гла́су моле́нiя мо­его́, Царю́ мо́й и Бо́же мо́й: я́ко къ Тебѣ́ помолю́ся, Го́споди.
Зау́тра услы́ши гла́съ мо́й: зау́тра предста́ну Ти́, и у́зриши мя́:
я́ко Бо́гъ не хотя́й беззако́нiя Ты́ еси́: не при­­сели́т­ся къ Тебѣ́ лука́внуяй,
ниже́ пребу́дутъ беззако́н­ницы предъ очи́ма Тво­и́ма: воз­ненави́дѣлъ еси́ вся́ дѣ́ла­ю­щыя беззако́нiе,
погуби́ши вся́ глаго́лющыя лжу́: му́жа крове́й и льсти́ва гнуша́ет­ся Госпо́дь.
А́зъ же мно́же­с­т­вомъ ми́лости Тво­ея́ вни́ду въ до́мъ Тво́й, поклоню́ся ко хра́му свято́му Тво­ему́, въ стра́сѣ Тво­е́мъ.
Го́споди, наста́ви мя́ пра́вдою Тво­е́ю, вра́гъ мо­и́хъ ра́ди испра́ви предъ Тобо́ю пу́ть мо́й.
Я́ко нѣ́сть во устѣ́хъ и́хъ и́стины, се́рдце и́хъ су́етно, гро́бъ от­ве́рстъ горта́нь и́хъ, язы́ки сво­и́ми льща́ху.
Суди́ и́мъ, Бо́же, да от­паду́тъ от­ мы́слей сво­и́хъ: по мно́же­ст­ву нече́стiя и́хъ изри́ни я́, я́ко преогорчи́ша Тя́, Го́споди.
И да воз­веселя́т­ся вси́ упова́ющiи на Тя́, во вѣ́къ воз­ра́дуют­ся, и всели́шися въ ни́хъ: и похва́лят­ся о Тебѣ́ лю́бящiи и́мя Твое́.
Я́ко Ты́ благослови́ши пра́ведника, Го́споди, я́ко ору́жiемъ благоволе́нiя вѣнча́лъ еси́ на́съ.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ о осмѣ́мъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди, да не я́ростiю Тво­е́ю обличи́ши мене́, ниже́ гнѣ́вомъ Тво­и́мъ нака́жеши мене́.
Поми́луй мя́, Го́споди, я́ко не́мощенъ е́смь: изцѣли́ мя, Го́споди, я́ко смято́шася ко́сти моя́,
и душа́ моя́ смяте́ся зѣло́: и Ты́, Го́споди, доко́лѣ?
Обрати́ся, Го́споди, изба́ви ду́шу мою́, спаси́ мя ра́ди ми́лости Тво­ея́:
я́ко нѣ́сть въ сме́рти помина́яй Тебе́, во а́дѣ же кто́ исповѣ́ст­ся Тебѣ́?
Утруди́хся воз­дыха́нiемъ мо­и́мъ, измы́ю на вся́ку но́щь ло́же мое́, слеза́ми мо­и́ми посте́лю мою́ омочу́.
Смяте́ся от­ я́рости о́ко мое́, обетша́хъ во всѣ́хъ вразѣ́хъ мо­и́хъ.
Отступи́те от­ мене́, вси́ дѣ́ла­ю­щiи беззако́нiе, я́ко услы́ша Госпо́дь гла́съ пла́ча мо­его́,
услы́ша Госпо́дь моле́нiе мое́, Госпо́дь моли́тву мою́ прiя́тъ.
Да постыдя́т­ся и смяту́т­ся вси́ врази́ мо­и́, да воз­вратя́т­ся и устыдя́т­ся зѣло́ вско́рѣ.
Псало́мъ Дави́ду, его́же воспѣ́тъ Го́сподеви о словесѣ́хъ Хусі́евыхъ, сы́на Иемені́ина.
Го́споди Бо́же мо́й, на Тя́ упова́хъ, спаси́ мя от­ всѣ́хъ гоня́щихъ мя́ и изба́ви мя́:
да не когда́ похи́титъ я́ко ле́въ ду́шу мою́, не су́щу избавля́ющу, ниже́ спаса́ющу.
Го́споди Бо́же мо́й, а́ще сотвори́хъ сiе́, а́ще е́сть непра́вда въ руку́ мое́ю,
а́ще воз­да́хъ воз­даю́щымъ ми́ зла́, да от­паду́ у́бо от­ вра́гъ мо­и́хъ то́щъ:
да пожене́тъ у́бо вра́гъ ду́шу мою́, и да пости́гнетъ, и попере́тъ въ зе́млю живо́тъ мо́й, и сла́ву мою́ въ пе́рсть всели́тъ.
Воскре́сни́, Го́споди, гнѣ́вомъ Тво­и́мъ, воз­неси́ся въ конца́хъ вра́гъ Тво­и́хъ, и воста́ни, Го́споди Бо́же мо́й, повелѣ́нiемъ, и́мже заповѣ́далъ еси́,
и со́нмъ люді́й обы́детъ Тя́: и о то́мъ на высоту́ обрати́ся.
Госпо́дь су́дитъ лю́демъ: суди́ ми, Го́споди, по пра́вдѣ мо­е́й и по незло́бѣ мо­е́й на мя́.
Да сконча́ет­ся зло́ба грѣ́шныхъ, и испра́виши пра́веднаго, испыта́яй сердца́ и утро́бы, Бо́же, пра́ведно.
По́мощь моя́ от­ Бо́га, спаса́ющаго пра́выя се́рдцемъ.
Бо́гъ суди́тель пра́веденъ, и крѣ́покъ, и долготерпѣли́въ, и не гнѣ́въ наводя́й на вся́къ де́нь.
А́ще не обратите́ся, ору́жiе Свое́ очи́ститъ, лу́къ Сво́й напряже́, и угото́ва и́,
и въ не́мъ угото́ва сосу́ды сме́ртныя, стрѣ́лы Своя́ сгара́емымъ содѣ́ла.
Се́, болѣ́ непра́вдою, зача́тъ болѣ́знь и роди́ беззако́нiе:
ро́въ изры́ и ископа́ и́, и паде́тъ въ я́му, ю́же содѣ́ла.
Обрати́т­ся болѣ́знь его́ на главу́ его́, и на ве́рхъ его́ непра́вда его́ сни́детъ.
Исповѣ́мся Го́сподеви по пра́вдѣ Его́ и пою́ и́мени Го́спода Вы́шняго.
Въ коне́цъ, о точи́лѣхъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́, я́ко взя́т­ся великолѣ́пiе Твое́ превы́ше небе́съ.
Изъ у́стъ младе́нецъ и ссу́щихъ соверши́лъ еси́ хвалу́, вра́гъ Тво­и́хъ ра́ди, е́же разруши́ти врага́ и ме́ст­ника.
Я́ко узрю́ небеса́, дѣла́ пе́рстъ Тво­и́хъ, луну́ и звѣ́зды, я́же Ты́ основа́лъ еси́:
что́ е́сть человѣ́къ, я́ко по́мниши его́? Или́ сы́нъ человѣ́чь, я́ко посѣща́еши его́?
Ума́лилъ еси́ его́ ма́лымъ чи́мъ от­ А́нгелъ, сла́вою и че́стiю вѣнча́лъ еси́ его́:
и поста́вилъ еси́ его́ надъ дѣ́лы руку́ Твое́ю, вся́ покори́лъ еси́ подъ но́зѣ его́:
о́вцы и волы́ вся́, еще́ же и скоты́ поль­скі́я,
пти́цы небе́сныя и ры́бы морскі́я, преходя́щыя стези́ морскі́я.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́.
Греческий [Greek (Koine)]
μακάριος ἀνήρ ὃς οὐκ ἐπορεύ­θη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπι­̀ καθέδραν λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν
ἀλλ᾿ ἢ ἐν τῷ νόμῳ κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός
καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρα­̀ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπο­ρρυή­σε­ται καὶ πάν­τα ὅσα ἂν ποιῇ κατευοδωθή­σε­ται
οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς οὐχ οὕτως ἀλλ᾿ ἢ ὡς ὁ χνοῦς ὃν ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος ἀπο­̀ προ­σώπου τῆς γῆς
δια­̀ τοῦτο οὐκ ἀναστήσον­ται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει οὐδὲ ἁμαρτωλοὶ ἐν βουλῇ δικαίων
ὅτι γινώσκει κύριος ὁδὸν δικαίων καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπο­λεῖται
ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά
παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ ἄρχον­τες συν­ήχθησαν ἐπι­̀ τὸ αὐτὸ κατα­̀ τοῦ κυρίου καὶ κατα­̀ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ (δια­́ψαλμα)
δια­ρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπο­ρρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν
ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελά­σε­ται αὐτούς καὶ ὁ κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς
τότε λαλήσει προ­̀ς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς
ἐγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπι­̀ Σιων ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ
δια­γγέλλων τὸ προ­́σταγμα κυρίου κύριος εἶπεν προ­́ς με υἱός μου εἶ σύ ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε
αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρο­νο­μίαν σου καὶ τὴν κατα­́σχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς
ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ ὡς σκεῦος κεραμέως συν­τρίψεις αὐτούς
καὶ νῦν βασιλεῖς σύνετε παιδεύ­θητε πάν­τες οἱ κρίνον­τες τὴν γῆν
δουλεύ­σατε τῷ κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ
δράξασθε παιδείας μήποτε ὀργισθῇ κύριος καὶ ἀπο­λεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ μακάριοι πάν­τες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ προ­σώπου Αβεσ­σαλωμ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ
κύριε τί ἐπλη­θύνθησαν οἱ θλίβον­τές με πολλοὶ ἐπανίσταν­ται ἐπ᾿ ἐμέ
πολλοὶ λέγουσιν τῇ ψυχῇ μου οὐκ ἔστιν σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ θεῷ αὐτοῦ (δια­́ψαλμα)
σὺ δέ κύριε ἀν­τιλήμπτωρ μου εἶ δόξα μου καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου
φωνῇ μου προ­̀ς κύριον ἐκέκραξα καὶ ἐπήκουσέν μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ (δια­́ψαλμα)
ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα ἐξηγέρθην ὅτι κύριος ἀν­τιλήμψ­σε­ταί μου
οὐ φοβηθήσομαι ἀπο­̀ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συν­επιτιθεμένων μοι
ἀνάστα κύριε σῶσόν με ὁ θεός μου ὅτι σὺ ἐπάταξας πάν­τας τοὺς ἐχθραίνον­τάς μοι ματαίως ὀδόν­τας ἁμαρτωλῶν συν­έτριψας
τοῦ κυρίου ἡ σωτηρία καὶ ἐπι­̀ τὸν λαόν σου ἡ εὐλογία σου
͂εἰς τὸ τέλος ἐν ψαλμοῖς ᾠδὴ τῷ Δαυιδ
ἐν τῷ ἐπι­καλεῖσθαί με εἰσήκουσέν μου ὁ θεὸς τῆς δικαιοσύνης μου ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς μοι οἰκτίρησόν με καὶ εἰσάκουσον τῆς προ­σευχῆς μου
υἱοὶ ἀνθρώπων ἕως πότε βαρυκάρδιοι ἵνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος (δια­́ψαλμα)
καὶ γνῶτε ὅτι ἐθαυμάστωσεν κύριος τὸν ὅσιον αὐτοῦ κύριος εἰσακού­σε­ταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με προ­̀ς αὐτόν
ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν καὶ ἐπι­̀ ταῖς κοίταις ὑμῶν κατα­νύγητε (δια­́ψαλμα)
θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπι­̀ κύριον
πολλοὶ λέγουσιν τίς δείξει ἡμῖν τὰ ἀγαθά ἐσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προ­σώπου σου κύριε
ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τὴν καρδίαν μου ἀπο­̀ καιροῦ σίτου καὶ οἴνου καὶ ἐλαίου αὐτῶν ἐπλη­θύνθησαν
ἐν εἰρήνῃ ἐπι­̀ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω ὅτι σύ κύριε κατα­̀ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατῴκισάς με ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
τὰ ῥήματά μου ἐνώτισαι κύριε σύνες τῆς κραυγῆς μου
προ­́σχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου ὁ βασιλεύς μου καὶ ὁ θεός μου ὅτι προ­̀ς σὲ προ­σεύξομαι κύριε
τὸ πρωὶ εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς μου τὸ πρωὶ παρα­στήσομαί σοι καὶ ἐπόψομαι
ὅτι οὐχὶ θεὸς θέλων ἀνομίαν σὺ εἶ οὐδὲ παροικήσει σοι πονηρευό­με­νος
οὐ δια­μενοῦσιν παρα­́νομοι κατέναν­τι τῶν ὀφθαλμῶν σου ἐμίσησας πάν­τας τοὺς ἐργαζο­μέ­νους τὴν ἀνομίαν
ἀπο­λεῖς πάν­τας τοὺς λαλοῦν­τας τὸ ψεῦδος ἄνδρα αἱμάτων καὶ δόλιον βδελύσ­σεται κύριος
ἐγὼ δὲ ἐν τῷ πλή­θει τοῦ ἐλέους σου εἰσελεύ­σομαι εἰς τὸν οἶκόν σου προ­σκυνήσω προ­̀ς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου
κύριε ὁδήγησόν με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου κατεύ­θυνον ἐνώπιόν μου τὴν ὁδόν σου
ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ στόματι αὐτῶν ἀλήθεια ἡ καρδία αὐτῶν ματαία τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν ταῖς γλώσ­σαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν
κρῖνον αὐτούς ὁ θεός ἀπο­πεσάτωσαν ἀπο­̀ τῶν δια­βουλίων αὐτῶν κατα­̀ τὸ πλῆ­θος τῶν ἀσεβειῶν αὐτῶν ἔξωσον αὐτούς ὅτι παρεπίκρανάν σε κύριε
καὶ εὐφρανθήτωσαν πάν­τες οἱ ἐλπίζον­τες ἐπι­̀ σέ εἰς αἰῶνα ἀγαλλιάσον­ται καὶ κατα­σκηνώσεις ἐν αὐτοῖς καὶ καυχήσον­ται ἐν σοὶ πάν­τες οἱ ἀγαπῶν­τες τὸ ὄνομά σου
ὅτι σὺ εὐλογήσεις δίκαιον κύριε ὡς ὅπλῳ εὐδοκίας ἐστεφάνωσας ἡμᾶς
εἰς τὸ τέλος ἐν ὕμνοις ὑπὲρ τῆς ὀγδόης ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
κύριε μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύ­σῃς με
ἐλέησόν με κύριε ὅτι ἀσθενής εἰμι ἴασαί με κύριε ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου
καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα καὶ σύ κύριε ἕως πότε
ἐπι­́στρεψον κύριε ῥῦσαι τὴν ψυχήν μου σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου
ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύ­ων σου ἐν δὲ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογή­σε­ταί σοι
ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου ἐν δάκρυσίν μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω
ἐταράχθη ἀπο­̀ θυμοῦ ὁ ὀφθαλμός μου ἐπαλαιώθην ἐν πᾶσιν τοῖς ἐχθροῖς μου
ἀπό­στητε ἀπ᾿ ἐμοῦ πάν­τες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν ὅτι εἰσήκουσεν κύριος τῆς φωνῆς τοῦ κλαυθμοῦ μου
εἰσήκουσεν κύριος τῆς δεήσεώς μου κύριος τὴν προ­σευχήν μου προ­σεδέξατο
αἰσχυνθείησαν καὶ ταραχθείησαν σφόδρα πάν­τες οἱ ἐχθροί μου ἀπο­στραφείησαν καὶ κατα­ισχυνθείησαν σφόδρα δια­̀ τάχους
ψαλμὸς τῷ Δαυιδ ὃν ᾖσεν τῷ κυρίῳ ὑπὲρ τῶν λόγων Χουσι υἱοῦ Ιεμενι
κύριε ὁ θεός μου ἐπι­̀ σοὶ ἤλπισα σῶσόν με ἐκ πάν­των τῶν διωκόν­των με καὶ ῥῦσαί με
μήποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου μὴ ὄν­τος λυτρου­μέ­νου μηδὲ σῴζον­τος
κύριε ὁ θεός μου εἰ ἐποίησα τοῦτο εἰ ἔστιν ἀδικία ἐν χερσίν μου
εἰ ἀν­ταπέδωκα τοῖς ἀν­ταποδιδοῦσίν μοι κακά ἀπο­πέσοιν ἄρα ἀπο­̀ τῶν ἐχθρῶν μου κενός
κατα­διώξαι ἄρα ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου καὶ κατα­λάβοι καὶ κατα­πατήσαι εἰς γῆν τὴν ζωήν μου καὶ τὴν δόξαν μου εἰς χοῦν κατα­σκηνώσαι (δια­́ψαλμα)
ἀνάστηθι κύριε ἐν ὀργῇ σου ὑψώθητι ἐν τοῖς πέρασι τῶν ἐχθρῶν μου ἐξεγέρθητι κύριε ὁ θεός μου ἐν προ­στάγματι ᾧ ἐνετείλω
καὶ συν­αγωγὴ λαῶν κυκλώσει σε καὶ ὑπὲρ ταύτης εἰς ὕψος ἐπι­́στρεψον
κύριος κρινεῖ λαούς κρῖνόν με κύριε κατα­̀ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατα­̀ τὴν ἀκακίαν μου ἐπ᾿ ἐμοί
συν­τελεσθήτω δὴ πονηρία ἁμαρτωλῶν καὶ κατευθυνεῖς δίκαιον ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς ὁ θεός
δικαία ἡ βοήθειά μου παρα­̀ τοῦ θεοῦ τοῦ σῴζον­τος τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ
ὁ θεὸς κριτὴς δίκαιος καὶ ἰσχυρὸς καὶ μακρόθυμος μὴ ὀργὴν ἐπάγων καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν
ἐὰν μὴ ἐπι­στραφῆτε τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ στιλβώσει τὸ τόξον αὐτοῦ ἐνέτεινεν καὶ ἡτοίμασεν αὐτὸ
καὶ ἐν αὐτῷ ἡτοίμασεν σκεύ­η θανάτου τὰ βέλη αὐτοῦ τοῖς καιο­μέ­νοις ἐξειργάσατο
ἰδοὺ ὠδίνησεν ἀδικίαν συν­έλαβεν πόνον καὶ ἔτεκεν ἀνομίαν
λάκκον ὤρυξεν καὶ ἀνέσκαψεν αὐτὸν καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον ὃν εἰργάσατο
ἐπι­στρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλὴν αὐτοῦ καὶ ἐπι­̀ κορυφὴν αὐτοῦ ἡ ἀδικία αὐτοῦ κατα­βή­σε­ται
ἐξομολογήσομαι κυρίῳ κατα­̀ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι κυρίου τοῦ ὑψίστου
͂εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ τῶν ληνῶν ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
κύριε ὁ κύριος ἡμῶν ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ ὅτι ἐπήρθη ἡ μεγαλοπρέπειά σου ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν
ἐκ στόμα­τος νηπίων καὶ θηλαζόν­των κατηρτίσω αἶνον ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σου τοῦ κατα­λῦσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν
ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς ἔργα τῶν δακτύλων σου σελήνην καὶ ἀστέρας ἃ σὺ ἐθεμελίωσας
τί ἐστιν ἄνθρωπος ὅτι μιμνῄσκῃ αὐτοῦ ἢ υἱὸς ἀνθρώπου ὅτι ἐπι­σκέπτῃ αὐτόν
ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν
καὶ κατέστησας αὐτὸν ἐπι­̀ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου πάν­τα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ
προ­́βατα καὶ βόας πάσας ἔτι δὲ καὶ τὰ κτήνη τοῦ πεδίου
τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσ­σης τὰ δια­πορευόμενα τρίβους θαλασ­σῶν
κύριε ὁ κύριος ἡμῶν ὡς θαυμαστὸν τὸ ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ
Латинский (Nova Vulgata)
Beatus vir, qui non abiit in consilio impiorum et in via peccatorum non stetit et in conventu derisorum non sedit,
sed in lege Domini voluntas eius, et in lege eius meditatur die ac nocte.
Et erit tamquam lignum plantatum secus decursus aquarum, quod fructum suum dabit in tempore suo; et folium eius non defluet, et omnia, quaecumque faciet, prosperabuntur.
Non sic impii, non sic, sed tamquam pulvis, quem proicit ventus.
Ideo non consurgent impii in iudicio, neque peccatores in concilio iustorum.
Quoniam novit Dominus viam iustorum, et iter impiorum peribit.
Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania?
Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum adversus Dominum et adversus christum eius:
«Dirumpamus vincula eorum et proiciamus a nobis iugum ipsorum!».
Qui habitat in caelis, irridebit eos, Dominus subsannabit eos.
Tunc loquetur ad eos in ira sua et in furore suo conturbabit eos:
«Ego autem constitui regem meum super Sion, montem sanctum meum!».
Praedicabo decretum eius. Dominus dixit ad me: «Filius meus es tu; ego hodie genui te.
Postula a me, et dabo tibi gentes hereditatem tuam et possessionem tuam terminos terrae.
Reges eos in virga ferrea et tamquam vas figuli confringes eos».
Et nunc, reges, intellegite; erudimini, qui iudicatis terram.
Servite Domino in timore et exsultate ei cum tremore.
Apprehendite disciplinam, ne quando irascatur, et pereatis de via, cum exarserit in brevi ira eius. Beati omnes, qui confidunt in eo.
PSALMUS. David, cum fugit a filio suo Absalom.
Domine, quid multiplicati sunt, qui tribulant me? Multi insurgunt adversum me,
multi dicunt animae meae: «Non est salus ipsi in Deo».
Tu autem, Domine, protector meus es, gloria mea et exaltans caput meum.
Voce mea ad Dominum clamavi, et exaudivit me de monte sancto suo.
Ego obdormivi et soporatus sum, exsurrexi, quia Dominus suscepit me.
Non timebo milia populi circumdantis me. Exsurge, Domine salvum me fac, Deus meus;
quoniam tu percussisti in maxillam omnes adversantes mihi, dentes peccatorum contrivisti.
Domini est salus, et super populum tuum benedictio tua.
Magistro chori. Fidibus. PSALMUS. David.
Cum invocarem, exaudivit me Deus iustitiae meae. In tribulatione dilatasti mihi; miserere mei et exaudi orationem meam.
Filii hominum, usquequo gravi corde? Ut quid diligitis vanitatem et quaeritis mendacium?
Et scitote quoniam mirificavit Dominus sanctum suum; Dominus exaudiet, cum clamavero ad eum.
Irascimini et nolite peccare; loquimini in cordibus vestris, in cubilibus vestris et conquiescite.
Sacrificate sacrificium iustitiae et sperate in Domino.
Multi dicunt: «Quis ostendit nobis bona?». Leva in signum super nos lumen vultus tui, Domine!
Maiorem dedisti laetitiam in corde meo, quam cum multiplicantur frumentum et vinum eorum.
In pace in idipsum dormiam et requiescam, quoniam tu, Domine, singulariter in spe constituisti me.
Magistro chori. Ad tibias. PSALMUS. David.
Verba mea auribus percipe, Domine; intellege gemitum meum.
Intende voci clamoris mei, rex meus et Deus meus.
Quoniam ad te orabo, Domine, mane exaudies vocem meam; mane astabo tibi et exspectabo.
Quoniam non Deus volens iniquitatem tu es; neque habitabit iuxta te malignus,
neque permanebunt iniusti ante oculos tuos.
Odisti omnes, qui operantur iniquitatem, perdes omnes, qui loquuntur mendacium; virum sanguinum et dolosum abominabitur Dominus.
Ego autem in multitudine misericordiae tuae introibo in domum tuam; adorabo ad templum sanctum tuum in timore tuo.
Domine, deduc me in iustitia tua propter inimicos meos, dirige in conspectu meo viam tuam.
Quoniam non est in ore eorum veritas, cor eorum fovea; sepulcrum patens est guttur eorum, molliunt linguas suas.
Iudica illos, Deus; decidant a cogitationibus suis; secundum multitudinem impietatum eorum expelle eos, quoniam irritaverunt te, Domine.
Et omnes, qui sperant in te, laetentur, in aeternum exsultent. Obumbrabis eis, et gloriabuntur in te, qui diligunt nomen tuum;
quoniam tu benedices iusto, Domine, quasi scuto, bona voluntate coronabis eum.
Magistro chori. Fidibus. Super octavam. PSALMUS. David.
Domine, ne in furore tuo arguas me neque in ira tua corripias me.
Miserere mei, Domine, quoniam infirmus sum; sana me, Domine, quoniam conturbata sunt ossa mea.
Et anima mea turbata est valde, sed tu, Domine, usquequo?
Convertere, Domine, eripe animam meam; salvum me fac propter misericordiam tuam.
Quoniam non est in morte, qui memor sit tui; in inferno autem quis confitebitur tibi?
Laboravi in gemitu meo, lavabam per singulas noctes lectum meum; lacrimis meis stratum meum rigabam.
Turbatus est a maerore oculus meus, inveteravi inter omnes inimicos meos.
Discedite a me, omnes, qui operamini iniquitatem, quoniam exaudivit Dominus vocem fletus mei.
Exaudivit Dominus deprecationem meam, Dominus orationem meam suscepit.
Erubescant et conturbentur vehementer omnes inimici mei; convertantur et erubescant valde velociter.
Lamentatio David, quam cantavit Domino propter Chus Beniaminitam.
Domine Deus meus, in te speravi; salvum me fac ex omnibus persequentibus me et libera me,
ne quando rapiat ut leo animam meam discerpens, dum non est qui salvum faciat.
Domine Deus meus, si feci istud, si est iniquitas in manibus meis,
si reddidi retribuenti mihi mala et exspoliavi inimicum meum dimittens inanem,
persequatur inimicus animam meam et comprehendat et conculcet in terra vitam meam et gloriam meam in pulverem deducat.
Exsurge, Domine, in ira tua et exaltare contra indignationem inimicorum meorum et exsurge, Deus meus, in iudicio, quod mandasti.
Et synagoga populorum circumdabit te, et super hanc in altum regredere:
Dominus iudicat populos. Iudica me, Domine, secundum iustitiam meam et secundum innocentiam meam, quae est in me.
Consumatur nequitia peccatorum; et iustum confirma: scrutans corda et renes Deus iustus.
Adiutorium meum apud Deum, qui salvos facit rectos corde.
Deus iudex iustus, fortis, irascens per singulos dies.
Nonne iterum gladium suum exacuit, arcum suum tetendit et paravit illum?
Et paravit sibi vasa mortis, sagittas suas ardentes effecit.
Ecce parturiit iniustitiam, concepit dolorem et peperit iniquitatem;
lacum aperuit et effodit eum et incidit in foveam, quam fecit.
Convertetur dolor eius in caput eius, et in verticem ipsius iniquitas eius descendet.
Confitebor Domino secundum iustitiam eius et psallam nomini Domini Altissimi.
Magistro chori. Ad modum cantici» Torcularia...». PSALMUS. David.
Domine, Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra, quoniam elevata est magnificentia tua super caelos.
Ex ore infantium et lactantium perfecisti laudem propter inimicos tuos, ut destruas inimicum et ultorem.
Quando video caelos tuos, opera digitorum tuorum, lunam et stellas, quae tu fundasti,
quid est homo, quod memor es eius, aut filius hominis, quoniam visitas eum?
Minuisti eum paulo minus ab angelis, gloria et honore coronasti eum
et constituisti eum super opera manuum tuarum. Omnia subiecisti sub pedibus eius:
oves et boves universas, insuper et pecora campi,
volucres caeli et pisces maris, quaecumque perambulant semitas maris.
Domine, Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra!
Wie glücklich ist ein Mensch, der sich nicht verführen lässt von denen,
die Gottes Gebote missachten,
der nicht dem Beispiel gewissenloser Sünder folgt
und nicht zusammensitzt mit Leuten,
denen nichts heilig ist.
Wie glücklich ist ein Mensch,
der Freude findet an den Weisungen des HERRN,
der Tag und Nacht in seinem Gesetz liest
und darüber nachdenkt.
Er gleicht einem Baum, der am Wasser steht;
Jahr für Jahr trägt er Frucht,
sein Laub bleibt grün und frisch.
Was immer ein solcher Mensch unternimmt,
es gelingt ihm gut.
Ganz anders geht es denen,
die nicht nach Gott fragen:
Sie sind wie Spreu, die der Wind davonbläst.
Vor Gottes Gericht können sie nicht bestehen
und in der Gemeinde der Treuen ist für sie kein Platz.
Der HERR kennt die Taten der Menschen, die auf ihn hören, und behält sie im Gedächtnis;
aber von denen, die nicht nach ihm fragen, bleibt keine Spur.
Was soll der Aufruhr unter den Völkern? Wozu schmieden sie vergebliche Pläne?
Die Herrscher der Erde lehnen sich auf,
die Machthaber verbünden sich gegen den HERRN
und den König, den er erwählt hat:
»Wir wollen nicht mehr ihre Knechte sein!
Auf, lasst uns die Fesseln zerreißen!«
Doch der Herr im Himmel lacht,
er spottet nur über sie.
Dann aber wird er zornig; er herrscht sie an,
stürzt sie in Angst und Schrecken:
»Ich habe meinen König eingesetzt!
Er regiert auf dem Zion,
meinem heiligen Berg.«
Ich gebe bekannt, was der HERR verfügt hat.
Er hat zu mir gesagt:
»Du bist mein Sohn,
heute habe ich dich dazu gemacht.
Fordere von mir alle Völker,
ich schenke sie dir;
die ganze Erde gebe ich dir zum Besitz.
Regiere sie mit eiserner Faust!
Wenn du willst, zerschlag sie wie Töpfe aus Ton!«
Darum nehmt Vernunft an, ihr Könige;
lasst euch warnen, ihr Mächtigen der Erde!
Unterwerft euch dem HERRN,
zittert vor ihm und jubelt ihm zu!
Huldigt seinem Sohn!
Sonst wird er unwillig
und es ist um euch geschehen;
denn sein Zorn ist schnell entflammt.
Wohl allen, die bei ihm Schutz suchen!
Ein Lied Davids. Er dichtete es, als er vor seinem Sohn Abschalom fliehen musste.
HERR, ich kann sie nicht mehr zählen,
so viele sind́s, die sich gegen mich stellen,
so viele, die schadenfroh von mir sagen:
»Von dem will Gott nichts mehr wissen!«
Doch du, HERR, umgibst mich mit deinem Schutz;
du rettest meine Ehre, du schaffst mir Recht.
Sooft ich auch zu dir um Hilfe rufe,
du hörst mich in deinem Heiligtum,
von deinem Berg her schickst du mir Antwort.
Ganz ruhig kann ich mich schlafen legen,
weil du mich beschützt,
bis ich morgens erwache.
Auch wenńs Tausende sind, die mich umzingeln,
sie können mir keine Angst einjagen!
Sieh nicht länger zu, HERR!
Du mein Gott, greif doch ein!
Ich weiß, du schlägst ihnen aufs freche Maul,
du brichst meinen Feinden die Zähne aus.
Wer in Not ist, findet bei dir Hilfe.
HERR, gib deinem Volk Gelingen und Glück!
Ein Lied Davids, zu begleiten auf Saiteninstrumenten.
Antworte mir, wenn ich rufe!
Mein Gott, du hältst doch zu mir!
Als ich vor Enge kaum noch atmen konnte,
hast du mich in die Freiheit geführt.
Darum hab auch jetzt Erbarmen mit mir,
hör mich, wenn ich zu dir schreie,
höre auf mein Gebet!
Ihr Reichen habt die Macht
und missbraucht sie zu Lüge und Verleumdung;
ihr zieht meine Ehre in den Schmutz.
Wann hört ihr endlich damit auf?
Seht doch ein: Der HERR tut Wunder
für alle, die ihm die Treue halten;
er hört mich, wenn ich zu ihm rufe.
Zittert vor ihm
und macht Schluss mit dem Unrecht!
Denkt einmal gründlich nach,
nachts, wenn ihr allein seid,
und werdet still!
Bringt dem Herrn eure Opfer,
gebt ihm Recht;
schenkt ihm wieder euer Vertrauen!
Viele klagen:
»Was haben wir noch Gutes zu erwarten?
HERR, sieh uns wieder freundlich an!«
Doch mir hast du so viel Freude gegeben,
mehr als sie hatten und haben können
mit all ihrem Korn und dem vielen Wein.
Mich quält keine Sorge,
wenn ich mich niederlege,
ganz ruhig schlafe ich ein;
denn du, HERR, hältst die Gegner von mir fern
und lässt mich in Sicherheit leben.
Ein Lied Davids, zu singen mit Flötenbegleitung.
HERR, höre doch, was ich sage;
achte auf mein Seufzen und Stöhnen!
Verschließ die Ohren nicht,
wenn ich um Hilfe schreie,
du mein König und mein Gott!
An dich wende ich mich mit meiner Bitte.
Früh am Morgen hörst du mein Rufen,
in der Frühe trage ich dir meine Sache vor
und warte auf deine Entscheidung.
Dir, HERR, gefällt kein Unrecht,
kein Unheilstifter darf zu dir kommen.
Überhebliche Prahler willst du nicht sehen
und Verbrecher trifft dein Hass.
Die Lügner vernichtest du,
du verabscheust die Mörder und Betrüger.
Doch mir erweist du große Güte:
Ich darf zu deinem Tempel kommen,
vor deinem Heiligtum mich niederwerfen
und voller Ehrfurcht zu dir beten.
HERR, lass meine Feinde sehen, wie du mir hilfst!
Ebne vor mir den Weg, den ich gehen soll!
Auf das, was sie sagen, kann sich niemand verlassen,
ihr Kopf steckt voll von schändlichen Plänen.
Glattzüngige Schmeichler sind sie;
doch ihre schönen Worte bringen Tod und Verderben.
Zahl es ihnen heim, Gott,
verstricke sie in ihre eigenen Ränke!
Vertreibe sie aus deiner Nähe;
denn ihre Schandtaten sind zahllos
und ihr Trotz gegen dich ist maßlos.
Doch freuen sollen sich alle,
die sich auf dich verlassen.
Ihr Jubel soll kein Ende haben,
denn du bist ihr Beschützer.
Sie sollen vor Freude singen,
sie alle, die dich lieben
und dir die Treue halten.
Denn reich beschenkst du sie mit deinem Segen,
schützend umgibt sie deine Güte.
Ein Lied Davids, zu begleiten auf achtsaitigem Instrument.
HERR, du bist zornig auf mich.
Aber nimm die Strafe von mir,
schlag mich nicht so hart!
Hab Erbarmen, HERR, mir ist so elend!
Heile mich, HERR,
ich habe keine Kraft mehr in den Gliedern!
Ich weiß keinen Ausweg mehr.
Wie lange noch, HERR?
Lass ab von deinem Zorn! Rette mich!
Hilf mir, du liebst mich doch!
Wenn ich tot bin, kann ich dich nicht mehr preisen.
Dort unten bei den Toten dankt dir niemand.
Ich bin müde vom Stöhnen.
Ich weine die ganze Nacht,
mein Bett ist durchnässt von Tränen,
meine Augen sind getrübt vor Kummer –
und das alles wegen meiner Feinde.
Macht, dass ihr fortkommt, ihr Verbrecher!
Der HERR hat mein Weinen gehört.
Er achtet auf mein Schreien,
mein Gebet nimmt er an.
Schimpf und Schande komme über meine Feinde!
Ganz plötzlich sollen sie erschrecken
und beschämt die Flucht ergreifen!
Ein Klagelied, mit dem David sich an den HERRN wandte, als der Benjaminiter Kusch ihn beschuldigte.
HERR, mein Gott, bei dir suche ich Schutz!
Rette mich vor meinen Verfolgern, hilf mir –
sonst beißen sie mir die Kehle durch wie Löwen
und niemand kann mich ihnen entreißen!
HERR, mein Gott,
wenn das stimmt, was man mir vorwirft,
wenn irgendein Verbrechen
an meinen Händen klebt,
wenn ich treulos gehandelt habe an Freunden
und die beraubt habe,
die mich jetzt grundlos verklagen,
dann sollen sie mich verfolgen,
mich einfangen und am Boden zertreten
und auch noch mein Andenken auslöschen!
Steh auf, HERR, lass sie deinen Zorn fühlen!
Geh vor gegen das Wüten meiner Feinde!
Greif ein, hilf mir, stell das Recht wieder her!
Versammle die Völker rings um dich zum Gericht,
hoch über ihnen nimm deinen Platz ein!
HERR, du Richter der Völker,
verschaffe mir Recht!
Sprich mich frei, HERR;
du weißt, dass ich unschuldig bin!
Mach dem Treiben der Verbrecher ein Ende;
doch dem, der deinen Willen getan hat,
gib wieder festen Boden unter die Füße!
Du kennst die geheimsten Gedanken,
du unbestechlicher Gott!
Bei Gott finde ich Schutz;
er rettet alle, die redlich und schuldlos sind.
Gott ist ein gerechter Richter,
ein Gott, der täglich die Schuldigen bestraft.
Wenn sie nicht umkehren,
schärft er sein Schwert,
spannt seinen Bogen und legt auf sie an.
Seine tödlichen Waffen liegen bereit,
mit brennenden Pfeilen beschießt er sie.
Wer mit bösen Plänen schwanger geht,
der gebärt Unglück
und erlebt nur Enttäuschung.
Wer anderen eine Grube gräbt,
sie aushöhlt, so tief er kann,
der schaufelt sein eigenes Grab.
Seine Bosheit fällt auf ihn selbst zurück,
seine Untaten werden ihm zum Verhängnis.
Den HERRN will ich preisen für seine Treue;
ihm, dem höchsten Gott,
singe ich dankbar mein Lied.
Ein Lied Davids, zu begleiten auf gatitischem Instrument.
HERR, unser Herrscher!
Groß ist dein Ruhm auf der ganzen Erde!
Deine Hoheit reicht höher als der Himmel.
Aus dem Lobpreis der Schwachen und Hilflosen baust du eine Mauer,
an der deine Widersacher und Feinde zu Fall kommen.
Ich bestaune den Himmel,
das Werk deiner Hände,
den Mond und alle die Sterne,
die du geschaffen hast:
Wie klein ist da der Mensch,
wie gering und unbedeutend!
Und doch gibst du dich mit ihm ab
und kümmerst dich um ihn!
Ja, du hast ihm Macht und Würde verliehen;
es fehlt nicht viel und er wäre wie du.
Du hast ihn zum Herrscher gemacht über deine Geschöpfe,
alles hast du ihm unterstellt:
die Schafe, Ziegen und Rinder,
die Wildtiere in Feld und Wald,
die Vögel in der Luft
und die Fische im Wasser,
die kleinen und die großen,
alles, was die Meere durchzieht.
HERR, unser Herrscher,
groß ist dein Ruhm auf der ganzen Erde!
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible