Скрыть
Псалом 1 
1:0
Псалом 2 
2:0
2:2
2:3
2:5
2:11
Псалом 3 
3:2
3:3
3:5
3:6
3:8
Псалом 4 
4:1
4:4
4:8
Псалом 5 
5:1
5:4
5:8
5:9
5:11
5:12
5:13
Псалом 6 
6:1
6:3
6:4
6:5
6:7
6:10
Псалом 7 
7:1
7:2
7:3
7:6
7:7
7:8
7:11
7:12
7:14
7:18
Псалом 8 
8:1
8:4
8:6
8:8
8:9
8:10
Церковнославянский (рус)
Псало́мъ Дави́ду.
Блаже́нъ му́жъ, и́же не и́де на совѣ́тъ нечести́выхъ, и на пути́ грѣ́шныхъ не ста́, и на сѣда́лищи губи́телей не сѣ́де:
но въ зако́нѣ Госпо́дни во́ля его́, и въ зако́нѣ Его́ по­учи́т­ся де́нь и но́щь.
И бу́детъ я́ко дре́во насажде́ное при­ исхо́дищихъ во́дъ, е́же пло́дъ сво́й да́стъ во вре́мя свое́, и ли́стъ его́ не от­паде́тъ: и вся́, ели́ка а́ще твори́тъ, успѣ́етъ.
Не та́ко нечести́вiи, не та́ко: но я́ко пра́хъ, его́же воз­мета́етъ вѣ́тръ от­ лица́ земли́.
Сего́ ра́ди не воскре́снутъ нечести́вiи на су́дъ, ниже́ грѣ́шницы въ совѣ́тъ пра́ведныхъ.
Я́ко вѣ́сть Госпо́дь пу́ть пра́ведныхъ, и пу́ть нечести́выхъ поги́бнетъ.
Псало́мъ Дави́ду.
Вску́ю шата́шася язы́цы, и лю́дiе по­учи́шася тще́тнымъ?
Предста́ша ца́рiе зе́мстiи, и кня́зи собра́шася вку́пѣ на Го́спода и на Христа́ Его́.
Расто́ргнемъ {расто́ргнимъ} у́зы и́хъ и от­ве́ржемъ {от­ве́ржимъ} от­ на́съ и́го и́хъ.
Живы́й на небесѣ́хъ посмѣе́т­ся и́мъ, и Госпо́дь поруга́ет­ся и́мъ.
Тогда́ воз­глаго́летъ къ ни́мъ гнѣ́вомъ Сво­и́мъ и я́ростiю Сво­е́ю смяте́тъ я́:
А́зъ же поста́вленъ е́смь Ца́рь от­ Него́ надъ Сiо́номъ, горо́ю свято́ю Его́,
воз­вѣща́яй повелѣ́нiе Госпо́дне. Госпо́дь рече́ ко Мнѣ́: Сы́нъ Мо́й еси́ Ты́, А́зъ дне́сь роди́хъ Тя́:
проси́ от­ Мене́, и да́мъ ти́ язы́ки достоя́нiе Твое́, и одержа́нiе Твое́ концы́ земли́:
упасе́ши я́ жезло́мъ желѣ́знымъ, я́ко сосу́ды скуде́льничи сокруши́ши я́.
И ны́нѣ, ца́рiе, разумѣ́йте, накажи́теся вси́ судя́щiи земли́.
Рабо́тайте Го́сподеви со стра́хомъ, и ра́дуйтеся Ему́ со тре́петомъ.
Прiими́те наказа́нiе, да не когда́ прогнѣ́вает­ся Госпо́дь, и поги́бнете от­ пути́ пра́веднаго, егда́ воз­гори́т­ся вско́рѣ я́рость Его́: блаже́ни вси́ надѣ́ющiися На́нь.
Псало́мъ Дави́ду, внегда́ от­бѣга́­ше от­ лица́ Авессало́ма сы́на сво­его́.
Го́споди, что́ ся умно́жиша стужа́ющiи ми́? Мно́зи востаю́тъ на мя́,
мно́зи глаго́лютъ души́ мо­е́й: нѣ́сть спасе́нiя ему́ въ Бо́зѣ его́.
Ты́ же, Го́споди, засту́пникъ мо́й еси́, сла́ва моя́, и воз­нося́й главу́ мою́.
Гла́сомъ мо­и́мъ ко Го́споду воз­зва́хъ, и услы́ша мя́ от­ горы́ святы́я Сво­ея́.
А́зъ усну́хъ, и спа́хъ, воста́хъ, я́ко Госпо́дь засту́питъ мя́.
Не убою́ся от­ те́мъ люді́й, о́крестъ напа́да­ю­щихъ на мя́.
Воскре́сни́, Го́споди, спаси́ мя, Бо́же мо́й: я́ко Ты́ порази́лъ еси́ вся́ вражду́ющыя ми́ всу́е, зу́бы грѣ́шниковъ сокруши́лъ еси́.
Госпо́дне е́сть спасе́нiе, и на лю́дехъ Тво­и́хъ благослове́нiе Твое́.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ, псало́мъ Дави́ду.
Внегда́ при­­зва́ти ми́, услы́ша мя́ Бо́гъ пра́вды мо­ея́: въ ско́рби распространи́лъ мя́ еси́: уще́дри мя́ и услы́ши моли́тву мою́.
Сы́нове человѣ́честiи, доко́лѣ тяжкосе́рдiи? Вску́ю лю́бите суету́ и и́щете лжи́?
И увѣ́дите, я́ко удиви́ Госпо́дь преподо́бнаго Сво­его́. Госпо́дь услы́шитъ мя́, внегда́ воз­зва́ти ми́ къ Нему́.
Гнѣ́вайтеся, и не согрѣша́йте, я́же глаго́лете въ сердца́хъ ва́шихъ, на ло́жахъ ва́шихъ умили́теся:
пожри́те же́ртву пра́вды и упова́йте на Го́спода.
Мно́зи глаго́лютъ: кто́ яви́тъ на́мъ блага́я? Зна́менася на на́съ свѣ́тъ лица́ Тво­его́, Го́споди.
Да́лъ еси́ весе́лiе въ се́рдцы мо­е́мъ: от­ плода́ пшени́цы, вина́ и еле́а сво­его́ умно́жишася:
въ ми́рѣ вку́пе усну́ и почі́ю, я́ко Ты́, Го́споди, еди́наго на упова́нiи всели́лъ мя́ еси́.
О наслѣ́д­ст­ву­ю­щемъ, псало́мъ Дави́ду.
Глаго́лы моя́ внуши́, Го́споди, разумѣ́й зва́нiе мое́.
Вонми́ гла́су моле́нiя мо­его́, Царю́ мо́й и Бо́же мо́й: я́ко къ Тебѣ́ помолю́ся, Го́споди.
Зау́тра услы́ши гла́съ мо́й: зау́тра предста́ну Ти́, и у́зриши мя́:
я́ко Бо́гъ не хотя́й беззако́нiя Ты́ еси́: не при­­сели́т­ся къ Тебѣ́ лука́внуяй,
ниже́ пребу́дутъ беззако́н­ницы предъ очи́ма Тво­и́ма: воз­ненави́дѣлъ еси́ вся́ дѣ́ла­ю­щыя беззако́нiе,
погуби́ши вся́ глаго́лющыя лжу́: му́жа крове́й и льсти́ва гнуша́ет­ся Госпо́дь.
А́зъ же мно́же­с­т­вомъ ми́лости Тво­ея́ вни́ду въ до́мъ Тво́й, поклоню́ся ко хра́му свято́му Тво­ему́, въ стра́сѣ Тво­е́мъ.
Го́споди, наста́ви мя́ пра́вдою Тво­е́ю, вра́гъ мо­и́хъ ра́ди испра́ви предъ Тобо́ю пу́ть мо́й.
Я́ко нѣ́сть во устѣ́хъ и́хъ и́стины, се́рдце и́хъ су́етно, гро́бъ от­ве́рстъ горта́нь и́хъ, язы́ки сво­и́ми льща́ху.
Суди́ и́мъ, Бо́же, да от­паду́тъ от­ мы́слей сво­и́хъ: по мно́же­ст­ву нече́стiя и́хъ изри́ни я́, я́ко преогорчи́ша Тя́, Го́споди.
И да воз­веселя́т­ся вси́ упова́ющiи на Тя́, во вѣ́къ воз­ра́дуют­ся, и всели́шися въ ни́хъ: и похва́лят­ся о Тебѣ́ лю́бящiи и́мя Твое́.
Я́ко Ты́ благослови́ши пра́ведника, Го́споди, я́ко ору́жiемъ благоволе́нiя вѣнча́лъ еси́ на́съ.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ о осмѣ́мъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди, да не я́ростiю Тво­е́ю обличи́ши мене́, ниже́ гнѣ́вомъ Тво­и́мъ нака́жеши мене́.
Поми́луй мя́, Го́споди, я́ко не́мощенъ е́смь: изцѣли́ мя, Го́споди, я́ко смято́шася ко́сти моя́,
и душа́ моя́ смяте́ся зѣло́: и Ты́, Го́споди, доко́лѣ?
Обрати́ся, Го́споди, изба́ви ду́шу мою́, спаси́ мя ра́ди ми́лости Тво­ея́:
я́ко нѣ́сть въ сме́рти помина́яй Тебе́, во а́дѣ же кто́ исповѣ́ст­ся Тебѣ́?
Утруди́хся воз­дыха́нiемъ мо­и́мъ, измы́ю на вся́ку но́щь ло́же мое́, слеза́ми мо­и́ми посте́лю мою́ омочу́.
Смяте́ся от­ я́рости о́ко мое́, обетша́хъ во всѣ́хъ вразѣ́хъ мо­и́хъ.
Отступи́те от­ мене́, вси́ дѣ́ла­ю­щiи беззако́нiе, я́ко услы́ша Госпо́дь гла́съ пла́ча мо­его́,
услы́ша Госпо́дь моле́нiе мое́, Госпо́дь моли́тву мою́ прiя́тъ.
Да постыдя́т­ся и смяту́т­ся вси́ врази́ мо­и́, да воз­вратя́т­ся и устыдя́т­ся зѣло́ вско́рѣ.
Псало́мъ Дави́ду, его́же воспѣ́тъ Го́сподеви о словесѣ́хъ Хусі́евыхъ, сы́на Иемені́ина.
Го́споди Бо́же мо́й, на Тя́ упова́хъ, спаси́ мя от­ всѣ́хъ гоня́щихъ мя́ и изба́ви мя́:
да не когда́ похи́титъ я́ко ле́въ ду́шу мою́, не су́щу избавля́ющу, ниже́ спаса́ющу.
Го́споди Бо́же мо́й, а́ще сотвори́хъ сiе́, а́ще е́сть непра́вда въ руку́ мое́ю,
а́ще воз­да́хъ воз­даю́щымъ ми́ зла́, да от­паду́ у́бо от­ вра́гъ мо­и́хъ то́щъ:
да пожене́тъ у́бо вра́гъ ду́шу мою́, и да пости́гнетъ, и попере́тъ въ зе́млю живо́тъ мо́й, и сла́ву мою́ въ пе́рсть всели́тъ.
Воскре́сни́, Го́споди, гнѣ́вомъ Тво­и́мъ, воз­неси́ся въ конца́хъ вра́гъ Тво­и́хъ, и воста́ни, Го́споди Бо́же мо́й, повелѣ́нiемъ, и́мже заповѣ́далъ еси́,
и со́нмъ люді́й обы́детъ Тя́: и о то́мъ на высоту́ обрати́ся.
Госпо́дь су́дитъ лю́демъ: суди́ ми, Го́споди, по пра́вдѣ мо­е́й и по незло́бѣ мо­е́й на мя́.
Да сконча́ет­ся зло́ба грѣ́шныхъ, и испра́виши пра́веднаго, испыта́яй сердца́ и утро́бы, Бо́же, пра́ведно.
По́мощь моя́ от­ Бо́га, спаса́ющаго пра́выя се́рдцемъ.
Бо́гъ суди́тель пра́веденъ, и крѣ́покъ, и долготерпѣли́въ, и не гнѣ́въ наводя́й на вся́къ де́нь.
А́ще не обратите́ся, ору́жiе Свое́ очи́ститъ, лу́къ Сво́й напряже́, и угото́ва и́,
и въ не́мъ угото́ва сосу́ды сме́ртныя, стрѣ́лы Своя́ сгара́емымъ содѣ́ла.
Се́, болѣ́ непра́вдою, зача́тъ болѣ́знь и роди́ беззако́нiе:
ро́въ изры́ и ископа́ и́, и паде́тъ въ я́му, ю́же содѣ́ла.
Обрати́т­ся болѣ́знь его́ на главу́ его́, и на ве́рхъ его́ непра́вда его́ сни́детъ.
Исповѣ́мся Го́сподеви по пра́вдѣ Его́ и пою́ и́мени Го́спода Вы́шняго.
Въ коне́цъ, о точи́лѣхъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́, я́ко взя́т­ся великолѣ́пiе Твое́ превы́ше небе́съ.
Изъ у́стъ младе́нецъ и ссу́щихъ соверши́лъ еси́ хвалу́, вра́гъ Тво­и́хъ ра́ди, е́же разруши́ти врага́ и ме́ст­ника.
Я́ко узрю́ небеса́, дѣла́ пе́рстъ Тво­и́хъ, луну́ и звѣ́зды, я́же Ты́ основа́лъ еси́:
что́ е́сть человѣ́къ, я́ко по́мниши его́? Или́ сы́нъ человѣ́чь, я́ко посѣща́еши его́?
Ума́лилъ еси́ его́ ма́лымъ чи́мъ от­ А́нгелъ, сла́вою и че́стiю вѣнча́лъ еси́ его́:
и поста́вилъ еси́ его́ надъ дѣ́лы руку́ Твое́ю, вся́ покори́лъ еси́ подъ но́зѣ его́:
о́вцы и волы́ вся́, еще́ же и скоты́ поль­скі́я,
пти́цы небе́сныя и ры́бы морскі́я, преходя́щыя стези́ морскі́я.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́.
Французский (LSG)
Heureux l'homme qui ne marche pas selon le conseil des méchants, Qui ne s'arrête pas sur la voie des pécheurs, Et qui ne s'assied pas en compagnie des moqueurs,
Mais qui trouve son plaisir dans la loi de l'Éternel, Et qui la médite jour et nuit!
Il est comme un arbre planté près d'un courant d'eau, Qui donne son fruit en sa saison, Et dont le feuillage ne se flétrit point: Tout ce qu'il fait lui réussit.
Il n'en est pas ainsi des méchants: Ils sont comme la paille que le vent dissipe.
C'est pourquoi les méchants ne résistent pas au jour du jugement, Ni les pécheurs dans l'assemblée des justes;
Car l'Éternel connaît la voie des justes, Et la voie des pécheurs mène à la ruine.
Pourquoi ce tumulte parmi les nations, Ces vaines pensées parmi les peuples?
Pourquoi les rois de la terre se soulèvent-ils Et les princes se liguent-ils avec eux Contre l'Éternel et contre son oint? -
Brisons leurs liens, Délivrons-nous de leurs chaînes! -
Celui qui siège dans les cieux rit, Le Seigneur se moque d'eux.
Puis il leur parle dans sa colère, Il les épouvante dans sa fureur:
C'est moi qui ai oint mon roi Sur Sion, ma montagne sainte!
Je publierai le décret; L'Éternel m'a dit: Tu es mon fils! Je t'ai engendré aujourd'hui.
Demande-moi et je te donnerai les nations pour héritage, Les extrémités de la terre pour possession;
Tu les briseras avec une verge de fer, Tu les briseras comme le vase d'un potier.
Et maintenant, rois, conduisez-vous avec sagesse! Juges de la terre, recevez instruction!
Servez l'Éternel avec crainte, Et réjouissez-vous avec tremblement.
Baisez le fils, de peur qu'il ne s'irrite, Et que vous ne périssiez dans votre voie, Car sa colère est prompte à s'enflammer. Heureux tous ceux qui se confient en lui!
Psaume de David. A l'occasion de sa fuite devant Absalom, son fils.
O Éternel, que mes ennemis sont nombreux! Quelle multitude se lève contre moi!
Combien qui disent à mon sujet: Plus de salut pour lui auprès de Dieu!
Mais toi, ô Éternel! tu es mon bouclier, Tu es ma gloire, et tu relèves ma tête.
De ma voix je crie à l'Éternel, Et il me répond de sa montagne sainte.
Je me couche, et je m'endors; Je me réveille, car l'Éternel est mon soutien.
Je ne crains pas les myriades de peuples Qui m'assiègent de toutes parts.
Lève-toi, Éternel! sauve-moi, mon Dieu! Car tu frappes à la joue tous mes ennemis, Tu brises les dents des méchants.
Le salut est auprès de l'Éternel: Que ta bénédiction soit sur ton peuple!
Au chef des chantres. Avec instruments à cordes. Psaume de David.
Quand je crie, réponds-moi, Dieu de ma justice! Quand je suis dans la détresse, sauve-moi! Aie pitié de moi, écoute ma prière!
Fils des hommes, jusques à quand ma gloire sera-t-elle outragée? Jusques à quand aimerez-vous la vanité, Chercherez-vous le mensonge?
Sachez que l'Éternel s'est choisi un homme pieux; L'Éternel entend, quand je crie à lui.
Tremblez, et ne péchez point; Parlez en vos coeurs sur votre couche, puis taisez-vous.
Offrez des sacrifices de justice, Et confiez-vous à l'Éternel.
Plusieurs disent: Qui nous fera voir le bonheur? Fais lever sur nous la lumière de ta face, ô Éternel!
Tu mets dans mon coeur plus de joie qu'ils n'en ont Quand abondent leur froment et leur moût.
Je me couche et je m'endors en paix, Car toi seul, ô Éternel! tu me donnes la sécurité dans ma demeure.
Au chef des chantres. Avec les flûtes. Psaume de David.
Prête l'oreille à mes paroles, ô Éternel! Écoute mes gémissements!
Sois attentif à mes cris, mon roi et mon Dieu! C'est à toi que j'adresse ma prière.
Éternel! le matin tu entends ma voix; Le matin je me tourne vers toi, et je regarde.
Car tu n'es point un Dieu qui prenne plaisir au mal; Le méchant n'a pas sa demeure auprès de toi.
Les insensés ne subsistent pas devant tes yeux; Tu hais tous ceux qui commettent l'iniquité.
Tu fais périr les menteurs; L'Éternel abhorre les hommes de sang et de fraude.
Mais moi, par ta grande miséricorde, je vais à ta maison, Je me prosterne dans ton saint temple avec crainte.
Éternel! conduis-moi dans ta justice, à cause de mes ennemis, Aplanis ta voie sous mes pas.
Car il n'y a point de sincérité dans leur bouche; Leur coeur est rempli de malice, Leur gosier est un sépulcre ouvert, Et ils ont sur la langue des paroles flatteuses.
Frappe-les comme des coupables, ô Dieu! Que leurs desseins amènent leur chute! Précipite-les au milieu de leurs péchés sans nombre! Car ils se révoltent contre toi.
Alors tous ceux qui se confient en toi se réjouiront, Ils auront de l'allégresse à toujours, et tu les protégeras; Tu seras un sujet de joie Pour ceux qui aiment ton nom.
Car tu bénis le juste, ô Éternel! Tu l'entoures de ta grâce comme d'un bouclier.
Au chef des chantres. Avec instruments à cordes. Sur la harpe à huit cordes. Psaume de David.
Éternel! ne me punis pas dans ta colère, Et ne me châtie pas dans ta fureur.
Aie pitié de moi, Éternel! car je suis sans force; Guéris-moi, Éternel! car mes os sont tremblants.
Mon âme est toute troublée; Et toi, Éternel! jusques à quand?...
Reviens, Éternel! délivre mon âme; Sauve-moi, à cause de ta miséricorde.
Car celui qui meurt n'a plus ton souvenir; Qui te louera dans le séjour des morts?
Je m'épuise à force de gémir; Chaque nuit ma couche est baignée de mes larmes, Mon lit est arrosé de mes pleurs.
J'ai le visage usé par le chagrin; Tous ceux qui me persécutent le font vieillir.
Éloignez-vous de moi, vous tous qui faites le mal! Car l'Éternel entend la voix de mes larmes;
L'Éternel exauce mes supplications, L'Éternel accueille ma prière.
Tous mes ennemis sont confondus, saisis d'épouvante; Ils reculent, soudain couverts de honte.
Complainte de David. Chantée à l'Éternel, au sujet de Cusch, Benjamite.
Éternel, mon Dieu! je cherche en toi mon refuge; Sauve-moi de tous mes persécuteurs, et délivre-moi,
Afin qu'il ne me déchire pas, comme un lion Qui dévore sans que personne vienne au secours.
Éternel, mon Dieu! si j'ai fait cela, S'il y a de l'iniquité dans mes mains,
Si j'ai rendu le mal à celui qui était paisible envers moi, Si j'ai dépouillé celui qui m'opprimait sans cause,
Que l'ennemi me poursuive et m'atteigne, Qu'il foule à terre ma vie, Et qu'il couche ma gloire dans la poussière!
Lève-toi, ô Éternel! dans ta colère, Lève-toi contre la fureur de mes adversaires, Réveille-toi pour me secourir, ordonne un jugement!
Que l'assemblée des peuples t'environne! Monte au-dessus d'elle vers les lieux élevés!
L'Éternel juge les peuples: Rends-moi justice, ô Éternel! Selon mon droit et selon mon innocence!
Mets un terme à la malice des méchants, Et affermis le juste, Toi qui sondes les coeurs et les reins, Dieu juste!
Mon bouclier est en Dieu, Qui sauve ceux dont le coeur est droit.
Dieu est un juste juge, Dieu s'irrite en tout temps.
Si le méchant ne se convertit pas, il aiguise son glaive, Il bande son arc, et il vise;
Il dirige sur lui des traits meurtriers, Il rend ses flèches brûlantes.
Voici, le méchant prépare le mal, Il conçoit l'iniquité, et il enfante le néant.
Il ouvre une fosse, il la creuse, Et il tombe dans la fosse qu'il a faite.
Son iniquité retombe sur sa tête, Et sa violence redescend sur son front.
Je louerai l'Éternel à cause de sa justice, Je chanterai le nom de l'Éternel, du Très Haut.
Au chef des chantres. Sur la guitthith. Psaume de David.
Éternel, notre Seigneur! Que ton nom est magnifique sur toute la terre! Ta majesté s'élève au-dessus des cieux.
Par la bouche des enfants et de ceux qui sont à la mamelle Tu as fondé ta gloire, pour confondre tes adversaires, Pour imposer silence à l'ennemi et au vindicatif.
Quand je contemple les cieux, ouvrage de tes mains, La lune et les étoiles que tu as créées:
Qu'est-ce que l'homme, pour que tu te souviennes de lui? Et le fils de l'homme, pour que tu prennes garde à lui?
Tu l'as fait de peu inférieur à Dieu, Et tu l'as couronné de gloire et de magnificence.
Tu lui as donné la domination sur les oeuvres de tes mains, Tu as tout mis sous ses pieds,
Les brebis comme les boeufs, Et les animaux des champs,
Les oiseaux du ciel et les poissons de la mer, Tout ce qui parcourt les sentiers des mers.
Éternel, notre Seigneur! Que ton nom est magnifique sur toute la terre!
Украинский (Огієнко)
Блажен муж, що за радою несправедливих не ходить, і не стоїть на дорозі грішних, і не сидить на сидінні злоріків,
та в Законі Господнім його насолода, і про Закон Його вдень та вночі він роздумує!
І він буде, як дерево, над водним потоком посаджене, що родить свій плід своєдчасно, і що листя не в́яне його, і все, що він чинить, щаститься йому!
Не так ті безбожні, вони як полова, що вітер її розвіває!
Ось тому то не встоять безбожні на суді, ані грішники у зборі праведних,
дорогу бо праведних знає Господь, а дорога безбожних загине!
Чого то племена бунтують, а народи задумують марне?
Земні царі повстають, і князі нараджуються разом на Господа та на Його Помазанця:
Позриваймо ми їхні кайдани, і поскидаймо із себе їхні пута!
Але Той, Хто на небесах пробуває посміється, Владика їх висміє!
Він тоді в Своїм гніві промовить до них, і настрашить їх Він у Своїм пересерді:
Я ж помазав Свого Царя на Сіон, святу гору Свою.
Я хочу звістити постанову: Промовив до Мене Господь: Ти Мій Син, Я сьогодні Тебе породив.
Жадай Ти від Мене, і дам Я народи Тобі, як спадщину Твою, володіння ж Твоє аж по кінці землі!
Ти їх повбиваєш залізним жезлом, потовчеш їх, як посуд ганчарський…
А тепер помудрійте, царі, навчіться ви, судді землі:
Служіть Господеві зо страхом, і радійте з тремтінням!
Шануйте Сина, щоб Він не розгнівався, і щоб вам не загинути в дорозі, бо гнів Його незабаром запалиться.
Блаженні усі, хто на Нього надіється!
Псалом Давидів, як він утікав був від перед Авесаломом, своїм сином.
Господи, як багато моїх ворогів, як багато стають проти мене!
Багато-хто кажуть про душу мою: Йому в Бозі спасіння нема!
Села.
Але, Господи, щит Ти для мене та слава моя, і мою голову Ти підіймаєш!
Своїм голосом кличу до Господа, і Він озветься зо святої Своєї гори.
Села.
Я лягаю і сплю, і пробуджуюся, бо Господь підпирає мене,
і я не побоюсь десяти тисяч люду, які проти мене навколо отаборились!
Устань же, о Господи!
Спаси мене, Боже мій, бо Ти разиш усіх ворогів моїх в щоку, зуби грішникам крушиш!
Спасіння від Господа, і над народом Твоїм Твоє благословення!
Села.
Для дириґетна хору.
На струнніх знаряддях.
Псалом Давидів.
Коли кличу, озвися до мене, Боже правди моєї, Ти простір для мене робив у тісноті…
Помилуй мене, і почуй молитву мою!
Людські сини, доки слава моя буде ганьбитись?
Доки будете марне любити, шукати неправди?
Села.
і знайте, що святого для Себе Господь відділив, почує Господь, як я кликати буду до Нього!
Гнівайтеся, та не грішіть;
на ложах своїх розмишляйте у ваших серцях, та й мовчіть!
Села.
Жертви правди приносьте, і надійтесь на Господа.
Багато-хто кажуть: Хто нам покаже добро?
Підійми ж на нас, Господи, світло Свого лиця!
Ти даєш більшу радість у серці моїм, ніж у них, як помножилося їхнє збіжжя та їхнє вино молоде.
У спокої я ляжу, і засну, бо Ти, Господи, єдиний даєш мені жити безпечно!
Для дириґетна хору.
До флейти.
Псалом Давидів.
Почуй, Господи, мову мою, стогнання моє зрозумій.
Прислухайсь до голосу зойку мого, о мій Царю та Боже Ти мій, як до Тебе молитися буду!
Ти слухаєш, Господи, ранком мій голос, ранком молитися буду до Тебе та буду чекати,
бо Бог Ти не той, що несправедливости хоче, зло не буде в Тобі пробувати!
Перед очима Твоїми не втримаються гультяї, всіх злочинців ненавидиш Ти.
Погубиш Ти неправдомовців, кровожерну й підступну людину обридить Господь.
А я в ласці великій Твоїй до дому Твого ввійду, до Храму святого Твого вклонюся в страху Твоїм.
Провадь мене, Господи, в правді Своїй задля моїх ворогів, і вирівняй передо мною дорогу Свою,
бо в їхніх устах нема правди, нутро їхнє приносить нещастя, гріб відкритий їхнє горло, свій язик вони роблять гладеньким!
Признай їх за винних, о Боже, через свої заміри хай упадуть, за їхні великі злочинства відкинь їх від Себе, бо вони проти Тебе бунтують!
А всі, хто надію на Тебе складають, хай тішаться, будуть вічно співати вони, і Ти їх охорониш, і будуть радіти Тобою, хто любить ім́я Твоє!
Бо Ти, Господи, благословлятимеш праведного, милістю вкриєш його, як щитом!
Для дириґетна хору.
На струнніх знаряддях.
На октаву.
Псалом Давидів.
Не карай мене, Господи, в гніві Своїм, не завдавай мені кари в Своїм пересерді!
Помилуй мене, Господи, я ж бо слабий, уздоров мене, Господи, бо тремтять мої кості,
і душа моя сильно стривожена, а ти, Господи, доки?
Вернися, о Господи, визволи душу мою, ради ласки Своєї спаси Ти мене!
Бож у смерті нема пам́ятання про Тебе, у шеолі ж хто буде хвалити Тебе?
Змучився я від стогнання свого, щоночі постелю свою обмиваю слізьми, сльозами своїми окроплюю ложе своє!…
Моє око зів́яло з печалі, постаріло через усіх ворогів моїх…
Відступіться від мене, усі беззаконники, бо почув Господь голос мого плачу!
Благання моє Господь вислухає, молитву мою Господь прийме,
усі мої вороги посоромлені будуть, і будуть настрашені дуже: хай вернуться, і будуть вони посоромлені зараз!
Жалібна пісня Давидова, яку він співав Господеві в справі веніямінівця Куща.
Господи, Боже мій, я до Тебе вдаюся: спаси Ти мене від усіх моїх напасників, і визволь мене,
щоб ворог моєї душі не розшарпав, як лев, що кості ламає, й ніхто не рятує!
Господи, Боже мій, коли я таке учинив, коли є беззаконня в долонях моїх,
коли я доброчинцеві злом відплатив, і без причини ограбував свого противника,
ворог нехай переслідує душу мою, і нехай дожене, і нехай до землі він потопче життя моє, і хай мою славу оберне на порох!
Села.
Устань же, о Господи, в гніві Своїм, понесися на лютість моїх ворогів, і до мене скеруй постанову Свою, яку Ти заповів!
і громада народів оточить Тебе, і над нею вернися на висоту!
Господь судить людей, суди ж мене, Господи, за моєю правотою й за моєю невинністю.
Нехай злоба безбожних скінчиться, а Ти зміцни праведного, бо вивідуєш Ти серця й нирки, о праведний Боже!
Щит мій у Бозі, Який чистих серцем спасає.
Бог Суддя справедливий, і щоденно на злого Бог гнівається,
коли хто не навернеться, буде гострити меча Свого Він, Свого лука натягне й наставить його,
і йому приготовив смертельні знаряддя, Він зробить огнистими стріли Свої.
Ото, беззаконня зачне нечестивий, і завагітніє безправ́ям, і породить неправду.
Він рова копав, і його викопав, і впав сам до ями, яку приготовив,
обернеться зло його на його голову, і на маківку зійде його беззаконня!
Я ж Господа буду хвалити за Його правдою, і буду виспівувати Ймення Всевишнього Господа!
Для дириґетна хору.
На інструменті ґатійськім.
Псалом Давидів.
Господи, Владико наш, яке то величне на цілій землі Твоє Ймення, Слава Твоя понад небесами!
З уст дітей й немовлят учинив Ти хвалу ради Своїх ворогів, щоб знищити противника й месника.
Коли бачу Твої небеса діло пальців Твоїх, місяця й зорі, що Ти встановив,
то що є людина, що Ти пам́ятаєш про неї, і син людський, про якого Ти згадуєш?
А однак учинив Ти його мало меншим від Бога, і славою й величчю Ти коронуєш його!
Учинив Ти його володарем творива рук Своїх, все під ноги йому вмістив:
худобу дрібну та биків, їх усіх, а також степових звірів диких,
птаство небесне та риби морські, і все, що морськими дорогами ходить!
Господи, Боже наш, яке то величне на цілій землі Твоє Ймення!
Хушо касе ки ба машварати бадкорон намеравад, ва дар роҳи хатокорон намеистад, ва дар маҷлиси масхаракунандагон наменишинад;
Фақат ба шариати қонуни Парвардигор шавқ дорад, ва рӯзу шаб Тавроти Ӯро меомӯзад;
Ва мисли дарахте хоҳад буд, ки назди ҷӯйҳои об шинонда шудааст, ва меваи худро дар мавсимаш медиҳад, ва баргаш пажмурда намешавад, ва ҳар чӣ мекунад, барор хоҳад ёфт.
Бадкорон чунин нестанд, балки монанди каҳанд, ки онро бод пароканда мекунад.
Бинобар ин бадкорон дар рӯзи бозхост нахоҳанд бархост; хатокорон низ дар ҷамоати росткорон, Бинобар ин бадкорон дар доварӣ истодагарӣ нахоҳанд кард, инчунин хатокорон дар ҷамоати росткорон,
Зеро ки Парвардигор роҳи росткоронро медонад, вале роҳи бадкорон сӯи нестӣ хоҳад бурд нобуд хоҳад шуд.

Чаро халқҳо ба шӯр меоянд, ва қабилаҳо беҳуда қасд мекунанд?
Подшоҳони замин бармехезанд, ва мирон бо ҳам машварат менамоянд бар зидди Парвардигор ва бар зидди Масеҳи Ӯ:
«Бандҳои онҳоро қатъ хоҳем кард, ва завлонаҳои онҳоро аз худ дур хоҳем андохт».
Он ки дар осмон нишастааст, механдад: Парвардигор онҳоро масхара менамояд.
Он гоҳ дар хашми Худ ба онҳо сухан меронад, ва бо ғазаби Худ онҳоро ба ҳарос меандозад:
«Валекин Ман подшоҳи Худро бар Сион, кӯҳи поки Худ, таъин кардаам».
Амри Парвардигорро баён мекунам. Ӯ ба Ман гуфт: «Ту Писари Ман ҳастӣ; Ман имрӯз Падари Ту шудаам.
Аз Ман талаб намо, ва қавмҳоро ба мероси Ту, ва канорҳои заминро ба ихтиёри соҳибии Ту хоҳам дод.
Онҳоро бо асои оҳанин шикаст хоҳӣ дод; мисли кӯзаи кулол пора-пора хоҳӣ кард».
Пас, эй подшоҳон, ба ақл оед; эй доварони замин, таълим гиред!
Парвардигорро бо тарс парастиш намоед, ва бо ларз шодӣ кунед.
Дар тарс ба Парвардигор хизмат кунед, ва бо ларз шодӣ кунед.
Писарро иззат кунед, ки мабодо ба ғазаб ояд, ва шумо дар роҳ нобуд шавед; зеро ки ғазаби Ӯ зуд аланга хоҳад гирифт. Хушо ҳамаи онҳое ки ба Ӯ умед мебанданд паноҳ мебаранд!

Таронаи Довуд, вақте ки аз писари худ Абшолӯм гурехт.
Парвардигоро! Душманонам чӣ қадар зиёд шудаанд! Бисёр касон бар зидди ман бармехезанд;
Бисёр касон дар ҳаққи ман мегӯянд: «Ӯро дар Худо наҷот нест». Село.
Валекин Ту, эй Парвардигор, сипаре дар гирди ман, ҷалоли ман ва афрозандаи баландкунандаи сари ман ҳастӣ.
Овозам Парвардигорро мехонад, ва Ӯ аз кӯҳи поки Худ ба ман ҷавоб медиҳад. Село.
Ман дароз мекашам, хоб меравам ва мехезам, зеро ки Парвардигор ба ман мадад мекунад.
Аз даҳҳо ҳазор мардум, ки маро миёнагир муҳосира кардаанд, наметарсам.
Бархез, эй Парвардигор! Маро наҷот деҳ, эй Худои ман! Зеро ки Ту ҳамаи душманонамро торсакӣ мезанӣ, дандонҳои бадкоронро мешиканӣ.
Наҷот аз Парвардигор аст. Баракати Ту бар қавми Туст. Село.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Таронаи Довуд.
Вақте ки Туро мехонам, ба ман ҷавоб деҳ, эй Худои инсофи адли ман! Дар тангӣ маро паҳно додаӣ. Ба ман марҳамат раҳм намо ва дуоямро бишнав.
Эй фарзандони инсон! То ба кай ҷалолам дар нанг хоҳад буд? Ва гапҳои хушку холиро дӯст дошта, хоҳони дурӯғ хоҳед буд? Село.
Вале бидонед, ки Парвардигор порсои Худро порсоёнро барои Худ ҷудо кардааст; Парвардигор мешунавад, вақте ки Ӯро мехонам.
Ошуфта шуда, хато накунед: бар бистарҳои худ дар дилҳотон андеша кунед ва хомӯш бошед. Село.
Қурбониҳои ростиро росткориро пешкаш намоед, ва ба Парвардигор таваккал кунед.
Бисёр касон мегӯянд: «Кӣ ба мо некӯиро нишон медиҳад?» Нури рӯи Худро ба мо ошкор зоҳир намо, эй Парвардигор!
Ба дилам шодӣ бахшидаӣ бештар аз он вақте ки ғаллаи онҳо ва оби ангури онҳо афзудааст.
Ба осудагӣ дароз мекашам ва хоб меравам, зеро ки танҳо Ту, эй Парвардигор, маро дар бехатарӣ оромӣ сокин мегардонӣ.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои нафасӣ. Таронаи Довуд.
Ба суханонам, эй Парвардигор, гӯш андоз, андешаҳоямро бифаҳм.
Овози додхоҳиамро ёрихоҳиамро бишнав, эй Подшоҳи ман ва Худои ман! Зеро ки ба Ту дуо мегӯям.
Парвардигоро! Саҳаргоҳон овозамро бишнав, – саҳаргоҳон пеши Ту ҳозир мешавам, ва интизорӣ мекашам,
Зеро ки Ту Худои бадхоҳ нестӣ: назди Ту бадкеш сокин нахоҳад шуд;
Лофзанон пеши назари Ту нахоҳанд истод: аз ҳамаи бадкирдорон нафрат дорӣ.
Дурӯғгӯёнро нобуд хоҳӣ кард; Парвардигор аз хунхӯр ва ҳилагар маккор нафрат дорад.
Валекин ман, аз бисёрии меҳру вафои Ту, ба хонаи Ту дохил хоҳам шуд, ва бо тарси Ту ба қасри поки Ту саҷда хоҳам кард.
Парвардигоро! Ба ман, бар зидди хилофи хости мухолифонам, дар росткории Худ роҳнамо шав; роҳи Худро пеши ман ҳамвор кун.
Зеро ки дар даҳони онҳо гапи дуруст нест: андарунашон харобист, гулӯяшон қабри кушода аст, бо забонашон хушомад мегӯянд.
Онҳоро, эй Худо, маҳкум намо, то ки аз қасдҳои бади худ фурӯ ғалтанд; ба сабаби ҷиноятҳои бисёрашон онҳоро рад намо, зеро ки бар зидди Ту ба шӯр омадаанд.
Ва ҳамаи паноҳбарони Ту хурсанд хоҳанд шуд ва ҷовидона шодӣ сурудхонӣ хоҳанд кард, ва Ту пуштибони онҳо хоҳӣ буд, ва дӯстдорони номи Ту дар Ту шод хоҳанд шуд.
Зеро ки Ту, эй Парвардигор, росткорро баракат медиҳӣ; бо сипари ризомандӣ хайрхоҳӣ ӯро фаро мегирӣ.

Барои сардори сарояндагон бар сози ҳашттор. Таронаи Довуд.
Парвардигоро! Дар ғазаби Худ маро мазаммат сарзаниш накун, ва дар хашми Худ маро ҷазо надеҳ.
Ба ман марҳамат намо, эй Парвардигор, зеро ки ман афсурдаҳолам; маро шифо бидеҳ, эй Парвардигор, зеро ки устухонҳоям ба ларза омадаанд;
Ҷонам низ хеле ба ларза омадааст; пас Ту, эй Парвардигор, то ба кай?
Баргард, эй Парвардигор, ҷонамро бираҳон, ба хотири меҳру вафои Худ маро наҷот деҳ,
Зеро ки дар марг зикри Ту нест: дар гӯристон кӣ Туро сипос мегӯяд?
Аз оҳу воҳи худ хаста шудаам; тамоми шаб ҷогаҳамро ғарқи об мекунам: бо ашки худ бистарамро тар мекунам.
Чашмам аз ғусса хаста шудааст, аз дасти ҳамаи душманонам бадхоҳонам нотавон афсурда гардидааст.
Аз ман дур шавед, эй ҳамаи бадкирдорон! Зеро ки Парвардигор овози гиряи маро шунидааст.
Парвардигор зории маро шунидааст; Парвардигор дуои маро қабул хоҳад кард.
Бигзор ҳамаи душманонам шармсор ва бисёр ҳаросон шаванд; дар як лаҳза шарманда шуда, баргарданд.

Суруди ҷонсӯзе ки Довуд ба Парвардигор оид ба суханони Куши Бинёминӣ хондааст.
Парвардигоро, Худои ман! Ба Ту паноҳ мебарам; маро аз ҳамаи таъқибкунандагонам наҷот деҳ ва халос кун.
Мабодо вай, монанди шер, ҷонамро бидаронад, дар сурате ки халоскунандае набошад.
Парвардигоро, Худои ман! Агар ин корро кардаам, агар аз дастам ноинсофие ба амал омадааст,
Агар ба дӯстам бадӣ кардаам ва бадхоҳамро дастхолӣ рондаам, –
Бигзор душман ҷонамро таъқиб намояд, ва маро дастгир кунад, ва ҳаётамро ба замин яксон кунад, ва ҷалоламро ба хок занад. Село.
Эй Парвардигор, дар ғазаби Худ бархез: бар зидди бадхашмии бадхоҳонам бархез, барои ман ба доварие ки фармудаӣ, бедор шав.
Анбӯҳи қабилаҳо дар гирди Ту ҷамъ хоҳанд омад; бар онҳо ба афроз баргард.
Парвардигор қавмҳоро доварӣ хоҳад кард. Маро, эй Парвардигор, аз рӯи росткориам ва аз рӯи беайбиам доварӣ намо.
Бигзор бадии бадкорон хотима ёбад, ва росткорро қувват деҳ устувор намо; зеро ки Ту, эй Худои росткор, санҷандаи имтиҳонкунандаи дилҳо ва ботинҳо ҳастӣ.
Сипари ман дар Худост, ки Ӯ наҷотдиҳандаи ростдилон аст.
Худо Довари росткор аст, ва Худо ҳар рӯз ғазабнок аст.
Кас агар бозгашт накунад, Ӯ шамшери Худро тез мекунад, камони Худро кашида, ба нишон мегирад;
Барои вай олоти маргро тайёр мекунад, тирҳои Худро сӯзон мегардонад.
Инак вай ба бадӣ обистан гашта, ба зулм ҳомила шуд, ва дурӯғро зоид.
Чуқурие канд, ва онро чуқур кард, ва ба чоҳе ки канд, худаш фурӯ ғалтид.
Зулми вай бар сараш хоҳад баргашт, ва ситами вай бар фарқаш хоҳад афтод.
Парвардигорро аз рӯи росткории Ӯ сипос мегӯям, ва номи Парвардигори Болотаринро аз ҳама болоро месароям.

Барои сардори сарояндагон бар сози Ҷат. Таронаи Довуд.
Парвардигоро, Худованди мо! Чӣ қадар боҳашамат аст номи Ту дар тамоми замин! Ту шукӯҳи Худро бар осмон паҳн кардаӣ!
Аз даҳони кӯдакон ва ширмакон, бар хилофи бадхоҳони Худ, сипосро ба вуҷуд овардаӣ, то ки душман ва интиқомҷӯйро хомӯш гардонӣ.
Вақте ки ба осмони Ту менигарам, ки сохтаи ангуштони Туст, ва ба моҳ ва ситорагоне ки Ту офаридаӣ, –
Пас чист инсон, ки ӯро ёд кунӣ, ва фарзанди одам, ки ӯро бозҷӯӣ намоӣ?
Ӯро аз фариштагон фақат андак кам кардаӣ; ва тоҷи ҷалол ва арҷмандӣ бар сари ӯ гузоштаӣ;
Ӯро бар корҳои дастҳои Худ ҳукмфармо кардаӣ; ҳама чизро зери пои ӯ гузоштаӣ:
Ҳамаи гӯсфандон ва говонро, ҳамчунин ҳайвонҳои саҳроро,
Мурғони осмон ва моҳиёни баҳрро, ҳар чиро, ки бо роҳҳои баҳр гузар мекунад.
Парвардигоро, Худованди мо! Чӣ қадар боҳашамат аст номи Ту дар тамоми замин!

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible