Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
Псалом 1
1:0
Псалом 2
2:0
2:2
2:3
2:5
2:11
Псалом 3
3:1
см.:2Цар.15:14;
3:2
3:3
3:5
3:6
3:8
Псалом 4
4:1
4:4
4:8
Псалом 5
5:1
5:4
5:8
5:9
5:11
5:12
5:13
Псалом 6
6:1
6:3
6:4
6:5
6:7
6:10
Псалом 7
7:1
7:2
7:3
7:6
7:7
7:8
7:11
7:12
7:14
7:18
Псалом 8
8:1
8:4
8:6
8:8
8:9
8:10
Псало́мъ Дави́ду.
Блаже́нъ му́жъ, и́же не и́де на совѣ́тъ нечести́выхъ, и на пути́ грѣ́шныхъ не ста́, и на сѣда́лищи губи́телей не сѣ́де:
но въ зако́нѣ Госпо́дни во́ля его́, и въ зако́нѣ Его́ поучи́тся де́нь и но́щь.
И бу́детъ я́ко дре́во насажде́ное при исхо́дищихъ во́дъ, е́же пло́дъ сво́й да́стъ во вре́мя свое́, и ли́стъ его́ не отпаде́тъ: и вся́, ели́ка а́ще твори́тъ, успѣ́етъ.
Не та́ко нечести́вiи, не та́ко: но я́ко пра́хъ, его́же возмета́етъ вѣ́тръ от лица́ земли́.
Сего́ ра́ди не воскре́снутъ нечести́вiи на су́дъ, ниже́ грѣ́шницы въ совѣ́тъ пра́ведныхъ.
Я́ко вѣ́сть Госпо́дь пу́ть пра́ведныхъ, и пу́ть нечести́выхъ поги́бнетъ.
Псало́мъ Дави́ду.
Вску́ю шата́шася язы́цы, и лю́дiе поучи́шася тще́тнымъ?
Предста́ша ца́рiе зе́мстiи, и кня́зи собра́шася вку́пѣ на Го́спода и на Христа́ Его́.
Расто́ргнемъ {расто́ргнимъ} у́зы и́хъ и отве́ржемъ {отве́ржимъ} от на́съ и́го и́хъ.
Живы́й на небесѣ́хъ посмѣе́тся и́мъ, и Госпо́дь поруга́ется и́мъ.
Тогда́ возглаго́летъ къ ни́мъ гнѣ́вомъ Свои́мъ и я́ростiю Свое́ю смяте́тъ я́:
А́зъ же поста́вленъ е́смь Ца́рь от Него́ надъ Сiо́номъ, горо́ю свято́ю Его́,
возвѣща́яй повелѣ́нiе Госпо́дне. Госпо́дь рече́ ко Мнѣ́: Сы́нъ Мо́й еси́ Ты́, А́зъ дне́сь роди́хъ Тя́:
проси́ от Мене́, и да́мъ ти́ язы́ки достоя́нiе Твое́, и одержа́нiе Твое́ концы́ земли́:
упасе́ши я́ жезло́мъ желѣ́знымъ, я́ко сосу́ды скуде́льничи сокруши́ши я́.
И ны́нѣ, ца́рiе, разумѣ́йте, накажи́теся вси́ судя́щiи земли́.
Рабо́тайте Го́сподеви со стра́хомъ, и ра́дуйтеся Ему́ со тре́петомъ.
Прiими́те наказа́нiе, да не когда́ прогнѣ́вается Госпо́дь, и поги́бнете от пути́ пра́веднаго, егда́ возгори́тся вско́рѣ я́рость Его́: блаже́ни вси́ надѣ́ющiися На́нь.
Псало́мъ Дави́ду, внегда́ отбѣга́ше от лица́ Авессало́ма сы́на своего́.
Го́споди, что́ ся умно́жиша стужа́ющiи ми́? Мно́зи востаю́тъ на мя́,
мно́зи глаго́лютъ души́ мое́й: нѣ́сть спасе́нiя ему́ въ Бо́зѣ его́.
Ты́ же, Го́споди, засту́пникъ мо́й еси́, сла́ва моя́, и вознося́й главу́ мою́.
Гла́сомъ мои́мъ ко Го́споду воззва́хъ, и услы́ша мя́ от горы́ святы́я Своея́.
А́зъ усну́хъ, и спа́хъ, воста́хъ, я́ко Госпо́дь засту́питъ мя́.
Не убою́ся от те́мъ люді́й, о́крестъ напа́дающихъ на мя́.
Воскре́сни́, Го́споди, спаси́ мя, Бо́же мо́й: я́ко Ты́ порази́лъ еси́ вся́ вражду́ющыя ми́ всу́е, зу́бы грѣ́шниковъ сокруши́лъ еси́.
Госпо́дне е́сть спасе́нiе, и на лю́дехъ Твои́хъ благослове́нiе Твое́.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ, псало́мъ Дави́ду.
Внегда́ призва́ти ми́, услы́ша мя́ Бо́гъ пра́вды моея́: въ ско́рби распространи́лъ мя́ еси́: уще́дри мя́ и услы́ши моли́тву мою́.
Сы́нове человѣ́честiи, доко́лѣ тяжкосе́рдiи? Вску́ю лю́бите суету́ и и́щете лжи́?
И увѣ́дите, я́ко удиви́ Госпо́дь преподо́бнаго Своего́. Госпо́дь услы́шитъ мя́, внегда́ воззва́ти ми́ къ Нему́.
Гнѣ́вайтеся, и не согрѣша́йте, я́же глаго́лете въ сердца́хъ ва́шихъ, на ло́жахъ ва́шихъ умили́теся:
пожри́те же́ртву пра́вды и упова́йте на Го́спода.
Мно́зи глаго́лютъ: кто́ яви́тъ на́мъ блага́я? Зна́менася на на́съ свѣ́тъ лица́ Твоего́, Го́споди.
Да́лъ еси́ весе́лiе въ се́рдцы мое́мъ: от плода́ пшени́цы, вина́ и еле́а своего́ умно́жишася:
въ ми́рѣ вку́пе усну́ и почі́ю, я́ко Ты́, Го́споди, еди́наго на упова́нiи всели́лъ мя́ еси́.
О наслѣ́дствующемъ, псало́мъ Дави́ду.
Глаго́лы моя́ внуши́, Го́споди, разумѣ́й зва́нiе мое́.
Вонми́ гла́су моле́нiя моего́, Царю́ мо́й и Бо́же мо́й: я́ко къ Тебѣ́ помолю́ся, Го́споди.
Зау́тра услы́ши гла́съ мо́й: зау́тра предста́ну Ти́, и у́зриши мя́:
я́ко Бо́гъ не хотя́й беззако́нiя Ты́ еси́: не присели́тся къ Тебѣ́ лука́внуяй,
ниже́ пребу́дутъ беззако́нницы предъ очи́ма Твои́ма: возненави́дѣлъ еси́ вся́ дѣ́лающыя беззако́нiе,
погуби́ши вся́ глаго́лющыя лжу́: му́жа крове́й и льсти́ва гнуша́ется Госпо́дь.
А́зъ же мно́жествомъ ми́лости Твоея́ вни́ду въ до́мъ Тво́й, поклоню́ся ко хра́му свято́му Твоему́, въ стра́сѣ Твое́мъ.
Го́споди, наста́ви мя́ пра́вдою Твое́ю, вра́гъ мои́хъ ра́ди испра́ви предъ Тобо́ю пу́ть мо́й.
Я́ко нѣ́сть во устѣ́хъ и́хъ и́стины, се́рдце и́хъ су́етно, гро́бъ отве́рстъ горта́нь и́хъ, язы́ки свои́ми льща́ху.
Суди́ и́мъ, Бо́же, да отпаду́тъ от мы́слей свои́хъ: по мно́жеству нече́стiя и́хъ изри́ни я́, я́ко преогорчи́ша Тя́, Го́споди.
И да возвеселя́тся вси́ упова́ющiи на Тя́, во вѣ́къ возра́дуются, и всели́шися въ ни́хъ: и похва́лятся о Тебѣ́ лю́бящiи и́мя Твое́.
Я́ко Ты́ благослови́ши пра́ведника, Го́споди, я́ко ору́жiемъ благоволе́нiя вѣнча́лъ еси́ на́съ.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ о осмѣ́мъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди, да не я́ростiю Твое́ю обличи́ши мене́, ниже́ гнѣ́вомъ Твои́мъ нака́жеши мене́.
Поми́луй мя́, Го́споди, я́ко не́мощенъ е́смь: изцѣли́ мя, Го́споди, я́ко смято́шася ко́сти моя́,
и душа́ моя́ смяте́ся зѣло́: и Ты́, Го́споди, доко́лѣ?
Обрати́ся, Го́споди, изба́ви ду́шу мою́, спаси́ мя ра́ди ми́лости Твоея́:
я́ко нѣ́сть въ сме́рти помина́яй Тебе́, во а́дѣ же кто́ исповѣ́стся Тебѣ́?
Утруди́хся воздыха́нiемъ мои́мъ, измы́ю на вся́ку но́щь ло́же мое́, слеза́ми мои́ми посте́лю мою́ омочу́.
Смяте́ся от я́рости о́ко мое́, обетша́хъ во всѣ́хъ вразѣ́хъ мои́хъ.
Отступи́те от мене́, вси́ дѣ́лающiи беззако́нiе, я́ко услы́ша Госпо́дь гла́съ пла́ча моего́,
услы́ша Госпо́дь моле́нiе мое́, Госпо́дь моли́тву мою́ прiя́тъ.
Да постыдя́тся и смяту́тся вси́ врази́ мои́, да возвратя́тся и устыдя́тся зѣло́ вско́рѣ.
Псало́мъ Дави́ду, его́же воспѣ́тъ Го́сподеви о словесѣ́хъ Хусі́евыхъ, сы́на Иемені́ина.
Го́споди Бо́же мо́й, на Тя́ упова́хъ, спаси́ мя от всѣ́хъ гоня́щихъ мя́ и изба́ви мя́:
да не когда́ похи́титъ я́ко ле́въ ду́шу мою́, не су́щу избавля́ющу, ниже́ спаса́ющу.
Го́споди Бо́же мо́й, а́ще сотвори́хъ сiе́, а́ще е́сть непра́вда въ руку́ мое́ю,
а́ще возда́хъ воздаю́щымъ ми́ зла́, да отпаду́ у́бо от вра́гъ мои́хъ то́щъ:
да пожене́тъ у́бо вра́гъ ду́шу мою́, и да пости́гнетъ, и попере́тъ въ зе́млю живо́тъ мо́й, и сла́ву мою́ въ пе́рсть всели́тъ.
Воскре́сни́, Го́споди, гнѣ́вомъ Твои́мъ, вознеси́ся въ конца́хъ вра́гъ Твои́хъ, и воста́ни, Го́споди Бо́же мо́й, повелѣ́нiемъ, и́мже заповѣ́далъ еси́,
и со́нмъ люді́й обы́детъ Тя́: и о то́мъ на высоту́ обрати́ся.
Госпо́дь су́дитъ лю́демъ: суди́ ми, Го́споди, по пра́вдѣ мое́й и по незло́бѣ мое́й на мя́.
Да сконча́ется зло́ба грѣ́шныхъ, и испра́виши пра́веднаго, испыта́яй сердца́ и утро́бы, Бо́же, пра́ведно.
По́мощь моя́ от Бо́га, спаса́ющаго пра́выя се́рдцемъ.
Бо́гъ суди́тель пра́веденъ, и крѣ́покъ, и долготерпѣли́въ, и не гнѣ́въ наводя́й на вся́къ де́нь.
А́ще не обратите́ся, ору́жiе Свое́ очи́ститъ, лу́къ Сво́й напряже́, и угото́ва и́,
и въ не́мъ угото́ва сосу́ды сме́ртныя, стрѣ́лы Своя́ сгара́емымъ содѣ́ла.
Се́, болѣ́ непра́вдою, зача́тъ болѣ́знь и роди́ беззако́нiе:
ро́въ изры́ и ископа́ и́, и паде́тъ въ я́му, ю́же содѣ́ла.
Обрати́тся болѣ́знь его́ на главу́ его́, и на ве́рхъ его́ непра́вда его́ сни́детъ.
Исповѣ́мся Го́сподеви по пра́вдѣ Его́ и пою́ и́мени Го́спода Вы́шняго.
Въ коне́цъ, о точи́лѣхъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́, я́ко взя́тся великолѣ́пiе Твое́ превы́ше небе́съ.
Изъ у́стъ младе́нецъ и ссу́щихъ соверши́лъ еси́ хвалу́, вра́гъ Твои́хъ ра́ди, е́же разруши́ти врага́ и ме́стника.
Я́ко узрю́ небеса́, дѣла́ пе́рстъ Твои́хъ, луну́ и звѣ́зды, я́же Ты́ основа́лъ еси́:
что́ е́сть человѣ́къ, я́ко по́мниши его́? Или́ сы́нъ человѣ́чь, я́ко посѣща́еши его́?
Ума́лилъ еси́ его́ ма́лымъ чи́мъ от А́нгелъ, сла́вою и че́стiю вѣнча́лъ еси́ его́:
и поста́вилъ еси́ его́ надъ дѣ́лы руку́ Твое́ю, вся́ покори́лъ еси́ подъ но́зѣ его́:
о́вцы и волы́ вся́, еще́ же и скоты́ польскі́я,
пти́цы небе́сныя и ры́бы морскі́я, преходя́щыя стези́ морскі́я.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́.
אַשְׁרֵי־הָאִישׁ, אֲשֶׁר לֹא הָלַךְ בַּעֲצַת רְשָׁעִים וּבְדֶרֶךְ חַטָּאִים לֹא עָמָד; וּבְמוֹשַׁב לֵצִים, לֹא יָשָׁב׃
כִּי אִם בְּתוֹרַת יְהוָה, חֶפְצוֹ וּבְתוֹרָתוֹ יֶהְגֶּה, יוֹמָם וָלָיְלָה׃
וְהָיָה, כְּעֵץ שָׁתוּל עַל־פַּלְגֵי מָיִם אֲשֶׁר פִּרְיוֹ יִתֵּן בְּעִתּוֹ, וְעָלֵהוּ לֹא־יִבּוֹל; וְכֹל אֲשֶׁר־יַעֲשֶׂה יַצְלִיחַ׃
לֹא־כֵן הָרְשָׁעִים; כִּי אִם־כַּמֹּץ, אֲשֶׁר־תִּדְּפֶנּוּ רוּחַ׃
עַל־כֵּן לֹא־יָקֻמוּ רְשָׁעִים בַּמִּשְׁפָּט; וְחַטָּאִים, בַּעֲדַת צַדִּיקִים׃
כִּי־יוֹדֵעַ יְהוָה דֶּרֶךְ צַדִּיקִים; וְדֶרֶךְ רְשָׁעִים תֹּאבֵד׃
לָמָּה רָגְשׁוּ גוֹיִם; וּלְאֻמִּים, יֶהְגּוּ־רִיק׃
יִתְיַצְּבוּ מַלְכֵי־אֶרֶץ, וְרוֹזְנִים נוֹסְדוּ־יָחַד; עַל־יְהוָה וְעַל־מְשִׁיחוֹ׃
נְנַתְּקָה אֶת־מוֹסְרוֹתֵימוֹ; וְנַשְׁלִיכָה מִמֶּנּוּ עֲבֹתֵימוֹ׃
יוֹשֵׁב בַּשָּׁמַיִם יִשְׂחָק; אֲדֹנָי, יִלְעַג־לָמוֹ׃
אָז יְדַבֵּר אֵלֵימוֹ בְאַפּוֹ; וּבַחֲרוֹנוֹ יְבַהֲלֵמוֹ׃
וַאֲנִי נָסַכְתִּי מַלְכִּי; עַל־צִיּוֹן, הַר־קָדְשִׁי׃
אֲסַפְּרָה, אֶל חֹק יְהוָה, אָמַר אֵלַי בְּנִי אַתָּה; אֲנִי, הַיּוֹם יְלִדְתִּיךָ׃
שְׁאַל מִמֶּנִּי, וְאֶתְּנָה גוֹיִם נַחֲלָתֶךָ; וַאֲחֻזָּתְךָ, אַפְסֵי־אָרֶץ׃
תְּרֹעֵם בְּשֵׁבֶט בַּרְזֶל; כִּכְלִי יוֹצֵר תְּנַפְּצֵם׃
וְעַתָּה מְלָכִים הַשְׂכִּילוּ; הִוָּסְרוּ, שֹׁפְטֵי אָרֶץ׃
עִבְדוּ אֶת־יְהוָה בְּיִרְאָה; וְגִילוּ, בִּרְעָדָה׃
נַשְּׁקוּ־בַר פֶּן־יֶאֱנַף וְתֹאבְדוּ דֶרֶךְ, כִּי־יִבְעַר כִּמְעַט אַפּוֹ; אַשְׁרֵי, כָּל־חוֹסֵי בוֹ׃
מִזְמוֹר לְדָוִד; בְּבָרְחוֹ, מִפְּנֵי אַבְשָׁלוֹם בְּנוֹ׃
יְהוָה מָה־רַבּוּ צָרָי; רַבִּים, קָמִים עָלָי׃
רַבִּים אֹמְרִים לְנַפְשִׁי אֵין יְשׁוּעָתָה לּוֹ בֵאלֹהִים סֶלָה׃
וְאַתָּה יְהוָה מָגֵן בַּעֲדִי; כְּבוֹדִי, וּמֵרִים רֹאשִׁי׃
קוֹלִי אֶל־יְהוָה אֶקְרָא; וַיַּעֲנֵנִי מֵהַר קָדְשׁוֹ סֶלָה׃
אֲנִי שָׁכַבְתִּי, וָאִישָׁנָה הֱקִיצוֹתִי; כִּי יְהוָה יִסְמְכֵנִי׃
לֹא־אִירָא מֵרִבְבוֹת עָם; אֲשֶׁר סָבִיב, שָׁתוּ עָלָי׃
קוּמָה יְהוָה הוֹשִׁיעֵנִי אֱלֹהַי, כִּי־הִכִּיתָ אֶת־כָּל־אֹיְבַי לֶחִי; שִׁנֵּי רְשָׁעִים שִׁבַּרְתָּ׃
לַיהוָה הַיְשׁוּעָה; עַל־עַמְּךָ בִרְכָתֶךָ סֶּלָה׃
לַמְנַצֵּחַ בִּנְגִינוֹת, מִזְמוֹר לְדָוִד׃
בְּקָרְאִי עֲנֵנִי אֱלֹהֵי צִדְקִי, בַּצָּר הִרְחַבְתָּ לִּי; חָנֵּנִי, וּשְׁמַע תְּפִלָּתִי׃
בְּנֵי אִישׁ עַד־מֶה כְבוֹדִי לִכְלִמָּה תֶּאֱהָבוּן רִיק; תְּבַקְשׁוּ כָזָב סֶלָה׃
וּדְעוּ, כִּי־הִפְלָה יְהוָה חָסִיד לוֹ; יְהוָה יִשְׁמַע, בְּקָרְאִי אֵלָיו׃
רִגְזוּ, וְאַל־תֶּחֱטָאוּ אִמְרוּ בִלְבַבְכֶם עַל־מִשְׁכַּבְכֶם, וְדֹמּוּ סֶלָה׃
זִבְחוּ זִבְחֵי־צֶדֶק; וּבִטְחוּ, אֶל־יְהוָה׃
רַבִּים אֹמְרִים מִי־יַרְאֵנוּ טוֹב נְסָה־עָלֵינוּ אוֹר פָּנֶיךָ יְהוָה׃
נָתַתָּה שִׂמְחָה בְלִבִּי; מֵעֵת דְּגָנָם וְתִירוֹשָׁם רָבּוּ׃
בְּשָׁלוֹם יַחְדָּו אֶשְׁכְּבָה וְאִישָׁן כִּי־אַתָּה יְהוָה לְבָדָד; לָבֶטַח, תּוֹשִׁיבֵנִי׃
לַמְנַצֵּחַ אֶל־הַנְּחִילוֹת, מִזְמוֹר לְדָוִד׃
אֲמָרַי הַאֲזִינָה יְהוָה, בִּינָה הֲגִיגִי׃
הַקְשִׁיבָה לְקוֹל שַׁוְעִי, מַלְכִּי וֵאלֹהָי; כִּי־אֵלֶיךָ, אֶתְפַּלָּל׃
יְהוָה, בֹּקֶר תִּשְׁמַע קוֹלִי; בֹּקֶר אֶעֱרָךְ־לְךָ, וַאֲצַפֶּה׃
כִּי לֹא אֵל־חָפֵץ רֶשַׁע אָתָּה; לֹא יְגֻרְךָ רָע׃
לֹא־יִתְיַצְּבוּ הוֹלְלִים לְנֶגֶד עֵינֶיךָ; שָׂנֵאתָ, כָּל־פֹּעֲלֵי אָוֶן׃
תְּאַבֵּד דֹּבְרֵי כָזָב אִישׁ־דָּמִים וּמִרְמָה, יְתָעֵב יְהוָה׃
וַאֲנִי, בְּרֹב חַסְדְּךָ אָבוֹא בֵיתֶךָ; אֶשְׁתַּחֲוֶה אֶל־הֵיכַל־קָדְשְׁךָ, בְּיִרְאָתֶךָ׃
יְהוָה נְחֵנִי בְצִדְקָתֶךָ, לְמַעַן שׁוֹרְרָי; הוֹשַׁר (הַיְשַׁר) לְפָנַי דַּרְכֶּךָ׃
כִּי אֵין בְּפִיהוּ נְכוֹנָה קִרְבָּם הַוּוֹת קֶבֶר־פָּתוּחַ גְּרוֹנָם; לְשׁוֹנָם, יַחֲלִיקוּן׃
הַאֲשִׁימֵם אֱלֹהִים, יִפְּלוּ מִמֹּעֲצוֹתֵיהֶם בְּרֹב פִּשְׁעֵיהֶם הַדִּיחֵמוֹ; כִּי־מָרוּ בָךְ׃
וְיִשְׂמְחוּ כָל־חוֹסֵי בָךְ לְעוֹלָם יְרַנֵּנוּ וְתָסֵךְ עָלֵימוֹ; וְיַעְלְצוּ בְךָ, אֹהֲבֵי שְׁמֶךָ׃
כִּי־אַתָּה תְּבָרֵךְ צַדִּיק יְהוָה; כַּצִּנָּה, רָצוֹן תַּעְטְרֶנּוּ׃
לַמְנַצֵּחַ בִּנְגִינוֹת עַל־הַשְּׁמִינִית, מִזְמוֹר לְדָוִד׃
יְהוָה, אַל־בְּאַפְּךָ תוֹכִיחֵנִי; וְאַל־בַּחֲמָתְךָ תְיַסְּרֵנִי׃
חָנֵּנִי יְהוָה כִּי אֻמְלַל אָנִי רְפָאֵנִי יְהוָה; כִּי נִבְהֲלוּ עֲצָמָי׃
וְנַפְשִׁי נִבְהֲלָה מְאֹד; וְאַתְּ (וְאַתָּה) יְהוָה, עַד־מָתָי׃
שׁוּבָה יְהוָה חַלְּצָה נַפְשִׁי; הוֹשִׁיעֵנִי, לְמַעַן חַסְדֶּךָ׃
כִּי אֵין בַּמָּוֶת זִכְרֶךָ; בִּשְׁאוֹל, מִי יוֹדֶה־לָּךְ׃
יָגַעְתִּי בְּאַנְחָתִי, אַשְׂחֶה בְכָל־לַיְלָה מִטָּתִי; בְּדִמְעָתִי, עַרְשִׂי אַמְסֶה׃
עָשְׁשָׁה מִכַּעַס עֵינִי; עָתְקָה, בְּכָל־צוֹרְרָי׃
סוּרוּ מִמֶּנִּי כָּל־פֹּעֲלֵי אָוֶן; כִּי־שָׁמַע יְהוָה, קוֹל בִּכְיִי׃
שָׁמַע יְהוָה תְּחִנָּתִי; יְהוָה, תְּפִלָּתִי יִקָּח׃
יֵבֹשׁוּ וְיִבָּהֲלוּ מְאֹד כָּל־אֹיְבָי; יָשֻׁבוּ, יֵבֹשׁוּ רָגַע׃
שִׁגָּיוֹן, לְדָוִד אֲשֶׁר־שָׁר לַיהוָה; עַל־דִּבְרֵי־כוּשׁ, בֶּן־יְמִינִי׃
יְהוָה אֱלֹהַי בְּךָ חָסִיתִי; הוֹשִׁיעֵנִי מִכָּל־רֹדְפַי, וְהַצִּילֵנִי׃
פֶּן־יִטְרֹף כְּאַרְיֵה נַפְשִׁי; פֹּרֵק, וְאֵין מַצִּיל׃
יְהוָה אֱלֹהַי אִם־עָשִׂיתִי זֹאת; אִם־יֶשׁ־עָוֶל בְּכַפָּי׃
אִם־גָּמַלְתִּי שׁוֹלְמִי רָע; וָאֲחַלְּצָה צוֹרְרִי רֵיקָם׃
יִרַדֹּף אוֹיֵב נַפְשִׁי וְיַשֵּׂג, וְיִרְמֹס לָאָרֶץ חַיָּי; וּכְבוֹדִי לֶעָפָר יַשְׁכֵּן סֶלָה׃
קוּמָה יְהוָה בְּאַפֶּךָ, הִנָּשֵׂא בְּעַבְרוֹת צוֹרְרָי; וְעוּרָה אֵלַי, מִשְׁפָּט צִוִּיתָ׃
וַעֲדַת לְאֻמִּים תְּסוֹבְבֶךָּ; וְעָלֶיהָ, לַמָּרוֹם שׁוּבָה׃
יְהוָה יָדִין עַמִּים שָׁפְטֵנִי יְהוָה; כְּצִדְקִי וּכְתֻמִּי עָלָי׃
יִגְמָר־נָא רַע רְשָׁעִים וּתְכוֹנֵן צַדִּיק וּבֹחֵן לִבּוֹת, וּכְלָיוֹת, אֱלֹהִים צַדִּיק׃
מָגִנִּי עַל־אֱלֹהִים; מוֹשִׁיעַ, יִשְׁרֵי־לֵב׃
אֱלֹהִים שׁוֹפֵט צַדִּיק; וְאֵל, זֹעֵם בְּכָל־יוֹם׃
אִם־לֹא יָשׁוּב חַרְבּוֹ יִלְטוֹשׁ; קַשְׁתּוֹ דָרַךְ, וַיְכוֹנְנֶהָ׃
וְלוֹ הֵכִין כְּלֵי־מָוֶת; חִצָּיו, לְדֹלְקִים יִפְעָל׃
הִנֵּה יְחַבֶּל־אָוֶן; וְהָרָה עָמָל, וְיָלַד שָׁקֶר׃
בּוֹר כָּרָה וַיַּחְפְּרֵהוּ; וַיִּפֹּל, בְּשַׁחַת יִפְעָל׃
יָשׁוּב עֲמָלוֹ בְרֹאשׁוֹ; וְעַל קָדְקֳדוֹ, חֲמָסוֹ יֵרֵד׃
אוֹדֶה יְהוָה כְּצִדְקוֹ; וַאֲזַמְּרָה, שֵׁם־יְהוָה עֶלְיוֹן׃
לַמְנַצֵּחַ עַל־הַגִּתִּית, מִזְמוֹר לְדָוִד׃
יְהוָה אֲדֹנֵינוּ, מָה־אַדִּיר שִׁמְךָ בְּכָל־הָאָרֶץ; אֲשֶׁר תְּנָה הוֹדְךָ, עַל־הַשָּׁמָיִם׃
מִפִּי עוֹלְלִים וְיֹנְקִים יִסַּדְתָּ עֹז לְמַעַן צוֹרְרֶיךָ; לְהַשְׁבִּית אוֹיֵב, וּמִתְנַקֵּם׃
כִּי־אֶרְאֶה שָׁמֶיךָ מַעֲשֵׂי אֶצְבְּעֹתֶיךָ; יָרֵחַ וְכוֹכָבִים, אֲשֶׁר כּוֹנָנְתָּה׃
מָה־אֱנוֹשׁ כִּי־תִזְכְּרֶנּוּ; וּבֶן־אָדָם, כִּי תִפְקְדֶנּוּ׃
וַתְּחַסְּרֵהוּ מְּעַט מֵאֱלֹהִים; וְכָבוֹד וְהָדָר תְּעַטְּרֵהוּ׃
תַּמְשִׁילֵהוּ בְּמַעֲשֵׂי יָדֶיךָ; כֹּל שַׁתָּה תַחַת־רַגְלָיו׃
צֹנֶה וַאֲלָפִים כֻּלָּם; וְגַם, בַּהֲמוֹת שָׂדָי׃
צִפּוֹר שָׁמַיִם וּדְגֵי הַיָּם; עֹבֵר, אָרְחוֹת יַמִּים׃
יְהוָה אֲדֹנֵינוּ; מָה־אַדִּיר שִׁמְךָ, בְּכָל־הָאָרֶץ׃
О, благо тому, кто совета с лукавыми не устроял, на стезю грешных не вступал, меж кощунниками не сидел, –
но в законе Господнем – радость его, слова закона в уме его день и ночь.
Он как дерево, что насаждено у самого течения вод, что в должное время принесет плоды и не увянут листы его. Устроится всякое дело его.
Грешные не таковы, они – как развеваемый ветром прах.
Грешные на суде не устоят, лукавым меж праведных места нет; путь праведных ведает Господь, но потерян лукавых путь.
Псалом Давидов, когда бежал от Авессалома, сына своего.
Господи, как умножились теснящие меня! Многие восстают на меня,
многие молвят о душе моей: «нет у Бога избавления для него!» (Села!)
Но Ты, Господи, – щит мой, Ты – слава моя, ты возносишь главу мою.
Гласом моим я ко Господу воззвал, и услышал Он меня от святой горы Своей. (Села!)
Я уснул, и спал, и восстал, ибо Господь защитил меня.
Не устрашусь множеств людей, отовсюду обступивших меня.
Восстань, Господи! Спаси меня, Боже мой! Ты разишь всех врагов моих, зубы грешников Ты крушишь.
От Господа – избавление нам, и народу Твоему – благословение Твое. (Села!)
Начальнику хора. На гиттит. Псалом Давидов.
Адонаи, Господи наш, как чудно имя Твое по всей земле! И превыше небес – слава Твоя.
Из детских, из младенческих уст Ты уготовал хвалу – твердыню на врагов Твоих, дабы немирного низложить.
Увижу ли Твои небеса, дело Твоих перстов, увижу луну и звезды небес, которые Ты утвердил –
Что перед этим человек? Но Ты помнишь его! Что перед этим Адамов сын? Но Ты посещаешь его!
Ненамного умалил Ты его перед жителями небес, славою и честию венчал его,
управителем поставил его над делами рук Твоих. Все положил Ты под ноги его –
малых и больших скотов и с ними диких зверей,
птиц в небесах, и рыб в морях, и все, что движется в безднах морей.
Адонаи, Господи наш! Как чудно имя Твое по всей земле!
Таджикский
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Рус. (Аверинцев)
- Рус. (Бируковы)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Belarusian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (KJV)
- English (NRSV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
Хушо касе ки ба машварати бадкорон намеравад, ва дар роҳи хатокорон намеистад, ва дар маҷлиси масхаракунандагон наменишинад;
Фақат ба шариати қонуни Парвардигор шавқ дорад, ва рӯзу шаб Тавроти Ӯро меомӯзад;
Ва мисли дарахте хоҳад буд, ки назди ҷӯйҳои об шинонда шудааст, ва меваи худро дар мавсимаш медиҳад, ва баргаш пажмурда намешавад, ва ҳар чӣ мекунад, барор хоҳад ёфт.
Бадкорон чунин нестанд, балки монанди каҳанд, ки онро бод пароканда мекунад.
Бинобар ин бадкорон дар рӯзи бозхост нахоҳанд бархост; хатокорон низ дар ҷамоати росткорон, Бинобар ин бадкорон дар доварӣ истодагарӣ нахоҳанд кард, инчунин хатокорон дар ҷамоати росткорон,
Зеро ки Парвардигор роҳи росткоронро медонад, вале роҳи бадкорон сӯи нестӣ хоҳад бурд нобуд хоҳад шуд.
Чаро халқҳо ба шӯр меоянд, ва қабилаҳо беҳуда қасд мекунанд?
Подшоҳони замин бармехезанд, ва мирон бо ҳам машварат менамоянд бар зидди Парвардигор ва бар зидди Масеҳи Ӯ:
«Бандҳои онҳоро қатъ хоҳем кард, ва завлонаҳои онҳоро аз худ дур хоҳем андохт».
Он ки дар осмон нишастааст, механдад: Парвардигор онҳоро масхара менамояд.
Он гоҳ дар хашми Худ ба онҳо сухан меронад, ва бо ғазаби Худ онҳоро ба ҳарос меандозад:
«Валекин Ман подшоҳи Худро бар Сион, кӯҳи поки Худ, таъин кардаам».
Амри Парвардигорро баён мекунам. Ӯ ба Ман гуфт: «Ту Писари Ман ҳастӣ; Ман имрӯз Падари Ту шудаам.
Аз Ман талаб намо, ва қавмҳоро ба мероси Ту, ва канорҳои заминро ба ихтиёри соҳибии Ту хоҳам дод.
Онҳоро бо асои оҳанин шикаст хоҳӣ дод; мисли кӯзаи кулол пора-пора хоҳӣ кард».
Пас, эй подшоҳон, ба ақл оед; эй доварони замин, таълим гиред!
Парвардигорро бо тарс парастиш намоед, ва бо ларз шодӣ кунед.
Дар тарс ба Парвардигор хизмат кунед, ва бо ларз шодӣ кунед.
Дар тарс ба Парвардигор хизмат кунед, ва бо ларз шодӣ кунед.
Писарро иззат кунед, ки мабодо ба ғазаб ояд, ва шумо дар роҳ нобуд шавед; зеро ки ғазаби Ӯ зуд аланга хоҳад гирифт. Хушо ҳамаи онҳое ки ба Ӯ умед мебанданд паноҳ мебаранд!
Таронаи Довуд, вақте ки аз писари худ Абшолӯм гурехт.
Парвардигоро! Душманонам чӣ қадар зиёд шудаанд! Бисёр касон бар зидди ман бармехезанд;
Бисёр касон дар ҳаққи ман мегӯянд: «Ӯро дар Худо наҷот нест». Село.
Валекин Ту, эй Парвардигор, сипаре дар гирди ман, ҷалоли ман ва афрозандаи баландкунандаи сари ман ҳастӣ.
Овозам Парвардигорро мехонад, ва Ӯ аз кӯҳи поки Худ ба ман ҷавоб медиҳад. Село.
Ман дароз мекашам, хоб меравам ва мехезам, зеро ки Парвардигор ба ман мадад мекунад.
Аз даҳҳо ҳазор мардум, ки маро миёнагир муҳосира кардаанд, наметарсам.
Бархез, эй Парвардигор! Маро наҷот деҳ, эй Худои ман! Зеро ки Ту ҳамаи душманонамро торсакӣ мезанӣ, дандонҳои бадкоронро мешиканӣ.
Наҷот аз Парвардигор аст. Баракати Ту бар қавми Туст. Село.
Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Таронаи Довуд.
Вақте ки Туро мехонам, ба ман ҷавоб деҳ, эй Худои инсофи адли ман! Дар тангӣ маро паҳно додаӣ. Ба ман марҳамат раҳм намо ва дуоямро бишнав.
Эй фарзандони инсон! То ба кай ҷалолам дар нанг хоҳад буд? Ва гапҳои хушку холиро дӯст дошта, хоҳони дурӯғ хоҳед буд? Село.
Вале бидонед, ки Парвардигор порсои Худро порсоёнро барои Худ ҷудо кардааст; Парвардигор мешунавад, вақте ки Ӯро мехонам.
Ошуфта шуда, хато накунед: бар бистарҳои худ дар дилҳотон андеша кунед ва хомӯш бошед. Село.
Қурбониҳои ростиро росткориро пешкаш намоед, ва ба Парвардигор таваккал кунед.
Бисёр касон мегӯянд: «Кӣ ба мо некӯиро нишон медиҳад?» Нури рӯи Худро ба мо ошкор зоҳир намо, эй Парвардигор!
Ба дилам шодӣ бахшидаӣ бештар аз он вақте ки ғаллаи онҳо ва оби ангури онҳо афзудааст.
Ба осудагӣ дароз мекашам ва хоб меравам, зеро ки танҳо Ту, эй Парвардигор, маро дар бехатарӣ оромӣ сокин мегардонӣ.
Барои сардори сарояндагон бар созҳои нафасӣ. Таронаи Довуд.
Ба суханонам, эй Парвардигор, гӯш андоз, андешаҳоямро бифаҳм.
Овози додхоҳиамро ёрихоҳиамро бишнав, эй Подшоҳи ман ва Худои ман! Зеро ки ба Ту дуо мегӯям.
Парвардигоро! Саҳаргоҳон овозамро бишнав, – саҳаргоҳон пеши Ту ҳозир мешавам, ва интизорӣ мекашам,
Зеро ки Ту Худои бадхоҳ нестӣ: назди Ту бадкеш сокин нахоҳад шуд;
Лофзанон пеши назари Ту нахоҳанд истод: аз ҳамаи бадкирдорон нафрат дорӣ.
Дурӯғгӯёнро нобуд хоҳӣ кард; Парвардигор аз хунхӯр ва ҳилагар маккор нафрат дорад.
Валекин ман, аз бисёрии меҳру вафои Ту, ба хонаи Ту дохил хоҳам шуд, ва бо тарси Ту ба қасри поки Ту саҷда хоҳам кард.
Парвардигоро! Ба ман, бар зидди хилофи хости мухолифонам, дар росткории Худ роҳнамо шав; роҳи Худро пеши ман ҳамвор кун.
Зеро ки дар даҳони онҳо гапи дуруст нест: андарунашон харобист, гулӯяшон қабри кушода аст, бо забонашон хушомад мегӯянд.
Онҳоро, эй Худо, маҳкум намо, то ки аз қасдҳои бади худ фурӯ ғалтанд; ба сабаби ҷиноятҳои бисёрашон онҳоро рад намо, зеро ки бар зидди Ту ба шӯр омадаанд.
Ва ҳамаи паноҳбарони Ту хурсанд хоҳанд шуд ва ҷовидона шодӣ сурудхонӣ хоҳанд кард, ва Ту пуштибони онҳо хоҳӣ буд, ва дӯстдорони номи Ту дар Ту шод хоҳанд шуд.
Зеро ки Ту, эй Парвардигор, росткорро баракат медиҳӣ; бо сипари ризомандӣ хайрхоҳӣ ӯро фаро мегирӣ.
Барои сардори сарояндагон бар сози ҳашттор. Таронаи Довуд.
Парвардигоро! Дар ғазаби Худ маро мазаммат сарзаниш накун, ва дар хашми Худ маро ҷазо надеҳ.
Ба ман марҳамат намо, эй Парвардигор, зеро ки ман афсурдаҳолам; маро шифо бидеҳ, эй Парвардигор, зеро ки устухонҳоям ба ларза омадаанд;
Ҷонам низ хеле ба ларза омадааст; пас Ту, эй Парвардигор, то ба кай?
Баргард, эй Парвардигор, ҷонамро бираҳон, ба хотири меҳру вафои Худ маро наҷот деҳ,
Зеро ки дар марг зикри Ту нест: дар гӯристон кӣ Туро сипос мегӯяд?
Аз оҳу воҳи худ хаста шудаам; тамоми шаб ҷогаҳамро ғарқи об мекунам: бо ашки худ бистарамро тар мекунам.
Чашмам аз ғусса хаста шудааст, аз дасти ҳамаи душманонам бадхоҳонам нотавон афсурда гардидааст.
Аз ман дур шавед, эй ҳамаи бадкирдорон! Зеро ки Парвардигор овози гиряи маро шунидааст.
Парвардигор зории маро шунидааст; Парвардигор дуои маро қабул хоҳад кард.
Бигзор ҳамаи душманонам шармсор ва бисёр ҳаросон шаванд; дар як лаҳза шарманда шуда, баргарданд.
Суруди ҷонсӯзе ки Довуд ба Парвардигор оид ба суханони Куши Бинёминӣ хондааст.
Парвардигоро, Худои ман! Ба Ту паноҳ мебарам; маро аз ҳамаи таъқибкунандагонам наҷот деҳ ва халос кун.
Мабодо вай, монанди шер, ҷонамро бидаронад, дар сурате ки халоскунандае набошад.
Парвардигоро, Худои ман! Агар ин корро кардаам, агар аз дастам ноинсофие ба амал омадааст,
Агар ба дӯстам бадӣ кардаам ва бадхоҳамро дастхолӣ рондаам, –
Бигзор душман ҷонамро таъқиб намояд, ва маро дастгир кунад, ва ҳаётамро ба замин яксон кунад, ва ҷалоламро ба хок занад. Село.
Эй Парвардигор, дар ғазаби Худ бархез: бар зидди бадхашмии бадхоҳонам бархез, барои ман ба доварие ки фармудаӣ, бедор шав.
Анбӯҳи қабилаҳо дар гирди Ту ҷамъ хоҳанд омад; бар онҳо ба афроз баргард.
Парвардигор қавмҳоро доварӣ хоҳад кард. Маро, эй Парвардигор, аз рӯи росткориам ва аз рӯи беайбиам доварӣ намо.
Бигзор бадии бадкорон хотима ёбад, ва росткорро қувват деҳ устувор намо; зеро ки Ту, эй Худои росткор, санҷандаи имтиҳонкунандаи дилҳо ва ботинҳо ҳастӣ.
Сипари ман дар Худост, ки Ӯ наҷотдиҳандаи ростдилон аст.
Худо Довари росткор аст, ва Худо ҳар рӯз ғазабнок аст.
Кас агар бозгашт накунад, Ӯ шамшери Худро тез мекунад, камони Худро кашида, ба нишон мегирад;
Барои вай олоти маргро тайёр мекунад, тирҳои Худро сӯзон мегардонад.
Инак вай ба бадӣ обистан гашта, ба зулм ҳомила шуд, ва дурӯғро зоид.
Чуқурие канд, ва онро чуқур кард, ва ба чоҳе ки канд, худаш фурӯ ғалтид.
Зулми вай бар сараш хоҳад баргашт, ва ситами вай бар фарқаш хоҳад афтод.
Парвардигорро аз рӯи росткории Ӯ сипос мегӯям, ва номи Парвардигори Болотаринро аз ҳама болоро месароям.
Барои сардори сарояндагон бар сози Ҷат. Таронаи Довуд.
Парвардигоро, Худованди мо! Чӣ қадар боҳашамат аст номи Ту дар тамоми замин! Ту шукӯҳи Худро бар осмон паҳн кардаӣ!
Аз даҳони кӯдакон ва ширмакон, бар хилофи бадхоҳони Худ, сипосро ба вуҷуд овардаӣ, то ки душман ва интиқомҷӯйро хомӯш гардонӣ.
Вақте ки ба осмони Ту менигарам, ки сохтаи ангуштони Туст, ва ба моҳ ва ситорагоне ки Ту офаридаӣ, –
Пас чист инсон, ки ӯро ёд кунӣ, ва фарзанди одам, ки ӯро бозҷӯӣ намоӣ?
Ӯро аз фариштагон фақат андак кам кардаӣ; ва тоҷи ҷалол ва арҷмандӣ бар сари ӯ гузоштаӣ;
Ӯро бар корҳои дастҳои Худ ҳукмфармо кардаӣ; ҳама чизро зери пои ӯ гузоштаӣ:
Ҳамаи гӯсфандон ва говонро, ҳамчунин ҳайвонҳои саҳроро,
Мурғони осмон ва моҳиёни баҳрро, ҳар чиро, ки бо роҳҳои баҳр гузар мекунад.
Парвардигоро, Худованди мо! Чӣ қадар боҳашамат аст номи Ту дар тамоми замин!