Скрыть
103:0
103:5
103:6
103:8
103:11
103:12
103:13
103:16
103:17
103:18
103:19
103:23
103:31
103:34
Псалом 104 
104:0
104:4
104:5
104:6
104:7
104:11
104:12
104:19
104:22
104:35
104:44
104:45
Синодальный
[Псалом Давида о сотворении мира.]
1 Благослови, душа моя, Господа, Творца и Промыслителя. Ты сотворил свет, облако, огонь и все стихии; 5 воду и землю, назначил им пределы; 10 произвел источники, растения, животных; 14 создал нужное для питания, всем назначил места обитания. 19 Воды и земли полны жизни и движения 27 и всё живое питается Твоими дарами, поддерживается Твоей силой. 33 Буду воспевать Бога, да не будет беззаконных на земле.
Благослови, душа моя, Господа! Господи, Боже мой! Ты дивно велик, Ты облечен славою и величием;
Ты одеваешься светом, как ризою, простираешь небеса, как шатер;
устрояешь над водами горние чертоги Твои, делаешь облака Твоею колесницею, шествуешь на крыльях ветра.
Ты творишь ангелами Твоими духов, служителями Твоими – огонь пылающий.
Ты поставил землю на твердых основах: не поколеблется она во веки и веки.
Бездною, как одеянием, покрыл Ты ее, на горах стоят воды.
От прещения Твоего бегут они, от гласа грома Твоего быстро уходят;
восходят на горы, нисходят в долины, на место, которое Ты назначил для них.
Ты положил предел, которого не перейдут, и не возвратятся покрыть землю.
Ты послал источники в долины: между горами текут [воды],
поят всех полевых зверей; дикие ослы утоляют жажду свою.
При них обитают птицы небесные, из среды ветвей издают голос.
Ты напояешь горы с высот Твоих, плодами дел Твоих насыщается земля.
Ты произращаешь траву для скота, и зелень на пользу человека, чтобы произвести из земли пищу,
и вино, которое веселит сердце человека, и елей, от которого блистает лице его, и хлеб, который укрепляет сердце человека.
Насыщаются древа Господа, кедры Ливанские, которые Он насадил;
на них гнездятся птицы: ели – жилище аисту,
высокие горы – сернам; каменные утесы – убежище зайцам.
Он сотворил луну для указания времен, солнце знает свой запад.
Ты простираешь тьму и бывает ночь: во время нее бродят все лесные звери;
львы рыкают о добыче и просят у Бога пищу себе.
Восходит солнце, [и] они собираются и ложатся в свои логовища;
выходит человек на дело свое и на работу свою до вечера.
Как многочисленны дела Твои, Господи! Все соделал Ты премудро; земля полна произведений Твоих.
Это – море великое и пространное: там пресмыкающиеся, которым нет числа, животные малые с большими;
там плавают корабли, там этот левиафан, которого Ты сотворил играть в нем.
Все они от Тебя ожидают, чтобы Ты дал им пищу их в свое время.
Даешь им – принимают, отверзаешь руку Твою – насыщаются благом;
скроешь лице Твое – мятутся, отнимешь дух их – умирают и в персть свою возвращаются;
пошлешь дух Твой – созидаются, и Ты обновляешь лице земли.
Да будет Господу слава во веки; да веселится Господь о делах Своих!
Призирает на землю, и она трясется; прикасается к горам, и дымятся.
Буду петь Господу во всю жизнь мою, буду петь Богу моему, доколе есмь.
Да будет благоприятна Ему песнь моя; буду веселиться о Господе.
Да исчезнут грешники с земли, и беззаконных да не будет более. Благослови, душа моя, Господа! Аллилуия!
1 Славьте Господа среди народов и всегда ищите лица Его. 5 Вспоминайте о чудесах, которые Он изливал на семя Авраамово. 8 Он хранит завет, данный Аврааму и всему Израилю. 12 Господь никому не позволял обижать их. 17 Во время голода переселился Иаков в землю Хамову. 24 Бог размножил народ Свой, но египтяне стали теснить его, и Господь послал Моисея. 39 Господь неоднократно совершал чудесные дела для них и вселил их в землю народов, чтобы они «соблюдали уставы Его и хранили законы Его».
Славьте Господа; призывайте имя Его; возвещайте в народах дела Его;
воспойте Ему и пойте Ему; поведайте о всех чудесах Его.
Хвалитесь именем Его святым; да веселится сердце ищущих Господа.
Ищите Господа и силы Его, ищите лица Его всегда.
Воспоминайте чудеса Его, которые сотворил, знамения Его и суды уст Его,
вы, семя Авраамово, рабы Его, сыны Иакова, избранные Его.
Он Господь Бог наш: по всей земле суды Его.
Вечно помнит завет Свой, слово, [которое] заповедал в тысячу родов,
которое завещал Аврааму, и клятву Свою Исааку,
и поставил то Иакову в закон и Израилю в завет вечный,
говоря: «тебе дам землю Ханаанскую в удел наследия вашего».
Когда их было еще мало числом, очень мало, и они были пришельцами в ней
и переходили от народа к народу, из царства к иному племени,
никому не позволял обижать их и возбранял о них царям:
«не прикасайтесь к помазанным Моим, и пророкам Моим не делайте зла».
И призвал голод на землю; всякий стебель хлебный истребил.
Послал пред ними человека: в рабы продан был Иосиф.
Стеснили оковами ноги его; в железо вошла душа его,
доколе исполнилось слово Его: слово Господне испытало его.
Послал царь, и разрешил его владетель народов и освободил его;
поставил его господином над домом своим и правителем над всем владением своим,
чтобы он наставлял вельмож его по своей душе и старейшин его учил мудрости.
Тогда пришел Израиль в Египет, и переселился Иаков в землю Хамову.
И весьма размножил Бог народ Свой и сделал его сильнее врагов его.
Возбудил в сердце их ненависть против народа Его и ухищрение против рабов Его.
Послал Моисея, раба Своего, Аарона, которого избрал.
Они показали между ними слова знамений Его и чудеса [Его] в земле Хамовой.
Послал тьму и сделал мрак, и не воспротивились слову Его.
Преложил воду их в кровь, и уморил рыбу их.
Земля их произвела множество жаб даже в спальне царей их.
Он сказал, и пришли разные насекомые, скнипы во все пределы их.
Вместо дождя послал на них град, палящий огонь на землю их,
и побил виноград их и смоковницы их, и сокрушил дерева в пределах их.
Сказал, и пришла саранча и гусеницы без числа;
и съели всю траву на земле их, и съели плоды на полях их.
И поразил всякого первенца в земле их, начатки всей силы их.
И вывел Израильтян с серебром и золотом, и не было в коленах их болящего.
Обрадовался Египет исшествию их; ибо страх от них напал на него.
Простер облако в покров [им] и огонь, чтобы светить [им] ночью.
Просили, и Он послал перепелов, и хлебом небесным насыщал их.
Разверз камень, и потекли воды, потекли рекою по местам сухим,
ибо вспомнил Он святое слово Свое к Аврааму, рабу Своему,
и вывел народ Свой в радости, избранных Своих в веселии,
и дал им земли народов, и они наследовали труд иноплеменных,
чтобы соблюдали уставы Его и хранили законы Его. Аллилуия!
Церковнославянский (рус)
Псало́мъ Дави́ду, о мiрстѣ́мъ бытiи́.
Благослови́, душе́ моя́, Го́спода. Го́споди Бо́же мо́й, воз­вели́чил­ся еси́ зѣло́: во исповѣ́данiе и въ велелѣ́поту обле́кл­ся еси́:
одѣя́йся свѣ́томъ я́ко ри́зою, простира́яй не́бо я́ко ко́жу:
покрыва́яй вода́ми превы́спрен­няя Своя́, полага́яй о́блаки на восхожде́нiе Свое́, ходя́й на крилу́ вѣ́треню:
творя́й а́нгелы Своя́ ду́хи, и слуги́ Своя́ пла́мень о́гнен­ный:
основа́яй зе́млю на тве́рди ея́: не преклони́т­ся въ вѣ́къ вѣ́ка.
Бе́здна я́ко ри́за одѣя́нiе ея́, на гора́хъ ста́нутъ во́ды:
от­ запреще́нiя Тво­его́ побѣ́гнутъ, от­ гла́са гро́ма Тво­его́ убоя́т­ся.
Восхо́дятъ го́ры, и низхо́дятъ поля́, въ мѣ́сто е́же основа́лъ еси́ и́мъ.
Предѣ́лъ положи́лъ еси́, его́же не пре́йдутъ, ниже́ обратя́т­ся покры́ти зе́млю.
Посыла́яй исто́чники въ де́брехъ, посредѣ́ го́ръ про́йдутъ во́ды.
Напая́ютъ вся́ звѣ́ри се́лныя, жду́тъ {воспрiи́мутъ} она́гри въ жа́жду свою́.
На ты́хъ пти́цы небе́сныя при­­вита́ютъ: от­ среды́ ка́менiя дадя́тъ гла́съ.
Напая́яй го́ры от­ превы́спрен­нихъ Сво­и́хъ: от­ плода́ дѣ́лъ Тво­и́хъ насы́тит­ся земля́.
Прозяба́яй траву́ ското́мъ, и зла́къ на слу́жбу человѣ́комъ, извести́ хлѣ́бъ от­ земли́:
и вино́ весели́тъ се́рдце человѣ́ка, ума́стити лице́ еле́емъ: и хлѣ́бъ се́рдце человѣ́ка укрѣпи́тъ.
Насы́тят­ся древа́ поль­ска́я, ке́дри Лива́нстiи, и́хже еси́ насади́лъ:
та́мо пти́цы вогнѣздя́т­ся, ероді́ево жили́ще предводи́тел­ст­вуетъ и́ми.
Го́ры высо́кiя еле́немъ, ка́мень при­­бѣ́жище за́яцемъ.
Сотвори́лъ е́сть луну́ во времена́: со́лнце позна́ за́падъ сво́й.
Положи́лъ еси́ тму́, и бы́сть но́щь, въ не́йже про́йдутъ вси́ звѣ́рiе дубра́внiи,
ски́мни рыка́ющiи восхи́тити и взыска́ти от­ Бо́га пи́щу себѣ́.
Возсiя́ со́лнце, и собра́шася, и въ ло́жахъ сво­и́хъ ля́гутъ.
Изы́детъ человѣ́къ на дѣ́ло свое́ и на дѣ́ланiе свое́ до ве́чера.
Я́ко воз­вели́чишася дѣла́ Твоя́, Го́споди: вся́ прему́дростiю сотвори́лъ еси́: испо́лнися земля́ тва́ри Тво­ея́.
Сiе́ мо́ре вели́кое и простра́н­но­е: та́мо га́ди, и́хже нѣ́сть числа́, живо́тная ма́лая съ вели́кими:
та́мо корабли́ препла́ваютъ, змі́й се́й, его́же созда́лъ еси́ руга́тися ему́.
Вся́ къ Тебѣ́ ча́ютъ, да́ти пи́щу и́мъ во бла́го вре́мя.
Да́в­шу Тебѣ́ и́мъ, соберу́тъ: от­ве́рзшу Тебѣ́ ру́ку, вся́ческая испо́лнят­ся бла́гости:
от­вра́щшу же Тебѣ́ лице́, воз­мяту́т­ся: отъ­и́меши ду́хъ и́хъ, и изче́знутъ и въ пе́рсть свою́ воз­вратя́т­ся:
по́слеши ду́ха Тво­его́, и сози́ждут­ся, и обнови́ши лице́ земли́.
Бу́ди сла́ва Госпо́дня во вѣ́ки: воз­весели́т­ся Госпо́дь о дѣ́лѣхъ Сво­и́хъ:
при­­зира́яй на зе́млю и творя́й ю́ трясти́ся: при­­каса́яйся гора́мъ, и дымя́т­ся.
Воспою́ Го́сподеви въ животѣ́ мо­е́мъ, пою́ Бо́гу мо­ему́, до́ндеже е́смь:
да услади́т­ся Ему́ бесѣ́да моя́, а́зъ же воз­веселю́ся о Го́сподѣ.
Да изче́знутъ грѣ́шницы от­ земли́, и беззако́н­ницы, я́коже не бы́ти и́мъ. Благослови́, душе́ моя́, Го́спода.
Аллилу́iа.
Исповѣ́дайтеся Го́сподеви и при­­зыва́йте и́мя Его́, воз­вѣсти́те во язы́цѣхъ дѣла́ Его́:
воспо́йте Ему́ и по́йте Ему́, повѣ́дите вся́ чудеса́ Его́.
Хвали́теся о и́мени святѣ́мъ Его́: да воз­весели́т­ся се́рдце и́щущихъ Го́спода:
взыщи́те Го́спода и утверди́теся, взыщи́те лица́ Его́ вы́ну.
Помяни́те чудеса́ Его́, я́же сотвори́, чудеса́ Его́ и судьбы́ у́стъ Его́,
сѣ́мя Авраа́мле раби́ Его́, сы́нове Иа́ковли избра́н­нiи Его́.
То́й Госпо́дь Бо́гъ на́шъ: по все́й земли́ судьбы́ Его́.
Помяну́ въ вѣ́къ завѣ́тъ Сво́й, сло́во, е́же заповѣ́да въ ты́сящы родо́въ,
е́же завѣща́ Авраа́му, и кля́тву Свою́ Исаа́ку:
и поста́ви ю́ Иа́кову въ повелѣ́нiе и Изра́илю въ завѣ́тъ вѣ́ченъ,
глаго́ля: тебѣ́ да́мъ зе́млю Ханаа́ню, у́же достоя́нiя ва́­шего.
Внегда́ бы́ти и́мъ ма́лымъ число́мъ, малѣ́йшымъ и при­­ше́лцемъ въ не́й,
и преидо́ша от­ язы́ка въ язы́къ и от­ ца́р­ст­вiя въ лю́ди и́ны:
не оста́ви человѣ́ка оби́дѣти и́хъ и обличи́ о ни́хъ цари́:
не при­­каса́йтеся пома́зан­нымъ Мо­и́мъ, и во проро́цѣхъ Мо­и́хъ не лука́внуйте.
И при­­зва́ гла́дъ на зе́млю: вся́ко утвержде́нiе хлѣ́бное сотры́.
Посла́ предъ ни́ми человѣ́ка: въ раба́ про́данъ бы́сть Ио́сифъ.
Смири́ша во око́вахъ но́зѣ его́, желѣ́зо про́йде душа́ его́,
до́ндеже прiи́де сло́во Его́: сло́во Госпо́дне разжже́ его́.
Посла́ ца́рь и разрѣши́ его́: кня́зь люді́й, и оста́ви {от­пусти́} его́.
Поста́ви его́ господи́на до́му сво­ему́ и кня́зя всему́ стяжа́нiю сво­ему́,
наказа́ти кня́зи его́ я́ко себе́ и ста́рцы его́ умудри́ти.
И вни́де Изра́иль во Еги́петъ, и Иа́ковъ при­­ше́л­ст­вова въ зе́млю Ха́мову.
И воз­расти́ лю́ди Своя́ зѣло́ и укрѣпи́ я́ па́че враго́въ и́хъ.
Преврати́ се́рдце и́хъ воз­ненави́дѣти лю́ди Его́, ле́сть сотвори́ти въ рабѣ́хъ Его́.
Посла́ Моисе́а раба́ Сво­его́, Ааро́на, его́же избра́ Себѣ́:
положи́ въ ни́хъ словеса́ зна́менiй Сво­и́хъ и чуде́съ Сво­и́хъ въ земли́ Ха́мовѣ.
Посла́ тму́ и помрачи́, я́ко преогорчи́ша словеса́ Его́.
Преложи́ во́ды и́хъ въ кро́вь и измори́ ры́бы и́хъ.
Воскипѣ́ земля́ и́хъ жа́бами въ сокро́вищницахъ царе́й и́хъ.
Рече́, и прiидо́ша пе́сiя му́хи и скни́пы во вся́ предѣ́лы и́хъ.
Положи́ дожди́ и́хъ гра́ды, о́гнь попаля́ющь въ земли́ и́хъ:
и порази́ виногра́ды и́хъ и смо́квы и́хъ, и сотры́ вся́кое дре́во предѣ́лъ и́хъ.
Рече́, и прiидо́ша пру́зи и гу́сеницы, и́мже не бѣ́ числа́,
и снѣдо́ша вся́ку траву́ въ земли́ и́хъ, и поядо́ша вся́къ пло́дъ земли́ и́хъ.
И порази́ вся́каго пе́рвенца въ земли́ и́хъ, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ:
и изведе́ я́ съ сребро́мъ и зла́томъ: и не бѣ́ въ колѣ́нѣхъ и́хъ боля́й.
Возвесели́ся Еги́петъ во исхожде́нiи и́хъ: я́ко нападе́ стра́хъ и́хъ на ня́.
Распростре́ о́блакъ въ покро́въ и́мъ, и о́гнь, е́же просвѣти́ти и́мъ но́щiю.
Проси́ша, и прiидо́ша кра́стели, и хлѣ́ба небе́снаго насы́ти я́:
разве́рзе ка́мень, и потеко́ша во́ды, потеко́ша въ безво́дныхъ рѣ́ки:
я́ко помяну́ сло́во свято́е Свое́, е́же ко Авраа́му рабу́ Сво­ему́.
И изведе́ лю́ди Своя́ въ ра́дости и избра́н­ныя Своя́ въ весе́лiи.
И даде́ и́мъ страны́ язы́къ, и труды́ люді́й наслѣ́доваша:
я́ко да сохраня́тъ оправда́нiя Его́ и зако́на Его́ взы́щутъ.
104:1Auf, mein Herz, preise den HERRN! HERR, mein Gott, wie groß du bist!
In Hoheit und Pracht bist du gekleidet,
104:2in Licht gehüllt wie in einen Mantel.
Den Himmel spannst du aus wie ein Zeltdach.
104:3Droben über dem Himmelsozean
hast du deine Wohnung gebaut.
Du nimmst die Wolken als Wagen
oder fliegst auf den Flügeln des Windes.
104:4Stürme sind deine Boten
und das Feuer ist dein Gehilfe.
104:5Du hast die Erde auf Pfeilern erbaut,
nun steht sie fest und stürzt nicht zusammen.
104:6Die Fluten hatten das Land bedeckt,
das Wasser stand über den Bergen.
104:7Vor deiner Stimme bekam es Angst;
es floh vor dem Grollen deines Donners.
104:8Von den Bergen floss es ab in die Täler,
an den Ort, den du ihm zugewiesen hast.
104:9Dann hast du dem Wasser Grenzen gesetzt,
nie wieder darf es die Erde überfluten.
104:10Du lässt Quellen entspringen und zu Bächen werden;
zwischen den Bergen suchen sie ihren Weg.
104:11Sie dienen den wilden Tieren als Tränke,
Wildesel löschen dort ihren Durst.
104:12An den Ufern bauen die Vögel ihre Nester,
aus dichtem Laub ertönt ihr Gesang.
104:13Vom Himmel schickst du den Regen auf die Berge
und gibst der Erde reichlich zu trinken.
104:14Du lässt das Gras sprießen für das Vieh
und lässt die Pflanzen wachsen,
die der Mensch für sich anbaut,
damit die Erde ihm Nahrung gibt:
104:15Der Wein macht ihn froh,
das Öl macht ihn schön,
das Brot macht ihn stark.
104:16Auch die großen Bäume trinken sich satt,
die Libanonzedern, die du gepflanzt hast.
104:17In ihren Zweigen nisten die Vögel,
hoch in den Wipfeln hausen die Störche.
104:18Den Steinböcken gehören die hohen Berge,
in den Felsen finden die Klippdachse Zuflucht.
104:19Du hast den Mond gemacht,
um die Zeit zu teilen;
die Sonne weiß, wann sie untergehen muss.
104:20Schickst du die Dunkelheit, so wird es Nacht
und die Tiere im Dickicht regen sich.
104:21Die jungen Löwen brüllen nach Beute;
sie erwarten von dir, Gott,
dass du sie satt machst.
104:22Geht dann die Sonne auf,
so ziehen sie sich zurück
und ruhen in ihren Verstecken aus.
104:23Nun erwacht der Mensch;
er geht an seine Arbeit und müht sich,
bis es wieder Abend wird.
104:24HERR, was für Wunder hast du vollbracht!
Alles hast du weise geordnet;
die Erde ist voll von deinen Geschöpfen.
104:25Da ist das weite, unermessliche Meer,
darin wimmelt es von Lebewesen,
von großen und kleinen Tieren.
104:26Schiffe ziehen dort ihre Bahn
und die gefährlichen Meerungeheuer –
du hast sie geschaffen, um damit zu spielen.
104:27Alle deine Geschöpfe warten darauf,
dass du ihnen Nahrung gibst zur rechten Zeit.
104:28Sie nehmen, was du ihnen ausstreust;
du öffnest deine Hand
und sie alle werden satt.
104:29Doch wenn du dich abwendest, sind sie verstört.
Wenn du den Lebenshauch zurücknimmst,
kommen sie um und werden zu Staub.
104:30Schickst du aufs Neue deinen Atem,
so entsteht wieder Leben.
Du erneuerst das Gesicht der Erde.
104:31Die Herrlichkeit des HERRN
bleibe für immer bestehen;
der HERR freue sich an allem,
was er geschaffen hat!
104:32Er sieht die Erde an und sie bebt,
er berührt die Berge und sie rauchen.
104:33Ich will dem HERRN singen
mein Leben lang;
meinen Gott will ich preisen,
solange ich atme.
104:34Ich möchte ihn erfreuen mit meinem Lied,
denn ich selber freue mich über ihn.
104:35Wer sich gegen den HERRN empört,
soll von der Erde verschwinden,
es soll keine Unheilstifter mehr geben!

Auf, mein Herz, preise den HERRN!
Preist alle den HERRN – Halleluja!

105:1Dankt dem HERRN! Macht seinen Namen überall bekannt;
verkündet allen Völkern, was er getan hat!
105:2Singt und spielt zu seiner Ehre,
ruft euch seine Wunder ins Gedächtnis!
105:3Seid stolz auf ihn, den heiligen Gott!
Seid voller Freude über ihn,
ihr, die ihr nach ihm fragt!
105:4Geht zum HERRN, denn er ist mächtig;
sucht seine Nähe zu aller Zeit!
105:5Erinnert euch an seine machtvollen Taten,
an seine Wunder und Gerichtsurteile,
105:6ihr Nachfahren seines Dieners Abraham,
ihr Nachkommen Jakobs, ihr seine Erwählten!
105:7Er ist unser Gott, er, der HERR,
seine Herrschaft umschließt die ganze Welt.
105:8Niemals vergisst er seinen Bund mit uns,
sein Versprechen gilt tausend Generationen.
105:9So hat er es Abraham zugesagt
und es Isaak mit einem Schwur bestätigt.
105:10So hat er es Jakob fest versprochen,
als ewigen Bund mit Israel.
105:11Er hat gesagt: »Ich gebe euch ganz Kanaan,
ich teile es euch zu als Erbbesitz.«
105:12Sie waren damals leicht zu zählen,
nur eine Hand voll Leute waren sie,
eingewanderte Fremde im Land.
105:13Sie zogen von einem Volk zum andern,
auf Wanderschaft in vieler Herren Länder.
105:14Doch Gott ließ sie von niemand unterdrücken,
ihretwegen warnte er die Herrscher:
105:15»Hände weg von meinen berufenen Dienern!
Krümmt meinen Propheten kein Haar!«
105:16Als er den Hunger ins Land kommen ließ
und kein Brot mehr zu finden war,
105:17da schickte er ihnen jemand voraus:
Josef wurde als Sklave verkauft.
105:18Man zwängte seine Füße in eiserne Fesseln,
ein eiserner Ring umschloss seinen Hals,
105:19bis dann seine Voraussage sich erfüllte
und das Wort des HERRN seine Unschuld erwies.
105:20Der König befahl, seine Fesseln zu lösen;
der Herrscher vieler Völker gab ihm die Freiheit.
105:21Er vertraute ihm die Regierung an,
die Verwaltung seines ganzen Eigentums,
105:22damit er den Ministern Weisung erteilte
und die königlichen Ratgeber Weisheit lehrte.
105:23Dann kam Jakob nach Ägypten,
Israel wurde Gast im Land der Nachkommen Hams.
105:24Der HERR ließ das Volk sehr zahlreich werden
und mächtiger als seine Unterdrücker.
105:25So änderte er den Sinn der Ägypter:
Sie begannen, die Israeliten zu hassen
und Gottes Diener arglistig zu täuschen.
105:26Er sandte Mose, seinen Vertrauten,
und Aaron, den er ausgewählt hatte.
105:27Sie vollbrachten die Wunder,
die er angekündigt hatte,
seine Machterweise im Land der Hamiten.
105:28Er schickte die schwärzeste Finsternis –
diesmal widersprachen Mose und Aaron ihm nicht.
105:29Die Gewässer der Ägypter verwandelte er in Blut
und ließ ihre Fische darin sterben.
105:30Es wimmelte überall von Fröschen,
sogar in den königlichen Gemächern.
105:31Auf seinen Befehl kam das Ungeziefer,
Schwärme von Mücken bedeckten Ägypten.
105:32Statt Regen schickte er ihnen Hagel,
im ganzen Land flammten Blitze.
105:33Ihre Weinstöcke und Feigenbäume zerschlug er,
er zerbrach alle Bäume in ihrem Gebiet.
105:34Ein Befehl von ihm,
und die Heuschrecken kamen
in Riesenscharen ohne Zahl.
105:35Die ließen keinen Grashalm stehen
und fraßen alle Felder kahl.
105:36Zuletzt erschlug er die Erstgeborenen,
den Stolz der ägyptischen Familien.
105:37Dann führte er die Seinen aus dem Land,
beladen mit Schätzen von Silber und Gold;
niemand aus ihren Stämmen blieb zurück.
105:38Ganz Ägypten war froh über ihren Auszug,
so groß war die Angst vor diesem Volk.
105:39Durch eine Wolke schützte sie der HERR
und Feuer erhellte für sie die Nacht.
105:40Als sie ihn baten, ließ er Wachteln kommen,
mit Brot vom Himmel machte er sie satt.
105:41Er öffnete den Felsen und Wasser kam hervor,
wie ein Strom ergoss es sich durch die Wüste.
105:42Das tat er wegen seines heiligen Versprechens,
das er seinem Diener Abraham gegeben hatte.
105:43Als er sein erwähltes Volk befreite,
da sangen und jubelten sie vor Freude.
105:44Er gab ihnen die Länder anderer Völker,
der Ertrag fremder Arbeit wurde ihr Besitz,
105:45damit sie nun seinen Anordnungen folgen
und seinen Weisungen gehorchen.

Preist den HERRN – Halleluja!

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible