Скрыть
Псалом 109 
109:0
109:2
109:3
109:6
Псалом 110 
110:0
110:4
110:8
Псалом 111 
111:0
Псалом 112 
112:0
112:6
Псалом 113 
113:0
113:2
113:6
113:7
113:15
113:18
113:19
113:20
113:21
113:22
113:23
Псалом 114 
114:0
114:1
114:4
114:7
114:9
Псалом 115 
115:0
115:3
115:6
115:9
115:10
Псалом 116 
116:0
Псалом 117 
117:0
117:2
117:3
117:4
117:9
117:10
117:13
117:15
117:16
117:20
117:21
117:23
117:24
117:25
117:27
117:28
Церковнославянский (рус)
Псало́мъ Дави́ду.
Рече́ Госпо́дь Го́сподеви мо­ему́: сѣди́ одесну́ю Мене́, до́ндеже положу́ враги́ Твоя́ подно́жiе но́гъ Тво­и́хъ.
Же́злъ си́лы по́слетъ Ти́ Госпо́дь от­ Сiо́на, и го́спод­ст­вуй посредѣ́ враго́въ Тво­и́хъ.
Съ Тобо́ю нача́ло въ де́нь си́лы Тво­ея́, во свѣ́тлостехъ святы́хъ Тво­и́хъ: изъ чре́ва пре́жде ден­ни́цы роди́хъ Тя́.
Кля́т­ся Госпо́дь и не раска́ет­ся: Ты́ иере́й во вѣ́къ по чи́ну Мелхиседе́кову.
Госпо́дь одесну́ю Тебе́ сокруши́лъ е́сть въ де́нь гнѣ́ва Сво­его́ цари́:
су́дитъ во язы́цѣхъ, испо́лнитъ паде́нiя, сокруши́тъ главы́ на земли́ мно́гихъ.
От пото́ка на пути́ пiе́тъ: сего́ ра́ди воз­несе́тъ главу́.
Аллилу́iа.
Исповѣ́мся Тебѣ́, Го́споди, всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ въ совѣ́тѣ пра́выхъ и со́нмѣ.
Ве́лiя дѣла́ Госпо́дня, изы́скана во всѣ́хъ во́ляхъ его́:
исповѣ́данiе и великолѣ́пiе дѣ́ло Его́, и пра́вда Его́ пребыва́етъ въ вѣ́къ вѣ́ка.
Па́мять сотвори́лъ е́сть чуде́съ Сво­и́хъ: ми́лостивъ и ще́дръ Госпо́дь.
Пи́щу даде́ боя́щымся Его́: помяне́тъ въ вѣ́къ завѣ́тъ Сво́й.
Крѣ́пость дѣ́лъ Сво­и́хъ воз­вѣсти́ лю́демъ Сво­и́мъ, да́ти и́мъ достоя́нiе язы́къ.
Дѣла́ ру́къ Его́ и́стина и су́дъ, вѣ́рны вся́ за́повѣди Его́,
утверже́ны въ вѣ́къ вѣ́ка, сотворе́ны во и́стинѣ и правотѣ́.
Избавле́нiе посла́ лю́демъ Сво­и́мъ: заповѣ́да въ вѣ́къ завѣ́тъ Сво́й: свято и стра́шно и́мя Его́.
Нача́ло прему́дрости стра́хъ Госпо́день, ра́зумъ же бла́гъ всѣ́мъ творя́щымъ и́: хвала́ Его́ пребыва́етъ въ вѣ́къ вѣ́ка.
Аллилу́iа, псало́мъ.
Блаже́нъ му́жъ боя́йся Го́спода, въ за́повѣдехъ Его́ восхо́щетъ зѣло́.
Си́льно на земли́ бу́детъ сѣ́мя его́, ро́дъ пра́выхъ благослови́т­ся:
сла́ва и бога́т­ст­во въ дому́ его́, и пра́вда его́ пребыва́етъ въ вѣ́къ вѣ́ка.
Возсiя́ во тмѣ́ свѣ́тъ пра́вымъ: ми́лостивъ и ще́дръ и пра́веденъ.
Бла́гъ му́жъ ще́дря и дая́: устро́итъ словеса́ своя́ на судѣ́, я́ко въ вѣ́къ не подви́жит­ся.
Въ па́мять вѣ́чную бу́детъ пра́ведникъ.
От слу́ха зла́ не убо­и́т­ся:
гото́во се́рдце его́ упова́ти на Го́спода: утверди́ся се́рдце его́, не убо­и́т­ся, до́ндеже воз­зри́тъ на враги́ своя́.
Расточи́, даде́ убо́гимъ: пра́вда его́ пребыва́етъ во вѣ́къ вѣ́ка: ро́гъ его́ воз­несе́т­ся въ сла́вѣ.
Грѣ́шникъ у́зритъ и прогнѣ́вает­ся зубы́ сво­и́ми поскреже́щетъ и раста́етъ: жела́нiе грѣ́шника поги́бнетъ.
Аллилу́iа.
Хвали́те, о́троцы, Го́спода, хвали́те и́мя Госпо́дне.
Бу́ди и́мя Госпо́дне благослове́но от­ны́нѣ и до вѣ́ка.
От восто́къ со́лнца до за́падъ хва́льно и́мя Госпо́дне.
Высо́къ надъ всѣ́ми язы́ки Госпо́дь: надъ небесы́ сла́ва Его́.
Кто́ я́ко Госпо́дь Бо́гъ на́шъ? На высо́кихъ живы́й,
и на смире́н­ныя при­­зира́яй на небеси́ и на земли́:
воз­двиза́яй от­ земли́ ни́ща, и от­ гно́ища воз­выша́яй убо́га:
посади́ти его́ съ кня́зи, съ кня́зи люді́й сво­и́хъ:
вселя́я непло́довь въ до́мъ, ма́терь о ча́дѣхъ веселя́щуся.
Аллилу́iа.
Во исхо́дѣ Изра́илевѣ от­ Еги́пта, до́му Иа́ковля изъ люді́й ва́рваръ,
бы́сть Иуде́а святы́ня Его́, Изра́иль о́бласть Его́.
Мо́ре ви́дѣ и побѣже́, Иорда́нъ воз­врати́ся вспя́ть:
го́ры взыгра́шася я́ко овни́, и хо́лми я́ко а́гнцы о́вчiи.
Что́ ти е́сть, мо́ре, я́ко побѣ́гло еси́, и тебѣ́, Иорда́не, я́ко воз­врати́л­ся еси́ вспя́ть:
го́ры, я́ко взыгра́стеся я́ко овни́, и хо́лми я́ко а́гнцы о́вчiи.
От лица́ Госпо́дня подви́жеся земля́, от­ лица́ Бо́га Иа́ковля:
обра́щшаго ка́мень во езе́ра водна́я и несѣко́мый во исто́чники водны́я.
Не на́мъ, Го́споди, не на́мъ, но и́мени Тво­ему́ да́ждь сла́ву о ми́лости Тво­е́й и и́стинѣ Тво­е́й:
да не когда́ реку́тъ язы́цы: гдѣ́ е́сть Бо́гъ и́хъ?
Бо́гъ же на́шъ на небеси́ и на земли́, вся́ ели́ка восхотѣ́, сотвори́.
И́доли язы́къ сребро́ и зла́то, дѣла́ ру́къ человѣ́ческихъ:
уста́ и́мутъ, и не воз­глаго́лютъ: о́чи и́мутъ, и не у́зрятъ:
у́шы и́мутъ, и не услы́шатъ: но́здри и́мутъ, и не обоня́ютъ:
ру́цѣ и́мутъ, и не ося́жутъ: но́зѣ и́мутъ, и не по́йдутъ: не воз­глася́тъ горта́немъ сво­и́мъ.
Подо́бни и́мъ да бу́дутъ творя́щiи я́ и вси́ надѣ́ющiися на ня́.
До́мъ Изра́илевъ упова́ на Го́спода: помо́щникъ и защи́титель и́мъ е́сть.
До́мъ Ааро́нь упова́ на Го́спода: помо́щникъ и защи́титель и́мъ е́сть.
Боя́щiися Го́спода упова́ша на Го́спода: помо́щникъ и защи́титель и́мъ е́сть.
Госпо́дь помяну́въ ны́ благослови́лъ е́сть на́съ: благослови́лъ е́сть до́мъ Изра́илевъ, благослови́лъ е́сть до́мъ Ааро́нь,
благослови́лъ е́сть боя́щыяся Го́спода, ма́лыя съ вели́кими.
Да при­­ложи́тъ Госпо́дь на вы́, на вы́ и на сы́ны ва́шя:
благослове́ни вы́ Го́сподеви, сотво́ршему небо и зе́млю.
Не́бо небесе́ Го́сподеви, зе́млю же даде́ сыново́мъ человѣ́ческимъ.
Не ме́ртвiи восхва́лятъ Тя́, Го́споди, ниже́ вси́ низходя́щiи во а́дъ:
но мы́ живі́и благослови́мъ Го́спода от­ны́нѣ и до вѣ́ка.
Аллилу́iа.
Возлюби́хъ, я́ко услы́шитъ Госпо́дь гла́съ моле́нiя мо­его́,
я́ко при­­клони́ у́хо Свое́ мнѣ́: и во дни́ моя́ при­­зову́.
Объя́ша мя́ болѣ́зни сме́ртныя, бѣды́ а́довы обрѣто́ша мя́: ско́рбь и болѣ́знь обрѣто́хъ
и и́мя Госпо́дне при­­зва́хъ: 4о, Го́споди, изба́ви ду́шу мою́:
ми́лостивъ Госпо́дь и пра́веденъ, и Бо́гъ на́шъ ми́луетъ.
5Храня́й младе́нцы Госпо́дь: смири́хся, и спасе́ мя.
6Обрати́ся, душе́ моя́, въ поко́й тво́й, я́ко Госпо́дь благодѣ́й­ст­вова тя́:
7я́ко изъя́тъ ду́шу мою́ от­ сме́рти, о́чи мо­и́ от­ сле́зъ и но́зѣ мо­и́ от­ поползнове́нiя.
8Благо­угожду́ предъ Го́сподемъ во странѣ́ живы́хъ.
Аллилу́iа.
Вѣ́ровахъ, тѣ́мже воз­глаго́лахъ: а́зъ же смири́хся зѣло́.
А́зъ же рѣ́хъ во изступле́нiи мо­е́мъ: вся́къ человѣ́къ ло́жъ.
Что́ воз­да́мъ Го́сподеви о всѣ́хъ, я́же воз­даде́ ми?
Ча́шу спасе́нiя прiиму́ и и́мя Госпо́дне при­­зову́:
моли́твы моя́ Го́сподеви воз­да́мъ предъ всѣ́ми людьми́ Его́.
Честна́ предъ Го́сподемъ сме́рть преподо́бныхъ Его́.
О, Го́споди, а́зъ ра́бъ Тво́й, а́зъ ра́бъ Тво́й и сы́нъ рабы́ни Тво­ея́: растерза́лъ еси́ у́зы моя́.
Тебѣ́ пожру́ же́ртву хвалы́, и во и́мя Госпо́дне при­­зову́.
Моли́твы моя́ Го́сподеви воз­да́мъ предъ всѣ́ми людьми́ Его́,
во дво́рѣхъ до́му Госпо́дня, посредѣ́ тебе́, Иерусали́ме.
Аллилу́iа.
Хвали́те Го́спода, вси́ язы́цы, похвали́те Его́, вси́ лю́дiе:
я́ко утверди́ся ми́лость Его́ на на́съ, и и́стина Госпо́дня пребыва́етъ во вѣ́къ.
Аллилу́iа.
Исповѣ́дайтеся Го́сподеви, я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.
Да рече́тъ у́бо до́мъ Изра́илевъ: я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.
Да рече́тъ у́бо до́мъ Ааро́нь: я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.
Да реку́тъ у́бо вси́ боя́щiися Го́спода: я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.
От ско́рби при­­зва́хъ Го́спода, и услы́ша мя́ въ простра́н­ство.
Госпо́дь мнѣ́ помо́щникъ, и не убою́ся: что́ сотвори́тъ мнѣ́ человѣ́къ?
Госпо́дь мнѣ́ помо́щникъ, и а́зъ воз­зрю́ на враги́ моя́.
Благо е́сть надѣ́ятися на Го́спода, не́жели надѣ́ятися на человѣ́ка:
благо е́сть упова́ти на Го́спода, не́жели упова́ти на кня́зи.
Вси́ язы́цы обыдо́ша мя́, и и́менемъ Госпо́днимъ противля́хся и́мъ:
обыше́дше обыдо́ша мя́, и и́менемъ Госпо́днимъ противля́хся и́мъ:
обыдо́ша мя́ я́ко пче́лы со́тъ, и разгорѣ́шася я́ко о́гнь въ те́рнiи: и и́менемъ Госпо́днимъ противля́хся и́мъ.
Отринове́нъ преврати́хся па́сти, и Госпо́дь прiя́тъ мя́.
Крѣ́пость моя́ и пѣ́нiе мое́ Госпо́дь, и бы́сть ми́ во спасе́нiе.
Гла́съ ра́дости и спасе́нiя въ селе́нiихъ пра́ведныхъ: десни́ца Госпо́дня сотвори́ си́лу.
Десни́ца Госпо́дня воз­несе́ мя, десни́ца Госпо́дня сотвори́ си́лу.
Не умру́, но жи́въ бу́ду и повѣ́мъ дѣла́ Госпо́дня.
Наказу́я наказа́ мя Госпо́дь, сме́рти же не предаде́ мя.
Отве́рзите мнѣ́ врата́ пра́вды: в­ше́дъ въ ня́, исповѣ́мся Го́сподеви.
Сiя́ врата́ Госпо́дня: пра́веднiи вни́дутъ въ ня́.
Исповѣ́мся Тебѣ́, я́ко услы́шалъ мя́ еси́ и бы́лъ еси́ мнѣ́ во спасе́нiе.
Ка́мень, его́же небрего́ша зи́ждущiи, се́й бы́сть во главу́ у́гла:
от­ Го́спода бы́сть се́й, и е́сть ди́венъ во очесѣ́хъ на́шихъ.
Се́й де́нь, его́же сотвори́ Госпо́дь, воз­ра́дуемся и воз­весели́мся въ о́нь.
О, Го́споди, спаси́ же, о, Го́споди, поспѣши́ же.
Благослове́нъ гряды́й во и́мя Госпо́дне: благослови́хомъ вы́ изъ до́му Госпо́дня.
Бо́гъ Госпо́дь, и яви́ся на́мъ: соста́вите пра́здникъ во учаща́ющихъ до ро́гъ олтаре́выхъ.
Бо́гъ мо́й еси́ Ты́, и исповѣ́мся Тебѣ́: Бо́гъ мо́й еси́ Ты́, и воз­несу́ Тя: исповѣ́мся Тебѣ́, я́ко услы́шалъ мя́ еси́ и бы́лъ еси́ мнѣ́ во спасе́нiе.
Исповѣ́дайтеся Го́сподеви, я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.
Рус. (Аверинцев)
Псалом Давидов. Слово Господа к Государю моему: «Воссядь одесную Меня, пока не повергну врагов Твоих в подножие ног Твоих!»
Скипетр силы Твоей от Сиона пошлет Господь: владычествуй посреди врагов Твоих!
С Тобою власть в день силы Твоей во свете святынь; прежде денницы породил Я Тебя из чрева Моего.
Поклялся Господь и не возьмет слова назад: «Ты – Священник вовек, как был Мельхиседек встарь!»
Господь одесную Тебя, в день гнева Своего поразит Он царей,
свершит над народами суд, многих насмерть поразит, сокрушит главу пространной земли.
От потока в походе будет Он пить, сего ради вознесет главу.
Когда Израиль из Египта шел, сыны Иакова – от чуждых племен,
стал Иуда святыней Его, Израиль – уделом Его.
Видело море – и бежало прочь, видел Иордан – и потек вспять,
как овны, горы бежали в тот день, как малые ягнята – холмы.
Что ты, море, бежало прочь, что ты, Иордан, потек вспять?
что вы, горы, как овны, скакали в тот день, как малые ягнята – холмы?
Пред Господом сил дрогни, земля, пред Богом Иакова дрожи!
Он творит из камня – обилие вод, из скалы – течение струй.
Хвалите Господа, народы все, славьте Его, все племена;
ибо крепка над нами милость Его, и верность Господня стоит вовек. Аллилуйя!
Славьте Господа, ибо Он – благ, ибо вовеки милость Его!
пусть же Израиль возгласит: да, вовеки милость Его!
пусть же возгласит Ааронов дом: да, вовеки милость Его!
пусть же возгласят благоговейные: да, вовеки милость Его!
Воззвал я ко Господу, бедою тесним, и услышал Господь, и дал мне простор.
Господь за меня, не устрашусь: что сделает мне человек?
Господь со мною, Он – Защитник мой, и воззрю я на врагов моих.
Лучше на Господа уповать, чем надежду иметь на людей.
Лучше на Господа уповать, чем надежду иметь на владык.
Все неверные окружили меня, но именем Господним я их превозмог.
Обступили, окружили меня – но именем Господним я их превозмог.
Окружили меня, как рой пчёл, полыхали, как в тернах огонь, – но именем Господним я их превозмог.
С силою толкали, сбивали с ног, – но Господь не дал мне упасть.
Господь – сила моя и песнь, и Он – спасение мое.
Ликования, спасения вопль у праведных по шатрам: «Десница Господня являет мощь!
Десница Господня превознесена! Десница Господня являет мощь!»
Не умру, но буду жить и дела Господни возвещать;
Наказал, о, наказал Он меня, но смерти не предал меня.
Отворите же мне правды врата, войду в них и Господа восхвалю!
Вот Господни врата, праведные ими войдут.
Хвалю Тебя, ибо Ты услышал меня и был во спасение мне.
Камень, что строители кинули прочь, соделался главою угла.
От Господа сии дела, дивны они в наших очах.
Вот день, что сотворил Господь: возликуем, возвеселимся о нем!
О Господи, поспеши спасти! О Господи, поспеши помочь!
Благословен, кто во имя Господне грядет. От дома Господня благословляем вас.
Бог – Господь, и воссиял Он нам! Вяжите жертву на торжестве у самых жертвенника рогов!
Ты – Бог мой, и восславлю Тебя, Ты – Бог мой, и возвеличу Тебя.
Славьте Господа, ибо Он благ, ибо вовек милость Его!
Арабский (Arabic Van Dyke)
110:0 لِدَاوُدَ. مَزْمُورٌ
110:1 قَالَ الرَّبُّ لِرَبِّي: «اجْلِسْ عَنْ يَمِينِي حَتَّى أَضَعَ أَعْدَاءَكَ مَوْطِئًا لِقَدَمَيْكَ».
110:2 يُرْسِلُ الرَّبُّ قَضِيبَ عِزِّكَ مِنْ صِهْيَوْنَ. تَسَلَّطْ فِي وَسَطِ أَعْدَائِكَ.
110:3 شَعْبُكَ مُنْتَدَبٌ فِي يَوْمِ قُوَّتِكَ، فِي زِينَةٍ مُقَدَّسَةٍ مِنْ رَحِمِ الْفَجْرِ، لَكَ طَلُّ حَدَاثَتِكَ.
110:4 أَقْسَمَ الرَّبُّ وَلَنْ يَنْدَمَ: «أَنْتَ كَاهِنٌ إِلَى الأَبَدِ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِي صَادَقَ».
110:5 الرَّبُّ عَنْ يَمِينِكَ يُحَطِّمُ فِي يَوْمِ رِجْزِهِ مُلُوكًا.
110:6 يَدِينُ بَيْنَ الأُمَمِ. مَلأَ جُثَثًا أَرْضًا وَاسِعَةً. سَحَقَ رُؤُوسَهَا.
110:7 مِنَ النَّهْرِ يَشْرَبُ فِي الطَّرِيقِ، لِذلِكَ يَرْفَعُ الرَّأْسَ.
111:1 هَلِّلُويَا. أَحْمَدُ الرَّبَّ بِكُلِّ قَلْبِي فِي مَجْلِسِ الْمُسْتَقِيمِينَ وَجَمَاعَتِهِمْ.
111:2 عَظِيمَةٌ هِيَ أَعْمَالُ الرَّبِّ. مَطْلُوبَةٌ لِكُلِّ الْمَسْرُورِينَ بِهَا.
111:3 جَلاَلٌ وَبَهَاءٌ عَمَلُهُ، وَعَدْلُهُ قَائِمٌ إِلَى الأَبَدِ.
111:4 صَنَعَ ذِكْرًا لِعَجَائِبِهِ. حَنَّانٌ وَرَحِيمٌ هُوَ الرَّبُّ.
111:5 أَعْطَى خَائِفِيهِ طَعَامًا. يَذْكُرُ إِلَى الأَبَدِ عَهْدَهُ.
111:6 أَخْبَرَ شَعْبَهُ بِقُوَّةِ أَعْمَالِهِ، لِيُعْطِيَهُمْ مِيرَاثَ الأُمَمِ.
111:7 أَعْمَالُ يَدَيْهِ أَمَانَةٌ وَحَقٌّ. كُلُّ وَصَايَاهُ أَمِينَةٌ.
111:8 ثَابِتَةٌ مَدَى الدَّهْرِ وَالأَبَدِ، مَصْنُوعَةٌ بِالْحَقِّ وَالاسْتِقَامَةِ.
111:9 أَرْسَلَ فِدَاءً لِشَعْبِهِ. أَقَامَ إِلَى الأَبَدِ عَهْدَهُ. قُدُّوسٌ وَمَهُوبٌ اسْمُهُ.
111:10 رَأْسُ الْحِكْمَةِ مَخَافَةُ الرَّبِّ. فِطْنَةٌ جَيِّدَةٌ لِكُلِّ عَامِلِيهَا. تَسْبِيحُهُ قَائِمٌ إِلَى الأَبَدِ.
112:1 هَلِّلُويَا. طُوبَى لِلرَّجُلِ الْمُتَّقِي الرَّبَِّ، الْمَسْرُورِ جِدًّا بِوَصَايَاهُ.
112:2 نَسْلُهُ يَكُونُ قَوِيًّا فِي الأَرْضِ. جِيلُ الْمُسْتَقِيمِينَ يُبَارَكُ.
112:3 رَغْدٌ وَغِنًى فِي بَيْتِهِ، وَبِرُّهُ قَائِمٌ إِلَى الأَبَدِ.
112:4 نُورٌ أَشْرَقَ فِي الظُّلْمَةِ لِلْمُسْتَقِيمِينَ. هُوَ حَنَّانٌ وَرَحِيمٌ وَصِدِّيقٌ.
112:5 سَعِيدٌ هُوَ الرَّجُلُ الَّذِي يَتَرَأَّفُ وَيُقْرِضُ. يُدَبِّرُ أُمُورَهُ بِالْحَقِّ.
112:6 لأَنَّهُ لاَ يَتَزَعْزَعُ إِلَى الدَّهْرِ. الصِّدِّيقُ يَكُونُ لِذِكْرٍ أَبَدِيٍّ.
112:7 لاَ يَخْشَى مِنْ خَبَرِ سُوءٍ. قَلْبُهُ ثَابِتٌ مُتَّكِلاً عَلَى الرَّبِّ.
112:8 قَلْبُهُ مُمَكَّنٌ فَلاَ يَخَافُ حَتَّى يَرَى بِمُضَايِقِيهِ.
112:9 فَرَّقَ أَعْطَى الْمَسَاكِينَ. بِرُّهُ قَائِمٌ إِلَى الأَبَدِ. قَرْنُهُ يَنْتَصِبُ بِالْمَجْدِ.
112:10 الشِّرِّيرُ يَرَى فَيَغْضَبُ. يُحَرِّقُ أَسْنَانَهُ وَيَذُوبُ. شَهْوَةُ الشِّرِّيرِ تَبِيدُ.
113:1 هَلِّلُويَا. سَبِّحُوا يَا عَبِيدَ الرَّبِّ. سَبِّحُوا اسْمَ الرَّبِّ.
113:2 لِيَكُنِ اسْمُ الرَّبِّ مُبَارَكًا مِنَ الآنَ وَإِلَى الأَبَدِ.
113:3 مِنْ مَشْرِقِ الشَّمْسِ إِلَى مَغْرِبِهَا اسْمُ الرَّبِّ مُسَبَّحٌ.
113:4 الرَّبُّ عَال فَوْقَ كُلِّ الأُمَمِ. فَوْقَ السَّمَاوَاتِ مَجْدُهُ.
113:5 مَنْ مِثْلُ الرَّبِّ إِلهِنَا السَّاكِنِ فِي الأَعَالِي ؟
113:6 النَّاظِرِ الأَسَافِلَ فِي السَّمَاوَاتِ وَفِي الأَرْضِ،
113:7 الْمُقِيمِ الْمَِسْكِينَ مِنَ التُّرَابِ، الرَّافِعِ الْبَائِسَ مِنَ الْمَزْبَلَةِ
113:8 لِيُجْلِسَهُ مَعَ أَشْرَافٍ، مَعَ أَشْرَافِ شَعْبِهِ.
113:9 الْمُسْكِنِ الْعَاقِرَ فِي بَيْتٍ، أُمَّ أَوْلاَدٍ فَرْحَانَةً. هَلِّلُويَا.
114:1 عِنْدَ خُرُوجِ إِسْرَائِيلَ مِنْ مِصْرَ، وَبَيْتِ يَعْقُوبَ مِنْ شَعْبٍأَعْجَمَ،
114:2 كَانَ يَهُوذَا مَقْدِسَهُ، وَإِسْرَائِيلُ مَحَلَّ سُلْطَانِهِ.
114:3 الْبَحْرُ رَآهُ فَهَرَبَ. الأُرْدُنُّ رَجَعَ إِلَى خَلْفٍ.
114:4 الْجِبَالُ قَفَزَتْ مِثْلَ الْكِبَاشِ، وَالآكامُ مِثْلَ حُمْلاَنِ الْغَنَمِ.
114:5 مَا لَكَ أَيُّهَا الْبَحْرُ قَدْ هَرَبْتَ ؟ وَمَا لَكَ أَيُّهَا الأُرْدُنُّ قَدْ رَجَعْتَ إِلَى خَلْفٍ ؟
114:6 وَمَا لَكُنَّ أَيَّتُهَا الْجِبَالُ قَدْ قَفَزْتُنَّ مِثْلَ الْكِبَاشِ، وَأَيَّتُهَا التِّلاَلُ مِثْلَ حُمْلاَنِ الْغَنَمِ؟
114:7 أَيَّتُهَا الأَرْضُ تَزَلْزَلِي مِنْ قُدَّامِ الرَّبِّ، مِنْ قُدَّامِ إِلهِ يَعْقُوبَ!
114:8 الْمُحَوِّلِ الصَّخْرَةَ إِلَى غُدْرَانِ مِيَاهٍ، الصَّوَّانَ إِلَى يَنَابِيعِ مِيَاهٍ.
115:1 لَيْسَ لَنَا يَا رَبُّ لَيْسَ لَنَا، لكِنْ لاسْمِكَ أَعْطِ مَجْدًا، مِنْ أَجْلِ رَحْمَتِكَ مِنْ أَجْلِ أَمَانَتِكَ.
115:2 لِمَاذَا يَقُولُ الأُمَمُ: «أَيْنَ هُوَ إِلهُهُمْ؟ ».
115:3 إِنَّ إِلهَنَا فِي السَّمَاءِ. كُلَّمَا شَاءَ صَنَعَ.
115:4 أَصْنَامُهُمْ فِضَّةٌ وَذَهَبٌ، عَمَلُ أَيْدِي النَّاسِ.
115:5 لَهَا أَفْوَاهٌ وَلاَ تَتَكَلَّمُ. لَهَا أَعْيُنٌ وَلاَ تُبْصِرُ.
115:6 لَهَا آذَانٌ وَلاَ تَسْمَعُ. لَهَا مَنَاخِرُ وَلاَ تَشُمُّ.
115:7 لَهَا أَيْدٍ وَلاَ تَلْمِسُ. لَهَا أَرْجُلٌ وَلاَ تَمْشِي، وَلاَ تَنْطِقُ بِحَنَاجِرِهَا.
115:8 مِثْلَهَا يَكُونُ صَانِعُوهَا، بَلْ كُلُّ مَنْ يَتَّكِلُ عَلَيْهَا.
115:9 يَا إِسْرَائِيلُ، اتَّكِلْ عَلَى الرَّبِّ. هُوَ مُعِينُهُمْ وَمِجَنُّهُمْ.
115:10 يَا بَيْتَ هَارُونَ، اتَّكِلُوا عَلَى الرَّبِّ. هُوَ مُعِينُهُمْ وَمِجَنُّهُمْ.
115:11 يَا مُتَّقِي الرَّبِّ، اتَّكِلُوا عَلَى الرَّبِّ. هُوَ مُعِينُهُمْ وَمِجَنُّهُمْ.
115:12 الرَّبُّ قَدْ ذَكَرَنَا فَيُبَارِكُ. يُبَارِكُ بَيْتَ إِسْرَائِيلَ. يُبَارِكُ بَيْتَ هَارُونَ.
115:13 يُبَارِكُ مُتَّقِي الرَّبِّ، الصِّغَارَ مَعَ الْكِبَارِ.
115:14 لِيَزِدِ الرَّبُّ عَلَيْكُمْ، عَلَيْكُمْ وَعَلَى أَبْنَائِكُمْ.
115:15 أَنْتُمْ مُبَارَكُونَ لِلرَّبِّ الصَّانِعِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ.
115:16 السَّمَاوَاتُ سَمَاوَاتٌ لِلرَّبِّ، أَمَّا الأَرْضُ فَأَعْطَاهَا لِبَنِي آدَمَ.
115:17 لَيْسَ الأَمْوَاتُ يُسَبِّحُونَ الرَّبَّ، وَلاَ مَنْ يَنْحَدِرُ إِلَى أَرْضِ السُّكُوتِ.
115:18 أَمَّا نَحْنُ فَنُبَارِكُ الرَّبَّ مِنَ الآنَ وَإِلَى الدَّهْرِ. هَلِّلُويَا.
116:1 أَحْبَبْتُ لأَنَّ الرَّبَّ يَسْمَعُ صَوْتِي، تَضَرُّعَاتِي.
116:2 لأَنَّهُ أَمَالَ أُذْنَهُ إِلَيَّ فَأَدْعُوهُ مُدَّةَ حَيَاتِي.
116:3 اكْتَنَفَتْنِي حِبَالُ الْمَوْتِ. أَصَابَتْنِي شَدَائِدُ الْهَاوِيَةِ. كَابَدْتُ ضِيقًا وَحُزْنًا.
116:4 وَبِاسْمِ الرَّبِّ دَعَوْتُ: «آهِ يَا رَبُّ، نَجِّ نَفْسِي!».
116:5 الرَّبُّ حَنَّانٌ وَصِدِّيقٌ، وَإِلهُنَا رَحِيمٌ.
116:6 الرَّبُّ حَافِظُ الْبُسَطَاءِ. تَذَلَّلْتُ فَخَلَّصَنِي.
116:7 ارْجِعِي يَا نَفْسِي إِلَى رَاحَتِكِ، لأَنَّ الرَّبَّ قَدْ أَحْسَنَ إِلَيْكِ.
116:8 لأَنَّكَ أَنْقَذْتَ نَفْسِي مِنَ الْمَوْتِ، وَعَيْنِي مِنَ الدَّمْعَةِ، وَرِجْلَيَّ مِنَ الزَّلَقِ.
116:9 أَسْلُكُ قُدَّامَ الرَّبِّ فِي أَرْضِ الأَحْيَاءِ.
116:10 آمَنْتُ لِذلِكَ تَكَلَّمْتُ: «أَنَا تَذَلَّلْتُ جِدًّا».
116:11 أَنَا قُلْتُ فِي حَيْرَتِي: «كُلُّ إِنْسَانٍ كَاذِبٌ».
116:12 مَاذَا أَرُدُّ لِلرَّبِّ مِنْ أَجْلِ كُلِّ حَسَنَاتِهِ لِي؟
116:13 كَأْسَ الْخَلاَصِ أَتَنَاوَلُ، وَبِاسْمِ الرَّبِّ أَدْعُو.
116:14 أُوفِي نُذُورِي لِلرَّبِّ مُقَابِلَ كُلِّ شَعْبِهِ.
116:15 عَزِيزٌ فِي عَيْنَيِ الرَّبِّ مَوْتُ أَتْقِيَائِهِ.
116:16 آهِ يَا رَبُّ، لأَنِّي عَبْدُكَ! أَنَا عَبْدُكَ ابْنُ أَمَتِكَ. حَلَلْتَ قُيُودِي.
116:17 فَلَكَ أَذْبَحُ ذَبِيحَةَ حَمْدٍ، وَبِاسْمِ الرَّبِّ أَدْعُو.
116:18 أُوفِي نُذُورِي لِلرَّبِّ مُقَابِلَ شَعْبِهِ،
116:19 فِي دِيَارِ بَيْتِ الرَّبِّ، فِي وَسَطِكِ يَا أُورُشَلِيمُ. هَلِّلُويَا.
117:1 سَبِّحُوا الرَّبَّ يَا كُلَّ الأُمَمِ. حَمِّدُوهُ يَا كُلَّ الشُّعُوبِ.
117:2 لأَنَّ رَحْمَتَهُ قَدْ قَوِيَتْ عَلَيْنَا، وَأَمَانَةُ الرَّبِّ إِلَى الدَّهْرِ. هَلِّلُويَا.
118:1 اِحْمَدُوا الرَّبَّ لأَنَّهُ صَالِحٌ، لأَنَّ إِلَى الأَبَدِ رَحْمَتَهُ.
118:2 لِيَقُلْ إِسْرَائِيلُ: «إِنَّ إِلَى الأَبَدِ رَحْمَتَهُ».
118:3 لِيَقُلْ بَيْتُ هَارُونَ: «إِنَّ إِلَى الأَبَدِ رَحْمَتَهُ».
118:4 لِيَقُلْ مُتَّقُو الرَّبِّ: «إِنَّ إِلَى الأَبَدِ رَحْمَتَهُ».
118:5 مِنَ الضِّيقِ دَعَوْتُ الرَّبَّ فَأَجَابَنِي مِنَ الرُّحْبِ.
118:6 الرَّبُّ لِي فَلاَ أَخَافُ. مَاذَا يَصْنَعُ بِي الإِنْسَانُ؟
118:7 الرَّبُّ لِي بَيْنَ مُعِينِيَّ، وَأَنَا سَأَرَى بِأَعْدَائِي.
118:8 الاحْتِمَاءُ بِالرَّبِّ خَيْرٌ مِنَ التَّوَكُّلِ عَلَى إِنْسَانٍ.
118:9 الاحْتِمَاءُ بِالرَّبِّ خَيْرٌ مِنَ التَّوَكُّلِ عَلَى الرُّؤَسَاءِ.
118:10 كُلُّ الأُمَمِ أَحَاطُوا بِي. بِاسْمِ الرَّبِّ أُبِيدُهُمْ.
118:11 أَحَاطُوا بِي وَاكْتَنَفُونِي. بِاسْمِ الرَّبِّ أُبِيدُهُمْ.
118:12 أَحَاطُوا بِي مِثْلَ النَّحْلِ. انْطَفَأُوا كَنَارِ الشَّوْكِ. بِاسْمِ الرَّبِّ أُبِيدُهُمْ.
118:13 دَحَرْتَنِي دُحُورًا لأَسْقُطَ، أَمَّا الرَّبُّ فَعَضَدَنِي.
118:14 قُوَّتِي وَتَرَنُّمِي الرَّبُّ، وَقَدْ صَارَ لِي خَلاَصًا.
118:15 صَوْتُ تَرَنُّمٍ وَخَلاَصٍ فِي خِيَامِ الصِّدِّيقِينَ: «يَمِينُ الرَّبِّ صَانِعَةٌ بِبَأْسٍ.
118:16 يَمِينُ الرَّبِّ مُرْتَفِعَةٌ. يَمِينُ الرَّبِّ صَانِعَةٌ بِبَأْسٍ».
118:17 لاَ أَمُوتُ بَلْ أَحْيَا وَأُحَدِّثُ بِأَعْمَالِ الرَّبِّ.
118:18 تَأْدِيبًا أَدَّبَنِي الرَّبُّ، وَإِلَى الْمَوْتِ لَمْ يُسْلِمْنِي.
118:19 اِفْتَحُوا لِي أَبْوَابَ الْبِرِّ. أَدْخُلْ فِيهَا وَأَحْمَدِ الرَّبَّ.
118:20 هذَا الْبَابُ لِلرَّبِّ. الصِّدِّيقُونَ يَدْخُلُونَ فِيهِ.
118:21 أَحْمَدُكَ لأَنَّكَ اسْتَجَبْتَ لِي وَصِرْتَ لِي خَلاَصًا.
118:22 الْحَجَرُ الَّذِي رَفَضَهُ الْبَنَّاؤُونَ قَدْ صَارَ رَأْسَ الزَّاوِيَةِ.
118:23 مِنْ قِبَلِ الرَّبِّ كَانَ هذَا، وَهُوَ عَجِيبٌ فِي أَعْيُنِنَا.
118:24 هذَا هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي صَنَعُهُ الرَّبُّ، نَبْتَهِجُ وَنَفْرَحُ فِيهِ.
118:25 آهِ يَا رَبُّ خَلِّصْ! آهِ يَا رَبُّ أَنْقِذْ!
118:26 مُبَارَكٌ الآتِي بِاسْمِ الرَّبِّ. بَارَكْنَاكُمْ مِنْ بَيْتِ الرَّبِّ.
118:27 الرَّبُّ هُوَ اللهُ وَقَدْ أَنَارَ لَنَا. أَوْثِقُوا الذَّبِيحَةَ بِرُبُطٍ إِلَى قُرُونِ الْمَذْبَحِ.
118:28 إِلهِي أَنْتَ فَأَحْمَدُكَ، إِلهِي فَأَرْفَعُكَ.
118:29 احْمَدُوا الرَّبَّ لأَنَّهُ صَالِحٌ، لأَنَّ إِلَى الأَبَدِ رَحْمَتَهُ.
Таронаи Довуд. Парвардигор ба Худованди ман гуфт: «Ба Аз дасти рости Ман бинишин, то душманони Туро зери пои Ту андозам».
Асои қуввати Туро Парвардигор аз Сион хоҳад фиристод; дар миёни душманони Худ ҳукмронӣ намо.
Қавми Ту дар рӯзи қуввати Ту ба ихтиёр ҳозир шуданд, дар сару либоси покӣ; аз батни субҳидам шабнами ҷавонии Ту барои Туст.
Парвардигор қасам хӯрдааст, ва афсӯс нахоҳад хӯрд: Ту коҳин ҳастӣ ҷовидона, ба монанди Малкисодақ.
Худованд ба дасти рости Туст. Дар рӯзи ғазаби Худ подшоҳонро шикаст хоҳад дод,
Бар халқҳо доварӣ хоҳад намуд, – аз ҷасадҳо пур хоҳад кард; сарвари замини паҳновар сари замини паҳноварро хоҳад кӯфт;
Аз ҷӯйи сари роҳ хоҳад нӯшид, бинобар ин сар хоҳад бардошт.

Ҳалелуёҳ. Парвардигорро бо тамоми дил сипос хоҳам гуфт дар анҷумани ростон ва дар ҷамоат.
Корҳои Парвардигор бузурганд; барои ҳамаи шавқмандони онон дилпазир ҳастанд.
Кори Ӯ шукӯҳ ва ҷалол аст; ва росткории Ӯ ҷовидона пойдор аст.
Корҳои аҷоиби Худро хотирнишин гардондааст; Парвардигор бахшоянда бахшанда ва дилсӯз аст.
Ба тарсгорони Худ ризқу рӯзӣ додааст; паймони Худро ба сурати абадӣ дар хотир дорад.
Қуввати корҳои Худро ба қавми Худ баён кард нишон дод, то ки мероси халқҳоро ба онҳо бидиҳад.
Корҳои дастҳои Ӯ ростӣ ва инсоф аст; ҳамаи фармудаҳои Ӯ боварибахш ҳастанд:
Ҷовидона устуворанд; бар ростӣ ва росткорӣ асос ёфтаанд.
Раҳоӣ барои қавми Худ фиристод, паймони Худро барои ҳамеша доимӣ фармуд; номи Ӯ пок ва саҳмгин тарсовар аст!
Тарси Парвардигор ибтидои ҳикмат аст, хиради некӯст барои ҳар касе ки онро онҳоро ба ҷо меоварад; ҳамду санои Ӯ ҷовидона пойдор аст.

Ҳалелуёҳ. Хушо касе ки аз Парвардигор метарсад; ба фармудаҳои Ӯ бисёр шавқ дорад.
Зурёти ӯ дар замин зӯровар зӯрманд хоҳад буд; насли ростон баракат хоҳад ёфт.
Фаровонӣ ва сарват дар хонаи ӯст; ва росткории ӯ ҷовидона пойдор аст.
Дар торикӣ барои ростон нур мебарояд; бахшанда бахшоянда ва дилсӯз ва росткор аст.
Некӯст касе ки мебахшад бахшоянда аст ва қарз медиҳад; корҳои худро аз рӯи инсоф устувор медорад.
Зеро ки ҳаргиз фурӯ нахоҳад ғалтид: росткор ҷовидона зикр ёдрас хоҳад ёфт шуд.
Аз овозаи бад наметарсад; дилаш қавист, ба Парвардигор умед мебандад.
Дилаш устувор аст, наметарсад; то даме ки нокомии кинаҷӯёнашро бубинад.
Тақсим кардааст: ба камбағалон додааст; росткориаш ҷовидона пойдор аст; шохаш дар ҷалол баланд хоҳад шуд.
Бадкор инро дида, ба хашм хоҳад омад, дандонҳояшро ғиҷиррос занонда, гудохта хоҳад шуд; орзуи бадкорон нест хоҳад шуд.

Ҳалелуёҳ. Эй бандагони Парвардигор, сипос гӯед! Номи Парвардигорро сипос гӯед!
Номи Парвардигор муборак бод, аз ҳоло ва ҷовидона!
Аз баромадани офтоб то нишастани он номи Парвардигор ситоиш карда шавад.
Парвардигор бар ҳамаи халқҳо баланд аст; ҷалоли Ӯ бар осмонҳост.
Кист монанди Парвардигор Худои мо, ки бар афрозҳо нишаста,
Хам мешавад, то ки бар осмон ва бар замин назар кунад?
Бенаворо аз хок мебардорад, мискинро камбағалро аз ахлот баланд мекунад,
То ки бо мирон шинонад, бо мирони қавми Худ.
Зани нозойро дар хона мешинонад ҳамчун модаре ки аз фарзандонаш шодмон аст. Ҳалелуёҳ!

Вақте ки Исроил аз Миср берун омад, ва хонадони Яъқуб аз қавми бегоназабон,
Яҳудо покгоҳи Ӯ буд, Исроил – ҳокимияти Ӯ.
Баҳр инро дида, гурехт; Урдун қафо гашт.
Кӯҳҳо мисли қӯчқорон ҷастухез карданд, ва теппаҳо – мисли барраҳо.
Туро чӣ шуд, эй баҳр, ки гурехтӣ? Ва эй Урдун, ки қафо гаштӣ?
Ва эй кӯҳҳо, ки мисли қӯчқорон ҷастухез кардед, ва эй теппаҳо, ки мисли барраҳо?
Аз ҳузури Худованд ба ларзиш ой, эй замин! Аз ҳузури Худои Яъқуб,
Ки кӯҳпораро ба кӯли об табдил медиҳад, ва санги хороро ба чашмаи об.
На моро, эй Парвардигор, на моро, балки номи Худро ҷалол деҳ; ба хотири меҳру вафои Худ, ба хотири ростии Худ.
Чаро халқҳо гӯянд: «Худои онҳо куҷост?»
Валекин Худои мо дар осмон аст; ҳар чӣ хоҳад, ба амал меоварад.
Бутҳои онҳо нуқра ва тиллост, амали дастҳои одамизод.
Онҳо даҳон доранд, вале ҳарф намезананд; чашм доранд, вале намебинанд;
Гӯш доранд, вале намешунаванд; бинӣ доранд, вале намебӯянд;
Даст доранд, вале даст-даст намекунанд, по доранд, вале роҳ намераванд; аз гулӯи худ садое намебароранд.
Созандагонашон мисли онҳо хоҳанд буд, ва ҳар касе ки ба онҳо умед мебандад.
Эй Исроил! Ба Парвардигор умед бандед; мададгори ёри онҳо ва сипари онҳо Ӯст.
Эй хонадони Ҳорун! Ба Парвардигор умед бандед; мададгори ёри онҳо ва сипари онҳо Ӯст.
Эй тарсгорони Парвардигор! Ба Парвардигор умед бандед; ёри мададгори онҳо ва сипари онҳо Ӯст.
Парвардигор моро ба ёд оварда, баракат хоҳад дод; хонадони Исроилро баракат хоҳад дод; хонадони Ҳорунро баракат хоҳад дод;
Тарсгорони Парвардигорро баракат хоҳад дод; хурдонро бо бузургон.
Парвардигор шуморо афзун хоҳад кард; шумо ва фарзандони шуморо.
Шумо мубораки Парвардигор ҳастед, ки Ӯ осмон ва заминро офаридааст.
Осмон осмони Парвардигор аст, валекин заминро ба банӣ одам додааст.
На мурдагон Парвардигорро сипос мегӯянд, ва на ҳамаи ба гӯр фурӯравандагон.
Вале мо Парвардигорро муборак хоҳем хонд, аз ҳоло ва ҷовидона. Ҳалелуёҳ!

Парвардигорро дӯст медорам, зеро ки овози маро, зориҳои маро мешунавад;
Зеро ки гӯши Худро сӯи ман хам намудааст, бинобар ин тамоми умри худ Ӯро хоҳам хонд.
Камандҳои марг маро фаро гирифт ва азобҳои гӯр маро дарёфт; ба тангӣ ва ғаму ғусса дучор шудам.
Он гоҳ номи Парвардигорро хондам: «Лутфан, эй Парвардигор, ҷонамро бираҳон».
Парвардигор бахшанда бахшоянда ва росткор аст; ва Худои мо раҳмдил аст.
Парвардигор соддадилонро нигоҳдорӣ мекунад: ранҷур будам, ва маро наҷот дод.
Эй ҷонам, ба оромии худ баргард, зеро ки Парвардигор ба ту некӯӣ кардааст.
Зеро ҷонамро аз марг халосӣ додаӣ, чашмамро аз ашк, поямро аз лағжидан.
Пеши Парвардигор дар замини зиндаҳо роҳ хоҳам рафт.

Бовар доштам мекардам, бинобар ин мегуфтам: «Ман хеле азоб кашидаам».
Ман дар парешонҳолии худ мегуфтам: «Ҳар одам дурӯғгӯй аст».
Ба Парвардигор чӣ подош диҳам барои ҳамаи некиҳое ки ба ман кардааст?
Косаи наҷотро хоҳам бардошт, ва номи Парвардигорро хоҳам хонд.
Қавлҳоямро Назрҳоямро ба Парвардигор ба ҷо хоҳам овард, пеши тамоми қавми Ӯ.
Марги порсоёни Парвардигор дар назари Ӯ гарон аст.
Лутфан, эй Парвардигор, ман бандаи Ту ҳастам; ман бандаи Ту ва писари канизи Ту ҳастам; бандҳои маро кушодаӣ.
Барои Ту қурбонии шукронаро забҳ хоҳам кард хоҳам кушт, ва номи Парвардигорро хоҳам хонд.
Назрҳоямро ба Парвардигор адо хоҳам кард, пеши тамоми қавми Ӯ,
Дар саҳнҳои хонаи Парвардигор; андаруни ту, эй Уршалим! Ҳалелуёҳ!

Парвардигорро ситоиш таъриф кунед, эй ҳамаи халқҳо! Ӯро ҳамд гӯед ситоиш намоед, эй ҳамаи қавмҳо!
Зеро ки меҳру вафои Ӯ бар мо бузург аст; ва ростии Парвардигор ҷовидонист. Ҳалелуёҳ!

Парвардигорро ситоиш кунед сипос гӯед, зеро ки некӯст; зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.
Исроил бигӯяд: «Зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист!»
Хонадони Ҳорун бигӯянд: «Зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист!»
Тарсгорони Парвардигор бигӯянд: «Зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист!»
Аз тангӣ Парвардигорро хондам; бо паҳноӣ ҷавоб гардонд ба ман Парвардигор Парвардигор маро шунида ба паҳно овард.
Парвардигор бо ман аст, нахоҳам тарсид: одамизод ба ман чӣ метавонад бикунад?
Парвардигор мададгори ёри ман аст, ва ман нокомии бадхоҳони худро хоҳам дид.
Паноҳ бурдан Таваккал кардан ба Парвардигор беҳ аст аз умед бастан ба одамизод.
Паноҳ бурдан Таваккал кардан ба Парвардигор беҳ аст аз умед бастан ба мирон.
Ҳамаи халқҳо маро иҳота кардаанд; – бо номи Парвардигор онҳоро албатта нест хоҳам кард.
Даври маро гирифтаанд ва маро иҳота кардаанд; – бо номи Парвардигор онҳоро албатта нест хоҳам кард.
Чун занбӯрҳо даври маро гирифтаанд, чун оташи хорзор хомӯш шудаанд; – ба номи Парвардигор онҳоро албатта нест хоҳам кард.
Маро сахт тела додӣ, то ки афтам, вале Парвардигор ба ман мадад ёрӣ расонд.
Парвардигор қуввати ман ва суруди ман аст, ва наҷоти ман шудааст.
Овози шодӣ ва наҷот дар хаймаҳои росткорон аст; дасти рости Парвардигор бо қудрат амал мекунад.
Дасти рости Парвардигор баланд мебардорад; дасти рости Парвардигор бо қудрат амал мекунад.
Нахоҳам мурд, балки зиндагӣ хоҳам кард, ва корҳои Парвардигорро эълон хоҳам намуд.
Парвардигор маро сахт ҷазо дод, валекин маро ба мурдан нарасонд.
Дарвозаҳои росткориро инсофро барои ман воз кунед; ба онҳо даромада, Парвардигорро сипос хоҳам гуфт.
Инак дарвозаи Парвардигор; росткорон ба он дохил хоҳанд шуд.
Туро сипос мегӯям, зеро ки маро шунидаӣ ва наҷоти ман шудаӣ.
Санге ки бинокорон рад карданд, санги сари гӯшаи бино гардид:
Ин аз ҷониби Парвардигор шуд, ва дар назари мо ҳайратангез аст.
Ҳамин рӯзро Парвардигор ба амал овард: дар он ба ваҷд омада, шодӣ хоҳем кард.
Лутфан, эй Парвардигор, наҷот деҳ! Лутфан, эй Парвардигор, комёб соз!
Муборак аст Он ки ба номи Парвардигор меояд! Шуморо аз хонаи Парвардигор баракат мехоҳем.
Парвардигор Худост, ки моро нур бахшидааст; қурбониро идонаро бо танобҳо баста, то шохҳои қурбонгоҳ баред.
Ту Худои ман ҳастӣ, ва Туро сипос мегӯям; эй Худои ман, Туро болобардор менамоям.
Парвардигорро сипос гӯед, зеро ки некӯст; зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible