Скрыть
114:0
114:1
114:4
114:7
114:9
Церковнославянский (рус)
Аллилу́iа.
Возлюби́хъ, я́ко услы́шитъ Госпо́дь гла́съ моле́нiя мо­его́,
я́ко при­­клони́ у́хо Свое́ мнѣ́: и во дни́ моя́ при­­зову́.
Объя́ша мя́ болѣ́зни сме́ртныя, бѣды́ а́довы обрѣто́ша мя́: ско́рбь и болѣ́знь обрѣто́хъ
и и́мя Госпо́дне при­­зва́хъ: 4о, Го́споди, изба́ви ду́шу мою́:
ми́лостивъ Госпо́дь и пра́веденъ, и Бо́гъ на́шъ ми́луетъ.
5Храня́й младе́нцы Госпо́дь: смири́хся, и спасе́ мя.
6Обрати́ся, душе́ моя́, въ поко́й тво́й, я́ко Госпо́дь благодѣ́й­ст­вова тя́:
7я́ко изъя́тъ ду́шу мою́ от­ сме́рти, о́чи мо­и́ от­ сле́зъ и но́зѣ мо­и́ от­ поползнове́нiя.
8Благо­угожду́ предъ Го́сподемъ во странѣ́ живы́хъ.
Греческий [Greek (Koine)]
αλληλουια
ἠγάπησα ὅτι εἰσακού­σε­ται κύριος τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου
ὅτι ἔκλινεν τὸ οὖς αὐτοῦ ἐμοί καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις μου ἐπι­καλέσομαι
περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου κίνδυνοι ᾅδου εὕροσάν με θλῖψιν καὶ ὀδύνην εὗρον
καὶ τὸ ὄνομα κυρίου ἐπεκαλεσάμην ὦ κύριε ῥῦσαι τὴν ψυχήν μου
ἐλεήμων ὁ κύριος καὶ δίκαιος καὶ ὁ θεὸς ἡμῶν ἐλεᾷ
φυλάσ­σων τὰ νήπια ὁ κύριος ἐταπεινώθην καὶ ἔσωσέν με
ἐπι­́στρεψον ἡ ψυχή μου εἰς τὴν ἀνάπαυσίν σου ὅτι κύριος εὐηργέτησέν σε
ὅτι ἐξείλατο τὴν ψυχήν μου ἐκ θανάτου τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀπο­̀ δακρύων καὶ τοὺς πόδας μου ἀπο­̀ ὀλισθήμα­τος
εὐαρεστήσω ἐναν­τίον κυρίου ἐν χώρᾳ ζών­των
Латинский (Nova Vulgata)
114:1 ALLELUIA. Dilexi, quoniam exaudit Dominus vocem deprecationis meae.
114:2 Quia inclinavit aurem suam mihi, cum in diebus meis invocabam.
114:3 Circumdederunt me funes mortis, et angustiae inferni invenerunt me. Tribulationem et dolorem inveni
114:4 et nomen Domini invocabam: «O Domine, libera animam meam».
114:5 Misericors Dominus et iustus, et Deus noster miseretur.
114:6 Custodiens parvulos Dominus; humiliatus sum, et salvum me faciet.
114:7 Convertere, anima mea, in requiem tuam, quia Dominus benefecit tibi;
114:8 quia eripuit animam meam de morte, oculos meos a lacrimis, pedes meos a lapsu.
116:9 Ambulabo coram Domino in regione vivorum. -
Парвардигорро дӯст медорам, зеро ки овози маро, зориҳои маро мешунавад;
Зеро ки гӯши Худро сӯи ман хам намудааст, бинобар ин тамоми умри худ Ӯро хоҳам хонд.
Камандҳои марг маро фаро гирифт ва азобҳои гӯр маро дарёфт; ба тангӣ ва ғаму ғусса дучор шудам.
Он гоҳ номи Парвардигорро хондам: «Лутфан, эй Парвардигор, ҷонамро бираҳон».
Парвардигор бахшанда бахшоянда ва росткор аст; ва Худои мо раҳмдил аст.
Парвардигор соддадилонро нигоҳдорӣ мекунад: ранҷур будам, ва маро наҷот дод.
Эй ҷонам, ба оромии худ баргард, зеро ки Парвардигор ба ту некӯӣ кардааст.
Зеро ҷонамро аз марг халосӣ додаӣ, чашмамро аз ашк, поямро аз лағжидан.
Пеши Парвардигор дар замини зиндаҳо роҳ хоҳам рафт.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible