Скрыть
118:0
118:1
118:7
118:8
118:12
118:13
118:14
118:15
118:16
118:17
118:20
118:22
118:25
118:26
118:27
118:28
118:29
118:31
118:33
118:35
118:38
118:40
118:41
118:42
118:43
118:45
118:47
118:48
118:49
118:52
118:53
118:54
118:56
118:58
118:59
118:60
118:65
118:66
118:68
118:69
118:74
118:76
118:77
118:78
118:79
118:80
118:82
118:84
118:85
118:87
118:88
118:90
118:91
118:93
118:94
118:95
118:96
118:98
118:101
118:102
118:107
118:109
118:111
118:113
118:114
118:117
118:119
118:121
118:122
118:123
118:125
118:129
118:131
118:133
118:134
118:141
118:143
118:144
118:145
118:146
118:149
118:150
118:153
118:156
118:159
118:160
118:164
118:167
118:169
118:170
118:171
118:172
118:173
118:174
118:175
Церковнославянский (рус)
Аллилу́iа.
Блаже́ни непоро́чнiи въ пу́ть {въ пути́}, ходя́щiи въ зако́нѣ Госпо́дни.
Блаже́ни испыта́ющiи свидѣ́нiя Его́, всѣ́мъ се́рдцемъ взы́щутъ Его́.
Не дѣ́ла­ю­щiи бо беззако́нiя въ путе́хъ Его́ ходи́ша.
Ты́ заповѣ́далъ еси́ за́повѣди Твоя́ сохрани́ти зѣло́:
дабы́ испра́вилися путiе́ мо­и́, сохрани́ти оправда́нiя Твоя́.
Тогда́ не постыжу́ся, внегда́ при­­зрѣ́ти ми́ на вся́ за́повѣди Твоя́.
Исповѣ́мся Тебѣ́ въ пра́вости се́рдца, внегда́ научи́тимися судьба́мъ пра́вды Тво­ея́.
Оправда́нiя Твоя́ сохраню́: не оста́ви мене́ до зѣла́.
Въ чесо́мъ испра́витъ юнѣ́йшiй пу́ть сво́й? Внегда́ сохрани́ти словеса́ Твоя́.
Всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ взыска́хъ Тебе́: не от­ри́ни мене́ от­ за́повѣдiй Тво­и́хъ.
Въ се́рдцы мо­е́мъ скры́хъ словеса́ Твоя́, я́ко да не согрѣшу́ Тебѣ́.
Благослове́нъ еси́, Го́споди: научи́ мя оправда́ниемъ Тво­и́мъ.
Устна́ма мо­и́ма воз­вѣсти́хъ вся́ судьбы́ у́стъ Тво­и́хъ.
На пути́ свидѣ́нiй Тво­и́хъ наслади́хся, я́ко о вся́комъ бога́т­ст­вѣ.
Въ за́повѣдехъ Тво­и́хъ поглумлю́ся, и уразумѣ́ю пути́ Твоя́.
Во оправда́нiихъ Тво­и́хъ по­учу́ся: не забу́ду слове́съ Тво­и́хъ.
Возда́ждь рабу́ Тво­ему́: живи́ мя, и сохраню́ словеса́ Твоя́.
Откры́й о́чи мо­и́, и уразумѣ́ю чудеса́ от­ зако́на Тво­его́.
Пришле́цъ а́зъ е́смь на земли́: не скры́й от­ мене́ за́повѣди Твоя́.
Возлюби́ душа́ моя́ воз­жела́ти судьбы́ Твоя́ на вся́кое вре́мя.
Запрети́лъ еси́ го́рдымъ: про́кляти уклоня́ющiися от­ за́повѣдiй Тво­и́хъ.
Отъими́ от­ мене́ поно́съ {поноше́нiе} и уничиже́нiе, я́ко свидѣ́нiй Тво­и́хъ взыска́хъ.
И́бо сѣдо́ша кня́зи и на мя́ клевета́ху, ра́бъ же Тво́й глумля́шеся во оправда́нiихъ Тво­и́хъ:
и́бо свидѣ́нiя Твоя́ по­уче́нiе мое́ е́сть, и совѣ́ти мо­и́ оправда́нiя Твоя́.
Прильпе́ земли́ душа́ моя́: живи́ мя по словеси́ Тво­ему́.
Пути́ моя́ воз­вѣсти́хъ, и услы́шалъ мя́ еси́: научи́ мя оправда́ниемъ Тво­и́мъ.
Пу́ть оправда́нiй Тво­и́хъ вразуми́ ми, и поглумлю́ся въ чудесѣ́хъ Тво­и́хъ.
Воздрема́ душа́ моя́ от­ уны́нiя: утверди́ мя въ словесѣ́хъ Тво­и́хъ.
Пу́ть непра́вды от­ста́ви от­ мене́ и зако́номъ Тво­и́мъ поми́луй мя́.
Пу́ть и́стины изво́лихъ и судьбы́ Твоя́ не забы́хъ.
Прилѣпи́хся свидѣ́ниемъ Тво­и́мъ, Го́споди, не посрами́ мене́.
Пу́ть за́повѣдiй Тво­и́хъ теко́хъ, егда́ разшири́лъ еси́ се́рдце мое́.
Законоположи́ мнѣ́, Го́споди, пу́ть оправда́нiй Тво­и́хъ, и взыщу́ и́ вы́ну:
вразуми́ мя, и испыта́ю зако́нъ Тво́й и сохраню́ и́ всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ.
Наста́ви мя́ на стезю́ за́повѣдiй Тво­и́хъ, я́ко ту́ю восхотѣ́хъ.
Приклони́ се́рдце мое́ во свидѣ́нiя Твоя́, а не въ лихо­и́м­ст­во.
Отврати́ о́чи мо­и́ е́же не ви́дѣти суеты́: въ пути́ Тво­е́мъ живи́ мя.
Поста́ви рабу́ Тво­ему́ сло́во Твое́ въ стра́хъ Тво́й.
Отъими́ поноше́нiе мое́, е́же непщева́хъ: я́ко судьбы́ Твоя́ бла́ги.
Се́, воз­жела́хъ за́повѣди Твоя́: въ пра́вдѣ Тво­е́й живи́ мя.
И да прiи́детъ на мя́ ми́лость Твоя́, Го́споди, спасе́нiе Твое́ по словеси́ Тво­ему́:
и от­вѣща́ю поноша́ющымъ ми́ сло́во, я́ко упова́хъ на словеса́ Твоя́.
И не отъ­ими́ от­ у́стъ мо­и́хъ словесе́ и́стин­на до зѣла́, я́ко на судьбы́ Твоя́ упова́хъ:
и сохраню́ зако́нъ Тво́й вы́ну, въ вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка.
И хожда́хъ въ широтѣ́, я́ко за́повѣди Твоя́ взыска́хъ:
и глаго́лахъ о свидѣ́нiихъ Тво­и́хъ предъ цари́ и не стыдя́хся:
и по­уча́хся въ за́повѣдехъ Тво­и́хъ, я́же воз­люби́хъ зѣло́:
и воз­двиго́хъ ру́цѣ мо­и́ къ за́повѣдемъ Тво­и́мъ, я́же воз­люби́хъ, и глумля́хся во оправда́нiихъ Тво­и́хъ.
Помяни́ словеса́ Твоя́ рабу́ Тво­ему́, и́хже упова́нiе да́лъ ми́ еси́.
То́ мя утѣ́ши во смире́нiи мо­е́мъ, я́ко сло́во Твое́ живи́ мя.
Го́рдiи законопреступова́ху до зѣла́: от­ зако́на же Тво­его́ не уклони́хся.
Помяну́хъ судьбы́ Твоя́ от­ вѣ́ка, Го́споди, и утѣ́шихся.
Печа́ль прiя́тъ мя́ от­ грѣ́шникъ, оставля́ющихъ зако́нъ Тво́й.
Пѣ́та бя́ху мнѣ́ оправда́нiя Твоя́ на мѣ́стѣ при­­ше́л­ст­вiя мо­его́.
Помяну́хъ въ нощи́ и́мя Твое́, Го́споди, и сохрани́хъ зако́нъ Тво́й.
Се́й бы́сть мнѣ́, я́ко оправда́нiй Тво­и́хъ взыска́хъ.
Ча́сть моя́ еси́, Го́споди: рѣ́хъ сохрани́ти зако́нъ Тво́й.
Помоли́хся лицу́ Тво­ему́ всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ: поми́луй мя́ по словеси́ Тво­ему́.
Помы́слихъ пути́ Твоя́ и воз­врати́хъ но́зѣ мо­и́ во свидѣ́нiя Твоя́.
Угото́вихся и не смути́хся сохрани́ти за́повѣди Твоя́.
У́жя грѣ́шникъ обяза́шася мнѣ́, и зако́на Тво­его́ не забы́хъ.
Полу́нощи воста́хъ исповѣ́датися Тебѣ́ о судьба́хъ пра́вды Тво­ея́.
Прича́ст­никъ а́зъ е́смь всѣ́мъ боя́щымся Тебе́ и храня́щымъ за́повѣди Твоя́.
Ми́лости Тво­ея́, Го́споди, испо́лнь земля́: оправда́ниемъ Тво­и́мъ научи́ мя.
Бла́гость сотвори́лъ еси́ съ рабо́мъ Тво­и́мъ, Го́споди, по словеси́ Тво­ему́:
бла́гости и наказа́нiю и ра́зуму научи́ мя, я́ко за́повѣдемъ Тво­и́мъ вѣ́ровахъ.
Пре́жде да́же не смири́тимися, а́зъ прегрѣши́хъ: сего́ ра́ди сло́во Твое́ сохрани́хъ.
Бла́гъ еси́ Ты́, Го́споди: и бла́гостiю Тво­е́ю научи́ мя оправда́ниемъ Тво­и́мъ.
Умно́жися на мя́ непра́вда го́рдыхъ: а́зъ же всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ испыта́ю за́повѣди Твоя́.
Усыри́ся я́ко млеко́ се́рдце и́хъ: а́зъ же зако́ну Тво­ему́ по­учи́хся.
Благо мнѣ́, я́ко смири́лъ мя́ еси́, я́ко да научу́ся оправда́ниемъ Тво­и́мъ.
Бла́гъ мнѣ́ зако́нъ у́стъ Тво­и́хъ па́че ты́сящъ зла́та и сребра́.
Ру́це Тво­и́ сотвори́стѣ мя́ и созда́стѣ мя́: вразуми́ мя, и научу́ся за́повѣдемъ Тво­и́мъ.
Боя́щiися Тебе́ у́зрятъ мя́ и воз­веселя́т­ся, я́ко на словеса́ Твоя́ упова́хъ.
Разумѣ́хъ, Го́споди, я́ко пра́вда судьбы́ Твоя́, и во­и́стин­ну смири́лъ мя́ еси́.
Бу́ди же ми́лость Твоя́, да утѣ́шитъ мя́, по словеси́ Тво­ему́ рабу́ Тво­ему́:
да прiи́дутъ мнѣ́ щедро́ты Твоя́, и жи́въ бу́ду, я́ко зако́нъ Тво́й по­уче́нiе мое́ е́сть.
Да постыдя́т­ся го́рдiи, я́ко непра́ведно беззако́н­новаша на мя́: а́зъ же поглумлю́ся {размышля́ти бу́ду} въ за́повѣдехъ Тво­и́хъ.
Да обратя́тъ мя́ боя́щiися Тебе́ и вѣ́дящiи свидѣ́нiя Твоя́.
Бу́ди се́рдце мое́ непоро́чно во оправда́нiихъ Тво­и́хъ, я́ко да не постыжу́ся.
Изчеза́етъ во спасе́нiе Твое́ душа́ моя́, на словеса́ Твоя́ упова́хъ:
изчезо́ша о́чи мо­и́ въ сло́во Твое́, глаго́люще: когда́ утѣ́шиши мя́?
Зане́ бы́хъ я́ко мѣ́хъ на сла́нѣ: оправда́нiй Тво­и́хъ не забы́хъ.
Коли́ко е́сть дні́й раба́ Тво­его́? Когда́ сотвори́ши ми́ от­ гоня́щихъ мя́ су́дъ?
Повѣ́даша мнѣ́ законопресту́пницы глумле́нiя, но не я́ко зако́нъ Тво́й, Го́споди.
Вся́ за́повѣди Твоя́ и́стина: непра́ведно погна́ша мя́, помози́ ми.
Вма́лѣ не сконча́ша мене́ на земли́: а́зъ же не оста́вихъ за́повѣдiй Тво­и́хъ.
По ми́лости Тво­е́й живи́ мя, и сохраню́ свидѣ́нiя у́стъ Тво­и́хъ.
Во вѣ́къ, Го́споди, сло́во Твое́ пребыва́етъ на небеси́.
Въ ро́дъ и ро́дъ и́стина Твоя́: основа́лъ еси́ зе́млю, и пребыва́етъ.
Учине́нiемъ Тво­и́мъ пребыва́етъ де́нь: я́ко вся́ческая рабо́тна Тебѣ́.
Я́ко а́ще бы не зако́нъ Тво́й по­уче́нiе мое́ бы́лъ, тогда́ у́бо поги́блъ бы́хъ во смире́нiи мо­е́мъ:
во вѣ́къ не забу́ду оправда́нiй Тво­и́хъ, я́ко въ ни́хъ оживи́лъ мя́ еси́.
Тво́й е́смь а́зъ, спаси́ мя: я́ко оправда́нiй Тво­и́хъ взыска́хъ.
Мене́ жда́ша грѣ́шницы погуби́ти мя́: свидѣ́нiя Твоя́ разумѣ́хъ.
Вся́кiя кончи́ны ви́дѣхъ коне́цъ: широка́ за́повѣдь Твоя́ зѣло́.
Ко́ль воз­люби́хъ зако́нъ Тво́й, Го́споди: ве́сь де́нь по­уче́нiе мое́ е́сть.
Па́че вра́гъ мо­и́хъ умудри́лъ мя́ еси́ за́повѣдiю Тво­е́ю, я́ко въ вѣ́къ моя́ е́сть.
Па́че всѣ́хъ уча́щихъ мя́ разумѣ́хъ, я́ко свидѣ́нiя Твоя́ по­уче́нiе мое́ е́сть.
Па́че ста́рецъ разумѣ́хъ, я́ко за́повѣди Твоя́ взыска́хъ.
От вся́каго пути́ лука́ва воз­брани́хъ нога́мъ мо­и́мъ, я́ко да сохраню́ словеса́ Твоя́:
от­ суде́бъ Тво­и́хъ не уклони́хся, я́ко Ты́ законоположи́лъ ми́ еси́.
Ко́ль сладка́ горта́ни мо­ему́ словеса́ Твоя́: па́че ме́да усто́мъ мо­и́мъ.
От за́повѣдiй Тво­и́хъ разумѣ́хъ: сего́ ра́ди воз­ненави́дѣхъ вся́къ пу́ть непра́вды.
Свѣти́лникъ нога́ма мо­и́ма зако́нъ Тво́й, и свѣ́тъ стезя́мъ мо­и́мъ.
Кля́хся и поста́вихъ сохрани́ти судьбы́ пра́вды Тво­ея́.
Смири́хся до зѣла́: Го́споди, живи́ мя по словеси́ Тво­ему́.
Во́льная у́стъ мо­и́хъ благоволи́ же, Го́споди, и судьба́мъ Тво­и́мъ научи́ мя.
Душа́ моя́ въ руку́ Твое́ю {Алекс.: мое́ю} вы́ну, и зако́на Тво­его́ не забы́хъ.
Положи́ша грѣ́шницы сѣ́ть мнѣ́: и от­ за́повѣдiй Тво­и́хъ не заблуди́хъ.
Наслѣ́довахъ свидѣ́нiя Твоя́ во вѣ́къ, я́ко ра́дованiе се́рдца мо­его́ су́ть:
при­­клони́хъ се́рдце мое́ сотвори́ти оправда́нiя Твоя́ въ вѣ́къ за воз­дая́нiе.
Законопресту́пныя воз­ненави́дѣхъ, зако́нъ же Тво́й воз­люби́хъ.
Помо́щникъ мо́й и засту́пникъ мо́й еси́ Ты́: на словеса́ Твоя́ упова́хъ.
Уклони́теся от­ мене́, лука́вну­ю­щiи, и испыта́ю за́повѣди Бо́га мо­его́.
Заступи́ мя по словеси́ Тво­ему́, и жи́въ бу́ду: и не посрами́ мене́ от­ ча́янiя мо­его́:
помози́ ми, и спасу́ся, и по­учу́ся во оправда́нiихъ Тво­и́хъ вы́ну.
Уничижи́лъ еси́ вся́ от­ступа́ющыя от­ оправда́нiй Тво­и́хъ: я́ко непра́ведно помышле́нiе и́хъ.
Преступа́ющыя непщева́хъ вся́ грѣ́шныя земли́: сего́ ра́ди воз­люби́хъ свидѣ́нiя Твоя́.
Пригвоз­ди́ стра́ху Тво­ему́ пло́ти моя́: от­ суде́бъ бо Тво­и́хъ убоя́хся.
Сотвори́хъ су́дъ и пра́вду: не преда́ждь мене́ оби́дящымъ мя́.
Воспрiими́ раба́ Тво­его́ во благо, да не оклевета́ютъ мене́ го́рдiи.
О́чи мо­и́ изчезо́стѣ во спасе́нiе Твое́ и въ сло́во пра́вды Тво­ея́:
сотвори́ съ рабо́мъ Тво­и́мъ по ми́лости Тво­е́й, и оправда́ниемъ Тво­и́мъ научи́ мя.
Ра́бъ Тво́й е́смь а́зъ: вразуми́ мя, и увѣ́мъ свидѣ́нiя Твоя́.
Вре́мя сотвори́ти Го́сподеви: разори́ша зако́нъ Тво́й.
Сего́ ра́ди воз­люби́хъ за́повѣди Твоя́ па́че зла́та и топа́зiа.
Сего́ ра́ди ко всѣ́мъ за́повѣдемъ Тво­и́мъ направля́хся, вся́къ пу́ть непра́вды воз­ненави́дѣхъ.
Ди́вна свидѣ́нiя Твоя́: сего́ ра́ди испыта́ я́ душа́ моя́.
Явле́нiе слове́съ Тво­и́хъ просвѣща́етъ и вразумля́етъ младе́нцы.
Уста́ моя́ от­верзо́хъ и при­­влеко́хъ ду́хъ, я́ко за́повѣдiй Тво­и́хъ жела́хъ.
При́зри на мя́ и поми́луй мя́, по суду́ лю́бящихъ и́мя Твое́.
Стопы́ моя́ напра́ви по словеси́ Тво­ему́, и да не облада́етъ мно́ю вся́кое беззако́нiе:
изба́ви мя́ от­ клеветы́ человѣ́ческiя, и сохраню́ за́повѣди Твоя́.
Лице́ Твое́ просвѣти́ на раба́ Тво­его́ и научи́ мя оправда́ниемъ Тво­и́мъ.
Исхо́дища водна́я изведо́стѣ о́чи мо­и́, поне́же не сохрани́хъ зако́на Тво­его́.
Пра́веднъ еси́, Го́споди, и пра́ви суди́ Тво­и́:
заповѣ́далъ еси́ пра́вду свидѣ́нiя Твоя́, и и́стину зѣло́.
Иста́яла мя́ е́сть ре́вность Твоя́: я́ко забы́ша словеса́ Твоя́ врази́ мо­и́.
Разжже́но сло́во Твое́ зѣло́, и ра́бъ Тво́й воз­люби́ е́.
Юнѣ́йшiй а́зъ е́смь и уничиже́нъ: оправда́нiй Тво­и́хъ не забы́хъ.
Пра́вда Твоя́ пра́вда во вѣ́къ, и зако́нъ Тво́й и́стина.
Ско́рби и ну́жди обрѣто́ша мя́: за́повѣди Твоя́ по­уче́нiе мое́.
Пра́вда свидѣ́нiя Твоя́ въ вѣ́къ: вразуми́ мя, и жи́въ бу́ду.
Воззва́хъ всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ, услы́ши мя́, Го́споди: оправда́нiя Твоя́ взыщу́.
Воззва́хъ Ти́, спаси́ мя, и сохраню́ свидѣ́нiя Твоя́.
Предвари́хъ въ безго́дiи и воз­зва́хъ: на словеса́ Твоя́ упова́хъ.
Предвари́стѣ о́чи мо­и́ ко у́тру, по­учи́тися словесе́мъ Тво­и́мъ.
Гла́съ мо́й услы́ши, Го́споди, по ми́лости Тво­е́й: по судьбѣ́ Тво­е́й живи́ мя.
Прибли́жишася гоня́щiи мя́ беззако́нiемъ: от­ зако́на же Тво­его́ удали́шася.
Бли́зъ еси́ Ты́, Го́споди, и вси́ путiе́ Тво­и́ и́стина.
Испе́рва позна́хъ от­ свидѣ́нiй Тво­и́хъ, я́ко въ вѣ́къ основа́лъ я́ еси́.
Ви́ждь смире́нiе мое́ и изми́ мя: я́ко зако́на Тво­его́ не забы́хъ.
Суди́ су́дъ мо́й и изба́ви мя́: словесе́ ра́ди Тво­его́ живи́ мя.
Дале́че от­ грѣ́шникъ спасе́нiе, я́ко оправда́нiй Тво­и́хъ не взыска́ша.
Щедро́ты Твоя́ мно́ги, Го́споди: по судьбѣ́ Тво­е́й живи́ мя.
Мно́зи изгоня́щiи мя́ и стужа́ющiи ми́: от­ свидѣ́нiй Тво­и́хъ не уклони́хся.
Ви́дѣхъ неразумѣва́ющыя и иста́яхъ: я́ко слове́съ Тво­и́хъ не сохрани́ша.
Ви́ждь, я́ко за́повѣди Твоя́ воз­люби́хъ: Го́споди, по ми́лости Тво­е́й живи́ мя.
Нача́ло слове́съ Тво­и́хъ и́стина, и во вѣ́къ вся́ судьбы́ пра́вды Тво­ея́.
Кня́зи погна́ша мя́ ту́не: и от­ слове́съ Тво­и́хъ убоя́ся се́рдце мое́.
Возра́дуюся а́зъ о словесѣ́хъ Тво­и́хъ, я́ко обрѣта́яй коры́сть мно́гу.
Непра́вду воз­ненави́дѣхъ и омерзи́хъ: зако́нъ же Тво́й воз­люби́хъ.
Седмери́цею дне́мъ хвали́хъ Тя́ о судьба́хъ пра́вды Тво­ея́.
Ми́ръ мно́гъ лю́бящымъ зако́нъ Тво́й, и нѣ́сть и́мъ собла́зна.
Ча́яхъ спасе́нiя Тво­его́, Го́споди, и за́повѣди Твоя́ воз­люби́хъ.
Сохрани́ душа́ моя́ свидѣ́нiя Твоя́ и воз­люби́ я́ зѣло́.
Сохрани́хъ за́повѣди Твоя́ и свидѣ́нiя Твоя́, я́ко вси́ путiе́ мо­и́ предъ Тобо́ю, Го́споди.
Да при­­бли́жит­ся моле́нiе мое́ предъ Тя́, Го́споди: по словеси́ Тво­ему́ вразуми́ мя.
Да вни́детъ проше́нiе мое́ предъ Тя́: Го́споди, по словеси́ Тво­ему́ изба́ви мя́.
Отры́гнутъ устнѣ́ мо­и́ пѣ́нiе, егда́ научи́ши мя́ оправда́ниемъ Тво­и́мъ.
Провѣща́етъ язы́къ мо́й словеса́ Твоя́, я́ко вся́ за́повѣди Твоя́ пра́вда.
Да бу́детъ рука́ Твоя́ е́же спасти́ мя, я́ко за́повѣди Твоя́ изво́лихъ.
Возжела́хъ спасе́нiе Твое́, Го́споди, и зако́нъ Тво́й по­уче́нiе мое́ е́сть.
Жива́ бу́детъ душа́ моя́ и восхва́литъ Тя́: и судьбы́ Твоя́ помо́гутъ мнѣ́.
Заблуди́хъ я́ко овча́ поги́бшее: взыщи́ раба́ Тво­его́, я́ко за́повѣдiй Тво­и́хъ не забы́хъ.
Немецкий (GNB)
119:1Wie glücklich ist, wer stets unsträflich lebt
und jederzeit des HERRN Gesetz befolgt!
119:2Wie glücklich ist, wer Gottes Weisung ausführt
und wer mit ganzem Herzen nach ihm fragt!
119:3Bei solchen Menschen findet sich kein Unrecht,
weil sie in allem Gottes Willen tun.
119:4Du, HERR, hast deine Vorschriften gegeben,
damit man sich mit Sorgfalt danach richtet.
119:5Ich möchte unbeirrbar dabei bleiben,
mich deinen Ordnungen zu unterstellen!
119:6Dann brauchte ich nicht mehr beschämt zu sein
im Blick auf die Gebote, die du gabst.
119:7Was du entschieden hast, präǵ ich mir ein
und preise dich dafür mit reinem Herzen.
119:8An deine Ordnungen will ich mich halten;
steh du mir bei und lass mich nicht im Stich!
119:9Wie kann ein junger Mensch sein Leben meistern?
Indem er tut, was du gesagt hast, HERR.
119:10Von Herzen frage ich nach deinem Willen;
bewahre mich davor, ihn zu verfehlen!
119:11Was du gesagt hast, präge ich mir ein,
weil ich vor dir nicht schuldig werden will.
119:12Ich muss dir immer wieder danken, HERR,
weil du mich deinen Willen kennen lehrst.
119:13Was du nach deinem Recht entschieden hast,
das sage ich mir immer wieder auf.
119:14Genau nach deinen Weisungen zu leben
erfreut mich mehr als alles Gut und Geld.
119:15Ich denke über deine Regeln nach,
damit ich deinen Weg für mich erkenne.
119:16HERR, deine Ordnungen sind meine Freude;
ich werde deine Worte nicht vergessen.
119:17Ich bin dein Diener, HERR, sei gut zu mir,
damit ich lebe und dein Wort befolge!
119:18HERR, öffne mir die Augen für die Wunder,
die dein Gesetz in sich verborgen hält!
119:19Ich bin nur Gast hier, darum brauch ich Schutz.
Verschweig mir nicht, was du befohlen hast!
119:20Mit Sehnsucht warte ich zu jeder Zeit
auf das, was du nach deinem Recht verfügst.
119:21Du drohst den Stolzen, den von dir Verfluchten,
die deine Regeln ständig übertreten.
119:22Befreie mich von Schande und Verachtung,
weil ich mich stets an deine Weisung halte.
119:23Die Großen halten Rat, um mir zu schaden;
doch ich will deine Vorschriften ergründen.
119:24An deiner Weisung hab ich meine Freude,
weil ich mit ihr stets gut beraten bin.
119:25Ich liege kraftlos hingestreckt im Staub;
belebe mich, wie du versprochen hast!
119:26Ich klagte dir mein Leid; du hast geholfen.
Nun lass mich wissen, was du mir befiehlst!
119:27Ich möchte deine Vorschriften verstehen
und deine Wunder täglich neu bedenken.
119:28Vor Traurigkeit zerfließe ich in Tränen.
Wie du es zugesagt hast, hilf mir auf!
119:29Bewahre mich vor jeder Art von Falschheit,
in deiner Güte lehr mich dein Gesetz!
119:30Ich habe mich entschieden, treu zu bleiben,
und will mich deiner Ordnung unterstellen.
119:31Ich binde mich ganz fest an deine Weisung; HERR, lass mich deshalb nicht als Narr dastehen!
119:32Den Weg, den du mir vorschreibst, gehe ich,
du hast mein Herz dazu bereitgemacht.
119:33HERR, lass mich deine Regeln klar erkennen,
damit ich sie befolge, mir zum Lohn.
119:34Gib mir genug Verstand für dein Gesetz;
von ganzem Herzen will ich darauf hören.
119:35Was du befohlen hast, hilf mir befolgen;
ich werde große Freude daran haben!
119:36Auf deine Weisung richte meinen Sinn,
nicht darauf, großen Reichtum zu erlangen!
119:37Zieh meinen Blick von Nichtigkeiten ab
und führe mich, damit ich leben kann!
119:38Bestätige auch mir, HERR, dein Versprechen,
das allen gilt, die dir gehorchen wollen.
119:39Die Schande, die mir Angst macht, nimm sie weg!
Was du entscheidest, das ist gut und recht.
119:40Ich will mich ganz nach deinen Regeln richten.
In deiner Treue gib mir Kraft dazu!
119:41Lass deine Güte auch zu mir gelangen;
HERR, rette mich, wie du versprochen hast!
119:42Dann kann ich jedem eine Antwort geben,
der mich verhöhnt. – Ich nehme dich beim Wort!
119:43Ich möchte deine Treue rühmen können;
auf deinen Urteilsspruch vertraue ich.
119:44An dein Gesetz will ich mich halten, HERR,
in jeder Lage und für alle Zukunft.
119:45Ich werde weiten Raum zum Leben haben,
weil ich mich stets nach deiner Weisung richte.
119:46Ich halte sie selbst Königen entgegen
und bin gewiss, ich werde nicht beschämt.
119:47Ich liebe die Gebote, die du gabst;
es macht mir Freude, wenn ich sie befolge.
119:48Ich liebe und verehre die Gebote
und denke über deine Regeln nach.
119:49Vergiss nicht, was du mir versprochen hast;
du hast mich Großes hoffen lassen, HERR!
119:50Sogar in meiner Not bin ich getröstet,
denn durch dein Wort erhältst du mich am Leben.
119:51Die Stolzen treiben ihren Spott mit mir,
doch ich wich nie von deiner Weisung ab.
119:52Es macht mir Mut, HERR, wenn ich daran denke,
wie du in alter Zeit für Recht gesorgt hast.
119:53Ich werde wütend, wenn ich Menschen sehe,
die dein Gesetz missachten und verlassen.
119:54Solang ich Gast auf dieser Erde bin,
sind deine Regeln Inhalt meiner Lieder.
119:55Mein Denken kreist in jeder Nacht um dich,
damit ich immer dein Gesetz befolge.
119:56Nach deinen Regeln jederzeit zu leben,
das ist mein Auftrag und mein größtes Glück.
119:57Ich saǵs noch einmal, HERR:
Das ist mein Vorrecht,
dass ich mich stets nach deinen Worten richte.
119:58Mit ganzem Herzen such ich deine Güte;
erbarme dich, wie du versprochen hast!
119:59Ich überdenke meine Lebensführung
und kehre wieder um zu deiner Weisung.
119:60Ich eile, HERR, ich schiebe es nicht auf,
das auszuführen, was du mir befiehlst.
119:61Rings um mich hat man Fallen ausgelegt,
doch ich vergesse niemals dein Gesetz.
119:62Noch mitten in der Nacht erwache ich
und preise dich, weil du gerecht entscheidest.
119:63Ich bin ein Freund für alle, die dich ehren
und sich genau an deine Regeln halten.
119:64Die Erde ist erfüllt von deiner Güte;
HERR, hilf mir, deinen Willen zu erkennen!
119:65Du bist so gut zu mir gewesen, HERR,
genauso, wie du es versprochen hattest.
119:66Gib du mir rechte Einsicht und Erkenntnis;
denn deinen Weisungen vertraue ich.
119:67Bevor ich leiden musste, ging ich irre;
jetzt aber tue ich, was du befiehlst.
119:68Stets bist du gut und tust mir so viel Gutes! HERR, hilf mir, deinen Willen zu erkennen!
119:69Von frechen Lügnern werde ich beschuldigt,
doch folge ich von Herzen deiner Weisung.
119:70Sie sind zu stumpf und träge zum Verstehen;
doch mir ist dein Gesetz die größte Freude.
119:71Für mich waŕs gut, dass ich durchs Leiden musste,
um mich auf deine Weisung zu besinnen.
119:72HERR, dein Gesetz hat größeren Wert für mich,
als Tausende von Gold- und Silberstücken!
119:73Mit deinen Händen hast du mich gestaltet; HERR, hilf mir, deinen Willen zu verstehen!
119:74Die Deinen sehen mich und freuen sich,
weil ich mich auf dein Wort verlassen habe.
119:75Ich weiß, HERR, dass du stets gerecht entscheidest;
du hattest Recht, als du mich leiden ließest.
119:76Lass deine Güte mich nun wieder trösten,
wie du es mir doch zugesagt hast, HERR!
119:77Erbarm dich über mich, dann kann ich leben;
denn dein Gesetz ist meine größte Freude!
119:78Bring Schande über alle frechen Lügner,
weil sie mich ohne jeden Grund verklagen!
Ich denke immer nur an deine Regeln.
119:79Lass alle zu mir kommen, die dich ehren,
damit sie deine Weisungen erkennen!
119:80Mein Herz soll nie von deiner Ordnung weichen,
dann werde ich auch nicht in Schande kommen.
119:81Ich warte sehnsuchtsvoll auf deine Hilfe,
ich setze meine Hoffnung auf dein Wort.
119:82Ich schaue mir die Augen aus nach dir:
Wann kommst du endlich, HERR, und tröstest mich?
119:83Ich schrumpfe wie ein Weinschlauch, der im Rauch hängt;
doch deine Regeln will ich nie vergessen.
119:84Wie lange, HERR, willst du mich warten lassen?
Wann trifft dein Urteil die, die mich verfolgen?
119:85In Gruben wollen mich die Feinde fangen,
sie, die vermessen dein Gesetz missachten.
119:86Was du befiehlst, HERR, darauf ist Verlass.
Doch sie verfolgen mich zu Unrecht; hilf mir!
119:87Fast hätten sie mich hier im Land getötet,
obwohl ich dein Gesetz nicht übertrat.
119:88Durch deine Güte lass mich weiterleben,
damit ich deine Weisungen befolge!
119:89Dein Wort, HERR, bleibt für alle Zeit bestehen,
bei dir im Himmel ist sein fester Platz.
119:90Auch deine Treue bleibt für alle Zukunft:
Du hast die Erde dauerhaft gegründet.
119:91Dein Wille hält bis heute alles aufrecht
und alle Dinge stehen dir zu Diensten.
119:92Wenn dein Gesetz nicht meine Freude wäre,
dann wäre ich vor Elend umgekommen.
119:93Ich werde deine Regeln nie vergessen;
ich weiß, durch sie erhältst du mich am Leben.
119:94HERR, ich gehöre dir, komm mir zu Hilfe!
Ich frage jederzeit nach deinen Regeln.
119:95Verbrecher warten drauf, mich zu vernichten;
ich aber will auf deine Weisung achten.
119:96Ich sah, auch die Vollkommenheit hat Grenzen,
doch dein Gebot hat unbegrenzte Geltung.
119:97Ich habe dein Gesetz unendlich lieb!
Den ganzen Tag beschäftigt es mein Denken.
119:98HERR, dein Gebot wird immer bei mir sein;
es macht mich wissender als meine Feinde.
119:99Ich habe mehr gelernt als meine Lehrer,
denn all mein Forschen fragt nach deiner Weisung.
119:100Ich habe mehr Erkenntnis als die Alten,
weil ich mich stets nach deinen Regeln richte.
119:101Ich halte mich von jedem Unrecht fern,
um das zu tun, was du befohlen hast.
119:102Ich weiche nicht von deiner Weisung ab;
du selber warst mein Lehrer, niemand anders.
119:103Welch eine Köstlichkeit sind deine Worte!
Sie sind noch süßer als der beste Honig!
119:104Durch deine Regeln bringst du mich zur Einsicht;
deshalb sind krumme Wege mir verhasst.
119:105Dein Wort ist eine Leuchte für mein Leben,
es gibt mir Licht für jeden nächsten Schritt.
119:106Ich bin entschlossen, meinen Schwur zu halten:
Ich folge dir, weil du gerecht entscheidest.
119:107In tiefes Leiden hast du mich geführt;
gib neues Leben, wie du es versprachst!
119:108Nimm meinen Dank als Opfergabe an;
HERR, hilf mir, deinen Willen zu erkennen!
119:109Mein Leben ist in ständiger Gefahr,
doch niemals hab ich dein Gesetz vergessen.
119:110Verbrecherisch will man mir Fallen stellen,
ich aber weiche nicht von deinen Regeln.
119:111HERR, deine Weisungen sind mein Besitz
und meine Herzensfreude, jetzt und immer!
119:112Ich will entschlossen deinen Regeln folgen;
das soll mein Lohn für alle Zeiten sein!
119:113Ich hasse Menschen mit geteilten Herzen;
doch dein Gesetz hat meine ganze Liebe.
119:114Mein Schutz und meine Zuflucht, HERR, bist du!
Auf dein Versprechen kann ich mich verlassen.
119:115Ihr Unheilstifter, geht mir aus den Augen!
Ich folge den Befehlen meines Gottes.
119:116HERR, sei mein Halt, damit ich leben kann;
ich nehme dich beim Wort, enttäusch mich nicht!
119:117Sei meine Stütze, HERR, komm mir zu Hilfe!
Ich werde stets auf deine Regeln achten.
119:118Wer dein Gebot verlässt, den weist du ab;
denn was er tut, ist Täuschung und Betrug.
119:119Wer dich verwirft, den wirfst du fort wie Abfall;
das ist́s, weshalb ich deine Weisung liebe.
119:120Die Furcht vor dir lässt meine Haut erschaudern,
ich habe Angst vor deinen Urteilssprüchen.
119:121Ich habe richtig und gerecht gehandelt;
drum gib mich nicht den Unterdrückern preis!
119:122Gib mir die Sicherheit, dass alles gut wird,
dass freche Menschen mich nicht länger quälen!
119:123Ich schaue mir die Augen aus nach Rettung,
die du versprochen hast in deiner Treue.
119:124Lass deine Güte an mir sichtbar werden
und hilf mir, deinen Willen zu erkennen!
119:125Ich bin dein Diener, HERR, gib mir Verstand,
damit ich deine Weisungen erkenne!
119:126Jetzt ist es Zeit für dich zu handeln, HERR;
denn viele übertreten dein Gesetz.
119:127Ich liebe die Gebote, die du gabst,
viel mehr als selbst das allerfeinste Gold.
119:128Für mich sind deine Regeln alle richtig;
deshalb sind krumme Wege mir verhasst.
119:129HERR, deine Weisungen sind Wunderwerke
und darum halte ich an ihnen fest.
119:130Erklärung deines Wortes bringt Erleuchtung,
auch Unerfahrene bekommen Einsicht.
119:131Mein Mund ist weit geöffnet vor Verlangen,
so lechze ich nach deinen Weisungsworten.
119:132HERR, wende dich mir zu und hab Erbarmen,
so wie es denen zusteht, die dich lieben.
119:133Durch dein Gesetz mach meine Schritte sicher,
damit kein Unrecht mich beherrschen kann!
119:134Befreie mich von meinen Unterdrückern,
dann kann ich deine Vorschriften befolgen.
119:135Ich bitte dich, HERR, blick mich freundlich an
und hilf mir, deinen Willen zu erkennen.
119:136Von Tränen überströmt ist mein Gesicht,
weil hier so viele dein Gesetz missachten.
119:137HERR, du erfüllst, was du versprochen hast,
und deine Urteilssprüche sind gerecht.
119:138Durch deine Weisungen hast du bewiesen,
dass Recht und Treue all dein Tun bestimmen.
119:139Weil ich dich liebe, HERR, packt mich der Zorn,
wenn meine Feinde dein Gesetz vergessen.
119:140Auf alle deine Worte ist Verlass;
HERR, darum hänge ich so sehr an ihnen!
119:141Ich mag verachtet sein und unbedeutend,
doch deine Regeln hab ich nicht vergessen.
119:142Dein Recht wird immer meine Rettung bleiben
und dein Gesetz ist wahr und zuverlässig.
119:143Auch dann, wenn Angst und Sorgen nach mir greifen,
als meine Freude bleibt mir dein Gebot.
119:144Für immer steht das Recht durch deine Weisung;
hilf mir, sie zu verstehn, dann kann ich leben!
119:145Von Herzensgrund schrei ich zu dir; gib Antwort!
An deine Regeln, HERR, will ich mich halten.
119:146Ich rufe dich zu Hilfe, rette mich!
Ich werde deinen Weisungen gehorchen.
119:147Vor Tagesanbruch schreie ich zu dir
und warte hoffnungsvoll auf deine Worte.
119:148Sogar zur Nachtzeit liege ich noch wach
und denke über dein Versprechen nach.
119:149In deiner Güte höre mein Gebet;
erhalte mich durch dein gerechtes Urteil.
119:150Mit böser Absicht nahen die Verfolger;
doch sie entfernen sich von deiner Weisung.
119:151Du aber, HERR, du bist ganz nah bei mir;
was du befiehlst, ist wahr und zuverlässig.
119:152Für immer hast du dein Gesetz gegeben;
seit langem hab ich das an ihm erkannt.
119:153Sieh doch mein Elend an, befreie mich!
Ich habe niemals dein Gesetz vergessen.
119:154HERR, steh mir bei und sorge für mein Recht!
Errette mich, wie du versprochen hast!
119:155Wer dich missachtet, findet keine Hilfe,
weil er sich nicht um deine Weisung kümmert.
119:156HERR, dein Erbarmen ist unendlich groß;
erhalte mich durch dein gerechtes Urteil!
119:157Ich habe viele Feinde und Verfolger,
doch deiner Weisung bin ich stets gefolgt.
119:158Mit Abscheu blicke ich auf die Verräter,
weil sie sich nicht nach deinen Worten richten.
119:159HERR, sieh doch, wie ich deine Regeln liebe!
Durch deine Güte lass mich weiterleben!
119:160Dein Wort ist wahr und zuverlässig, HERR;
für immer gilt, was du entschieden hast.
119:161Die Großen dringen grundlos auf mich ein;
doch nur vor dem, was du sagst, bebt mein Herz.
119:162An deinen Worten hab ich große Freude,
so wie sich jemand über Beute freut.
119:163Für Lügen fühle ich nur Hass und Abscheu,
doch dein Gesetz hat meine ganze Liebe!
119:164Ich preise dich wohl siebenmal am Tag
dafür, dass du, HERR, stets gerecht entscheidest.
119:165Wer dein Gesetz liebt, der hat Glück und Frieden,
kein Hindernis kann ihn zum Straucheln bringen.
119:166HERR, meine Hoffnung ist, dass du mir hilfst;
ich führe aus, was du befohlen hast.
119:167Nach deinen Weisungen will ich mich richten,
mit ganzem Herzen hänge ich an ihnen.
119:168Du hast mir Weisung und Gebot gegeben
und siehst genau, wie ich mich daran halte.
119:169Lass meine Bitte zu dir dringen, HERR;
mach dein Versprechen wahr und gib mir Einsicht!
119:170Lass meinen Hilferuf zu dir gelangen!
Du hast mir zugesagt, dass du mich rettest!
119:171Von meinen Lippen soll dein Lob erklingen,
weil du mich deinen Willen kennen lehrst.
119:172Mein Mund soll dich besingen für dein Wort;
was du befohlen hast, ist recht und richtig.
119:173Streck deine Hand aus, HERR, um mir zu helfen;
ich habe mich für dein Gesetz entschieden!
119:174Dass du mich rettest, ist mein größter Wunsch,
und dein Gesetz ist meine größte Freude.
119:175Ich möchte leben, HERR, um dich zu preisen;
dein Urteilsspruch wird mir dazu verhelfen.
119:176Ich bin verirrt wie ein verlorenes Schaf;
HERR, suche mich, bring mich zurück zu dir!
Ich habe deine Regeln nicht vergessen.
119:0 أ
119:1 طُوبَى لِلْكَامِلِينَ طَرِيقًا، السَّالِكِينَ فِي شَرِيعَةِ الرَّبِّ.
119:2 طُوبَى لِحَافِظِي شَهَادَاتِهِ. مِنْ كُلِّ قُلُوبِهِمْ يَطْلُبُونَهُ.
119:3 أَيْضًا لاَ يَرْتَكِبُونَ إِثْمًا. فِي طُرُقِهِ يَسْلُكُونَ.
119:4 أَنْتَ أَوْصَيْتَ بِوَصَايَاكَ أَنْ تُحْفَظَ تَمَامًا.
119:5 لَيْتَ طُرُقِي تُثَبَّتُ فِي حِفْظِ فَرَائِضِكَ.
119:6 حِينَئِذٍ لاَ أَخْزَى إِذَا نَظَرْتُ إِلَى كُلِّ وَصَايَاكَ.
119:7 أَحْمَدُكَ بِاسْتِقَامَةِ قَلْبٍ عِنْدَ تَعَلُّمِي أَحْكَامَ عَدْلِكَ.
119:8 وَصَايَاكَ أَحْفَظُ. لاَ تَتْرُكْنِي إِلَى الْغَايَةِ.

ب
119:9 بِمَ يُزَكِّي الشَّابُّ طَرِيقَهُ؟ بِحِفْظِهِ إِيَّاهُ حَسَبَ كَلاَمِكَ.
119:10 بِكُلِّ قَلْبِي طَلَبْتُكَ. لاَ تُضِلَّنِي عَنْ وَصَايَاكَ.
119:11 خَبَأْتُ كَلاَمَكَ فِي قَلْبِي لِكَيْلاَ أُخْطِئَ إِلَيْكَ.
119:12 مُبَارَكٌ أَنْتَ يَا رَبُّ. عَلِّمْنِي فَرَائِضَكَ.
119:13 بِشَفَتَيَّ حَسَبْتُ كُلَّ أَحْكَامِ فَمِكَ.
119:14 بِطَرِيقِ شَهَادَاتِكَ فَرِحْتُ كَمَا عَلَى كُلِّ الْغِنَى.
119:15 بِوَصَايَاكَ أَلْهَجُ، وَأُلاَحِظُ سُبُلَكَ.
119:16 بِفَرَائِضِكَ أَتَلَذَّذُ. لاَ أَنْسَى كَلاَمَكَ.

ج
119:17 أَحْسِنْ إِلَى عَبْدِكَ، فَأَحْيَا وَأَحْفَظَ أَمْرَكَ.
119:18 اكْشِفْ عَنْ عَيْنَيَّ فَأَرَى عَجَائِبَ مِنْ شَرِيعَتِكَ.
119:19 غَرِيبٌ أَنَا فِي الأَرْضِ. لاَ تُخْفِ عَنِّي وَصَايَاكَ.
119:20 انْسَحَقَتْ نَفْسِي شَوْقًا إِلَى أَحْكَامِكَ فِي كُلِّ حِينٍ.
119:21 انْتَهَرْتَ الْمُتَكَبِّرِينَ الْمَلاَعِينَ الضَّالِّينَ عَنْ وَصَايَاكَ.
119:22 دَحْرِجْ عَنِّي الْعَارَ وَالإِهَانَةَ، لأَنِّي حَفِظْتُ شَهَادَاتِكَ.
119:23 جَلَسَ أَيْضًا رُؤَسَاءُ، تَقَاوَلُوا عَلَيَّ. أَمَّا عَبْدُكَ فَيُنَاجِي بِفَرَائِضِكَ.
119:24 أَيْضًا شَهَادَاتُكَ هِيَ لَذَّتِي، أَهْلُ مَشُورَتِي.

د
119:25 لَصِقَتْ بِالتُّرَابِ نَفْسِي، فَأَحْيِنِي حَسَبَ كَلِمَتِكَ.
119:26 قَدْ صَرَّحْتُ بِطُرُقِي فَاسْتَجَبْتَ لِي. عَلِّمْنِي فَرَائِضَكَ.
119:27 طَرِيقَ وَصَايَاكَ فَهِّمْنِي، فَأُنَاجِيَ بِعَجَائِبِكَ.
119:28 قَطَرَتْ نَفْسِي مِنَ الْحُزْنِ. أَقِمْنِي حَسَبَ كَلاَمِكَ.
119:29 طَرِيقَ الْكَذِبِ أَبْعِدْ عَنِّي، وَبِشَرِيعَتِكَ ارْحَمْنِي.
119:30 اخْتَرْتُ طَرِيقَ الْحَقِّ. جَعَلْتُ أَحْكَامَكَ قُدَّامِي.
119:31 لَصِقْتُ بِشَهَادَاتِكَ. يَا رَبُّ، لاَ تُخْزِنِي.
119:32 فِي طَرِيقِ وَصَايَاكَ أَجْرِي، لأَنَّكَ تُرَحِّبُ قَلْبِي.

هـ
119:33 عَلِّمْنِي يَا رَبُّ طَرِيقَ فَرَائِضِكَ، فَأَحْفَظَهَا إِلَى النِّهَايَةِ.
119:34 فَهِّمْنِي فَأُلاَحِظَ شَرِيعَتَكَ، وَأَحْفَظَهَا بِكُلِّ قَلْبِي.
119:35 دَرِّبْنِي فِي سَبِيلِ وَصَايَاكَ، لأَنِّي بِهِ سُرِرْتُ.
119:36 أَمِلْ قَلْبِي إِلَى شَهَادَاتِكَ، لاَ إِلَى الْمَكْسَبِ.
119:37 حَوِّلْ عَيْنَيَّ عَنِ النَّظَرِ إِلَى الْبَاطِلِ. فِي طَرِيقِكَ أَحْيِنِي.
119:38 أَقِمْ لِعَبْدِكَ قَوْلَكَ الَّذِي لِمُتَّقِيكَ.
119:39 أَزِلْ عَارِي الَّذِي حَذِرْتُ مِنْهُ، لأَنَّ أَحْكَامَكَ طَيِّبَةٌ.
119:40 هأَنَذَا قَدِ اشْتَهَيْتُ وَصَايَاكَ. بِعَدْلِكَ أَحْيِنِي.

و
119:41 لِتَأْتِنِي رَحْمَتُكَ يَا رَبُّ، خَلاَصُكَ حَسَبَ قَوْلِكَ،
119:42 فَأُجَاوِبَ مُعَيِّرِي كَلِمَةً، لأَنِّي اتَّكَلْتُ عَلَى كَلاَمِكَ.
119:43 وَلاَ تَنْزِعْ مِنْ فَمِي كَلاَمَ الْحَقِّ كُلَّ النَّزْعِ، لأَنِّي انْتَظَرْتُ أَحْكَامَكَ.
119:44 فَأَحْفَظَ شَرِيعَتَكَ دَائِمًا، إِلَى الدَّهْرِ وَالأَبَدِ،
119:45 وَأَتَمَشَّى فِي رَحْبٍ، لأَنِّي طَلَبْتُ وَصَايَاكَ.
119:46 وَأَتَكَلَّمُ بِشَهَادَاتِكَ قُدَّامَ مُلُوكٍ وَلاَ أَخْزَى،
119:47 وَأَتَلَذَّذُ بِوَصَايَاكَ الَّتِي أَحْبَبْتُ.
119:48 وَأَرْفَعُ يَدَيَّ إِلَى وَصَايَاكَ الَّتِي وَدِدْتُ، وَأُنَاجِي بِفَرَائِضِكَ.

ز
119:49 اُذْكُرْ لِعَبْدِكَ الْقَوْلَ الَّذِي جَعَلْتَنِي أَنْتَظِرُهُ.
119:50 هذِهِ هِيَ تَعْزِيَتِي فِي مَذَلَّتِي، لأَنَّ قَوْلَكَ أَحْيَانِي.
119:51 الْمُتَكَبِّرُونَ اسْتَهْزَأُوا بِي إِلَى الْغَايَةِ. عَنْ شَرِيعَتِكَ لَمْ أَمِلْ.
119:52 تَذَكَّرْتُ أَحْكَامَكَ مُنْذُ الدَّهْرِ يَا رَبُّ، فَتَعَزَّيْتُ.
119:53 الْحَمِيَّةُ أَخَذَتْنِي بِسَبَبِ الأَشْرَارِ تَارِكِي شَرِيعَتِكَ.
119:54 تَرْنِيمَاتٍ صَارَتْ لِي فَرَائِضُكَ فِي بَيْتِ غُرْبَتِي.
119:55 ذَكَرْتُ فِي اللَّيْلِ اسْمَكَ يَا رَبُّ، وَحَفِظْتُ شَرِيعَتَكَ.
119:56 هذَا صَارَ لِي، لأَنِّي حَفِظْتُ وَصَايَاكَ.

ح
119:57 نَصِيبِي الرَّبُّ، قُلْتُ لِحِفْظِ كَلاَمِكَ.
119:58 تَرَضَّيْتُ وَجْهَكَ بِكُلِّ قَلْبِي. ارْحَمْنِي حَسَبَ قَوْلِكَ.
119:59 تَفَكَّرْتُ فِي طُرُقِي، وَرَدَدْتُ قَدَمَيَّ إِلَى شَهَادَاتِكَ.
119:60 أَسْرَعْتُ وَلَمْ أَتَوَانَ لِحِفْظِ وَصَايَاكَ.
119:61 حِبَالُ الأَشْرَارِ الْتَفَّتْ عَلَيَّ. أَمَّا شَرِيعَتُكَ فَلَمْ أَنْسَهَا.
119:62 فِي مُنْتَصَفِ اللَّيْلِ أَقُومُ لأَحْمَدَكَ عَلَى أَحْكَامِ بِرِّكَ.
119:63 رَفِيقٌ أَنَا لِكُلِّ الَّذِينَ يَتَّقُونَكَ وَلِحَافِظِي وَصَايَاكَ.
119:64 رَحْمَتُكَ يَا رَبُّ قَدْ مَلأَتِ الأَرْضَ. عَلِّمْنِي فَرَائِضَكَ.

ط
119:65 خَيْرًا صَنَعْتَ مَعَ عَبْدِكَ يَا رَبُّ حَسَبَ كَلاَمِكَ.
119:66 ذَوْقًا صَالِحًا وَمَعْرِفَةً عَلِّمْنِي، لأَنِّي بِوَصَايَاكَ آمَنْتُ.
119:67 قَبْلَ أَنْ أُذَلَّلَ أَنَا ضَلَلْتُ، أَمَّا الآنَ فَحَفِظْتُ قَوْلَكَ.
119:68 صَالِحٌ أَنْتَ وَمُحْسِنٌ. عَلِّمْنِي فَرَائِضَكَ.
119:69 الْمُتَكَبِّرُونَ قَدْ لَفَّقُوا عَلَيَّ كَذِبًا، أَمَّا أَنَا فَبِكُلِّ قَلْبِي أَحْفَظُ وَصَايَاكَ.
119:70 سَمِنَ مِثْلَ الشَّحْمِ قَلْبُهُمْ، أَمَّا أَنَا فَبِشَرِيعَتِكَ أَتَلَذَّذُ.
119:71 خَيْرٌ لِي أَنِّي تَذَلَّلْتُ لِكَيْ أَتَعَلَّمَ فَرَائِضَكَ.
119:72 شَرِيعَةُ فَمِكَ خَيْرٌ لِي مِنْ أُلُوفِ ذَهَبٍ وَفِضَّةٍ.

ي
119:73 يَدَاكَ صَنَعَتَانِي وَأَنْشَأَتَانِي. فَهِّمْنِي فَأَتَعَلَّمَ وَصَايَاكَ.
119:74 مُتَّقُوكَ يَرَوْنَنِي فَيَفْرَحُونَ، لأَنِّي انْتَظَرْتُ كَلاَمَكَ.
119:75 قَدْ عَلِمْتُ يَا رَبُّ أَنَّ أَحْكَامَكَ عَدْلٌ، وَبِالْحَقِّ أَذْلَلْتَنِي.
119:76 فَلْتَصِرْ رَحْمَتُكَ لِتَعْزِيَتِي، حَسَبَ قَوْلِكَ لِعَبْدِكَ.
119:77 لِتَأْتِنِي مَرَاحِمُكَ فَأَحْيَا، لأَنَّ شَرِيعَتَكَ هِيَ لَذَّتِي.
119:78 لِيَخْزَ الْمُتَكَبِّرُونَ لأَنَّهُمْ زُورًا افْتَرَوْا عَلَيَّ. أَمَّا أَنَا فَأُُنَاجِي بِوَصَايَاكَ.
119:79 لِيَرْجعْ إِلَيَّ مُتَّقُوكَ وَعَارِفُو شَهَادَاتِكَ.
119:80 لِيَكُنْ قَلْبِي كَامِلاً فِي فَرَائِضِكَ لِكَيْلاَ أَخْزَى.

ك
119:81 تَاقَتْ نَفْسِي إِلَى خَلاَصِكَ. كَلاَمَكَ انْتَظَرْتُ.
119:82 كَلَّتْ عَيْنَايَ مِنَ النَّظَرِ إِلَى قَوْلِكَ، فَأَقُولُ: «مَتَى تُعَزِّينِي؟ ».
119:83 لأَنِّي قَدْ صِرْتُ كَزِقّ فِي الدُّخَانِ، أَمَّا فَرَائِضُكَ فَلَمْ أَنْسَهَا.
119:84 كَمْ هِيَ أَيَّامُ عَبْدِكَ؟ مَتَى تُجْرِي حُكْمًا عَلَى مُضْطَهِدِيَّ؟
119:85 الْمُتَكَبِّرُونَ قَدْ كَرَوْا لِي حَفَائِرَ. ذلِكَ لَيْسَ حَسَبَ شَرِيعَتِكَ.
119:86 كُلُّ وَصَايَاكَ أَمَانَةٌ. زُورًا يَضْطَهِدُونَنِي. أَعِنِّي.
119:87 لَوْلاَ قَلِيلٌ لأَفْنَوْنِي مِنَ الأَرْضِ. أَمَّا أَنَا فَلَمْ أَتْرُكْ وَصَايَاكَ.
119:88 حَسَبَ رَحْمَتِكَ أَحْيِنِي، فَأَحْفَظَ شَهَادَاتِ فَمِكَ.

ل
119:89 إِلَى الأَبَدِ يَا رَبُّ كَلِمَتُكَ مُثَبَّتَةٌ فِي السَّمَاوَاتِ.
119:90 إِلَى دَوْرٍ فَدَوْرٍ أَمَانَتُكَ. أَسَّسْتَ الأَرْضَ فَثَبَتَتْ.
119:91 عَلَى أَحْكَامِكَ ثَبَتَتِ الْيَوْمَ، لأَنَّ الْكُلَّ عَبِيدُكَ.
119:92 لَوْ لَمْ تَكُنْ شَرِيعَتُكَ لَذَّتِي، لَهَلَكْتُ حِينَئِذٍ فِي مَذَلَّتِي.
119:93 إِلَى الدَّهْرِ لاَ أَنْسَى وَصَايَاكَ، لأَنَّكَ بِهَا أَحْيَيْتَنِي.
119:94 لَكَ أَنَا فَخَلِّصْنِي، لأَنِّي طَلَبْتُ وَصَايَاكَ.
119:95 إِيَّايَ انْتَظَرَ الأَشْرَارُ لِيُهْلِكُونِي. بِشَهَادَاتِكَ أَفْطُنُ.
119:96 لِكُلِّ كَمَال رَأَيْتُ حَدًّا، أَمَّا وَصِيَّتُكَ فَوَاسِعَةٌ جِدًّا.

م
119:97 كَمْ أَحْبَبْتُ شَرِيعَتَكَ! الْيَوْمَ كُلَّهُ هِيَ لَهَجِي.
119:98 وَصِيَّتُكَ جَعَلَتْنِي أَحْكَمَ مِنْ أَعْدَائِي، لأَنَّهَا إِلَى الدَّهْرِ هِيَ لِي.
119:99 أَكْثَرَ مِنْ كُلِّ مُعَلِّمِيَّ تَعَقَّلْتُ، لأَنَّ شَهَادَاتِكَ هِيَ لَهَجِي.
119:100 أَكْثَرَ مِنَ الشُّيُوخِ فَطِنْتُ، لأَنِّي حَفِظْتُ وَصَايَاكَ.
119:101 مِنْ كُلِّ طَرِيقِ شَرّ مَنَعْتُ رِجْلَيَّ، لِكَيْ أَحْفَظَ كَلاَمَكَ.
119:102 عَنْ أَحْكَامِكَ لَمْ أَمِلْ، لأَنَّكَ أَنْتَ عَلَّمْتَنِي.
119:103 مَا أَحْلَى قَوْلَكَ لِحَنَكِي! أَحْلَى مِنَ الْعَسَلِ لِفَمِي.
119:104 مِنْ وَصَايَاكَ أَتَفَطَّنُ، لِذلِكَ أَبْغَضْتُ كُلَّ طَرِيقِ كَذِبٍ.

ن
119:105 سِرَاجٌ لِرِجْلِي كَلاَمُكَ وَنُورٌ لِسَبِيلِي.
119:106 حَلَفْتُ فَأَبِرُّهُ، أَنْ أَحْفَظَ أَحْكَامَ بِرِّكَ.
119:107 تَذَلَّلْتُ إِلَى الْغَايَةِ. يَا رَبُّ، أَحْيِنِي حَسَبَ كَلاَمِكَ.
119:108 ارْتَضِ بِمَنْدُوبَاتِ فَمِي يَا رَبُّ، وَأَحْكَامَكَ عَلِّمْنِي.
119:109 نَفْسِي دَائِمًا فِي كَفِّي، أَمَّا شَرِيعَتُكَ فَلَمْ أَنْسَهَا.
119:110 الأَشْرَارُ وَضَعُوا لِي فَخًّا، أَمَّا وَصَايَاكَ فَلَمْ أَضِلَّ عَنْهَا.
119:111 وَرِثْتُ شَهَادَاتِكَ إِلَى الدَّهْرِ، لأَنَّهَا هِيَ بَهْجَةُ قَلْبِي.
119:112 عَطَفْتُ قَلْبِي لأَصْنَعَ فَرَائِضَكَ إِلَى الدَّهْرِ إِلَى النِّهَايَةِ.

س
119:113 الْمُتَقَلِّبِينَ أَبْغَضْتُ، وَشَرِيعَتَكَ أَحْبَبْتُ.
119:114 سِتْرِي وَمِجَنِّي أَنْتَ. كَلاَمَكَ انْتَظَرْتُ.
119:115 انْصَرِفُوا عَنِّي أَيُّهَا الأَشْرَارُ، فَأَحْفَظَ وَصَايَا إِلهِي.
119:116 اعْضُدْنِي حَسَبَ قَوْلِكَ فَأَحْيَا، وَلاَ تُخْزِنِي مِنْ رَجَائِي.
119:117 أَسْنِدْنِي فَأَخْلُصَ، وَأُرَاعِيَ فَرَائِضَكَ دَائِمًا.
119:118 احْتَقَرْتَ كُلَّ الضَّالِّينَ عَنْ فَرَائِضِكَ، لأَنَّ مَكْرَهُمْ بَاطِلٌ.
119:119 كَزَغَل عَزَلْتَ كُلَّ أَشْرَارِ الأَرْضِ، لِذلِكَ أَحْبَبْتُ شَهَادَاتِكَ.
119:120 قَدِ اقْشَعَرَّ لَحْمِي مِنْ رُعْبِكَ، وَمِنْ أَحْكَامِكَ جَزِعْتُ.

ع
119:121 أَجْرَيْتُ حُكْمًا وَعَدْلاً. لاَ تُسْلِمْنِي إِلَى ظَالِمِيَّ.
119:122 كُنْ ضَامِنَ عَبْدِكَ لِلْخَيْرِ، لِكَيْلاَ يَظْلِمَنِي الْمُسْتَكْبِرُونَ.
119:123 كَلَّتْ عَيْنَايَ اشْتِيَاقًا إِلَى خَلاَصِكَ وَإِلَى كَلِمَةِ بِرِّكَ.
119:124 اصْنَعْ مَعَ عَبْدِكَ حَسَبَ رَحْمَتِكَ، وَفَرَائِضَكَ عَلِّمْنِي.
119:125 عَبْدُكَ أَنَا. فَهِّمْنِي فَأَعْرِفَ شَهَادَاتِكَ.
119:126 إِنَّهُ وَقْتُ عَمَل لِلرَّبِّ. قَدْ نَقَضُوا شَرِيعَتَكَ.
119:127 لأَجْلِ ذلِكَ أَحْبَبْتُ وَصَايَاكَ أَكْثَرَ مِنَ الذَّهَبِ وَالإِبْرِيزِ.
119:128 لأَجْلِ ذلِكَ حَسِبْتُ كُلَّ وَصَايَاكَ فِي كُلِّ شَيْءٍ مُسْتَقِيمَةً. كُلَّ طَرِيقِ كَذِبٍ أَبْغَضْتُ.

ف
119:129 عَجِيبَةٌ هِيَ شَهَادَاتُكَ، لِذلِكَ حَفِظَتْهَا نَفْسِي.
119:130 فَتْحُ كَلاَمِكَ يُنِيرُ، يُعَقِّلُ الْجُهَّالَ.
119:131 فَغَرْتُ فَمِي وَلَهَثْتُ، لأَنِّي إِلَى وَصَايَاكَ اشْتَقْتُ.
119:132 الْتَفِتْ إِلَيَّ وَارْحَمْنِي، كَحَقِّ مُحِبِّي اسْمِكَ.
119:133 ثَبِّتْ خُطُوَاتِي فِي كَلِمَتِكَ، وَلاَ يَتَسَلَّطْ عَلَيَّ إِثْمٌ.
119:134 افْدِنِي مِنْ ظُلْمِ الإِنْسَانِ، فَأَحْفَظَ وَصَايَاكَ.
119:135 أَضِئْ بِوَجْهِكَ عَلَى عَبْدِكَ، وَعَلِّمْنِي فَرَائِضَكَ.
119:136 جَدَاوِلُ مِيَاهٍ جَرَتْ مِنْ عَيْنَيَّ، لأَنَّهُمْ لَمْ يَحْفَظُوا شَرِيعَتَكَ.

ص
119:137 بَارٌّ أَنْتَ يَا رَبُّ، وَأَحْكَامُكَ مُسْتَقِيمَةٌ.
119:138 عَدْلاً أَمَرْتَ بِشَهَادَاتِكَ، وَحَقًّا إِلَى الْغَايَةِ.
119:139 أَهْلَكَتْنِي غَيْرَتِي، لأَنَّ أَعْدَائِي نَسُوا كَلاَمَكَ.
119:140 كَلِمَتُكَ مُمَحَّصَةٌ جِدًّا، وَعَبْدُكَ أَحَبَّهَا.
119:141 صَغِيرٌ أَنَا وَحَقِيرٌ، أَمَّا وَصَايَاكَ فَلَمْ أَنْسَهَا.
119:142 عَدْلُكَ عَدْلٌ إِلَى الدَّهْرِ، وَشَرِيعَتُكَ حَقٌّ.
119:143 ضِيْقٌ وَشِدَّةٌ أَصَابَانِي، أَمَّا وَصَايَاكَ فَهِيَ لَذَّاتِي.
119:144 عَادِلَةٌ شَهَادَاتُكَ إِلَى الدَّهْرِ. فَهِّمْنِي فَأَحْيَا.

ق
119:145 صَرَخْتُ مِنْ كُلِّ قَلْبِي. اسْتَجِبْ لِي يَا رَبُّ. فَرَائِضَكَ أَحْفَظُ.
119:146 دَعَوْتُكَ. خَلِّصْنِي، فَأَحْفَظَ شَهَادَاتِكَ.
119:147 تَقَدَّمْتُ فِي الصُّبْحِ وَصَرَخْتُ. كَلاَمَكَ انْتَظَرْتُ.
119:148 تَقَدَّمَتْ عَيْنَايَ الْهُزُعَ، لِكَيْ أَلْهَجَ بِأَقْوَالِكَ.
119:149 صَوْتِيَ اسْتَمِعْ حَسَبَ رَحْمَتِكَ. يَا رَبُّ، حَسَبَ أَحْكَامِكَ أَحْيِنِي.
119:150 اقْتَرَبَ التَّابِعُونَ الرَّذِيلَةَ. عَنْ شَرِيعَتِكَ بَعُدُوا.
119:151 قَرِيبٌ أَنْتَ يَا رَبُّ، وَكُلُّ وَصَايَاكَ حَقٌّ.
119:152 مُنْذُ زَمَانٍ عَرَفْتُ مِنْ شَهَادَاتِكَ أَنَّكَ إِلَى الدَّهْرِ أَسَّسْتَهَا.

ر
119:153 اُنْظُرْ إِلَى ذُلِّي وَأَنْقِذْنِي، لأَنِّي لَمْ أَنْسَ شَرِيعَتَكَ.
119:154 أَحْسِنْ دَعْوَايَ وَفُكَّنِي. حَسَبَ كَلِمَتِكَ أَحْيِنِي.
119:155 الْخَلاَصُ بَعِيدٌ عَنِ الأَشْرَارِ، لأَنَّهُمْ لَمْ يَلْتَمِسُوا فَرَائِضَكَ.
119:156 كَثِيرَةٌ هِيَ مَرَاحِمُكَ يَا رَبُّ. حَسَبَ أَحْكَامِكَ أَحْيِنِي.
119:157 كَثِيرُونَ مُضْطَهِدِيَّ وَمُضَايِقِيَّ. أَمَّا شَهَادَاتُكَ فَلَمْ أَمِلْ عَنْهَا.
119:158 رَأَيْتُ الْغَادِرِينَ وَمَقَتُّ، لأَنَّهُمْ لَمْ يَحْفَظُوا كَلِمَتَكَ.
119:159 انْظُرْ أَنِّي أَحْبَبْتُ وَصَايَاكَ. يَا رَبُّ، حَسَبَ رَحْمَتِكَ أَحْيِنِي.
119:160 رَأْسُ كَلاَمِكَ حَقٌّ، وَإِلَى الدَّهْرِ كُلُّ أَحْكَامِ عَدْلِكَ.

ش
119:161 رُؤَسَاءُ اضْطَهَدُونِي بِلاَ سَبَبٍ، وَمِنْ كَلاَمِكَ جَزِعَ قَلْبِي.
119:162 أَبْتَهِجُ أَنَا بِكَلاَمِكَ كَمَنْ وَجَدَ غَنِيمَةً وَافِرَةً.
119:163 أَبْغَضْتُ الْكَذِبَ وَكَرِهْتُهُ، أَمَّا شَرِيعَتُكَ فَأَحْبَبْتُهَا.
119:164 سَبْعَ مَرَّاتٍ فِي النَّهَارِ سَبَّحْتُكَ عَلَى أَحْكَامِ عَدْلِكَ.
119:165 سَلاَمَةٌ جَزِيلَةٌ لِمُحِبِّي شَرِيعَتِكَ، وَلَيْسَ لَهُمْ مَعْثَرَةٌ.
119:166 رَجَوْتُ خَلاَصَكَ يَا رَبُّ، وَوَصَايَاكَ عَمِلْتُ.
119:167 حَفِظَتْ نَفْسِي شَهَادَاتِكَ، وَأُحِبُّهَا جِدًّا.
119:168 حَفِظْتُ وَصَايَاكَ وَشَهَادَاتِكَ، لأَنَّ كُلَّ طُرُقِي أَمَامَكَ.

ت
119:169 لِيَبْلُغْ صُرَاخِي إِلَيْكَ يَا رَبُّ. حَسَبَ كَلاَمِكَ فَهِّمْنِي.
119:170 لِتَدْخُلْ طِلْبَتِي إِلَى حَضْرَتِكَ. كَكَلِمَتِكَ نَجِّنِي.
119:171 تُنَبِّعُ شَفَتَايَ تَسْبِيحًا إِذَا عَلَّمْتَنِي فَرَائِضَكَ.
119:172 يُغَنِّي لِسَانِي بِأَقْوَالِكَ، لأَنَّ كُلَّ وَصَايَاكَ عَدْلٌ.
119:173 لِتَكُنْ يَدُكَ لِمَعُونَتِي، لأَنَّنِي اخْتَرْتُ وَصَايَاكَ.
119:174 اشْتَقْتُ إِلَى خَلاَصِكَ يَا رَبُّ، وَشَرِيعَتُكَ هِيَ لَذَّتِي.
119:175 لِتَحْيَ نَفْسِي وَتُسَبِّحَكَ، وَأَحْكَامُكَ لِتُعِنِّي.
119:176 ضَلَلْتُ ، كَشَاةٍ ضَالَّةٍ. اطْلُبْ عَبْدَكَ، لأَنِّي لَمْ أَنْسَ وَصَايَاكَ.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible