поклоню́ся ко хра́му свято́му Твоему́ и исповѣ́мся и́мени Твоему́ о ми́лости Твое́й и и́стинѣ Твое́й, я́ко возвели́чилъ еси́ надъ всѣ́мъ и́мя Твое́ свято́е.

Въ о́ньже а́ще де́нь призову́ Тя, ско́ро услы́ши мя́: умно́жиши мя́ въ души́ мое́й си́лою Твое́ю.

Да исповѣ́дятся Тебѣ́, Го́споди, вси́ ца́рiе зе́мстiи, я́ко услы́шаша вся́ глаго́лы у́стъ Твои́хъ:

и да воспою́тъ въ путе́хъ Госпо́днихъ, я́ко ве́лiя сла́ва Госпо́дня:

я́ко высо́къ Госпо́дь, и смире́нныя призира́етъ, и высо́кая издале́ча вѣ́сть.

А́ще пойду́ посредѣ́ ско́рби, живи́ши мя́: на гнѣ́въ вра́гъ мои́хъ просте́рлъ еси́ ру́ку Твою́, и спасе́ мя десни́ца Твоя́.

Госпо́дь возда́стъ за мя́: Го́споди, ми́лость Твоя́ во вѣ́къ: дѣ́лъ руку́ Твое́ю не пре́зри.

Въ коне́цъ Дави́ду, псало́мъ Заха́рiинъ, въ разсѣ́янiи.

Го́споди, искуси́лъ мя́ еси́ и позна́лъ мя́ еси́: Ты́ позна́лъ еси́ сѣда́нiе мое́ и воста́нiе мое́.

Ты́ разумѣ́лъ еси́ помышле́нiя моя́ издале́ча:

стезю́ мою́ и у́же мое́ Ты́ еси́ изслѣ́довалъ и вся́ пути́ моя́ прови́дѣлъ еси́.

Я́ко нѣ́сть льсти́ въ язы́цѣ мое́мъ: се́, Го́споди, Ты́ позна́лъ еси́

вся́ послѣ́дняя и дре́вняя: Ты́ созда́лъ еси́ мя́ и положи́лъ еси́ на мнѣ́ ру́ку Твою́.

Удиви́ся ра́зумъ Тво́й от мене́, утверди́ся, не возмогу́ къ нему́.

Ка́мо пойду́ от Ду́ха твоего́? И от лица́ Твоего́ ка́мо бѣжу́?

А́ще взы́ду на небо, Ты́ та́мо еси́: а́ще сни́ду во а́дъ, та́мо еси́.

А́ще возму́ крилѣ́ мои́ ра́но и вселю́ся въ послѣ́днихъ мо́ря,

и та́мо бо рука́ Твоя́ наста́витъ мя́, и удержи́тъ мя́ десни́ца Твоя́.

И рѣ́хъ: еда́ тма́ попере́тъ мя́? И но́щь просвѣще́нiе въ сла́дости мое́й.

Я́ко тма́ не помрачи́тся от Тебе́, и но́щь я́ко де́нь просвѣти́тся: я́ко тма́ ея́, та́ко и свѣ́тъ ея́.

Я́ко Ты́ созда́лъ {стяжа́лъ} еси́ утро́бы моя́, воспрiя́лъ мя́ еси́ изъ чре́ва ма́тере моея́.

Исповѣ́мся Тебѣ́, я́ко стра́шно удиви́лся еси́: чу́дна дѣла́ Твоя́, и душа́ моя́ зна́етъ зѣло́.

Не утаи́ся ко́сть моя́ от Тебе́, ю́же сотвори́лъ еси́ въ та́йнѣ, и соста́въ мо́й въ преиспо́днихъ земли́.

Несодѣ́ланное мое́ ви́дѣстѣ о́чи Твои́, и въ кни́зѣ Твое́й вси́ напи́шутся: во дне́хъ сози́ждутся, и никто́же въ ни́хъ.

Мнѣ́ же зѣло́ че́стни бы́ша дру́зи Твои́, Бо́же, зѣло́ утверди́шася влады́чествiя и́хъ:

изочту́ и́хъ, и па́че песка́ умно́жатся: воста́хъ, и еще́ е́смь съ Тобо́ю.

А́ще избiе́ши грѣ́шники, Бо́же: му́жiе крове́й, уклони́теся от мене́.

Я́ко ревни́ви есте́ въ помышле́нiихъ, прiи́мутъ въ суету́ гра́ды Твоя́.

Не ненави́дящыя ли Тя́, Го́споди, возненави́дѣхъ, и о вразѣ́хъ Твои́хъ иста́яхъ?

Соверше́нною не́навистiю возненави́дѣхъ я́: во враги́ бы́ша ми́.

Искуси́ мя, Бо́же, и увѣ́ждь се́рдце мое́: истяжи́ мя и разумѣ́й стези́ моя́:

и ви́ждь, а́ще пу́ть беззако́нiя во мнѣ́, и наста́ви мя́ на пу́ть вѣ́ченъ.

Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.^–

^–Изми́ мя, Го́споди, от человѣ́ка лука́ва, от му́жа непра́ведна изба́ви мя́:

²и́же помы́слиша непра́вду въ се́рдцы, ве́сь де́нь ополча́ху бра́ни:

³изостри́ша язы́къ сво́й я́ко змiи́нъ: я́дъ а́спидовъ подъ устна́ми и́хъ.

⁴Сохрани́ мя, Го́споди, изъ руки́ грѣ́шничи, от человѣ́къ непра́ведныхъ изми́ мя, и́же помы́слиша запя́ти стопы́ моя́.

⁵Скры́ша го́рдiи сѣ́ть мнѣ́ и у́жы, препя́ша сѣ́ть нога́ма мои́ма:
⁶при стези́ собла́зны положи́ша ми́.

Рѣ́хъ Го́сподеви: Бо́гъ мо́й еси́ Ты́, внуши́, Го́споди, гла́съ моле́нiя моего́.

Го́споди, Го́споди, си́ло спасе́нiя моего́, осѣни́лъ еси́ надъ главо́ю мое́ю въ де́нь бра́ни.

Не преда́ждь мене́, Го́споди, от жела́нiя моего́ грѣ́шнику: помы́слиша на мя́, не оста́ви мене́, да не когда́ вознесу́тся.

Глава́ окруже́нiя и́хъ, тру́дъ усте́нъ и́хъ покры́етъ я́.

Паду́тъ на ни́хъ у́глiя о́гненная, низложи́ши я́ во страсте́хъ, и не постоя́тъ.

Му́жъ язы́ченъ не испра́вится на земли́: му́жа непра́ведна зла́я уловя́тъ во истлѣ́нiе.

Позна́хъ, я́ко сотвори́тъ Госпо́дь су́дъ ни́щымъ и ме́сть убо́гимъ.

Оба́че пра́веднiи исповѣ́дятся и́мени Твоему́, и вселя́тся пра́вiи съ лице́мъ Твои́мъ.

Псало́мъ Дави́ду.

Го́споди, воззва́хъ къ Тебѣ́, услы́ши мя́: вонми́ гла́су моле́нiя моего́, внегда́ воззва́ти ми́ къ Тебѣ́.

Да испра́вится моли́тва моя́ я́ко кади́ло предъ Тобо́ю: воздѣя́нiе руку́ мое́ю, же́ртва вече́рняя.

Положи́, Го́споди, хране́нiе усто́мъ мои́мъ и две́рь огражде́нiя о устна́хъ мои́хъ.

Не уклони́ се́рдце мое́ въ словеса́ лука́вствiя, непщева́ти вины́ о грѣсѣ́хъ съ человѣ́ки дѣ́лающими беззако́нiе: и не сочту́ся со избра́нными и́хъ.

Нака́жетъ мя́ пра́ведникъ ми́лостiю и обличи́тъ мя́, еле́й же грѣ́шнаго да не нама́ститъ главы́ моея́: я́ко еще́ и моли́тва моя́ во благоволе́нiихъ и́хъ.

Поже́рты бы́ша при ка́мени судiи́ и́хъ: услы́шатся глаго́ли мои́, я́ко возмого́ша {услади́шася}.

Я́ко то́лща земли́ просѣ́деся на земли́, расточи́шася ко́сти и́хъ при а́дѣ.

Я́ко къ Тебѣ́, Го́споди, Го́споди, о́чи мои́: на Тя́ упова́хъ, не отъими́ ду́шу мою́:

сохрани́ мя от сѣ́ти, ю́же соста́виша ми́, и от собла́знъ дѣ́лающихъ беззако́нiе.

Паду́тъ во мре́жу свою́ грѣ́шницы: еди́нъ е́смь а́зъ, до́ндеже прейду́.

Ра́зума Дави́ду, внегда́ бы́ти ему́ въ верте́пѣ моля́щемуся.

Гла́сомъ мои́мъ ко Го́споду воззва́хъ, гла́сомъ мои́мъ ко Го́споду помоли́хся.

Пролiю́ предъ Ни́мъ моле́нiе мое́, печа́ль мою́ предъ Ни́мъ возвѣщу́.

Внегда́ изчеза́ти от мене́ ду́ху моему́, и ты́ позна́лъ еси́ стези́ моя́: на пути́ се́мъ, по нему́же хожда́хъ, скры́ша сѣ́ть мнѣ́.

Сматря́хъ одесну́ю и возгля́дахъ, и не бѣ́ зна́яй мене́: поги́бе бѣ́гство от мене́, и нѣ́сть взыска́яй ду́шу мою́.

Воззва́хъ къ Тебѣ́, Го́споди, рѣ́хъ: Ты́ еси́ упова́нiе мое́, ча́сть моя́ еси́ на земли́ живы́хъ.

Вонми́ моле́нiю моему́, я́ко смири́хся зѣло́: изба́ви мя́ от гоня́щихъ мя́, я́ко укрепи́шася па́че мене́.

Изведи́ изъ темни́цы ду́шу мою́, исповѣ́датися и́мени твоему́: мене́ жду́тъ пра́ведницы, до́ндеже возда́си мнѣ́.

Псало́мъ Дави́ду, егда́ гоня́ше его́ Авессало́мъ сы́нъ его́.

Го́споди, услы́ши моли́тву мою́, внуши́ моле́нiе мое́ во и́стинѣ Твое́й, услы́ши мя́ въ пра́вдѣ Твое́й:

и не вни́ди въ су́дъ съ рабо́мъ Твои́мъ, я́ко не оправди́тся предъ Тобо́ю вся́къ живы́й.

Я́ко погна́ вра́гъ ду́шу мою́: смири́лъ е́сть въ зе́млю живо́тъ мо́й: посади́лъ мя́ е́сть въ те́мныхъ, я́ко ме́ртвыя вѣ́ка.

И уны́ во мнѣ́ ду́хъ мо́й, во мнѣ́ смяте́ся се́рдце мое́.

Помяну́хъ дни́ дре́внiя, поучи́хся во всѣ́хъ дѣ́лѣхъ Твои́хъ, въ творе́нiихъ руку́ Твое́ю поуча́хся.

Воздѣ́хъ къ Тебѣ́ ру́цѣ мои́: душа́ моя́ я́ко земля́ безво́дная Тебѣ́.

Ско́ро услы́ши мя́, Го́споди, изчезе́ ду́хъ мо́й: не отврати́ лица́ Твоего́ от мене́, и уподо́блюся низходя́щымъ въ ро́въ.

Слы́шану сотвори́ мнѣ́ зау́тра ми́лость Твою́, я́ко на Тя́ упова́хъ: скажи́ мнѣ́, Го́споди, пу́ть, въ о́ньже пойду́, я́ко къ Тебѣ́ взя́хъ ду́шу мою́.

Изми́ мя от вра́гъ мои́хъ, Го́споди, къ Тебѣ́ прибѣго́хъ.

Научи́ мя твори́ти во́лю Твою́, я́ко Ты́ еси́ Бо́гъ мо́й: Ду́хъ Тво́й благі́й наста́витъ мя́ на зе́млю пра́ву.

И́мене Твоего́ ра́ди, Го́споди, живи́ши мя́ пра́вдою Твое́ю: изведе́ши от печа́ли ду́шу мою́:

и ми́лостiю Твое́ю потреби́ши враги́ моя́ и погуби́ши вся́ стужа́ющыя души́ мое́й: я́ко а́зъ ра́бъ Тво́й е́смь.

Греческий [Greek (Koine)]

αλληλουια

αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου αἰνεῖτε δοῦλοι κύριον

οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ κυρίου ἐν αὐλαῖς οἴκου θεοῦ ἡμῶν

αἰνεῖτε τὸν κύριον ὅτι ἀγαθὸς κύριος ψάλατε τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ὅτι καλόν

ὅτι τὸν Ιακωβ ἐξελέξατο ἑαυτῷ ὁ κύριος Ισραηλ εἰς περιουσιασμὸν αὐτοῦ

ὅτι ἐγὼ ἔγνων ὅτι μέγας κύριος καὶ ὁ κύριος ἡμῶν παρὰ πάντας τοὺς θεούς

πάντα ὅσα ἠθέλησεν ὁ κύριος ἐποίησεν ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐν τῇ γῇ ἐν ταῖς θαλάσσαις καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἀβύσσοις

ἀνάγων νεφέλας ἐξ ἐσχάτου τῆς γῆς ἀστραπὰς εἰς ὑετὸν ἐποίησεν ὁ ἐξάγων ἀνέμους ἐκ θησαυρῶν αὐτοῦ

ὃς ἐπάταξεν τὰ πρωτότοκα Αἰγύπτου ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους

ἐξαπέστειλεν σημεῖα καὶ τέρατα ἐν μέσῳ σου Αἴγυπτε ἐν Φαραω καὶ ἐν πᾶσι τοῖς δούλοις αὐτοῦ

ὃς ἐπάταξεν ἔθνη πολλὰ καὶ ἀπέκτεινεν βασιλεῖς κραταιούς

τὸν Σηων βασιλέα τῶν Αμορραίων καὶ τὸν Ωγ βασιλέα τῆς Βασαν καὶ πάσας τὰς βασιλείας Χανααν

καὶ ἔδωκεν τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομίαν κληρονομίαν Ισραηλ λαῷ αὐτοῦ

κύριε τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα κύριε τὸ μνημόσυνόν σου εἰς γενεὰν καὶ γενεάν

ὅτι κρινεῖ κύριος τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς δούλοις αὐτοῦ παρακληθήσεται

τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων

στόμα ἔχουσιν καὶ οὐ λαλήσουσιν ὀφθαλμοὺς ἔχουσιν καὶ οὐκ ὄψονται

ὦτα ἔχουσιν καὶ οὐκ ἐνωτισθήσονται ῥῖνας ἔχουσιν καὶ οὐκ ὀσφρανθήσονται χεῖρας ἔχουσιν καὶ οὐ ψηλαφήσουσιν πόδας ἔχουσιν καὶ οὐ περιπατήσουσιν οὐ φωνήσουσιν ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν οὐδὲ γάρ ἐστιν πνεῦμα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν

ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτοῖς

οἶκος Ισραηλ εὐλογήσατε τὸν κύριον οἶκος Ααρων εὐλογήσατε τὸν κύριον

οἶκος Λευι εὐλογήσατε τὸν κύριον οἱ φοβούμενοι τὸν κύριον εὐλογήσατε τὸν κύριον

εὐλογητὸς κύριος ἐκ Σιων ὁ κατοικῶν Ιερουσαλημ

αλληλουια

ἐξομολογεῖσθε τῷ κυρίῳ ὅτι χρηστός ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

ἐξομολογεῖσθε τῷ θεῷ τῶν θεῶν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

ἐξομολογεῖσθε τῷ κυρίῳ τῶν κυρίων ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ ποιοῦντι θαυμάσια μεγάλα μόνῳ ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ ποιήσαντι τοὺς οὐρανοὺς ἐν συνέσει ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ στερεώσαντι τὴν γῆν ἐπὶ τῶν ὑδάτων ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ ποιήσαντι φῶτα μεγάλα μόνῳ ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τὸν ἥλιον εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τὴν σελήνην καὶ τὰ ἄστρα εἰς ἐξουσίαν τῆς νυκτός ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ πατάξαντι Αἴγυπτον σὺν τοῖς πρωτοτόκοις αὐτῶν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ ἐξαγαγόντι τὸν Ισραηλ ἐκ μέσου αὐτῶν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ ἐν βραχίονι ὑψηλῷ ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ καταδιελόντι τὴν ἐρυθρὰν θάλασσαν εἰς διαιρέσεις ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ διαγαγόντι τὸν Ισραηλ διὰ μέσου αὐτῆς ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ ἐκτινάξαντι Φαραω καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ εἰς θάλασσαν ἐρυθράν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ διαγαγόντι τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ τῷ ἐξαγαγόντι ὕδωρ ἐκ πέτρας ἀκροτόμου ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ πατάξαντι βασιλεῖς μεγάλους ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ ἀποκτείναντι βασιλεῖς κραταιούς ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τὸν Σηων βασιλέα τῶν Αμορραίων ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ τὸν Ωγ βασιλέα τῆς Βασαν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ δόντι τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομίαν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

κληρονομίαν Ισραηλ δούλῳ αὐτοῦ ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

ὅτι ἐν τῇ ταπεινώσει ἡμῶν ἐμνήσθη ἡμῶν ὁ κύριος ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

καὶ ἐλυτρώσατο ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

ὁ διδοὺς τροφὴν πάσῃ σαρκί ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

ἐξομολογεῖσθε τῷ θεῷ τοῦ οὐρανοῦ ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐξομολογεῖσθε τῷ κυρίῳ τῶν κυρίων ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ

τῷ Δαυιδ

ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιων

ἐπὶ ταῖς ἰτέαις ἐν μέσῳ αὐτῆς ἐκρεμάσαμεν τὰ ὄργανα ἡμῶν

ὅτι ἐκεῖ ἐπηρώτησαν ἡμᾶς οἱ αἰχμαλωτεύσαντες ἡμᾶς λόγους ᾠδῶν καὶ οἱ ἀπαγαγόντες ἡμᾶς ὕμνον ᾄσατε ἡμῖν ἐκ τῶν ᾠδῶν Σιων

πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας

ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου Ιερουσαλημ ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου

κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου ἐὰν μή σου μνησθῶ ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Ιερουσαλημ ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου

μνήσθητι κύριε τῶν υἱῶν Εδωμ τὴν ἡμέραν Ιερουσαλημ τῶν λεγόντων ἐκκενοῦτε ἐκκενοῦτε ἕως ὁ θεμέλιος ἐν αὐτῇ

θυγάτηρ Βαβυλῶνος ἡ ταλαίπωρος μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν

μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν

τῷ Δαυιδ

ἐξομολογήσομαί σοι κύριε ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου ὅτι ἤκουσας τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου καὶ ἐναντίον ἀγγέλων ψαλῶ σοι

προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου καὶ ἐξομολογήσομαι τῷ ὀνόματί σου ἐπὶ τῷ ἐλέει σου καὶ τῇ ἀληθείᾳ σου ὅτι ἐμεγάλυνας ἐπὶ πᾶν ὄνομα τὸ λόγιόν σου

ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλέσωμαί σε ταχὺ ἐπάκουσόν μου πολυωρήσεις με ἐν ψυχῇ μου ἐν δυνάμει

ἐξομολογησάσθωσάν σοι κύριε πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ὅτι ἤκουσαν πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός σου

καὶ ᾀσάτωσαν ἐν ταῖς ὁδοῖς κυρίου ὅτι μεγάλη ἡ δόξα κυρίου

ὅτι ὑψηλὸς κύριος καὶ τὰ ταπεινὰ ἐφορᾷ καὶ τὰ ὑψηλὰ ἀπὸ μακρόθεν γινώσκει

ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ θλίψεως ζήσεις με ἐπ᾿ ὀργὴν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χεῖρά σου καὶ ἔσωσέν με ἡ δεξιά σου

κύριος ἀνταποδώσει ὑπὲρ ἐμοῦ κύριε τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρῇς

εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

κύριε ἐδοκίμασάς με καὶ ἔγνως με

σὺ ἔγνως τὴν καθέδραν μου καὶ τὴν ἔγερσίν μου σὺ συνῆκας τοὺς διαλογισμούς μου ἀπὸ μακρόθεν

τὴν τρίβον μου καὶ τὴν σχοῖνόν μου σὺ ἐξιχνίασας καὶ πάσας τὰς ὁδούς μου προεῖδες

ὅτι οὐκ ἔστιν λόγος ἐν γλώσσῃ μου

ἰδού κύριε σὺ ἔγνως πάντα τὰ ἔσχατα καὶ τὰ ἀρχαῖα σὺ ἔπλασάς με καὶ ἔθηκας ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν χεῖρά σου

ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ ἐκραταιώθη οὐ μὴ δύνωμαι πρὸς αὐτήν

ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω

ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν σὺ εἶ ἐκεῖ ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην πάρει

ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης

καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου

καὶ εἶπα ἄρα σκότος καταπατήσει με καὶ νὺξ φωτισμὸς ἐν τῇ τρυφῇ μου

ὅτι σκότος οὐ σκοτισθήσεται ἀπὸ σοῦ καὶ νὺξ ὡς ἡμέρα φωτισθήσεται ὡς τὸ σκότος αὐτῆς οὕτως καὶ τὸ φῶς αὐτῆς

ὅτι σὺ ἐκτήσω τοὺς νεφρούς μου κύριε ἀντελάβου μου ἐκ γαστρὸς μητρός μου

ἐξομολογήσομαί σοι ὅτι φοβερῶς ἐθαυμαστώθην θαυμάσια τὰ ἔργα σου καὶ ἡ ψυχή μου γινώσκει σφόδρα

οὐκ ἐκρύβη τὸ ὀστοῦν μου ἀπὸ σοῦ ὃ ἐποίησας ἐν κρυφῇ καὶ ἡ ὑπόστασίς μου ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς

τὸ ἀκατέργαστόν μου εἴδοσαν οἱ ὀφθαλμοί σου καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται ἡμέρας πλασθήσονται καὶ οὐθεὶς ἐν αὐτοῖς

ἐμοὶ δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου ὁ θεός λίαν ἐκραταιώθησαν αἱ ἀρχαὶ αὐτῶν

ἐξαριθμήσομαι αὐτούς καὶ ὑπὲρ ἄμμον πληθυνθήσονται ἐξηγέρθην καὶ ἔτι εἰμὶ μετὰ σοῦ

ἐὰν ἀποκτείνῃς ἁμαρτωλούς ὁ θεός ἄνδρες αἱμάτων ἐκκλίνατε ἀπ᾿ ἐμοῦ

ὅτι ἐρεῖς εἰς διαλογισμόν λήμψονται εἰς ματαιότητα τὰς πόλεις σου

οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε κύριε ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοῖς ἐχθροῖς σου ἐξετηκόμην

τέλειον μῖσος ἐμίσουν αὐτούς εἰς ἐχθροὺς ἐγένοντό μοι

δοκίμασόν με ὁ θεός καὶ γνῶθι τὴν καρδίαν μου ἔτασόν με καὶ γνῶθι τὰς τρίβους μου

καὶ ἰδὲ εἰ ὁδὸς ἀνομίας ἐν ἐμοί καὶ ὁδήγησόν με ἐν ὁδῷ αἰωνίᾳ

εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

ἐξελοῦ με κύριε ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ῥῦσαί με

οἵτινες ἐλογίσαντο ἀδικίας ἐν καρδίᾳ ὅλην τὴν ἡμέραν παρετάσσοντο πολέμους

ἠκόνησαν γλῶσσαν αὐτῶν ὡσεὶ ὄφεως ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν (διάψαλμα)

φύλαξόν με κύριε ἐκ χειρὸς ἁμαρτωλοῦ ἀπὸ ἀνθρώπων ἀδίκων ἐξελοῦ με οἵτινες ἐλογίσαντο ὑποσκελίσαι τὰ διαβήματά μου

ἔκρυψαν ὑπερήφανοι παγίδα μοι καὶ σχοινία διέτειναν παγίδας τοῖς ποσίν μου ἐχόμενα τρίβου σκάνδαλον ἔθεντό μοι (διάψαλμα)

εἶπα τῷ κυρίῳ θεός μου εἶ σύ ἐνώτισαι κύριε τὴν φωνὴν τῆς δεήσεώς μου

κύριε κύριε δύναμις τῆς σωτηρίας μου ἐπεσκίασας ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου ἐν ἡμέρᾳ πολέμου

μὴ παραδῷς με κύριε ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας μου ἁμαρτωλῷ διελογίσαντο κατ᾿ ἐμοῦ μὴ ἐγκαταλίπῃς με μήποτε ὑψωθῶσιν (διάψαλμα)

ἡ κεφαλὴ τοῦ κυκλώματος αὐτῶν κόπος τῶν χειλέων αὐτῶν καλύψει αὐτούς

πεσοῦνται ἐπ᾿ αὐτοὺς ἄνθρακες ἐν πυρὶ καταβαλεῖς αὐτούς ἐν ταλαιπωρίαις οὐ μὴ ὑποστῶσιν

ἀνὴρ γλωσσώδης οὐ κατευθυνθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς ἄνδρα ἄδικον κακὰ θηρεύσει εἰς διαφθοράν

ἔγνων ὅτι ποιήσει κύριος τὴν κρίσιν τοῦ πτωχοῦ καὶ τὴν δίκην τῶν πενήτων

πλὴν δίκαιοι ἐξομολογήσονται τῷ ὀνόματί σου καὶ κατοικήσουσιν εὐθεῖς σὺν τῷ προσώπῳ σου

ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

κύριε ἐκέκραξα πρὸς σέ εἰσάκουσόν μου πρόσχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σέ

κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου ἔπαρσις τῶν χειρῶν μου θυσία ἑσπερινή

θοῦ κύριε φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου

μὴ ἐκκλίνῃς τὴν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις σὺν ἀνθρώποις ἐργαζομένοις ἀνομίαν καὶ οὐ μὴ συνδυάσω μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν

παιδεύσει με δίκαιος ἐν ἐλέει καὶ ἐλέγξει με ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου ὅτι ἔτι καὶ ἡ προσευχή μου ἐν ταῖς εὐδοκίαις αὐτῶν

κατεπόθησαν ἐχόμενα πέτρας οἱ κριταὶ αὐτῶν ἀκούσονται τὰ ῥήματά μου ὅτι ἡδύνθησαν

ὡσεὶ πάχος γῆς διερράγη ἐπὶ τῆς γῆς διεσκορπίσθη τὰ ὀστᾶ ἡμῶν παρὰ τὸν ᾅδην

ὅτι πρὸς σέ κύριε κύριε οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπὶ σὲ ἤλπισα μὴ ἀντανέλῃς τὴν ψυχήν μου

φύλαξόν με ἀπὸ παγίδος ἧς συνεστήσαντό μοι καὶ ἀπὸ σκανδάλων τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν

πεσοῦνται ἐν ἀμφιβλήστρῳ αὐτοῦ ἁμαρτωλοί κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγὼ ἕως οὗ ἂν παρέλθω

συνέσεως τῷ Δαυιδ ἐν τῷ εἶναι αὐτὸν ἐν τῷ σπηλαίῳ προσευχή

φωνῇ μου πρὸς κύριον ἐκέκραξα φωνῇ μου πρὸς κύριον ἐδεήθην

ἐκχεῶ ἐναντίον αὐτοῦ τὴν δέησίν μου τὴν θλῖψίν μου ἐνώπιον αὐτοῦ ἀπαγγελῶ

ἐν τῷ ἐκλείπειν ἐξ ἐμοῦ τὸ πνεῦμά μου καὶ σὺ ἔγνως τὰς τρίβους μου ἐν ὁδῷ ταύτῃ ᾗ ἐπορευόμην ἔκρυψαν παγίδα μοι

κατενόουν εἰς τὰ δεξιὰ καὶ ἐπέβλεπον ὅτι οὐκ ἦν ὁ ἐπιγινώσκων με ἀπώλετο φυγὴ ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐκζητῶν τὴν ψυχήν μου

ἐκέκραξα πρὸς σέ κύριε εἶπα σὺ εἶ ἡ ἐλπίς μου μερίς μου ἐν γῇ ζώντων

πρόσχες πρὸς τὴν δέησίν μου ὅτι ἐταπεινώθην σφόδρα ῥῦσαί με ἐκ τῶν καταδιωκόντων με ὅτι ἐκραταιώθησαν ὑπὲρ ἐμέ

ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου κύριε ἐμὲ ὑπομενοῦσιν δίκαιοι ἕως οὗ ἀνταποδῷς μοι

ψαλμὸς τῷ Δαυιδ ὅτε αὐτὸν ὁ υἱὸς καταδιώκει

κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου ἐπάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου

καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν

ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου ἐκάθισέν με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος

καὶ ἠκηδίασεν ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου

ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων καὶ ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου ἐν ποιήμασιν τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων

διεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς σέ ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι (διάψαλμα)

ταχὺ εἰσάκουσόν μου κύριε ἐξέλιπεν τὸ πνεῦμά μου μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον

ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα γνώρισόν μοι κύριε ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου

ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου κύριε ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον

δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου ὅτι σὺ εἶ ὁ θεός μου τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ

ἕνεκα τοῦ ὀνόματός σου κύριε ζήσεις με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου

καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολεθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου ὅτι δοῦλός σού εἰμι ἐγώ

Арабский (Arabic Van Dyke)

^135:1 هللويا. سبحوا اسم الرب. سبحوا يا عبيد الرب

^135:2 الواقفين في بيت الرب في ديار بيت الهنا

^135:3 سبحوا الرب لان الرب صالح. رنموا لاسمه لان ذاك حلو.

^135:4 لان الرب قد اختار يعقوب لذاته واسرائيل لخاصته.

^135:5 لاني انا قد عرفت ان الرب عظيم وربنا فوق جميع الآلهة.

^135:6 كل ما شاء الرب صنع في السموات وفي الارض في البحار وفي كل اللجج.

^135:7 المصعد السحاب من اقاصي الارض. الصانع بروقا للمطر. المخرج الريح من خزائنه.

^135:8 الذي ضرب ابكار مصر من الناس الى البهائم.

^135:9 ارسل آيات وعجائب في وسطك يا مصر على فرعون وعلى كل عبيده.

^135:10 الذي ضرب امما كثيرة وقتل ملوكا اعزاء

^135:11 سيحون ملك الاموريين وعوج ملك باشان وكل ممالك كنعان.

^135:12 واعطى ارضهم ميراثا. ميراثا لاسرائيل شعبه

^135:13 يا رب اسمك الى الدهر. يا رب ذكرك الى دور فدور.

^135:14 لان الرب يدين شعبه وعلى عبيده يشفق.

^135:15 اصنام الامم فضة وذهب عمل ايدي الناس.

^135:16 لها افواه ولا تتكلم. لها اعين ولا تبصر.

^135:17 لها آذان ولا تسمع. كذلك ليس في افواهها نفس.

^135:18 مثلها يكون صانعوها وكل من يتكل عليها.

^135:19 يا بيت اسرائيل باركوا الرب. يا بيت هرون باركوا الرب.

^135:20 يا بيت لاوي باركوا الرب. يا خائفي الرب باركوا الرب.

^135:21 مبارك الرب من صهيون الساكن في اورشليم. هللويا

^136:1 احمدوا الرب لانه صالح لان الى الابد رحمته‏.

^136:2 احمدوا اله الآلهة لان الى الابد رحمته.

^136:3 احمدوا رب الارباب لان الى الابد رحمته.

^136:4 الصانع العجائب العظام وحده لان الى الابد رحمته.

^136:5 الصانع السموات بفهم لان الى الابد رحمته.

^136:6 الباسط الارض على المياه لان الى الابد رحمته.

^136:7 الصانع انوارا عظيمة لان الى الابد رحمته.

^136:8 الشمس لحكم النهار لان الى الابد رحمته.

^136:9 القمر والكواكب لحكم الليل لان الى الابد رحمته.

^136:10 الذي ضرب مصر مع ابكارها لان الى الابد رحمته.

^136:11 واخرج اسرائيل من وسطهم لان الى الابد رحمته.

^136:12 بيد شديدة وذراع ممدودة لان الى الابد رحمته.

^136:13 الذي شق بحر سوف الى شقق لان الى الابد رحمته.

^136:14 وعبر اسرائيل في وسطه لان الى الابد رحمته.

^136:15 ودفع فرعون وقوته في بحر سوف لان الى الابد رحمته.

^136:16 الذي سار بشعبه في البرية لان الى الابد رحمته.

^136:17 الذي ضرب ملوكا عظماء لان الى الابد رحمته.

^136:18 وقتل ملوكا اعزاء لان الى الابد رحمته.

^136:19 سيحون ملك الاموريين لان الى الابد رحمته

^136:20 وعوج ملك باشان لان الى الابد رحمته.

^136:21 واعطى ارضهم ميراثا لان الى الابد رحمته‏

^136:22 ميراثا لاسرائيل عبده لان الى الابد رحمته.

^136:23 الذي في مذلتنا ذكرنا لان الى الابد رحمته.

^136:24 ونجانا من اعدائنا لان الى الابد رحمته.

^136:25 الذي يعطي خبزا لكل بشر لان الى الابد رحمته.

^136:26 احمدوا اله السموات لان الى الابد رحمته

^137:1 على انهار بابل هناك جلسنا. بكينا ايضا عندما تذكرنا صهيون.

^137:2 على الصفصاف في وسطها علقنا اعوادنا.

^137:3 لانه هناك سألنا الذين سبونا كلام ترنيمة ومعذبونا سألونا فرحا قائلين رنموا لنا من ترنيمات صهيون

^137:4 كيف نرنم ترنيمة الرب في ارض غريبة.

^137:5 ان نسيتك يا اورشليم تنسى يميني.

^137:6 ليلتصق لساني بحنكي ان لم اذكرك ان لم افضل اورشليم على اعظم فرحي

^137:7 اذكر يا رب لبني ادوم يوم اورشليم القائلين هدوا هدوا حتى الى اساسها.

^137:8 يا بنت بابل المخربة طوبى لمن يجازيك جزاءك الذي جازيتنا.

^137:9 طوبى لمن يمسك اطفالك ويضرب بهم الصخرة

^138:1 لداود. احمدك من كل قلبي. قدام الآلهة ارنم لك.

^138:2 اسجد في هيكل قدسك واحمد اسمك على رحمتك وحقك لانك قد عظمت كلمتك على كل اسمك.

^138:3 في يوم دعوتك اجبتني. شجعتني قوة في نفسي

^138:4 يحمدك يا رب كل ملوك الارض اذا سمعوا كلمات فمك.

^138:5 ويرنمون في طرق الرب لان مجد الرب عظيم.

^138:6 لان الرب عال ويرى المتواضع. اما المتكبر فيعرفه من بعيد.

^138:7 ان سلكت في وسط الضيق تحيني. على غضب اعدائي تمد يدك وتخلّصني يمينك.

^138:8 الرب يحامي عني. يا رب رحمتك الى الابد. عن اعمال يديك لا تتخل

^139:1 لامام المغنين. لداود. مزمور. يا رب قد اختبرتني وعرفتني.

^139:2 انت عرفت جلوسي وقيامي. فهمت فكري من بعيد

^139:3 مسلكي ومربضي ذريت وكل طرقي عرفت.

^139:4 لانه ليس كلمة في لساني الا وانت يا رب عرفتها كلها.

^139:5 من خلف ومن قدام حاصرتني وجعلت عليّ يدك.

^139:6 عجيبة هذه المعرفة فوقي ارتفعت لا استطيعها.

^139:7 اين اذهب من روحك ومن وجهك اين اهرب.

^139:8 ان صعدت الى السموات فانت هناك. وان فرشت في الهاوية فها انت.

^139:9 ان اخذت جناحي الصبح وسكنت في اقاصي البحر

^139:10 فهناك ايضا تهديني يدك وتمسكني يمينك.

^139:11 فقلت انما الظلمة تغشاني. فالليل يضيء حولي.

^139:12 الظلمة ايضا لا تظلم لديك والليل مثل النهار يضيء. كالظلمة هكذا النور

^139:13 لانك انت اقتنيت كليتيّ. نسجتني في بطن امي.

^139:14 احمدك من اجل اني قد امتزت عجبا. عجيبة هي اعمالك ونفسي تعرف ذلك يقينا.

^139:15 لم تختف عنك عظامي حينما صنعت في الخفاء ورقمت في اعماق الارض.

^139:16 رأت عيناك اعضائي وفي سفرك كلها كتبت يوم تصورت اذ لم يكن واحد منها.

^139:17 ما اكرم افكارك يا الله عندي ما اكثر جملتها.

^139:18 ان احصها فهي اكثر من الرمل. استيقظت وانا بعد معك.

^139:19 ليتك تقتل الاشرار يا الله. فيا رجال الدماء ابعدوا عني.

^139:20 الذين يكلمونك بالمكر ناطقين بالكذب هم اعداؤك.

^139:21 ألا ابغض مبغضيك يا رب وامقت مقاوميك.

^139:22 بغضا تاما ابغضتهم. صاروا لي اعداء

^139:23 اختبرني يا الله واعرف قلبي امتحني واعرف افكاري.

^139:24 وانظر ان كان فيّ طريق باطل واهدني طريقا ابديا

^140:1 لامام المغنين. مزمور لداود. انقذني يا رب من اهل الشر. من رجل الظلم احفظني.

^140:2 الذين يتفكرون بشرور في قلوبهم. اليوم كله يجتمعون للقتال.

^140:3 سنوا ألسنتهم كحية حمة الافعوان تحت شفاههم. سلاه.

^140:4 احفظني يا رب من يدي الشرير. من رجل الظلم انقذني. الذين تفكروا في تعثير خطواتي.

^140:5 اخفى لي المستكبرون فخا وحبالا. مدوا شبكة بجانب الطريق. وضعوا لي اشراكا. سلاه

^140:6 قلت للرب انت الهي. اصغ يا رب الى صوت تضرعاتي.

^140:7 يا رب السيد قوة خلاصي ظللت راسي في يوم القتال.

^140:8 لا تعط يا رب شهوات الشرير. لا تنجح مقاصده. يترفعون. سلاه.

^140:9 اما رؤوس المحيطين بي فشقاء شفاههم يغطيهم.

^140:10 ليسقط عليهم جمر. ليسقطوا في النار وفي غمرات فلا يقوموا.

^140:11 رجل لسان لا يثبت في الارض. رجل الظلم يصيده الشر الى هلاكه.

^140:12 قد علمت ان الرب يجري حكما للمساكين وحقا للبائسين.

^140:13 انما الصديقون يحمدون اسمك. المستقيمون يجلسون في حضرتك‏

^141:1 مزمور لداود. يا رب اليك صرخت. اسرع اليّ. اصغ الى صوتي عندما اصرخ اليك.

^141:2 لتستقم صلاتي كالبخور قدامك ليكن رفع يدي كذبيحة مسائية.

^141:3 اجعل يا رب حارسا لفمي. احفظ باب شفتيّ.

^141:4 لا تمل قلبي الى امر رديء لأتعلل بعلل الشر مع اناس فاعلي اثم ولا آكل من نفائسهم

^141:5 ليضربني الصدّيق فرحمة وليوبخني فزيت للرأس. لا يأبى راسي. لان صلاتي بعد في مصائبهم.

^141:6 قد انطرح قضاتهم من على الصخرة. وسمعوا كلماتي لانها لذيذة.

^141:7 كمن يفلح ويشق الارض تبددت عظامنا عند فم الهاوية.

^141:8 لانه اليك يا سيد يا رب عيناي. بك احتميت. لا تفرغ نفسي.

^141:9 احفظني من الفخ الذي قد نصبوه لي ومن اشراك فاعلي الاثم

^141:10 ليسقط الاشرار في شباكهم حتى انجو انا بالكلية

^142:1 قصيدة لداود لما كان في المغارة. صلاة بصوتي الى الرب اصرخ بصوتي الى الرب اتضرع.

^142:2 اسكب امامه شكواي. بضيقي قدامه اخبر

^142:3 عندما اعيت روحي فيّ وانت عرفت مسلكي. في الطريق التي اسلك اخفوا لي فخا.

^142:4 انظر الى اليمين وأبصر. فليس لي عارف. باد عني المناص. ليس من يسأل عن نفسي.

^142:5 صرخت اليك يا رب. قلت انت ملجإي نصيبي في ارض الاحياء.

^142:6 اصغ الى صراخي لاني قد تذللت جدا. نجني من مضطهديّ لانهم اشد مني.

^142:7 اخرج من الحبس نفسي لتحميد اسمك. الصديقون يكتنفونني لانك تحسن اليّ

^143:1 مزمور لداود. يا رب اسمع صلاتي واصغ الى تضرعاتي. بامانتك استجب لي بعدلك.

^143:2 ولا تدخل في المحاكمة مع عبدك فانه لن يتبرر قدامك حيّ.

^143:3 لان العدو قد اضطهد نفسي سحق الى الارض حياتي. اجلسني في الظلمات مثل الموتى منذ الدهر.

^143:4 اعيت فيّ روحي. تحيّر في داخلي قلبي.

^143:5 تذكرت ايام القدم لهجت بكل اعمالك بصنائع يديك اتأمل.

^143:6 بسطت اليك يدي نفسي نحوك كارض يابسة. سلاه

^143:7 اسرع اجبني يا رب. فنيت روحي لا تحجب وجهك عني فاشبه الهابطين في الجب.

^143:8 اسمعني رحمتك في الغداة لاني عليك توكلت. عرفني الطريق التي اسلك فيها لاني اليك رفعت نفسي.

^143:9 انقذني من اعدائي يا رب اليك التجأت.

^143:10 علّمني ان اعمل رضاك لانك انت الهي. روحك الصالح يهديني في ارض مستوية.

^143:11 من اجل اسمك يا رب تحييني. بعدلك تخرج من الضيق نفسي.

^143:12 وبرحمتك تستأصل اعدائي وتبيد كل مضايقي نفسي لاني انا عبدك

Таджикский

Языки

Ҳалелуёҳ. Номи Парвардигорро сипос гӯед таъриф кунед! Таъриф кунед сипос гӯед, эй бандагони Парвардигор,

Ки дар хонаи Парвардигор меистед: дар саҳнҳои хонаи Худои мо.

Ҳалелуёҳ! Зеро Парвардигор некӯст; номи Ӯро бисароед, зеро дилпазир аст.

Зеро Парвардигор Яъқубро барои Худ баргузидааст, ва Исроилро ҳамчун азизи Худ.

Зеро медонам, ки Парвардигор бузург аст, ва Худованди мо аз ҳамаи худоён бартарӣ дорад.

Парвардигор ҳар чӣ хоҳад, ба амал меоварад: дар осмон ва дар замин, дар баҳрҳо ва дар ҳамаи обҳои азим.

Абрҳоро аз канори замин боло мебардорад; оташакҳоро барқҳоро барои борон ба вуҷуд меоварад; бодро аз ганҷинаҳои Худ берун мекунад.

Ӯ нахустзодагони Мисрро зарба задааст: аз одамизод то чорпо.

Аломатҳо ва мӯъҷизаҳо ба даруни Миср фиристодааст: бар фиръавн ва бар ҳамаи ғуломони вай.

Ӯ халқҳои бисёрро зарба задааст, ва подшоҳони зӯроварро куштааст:

Сихӯн подшоҳи амӯриёнро, ва Ӯҷ подшоҳи Бошонро, ва ҳамаи мамлакатҳои Канъонро.

Ва замини онҳоро мерос додааст: мерос ба қавми Худ Исроил.

Парвардигоро! Номи Ту ҷовидонист. Парвардигоро! Зикри Ёдоварии Ту аз насл ба насл аст.

Зеро Парвардигор қавми Худро доварӣ хоҳад кард, ва бар бандагони Худ дилсӯзӣ хоҳад намуд.

Бутҳои халқҳо нуқра ва тиллоанд, амали дастҳои одамизод.

Онҳо даҳон доранд, вале ҳарф намезананд; чашм доранд, вале намебинанд;

Гӯш доранд, вале гӯш намекунанд, дар даҳонашон низ нафасе нест.

Созандагонашон мисли онҳо хоҳанд буд, ва ҳар касе ки ба онҳо умед мебандад.

Эй хонадони Исроил! Парвардигорро муборак бихонед. Эй хонадони Ҳорун! Парвардигорро муборак бихонед.

Эй хонадони Левӣ! Парвардигорро муборак бихонед. Эй тарсгорони Парвардигор! Парвардигорро муборак бихонед.

Парвардигор аз Сион муборак аст, сокини Уршалим аст. Ҳалелуёҳ!

Парвардигорро сипос гӯед, зеро ки некӯст; зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Худои худоёнро сипос гӯед, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Худованди худовандонро сипос гӯед, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки танҳо Худаш корҳои аҷоиби бузурге мекунад, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки осмонро хирадмандона офаридааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки заминро бар обҳо густурдааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки нурдиҳандаҳои бузург офаридааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист:

Офтобро барои ҳукмронӣ бар рӯз, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Моҳ ва ситорагонро барои ҳукмронӣ бар шаб, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки Мисрро дар нахустзодагони онҳо зарба задааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва Исроилро аз миёни онҳо берун овардааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Бо дасти тавоно ва бо бозуи тӯлонӣ, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки баҳри Қулзумро тақсим кардааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва Исроилро аз миёнаи он гузарондааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва фиръавн ва лашкари вайро дар баҳри Қулзум андохтааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки қавми Худро дар биёбон бурдааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯро, ки подшоҳони бузургро зарба задааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва подшоҳони нерумандро куштааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист:

Сиҳӯн подшоҳи амӯриёнро, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва Ӯҷ подшоҳи Бошонро, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва замини онҳоро мерос додааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист,

Мерос ба бандаи Худ Исроил, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Моро дар хории мо ба ёд овардааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист;

Ва моро аз кинаҷӯёни мо халосӣ додааст, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Ӯ ба тамоми башар ризқу рӯзӣ медиҳад, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Худои осмонро сипос гӯед, зеро меҳру вафои Ӯ ҷовидонист.

Назди дарёҳои Бобил, он ҷо менишастем, низ мегиристем, вақте ки Сионро ба ёд меовардем.

Бар дарахтони бед, ки дар байни он буданд дар миёни онҳо буданд, барбатҳои худро овехтем,

Зеро дар он ҷо асиркунандагони мо аз мо суханони сурудро талаб мекарданд, ва зулмкунандагони мо – шодмониро: «Барои мо аз сурудҳои Сион бихонед».

Чӣ тавр мо суруди Парвардигорро дар замини бегона бихонем?

Агар туро, эй Уршалим, фаромӯш кунам, бигзор дасти ростам маро фаромӯш кунад;

Забонам ба комам бичаспад, агар туро ба ёд наоварам, агар Уршалимро бар аз ҳамаи шодмонии худ бартарӣ надиҳам.

Парвардигоро! Рӯзи Уршалимро ба банӣ писарони Адӯм ёдоварӣ намо, ки гуфта буданд: «Вайрон кунед, аз бунёдаш вайрон кунед!»

Эй духтари Бобили табоҳкор! Хушо касе ки сазои туро диҳад, барои сазое ки ба мо додаӣ.

Хушо касе ки кӯдакони туро гирифта, ба кӯҳпора занад.

Таронаи Довуд. Бо тамоми дилам Туро сипос хоҳам гуфт; дар рӯ ба рӯи худоён зӯрмандон Туро хоҳам сароид.

Сӯи қасри покгоҳи Ту саҷда хоҳам кард, ва номи Туро барои меҳру вафои Ту ва барои ростии Ту ҷалол хоҳам дод сипос хоҳам гуфт; зеро номи Худ ва сухани Худро аз ҳар чиз бузург кардаӣ.

Дар рӯзе ки Туро хондам, ба ман ҷавоб додӣ, қувватро дар ҷонам афзун кардӣ.

Туро, эй Парвардигор, ҳамаи подшоҳони замин ҷалол хоҳанд дод сипос хоҳанд гуфт, вақте ки суханони даҳони Туро бишнаванд,

Ва роҳҳои Парвардигорро хоҳанд сароид, зеро ҷалоли Парвардигор бузург аст.

Ҳарчанд Парвардигор баланд аст, ба замин назар мекунад, ва ҳавобаландро аз дур мешиносад.

Агарчи андаруни тангӣ роҳ меравам, маро зинда хоҳӣ гардонд; бар хашми душманонам дасти Худро равона хоҳӣ кард, ва дасти рости Ту маро наҷот хоҳад дод.

Парвардигор ба ҷойи нафъи ман анҷом хоҳад дод. Парвардигоро! Меҳру вафои Ту ҷовидонист; кори дастҳои Худро тарк накун.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд. Парвардигоро! Маро тафтиш намудаӣ, ва мешиносӣ.

Ту шинухези маро медонӣ; андешаҳои маро аз дур мефаҳмӣ.

Роҳи ман ва хобгоҳи маро Ту иҳота кардаӣ Роҳравӣ ва хобравии маро санҷидаӣ, ва ҳамаи роҳҳоям ба Ту маълуманд.

Калимае ҳанӯз бар забонам нест, ки Ту, эй Парвардигор, онро пурра медонӣ.

Аз қафо ва аз пеш маро фаро гирифтаӣ, ва кафи Худро бар ман гузоштаӣ.

Дониш бароям ҳайратовар аст, баланд – наметавонам онро бифаҳмам Ин гуна дониш бароям зиёда аҷиб аст: чунон баланд аст, ки онро фаҳмида наметавонам.

Аз Рӯҳи Ту куҷо равам? Ва аз пеши рӯи Ту куҷо гурезам?

Агар ба осмон бароям, он ҷо Ту ҳастӣ, ва агар дар гӯр бистар андозам, он ҷо низ Ту ҳастӣ.

Агар болҳои субҳро гирифта, дар ақсои баҳр сокин шавам,

Дар он ҷо низ дасти Ту маро роҳнамун хоҳад кард хоҳад бурд, ва дасти рости Ту маро нигоҳ хоҳад дошт дастгирӣ хоҳад кард.

Ва агар гӯям: «Албатта Танҳо торикӣ маро ниҳон хоҳад кард, ва шаб барои ман ба ҷои нур паноҳгоҳ хоҳад буд шуд», –

Аммо торикӣ низ аз Ту пинҳон нахоҳад кард, ва шаб мисли рӯз равшан хоҳад шуд: торикӣ – ҳамчун нур хоҳ торикӣ бошад, хоҳ рӯшноӣ.

Зеро Ту гурдаҳои маро офаридаӣ диламро ба вуҷуд овардаӣ, маро бофтаӣ дар шиками модарам бофтаӣ.

Туро ситоиш мекунам ҷалол медиҳам сипос хоҳам гуфт барои он ки ба таври хеле аҷоиб офарида шудаам: корҳои Ту мӯъҷизаноканд аҷоиб аст, ва ҷонам инро нағз медонад.

Устухонхоям Моҳияти Асли ман аз Ту пӯшида набуданд, вақте ки ҳангоме дар ниҳон сохта мешудам, дар жарфиҳои замин ба вуҷуд меомадам дар қаъри замин ба вуҷуд оварда мешудам.

Шаклнагирифта дидаанд маро чашмони Ту Ҷанинамро чашмони Ту дидаанд, ва дар дафтари Ту ҳамаи узвҳоям рӯзҳоям навишта шудаанд, ва рӯзҳои пайдо офарида шудани онҳо, ва барои ман аст яке аз онҳо дар сурате ки ҳеҷ яке аз онҳо ҳанӯз вуҷуд надошт.

Чӣ гуна душворанд гаронбаҳост барои ман андешаҳои Ту, эй Худо, чӣ гуна бузург аст миқдори онҳо!

Агар онҳоро дар шумор оварам, аз рег зиёдтаранд; вақте ки бедор мешавам, ҳанӯз бо Ту ҳастам.

Кошки, эй Худо, бадкорро мемирондӣ ба қатл бирасонӣ! Эй хунхӯрон, аз ман дур шавед!

Онҳо дар бораи Ту бо ҳила найранг сухан меронанд; кинаҷӯёнат душманонат номи Туро беҳуда ба забон мегиранд.

Оё бад намекунам онҳоеро ки Туро, эй Парвардигор, бад мебинанд? Ва оё нафрат намекунам аз онҳое ки бар Ту бармехезанд? Охир бадбинандагони Туро, Парвардигоро, ман бад мебинам ва бо онҳое ки зидди Ту бармехезанд ҷанҷол мекунам.

Бо кинаи пурра ба онҳо кина меварзам; онҳо душманони мананд. Бо нафрати том аз онҳо нафрат мекунам; онҳо душманони ман шуданд.

Маро, эй Худо, тафтиш намо ва диламро бишнос; маро бисанҷ ва андешаҳоямро бидон,

Ва бубин, ки оё роҳам каҷ аст? Ва маро ба роҳи ҷовидона роҳнамо бош некӯ андоз.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд.

Маро, эй Парвардигор, аз одами бад бираҳон; аз шахси золим маро муҳофизат намо,

Ки онҳо дар дил қасдҳои бад доранд, ҳар рӯз ҷангу ҷидол ба миён меоваранд.

Забони худро ба сони мор тез мекунанд: заҳри афъӣ зери лабҳои онҳост. Село.

Маро, эй Парвардигор, аз дасти бадкор нигоҳ дор, аз золим маро муҳофизат намо, ки онҳо қасд доранд пойҳои маро лағжонанд.

Ҳавобаландон барои ман чела ва камандҳо пинҳон кардаанд, дар сари роҳ тӯр густурдаанд, домҳо барои ман ниҳодаанд. Село.

Ба Парвардигор гуфтам: «Ту Худои ман ҳастӣ! Ба овози зориҳоям, эй Парвардигор, гӯш андоз!

Парвардигоро! Худовандо! Эй қуввати наҷотам! Дар рӯзи ҷанг ҳарбу зарб сари маро пӯшидаӣ.

Орзуҳои бадкорро, эй Парвардигор, ба иҷро нарасон; қасди бадашро ба амал набарор, то ки ҳавобаланд нашавад». Село.

Бигзор сари онҳоеро, ки гирди маро гирифтаанд, бадии лабҳои худашон бипӯшад.

Бигзор бар онҳо оташпораҳо фурӯ резанд; бигзор онҳо дар оташ фурӯ ғалтанд, ва дар ҷарҳо, то ки бархоста натавонанд.

Шахси бадзабон дар замин пойдор нахоҳад шуд; ғоратгарро золимро бадӣ ба дом дароварда, шикаст хоҳад дод.

Медонам, ки Парвардигор ба зулмдидагон додгарӣ ва ба камбағалон инсоф хоҳад кард.

Ба ростӣ росткорон номи Туро сипос хоҳанд гуфт; росткорон пеши рӯи Ту сокин хоҳанд шуд.

Таронаи Довуд. Парвардигоро! Туро мехонам, сӯи ман шитоб намо; ба овозам гӯш андоз, вақте ки Туро мехонам.

Бигзор дуоям пеши рӯи Ту мисли чун бухур писанд афтад, ва боло кардани кафҳоям мисли ҳадияи шом.

Бар даҳонам, эй Парвардигор, посбоне бимон, ва дари лабҳоямро нигаҳбонӣ намо.

Диламро ба чизи бад моил нагардон, то ки дар роҳи бадӣ бо шахсони бадкирдор амал накунам, ва аз нозу неъмати онҳо начашам.

Росткор маро бизанад – меҳру вафост; ва маро сарзаниш намояд – равған аст барои сарам, ва сарам ба он монеъ нахоҳад шуд; зеро ҳанӯз дуоям бар зидди кирдорҳои бади онҳост.

Доварони онҳо аз болои кӯҳпора партофта хоҳанд шуд, ва он гоҳ суханони маро хоҳанд шунид, зеро ки хушанд.

Мисли он ки замин аз шудгор пора-пора мешавад, устухонҳои мо дар даҳони гӯристон пароканда хоҳанд шуд.

Аммо чашмонам сӯи Ту мебошанд, эй Парвардигор, Худованд! Ба Ту паноҳ мебарам, ҷонамро нобуд накун.

Маро аз доме ки барои ман ниҳодаанд, нигоҳдорӣ намо; ва аз камандҳои бадкирдорон.

Бадкорон дар тӯрҳои худ хоҳанд афтод, дар сурате ки ман сиҳат саломат хоҳам гузашт. Суруди таълимии Довуд; дуои ӯ, вақте ки дар мағора буд.

Бо овози худ сӯи Парвардигор фарёд мекашам, бо овози худ сӯи Парвардигор зорӣ мекунам.

Андӯҳамро пеши Ӯ изҳор менамоям; тангиамро пеши Ӯ баён мекунам.

Вақте ки Ҳангоме рӯҳам дар ман аз ҳол мерафт, Ту роҳи маро медонистӣ; дар роҳе ки меравам, доме барои ман пинҳон кардаанд.

Ба тарафи рост назар андоз ва бубин, ки каси ба ман шиносе нест; гурезгоҳе бароям боқӣ намондааст: касе нест, ки ғами ҷонамро бихӯрад.

Сӯи Ту, эй Парвардигор, фарёд кашидам ва гуфтам: «Ту паноҳгоҳи ман ҳастӣ, ва насибаи ман дар замини зиндаҳо.

Ба зориям диққат намо, зеро бисёр хаста шудаам; маро аз таъқибкунандагонам халосӣ деҳ, зеро ки аз ман пурзӯртаранд.

Ҷонамро аз зиндон берун ор, то ки номи Туро ҷалол диҳам сипос гӯям; росткорон дар ман ифтихор хоҳанд кард, вақте ки ҳангоме Ту ба ман подош медиҳӣ некӯӣ бикунӣ».

Таронаи Довуд. Парвардигоро! Дуои маро бишнав, ба зориҳоям гӯш андоз; дар вафодории Худ ба ман аз рӯи росткории Худ ҷавоб деҳ.

Ва бо бандаи Худ ба мурофиа набиё, зеро ҳеҷ як зиндае нест, ки пеши Ту сафед шуда тавонад.

Зеро ки душман ҷонамро таъқиб менамояд, ҳаётамро ба замин яксон кардааст, маро дар торикиҳо сокин гардондааст, мисли онҳое ки аз куҳан мурдаанд.

Ва рӯҳам дар ман беҳол шудааст; дилам андаруни ман дар ҳайрат афтодааст.

Рӯзҳои куҳанро ба ёд меоварам; ҳамаи корномаҳои Туро аз хаёл мегузаронам; дар бораи амали дастҳои Ту фикру хаёл мекунам.

Дастҳоямро сӯи Ту дароз мекунам; ҷонам мисли замини беоб ташнаи Туст. Село.

Ба зудӣ ба ман ҷавоб деҳ, эй Парвардигор! Рӯҳам хаста шудааст; рӯи Худро аз ман пинҳон надор, ки мабодо мисли чун ба гӯр фурӯравандагон гардам.

Саҳаргоҳон меҳру вафои Худро ба ман бишнавон, зеро ки ба Ту умедворам умед бастаам; роҳеро, ки бо он биравам, ба ман маълум намо, зеро ки ҷонамро сӯи Ту нигаронидаам.

Маро аз душманонам халосӣ деҳ, эй Парвардигор! Ба Ту паноҳ мебарам.

Маро таълим деҳ, то ки иродаи Туро ба ҷо оварам, зеро ки Худои ман Ту ҳастӣ; бигзор Рӯҳи неки Ту маро ба замини ҳамвор раҳнамун кунад роҳнамо бошад.

Ба хотири номи Худ, эй Парвардигор, маро зинда гардон; аз рӯи росткории Худ ҷонамро аз тангӣ берун ор.

Ва аз рӯи меҳру вафои Худ душманонамро нест кун, ва ҳамаи кинаҷӯёни бадхоҳони ҷонамро нобуд кун, зеро ки ман бандаи Ту ҳастам.