Положи́, Го́споди, хране́нiе усто́мъ мои́мъ и две́рь огражде́нiя о устна́хъ мои́хъ.
Не уклони́ се́рдце мое́ въ словеса́ лука́вствiя, непщева́ти вины́ о грѣсѣ́хъ съ человѣ́ки дѣ́лающими беззако́нiе: и не сочту́ся со избра́нными и́хъ.
Нака́жетъ мя́ пра́ведникъ ми́лостiю и обличи́тъ мя́, еле́й же грѣ́шнаго да не нама́ститъ главы́ моея́: я́ко еще́ и моли́тва моя́ во благоволе́нiихъ и́хъ.
Положи́, Го́споди, хране́нiе усто́мъ мои́мъ и две́рь огражде́нiя о устна́хъ мои́хъ.
Не уклони́ се́рдце мое́ въ словеса́ лука́вствiя, непщева́ти вины́ о грѣсѣ́хъ съ человѣ́ки дѣ́лающими беззако́нiе: и не сочту́ся со избра́нными и́хъ.
Нака́жетъ мя́ пра́ведникъ ми́лостiю и обличи́тъ мя́, еле́й же грѣ́шнаго да не нама́ститъ главы́ моея́: я́ко еще́ и моли́тва моя́ во благоволе́нiихъ и́хъ.
и ми́лостiю твое́ю потреби́ши враги́ моя́ и погуби́ши вся́ стужа́ющыя души́ мое́й: я́ко а́зъ ра́бъ тво́й е́смь.
Хвалите имя Господне, хвалите, рабы Господни,
стоящие в доме Господнем, во дворах дома Бога нашего.
Хвалите Господа, ибо Господь благ; пойте имени Его, ибо это сладостно,
ибо Господь избрал Себе Иакова, Израиля в собственность Свою.
Я познал, что велик Господь, и Господь наш превыше всех богов.
Господь творит все, что хочет, на небесах и на земле, на морях и во всех безднах;
возводит облака от края земли, творит молнии при дожде, изводит ветер из хранилищ Своих.
Он поразил первенцев Египта, от человека до скота,
послал знамения и чудеса среди тебя, Египет, на фараона и на всех рабов его,
поразил народы многие и истребил царей сильных:
Сигона, царя Аморрейского, и Ога, царя Васанского, и все царства Ханаанские;
и отдал землю их в наследие, в наследие Израилю, народу Своему.
Господи! имя Твое вовек; Господи! память о Тебе в род и род.
Ибо Господь будет судить народ Свой и над рабами Своими умилосердится.
Идолы язычников – серебро и золото, дело рук человеческих:
есть у них уста, но не говорят; есть у них глаза, но не видят;
есть у них уши, но не слышат, и нет дыхания в устах их.
Подобны им будут делающие их и всякий, кто надеется на них.
Дом Израилев! благословите Господа. Дом Ааронов! благословите Господа.
Дом Левиин! благословите Господа. Боящиеся Господа! благословите Господа.
Благословен Господь от Сиона, живущий в Иерусалиме! Аллилуия!
Славьте Господа, ибо Он благ, ибо вовек милость Его.
Славьте Бога богов, ибо вовек милость Его.
Славьте Господа господствующих, ибо вовек милость Его;
Того, Который один творит чудеса великие, ибо вовек милость Его;
Который сотворил небеса премудро, ибо вовек милость Его;
утвердил землю на водах, ибо вовек милость Его;
сотворил светила великие, ибо вовек милость Его;
солнце – для управления днем, ибо вовек милость Его;
луну и звезды – для управления ночью, ибо вовек милость Его;
поразил Египет в первенцах его, ибо вовек милость Его;
и вывел Израиля из среды его, ибо вовек милость Его;
рукою крепкою и мышцею простертою, ибо вовек милость Его;
разделил Чермное море, ибо вовек милость Его;
и провел Израиля посреди его, ибо вовек милость Его;
и низверг фараона и войско его в море Чермное, ибо вовек милость Его;
провел народ Свой чрез пустыню, ибо вовек милость Его;
поразил царей великих, ибо вовек милость Его;
и убил царей сильных, ибо вовек милость Его;
Сигона, царя Аморрейского, ибо вовек милость Его;
и Ога, царя Васанского, ибо вовек милость Его;
и отдал землю их в наследие, ибо вовек милость Его;
в наследие Израилю, рабу Своему, ибо вовек милость Его;
вспомнил нас в унижении нашем, ибо вовек милость Его;
и избавил нас от врагов наших, ибо вовек милость Его;
дает пищу всякой плоти, ибо вовек милость Его.
Славьте Бога небес, ибо вовек милость Его.
При реках Вавилона, там сидели мы и плакали, когда вспоминали о Сионе;
на вербах, посреди его, повесили мы наши арфы.
Там пленившие нас требовали от нас слов песней, и притеснители наши – веселья: «пропойте нам из песней Сионских».
Как нам петь песнь Господню на земле чужой?
Если я забуду тебя, Иерусалим, – забудь меня десница моя;
прилипни язык мой к гортани моей, если не буду помнить тебя, если не поставлю Иерусалима во главе веселия моего.
Припомни, Господи, сынам Едомовым день Иерусалима, когда они говорили: «разрушайте, разрушайте до основания его».
Дочь Вавилона, опустошительница! блажен, кто воздаст тебе за то, что ты сделала нам!
Блажен, кто возьмет и разобьет младенцев твоих о камень!
Славлю Тебя всем сердцем моим, пред богами* пою Тебе, [что Ты услышал все слова уст моих]. //*В переводе 70-ти: пред Ангелами.
Поклоняюсь пред святым храмом Твоим и славлю имя Твое за милость Твою и за истину Твою, ибо Ты возвеличил слово Твое превыше всякого имени Твоего.
В день, когда я воззвал, Ты услышал меня, вселил в душу мою бодрость.
Прославят Тебя, Господи, все цари земные, когда услышат слова уст Твоих
и воспоют пути Господни, ибо велика слава Господня.
Высок Господь: и смиренного видит, и гордого узнает издали.
Если я пойду посреди напастей, Ты оживишь меня, прострешь на ярость врагов моих руку Твою, и спасет меня десница Твоя.
Господь совершит за меня! Милость Твоя, Господи, вовек: дело рук Твоих не оставляй.
Господи! Ты испытал меня и знаешь.
Ты знаешь, когда я сажусь и когда встаю; Ты разумеешь помышления мои издали.
Иду ли я, отдыхаю ли – Ты окружаешь меня, и все пути мои известны Тебе.
Еще нет слова на языке моем, – Ты, Господи, уже знаешь его совершенно.
Сзади и спереди Ты объемлешь меня, и полагаешь на мне руку Твою.
Дивно для меня ведение [Твое], – высоко, не могу постигнуть его!
Куда пойду от Духа Твоего, и от лица Твоего куда убегу?
Взойду ли на небо – Ты там; сойду ли в преисподнюю – и там Ты.
Возьму ли крылья зари и переселюсь на край моря, –
и там рука Твоя поведет меня, и удержит меня десница Твоя.
Скажу ли: «может быть, тьма скроет меня, и свет вокруг меня сделается ночью»;
но и тьма не затмит от Тебя, и ночь светла, как день: как тьма, так и свет.
Ибо Ты устроил внутренности мои и соткал меня во чреве матери моей.
Славлю Тебя, потому что я дивно устроен. Дивны дела Твои, и душа моя вполне сознает это.
Не сокрыты были от Тебя кости мои, когда я созидаем был в тайне, образуем был во глубине утробы.
Зародыш мой видели очи Твои; в Твоей книге записаны все дни, для меня назначенные, когда ни одного из них еще не было.
Как возвышенны для меня помышления Твои, Боже, и как велико число их!
Стану ли исчислять их, но они многочисленнее песка; когда я пробуждаюсь, я все еще с Тобою.
О, если бы Ты, Боже, поразил нечестивого! Удалитесь от меня, кровожадные!
Они говорят против Тебя нечестиво; суетное замышляют враги Твои.
Мне ли не возненавидеть ненавидящих Тебя, Господи, и не возгнушаться восстающими на Тебя?
Полною ненавистью ненавижу их: враги они мне.
Испытай меня, Боже, и узнай сердце мое; испытай меня и узнай помышления мои;
и зри, не на опасном ли я пути, и направь меня на путь вечный.
Начальнику хора. Псалом Давида.
Избавь меня, Господи, от человека злого; сохрани меня от притеснителя:
они злое мыслят в сердце, всякий день ополчаются на брань,
изощряют язык свой, как змея; яд аспида под устами их.
Соблюди меня, Господи, от рук нечестивого, сохрани меня от притеснителей, которые замыслили поколебать стопы мои.
Гордые скрыли силки для меня и петли, раскинули сеть по дороге, тенета разложили для меня.
Я сказал Господу: Ты Бог мой; услышь, Господи, голос молений моих!
Господи, Господи, сила спасения моего! Ты покрыл голову мою в день брани.
Не дай, Господи, желаемого нечестивому; не дай успеха злому замыслу его: они возгордятся.
Да покроет головы окружающих меня зло собственных уст их.
Да падут на них горящие угли; да будут они повержены в огонь, в пропасти, так, чтобы не встали.
Человек злоязычный не утвердится на земле; зло увлечет притеснителя в погибель.
Знаю, что Господь сотворит суд угнетенным и справедливость бедным.
Так! праведные будут славить имя Твое; непорочные будут обитать пред лицем Твоим.
Господи! к тебе взываю: поспеши ко мне, внемли голосу моления моего, когда взываю к Тебе.
Да направится молитва моя, как фимиам, пред лице Твое, воздеяние рук моих – как жертва вечерняя.
Положи, Господи, охрану устам моим, и огради двери уст моих;
не дай уклониться сердцу моему к словам лукавым для извинения дел греховных вместе с людьми, делающими беззаконие, и да не вкушу я от сластей их.
Пусть наказывает меня праведник: это милость; пусть обличает меня: это лучший елей, который не повредит голове моей; но мольбы мои – против злодейств их.
Вожди их рассыпались по утесам и слышат слова мои, что они кротки.
Как будто землю рассекают и дробят нас; сыплются кости наши в челюсти преисподней.
Но к Тебе, Господи, Господи, очи мои; на Тебя уповаю, не отринь души моей!
Сохрани меня от силков, поставленных для меня, от тенет беззаконников.
Падут нечестивые в сети свои, а я перейду.
Учение Давида. Молитва его, когда он был в пещере.
1Голосом моим к Господу воззвал я, голосом моим к Господу помолился;
2излил пред Ним моление мое; печаль мою открыл Ему.
3Когда изнемогал во мне дух мой, Ты знал стезю мою. На пути, которым я ходил, они скрытно поставили сети для меня.
4Смотрю на правую сторону, и вижу, что никто не признаёт меня: не стало для меня убежища, никто не заботится о душе моей.
5Я воззвал к Тебе, Господи, я сказал: Ты прибежище мое и часть моя на земле живых.
6Внемли воплю моему, ибо я очень изнемог; избавь меня от гонителей моих, ибо они сильнее меня.
7Выведи из темницы душу мою, чтобы мне славить имя Твое. Вокруг меня соберутся праведные, когда Ты явишь мне благодеяние.
Господи! услышь молитву мою, внемли молению моему по истине Твоей; услышь меня по правде Твоей
и не входи в суд с рабом Твоим, потому что не оправдается пред Тобой ни один из живущих.
Враг преследует душу мою, втоптал в землю жизнь мою, принудил меня жить во тьме, как давно умерших, –
и уныл во мне дух мой, онемело во мне сердце мое.
Вспоминаю дни древние, размышляю о всех делах Твоих, рассуждаю о делах рук Твоих.
Простираю к Тебе руки мои; душа моя – к Тебе, как жаждущая земля.
Скоро услышь меня, Господи: дух мой изнемогает; не скрывай лица Твоего от меня, чтобы я не уподобился нисходящим в могилу.
Даруй мне рано услышать милость Твою, ибо я на Тебя уповаю. Укажи мне, [Господи,] путь, по которому мне идти, ибо к Тебе возношу я душу мою.
Избавь меня, Господи, от врагов моих; к Тебе прибегаю.
Научи меня исполнять волю Твою, потому что Ты Бог мой; Дух Твой благий да ведет меня в землю правды.
Ради имени Твоего, Господи, оживи меня; ради правды Твоей выведи из напасти душу мою.
И по милости Твоей истреби врагов моих и погуби всех, угнетающих душу мою, ибо я Твой раб.
¡Aleluya!
135:1 ¡Alabad el nombre de Jehová! Alabadlo, siervos de Jehová,
135:2 los que estáis en la casa de Jehová, en los atrios de la casa de nuestro Dios.
135:3 Alabad a Jah, porque él es bueno; cantad salmos a su nombre, porque él es benigno,
135:4 porque Jah ha escogido a Jacob para sí, a Israel por posesión suya.
135:5 Yo sé, ciertamente, que Jehová es grande, y el Señor nuestro, mayor que todos los dioses.
135:6 Todo lo que Jehová quiere, lo hace, en los cielos y en la tierra, en los mares y en todos los abismos.
135:7 Hace subir las nubes de los extremos de la tierra; hace los relámpagos para la lluvia; saca de sus depósitos los vientos.
135:8 Él es quien hizo morir a los primogénitos de Egipto, desde el hombre hasta la bestia.
135:9 Envió señales y prodigios en medio de ti, Egipto, contra el faraón y contra todos sus siervos.
135:10 Destruyó a muchas naciones y mató a reyes poderosos:
135:11 A Sehón, rey amorreo, a Og, rey de Basán, y a todos los reyes de Canaán.
135:12 Y dio la tierra de ellos en heredad, en heredad a Israel su pueblo.
135:13 ¡Jehová, eterno es tu nombre; tu memoria, Jehová, de generación en generación!
135:14 Jehová juzgará a su pueblo y se compadecerá de sus siervos.
135:15 Los ídolos de las naciones son plata y oro, obra de manos de hombres.
135:16 Tienen boca y no hablan; tienen ojos y no ven;
135:17 tienen orejas y no oyen; tampoco hay aliento en sus bocas.
135:18 Semejantes a ellos son los que los hacen y todos los que en ellos confían.
135:19 Casa de Israel, ¡bendecid a Jehová! Casa de Aarón, ¡bendecid a Jehová!
135:20 Casa de Leví, ¡bendecid a Jehová! Los que teméis a Jehová, ¡bendecid a Jehová!
135:21 Desde Sión sea bendecido Jehová, que mora en Jerusalén.
¡Aleluya!
136:1 Alabad a Jehová, porque él es bueno, porque para siempre es su misericordia.
136:2 Alabad al Dios de los dioses, porque para siempre es su misericordia.
136:3 Alabad al Señor de los señores, porque para siempre es su misericordia:
136:4 al único que hace grandes maravillas, porque para siempre es su misericordia;
136:5 al que hizo los cielos con entendimiento, porque para siempre es su misericordia;
136:6 al que extendió la tierra sobre las aguas, porque para siempre es su misericordia;
136:7 al que hizo las grandes lumbreras, porque para siempre es su misericordia:
136:8 el sol para que señoree en el día, porque para siempre es su misericordia;
136:9 la luna y las estrellas para que señoreen en la noche, porque para siempre es su misericordia.
136:10 Al que hirió a Egipto en sus primogénitos, porque para siempre es su misericordia.
136:11 Al que sacó a Israel de en medio de ellos, porque para siempre es su misericordia,
136:12 con mano fuerte y brazo extendido, porque para siempre es su misericordia.
136:13 Al que dividió el Mar Rojo en partes, porque para siempre es su misericordia;
136:14 e hizo pasar a Israel por en medio de él, porque para siempre es su misericordia;
136:15 y arrojó al faraón y a su ejército en el Mar Rojo, porque para siempre es su misericordia.
136:16 Al que pastoreó a su pueblo por el desierto, porque para siempre es su misericordia.
136:17 Al que hirió a grandes reyes, porque para siempre es su misericordia;
136:18 y mató a reyes poderosos, porque para siempre es su misericordia;
136:19 a Sehón, rey amorreo, porque para siempre es su misericordia:
136:20 y a Og, rey de Basán, porque para siempre es su misericordia.
136:21 Y dio la tierra de ellos en heredad, porque para siempre es su misericordia.
136:22 En heredad a Israel su siervo, porque para siempre es su misericordia.
136:23 Al que en nuestro abatimiento se acordó de nosotros, porque para siempre es su misericordia;
136:24 y nos rescató de nuestros enemigos, porque para siempre es su misericordia.
136:25 Al que da alimento a todo ser viviente, porque para siempre es su misericordia.
136:26 ¡Alabad al Dios de los cielos, porque para siempre es su misericordia!
137:1 Junto a los ríos de Babilonia, allí nos sentábamos y llorábamos acordándonos de Sión.
137:2 Sobre los sauces, en medio de ella, colgamos nuestras arpas.
137:3 Y los que nos habían llevado cautivos nos pedían cánticos, los que nos habían desolado nos pedían alegría, diciendo: «Cantadnos algunos de los cánticos de Sión.»
137:4 ¿Cómo cantaremos un cántico de Jehová en tierra de extraños?
137:5 Si me olvido de ti, Jerusalén, pierda mi diestra su destreza.
137:6 Mi lengua se pegue a mi paladar, si de ti no me acuerdo; si no enaltezco a Jerusalén como preferente asunto de mi alegría.
137:7 Jehová, recuerda a los hijos de Edom cuando el día de Jerusalén decían: «¡Arrasadla, arrasadla hasta los cimientos!»
137:8 Hija de Babilonia, la desolada, bienaventurado el que te dé el pago de lo que tú nos hiciste.
137:9 ¡Dichoso el que tome tus niños y los estrelle contra la peña!
Salmo de David
138:1 Te alabaré con todo mi corazón; delante de los dioses te cantaré salmos.
138:2 Me postraré hacia tu santo Templo y alabaré tu nombre por tu misericordia y tu fidelidad, porque has engrandecido tu nombre y tu palabra sobre todas las cosas.
138:3 El día que clamé, me respondiste; fortaleciste el vigor de mi alma.
138:4 Te alabarán, Jehová, todos los reyes de la tierra, porque han oído los dichos de tu boca.
138:5 Cantarán de los caminos de Jehová, porque la gloria de Jehová es grande,
138:6 porque Jehová es excelso, y atiende al humilde, pero al altivo mira de lejos.
138:7 Cuando ando en medio de la angustia, tú me vivificas; contra la ira de mis enemigos extiendes tu mano y me salva tu diestra.
138:8 Jehová cumplirá su propósito en mí. Tu misericordia, Jehová, es para siempre; ¡no desampares la obra de tus manos!
Al músico principal. Salmo de David
139:1 Jehová, tú me has examinado y conocido.
139:2 Tú has conocido mi sentarme y mi levantarme. Has entendido desde lejos mis pensamientos.
139:3 Has escudriñado mi andar y mi reposo, y todos mis caminos te son conocidos,
139:4 pues aún no está la palabra en mi lengua y ya tú, Jehová, la sabes toda.
139:5 Detrás y delante me rodeaste, y sobre mí pusiste tu mano.
139:6 Tal conocimiento es demasiado maravilloso para mí; ¡alto es, no lo puedo comprender!
139:7 ¿A dónde me iré de tu espíritu? ¿Y a dónde huiré de tu presencia?
139:8 Si subiera a los cielos, allí estás tú; y si en el seol hiciera mi estrado, allí tú estás.
139:9 Si tomara las alas del alba y habitara en el extremo del mar,
139:10 aun allí me guiará tu mano y me asirá tu diestra.
139:11 Si dijera: «Ciertamente las tinieblas me encubrirán», aun la noche resplandecerá alrededor de mí.
139:12 Aun las tinieblas no encubren de ti, y la noche resplandece como el día; ¡lo mismo te son las tinieblas que la luz!
139:13 Tú formaste mis entrañas; me hiciste en el vientre de mi madre.
139:14 Te alabaré, porque formidables y maravillosas son tus obras; estoy maravillado y mi alma lo sabe muy bien.
139:15 No fue encubierto de ti mi cuerpo, aunque en oculto fui formado y entretejido en lo más profundo de la tierra.
139:16 Mi embrión vieron tus ojos, y en tu libro estaban escritas todas aquellas cosas que fueron luego formadas, sin faltar ni una de ellas.
139:17 ¡Cuán preciosos, Dios, me son tus pensamientos! ¡Cuán grande es la suma de ellos!
139:18 Si los enumero, se multiplican más que la arena. Yo despierto y aún estoy contigo.
139:19 De cierto, Dios, harás morir al impío. ¡Apartaos, pues, de mí, hombres sanguinarios!
139:20 Blasfemias dicen ellos contra ti; tus enemigos toman en vano tu nombre.
139:21 ¿No odio, Jehová, a los que te aborrecen, y me enardezco contra tus enemigos?
139:22 Los aborrezco por completo, los tengo por enemigos.
139:23 Examíname, Dios, y conoce mi corazón; pruébame y conoce mis pensamientos.
139:24 Ve si hay en mí camino de perversidad y guíame en el camino eterno.
140:1 Al músico principal. Salmo de David
140:2 Líbrame, Jehová, del hombre malo; guárdame de hombres violentos,
140:3 los cuales maquinan males en el corazón y cada día provocan contiendas.
140:4 Aguzan su lengua como una serpiente; veneno de víbora hay debajo de sus labios. Selah
140:5 Guárdame, Jehová, de manos del impío; líbrame de hombres injuriosos, que han planeado trastornar mis pasos.
140:6 Me han tendido lazo y cuerdas los soberbios; han tendido red junto a la senda; me han puesto lazos. Selah
140:7 He dicho a Jehová: «Dios mío eres tú; escucha, Jehová, la voz de mis ruegos.
140:8 Jehová, Señor, potente salvador mío, tú pusiste a cubierto mi cabeza en el día de la batalla.»
140:9 No concedas, Jehová, al impío sus deseos; no saques adelante sus pensamientos, para que no se ensoberbezca. Selah
140:10 En cuanto a los que por todas partes me rodean, la maldad de sus propios labios cubrirá sus cabezas.
140:11 Caerán sobre ellos brasas, serán echados en el fuego, en abismos profundos de donde no escaparán.
140:12 El hombre deslenguado no será firme en la tierra; el mal cazará al hombre injusto para derribarlo.
140:13 Yo sé que Jehová tomará a su cargo la causa del afligido y el derecho de los necesitados.
140:14 Ciertamente los justos alabarán tu nombre; ¡los rectos morarán en tu presencia!
Salmo de David
141:1 Jehová, a ti he clamado; apresúrate a venir a mí; escucha mi voz cuando te invoque.
141:2 Suba mi oración delante de ti como el incienso, el don de mis manos como la ofrenda de la tarde.
141:3 Pon guarda a mi boca, Jehová; guarda la puerta de mis labios.
141:4 No dejes que se incline mi corazón a cosa mala, para hacer obras impías con los que hacen maldad; y no coma yo de sus deleites.
141:5 Que el justo me castigue y me reprenda será un favor; pero que bálsamo de impíos no unja mi cabeza, pues mi oración será continuamente contra sus maldades.
141:6 Serán despeñados sus jueces, y oirán mis palabras, que son verdaderas.
141:7 Como quien hiende y rompe la tierra, son esparcidos nuestros huesos a la boca del seol.
141:8 Por tanto, a ti, Jehová, Señor, miran mis ojos. En ti he confiado: no desampares mi alma.
141:9 Guárdame de los lazos que me han tendido y de las trampas de los que hacen maldad.
141:10 Caigan los impíos a una en sus redes, mientras yo paso adelante.
142:1 Masquil de David. Oración que hizo cuando estaba en la cueva.
142:2 Con mi voz clamaré a Jehová; con mi voz pediré a Jehová misericordia.
142:3 Delante de él expondré mi queja; delante de él manifestaré mi angustia.
142:4 Cuando mi espíritu se angustiaba dentro de mí, tú conocías mi senda. En el camino en que andaba, me escondieron lazo.
142:5 Mira a mi diestra y observa, pues no hay quien quiera conocer. ¡No tengo refugio ni hay quien cuide de mi vida!
142:6 Clamé a ti, Jehová; dije: «¡Tú eres mi esperanza y mi porción en la tierra de los vivientes!»
142:7 Escucha mi clamor, porque estoy muy afligido. Líbrame de los que me persiguen, porque son más fuertes que yo.
142:8 Saca mi alma de la cárcel, para que alabe tu nombre. Me rodearán los justos, porque tú me serás propicio.
Salmo de David
143:1 Jehová, oye mi oración, escucha mis ruegos. ¡Respóndeme por tu verdad, por tu justicia!
143:2 No entres en juicio con tu siervo, porque no se justificará delante de ti ningún ser humano.
143:3 El enemigo ha perseguido mi alma, ha postrado en tierra mi vida, me ha hecho habitar en tinieblas como los que han muerto.
143:4 Mi espíritu se angustió dentro de mí; está desolado mi corazón.
143:5 Me acordé de los días antiguos; meditaba en todas tus obras; reflexionaba en las obras de tus manos.
143:6 Extendí mis manos hacia ti, mi alma te anhela como la tierra sedienta. Selah
143:7 Respóndeme pronto, Jehová, porque desmaya mi espíritu; no escondas de mí tu rostro, no venga yo a ser semejante a los que descienden a la sepultura.
143:8 Hazme oír por la mañana tu misericordia, porque en ti he confiado. Hazme saber el camino por donde ande, porque hacia ti he elevado mi alma.
143:9 Líbrame de mis enemigos, Jehová; en ti me refugio.
143:10 Enséñame a hacer tu voluntad, porque tú eres mi Dios; tu buen espíritu me guíe a tierra de rectitud.
143:11 Por tu nombre, Jehová, me vivificarás; por tu justicia sacarás mi alma de la angustia.
143:12 Por tu misericordia disiparás a mis enemigos y destruirás a todos los adversarios de mi alma, porque yo soy tu siervo.
Ein Lied, zu singen auf dem Weg nach Jerusalem.
Auf, dankt dem HERRN, ihr seine Diener alle, die ihr in seinem Hause steht und nachts den Dienst verrichtet!
Streckt eure Hände aus zum Heiligtum und dankt dem HERRN!
»Vom Zion, von seinem Tempel aus segne dich der HERR, der Himmel und Erde geschaffen hat!«
Halleluja – Preist den HERRN!
Rühmt ihn, der euch so nahe ist! Preist ihn, ihr seine Diener alle,
die ihr in seinem Tempel steht, in den Vorhöfen am Haus unseres Gottes!
Preist den HERRN, denn er ist gut zu uns! Singt und spielt zu seiner Ehre, denn er ist freundlich zu uns!
Der HERR hat die Nachkommen Jakobs erwählt, er hat Israel zu seinem Eigentum gemacht.
Ich weiß es: Der HERR ist groß, unser Herr ist mächtiger als alle Götter.
Denn alles, was er will, das tut er auch, im Himmel und auf der Erde, auf den Meeren und in allen Tiefen.
Er führt Wolken heran vom Ende der Erde, er lässt es blitzen und lässt den Regen fallen, er holt den Wind aus seinen Vorratskammern.
Er war es, der damals bei den Ägyptern alle erstgeborenen Söhne sterben ließ und alle Erstgeburt beim Vieh.
Erschreckende Wunder ließ er geschehen am Pharao und an allen seinen Dienern.
Er war es, der viele Völker besiegte und mächtige Könige umkommen ließ:
Sihon, den König der Amoriter, und Og, den König des Landes Baschan, und alle Herrscher im Lande Kanaan.
Ihre Länder teilte er Israel zu, er gab sie seinem Volk als Erbbesitz.
HERR, dein Ruhm wird niemals enden, alle Generationen werden von dir sprechen!
Der HERR wird seinem Volk zum Recht verhelfen, er hat Erbarmen mit den Seinen.
Die Götzen der anderen Völker, ob aus Silber oder aus Gold, sie sind Machwerke von menschlichen Händen.
Sie haben Münder, die nicht sprechen, sie haben Augen, die nichts sehen,
sie haben Ohren, die nichts hören – kein Atem ist in ihrem Mund!
Genauso sollen alle werden, die diese Götzen geschaffen haben, und alle, die sich auf Götzen verlassen!
Ihr vom Volk Israel: Dankt dem HERRN! Ihr seine Priester: Dankt dem HERRN!
Auch ihr Leviten: Dankt dem HERRN! Ihr alle, die ihr ihn verehrt: Dankt dem HERRN!
Er, der in Jerusalem wohnt, soll auf dem Zionsberg gepriesen werden!
Preist den HERRN – Halleluja!
Dankt dem HERRN, denn er ist gut zu uns! – Seine Liebe hört niemals auf!
Dankt ihm, dem allerhöchsten Gott! – Seine Liebe hört niemals auf!
Dankt ihm, dem mächtigsten aller Herren! – Seine Liebe hört niemals auf!
Er allein tut große Wunder. – Seine Liebe hört niemals auf!
Kunstvoll hat er den Himmel gewölbt. – Seine Liebe hört niemals auf!
Über den Meeren hat er die Erde ausgebreitet. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er hat die großen Lichter gemacht: – Seine Liebe hört niemals auf!
Die Sonne, um den Tag zu regieren – – Seine Liebe hört niemals auf!
Mond und Sterne für die Nacht. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er tötete die Erstgeborenen der Ägypter. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er führte Israel von dort heraus. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er tat es mit seiner starken Hand. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er schnitt das Schilfmeer in zwei Teile. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er führte Israel mitten hindurch. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er stürzte den Pharao und sein Heer in die Fluten. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er leitete sein Volk durch die Wüste. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er besiegte große Könige. – Seine Liebe hört niemals auf!
Mächtige Könige brachte er um: – Seine Liebe hört niemals auf!
Sihon, den König der Amoriter – – Seine Liebe hört niemals auf!
und Og, den König des Landes Baschan. – Seine Liebe hört niemals auf!
Ihre Länder teilte er Israel zu. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er gab sie seinen Dienern als Erbbesitz. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er dachte an uns, sooft man uns unterdrückte. – Seine Liebe hört niemals auf!
Er befreite uns von unseren Feinden. – Seine Liebe hört niemals auf!
Allen Geschöpfen gibt er zu essen. – Seine Liebe hört niemals auf!
Dankt ihm, dem Gott des Himmels! – Seine Liebe hört niemals auf!
An den Flüssen Babylons saßen wir und weinten, jedes Mal, wenn wir an Zion dachten.
Unsere Harfen hingen dort an den Weiden; wir mochten nicht mehr auf ihnen spielen.
Doch die Feinde, die uns unterdrückten, die uns verschleppt hatten aus der Heimat, verlangten von uns auch noch Jubellieder. »Singt uns ein Lied vom Zion!«, sagten sie.
Fern vom Tempel, im fremden Land – wie konnten wir da Lieder singen zum Preis des HERRN?
Jerusalem, wenn ich dich je vergesse, dann soll mir die rechte Hand verdorren!
Die Zunge soll mir am Gaumen festwachsen, wenn ich aufhöre, an dich zu denken, wenn ich irgendetwas lieber habe, lieber als dich, Jerusalem!
HERR, vergiss nicht, was die Edomiter taten, als Jerusalem in die Hand der Feinde fiel, wie sie schrien: »Reißt sie nieder, die Stadt! Reißt sie nieder bis auf den Grund!«
Babylon, auch du wirst bald verwüstet! Gott segne den, der dir heimzahlt, was du uns angetan hast!
Gott segne den, der deine Kinder packt und sie am Felsen zerschmettert!
Von David.
Ich danke dir von ganzem Herzen; ich preise dich mit meinem Lied, dich und nicht die anderen Götter!
Ich werfe mich nieder vor deinem Heiligtum, um dir zu danken, HERR, für deine Güte und deine Treue. Du hast dein Versprechen erfüllt, ja, du hast noch viel mehr getan, als wir von dir erwartet hatten!
Du hast mich erhört, als ich zu dir schrie; du ermutigst mich zu den kühnsten Wünschen.
HERR, alle Herrscher der Erde sollen dich preisen, denn sie haben deine Zusagen gehört.
Sie sollen dein Tun besingen und sagen: »Gewaltig ist die Macht des HERRN!
Er thront dort in höchster Höhe, und trotzdem sieht er die Niedrigen und kümmert sich um sie.«
Wenn ich mitten durch Gefahren gehen muss, erhältst du mich am Leben. Du nimmst mich in Schutz vor der Wut meiner Feinde, deine mächtige Hand wird mir helfen.
HERR, du wirst alles für mich tun, deine Liebe hört niemals auf! Vollende, was du angefangen hast!
Ein Lied Davids.
HERR, du durchschaust mich, du kennst mich bis auf den Grund.
Ob ich sitze oder stehe, du weißt es, du kennst meine Pläne von ferne.
Ob ich tätig bin oder ausruhe, du siehst mich; jeder Schritt, den ich mache, ist dir bekannt.
Noch ehe ein Wort auf meine Zunge kommt, hast du, HERR, es schon gehört.
Von allen Seiten umgibst du mich, ich bin ganz in deiner Hand.
Dass du mich so durch und durch kennst, das übersteigt meinen Verstand; es ist mir zu hoch, ich kann es nicht fassen.
Wohin kann ich gehen, um dir zu entrinnen, wohin fliehen, damit du mich nicht siehst?
Steige ich hinauf in den Himmel – du bist da. Verstecke ich mich in der Totenwelt – dort bist du auch.
Fliege ich dorthin, wo die Sonne aufgeht, oder zum Ende des Meeres, wo sie versinkt:
auch dort wird deine Hand nach mir greifen, auch dort lässt du mich nicht los.
Sage ich: »Finsternis soll mich bedecken, rings um mich werde es Nacht«,
so hilft mir das nichts; denn auch die Finsternis ist für dich nicht dunkel und die Nacht ist so hell wie der Tag.
Du hast mich geschaffen mit Leib und Geist, mich zusammengefügt im Schoß meiner Mutter.
Dafür danke ich dir, es erfüllt mich mit Ehrfurcht. An mir selber erkenne ich: Alle deine Taten sind Wunder!
Ich war dir nicht verborgen, als ich im Dunkeln Gestalt annahm, tief unten im Mutterschoß der Erde.
Du sahst mich schon fertig, als ich noch ungeformt war. Im Voraus hast du alles aufgeschrieben; jeder meiner Tage war schon vorgezeichnet, noch ehe der erste begann.
Wie rätselhaft sind mir deine Gedanken, Gott, und wie unermesslich ist ihre Fülle!
Sie sind zahlreicher als der Sand am Meer. Nächtelang denke ich über dich nach und komme an kein Ende.
Gott, bring sie doch alle um, die dich und deine Gebote missachten! Halte mir diese Mörder vom Leib!
Sie reden Lästerworte gegen dich; HERR, deine Feinde missbrauchen deinen Namen!
Wie ich sie hasse, die dich hassen, HERR! Wie ich sie verabscheue, die gegen dich aufstehen!
Deine Feinde sind auch meine Feinde, ich hasse sie glühend.
Durchforsche mich, Gott, sieh mir ins Herz, prüfe meine Wünsche und Gedanken!
Und wenn ich in Gefahr bin, mich von dir zu entfernen, dann bring mich zurück auf den Weg zu dir!
Ein Lied Davids.
HERR, rette mich vor boshaften Menschen, vor gewalttätigen Leuten beschütze mich!
Ihr Kopf steckt voll von bösen Plänen, ständig brechen sie Streit vom Zaun.
Sie sind gefährlich wie züngelnde Schlangen, ihre Worte sind tödlich wie Natterngift.
HERR, bewahre mich vor Menschen, die dich und deine Gebote missachten; vor gewalttätigen Leuten beschütze mich, vor denen, die mich zu Fall bringen wollen.
Diese Vermessenen haben mir Fallen gestellt, mir Schlingen und Netze in den Weg gelegt.
Ich aber sage: HERR, du bist mein Gott! Höre mich, wenn ich um Hilfe rufe!
Gott, du mein Herr, mein starker Helfer, du hast mich im Kampf geschützt wie ein Schild.
Gib diesen Unheilstiftern nicht, was sie sich wünschen! Lass ihre Machenschaften nicht gelingen; sie würden sonst noch überheblicher!
Die Lügen, die sie über mich verbreiten, lass sie zurückfallen auf diese Verleumder!
Lass glühende Kohlen auf sie regnen! Stürze sie ins Feuer, in tiefe Schluchten, aus denen sie nicht mehr herauskommen können!
Für böse Zungen soll im Land kein Platz sein, und wer Gewalttat liebt, den soll das Unglück zu Tode hetzen!
Ich weiß es, HERR: Du trittst für die Unterdrückten ein, du wirst den Wehrlosen Recht verschaffen.
Alle, die dir die Treue halten und nach deinem Willen fragen, werden in deiner Nähe leben und dich preisen.
Ein Lied Davids.
HERR, ich schreie zu dir, komm doch und hilf mir schnell! Höre mich, wenn ich dich rufe!
Nimm mein Gebet als Weihrauch an, der hinaufsteigt und zu dir gelangt! Und meine ausgebreiteten Hände, nimm sie an wie ein Abendopfer!
HERR, wache über meine Zunge, stell einen Posten ans Tor meiner Lippen!
Hindere mich, meinen Neigungen nachzugeben, damit ich nichts Übles rede und keine Schandtat begehe, zusammen mit anderen, die Unheil stiften. Nimm mir die Lust an ihren Leckerbissen!
Nur wer das Rechte tut, darf mich strafen. Wenn er mich in Güte zurechtweist, dann ist das eine Wohltat, gegen die ich mich nicht sträube. Und wenn er selbst ins Unglück gerät, höre ich nicht auf, für ihn zu beten.
Wenn die bösen Richter vom Felsen hinabgestürzt werden, dann wird sich erweisen, wie zurückhaltend mein Urteil über sie war.
Wie ein zerschmetterter Mühlstein am Boden, so liegen ihre Gebeine hingestreut am Eingang zur Totenwelt.
Meine Augen blicken zu dir, mein Gott und Herr! Bei dir suche ich Zuflucht, lass mich nicht zugrunde gehen!
Bewahre mich vor der Schlinge, die sie mir ausgelegt haben, vor den Fallen derer, die mein Unglück wollen.
Lass die Treulosen in ihr eigenes Netz geraten, während ich sicher daran vorübergehe.
Ein Gedicht Davids, ein Gebet. Er verfasste es, als er in der Höhle war.
Ich schreie zum HERRN, so laut ich kann, ich bitte den HERRN um Hilfe.
Ihm klage ich meine Not, ihm sage ich, was mich quält.
Auch wenn ich selbst allen Mut verliere, du, HERR, weißt, wie es mit mir weitergeht! Auf dem Weg, den ich gehen muss, hat man mir Schlingen gelegt.
Ich schaue mich um: da ist niemand, der mich beachtet. Ich habe keine Zuflucht mehr, keinen Menschen, der sich um mich kümmert.
Zu dir, HERR, schreie ich! Ich sage: Du bist meine Zuflucht, mit dir habe ich alles, was ich im Leben brauche!
Höre mein Schreien, ich bin mit meiner Kraft am Ende! Rette mich vor meinen Verfolgern, sie sind zu stark für mich!
Befreie mich aus dem Gefängnis! Im Kreise aller, die dir die Treue halten, werde ich dir dafür danken, HERR, dass du so gut zu mir gewesen bist.