Нака́жетъ мя́ пра́ведникъ ми́лостiю и обличи́тъ мя́, еле́й же грѣ́шнаго да не нама́ститъ главы́ моея́: я́ко еще́ и моли́тва моя́ во благоволе́нiихъ и́хъ.

Поже́рты бы́ша при ка́мени судiи́ и́хъ: услы́шатся глаго́ли мои́, я́ко возмого́ша {услади́шася}.

Я́ко то́лща земли́ просѣ́деся на земли́, расточи́шася ко́сти и́хъ при а́дѣ.

Я́ко къ Тебѣ́, Го́споди, Го́споди, о́чи мои́: на Тя́ упова́хъ, не отъими́ ду́шу мою́:

сохрани́ мя от сѣ́ти, ю́же соста́виша ми́, и от собла́знъ дѣ́лающихъ беззако́нiе.

Паду́тъ во мре́жу свою́ грѣ́шницы: еди́нъ е́смь а́зъ, до́ндеже прейду́.

Рус. (Аверинцев)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Латинский (Nova Vulgata)

^141:1 PSALMUS. David. Domine, clamavi ad te, ad me festina; intende voci meae, cum clamo ad te.

^141:2 Dirigatur oratio mea sicut incensum in conspectu tuo, elevatio manuum mearum ut sacrificium vespertinum. -

^141:3 Pone, Domine, custodiam ori meo et vigiliam ad ostium labiorum meorum.

^141:4 Non declines cor meum in verbum malitiae ad machinandas machinationes in impietate cum hominibus operantibus iniquitatem; et non comedam ex deliciis eorum.

^141:5 Percutiat me iustus in misericordia et increpet me; oleum autem peccatoris non impinguet caput meum, quoniam adhuc et oratio mea in malitiis eorum.

^141:6 Deiecti in manus duras iudicum eorum, audient verba mea, quoniam suavia erant.

^141:7 Sicut frusta dolantis et dirumpentis in terra, dissipata sunt ossa eorum ad fauces inferni.

^141:8 Quia ad te, Domine, Domine, oculi mei; ad te confugi, non effundas animam meam.

^141:9 Custodi me a laqueo, quem statuerunt mihi, et a scandalis operantium iniquitatem.

^141:10 Cadent in retiacula sua peccatores simul, ego autem ultra pertranseam.

Таджикский

Языки

Таронаи Довуд. Парвардигоро! Туро мехонам, сӯи ман шитоб намо; ба овозам гӯш андоз, вақте ки Туро мехонам.

Бигзор дуоям пеши рӯи Ту мисли чун бухур писанд афтад, ва боло кардани кафҳоям мисли ҳадияи шом.

Бар даҳонам, эй Парвардигор, посбоне бимон, ва дари лабҳоямро нигаҳбонӣ намо.

Диламро ба чизи бад моил нагардон, то ки дар роҳи бадӣ бо шахсони бадкирдор амал накунам, ва аз нозу неъмати онҳо начашам.

Росткор маро бизанад – меҳру вафост; ва маро сарзаниш намояд – равған аст барои сарам, ва сарам ба он монеъ нахоҳад шуд; зеро ҳанӯз дуоям бар зидди кирдорҳои бади онҳост.

Доварони онҳо аз болои кӯҳпора партофта хоҳанд шуд, ва он гоҳ суханони маро хоҳанд шунид, зеро ки хушанд.

Мисли он ки замин аз шудгор пора-пора мешавад, устухонҳои мо дар даҳони гӯристон пароканда хоҳанд шуд.

Аммо чашмонам сӯи Ту мебошанд, эй Парвардигор, Худованд! Ба Ту паноҳ мебарам, ҷонамро нобуд накун.

Маро аз доме ки барои ман ниҳодаанд, нигоҳдорӣ намо; ва аз камандҳои бадкирдорон.

Бадкорон дар тӯрҳои худ хоҳанд афтод, дар сурате ки ман сиҳат саломат хоҳам гузашт. Суруди таълимии Довуд; дуои ӯ, вақте ки дар мағора буд.