Въ коне́цъ, о́троку Госпо́дню Дави́ду, я́же глаго́ла Го́сподеви словеса́ пѣ́сни сея́, въ де́нь, въ о́ньже изба́ви его́ Госпо́дь от руки́ всѣ́хъ вра́гъ его́ и изъ руки́ Сау́ли: и рече́:

Возлюблю́ Тя, Го́споди, крѣ́посте моя́:

Госпо́дь утвержде́нiе мое́, и прибѣ́жище мое́, и изба́витель мо́й, Бо́гъ мо́й, помо́щникъ мо́й, и упова́ю на Него́: защи́титель мо́й, и ро́гъ спасе́нiя моего́, и засту́пникъ мо́й.

Хваля́ призову́ Го́спода и от вра́гъ мои́хъ спасу́ся.

Одержа́ша мя́ болѣ́зни сме́ртныя, и пото́цы беззако́нiя смято́ша мя́:

болѣ́зни а́довы обыдо́ша мя́, предвари́ша мя́ сѣ́ти сме́ртныя.

И внегда́ скорбѣ́ти ми́, призва́хъ Го́спода и къ Бо́гу моему́ воззва́хъ: услы́ша от хра́ма свята́го Своего́ гла́съ мо́й, и во́пль мо́й предъ Ни́мъ вни́детъ во у́шы Его́.

И подви́жеся и тре́петна бы́сть земля́, и основа́нiя го́ръ смято́шася и подвиго́шася, я́ко прогнѣ́вася на ня́ Бо́гъ.

Взы́де ды́мъ гнѣ́вомъ Его́, и о́гнь от лица́ Его́ воспла́менится: у́глiе возгорѣ́ся от Него́.

И приклони́ небеса́ и сни́де, и мра́къ подъ нога́ма Его́.

И взы́де на Херуви́мы и летѣ́, летѣ́ на крилу́ вѣ́треню.

И положи́ тму́ закро́въ Сво́й: о́крестъ Его́ селе́нiе Его́: темна́ вода́ во о́блацѣхъ возду́шныхъ.

От облиста́нiя предъ Ни́мъ о́блацы проидо́ша, гра́дъ и у́глiе о́гненное.

И возгремѣ́ съ небесе́ Госпо́дь, и Вы́шнiй даде́ гла́съ Сво́й.

Низпосла́ стрѣ́лы и разгна́ я́, и мо́лнiи умно́жи и смяте́ я́.

И яви́шася исто́чницы водні́и, и откры́шася основа́нiя вселе́нныя от запреще́нiя Твоего́, Го́споди, от дохнове́нiя ду́ха гнѣ́ва Твоего́.

Низпосла́ съ высоты́ и прiя́тъ мя́, воспрiя́тъ мя́ от во́дъ мно́гихъ.

Изба́витъ мя́ от враго́въ мои́хъ си́льныхъ и от ненави́дящихъ мя́: я́ко утверди́шася па́че мене́.

Предвари́ша мя́ въ де́нь озлобле́нiя моего́: и бы́сть Госпо́дь утвержде́нiе мое́.

И изведе́ мя на широту́: изба́витъ мя́, я́ко восхотѣ́ мя.

И возда́стъ ми́ Госпо́дь по пра́вдѣ мое́й, и по чистотѣ́ руку́ мое́ю возда́стъ ми́,

я́ко сохрани́хъ пути́ Госпо́дни и не нече́ствовахъ от Бо́га моего́.

Я́ко вся́ судьбы́ Его́ предо мно́ю, и оправда́нiя Его́ не отступи́ша от мене́.

И бу́ду непоро́ченъ съ Ни́мъ и сохраню́ся от беззако́нiя моего́.

И возда́стъ ми́ Госпо́дь по пра́вдѣ мое́й и по чистотѣ́ руку́ мое́ю предъ очи́ма Его́.

Съ преподо́бнымъ преподо́бенъ бу́деши, и съ му́жемъ непови́ннымъ непови́ненъ бу́деши,

и со избра́ннымъ избра́нъ бу́деши, и со стропти́вымъ разврати́шися.

Я́ко Ты́ лю́ди смире́нныя спасе́ши и о́чи го́рдыхъ смири́ши.

Я́ко Ты́ просвѣти́ши свѣти́лникъ мо́й, Го́споди: Бо́же мо́й, просвѣти́ши тму́ мою́.

Я́ко Тобо́ю изба́влюся от искуше́нiя, и Бо́гомъ мои́мъ прейду́ стѣ́ну.

Бо́гъ мо́й, непоро́ченъ пу́ть Его́: словеса́ Госпо́дня разжже́на. Защи́титель е́сть всѣ́хъ упова́ющихъ на Него́.

Я́ко кто́ Бо́гъ, ра́звѣ Го́спода? Или́ кто́ Бо́гъ, ра́звѣ Бо́га на́шего?

Бо́гъ препоясу́яй мя́ си́лою, и положи́ непоро́ченъ пу́ть мо́й:

соверша́яй но́зѣ мои́ я́ко еле́ни, и на высо́кихъ поставля́яй мя́:

науча́яй ру́цѣ мои́ на бра́нь, и положи́лъ еси́ лу́къ мѣ́дянъ мы́шца моя́:

и да́лъ ми́ еси́ защище́нiе спасе́нiя, и десни́ца Твоя́ воспрiя́тъ мя́: и наказа́нiе Твое́ испра́витъ мя́ въ коне́цъ, и наказа́нiе Твое́ то́ мя́ научи́тъ.

Ушири́лъ еси́ стопы́ моя́ подо мно́ю, и не изнемого́стѣ плеснѣ́ мои́.

Пожену́ враги́ моя́, и пости́гну я́, и не возвращу́ся, до́ндеже сконча́ются:

оскорблю́ и́хъ, и не возмо́гутъ ста́ти, паду́тъ подъ нога́ма мои́ма.

И препоя́салъ мя́ еси́ си́лою на бра́нь, спя́лъ еси́ вся́ востаю́щыя на мя́ подъ мя́.

И враго́въ мои́хъ да́лъ ми́ еси́ хребе́тъ и ненави́дящыя мя́ потреби́лъ еси́.

Воззва́ша, и не бѣ́ спаса́яй: ко Го́споду, и не услы́ша и́хъ.

И истню́ я́ я́ко пра́хъ предъ лице́мъ вѣ́тра, я́ко бре́нiе путі́й погла́жду я́.

Изба́виши мя́ от прерѣка́нiя люді́й: поста́виши мя́ во главу́ язы́ковъ: лю́дiе, и́хже не вѣ́дѣхъ, рабо́таша ми́,

въ слу́хъ у́ха послу́шаша мя́. Сы́нове чужді́и солга́ша ми́,

сы́нове чужді́и обетша́ша и охромо́ша от сте́зь свои́хъ.

Жи́въ Госпо́дь, и благослове́нъ Бо́гъ, и да вознесе́тся Бо́гъ спасе́нiя моего́,

Бо́гъ дая́й отмще́нiе мнѣ́ и покори́вый лю́ди подъ мя́,

изба́витель мо́й от вра́гъ мои́хъ гнѣвли́выхъ: от востаю́щихъ на мя́ вознесе́ши мя́, от му́жа непра́ведна изба́виши мя́.

Сего́ ра́ди исповѣ́мся Тебѣ́ во язы́цѣхъ, Го́споди, и и́мени Твоему́ пою́:

Велича́яй спасе́ния царе́ва и творя́й ми́лость Христу́ своему́ Давиду и сѣ́мени его́ до вѣ́ка.

Рус. (Аверинцев)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Латинский (Nova Vulgata)

^18:1 Magistro chori. David, servi Domini, qui locutus est ad Dominum verba huius cantici, quando Dominus eum liberaverat e potestate omnium inimicorum suorum

^18:2 et e manu Saul. Dixit igitur: Diligam te, Domine, fortitudo mea.

^18:3 Domine, firmamentum meum et refugium meum et liberator meus; Deus meus, adiutor meus, et sperabo in eum; protector meus et cornu salutis meae et susceptor meus.

^18:4 Laudabilem invocabo Dominum, et ab inimicis meis salvus ero.

^18:5 Circumdederunt me fluctus mortis, et torrentes Belial conturbaverunt me;

^18:6 funes inferni circumdederunt me, praeoccupaverunt me laquei mortis.

^18:7 In tribulatione mea invocavi Dominum et ad Deum meum clamavi; exaudivit de templo suo vocem meam, et clamor meus in conspectu eius introivit in aures eius.

^18:8 Commota est et contremuit terra; fundamenta montium concussa sunt et commota sunt, quoniam iratus est.

^18:9 Ascendit fumus de naribus eius, et ignis de ore eius devorans; carbones succensi processerunt ab eo.

^18:10 Inclinavit caelos et descendit, et caligo sub pedibus eius.

^18:11 Et ascendit super cherub et volavit, ferebatur super pennas ventorum.

^18:12 Et posuit tenebras latibulum suum, in circuitu eius tabernaculum eius, tenebrosa aqua, nubes aeris.

^18:13 Prae fulgore in conspectu eius nubes transierunt, grando et carbones ignis.

^18:14 Et intonuit de caelo Dominus, et Altissimus dedit vocem suam: grando et carbones ignis.

^18:15 Et misit sagittas suas et dissipavit eos, fulgura iecit et conturbavit eos.

^18:16 Et apparuerunt fontes aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis terrarum ab increpatione tua, Domine, ab inspiratione spiritus irae tuae.

^18:17 Misit de summo et accepit me et assumpsit me de aquis multis;

^18:18 eripuit me de inimicis meis fortissimis et ab his, qui oderunt me, quoniam confortati sunt super me.

^18:19 Oppugnaverunt me in die afflictionis meae, et factus est Dominus fulcimentum meum;

^18:20 et eduxit me in latitudinem, salvum me fecit, quoniam voluit me.

^18:21 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam et secundum puritatem manuum mearum reddet mihi,

^18:22 quia custodivi vias Domini nec impie recessi a Deo meo.

^18:23 Quoniam omnia iudicia eius in conspectu meo, et iustitias eius non reppuli a me;

^18:24 et fui immaculatus cum eo et observavi me ab iniquitate.

^18:25 Et retribuit mihi Dominus secundum iustitiam meam et secundum puritatem manuum mearum in conspectu oculorum eius.

^18:26 Cum sancto sanctus eris et cum viro innocente innocens eris

^18:27 et cum electo electus eris et cum perverso callidus eris.

^18:28 Quoniam tu populum humilem salvum facies et oculos superborum humiliabis.

^18:29 Quoniam tu accendis lucernam meam, Domine; Deus meus illuminat tenebras meas.

^18:30 Quoniam in te aggrediar hostium turmas et in Deo meo transiliam murum.

^18:31 Deus, impolluta via eius, eloquia Domini igne examinata; protector est omnium sperantium in se.

^18:32 Quoniam quis Deus praeter Dominum? Aut quae munitio praeter Deum nostrum?

^18:33 Deus, qui praecinxit me virtute et posuit immaculatam viam meam;

^18:34 qui perfecit pedes meos tamquam cervorum et super excelsa statuit me;

^18:35 qui docet manus meas ad proelium, et tendunt arcum aereum brachia mea.

^18:36 Et dedisti mihi scutum salutis tuae, et dextera tua suscepit me, et exauditio tua magnificavit me.

^18:37 Dilatasti gressus meos subtus me, et non sunt infirmata vestigia mea.

^18:38 Persequebar inimicos meos et comprehendebam illos et non convertebar, donec deficerent.

^18:39 Confringebam illos, nec poterant stare, cadebant subtus pedes meos.

^18:40 Et praecinxisti me virtute ad bellum et supplantasti insurgentes in me subtus me.

^18:41 Et inimicos meos dedisti mihi dorsum et odientes me disperdidisti.

^18:42 Clamaverunt, nec erat qui salvos faceret, ad Dominum, nec exaudivit eos.

^18:43 Et comminui eos ut pulverem ante faciem venti, ut lutum platearum contrivi eos.

^18:44 Eripuisti me de contradictionibus populi, constituisti me in caput gentium. Populus, quem non cognovi, servivit mihi,

^18:45 in auditu auris oboedivit mihi. Filii alieni blanditi sunt mihi,

^18:46 filii alieni inveterati sunt, contremuerunt in abditis suis.

^18:47 Vivit Dominus, et benedictus Adiutor meus, et exaltetur Deus salutis meae.

^18:48 Deus, qui das vindictas mihi et subdis populos sub me, liberator meus de inimicis meis iracundis;

^18:49 et ab insurgentibus in me exaltas me, a viro iniquo eripis me.

^18:50 Propterea confitebor tibi in nationibus, Domine, et nomini tuo psalmum dicam,

^18:51 magnificans salutes regis sui et faciens misericordiam christo suo David et semini eius usque in saeculum.

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон. Суруди бандаи Парвардигор Довуд, ки суханони ин сурудро ба Парвардигор гуфт, дар рӯзе ки Парвардигор ӯро аз панҷаи ҳамаи душманонаш ва аз дасти Шоул халос кард. Ва ӯ гуфт:

Туро, эй Парвардигор, эй қуввати ман, дӯст медорам!

Парвардигор сахраи кӯҳпораи ман аст, ва қалъаи ман, ва раҳокунандаи ман; Худои ман кӯҳпораи ман аст; ба Ӯ паноҳ мебарам; Ӯ сипари ман аст, ва шохи наҷоти ман, ва паноҳгоҳи ман.

Парвардигорро сазовори ситоишро хоҳам хонд, ва аз душманонам наҷот хоҳам ёфт.

Камандҳои марг бар ман печида буд, ва селобҳои бадӣ фалокат маро ба ҳарос тарс андохта буданд;

Азобҳои гӯр маро иҳота карда буд, домҳои марг пеши роҳи маро гирифта буданд.

Дар тангии худ Парвардигорро хондам, ва аз Худои худ ёрӣ хостам. Овозамро аз қасри Худ шунид, ва ёрие ки аз Ӯ хостам, ба гӯшаш расид.

Ва замин ба ҷунбиш зилзила ва ларза омад, ва пояҳои кӯҳҳо биларзид ва биҷунбид, зеро ки Ӯ дарғазаб шуд;

Аз бинии Ӯ дуд баромад, ва аз даҳонаш оташи оламсӯз; лахчаҳои сӯзон аз Ӯ пайдо шуданд.

Ва осмонро хам карда, фуруд омад, ва абри сиёҳ зери пойҳои Ӯ буд.

Ва бар каррубӣ савор шуда, парид, ва бар болҳои бод парвоз кард.

Торикиро пардаи Худ, хаймаи гирдогирди Худ бисохт, ки торикии обҳо ва абрҳои осмон буд.

Аз дурахшонӣ пеши Ӯ абрҳояш мешитофтанд, бо жола ва лахчаҳои оташ.

Ва Парвардигор дар осмон гулуррос зад, ва Боломақом Болотарин овози Худро бидод, бо жола ва лахчаҳои оташ.

Ва тирҳои Худро фиристода, онҳоро пароканда намуд, ва барқҳо андохта, онҳоро ҳаросон кард.

Ва маҷроҳои ҷараёнгоҳҳои об намудор шуданд, ва пояҳои дунё аз сарзаниши Ту, эй Парвардигор, аз вазиши боди бинии Ту ошкор гардиданд.

Аз афроз боло дасти ёрӣ дароз карда, маро баргирифт, аз обҳои бисёр маро берун кашид;

Аз душмани пурзӯрам ва аз бадхоҳонам, ки аз ман тавонотар буданд, маро халос кард.

Дар рӯзи фалокатам мусибатам бадбахтиам бар ман пешдастӣ карданд, валекин Парвардигор такягоҳи ман буд.

Ва маро ба паҳно баровард, маро раҳо кард, зеро ки Ӯ маро дӯст медорад таваҷҷӯҳи Ӯ бар ман аст.

Парвардигор аз рӯи росткориам маро мукофот дод, мувофиқи покизагии дастҳоям ба ман подош дод,

Зеро ки роҳҳои Парвардигорро нигоҳ доштаам, ва аз пеши Худои худ ба бадӣ дода нашудаам;

Зеро ки ҳамаи дастурҳои Ӯ пеши назари ман ҳастанд, ва қоидаҳои Ӯро аз худам дур накардаам.

Ва пеши Ӯ беайб будам, ва ҳазар эҳтиёт менамудам, ки гуноҳе накунам.

Ва Парвардигор аз рӯи росткориам, мувофиқи покизагии дастҳоям пеши чашмони Ӯ, ба ман подош дод.

Бо некӯкор Ту некӯкорона рафтор мекунӣ, бо марди ростдил ростдилона,

Бо покдил – покдилона ва бо каҷрав – каҷравона.

Зеро ки Ту мардуми нармдилро наҷот медиҳӣ, ва чашмони ҳавобаландро паст мекунӣ.

Зеро ки Ту, эй Парвардигор, чароғи маро дармегиронӣ: Худои ман торикии маро равшан мекунад;

Зеро ки бо Ту ба лашкаре тохт меоварам, ва бо Худои худ аз деворҳо ҳисорҳо ҷаста мегузарам.

Роҳи Худо комил аст, сухани Парвардигор покиза аст; Ӯ барои ҳамаи паноҳбарони Худ сипар аст.

Зеро кист Худо, ҷуз аз Парвардигор? Ва кист кӯҳпора, ғайр аз Худои мо?

Худо камари маро бақувват мебандад, ва роҳи маро рост мегардонад.

Пойҳои маро мисли оҳувон мегардонад, ва бар баландиҳоям маро ба по мехезонад;

Дастҳои маро ҷанг меомӯзад, ва бозувонам камони мисинро ӯҳда карда метавонад.

Ва сипари наҷоти Худро ба ман ато фармудаӣ, ва дасти рости Ту маро дастгирӣ мекунад, ва нармдилии Ту маро бузург мегардонад.

Қадами маро зери ман вусъат медиҳӣ, ва пойҳоям намелағҷад.

Душманонамро таъқиб менамоям ва ба онҳо рафта мерасам, ва то онҳоро нобуд накунам, барнамегардам;

Онҳоро зада пахш мекунам, ва онҳо хеста наметавонанд; зери пойҳои ман меафтанд;

Зеро ки камари маро барои ҳарбу зарб бақувват бастаӣ, ва мухолифонамро зери поям андохтаӣ.

Душманонамро дар гурез андохтаӣ, ва ман бадхоҳонамро нобуд мекунам:

Онҳо ёрӣ мехоҳанд, валекин наҷотдиҳандае нест; Парвардигорро мехонанд, аммо Ӯ онҳоро намешунавад;

Онҳоро чун чанге пеши бод соида пош медиҳам, чун лойи кӯчаҳо онҳоро поймол мекунам.

Маро аз ҷангу ҷидоли қавм раҳо кардаӣ, сари халқҳо гардондаӣ; қавме ки намешинохтамаш, ба ман хизмат мекунад;

Фақат овозаи маро шунида, ба ман тобеъ мешаванд; аҳли ғайр ба ман хушомад мезананд;

Аҳли ғайр пажмурдаҳол мешаванд ва аз қаълаҳои худ бо тарсу ларз мебароянд.

Парвардигор зинда аст, ва кӯҳпораи ман муборак аст, ва Худои наҷоти ман сарафроз бод, –

Худое ки қасоси интиқоми маро мегирад ва қавмҳоро зердасти ман мегардонад.

Маро аз душманонам раҳо кардаӣ, аз мухолифонам баланд бардоштаӣ, аз золим халосӣ додаӣ.

Бинобар ин Туро, эй Парвардигор, дар миёни халқҳо ҳамду сано хоҳам гуфт ва номи Туро хоҳам сароид.

Ӯ ба подшоҳи Худ зафарҳои бузурге мебахшад, ва ба масеҳи Худ меҳру вафо мекунад, яъне ба Довуд ва ба зурёти вай то абад.