Въ коне́цъ, о́троку Госпо́дню Дави́ду, я́же глаго́ла Го́сподеви словеса́ пѣ́сни сея́, въ де́нь, въ о́ньже изба́ви его́ Госпо́дь от руки́ всѣ́хъ вра́гъ его́ и изъ руки́ Сау́ли: и рече́:

Возлюблю́ Тя, Го́споди, крѣ́посте моя́:

Госпо́дь утвержде́нiе мое́, и прибѣ́жище мое́, и изба́витель мо́й, Бо́гъ мо́й, помо́щникъ мо́й, и упова́ю на Него́: защи́титель мо́й, и ро́гъ спасе́нiя моего́, и засту́пникъ мо́й.

Хваля́ призову́ Го́спода и от вра́гъ мои́хъ спасу́ся.

Одержа́ша мя́ болѣ́зни сме́ртныя, и пото́цы беззако́нiя смято́ша мя́:

болѣ́зни а́довы обыдо́ша мя́, предвари́ша мя́ сѣ́ти сме́ртныя.

И внегда́ скорбѣ́ти ми́, призва́хъ Го́спода и къ Бо́гу моему́ воззва́хъ: услы́ша от хра́ма свята́го Своего́ гла́съ мо́й, и во́пль мо́й предъ Ни́мъ вни́детъ во у́шы Его́.

И подви́жеся и тре́петна бы́сть земля́, и основа́нiя го́ръ смято́шася и подвиго́шася, я́ко прогнѣ́вася на ня́ Бо́гъ.

Взы́де ды́мъ гнѣ́вомъ Его́, и о́гнь от лица́ Его́ воспла́менится: у́глiе возгорѣ́ся от Него́.

И приклони́ небеса́ и сни́де, и мра́къ подъ нога́ма Его́.

И взы́де на Херуви́мы и летѣ́, летѣ́ на крилу́ вѣ́треню.

И положи́ тму́ закро́въ Сво́й: о́крестъ Его́ селе́нiе Его́: темна́ вода́ во о́блацѣхъ возду́шныхъ.

От облиста́нiя предъ Ни́мъ о́блацы проидо́ша, гра́дъ и у́глiе о́гненное.

И возгремѣ́ съ небесе́ Госпо́дь, и Вы́шнiй даде́ гла́съ Сво́й.

Низпосла́ стрѣ́лы и разгна́ я́, и мо́лнiи умно́жи и смяте́ я́.

И яви́шася исто́чницы водні́и, и откры́шася основа́нiя вселе́нныя от запреще́нiя Твоего́, Го́споди, от дохнове́нiя ду́ха гнѣ́ва Твоего́.

Низпосла́ съ высоты́ и прiя́тъ мя́, воспрiя́тъ мя́ от во́дъ мно́гихъ.

Изба́витъ мя́ от враго́въ мои́хъ си́льныхъ и от ненави́дящихъ мя́: я́ко утверди́шася па́че мене́.

Предвари́ша мя́ въ де́нь озлобле́нiя моего́: и бы́сть Госпо́дь утвержде́нiе мое́.

И изведе́ мя на широту́: изба́витъ мя́, я́ко восхотѣ́ мя.

И возда́стъ ми́ Госпо́дь по пра́вдѣ мое́й, и по чистотѣ́ руку́ мое́ю возда́стъ ми́,

я́ко сохрани́хъ пути́ Госпо́дни и не нече́ствовахъ от Бо́га моего́.

Я́ко вся́ судьбы́ Его́ предо мно́ю, и оправда́нiя Его́ не отступи́ша от мене́.

И бу́ду непоро́ченъ съ Ни́мъ и сохраню́ся от беззако́нiя моего́.

И возда́стъ ми́ Госпо́дь по пра́вдѣ мое́й и по чистотѣ́ руку́ мое́ю предъ очи́ма Его́.

Съ преподо́бнымъ преподо́бенъ бу́деши, и съ му́жемъ непови́ннымъ непови́ненъ бу́деши,

и со избра́ннымъ избра́нъ бу́деши, и со стропти́вымъ разврати́шися.

Я́ко Ты́ лю́ди смире́нныя спасе́ши и о́чи го́рдыхъ смири́ши.

Я́ко Ты́ просвѣти́ши свѣти́лникъ мо́й, Го́споди: Бо́же мо́й, просвѣти́ши тму́ мою́.

Я́ко Тобо́ю изба́влюся от искуше́нiя, и Бо́гомъ мои́мъ прейду́ стѣ́ну.

Бо́гъ мо́й, непоро́ченъ пу́ть Его́: словеса́ Госпо́дня разжже́на. Защи́титель е́сть всѣ́хъ упова́ющихъ на Него́.

Я́ко кто́ Бо́гъ, ра́звѣ Го́спода? Или́ кто́ Бо́гъ, ра́звѣ Бо́га на́шего?

Бо́гъ препоясу́яй мя́ си́лою, и положи́ непоро́ченъ пу́ть мо́й:

соверша́яй но́зѣ мои́ я́ко еле́ни, и на высо́кихъ поставля́яй мя́:

науча́яй ру́цѣ мои́ на бра́нь, и положи́лъ еси́ лу́къ мѣ́дянъ мы́шца моя́:

и да́лъ ми́ еси́ защище́нiе спасе́нiя, и десни́ца Твоя́ воспрiя́тъ мя́: и наказа́нiе Твое́ испра́витъ мя́ въ коне́цъ, и наказа́нiе Твое́ то́ мя́ научи́тъ.

Ушири́лъ еси́ стопы́ моя́ подо мно́ю, и не изнемого́стѣ плеснѣ́ мои́.

Пожену́ враги́ моя́, и пости́гну я́, и не возвращу́ся, до́ндеже сконча́ются:

оскорблю́ и́хъ, и не возмо́гутъ ста́ти, паду́тъ подъ нога́ма мои́ма.

И препоя́салъ мя́ еси́ си́лою на бра́нь, спя́лъ еси́ вся́ востаю́щыя на мя́ подъ мя́.

И враго́въ мои́хъ да́лъ ми́ еси́ хребе́тъ и ненави́дящыя мя́ потреби́лъ еси́.

Воззва́ша, и не бѣ́ спаса́яй: ко Го́споду, и не услы́ша и́хъ.

И истню́ я́ я́ко пра́хъ предъ лице́мъ вѣ́тра, я́ко бре́нiе путі́й погла́жду я́.

Изба́виши мя́ от прерѣка́нiя люді́й: поста́виши мя́ во главу́ язы́ковъ: лю́дiе, и́хже не вѣ́дѣхъ, рабо́таша ми́,

въ слу́хъ у́ха послу́шаша мя́. Сы́нове чужді́и солга́ша ми́,

сы́нове чужді́и обетша́ша и охромо́ша от сте́зь свои́хъ.

Жи́въ Госпо́дь, и благослове́нъ Бо́гъ, и да вознесе́тся Бо́гъ спасе́нiя моего́,

Бо́гъ дая́й отмще́нiе мнѣ́ и покори́вый лю́ди подъ мя́,

изба́витель мо́й от вра́гъ мои́хъ гнѣвли́выхъ: от востаю́щихъ на мя́ вознесе́ши мя́, от му́жа непра́ведна изба́виши мя́.

Сего́ ра́ди исповѣ́мся Тебѣ́ во язы́цѣхъ, Го́споди, и и́мени Твоему́ пою́:

Велича́яй спасе́ния царе́ва и творя́й ми́лость Христу́ своему́ Давиду и сѣ́мени его́ до вѣ́ка.

Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.

Небеса́ повѣ́даютъ сла́ву Бо́жiю, творе́нiе же руку́ Его́ возвѣща́етъ тве́рдь.

Де́нь дни́ отрыга́етъ глаго́лъ, и но́щь но́щи возвѣща́етъ ра́зумъ.

Не су́ть рѣ́чи, ниже́ словеса́, и́хже не слы́шатся гла́си и́хъ.

Во всю́ зе́млю изы́де вѣща́нiе и́хъ, и въ концы́ вселе́нныя глаго́лы и́хъ: въ со́лнцѣ положи́ селе́нiе свое́:

и то́й я́ко жени́хъ исходя́й от черто́га своего́, возра́дуется я́ко исполи́нъ тещи́ пу́ть.

От кра́я небесе́ исхо́дъ его́, и срѣ́тенiе его́ до кра́я небесе́: и нѣ́сть, и́же укры́ется теплоты́ его́.

Зако́нъ Госпо́день непоро́ченъ, обраща́яй ду́шы: свидѣ́телство Госпо́дне вѣ́рно, умудря́ющее младе́нцы.

Оправда́нiя Госпо́дня пра́ва, веселя́щая се́рдце: за́повѣдь Госпо́дня свѣтла́, просвѣща́ющая о́чи.

Стра́хъ Госпо́день чи́стъ, пребыва́яй въ вѣ́къ вѣ́ка: судьбы́ Госпо́дни и́стинны, оправда́нны вку́пѣ,

вожделѣ́нны па́че зла́та и ка́мене че́стна мно́га, и сла́ждшя па́че ме́да и со́та.

И́бо ра́бъ Тво́й храни́тъ я́: внегда́ сохрани́ти я́, воздая́нiе мно́го.

Грѣхопаде́нiя кто́ разумѣ́етъ? От та́йныхъ мои́хъ очи́сти мя́,

и от чужди́хъ пощади́ раба́ Твоего́: а́ще не облада́ютъ мно́ю, тогда́ непоро́ченъ бу́ду, и очи́щуся от грѣха́ вели́ка.

И бу́дутъ во благоволе́нiе словеса́ у́стъ мои́хъ, и поуче́нiе се́рдца моего́ предъ Тобо́ю вы́ну, Го́споди, помо́щниче мо́й и изба́вителю мо́й.

Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.

Услы́шитъ тя́ Госпо́дь въ де́нь печа́ли, защи́титъ тя́ и́мя Бо́га Иа́ковля.

По́слетъ ти́ по́мощь от Свята́го, и от Сiо́на засту́питъ тя́.

Помяне́тъ вся́ку же́ртву твою́, и всесожже́нiе твое́ ту́чно бу́ди.

Да́стъ ти́ Госпо́дь по се́рдцу твоему́, и ве́сь совѣ́тъ тво́й испо́лнитъ.

Возра́дуемся о спасе́нiи твое́мъ, и во и́мя Го́спода Бо́га на́шего возвели́чимся: испо́лнитъ Госпо́дь вся́ проше́нiя твоя́.

Ны́нѣ позна́хъ, я́ко спасе́ Госпо́дь Христа́ Своего́: услы́шитъ его́ съ небесе́ свята́го Своего́: въ си́лахъ спасе́нiе десни́цы его́.

Сі́и на колесни́цахъ, и сі́и на ко́нехъ: мы́ же во и́мя Го́спода Бо́га на́шего призове́мъ.

Ті́и спя́ти бы́ша и падо́ша: мы́ же воста́хомъ и испра́вихомся.

Го́споди, спаси́ царя́, и услы́ши ны́, въ о́ньже а́ще де́нь призове́мъ Тя́.

Псало́мъ Дави́ду.

Го́споди, си́лою Твое́ю возвесели́тся ца́рь, и о спасе́нiи Твое́мъ возра́дуется зѣло́.

Жела́нiе се́рдца его́ да́лъ еси́ ему́, и хотѣ́нiя устну́ его́ нѣ́си лиши́лъ его́.

Я́ко предвари́лъ еси́ его́ благослове́нiемъ благосты́ннымъ, положи́лъ еси́ на главѣ́ его́ вѣне́цъ от ка́мене че́стна.

Живота́ проси́лъ е́сть у Тебе́, и да́лъ еси́ ему́ долготу́ дні́й во вѣ́къ вѣ́ка.

Ве́лiя сла́ва его́ спасе́нiемъ Твои́мъ: сла́ву и велелѣ́пiе возложи́ши на него́.

Я́ко да́си ему́ благослове́нiе во вѣ́къ вѣ́ка: возвесели́ши его́ ра́достiю съ лице́мъ Твои́мъ.

Я́ко ца́рь упова́етъ на Го́спода, и ми́лостiю Вы́шняго не подви́жится.

Да обря́щется рука́ Твоя́ всѣ́мъ враго́мъ Твои́мъ, десни́ца Твоя́ да обря́щетъ вся́ ненави́дящыя Тебе́.

Я́ко положи́ши и́хъ я́ко пе́щь о́гненную во вре́мя лица́ Твоего́: Госпо́дь гнѣ́вомъ Свои́мъ смяте́тъ я́, и снѣ́сть и́хъ о́гнь.

Пло́дъ и́хъ от земли́ погуби́ши, и сѣ́мя и́хъ от сыно́въ человѣ́ческихъ.

Я́ко уклони́ша на Тя́ зла́я, помы́слиша совѣ́ты, и́хже не возмо́гутъ соста́вити.

Я́ко положи́ши я́ хребе́тъ: во избы́тцѣхъ Твои́хъ угото́виши лице́ и́хъ.

Вознеси́ся, Го́споди, си́лою Твое́ю: воспое́мъ и пое́мъ си́лы Твоя́.

Въ коне́цъ, о заступле́нiи у́треннемъ, псало́мъ Дави́ду.

Бо́же, Бо́же мо́й, вонми́ ми, вску́ю оста́вилъ мя́ еси́? Дале́че от спасе́нiя моего́ словеса́ грѣхопаде́нiй мои́хъ.

Бо́же мо́й, воззову́ во дни́, и не услы́шиши, и въ нощи́, и не въ безу́мiе мнѣ́.

Ты́ же во Святѣ́мъ живе́ши, хвало́ Изра́илева.

На Тя́ упова́ша отцы́ на́ши: упова́ша, и изба́вилъ еси́ я́:

къ Тебѣ́ воззва́ша, и спасо́шася: на Тя́ упова́ша, и не постыдѣ́шася.

А́зъ же е́смь че́рвь, а не человѣ́къ, поноше́нiе человѣ́ковъ и уничиже́нiе люді́й.

Вси́ ви́дящiи мя́ поруга́шамися, глаго́лаша устна́ми, покива́ша главо́ю:

упова́ на Го́спода, да изба́витъ его́, да спасе́тъ его́, я́ко хо́щетъ его́.

Я́ко Ты́ еси́ исто́ргiй мя́ изъ чре́ва, упова́нiе мое́ от сосцу́ ма́тере моея́.

Къ Тебѣ́ приве́рженъ е́смь от ложе́снъ, от чре́ва ма́тере моея́ Бо́гъ мо́й еси́ Ты́.

Да не отсту́пиши от мене́, я́ко ско́рбь бли́зъ, я́ко нѣ́сть помога́яй ми́.

Обыдо́ша мя́ телцы́ мно́зи, юнцы́ ту́чнiи одержа́ша мя́:

отверзо́ша на мя́ уста́ своя́, я́ко ле́въ восхища́яй и рыка́яй.

Я́ко вода́ излiя́хся, и разсы́пашася вся́ ко́сти моя́: бы́сть се́рдце мое́ я́ко во́скъ та́яй посредѣ́ чре́ва моего́.

И́зсше я́ко скуде́ль крѣ́пость моя́, и язы́къ мо́й прильпе́ горта́ни моему́, и въ пе́рсть сме́рти све́лъ мя́ еси́.

Я́ко обыдо́ша мя́ пси́ мно́зи, со́нмъ лука́выхъ одержа́ша мя́: ископа́ша ру́цѣ мои́ и но́зѣ мои́.

Исчето́ша вся́ ко́сти моя́: ті́и же смотри́ша и презрѣ́ша мя́.

Раздѣли́ша ри́зы моя́ себѣ́, и о оде́жди мое́й мета́ша жре́бiй.

Ты́ же, Го́споди, не удали́ по́мощь твою́ от мене́: на заступле́нiе мое́ вонми́.

Изба́ви от ору́жiя ду́шу мою́, и изъ руки́ пе́сiи единоро́дную мою́.

Спаси́ мя от у́стъ льво́выхъ, и от ро́гъ единоро́жь смире́нiе мое́.

Повѣ́мъ и́мя Твое́ бра́тiи мое́й, посредѣ́ це́ркве воспою́ Тя́.

Боя́щiися Го́спода, восхвали́те Его́, все́ сѣ́мя Иа́ковле, просла́вите Его́, да убои́тся же от Него́ все́ сѣ́мя Изра́илево:

я́ко не уничижи́, ниже́ негодова́ моли́твы ни́щаго, ниже́ отврати́ лице́ Свое́ от мене́, и егда́ воззва́хъ къ Нему́, услы́ша мя́.

От Тебе́ похвала́ моя́, въ це́ркви вели́цѣй исповѣ́мся Тебѣ́: моли́твы моя́ возда́мъ предъ боя́щимися Его́.

Ядя́тъ убо́зiи, и насы́тятся, и восхва́лятъ Го́спода взыска́ющiи Его́: жива́ бу́дутъ сердца́ и́хъ въ вѣ́къ вѣ́ка.

Помяну́тся и обратя́тся ко Го́споду вси́ концы́ земли́, и покло́нятся предъ Ни́мъ вся́ оте́чествiя язы́къ:

я́ко Госпо́дне е́сть ца́рствiе, и То́й облада́етъ язы́ки.

Ядо́ша и поклони́шася вси́ ту́чнiи земли́: предъ Ни́мъ припаду́тъ вси́ низходя́щiи въ зе́млю: и душа́ моя́ тому́ живе́тъ.

И сѣ́мя мое́ порабо́таетъ Ему́: возвѣсти́тъ Го́сподеви ро́дъ гряду́щiй:

и возвѣстя́тъ пра́вду Его́ лю́демъ ро́ждшымся {роди́тися иму́щымъ}, я́же сотвори́ Госпо́дь.

Псало́мъ Дави́ду.

Госпо́дь пасе́тъ мя́, и ничто́же мя́ лиши́тъ.

На мѣ́сте зла́чнѣ, та́мо всели́ мя, на водѣ́ поко́йнѣ воспита́ мя.

Ду́шу мою́ обрати́, наста́ви мя́ на стези́ пра́вды, и́мене ра́ди Своего́.

А́ще бо и пойду́ посредѣ́ сѣ́ни сме́ртныя, не убою́ся зла́, я́ко Ты́ со мно́ю еси́: же́злъ Тво́й и па́лица Твоя́, та́ мя́ утѣ́шиста.

Угото́валъ еси́ предо мно́ю трапе́зу сопроти́въ стужа́ющымъ мнѣ́: ума́стилъ еси́ еле́омъ главу́ мою́, и ча́ша твоя́ упоява́ющи мя́, я́ко держа́вна.

И ми́лость Твоя́ пожене́тъ мя́ вся́ дни́ живота́ моего́, и е́же всели́тимися въ до́мъ Госпо́день въ долготу́ дні́й.

Псало́мъ Дави́ду, еди́ныя от суббо́тъ.

Госпо́дня земля́, и исполне́нiе ея́, вселе́нная и вси́ живу́щiи на не́й.

То́й на моря́хъ основа́лъ ю́ е́сть и на рѣка́хъ угото́валъ ю́ е́сть.

Кто́ взы́детъ на го́ру Госпо́дню? Или́ кто́ ста́нетъ на мѣ́стѣ святѣ́мъ Его́?

Непови́ненъ рука́ма и чи́стъ се́рдцемъ, и́же не прiя́тъ всу́е ду́шу свою́ и не кля́тся ле́стiю и́скреннему своему́:

се́й прiи́метъ благослове́нiе от Го́спода и ми́лостыню от Бо́га Спа́са своего́.

Се́й ро́дъ и́щущихъ Го́спода, и́щущихъ лице́ Бо́га Иа́ковля.

Возми́те врата́ кня́зи ва́ша, и возми́теся врата́ вѣ́чная: и вни́детъ Ца́рь сла́вы.

Кто́ есть се́й Ца́рь сла́вы? Госпо́дь крѣ́покъ и си́ленъ, Госпо́дь си́ленъ въ бра́ни.

Возми́те врата́ кня́зи ва́ша, и возми́теся врата́ вѣ́чная: и вни́детъ Ца́рь сла́вы.

Кто́ есть се́й Ца́рь сла́вы? Госпо́дь си́лъ, То́й е́сть Ца́рь сла́вы.

Греческий [Greek (Koine)]

εἰς τὸ τέλος τῷ παιδὶ κυρίου τῷ Δαυιδ ἃ ἐλάλησεν τῷ κυρίῳ τοὺς λόγους τῆς ᾠδῆς ταύτης ἐν ἡμέρᾳ ᾗ ἐρρύσατο αὐτὸν κύριος ἐκ χειρὸς πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ καὶ ἐκ χειρὸς Σαουλ καὶ εἶπεν

ἀγαπήσω σε κύριε ἡ ἰσχύς μου

κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου ὁ θεός μου βοηθός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν ὑπερασπιστής μου καὶ κέρας σωτηρίας μου ἀντιλήμπτωρ μου

αἰνῶν ἐπικαλέσομαι κύριον καὶ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου σωθήσομαι

περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου καὶ χείμαρροι ἀνομίας ἐξετάραξάν με

ὠδῖνες ᾅδου περιεκύκλωσάν με προέφθασάν με παγίδες θανάτου

καὶ ἐν τῷ θλίβεσθαί με ἐπεκαλεσάμην τὸν κύριον καὶ πρὸς τὸν θεόν μου ἐκέκραξα ἤκουσεν ἐκ ναοῦ ἁγίου αὐτοῦ φωνῆς μου καὶ ἡ κραυγή μου ἐνώπιον αὐτοῦ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ὦτα αὐτοῦ

καὶ ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγενήθη ἡ γῆ καὶ τὰ θεμέλια τῶν ὀρέων ἐταράχθησαν καὶ ἐσαλεύθησαν ὅτι ὠργίσθη αὐτοῖς ὁ θεός

ἀνέβη καπνὸς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ πῦρ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ κατεφλόγισεν ἄνθρακες ἀνήφθησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ

καὶ ἔκλινεν οὐρανὸν καὶ κατέβη καὶ γνόφος ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ

καὶ ἐπέβη ἐπὶ χερουβιν καὶ ἐπετάσθη ἐπετάσθη ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων

καὶ ἔθετο σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ κύκλῳ αὐτοῦ ἡ σκηνὴ αὐτοῦ σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν νεφέλαις ἀέρων

ἀπὸ τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ νεφέλαι διῆλθον χάλαζα καὶ ἄνθρακες πυρός

καὶ ἐβρόντησεν ἐξ οὐρανοῦ κύριος καὶ ὁ ὕψιστος ἔδωκεν φωνὴν αὐτοῦ

καὶ ἐξαπέστειλεν βέλη καὶ ἐσκόρπισεν αὐτοὺς καὶ ἀστραπὰς ἐπλήθυνεν καὶ συνετάραξεν αὐτούς

καὶ ὤφθησαν αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων καὶ ἀνεκαλύφθη τὰ θεμέλια τῆς οἰκουμένης ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου κύριε ἀπὸ ἐμπνεύσεως πνεύματος ὀργῆς σου

ἐξαπέστειλεν ἐξ ὕψους καὶ ἔλαβέν με προσελάβετό με ἐξ ὑδάτων πολλῶν

ῥύσεταί με ἐξ ἐχθρῶν μου δυνατῶν καὶ ἐκ τῶν μισούντων με ὅτι ἐστερεώθησαν ὑπὲρ ἐμέ

προέφθασάν με ἐν ἡμέρᾳ κακώσεώς μου καὶ ἐγένετο κύριος ἀντιστήριγμά μου

καὶ ἐξήγαγέν με εἰς πλατυσμόν ῥύσεταί με ὅτι ἠθέλησέν με ῥύσεταί με ἐξ ἐχθρῶν μου δυνατῶν καὶ ἐκ τῶν μισούντων με

καὶ ἀνταποδώσει μοι κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἀνταποδώσει μοι

ὅτι ἐφύλαξα τὰς ὁδοὺς κυρίου καὶ οὐκ ἠσέβησα ἀπὸ τοῦ θεοῦ μου

ὅτι πάντα τὰ κρίματα αὐτοῦ ἐνώπιόν μου καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ οὐκ ἀπέστησα ἀπ᾿ ἐμοῦ

καὶ ἔσομαι ἄμωμος μετ᾿ αὐτοῦ καὶ φυλάξομαι ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου

καὶ ἀνταποδώσει μοι κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ

μετὰ ὁσίου ὁσιωθήσῃ καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ

καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις

ὅτι σὺ λαὸν ταπεινὸν σώσεις καὶ ὀφθαλμοὺς ὑπερηφάνων ταπεινώσεις

ὅτι σὺ φωτιεῖς λύχνον μου κύριε ὁ θεός μου φωτιεῖς τὸ σκότος μου

ὅτι ἐν σοὶ ῥυσθήσομαι ἀπὸ πειρατηρίου καὶ ἐν τῷ θεῷ μου ὑπερβήσομαι τεῖχος

ὁ θεός μου ἄμωμος ἡ ὁδὸς αὐτοῦ τὰ λόγια κυρίου πεπυρωμένα ὑπερασπιστής ἐστιν πάντων τῶν ἐλπιζόντων ἐπ᾿ αὐτόν

ὅτι τίς θεὸς πλὴν τοῦ κυρίου καὶ τίς θεὸς πλὴν τοῦ θεοῦ ἡμῶν

ὁ θεὸς ὁ περιζωννύων με δύναμιν καὶ ἔθετο ἄμωμον τὴν ὁδόν μου

ὁ καταρτιζόμενος τοὺς πόδας μου ὡς ἐλάφου καὶ ἐπὶ τὰ ὑψηλὰ ἱστῶν με

διδάσκων χεῖράς μου εἰς πόλεμον καὶ ἔθου τόξον χαλκοῦν τοὺς βραχίονάς μου

καὶ ἔδωκάς μοι ὑπερασπισμὸν σωτηρίας μου καὶ ἡ δεξιά σου ἀντελάβετό μου καὶ ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέν με εἰς τέλος καὶ ἡ παιδεία σου αὐτή με διδάξει

ἐπλάτυνας τὰ διαβήματά μου ὑποκάτω μου καὶ οὐκ ἠσθένησαν τὰ ἴχνη μου

καταδιώξω τοὺς ἐχθρούς μου καὶ καταλήμψομαι αὐτοὺς καὶ οὐκ ἀποστραφήσομαι ἕως ἂν ἐκλίπωσιν

ἐκθλίψω αὐτούς καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι πεσοῦνται ὑπὸ τοὺς πόδας μου

καὶ περιέζωσάς με δύναμιν εἰς πόλεμον συνεπόδισας πάντας τοὺς ἐπανιστανομένους ἐπ᾿ ἐμὲ ὑποκάτω μου

καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον καὶ τοὺς μισοῦντάς με ἐξωλέθρευσας

ἐκέκραξαν καὶ οὐκ ἦν ὁ σῴζων πρὸς κύριον καὶ οὐκ εἰσήκουσεν αὐτῶν

καὶ λεπτυνῶ αὐτοὺς ὡς χοῦν κατὰ πρόσωπον ἀνέμου ὡς πηλὸν πλατειῶν λεανῶ αὐτούς

ῥύσῃ με ἐξ ἀντιλογιῶν λαοῦ καταστήσεις με εἰς κεφαλὴν ἐθνῶν λαός ὃν οὐκ ἔγνων ἐδούλευσέν μοι

εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μοι υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι

υἱοὶ ἀλλότριοι ἐπαλαιώθησαν καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν

ζῇ κύριος καὶ εὐλογητὸς ὁ θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ θεὸς τῆς σωτηρίας μου

ὁ θεὸς ὁ διδοὺς ἐκδικήσεις ἐμοὶ καὶ ὑποτάξας λαοὺς ὑπ᾿ ἐμέ

ὁ ῥύστης μου ἐξ ἐχθρῶν μου ὀργίλων ἀπὸ τῶν ἐπανιστανομένων ἐπ᾿ ἐμὲ ὑψώσεις με ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ῥύσῃ με

διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσιν κύριε καὶ τῷ ὀνόματί σου ψαλῶ

μεγαλύνων τὰς σωτηρίας τοῦ βασιλέως αὐτοῦ καὶ ποιῶν ἔλεος τῷ χριστῷ αὐτοῦ τῷ Δαυιδ καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ ἕως αἰῶνος

εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν θεοῦ ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα

ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν

οὐκ εἰσὶν λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι ὧν οὐχὶ ἀκούονται αἱ φωναὶ αὐτῶν

εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ

καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδὸν αὐτοῦ

ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ καὶ τὸ κατάντημα αὐτοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τὴν θέρμην αὐτοῦ

ὁ νόμος τοῦ κυρίου ἄμωμος ἐπιστρέφων ψυχάς ἡ μαρτυρία κυρίου πιστή σοφίζουσα νήπια

τὰ δικαιώματα κυρίου εὐθεῖα εὐφραίνοντα καρδίαν ἡ ἐντολὴ κυρίου τηλαυγής φωτίζουσα ὀφθαλμούς

ὁ φόβος κυρίου ἁγνός διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος τὰ κρίματα κυρίου ἀληθινά δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό

ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολὺν καὶ γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον

καὶ γὰρ ὁ δοῦλός σου φυλάσσει αὐτά ἐν τῷ φυλάσσειν αὐτὰ ἀνταπόδοσις πολλή

παραπτώματα τίς συνήσει ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με

καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου ἐὰν μή μου κατακυριεύσωσιν τότε ἄμωμος ἔσομαι καὶ καθαρισθήσομαι ἀπὸ ἁμαρτίας μεγάλης

καὶ ἔσονται εἰς εὐδοκίαν τὰ λόγια τοῦ στόματός μου καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου ἐνώπιόν σου διὰ παντός κύριε βοηθέ μου καὶ λυτρωτά μου

εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

ἐπακούσαι σου κύριος ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως ὑπερασπίσαι σου τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ Ιακωβ

ἐξαποστείλαι σοι βοήθειαν ἐξ ἁγίου καὶ ἐκ Σιων ἀντιλάβοιτό σου

μνησθείη πάσης θυσίας σου καὶ τὸ ὁλοκαύτωμά σου πιανάτω (διάψαλμα)

δῴη σοι κατὰ τὴν καρδίαν σου καὶ πᾶσαν τὴν βουλήν σου πληρώσαι

ἀγαλλιασόμεθα ἐν τῷ σωτηρίῳ σου καὶ ἐν ὀνόματι θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα πληρώσαι κύριος πάντα τὰ αἰτήματά σου

νῦν ἔγνων ὅτι ἔσωσεν κύριος τὸν χριστὸν αὐτοῦ ἐπακούσεται αὐτοῦ ἐξ οὐρανοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἐν δυναστείαις ἡ σωτηρία τῆς δεξιᾶς αὐτοῦ

οὗτοι ἐν ἅρμασιν καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι κυρίου θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα

αὐτοὶ συνεποδίσθησαν καὶ ἔπεσαν ἡμεῖς δὲ ἀνέστημεν καὶ ἀνωρθώθημεν

κύριε σῶσον τὸν βασιλέα σου καὶ ἐπάκουσον ἡμῶν ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλεσώμεθά σε

εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

κύριε ἐν τῇ δυνάμει σου εὐφρανθήσεται ὁ βασιλεὺς καὶ ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου ἀγαλλιάσεται σφόδρα

τὴν ἐπιθυμίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἔδωκας αὐτῷ καὶ τὴν θέλησιν τῶν χειλέων αὐτοῦ οὐκ ἐστέρησας αὐτόν (διάψαλμα)

ὅτι προέφθασας αὐτὸν ἐν εὐλογίαις χρηστότητος ἔθηκας ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ στέφανον ἐκ λίθου τιμίου

ζωὴν ᾐτήσατό σε καὶ ἔδωκας αὐτῷ μακρότητα ἡμερῶν εἰς αἰῶνα αἰῶνος

μεγάλη ἡ δόξα αὐτοῦ ἐν τῷ σωτηρίῳ σου δόξαν καὶ μεγαλοπρέπειαν ἐπιθήσεις ἐπ᾿ αὐτόν

ὅτι δώσεις αὐτῷ εὐλογίαν εἰς αἰῶνα αἰῶνος εὐφρανεῖς αὐτὸν ἐν χαρᾷ μετὰ τοῦ προσώπου σου

ὅτι ὁ βασιλεὺς ἐλπίζει ἐπὶ κύριον καὶ ἐν τῷ ἐλέει τοῦ ὑψίστου οὐ μὴ σαλευθῇ

εὑρεθείη ἡ χείρ σου πᾶσιν τοῖς ἐχθροῖς σου ἡ δεξιά σου εὕροι πάντας τοὺς μισοῦντάς σε

θήσεις αὐτοὺς ὡς κλίβανον πυρὸς εἰς καιρὸν τοῦ προσώπου σου κύριος ἐν ὀργῇ αὐτοῦ συνταράξει αὐτούς καὶ καταφάγεται αὐτοὺς πῦρ

τὸν καρπὸν αὐτῶν ἀπὸ γῆς ἀπολεῖς καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων

ὅτι ἔκλιναν εἰς σὲ κακά διελογίσαντο βουλήν ἣν οὐ μὴ δύνωνται στῆσαι

ὅτι θήσεις αὐτοὺς νῶτον ἐν τοῖς περιλοίποις σου ἑτοιμάσεις τὸ πρόσωπον αὐτῶν

ὑψώθητι κύριε ἐν τῇ δυνάμει σου ᾄσομεν καὶ ψαλοῦμεν τὰς δυναστείας σου

εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ τῆς ἀντιλήμψεως τῆς ἑωθινῆς ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

ὁ θεὸς ὁ θεός μου πρόσχες μοι ἵνα τί ἐγκατέλιπές με μακρὰν ἀπὸ τῆς σωτηρίας μου οἱ λόγοι τῶν παραπτωμάτων μου

ὁ θεός μου κεκράξομαι ἡμέρας καὶ οὐκ εἰσακούσῃ καὶ νυκτός καὶ οὐκ εἰς ἄνοιαν ἐμοί

σὺ δὲ ἐν ἁγίοις κατοικεῖς ὁ ἔπαινος Ισραηλ

ἐπὶ σοὶ ἤλπισαν οἱ πατέρες ἡμῶν ἤλπισαν καὶ ἐρρύσω αὐτούς

πρὸς σὲ ἐκέκραξαν καὶ ἐσώθησαν ἐπὶ σοὶ ἤλπισαν καὶ οὐ κατῃσχύνθησαν

ἐγὼ δέ εἰμι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος ὄνειδος ἀνθρώπου καὶ ἐξουδένημα λαοῦ

πάντες οἱ θεωροῦντές με ἐξεμυκτήρισάν με ἐλάλησαν ἐν χείλεσιν ἐκίνησαν κεφαλήν

ἤλπισεν ἐπὶ κύριον ῥυσάσθω αὐτόν σωσάτω αὐτόν ὅτι θέλει αὐτόν

ὅτι σὺ εἶ ὁ ἐκσπάσας με ἐκ γαστρός ἡ ἐλπίς μου ἀπὸ μαστῶν τῆς μητρός μου

ἐπὶ σὲ ἐπερρίφην ἐκ μήτρας ἐκ κοιλίας μητρός μου θεός μου εἶ σύ

μὴ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ ὅτι θλῖψις ἐγγύς ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ βοηθῶν

περιεκύκλωσάν με μόσχοι πολλοί ταῦροι πίονες περιέσχον με

ἤνοιξαν ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ στόμα αὐτῶν ὡς λέων ὁ ἁρπάζων καὶ ὠρυόμενος

ὡσεὶ ὕδωρ ἐξεχύθην καὶ διεσκορπίσθη πάντα τὰ ὀστᾶ μου ἐγενήθη ἡ καρδία μου ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος ἐν μέσῳ τῆς κοιλίας μου

ἐξηράνθη ὡς ὄστρακον ἡ ἰσχύς μου καὶ ἡ γλῶσσά μου κεκόλληται τῷ λάρυγγί μου καὶ εἰς χοῦν θανάτου κατήγαγές με

ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας

ἐξηρίθμησα πάντα τὰ ὀστᾶ μου αὐτοὶ δὲ κατενόησαν καὶ ἐπεῖδόν με

διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον

σὺ δέ κύριε μὴ μακρύνῃς τὴν βοήθειάν μου εἰς τὴν ἀντίλημψίν μου πρόσχες

ῥῦσαι ἀπὸ ῥομφαίας τὴν ψυχήν μου καὶ ἐκ χειρὸς κυνὸς τὴν μονογενῆ μου

σῶσόν με ἐκ στόματος λέοντος καὶ ἀπὸ κεράτων μονοκερώτων τὴν ταπείνωσίν μου

διηγήσομαι τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε

οἱ φοβούμενοι κύριον αἰνέσατε αὐτόν ἅπαν τὸ σπέρμα Ιακωβ δοξάσατε αὐτόν φοβηθήτωσαν αὐτὸν ἅπαν τὸ σπέρμα Ισραηλ

ὅτι οὐκ ἐξουδένωσεν οὐδὲ προσώχθισεν τῇ δεήσει τοῦ πτωχοῦ οὐδὲ ἀπέστρεψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτὸν εἰσήκουσέν μου

παρὰ σοῦ ὁ ἔπαινός μου ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ τὰς εὐχάς μου ἀποδώσω ἐνώπιον τῶν φοβουμένων αὐτόν

φάγονται πένητες καὶ ἐμπλησθήσονται καὶ αἰνέσουσιν κύριον οἱ ἐκζητοῦντες αὐτόν ζήσονται αἱ καρδίαι αὐτῶν εἰς αἰῶνα αἰῶνος

μνησθήσονται καὶ ἐπιστραφήσονται πρὸς κύριον πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου πᾶσαι αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν

ὅτι τοῦ κυρίου ἡ βασιλεία καὶ αὐτὸς δεσπόζει τῶν ἐθνῶν

ἔφαγον καὶ προσεκύνησαν πάντες οἱ πίονες τῆς γῆς ἐνώπιον αὐτοῦ προπεσοῦνται πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς τὴν γῆν καὶ ἡ ψυχή μου αὐτῷ ζῇ

καὶ τὸ σπέρμα μου δουλεύσει αὐτῷ ἀναγγελήσεται τῷ κυρίῳ γενεὰ ἡ ἐρχομένη

καὶ ἀναγγελοῦσιν τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ λαῷ τῷ τεχθησομένῳ ὅτι ἐποίησεν ὁ κύριος

ψαλμὸς τῷ Δαυιδ

κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει

εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέν με

τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν ὡδήγησέν με ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ

ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ ἡ ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου αὐταί με παρεκάλεσαν

ἡτοίμασας ἐνώπιόν μου τράπεζαν ἐξ ἐναντίας τῶν θλιβόντων με ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον ὡς κράτιστον

καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξεταί με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου καὶ τὸ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν

ψαλμὸς τῷ Δαυιδ τῆς μιᾶς σαββάτων

τοῦ κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς ἡ οἰκουμένη καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ

αὐτὸς ἐπὶ θαλασσῶν ἐθεμελίωσεν αὐτὴν καὶ ἐπὶ ποταμῶν ἡτοίμασεν αὐτήν

τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ

ἀθῷος χερσὶν καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ

οὗτος λήμψσεται εὐλογίαν παρὰ κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ

αὕτη ἡ γενεὰ ζητούντων αὐτόν ζητούντων τὸ πρόσωπον τοῦ θεοῦ Ιακωβ (διάψαλμα)

ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης

τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ

ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης

τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης κύριος τῶν δυνάμεων αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης

Арабский (Arabic Van Dyke)

Языки

^18:1 لامام المغنين. لعبد الرب داود الذي كلم الرب بكلام هذا النشيد في اليوم الذي انقذه فيه الرب من ايدي كل اعدائه ومن يد شاول. فقال احبك يا رب يا قوتي.

^18:2 الرب صخرتي وحصني ومنقذي. الهي صخرتي به احتمي. ترسي وقرن خلاصي وملجإي.

^18:3 ادعوا الرب الحميد فاتخلّص من اعدائي.

^18:4 اكتنفتني حبال الموت. وسيول الهلاك افزعتني.

^18:5 حبال الهاوية حاقت بي. اشراك الموت انتشبت بي.

^18:6 في ضيقي دعوت الرب والى الهي صرخت. فسمع من هيكله صوتي وصراخي قدامه دخل اذنيه.

^18:7 فارتجت الارض وارتعشت أسس الجبال ارتعدت وارتجت لانه غضب.

^18:8 صعد دخان من انفه ونار من فمه اكلت. جمر اشتعلت منه.

^18:9 طأطأ السموات ونزل وضباب تحت رجليه.

^18:10 ركب على كروب وطار وهف على اجنحة الرياح.

^18:11 جعل الظلمة ستره حوله مظلته ضباب المياه وظلام الغمام.

^18:12 من الشعاع قدامه عبرت سحبه. برد وجمر نار‏.

^18:13 ارعد الرب من السموات والعلي اعطى صوته بردا وجمر نار.

^18:14 ارسل سهامه فشتتهم وبروقا كثيرة فازعجهم.

^18:15 فظهرت اعماق المياه وانكشفت اسس المسكونة من زجرك يا رب من نسمة ريح انفك.

^18:16 ارسل من العلى فأخذني. نشلني من مياه كثيرة.

^18:17 انقذني من عدوي القوي ومن مبغضيّ لانهم اقوى مني.

^18:18 اصابوني في يوم بليتي وكان الرب سندي.

^18:19 اخرجني الى الرحب. خلصني لانه سرّ بي.

^18:20 يكافئني الرب حسب بري. حسب طهارة يديّ يرد لي.

^18:21 لاني حفظت طرق الرب ولم اعص الهي.

^18:22 لان جميع احكامه امامي وفرائضه لم ابعدها عن نفسي.

^18:23 واكون كاملا معه واتحفظ من اثمي.

^18:24 فيرد الرب لي كبرّي وكطهارة يديّ امام عينيه

^18:25 مع الرحيم تكون رحيما. مع الرجل الكامل تكون كاملا.

^18:26 مع الطاهر تكون طاهرا ومع الاعوج تكون ملتويا.

^18:27 لانك انت تخلص الشعب البائس والاعين المرتفعة تضعها.

^18:28 لانك انت تضيء سراجي. الرب الهي ينير ظلمتي.

^18:29 لاني بك اقتحمت جيشا وبالهي تسورت اسوارا.

^18:30 الله طريقه كامل. قول الرب نقي. ترس هو لجميع المحتمين به.

^18:31 لانه من هو اله غير الرب. ومن هو صخرة سوى الهنا‏

^18:32 الاله الذي ينطّقني بالقوة ويصيّر طريقي كاملا

^18:33 الذي يجعل رجليّ كالإيل وعلى مرتفعاتي يقيمني.

^18:34 الذي يعلم يديّ القتال فتحنى بذراعيّ قوس من نحاس.

^18:35 وتجعل لي ترس خلاصك ويمينك تعضدني ولطفك يعظمني.

^18:36 توسع خطواتي تحتي فلم تتقلقل عقباي.

^18:37 اتبع اعدائي فادركهم ولا ارجع حتى افنيهم.

^18:38 اسحقهم فلا يستطيعون القيام. يسقطون تحت رجليّ

^18:39 تنطّقني بقوة للقتال. تصرع تحتي القائمين عليّ.

^18:40 وتعطيني اقفية اعدائي ومبغضيّ افنيهم.

^18:41 يصرخون ولا مخلّص. الى الرب فلا يستجيب لهم.

^18:42 فاسحقهم كالغبار قدام الريح. مثل طين الاسواق اطرحهم.

^18:43 تنقذني من مخاصمات الشعب. تجعلني راسا للامم. شعب لم اعرفه يتعبد لي.

^18:44 من سماع الاذن يسمعون لي. بنو الغرباء يتذللون لي.

^18:45 بنو الغرباء يبلون ويزحفون من حصونهم.

^18:46 حيّ هو الرب ومبارك صخرتي ومرتفع اله خلاصي

^18:47 الاله المنتقم لي والذي يخضع الشعوب تحتي

^18:48 منجيّ من اعدائي. رافعي ايضا فوق القائمين عليّ. من الرجل الظالم تنقذني.

^18:49 لذلك احمدك يا رب في الامم وارنم لاسمك.

^18:50 برج خلاص لملكه والصانع رحمة لمسيحه لداود ونسله الى الابد‏

^19:1 لامام المغنين. مزمور لداود. السموات تحدث بمجد الله. والفلك يخبر بعمل يديه.

^19:2 يوم الى يوم يذيع كلاما وليل الى ليل يبدي علما.

^19:3 لا قول ولا كلام. لا يسمع صوتهم.

^19:4 في كل الارض خرج منطقهم والى اقصى المسكونة كلماتهم. جعل للشمس مسكنا فيها

^19:5 وهي مثل العروس الخارج من حجلته. يبتهج مثل الجبار للسباق في الطريق.

^19:6 من اقصى السموات خروجها ومدارها الى اقاصيها ولا شيء يختفي من حرّها

^19:7 ناموس الرب كامل يرد النفس. شهادات الرب صادقة تصيّر الجاهل حكيما.

^19:8 وصايا الرب مستقيمة تفرّح القلب. امر الرب طاهر ينير العينين.

^19:9 خوف الرب نقي ثابت الى الابد. احكام الرب حق عادلة كلها.

^19:10 اشهى من الذهب والابريز الكثير واحلى من العسل وقطر الشهاد.

^19:11 ايضا عبدك يحذّر بها وفي حفظها ثواب عظيم.

^19:12 السهوات من يشعر بها. من الخطايا المستترة ابرئني

^19:13 ايضا من المتكبرين احفظ عبدك فلا يتسلطوا عليّ. حينئذ اكون كاملا واتبرأ من ذنب عظيم.

^19:14 لتكن اقوال فمي وفكر قلبي مرضية امامك يا رب صخرتي ووليي

^20:1 لامام المغنين. مزمور لداود. ليستجب لك الرب في يوم الضيق. ليرفعك اسم اله يعقوب.

^20:2 ليرسل لك عونا من قدسه ومن صهيون ليعضدك.

^20:3 ليذكر كل تقدماتك ويستسمن محرقاتك. سلاه.

^20:4 ليعطك حسب قلبك ويتمم كل رايك.

^20:5 نترنم بخلاصك وباسم الهنا نرفع رايتنا. ليكمّل الرب كل سؤلك

^20:6 الآن عرفت ان الرب مخلّص مسيحه يستجيبه من سماء قدسه بجبروت خلاص يمينه.

^20:7 هؤلاء بالمركبات وهؤلاء بالخيل. اما نحن فاسم الرب الهنا نذكر

^20:8 هم جثوا وسقطوا اما نحن فقمنا وانتصبنا.

^20:9 يا رب خلّص. ليستجب لنا الملك في يوم دعائنا

^21:1 لامام المغنين. مزمور لداود. يا رب بقوتك يفرح الملك وبخلاصك كيف لا يبتهج جدا.

^21:2 شهوة قلبه اعطيته وملتمس شفتيه لم تمنعه. سلاه.

^21:3 لانك تتقدمه ببركات خير. وضعت على راسه تاجا من ابريز.

^21:4 حياة سألك فاعطيته. طول الايام الى الدهر والابد.

^21:5 عظيم مجده بخلاصك جلالا وبهاء تضع عليه.

^21:6 لانك جعلته بركات الى الابد. تفرّحه ابتهاجا امامك.

^21:7 لان الملك يتوكل على الرب. وبنعمة العلي لا يتزعزع

^21:8 تصيب يدك جميع اعدائك. يمينك تصيب كل مبغضيك.

^21:9 تجعلهم مثل تنور نار في زمان حضورك. الرب بسخطه يبتلعهم وتاكلهم النار.

^21:10 تبيد ثمرهم من الارض وذريتهم من بين بني آدم.

^21:11 لانهم نصبوا عليك شرا. تفكروا بمكيدة. لم يستطيعوها.

^21:12 لانك تجعلهم يتولون. تفوّق السهام على اوتارك تلقاء وجوههم.

^21:13 ارتفع يا رب بقوتك. نرنم وننغم بجبروتك

^22:1 لامام المغنين على ايلة الصبح. مزمور لداود. الهي الهي لماذا تركتني. بعيدا عن خلاصي عن كلام زفيري.

^22:2 الهي في النهار ادعو فلا تستجيب في الليل ادعو فلا هدوء لي.

^22:3 وانت القدوس الجالس بين تسبيحات اسرائيل

^22:4 عليك اتكل آباؤنا. اتكلوا فنجّيتهم.

^22:5 اليك صرخوا فنجوا. عليك اتكلوا فلم يخزوا.

^22:6 اما انا فدودة لا انسان. عار عند البشر ومحتقر الشعب.

^22:7 كل الذين يرونني يستهزئون بي. يفغرون الشفاه وينغضون الراس قائلين

^22:8 اتكل على الرب فلينجه. لينقذه لانه سرّ به.

^22:9 لانك انت جذبتني من البطن. جعلتني مطمئنا على ثديي امي.

^22:10 عليك ألقيت من الرحم. من بطن امي انت الهي.

^22:11 لا تتباعد عني لان الضيق قريب. لانه لا معين

^22:12 احاطت بي ثيران كثيرة. اقوياء باشان اكتنفتني.

^22:13 فغروا عليّ افواههم كاسد مفترس مزمجر.

^22:14 كالماء انسكبت. انفصلت كل عظامي. صار قلبي كالشمع. قد ذاب في‏ وسط امعائي.

^22:15 يبست مثل شقفة قوتي ولصق لساني بحنكي والى تراب الموت تضعني.

^22:16 لانه قد احاطت بي كلاب. جماعة من الاشرار اكتنفتني. ثقبوا يديّ ورجليّ.

^22:17 احصي كل عظامي. وهم ينظرون ويتفرسون فيّ.

^22:18 يقسمون ثيابي بينهم وعلى لباسي يقترعون

^22:19 اما انت يا رب فلا تبعد. يا قوتي اسرع الى نصرتي.

^22:20 انقذ من السيف نفسي. من يد الكلب وحيدتي.

^22:21 خلصني من فم الاسد ومن قرون بقر الوحش استجب لي

^22:22 اخبر باسمك اخوتي. في وسط الجماعة اسبحك.

^22:23 يا خائفي الرب سبحوه. مجدوه يا معشر ذرية يعقوب. واخشوه يا زرع اسرائيل جميعا.

^22:24 لانه لم يحتقر ولم يرذل مسكنة المسكين ولم يحجب وجهه عنه بل عند صراخه اليه استمع.

^22:25 من قبلك تسبيحي في الجماعة العظيمة. اوفي بنذوري قدام خائفيه

^22:26 يأكل الودعاء ويشبعون. يسبح الرب طالبوه. تحيا قلوبكم الى الابد.

^22:27 تذكر وترجع الى الرب كل اقاصي الارض. وتسجد قدامك كل قبائل الامم.

^22:28 لان للرب الملك وهو المتسلط على الامم.

^22:29 اكل وسجد كل سميني الارض. قدامه يجثو كل من ينحدر الى التراب ومن لم يحي نفسه.

^22:30 الذرية تتعبد له. يخبر عن الرب الجيل الآتي.

^22:31 يأتون ويخبرون ببره شعبا سيولد بانه قد فعل

^23:1 مزمور لداود. الرب راعيّ فلا يعوزني شيء.

^23:2 في مراع خضر يربضني. الى مياه الراحة يوردني.

^23:3 يرد نفسي. يهديني الى سبل البر من اجل اسمه.

^23:4 ايضا اذا سرت في وادي ظل الموت لا اخاف شرا لانك انت معي. عصاك وعكازك هما يعزيانني.

^23:5 ترتب قدامي مائدة تجاه مضايقيّ. مسحت بالدهن راسي. كاسي ريا.

^23:6 انما خير ورحمة يتبعانني كل ايام حياتي واسكن في بيت الرب الى مدى الايام

^24:1 لداود. مزمور. للرب الارض وملؤها. المسكونة وكل الساكنين فيها.

^24:2 لانه على البحار اسسها وعلى الانهار ثبتها

^24:3 من يصعد الى جبل الرب ومن يقوم في موضع قدسه.

^24:4 الطاهر اليدين والنقي القلب الذي لم يحمل نفسه الى الباطل ولا حلف كذبا.

^24:5 يحمل بركة من عند الرب وبرا من اله خلاصه.

^24:6 هذا هو الجيل الطالبه الملتمسون وجهك يا يعقوب. سلاه

^24:7 ارفعن ايتها الارتاج رؤوسكنّ وارتفعن ايتها الابواب الدهريات فيدخل ملك المجد.

^24:8 من هو هذا ملك المجد. الرب القدير الجبار الرب الجبار في القتال.

^24:9 ارفعن ايتها الارتاج رؤوسكنّ وارفعنها ايتها الابواب الدهريات فيدخل ملك المجد.

^24:10 من هو هذا ملك المجد. رب الجنود هو ملك المجد. سلاه