Скрыть
17:2
17:4
17:5
17:10
17:11
17:13
17:15
17:16
17:18
17:19
17:22
17:23
17:24
17:25
17:26
17:27
17:33
17:36
17:38
17:39
17:40
17:45
17:46
17:49
17:51
Псалом 77 
77:0
77:1
77:4
77:6
77:7
77:11
77:12
77:16
77:17
77:19
77:20
77:22
77:23
77:25
77:28
77:29
77:31
77:33
77:34
77:35
77:36
77:37
77:38
77:41
77:42
77:43
77:48
77:49
77:53
77:54
77:56
77:57
77:59
77:61
77:62
77:63
77:65
77:67
77:68
77:69
77:72
Церковнославянский (рус)
Въ коне́цъ, о́троку Госпо́дню Дави́ду, я́же глаго́ла Го́сподеви словеса́ пѣ́сни сея́, въ де́нь, въ о́ньже изба́ви его́ Госпо́дь от­ руки́ всѣ́хъ вра́гъ его́ и изъ руки́ Сау́ли: и рече́:
Возлюблю́ Тя, Го́споди, крѣ́посте моя́:
Госпо́дь утвержде́нiе мое́, и при­­бѣ́жище мое́, и изба́витель мо́й, Бо́гъ мо́й, помо́щникъ мо́й, и упова́ю на Него́: защи́титель мо́й, и ро́гъ спасе́нiя мо­его́, и засту́пникъ мо́й.
Хваля́ при­­зову́ Го́спода и от­ вра́гъ мо­и́хъ спасу́ся.
Одержа́ша мя́ болѣ́зни сме́ртныя, и пото́цы беззако́нiя смято́ша мя́:
болѣ́зни а́довы обыдо́ша мя́, предвари́ша мя́ сѣ́ти сме́ртныя.
И внегда́ скорбѣ́ти ми́, при­­зва́хъ Го́спода и къ Бо́гу мо­ему́ воз­зва́хъ: услы́ша от­ хра́ма свята́го Сво­его́ гла́съ мо́й, и во́пль мо́й предъ Ни́мъ вни́детъ во у́шы Его́.
И подви́жеся и тре́петна бы́сть земля́, и основа́нiя го́ръ смято́шася и подвиго́шася, я́ко прогнѣ́вася на ня́ Бо́гъ.
Взы́де ды́мъ гнѣ́вомъ Его́, и о́гнь от­ лица́ Его́ воспла́менит­ся: у́глiе воз­горѣ́ся от­ Него́.
И при­­клони́ небеса́ и сни́де, и мра́къ подъ нога́ма Его́.
И взы́де на Херуви́мы и летѣ́, летѣ́ на крилу́ вѣ́треню.
И положи́ тму́ закро́въ Сво́й: о́крестъ Его́ селе́нiе Его́: темна́ вода́ во о́блацѣхъ воз­ду́шныхъ.
От облиста́нiя предъ Ни́мъ о́блацы про­идо́ша, гра́дъ и у́глiе о́гнен­ное.
И воз­гремѣ́ съ небесе́ Госпо́дь, и Вы́шнiй даде́ гла́съ Сво́й.
Низпосла́ стрѣ́лы и разгна́ я́, и мо́лнiи умно́жи и смяте́ я́.
И яви́шася исто́чницы водні́и, и от­кры́шася основа́нiя вселе́н­ныя от­ запреще́нiя Тво­его́, Го́споди, от­ дохнове́нiя ду́ха гнѣ́ва Тво­его́.
Низпосла́ съ высоты́ и прiя́тъ мя́, воспрiя́тъ мя́ от­ во́дъ мно́гихъ.
Изба́витъ мя́ от­ враго́въ мо­и́хъ си́льныхъ и от­ ненави́дящихъ мя́: я́ко утверди́шася па́че мене́.
Предвари́ша мя́ въ де́нь озлобле́нiя мо­его́: и бы́сть Госпо́дь утвержде́нiе мое́.
И изведе́ мя на широту́: изба́витъ мя́, я́ко восхотѣ́ мя.
И воз­да́стъ ми́ Госпо́дь по пра́вдѣ мо­е́й, и по чистотѣ́ руку́ мое́ю воз­да́стъ ми́,
я́ко сохрани́хъ пути́ Госпо́дни и не нече́­ст­вовахъ от­ Бо́га мо­его́.
Я́ко вся́ судьбы́ Его́ предо мно́ю, и оправда́нiя Его́ не от­ступи́ша от­ мене́.
И бу́ду непоро́ченъ съ Ни́мъ и сохраню́ся от­ беззако́нiя мо­его́.
И воз­да́стъ ми́ Госпо́дь по пра́вдѣ мо­е́й и по чистотѣ́ руку́ мое́ю предъ очи́ма Его́.
Съ преподо́бнымъ преподо́бенъ бу́деши, и съ му́жемъ непови́н­нымъ непови́ненъ бу́деши,
и со избра́н­нымъ избра́нъ бу́деши, и со стропти́вымъ разврати́шися.
Я́ко Ты́ лю́ди смире́н­ныя спасе́ши и о́чи го́рдыхъ смири́ши.
Я́ко Ты́ просвѣти́ши свѣти́лникъ мо́й, Го́споди: Бо́же мо́й, просвѣти́ши тму́ мою́.
Я́ко Тобо́ю изба́влюся от­ искуше́нiя, и Бо́гомъ мо­и́мъ прейду́ стѣ́ну.
Бо́гъ мо́й, непоро́ченъ пу́ть Его́: словеса́ Госпо́дня разжже́на. Защи́титель е́сть всѣ́хъ упова́ющихъ на Него́.
Я́ко кто́ Бо́гъ, ра́звѣ Го́спода? Или́ кто́ Бо́гъ, ра́звѣ Бо́га на́­шего?
Бо́гъ препоясу́яй мя́ си́лою, и положи́ непоро́ченъ пу́ть мо́й:
соверша́яй но́зѣ мо­и́ я́ко еле́ни, и на высо́кихъ поставля́яй мя́:
науча́яй ру́цѣ мо­и́ на бра́нь, и положи́лъ еси́ лу́къ мѣ́дянъ мы́шца моя́:
и да́лъ ми́ еси́ защище́нiе спасе́нiя, и десни́ца Твоя́ воспрiя́тъ мя́: и наказа́нiе Твое́ испра́витъ мя́ въ коне́цъ, и наказа́нiе Твое́ то́ мя́ научи́тъ.
Ушири́лъ еси́ стопы́ моя́ подо мно́ю, и не изнемого́стѣ плеснѣ́ мо­и́.
Пожену́ враги́ моя́, и пости́гну я́, и не воз­вращу́ся, до́ндеже сконча́ют­ся:
оскорблю́ и́хъ, и не воз­мо́гутъ ста́ти, паду́тъ подъ нога́ма мо­и́ма.
И препоя́салъ мя́ еси́ си́лою на бра́нь, спя́лъ еси́ вся́ востаю́щыя на мя́ подъ мя́.
И враго́въ мо­и́хъ да́лъ ми́ еси́ хребе́тъ и ненави́дящыя мя́ потреби́лъ еси́.
Воззва́ша, и не бѣ́ спаса́яй: ко Го́споду, и не услы́ша и́хъ.
И истню́ я́ я́ко пра́хъ предъ лице́мъ вѣ́тра, я́ко бре́нiе путі́й погла́жду я́.
Изба́виши мя́ от­ прерѣка́нiя люді́й: поста́виши мя́ во главу́ язы́ковъ: лю́дiе, и́хже не вѣ́дѣхъ, рабо́таша ми́,
въ слу́хъ у́ха послу́шаша мя́. Сы́нове чужді́и солга́ша ми́,
сы́нове чужді́и обетша́ша и охромо́ша от­ сте́зь сво­и́хъ.
Жи́въ Госпо́дь, и благослове́нъ Бо́гъ, и да воз­несе́т­ся Бо́гъ спасе́нiя мо­его́,
Бо́гъ дая́й от­мще́нiе мнѣ́ и покори́вый лю́ди подъ мя́,
изба́витель мо́й от­ вра́гъ мо­и́хъ гнѣвли́выхъ: от­ востаю́щихъ на мя́ воз­несе́ши мя́, от­ му́жа непра́ведна изба́виши мя́.
Сего́ ра́ди исповѣ́мся Тебѣ́ во язы́цѣхъ, Го́споди, и и́мени Тво­ему́ пою́:
Велича́яй спасе́ния царе́ва и творя́й ми́лость Христу́ своему́ Давиду и сѣ́мени его́ до вѣ́ка.
Ра́зума Аса́фу.
Внемли́те, лю́дiе мо­и́, зако́ну мо­ему́, при­­клони́те у́хо ва́­ше во глаго́лы у́стъ мо­и́хъ.
Отве́рзу въ при́тчахъ уста́ моя́, провѣща́ю гана́нiя испе́рва.
Ели́ка слы́шахомъ и позна́хомъ я́, и отцы́ на́ши повѣ́даша на́мъ:
не утаи́шася от­ ча́дъ и́хъ въ ро́дъ и́нъ, воз­вѣща́юще хвалы́ Госпо́дни, и си́лы Его́ и чудеса́ Его́, я́же сотвори́.
И воз­дви́же свидѣ́нiе во Иа́ковѣ, и зако́нъ положи́ во Изра́или, ели́ка заповѣ́да отце́мъ на́шымъ сказа́ти я́ сыново́мъ сво­и́мъ,
я́ко да позна́етъ ро́дъ и́нъ, сы́нове родя́щiися, и воста́нутъ и повѣ́дятъ я́ сыново́мъ сво­и́мъ:
да положа́тъ на Бо́га упова́нiе свое́, и не забу́дутъ дѣ́лъ Бо́жiихъ, и за́повѣди Его́ взы́щутъ:
да не бу́дутъ я́коже отцы́ и́хъ, ро́дъ стропти́въ и преогорчева́яй, ро́дъ и́же не испра́ви се́рдца сво­его́ и не увѣ́ри съ Бо́гомъ ду́ха сво­его́.
Сы́нове Ефре́мли наляца́юще и стрѣля́юще лу́ки воз­врати́шася въ де́нь бра́ни:
не сохрани́ша завѣ́та Бо́жiя, и въ зако́нѣ Его́ не восхотѣ́ша ходи́ти.
И забы́ша благодѣя́нiя Его́ и чудеса́ Его́, я́же показа́ и́мъ
предъ отцы́ и́хъ, я́же сотвори́ чудеса́ въ земли́ Еги́петстѣй, на по́ли Танео́сѣ:
разве́рзе мо́ре и проведе́ и́хъ: предста́ви во́ды я́ко мѣ́хъ,
и наста́ви я́ о́блакомъ во дни́ и всю́ но́щь просвѣще́нiемъ огня́.
Разве́рзе ка́мень въ пусты́ни и напо­и́ я́ я́ко въ бе́зднѣ мно́зѣ:
и изведе́ во́ду изъ ка́мене и низведе́ я́ко рѣ́ки во́ды.
И при­­ложи́ша еще́ согрѣша́ти Ему́, преогорчи́ша Вы́шняго въ безво́днѣй:
и искуси́ша Бо́га въ сердца́хъ сво­и́хъ, воспроси́ти бра́шна душа́мъ сво­и́мъ.
И клевета́ша на Бо́га и рѣ́ша: еда́ воз­мо́жетъ Бо́гъ угото́вати трапе́зу въ пусты́ни?
Поне́же порази́ ка́мень, и потеко́ша во́ды, и пото́цы наводни́шася: еда́ и хлѣ́бъ мо́жетъ да́ти? Или́ угото́вати трапе́зу лю́демъ Сво­и́мъ?
Сего́ ра́ди слы́ша Госпо́дь и презрѣ́, и о́гнь воз­горѣ́ся во Иа́ковѣ, и гнѣ́въ взы́де на Изра́иля:
я́ко не вѣ́роваша Богови, ниже́ упова́ша на спасе́нiе Его́.
И заповѣ́да облако́мъ свы́ше, и две́ри небесе́ от­ве́рзе:
и одожди́ и́мъ ма́н­ну я́сти, и хлѣ́бъ небе́сный даде́ и́мъ.
Хлѣ́бъ а́нгелскiй яде́ человѣ́къ: бра́шно посла́ и́мъ до сы́тости.
Воздви́же ю́гъ съ небесе́, и наведе́ си́лою Сво­е́ю ли́ва:
и одожди́ на ня́ я́ко пра́хъ пло́ти, и я́ко песо́къ морскі́й пти́цы перна́ты.
И нападо́ша посредѣ́ ста́на и́хъ, о́крестъ жили́щъ и́хъ.
И ядо́ша и насы́тишася зѣло́, и жела́нiе и́хъ принесе́ и́мъ.
Не лиши́шася от­ жела́нiя сво­его́: еще́ бра́шну су́щу во устѣ́хъ и́хъ,
и гнѣ́въ Бо́жiй взы́де на ня́, и уби́ мно́жайшая и́хъ, и избра́н­нымъ Изра́илевымъ запя́тъ.
Во всѣ́хъ си́хъ согрѣши́ша еще́ и не вѣ́роваша чудесе́мъ Его́:
и изчезо́ша въ суетѣ́ дні́е и́хъ, и лѣ́та и́хъ со тща́нiемъ.
Егда́ убива́­ше я́, тогда́ взыска́ху Его́ и обраща́хуся и у́треневаху къ Бо́гу:
и помяну́ша, я́ко Бо́гъ помо́щникъ и́мъ е́сть, и Бо́гъ Вы́шнiй изба́витель и́мъ е́сть:
и воз­люби́ша Его́ усты́ сво­и́ми, и язы́комъ сво­и́мъ солга́ша Ему́:
се́рдце же и́хъ не бѣ́ пра́во съ Ни́мъ, ниже́ увѣ́ришася въ завѣ́тѣ Его́.
То́й же е́сть ще́дръ, и очи́ститъ грѣхи́ и́хъ, и не растли́тъ: и умно́житъ от­врати́ти я́рость Свою́, и не разжже́тъ всего́ гнѣ́ва Сво­его́.
И помяну́, я́ко пло́ть су́ть, ду́хъ ходя́й и не обраща́яйся:
колькра́ты преогорчи́ша Его́ въ пусты́ни, прогнѣ́ваша Его́ въ земли́ безво́днѣй?
И обрати́шася, и искуси́ша Бо́га, и свята́го Изра́илева раздражи́ша:
и не помяну́ша руки́ Его́ въ де́нь, въ о́ньже изба́ви я́ изъ руки́ оскорбля́ющаго:
я́коже положи́ во Еги́птѣ зна́менiя Своя́, и чудеса́ Своя́ на по́ли Танео́сѣ:
и преложи́ въ кро́вь рѣ́ки и́хъ и исто́чники и́хъ, я́ко да не пiю́тъ.
Посла́ на ня́ пе́сiя му́хи, и поядо́ша я́, и жа́бы, и растли́ я́:
и даде́ ржѣ́ плоды́ и́хъ, и труды́ и́хъ пруго́мъ.
Уби́ гра́домъ виногра́ды и́хъ и черни́чiе и́хъ сла́ною:
и предаде́ гра́ду скоты́ и́хъ, и имѣ́нiе и́хъ огню́.
Посла́ на ня́ гнѣ́въ я́рости Сво­ея́, я́рость и гнѣ́въ и ско́рбь, посла́нiе а́ггелы лю́тыми.
Путесотвори́ стезю́ гнѣ́ву Сво­ему́, и не пощадѣ́ от­ сме́рти ду́шъ и́хъ, и скоты́ и́хъ въ сме́рти заключи́:
и порази́ вся́кое перворо́дное въ земли́ Еги́петстѣй, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ въ селе́нiихъ Ха́мовыхъ.
И воз­дви́же я́ко о́вцы лю́ди Своя́, и воз­веде́ я́ я́ко ста́до въ пусты́ни:
и наста́ви я́ на упова́нiе, и не убоя́шася: и враги́ и́хъ покры́ мо́ре.
И введе́ я́ въ го́ру святы́ни Сво­ея́, го́ру сiю́, ю́же стяжа́ десни́ца Его́.
И изгна́ от­ лица́ и́хъ язы́ки, и по жре́бiю даде́ и́мъ [зе́млю] у́жемъ жребодая́нiя, и всели́ въ селе́нiихъ и́хъ колѣ́на Изра́илева.
И искуси́ша и преогорчи́ша Бо́га Вы́шняго, и свидѣ́нiй Его́ не сохрани́ша:
и от­врати́шася и от­верго́шася, я́коже и отцы́ и́хъ: преврати́шася въ лу́къ развраще́нъ:
и прогнѣ́ваша Его́ въ хо́лмѣхъ сво­и́хъ, и во истука́н­ныхъ сво­и́хъ раздражи́ша Его́.
Слы́ша Бо́гъ и презрѣ́, и уничижи́ зѣло́ Изра́иля:
и от­ри́ну ски́нiю Сило́мскую, селе́нiе е́же {селе́нiе свое́, идѣ́же} всели́ся въ человѣ́цѣхъ:
и предаде́ въ плѣ́нъ крѣ́пость и́хъ, и добро́ту и́хъ въ ру́ки враго́въ:
и затвори́ во ору́жiи лю́ди Своя́ и достоя́нiе Свое́ презрѣ́.
Ю́ношы и́хъ пояде́ о́гнь, и дѣ́вы и́хъ не осѣ́тованы бы́ша:
свяще́н­ницы и́хъ мече́мъ падо́ша, и вдови́цы и́хъ не опла́каны бу́дутъ.
И воста́ я́ко спя́ Госпо́дь, я́ко си́ленъ и шу́менъ от­ вина́:
и порази́ враги́ своя́ вспя́ть, поноше́нiе вѣ́чное даде́ и́мъ:
и от­ри́ну селе́нiе Ио́сифово, и колѣ́но Ефре́мово не избра́:
и избра́ колѣ́но Иу́дово, го́ру Сiо́ню, ю́же воз­люби́:
и созда́ я́ко единоро́га святи́лище Свое́: на земли́ основа́ и́ въ вѣ́къ.
И избра́ Дави́да раба́ Сво­его́, и воспрiя́тъ его́ от­ ста́дъ о́вчихъ:
от­ до­и́лицъ поя́тъ его́, пасти́ Иа́кова раба́ Сво­его́, и Изра́иля достоя́нiе Свое́.
И упасе́ я́ въ незло́бiи се́рдца сво­его́, и въ ра́зумѣхъ руку́ свое́ю наста́вилъ я́ е́сть.
Синодальный
1 Возлюблю Господа, избавившего меня от смертельных опасностей. 6 На зов о помощи явился Господь. 17 Он помог, потому что я никогда не отступал от Его заповедей и был пред Ним непорочен. 26 Господь с каждым поступает так, как он того заслуживает. 29 Господь хранил меня во всю жизнь. 47 Жив Господь, мой Помощник и Избавитель, Которого я буду славить всю свою жизнь.
Начальнику хора. Раба Господня Давида, который произнес слова песни сей к Господу, когда Господь избавил его от рук всех врагов его и от руки Саула. И он сказал:
Возлюблю Тебя, Господи, крепость моя!
Господь – твердыня моя и прибежище мое, Избавитель мой, Бог мой, – скала моя; на Него я уповаю; щит мой, рог спасения моего и убежище мое.
Призову достопоклоняемого Господа и от врагов моих спасусь.
Объяли меня муки смертные, и потоки беззакония устрашили меня;
цепи ада облегли меня, и сети смерти опутали меня.
В тесноте моей я призвал Господа и к Богу моему воззвал. И Он услышал от [святаго] чертога Своего голос мой, и вопль мой дошел до слуха Его.
Потряслась и всколебалась земля, дрогнули и подвиглись основания гор, ибо разгневался [Бог];
поднялся дым от гнева Его и из уст Его огонь поядающий; горячие угли сыпались от Него.
Наклонил Он небеса и сошел, – и мрак под ногами Его.
И воссел на Херувимов и полетел, и понесся на крыльях ветра.
И мрак сделал покровом Своим, сению вокруг Себя мрак вод, облаков воздушных.
От блистания пред Ним бежали облака Его, град и угли огненные.
Возгремел на небесах Господь, и Всевышний дал глас Свой, град и угли огненные.
Пустил стрелы Свои и рассеял их, множество молний, и рассыпал их.
И явились источники вод, и открылись основания вселенной от грозного гласа Твоего, Господи, от дуновения духа гнева Твоего.
Он простер руку с высоты и взял меня, и извлек меня из вод многих;
избавил меня от врага моего сильного и от ненавидящих меня, которые были сильнее меня.
Они восстали на меня в день бедствия моего, но Господь был мне опорою.
Он вывел меня на пространное место и избавил меня, ибо Он благоволит ко мне.
Воздал мне Господь по правде моей, по чистоте рук моих вознаградил меня,
ибо я хранил пути Господни и не был нечестивым пред Богом моим;
ибо все заповеди Его предо мною, и от уставов Его я не отступал.
Я был непорочен пред Ним и остерегался, чтобы не согрешить мне;
и воздал мне Господь по правде моей, по чистоте рук моих пред очами Его.
С милостивым Ты поступаешь милостиво, с мужем искренним – искренно,
с чистым – чисто, а с лукавым – по лукавству его,
ибо Ты людей угнетенных спасаешь, а очи надменные унижаешь.
Ты возжигаешь светильник мой, Господи; Бог мой просвещает тьму мою.
С Тобою я поражаю войско, с Богом моим восхожу на стену.
Бог! – Непорочен путь Его, чисто слово Господа; щит Он для всех, уповающих на Него.
Ибо кто Бог, кроме Господа, и кто защита, кроме Бога нашего?
Бог препоясывает меня силою и устрояет мне верный путь;
делает ноги мои, как оленьи, и на высотах моих поставляет меня;
научает руки мои брани, и мышцы мои сокрушают медный лук.
Ты дал мне щит спасения Твоего, и десница Твоя поддерживает меня, и милость Твоя возвеличивает меня.
Ты расширяешь шаг мой подо мною, и не колеблются ноги мои.
Я преследую врагов моих и настигаю их, и не возвращаюсь, доколе не истреблю их;
поражаю их, и они не могут встать, падают под ноги мои,
ибо Ты препоясал меня силою для войны и низложил под ноги мои восставших на меня;
Ты обратил ко мне тыл врагов моих, и я истребляю ненавидящих меня:
они вопиют, но нет спасающего; ко Господу, – но Он не внемлет им;
я рассеваю их, как прах пред лицем ветра, как уличную грязь попираю их.
Ты избавил меня от мятежа народа, поставил меня главою иноплеменников; народ, которого я не знал, служит мне;
по одному слуху о мне повинуются мне; иноплеменники ласкательствуют предо мною;
иноплеменники бледнеют и трепещут в укреплениях своих.
Жив Господь и благословен защитник мой! Да будет превознесен Бог спасения моего,
Бог, мстящий за меня и покоряющий мне народы,
и избавляющий меня от врагов моих! Ты вознес меня над восстающими против меня и от человека жестокого избавил меня.
За то буду славить Тебя, Господи, между иноплеменниками и буду петь имени Твоему,
величественно спасающий царя и творящий милость помазаннику Твоему Давиду и потомству его во веки.
1 Я сообщу узнанное от отцов для нашего научения и передачи потомкам, чтобы не забывать Бога и не походить на упорных и мятежных отцов. 9 Сыны Ефремовы не сохранили Завета Божия. 17 Они продолжали раздражать Господа, но Господь питал их. 32 Они продолжали грешить. Когда же Господь посылал на них бедствия, и они взывали к Нему, Он спасал их. 41 По избавлении они снова оскорбляли Господа и не помнили Его милостей, 56 потому Он и отверг жилище в Силоме и отдал в плен Кивот Завета. 67 Тогда-то Господь отверг колено Ефремово, а избрал Иуду, гору Сион и царя Давида, чистого сердцем и кроткого.
Учение Асафа.
Внимай, народ мой, закону моему, приклоните ухо ваше к словам уст моих.
Открою уста мои в притче и произнесу гадания из древности.
Что слышали мы и узнали, и отцы наши рассказали нам,
не скроем от детей их, возвещая роду грядущему славу Господа, и силу Его, и чудеса Его, которые Он сотворил.
Он постановил устав в Иакове и положил закон в Израиле, который заповедал отцам нашим возвещать детям их,
чтобы знал грядущий род, дети, которые родятся, и чтобы они в свое время возвещали своим детям, –
возлагать надежду свою на Бога и не забывать дел Божиих, и хранить заповеди Его,
и не быть подобными отцам их, роду упорному и мятежному, неустроенному сердцем и неверному Богу духом своим.
Сыны Ефремовы, вооруженные, стреляющие из луков, обратились назад в день брани:
они не сохранили завета Божия и отреклись ходить в законе Его;
забыли дела Его и чудеса, которые Он явил им.
Он пред глазами отцов их сотворил чудеса в земле Египетской, на поле Цоан:
разделил море, и провел их чрез него, и поставил воды стеною;
и днем вел их облаком, а во всю ночь светом огня;
рассек камень в пустыне и напоил их, как из великой бездны;
из скалы извел потоки, и воды потекли, как реки.
Но они продолжали грешить пред Ним и раздражать Всевышнего в пустыне:
искушали Бога в сердце своем, требуя пищи по душе своей,
и говорили против Бога и сказали: «может ли Бог приготовить трапезу в пустыне?»
Вот, Он ударил в камень, и потекли воды, и полились ручьи. «Может ли Он дать и хлеб, может ли приготовлять мясо народу Своему?»
Господь услышал и воспламенился гневом, и огонь возгорелся на Иакова, и гнев подвигнулся на Израиля
за то, что не веровали в Бога и не уповали на спасение Его.
Он повелел облакам свыше и отверз двери неба,
и одождил на них манну в пищу, и хлеб небесный дал им.
Хлеб ангельский ел человек; послал Он им пищу до сытости.
Он возбудил на небе восточный ветер и навел южный силою Своею
и, как пыль, одождил на них мясо и, как песок морской, птиц пернатых:
поверг их среди стана их, около жилищ их, –
и они ели и пресытились; и желаемое ими дал им.
Но еще не прошла прихоть их, еще пища была в устах их,
гнев Божий пришел на них, убил тучных их и юношей Израилевых низложил.
При всем этом они продолжали грешить и не верили чудесам Его.
И погубил дни их в суете и лета их в смятении.
Когда Он убивал их, они искали Его и обращались, и с раннего утра прибегали к Богу,
и вспоминали, что Бог – их прибежище, и Бог Всевышний – Избавитель их,
и льстили Ему устами своими и языком своим лгали пред Ним;
сердце же их было неправо пред Ним, и они не были верны завету Его.
Но Он, Милостивый, прощал грех и не истреблял их, многократно отвращал гнев Свой и не возбуждал всей ярости Своей:
Он помнил, что они плоть, дыхание, которое уходит и не возвращается.
Сколько раз они раздражали Его в пустыне и прогневляли Его в стране необитаемой!
и снова искушали Бога и оскорбляли Святаго Израилева,
не помнили руки́ Его, дня, когда Он избавил их от угнетения,
когда сотворил в Египте знамения Свои и чудеса Свои на поле Цоан;
и превратил реки их и потоки их в кровь, чтобы они не могли пить;
послал на них насекомых, чтобы жалили их, и жаб, чтобы губили их;
земные произрастения их отдал гусенице и труд их – саранче;
виноград их побил градом и сикоморы их – льдом;
скот их предал граду и стада их – молниям;
послал на них пламень гнева Своего, и негодование, и ярость и бедствие, посольство злых ангелов;
уравнял стезю гневу Своему, не охранял души их от смерти, и скот их предал моровой язве;
поразил всякого первенца в Египте, начатки сил в шатрах Хамовых;
и повел народ Свой, как овец, и вел их, как стадо, пустынею;
вел их безопасно, и они не страшились, а врагов их покрыло море;
и привел их в область святую Свою, на гору сию, которую стяжала десница Его;
прогнал от лица их народы и землю их разделил в наследие им, и колена Израилевы поселил в шатрах их.
Но они еще искушали и огорчали Бога Всевышнего, и уставов Его не сохраняли;
отступали и изменяли, как отцы их, обращались назад, как неверный лук;
огорчали Его высотами своими и истуканами своими возбуждали ревность Его.
Услышал Бог и воспламенился гневом и сильно вознегодовал на Израиля;
отринул жилище в Силоме, скинию, в которой обитал Он между человеками;
и отдал в плен крепость Свою и славу Свою в руки врага,
и предал мечу народ Свой и прогневался на наследие Свое.
Юношей его поедал огонь, и девицам его не пели брачных песен;
священники его падали от меча, и вдовы его не плакали.
Но, как бы от сна, воспрянул Господь, как бы исполин, побежденный вином,
и поразил врагов его в тыл, вечному сраму предал их;
и отверг шатер Иосифов и колена Ефремова не избрал,
а избрал колено Иудино, гору Сион, которую возлюбил.
И устроил, как небо, святилище Свое и, как землю, утвердил его навек,
и избрал Давида, раба Своего, и взял его от дворов овчих
и от доящих привел его пасти народ Свой, Иакова, и наследие Свое, Израиля.
И он пас их в чистоте сердца своего и руками мудрыми водил их.
18:1 Magistro chori. David, servi Domini, qui locutus est ad Dominum verba huius cantici, quando Dominus eum liberaverat e potestate omnium inimicorum suorum
18:2 et e manu Saul. Dixit igitur: Diligam te, Domine, fortitudo mea.
18:3 Domine, firmamentum meum et refugium meum et liberator meus; Deus meus, adiutor meus, et sperabo in eum; protector meus et cornu salutis meae et susceptor meus.
18:4 Laudabilem invocabo Dominum, et ab inimicis meis salvus ero.
18:5 Circumdederunt me fluctus mortis, et torrentes Belial conturbaverunt me;
18:6 funes inferni circumdederunt me, praeoccupaverunt me laquei mortis.
18:7 In tribulatione mea invocavi Dominum et ad Deum meum clamavi; exaudivit de templo suo vocem meam, et clamor meus in conspectu eius introivit in aures eius.
18:8 Commota est et contremuit terra; fundamenta montium concussa sunt et commota sunt, quoniam iratus est.
18:9 Ascendit fumus de naribus eius, et ignis de ore eius devorans; carbones succensi processerunt ab eo.
18:10 Inclinavit caelos et descendit, et caligo sub pedibus eius.
18:11 Et ascendit super cherub et volavit, ferebatur super pennas ventorum.
18:12 Et posuit tenebras latibulum suum, in circuitu eius tabernaculum eius, tenebrosa aqua, nubes aeris.
18:13 Prae fulgore in conspectu eius nubes transierunt, grando et carbones ignis.
18:14 Et intonuit de caelo Dominus, et Altissimus dedit vocem suam: grando et carbones ignis.
18:15 Et misit sagittas suas et dissipavit eos, fulgura iecit et conturbavit eos.
18:16 Et apparuerunt fontes aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis terrarum ab increpatione tua, Domine, ab inspiratione spiritus irae tuae.
18:17 Misit de summo et accepit me et assumpsit me de aquis multis;
18:18 eripuit me de inimicis meis fortissimis et ab his, qui oderunt me, quoniam confortati sunt super me.
18:19 Oppugnaverunt me in die afflictionis meae, et factus est Dominus fulcimentum meum;
18:20 et eduxit me in latitudinem, salvum me fecit, quoniam voluit me.
18:21 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam et secundum puritatem manuum mearum reddet mihi,
18:22 quia custodivi vias Domini nec impie recessi a Deo meo.
18:23 Quoniam omnia iudicia eius in conspectu meo, et iustitias eius non reppuli a me;
18:24 et fui immaculatus cum eo et observavi me ab iniquitate.
18:25 Et retribuit mihi Dominus secundum iustitiam meam et secundum puritatem manuum mearum in conspectu oculorum eius.
18:26 Cum sancto sanctus eris et cum viro innocente innocens eris
18:27 et cum electo electus eris et cum perverso callidus eris.
18:28 Quoniam tu populum humilem salvum facies et oculos superborum humiliabis.
18:29 Quoniam tu accendis lucernam meam, Domine; Deus meus illuminat tenebras meas.
18:30 Quoniam in te aggrediar hostium turmas et in Deo meo transiliam murum.
18:31 Deus, impolluta via eius, eloquia Domini igne examinata; protector est omnium sperantium in se.
18:32 Quoniam quis Deus praeter Dominum? Aut quae munitio praeter Deum nostrum?
18:33 Deus, qui praecinxit me virtute et posuit immaculatam viam meam;
18:34 qui perfecit pedes meos tamquam cervorum et super excelsa statuit me;
18:35 qui docet manus meas ad proelium, et tendunt arcum aereum brachia mea.
18:36 Et dedisti mihi scutum salutis tuae, et dextera tua suscepit me, et exauditio tua magnificavit me.
18:37 Dilatasti gressus meos subtus me, et non sunt infirmata vestigia mea.
18:38 Persequebar inimicos meos et comprehendebam illos et non convertebar, donec deficerent.
18:39 Confringebam illos, nec poterant stare, cadebant subtus pedes meos.
18:40 Et praecinxisti me virtute ad bellum et supplantasti insurgentes in me subtus me.
18:41 Et inimicos meos dedisti mihi dorsum et odientes me disperdidisti.
18:42 Clamaverunt, nec erat qui salvos faceret, ad Dominum, nec exaudivit eos.
18:43 Et comminui eos ut pulverem ante faciem venti, ut lutum platearum contrivi eos.
18:44 Eripuisti me de contradictionibus populi, constituisti me in caput gentium. Populus, quem non cognovi, servivit mihi,
18:45 in auditu auris oboedivit mihi. Filii alieni blanditi sunt mihi,
18:46 filii alieni inveterati sunt, contremuerunt in abditis suis.
18:47 Vivit Dominus, et benedictus Adiutor meus, et exaltetur Deus salutis meae.
18:48 Deus, qui das vindictas mihi et subdis populos sub me, liberator meus de inimicis meis iracundis;
18:49 et ab insurgentibus in me exaltas me, a viro iniquo eripis me.
18:50 Propterea confitebor tibi in nationibus, Domine, et nomini tuo psalmum dicam,
18:51 magnificans salutes regis sui et faciens misericordiam christo suo David et semini eius usque in saeculum.
78:1 Maskil. Asaph. Attendite, popule meus, doctrinam meam; inclinate aurem vestram in verba oris mei.
78:2 Aperiam in parabolis os meum, eloquar arcana aetatis antiquae.
78:3 Quanta audivimus et cognovimus ea, et patres nostri narraverunt nobis,
78:4 non occultabimus a filiis eorum, generationi alteri narrantes laudes Domini et virtutes eius et mirabilia eius, quae fecit.
78:5 Constituit testimonium in Iacob et legem posuit in Israel; quanta mandaverat patribus nostris nota facere ea filiis suis,
78:6 ut cognoscat generatio altera, filii, qui nascentur. Exsurgent et narrabunt filiis suis,
78:7 ut ponant in Deo spem suam et non obliviscantur operum Dei et mandata eius custodiant.
78:8 Ne fiant sicut patres eorum, generatio rebellis et exasperans; generatio, quae non firmavit cor suum, et non fuit fidelis Deo spiritus eius.
78:9 Filii Ephraim, intendentes et mittentes arcum, conversi sunt in die belli.
78:10 Non custodierunt testamentum Dei et in lege eius renuerunt ambulare.
78:11 Et obliti sunt factorum eius et mirabilium eius, quae ostendit eis.
78:12 Coram patribus eorum fecit mirabilia in terra Aegypti, in campo Taneos.
78:13 Scidit mare et perduxit eos et statuit aquas quasi in utre.
78:14 Et deduxit eos in nube per diem et per totam noctem in illuminatione ignis.
78:15 Scidit petram in eremo et adaquavit eos velut abyssus multa.
78:16 Et eduxit rivulos de petra et deduxit tamquam flumina aquas.
78:17 Et apposuerunt adhuc peccare ei, in iram excitaverunt Excelsum in inaquoso.
78:18 Et tentaverunt Deum in cordibus suis, petentes escas animabus suis;
78:19 et contra Deum locuti sunt, dixerunt: «Numquid poterit Deus parare mensam in deserto?».
78:20 Ecce percussit petram, et fluxerunt aquae, et torrentes inundaverunt. «Numquid et panem poterit dare aut parare carnes populo suo?».
78:21 Ideo audivit Dominus et exarsit, et ignis accensus est in Iacob, et ira ascendit in Israel.
78:22 Quia non crediderunt in Deo nec speraverunt in salutari eius.
78:23 Verumtamen mandavit nubibus desuper et ianuas caeli aperuit;
78:24 et pluit illis manna ad manducandum et panem caeli dedit eis:
78:25 panem angelorum manducavit homo; cibaria misit eis ad abundantiam.
78:26 Excitavit austrum in caelo et induxit in virtute sua africum;
78:27 et pluit super eos sicut pulverem carnes et sicut arenam maris volatilia pennata:
78:28 et ceciderunt in medio castrorum eorum, circa tabernacula eorum.
78:29 Et manducaverunt et saturati sunt nimis, et desiderium eorum attulit eis.
78:30 Nondum recesserant a desiderio suo, adhuc escae eorum erant in ore ipsorum,
78:31 et ira Dei ascendit super eos et occidit pingues eorum et electos Israel prostravit.
78:32 In omnibus his peccaverunt adhuc et non crediderunt in mirabilibus eius;
78:33 et consumpsit in halitu dies eorum et annos eorum cum festinatione.
78:34 Cum occideret eos, quaerebant eum et conversi veniebant diluculo ad eum;
78:35 et rememorati sunt quia Deus adiutor est eorum, et Deus Excelsus redemptor eorum est.
78:36 Et suaserunt ei in ore suo et lingua sua mentiti sunt ei;
78:37 cor autem eorum non erat rectum cum eo, nec fideles erant in testamento eius.
78:38 Ipse autem est misericors et propitiatur iniquitati et non disperdit. Saepe avertit iram suam et non accendit omnem furorem suum.
78:39 Et recordatus est quia caro sunt, spiritus vadens et non rediens.
78:40 Quoties exacerbaverunt eum in deserto, in iram concitaverunt eum in inaquoso!
78:41 Et reversi sunt et tentaverunt Deum et Sanctum Israel exacerbaverunt.
78:42 Non sunt recordati manus eius, diei, qua redemit eos de manu tribulantis.
78:43 Cum posuit in Aegypto signa sua et prodigia sua in campo Taneos.
78:44 Convertit in sanguinem flumina eorum et rivulos eorum, ne biberent.
78:45 Misit in eos coenomyiam et comedit eos, ranam et perdidit eos.
78:46 Dedit brucho fructus eorum, labores eorum locustae.
78:47 Occidit in grandine vineas eorum, moros eorum in pruina.
78:48 Tradidit grandini iumenta eorum et greges eorum flammae ignis.
78:49 Misit in eos ardorem irae suae, indignationem et comminationem et angustiam, immissionem angelorum malorum.
78:50 Complanavit semitam irae suae; non pepercit a morte animabus eorum et vitam eorum in peste conclusit.
78:51 Percussit omne primogenitum in terra Aegypti, primitias roboris eorum in tabernaculis Cham.
78:52 Abstulit sicut oves populum suum et perduxit eos tamquam gregem in deserto.
78:53 Deduxit eos in spe, et non timuerunt, et inimicos eorum operuit mare.
78:54 Et induxit eos in fines sanctificationis suae, in montem, quem acquisivit dextera eius.
78:55 Et eiecit a facie eorum gentes et divisit eis terram in funiculo hereditatis et habitare fecit in tabernaculis eorum tribus Israel.
78:56 Et tentaverunt et exacerbaverunt Deum Excelsum et testimonia eius non custodierunt.
78:57 Recesserunt et praevaricati sunt, quemadmodum patres eorum; conversi sunt retro ut arcus pravus.
78:58 In iram concitaverunt eum in collibus suis et in sculptilibus suis ad aemulationem eum provocaverunt.
78:59 Audivit Deus et exarsit et sprevit valde Israel.
78:60 Et reppulit habitaculum Silo, tabernaculum, ubi habitavit in hominibus.
78:61 Et tradidit in captivitatem virtutem suam et pulchritudinem suam in manus inimici.
78:62 Et conclusit in gladio populum suum et in hereditatem suam exarsit.
78:63 Iuvenes eorum comedit ignis, et virgines eorum non sunt desponsatae.
78:64 Sacerdotes eorum in gladio ceciderunt, et viduae eorum non plorabantur.
78:65 Et excitatus est tamquam dormiens Dominus, tamquam potens crapulatus a vino.
78:66 Et percussit inimicos suos in posteriora, opprobrium sempiternum dedit illis.
78:67 Et reppulit tabernaculum Ioseph et tribum Ephraim non elegit,
78:68 sed elegit tribum Iudae, montem Sion, quem dilexit.
78:69 Et aedificavit sicut excelsum sanctuarium suum, sicut terram, quam fundavit in saecula.
78:70 Et elegit David servum suum et sustulit eum de gregibus ovium,
78:71 de post fetantes accepit eum: pascere Iacob populum suum et Israel hereditatem suam.
78:72 Et pavit eos in innocentia cordis sui et in prudentia manuum suarum deduxit eos.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible