Еди́но проси́хъ от Го́спода, то́ взыщу́: е́же жи́ти ми́ въ дому́ Госпо́дни вся́ дни́ живота́ моего́, зрѣ́ти ми́ красоту́ Госпо́дню и посѣща́ти хра́мъ святы́й Его́.

Я́ко скры́ мя въ селе́нiи Свое́мъ въ де́нь зо́лъ мои́хъ, покры́ мя въ та́йнѣ селе́нiя Своего́, на ка́мень вознесе́ мя.

И ны́нѣ се́, вознесе́ главу́ мою́ на враги́ моя́: обыдо́хъ и пожро́хъ въ селе́нiи Его́ же́ртву хвале́нiя и воскликнове́нiя: пою́ и воспою́ Го́сподеви.

Услы́ши, Го́споди, гла́съ мо́й, и́мже воззва́хъ, поми́луй мя́ и услы́ши мя́.

Тебѣ́ рече́ се́рдце мое́: Го́спода взыщу́, взыска́ Тебе́ лице́ мое́, лица́ Твоего́, Го́споди, взыщу́.

Не отврати́ лица́ Твоего́ от мене́ и не уклони́ся гнѣ́вомъ от раба́ Твоего́: помо́щникъ мо́й бу́ди, не отри́ни мене́ и не оста́ви мене́, Бо́же, Спаси́телю мо́й.

Я́ко оте́цъ мо́й и ма́ти моя́ оста́виста мя́, Госпо́дь же воспрiя́тъ мя́.

Законоположи́ ми, Го́споди, въ пути́ Твое́мъ, и наста́ви мя́ на стезю́ пра́вую вра́гъ мои́хъ ра́ди.

Не преда́ждь мене́ въ ду́шы стужа́ющихъ ми́: я́ко воста́ша на мя́ свидѣ́теле непра́веднiи, и солга́ непра́вда себѣ́.

Вѣ́рую ви́дѣти блага́я Госпо́дня на земли́ живы́хъ.

Потерпи́ Го́спода, мужа́йся, и да крѣпи́тся се́рдце твое́, и потерпи́ Го́спода.

Псало́мъ Дави́ду.

Къ Тебѣ́, Го́споди, воззову́, Бо́же мо́й: да не премолчи́ши от мене́ {о мнѣ́}: да не когда́ премолчи́ши от мене́ {о мнѣ́}, и уподо́блюся низходя́щымъ въ ро́въ.

Услы́ши, Го́споди, гла́съ моле́нiя моего́, внегда́ моли́тимися къ Тебѣ́, внегда́ воздѣ́ти ми́ ру́цѣ мои́ ко хра́му свято́му Твоему́.

Не привлецы́ мене́ со грѣ́шники, и съ дѣ́лающими непра́вду не погуби́ мене́, глаго́лющими ми́ръ съ бли́жними свои́ми, зла́я же въ сердца́хъ свои́хъ.

Да́ждь и́мъ, Го́споди, по дѣло́мъ и́хъ и по лука́вству начина́нiй и́хъ, по дѣло́мъ руку́ и́хъ да́ждь и́мъ, возда́ждь воздая́нiе и́хъ и́мъ.

Я́ко не разумѣ́ша въ дѣла́ Госпо́дня и въ дѣла́ руку́ Его́: разори́ши я́ и не сози́ждеши я́.

Благослове́нъ Госпо́дь, я́ко услы́ша гла́съ моле́нiя моего́.

Госпо́дь помо́щникъ мо́й и защи́титель мо́й: на Него́ упова́ се́рдце мое́, и помо́же ми́, и процвѣте́ пло́ть моя́: и во́лею мое́ю исповѣ́мся Ему́.

Госпо́дь утвержде́нiе люді́й Свои́хъ и защи́титель спасе́нiй Христа́ Своего́ е́сть.

Спаси́ лю́ди Твоя́, и благослови́ достоя́нiе Твое́, и упаси́ я́, и возми́ {и вознеси́} я́ до вѣ́ка.

Псало́мъ Дави́ду, исхо́да ски́нiи.

Принеси́те Го́сподеви, сы́нове Бо́жiи, принеси́те Го́сподеви сы́ны о́вни, принеси́те Го́сподеви сла́ву и че́сть:

принеси́те Го́сподеви сла́ву и́мени Его́: поклони́теся Го́сподеви во дворѣ́ святѣ́мъ Его́.

Гла́съ Госпо́день на вода́хъ, Бо́гъ сла́вы возгремѣ́, Госпо́дь на вода́хъ мно́гихъ.

Гла́съ Госпо́день въ крѣ́пости, гла́съ Госпо́день въ великолѣ́пiи.

Гла́съ Го́спода, сокруша́ющаго ке́дры: и стры́етъ Госпо́дь ке́дры Лива́нскiя,

и истни́тъ я́ я́ко телца́ Лива́нска: и возлю́бленный я́ко сы́нъ единоро́жь.

Гла́съ Го́спода, пресѣца́ющаго пла́мень огня́.

Гла́съ Го́спода, стряса́ющаго пусты́ню: и стрясе́тъ Госпо́дь пусты́ню Кадді́йскую.

Гла́съ Госпо́день, сверша́ющiй еле́ни, и откры́етъ дубра́вы: и въ хра́мѣ Его́ вся́кiй глаго́летъ сла́ву.

Госпо́дь пото́пъ населя́етъ, и ся́детъ Госпо́дь Ца́рь въ вѣ́къ.

Госпо́дь крѣ́пость лю́демъ Свои́мъ да́стъ, Госпо́дь благослови́тъ лю́ди Своя́ ми́ромъ.

Псало́мъ пѣ́сни обновле́нiя до́му Дави́дова.

Вознесу́ Тя, Го́споди, я́ко подъя́лъ мя́ еси́, и не возвесели́лъ еси́ враго́въ мои́хъ о мнѣ́.

Го́споди Бо́же мо́й, воззва́хъ къ Тебѣ́, и изцѣли́лъ мя́ еси́.

Го́споди, возве́лъ еси́ от а́да ду́шу мою́, спа́слъ мя́ еси́ от низходя́щихъ въ ро́въ.

По́йте Го́сподеви, преподо́бнiи Его́, и исповѣ́дайте па́мять святы́ни Его́:

я́ко гнѣ́въ въ я́рости Его́, и живо́тъ въ во́ли Его́: ве́черъ водвори́тся пла́чь, и зау́тра ра́дость.

А́зъ же рѣ́хъ во оби́лiи мое́мъ: не подви́жуся во вѣ́къ.

Го́споди, во́лею Твое́ю пода́ждь добро́тѣ мое́й си́лу: отврати́лъ же еси́ лице́ Твое́, и бы́хъ смуще́нъ.

Къ Тебѣ́, Го́споди, воззову́, и къ Бо́гу моему́ помолю́ся.

Ка́я по́льза въ кро́ви мое́й, внегда́ сходи́ти ми́ во истлѣ́нiе? Еда́ исповѣ́стся Тебѣ́ пе́рсть? Или́ возвѣсти́тъ и́стину Твою́?

Слы́ша Госпо́дь и поми́лова мя́: Госпо́дь бы́сть помо́щникъ мо́й.

Обрати́лъ еси́ пла́чь мо́й въ ра́дость мнѣ́, растерза́лъ еси́ вре́тище мое́ и препоя́салъ мя́ еси́ весе́лiемъ,

я́ко да воспое́тъ Тебѣ́ сла́ва моя́, и не умилю́ся. Го́споди Бо́же мо́й, во вѣ́къ исповѣ́мся Тебѣ́.

Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду, изступле́нiя.

На Тя́, Го́споди, упова́хъ, да не постыжу́ся во вѣ́къ: пра́вдою Твое́ю изба́ви мя́ и изми́ мя.

Приклони́ ко мнѣ́ у́хо Твое́, ускори́ изъя́ти мя́: бу́ди ми́ въ Бо́га защи́тителя и въ до́мъ прибѣ́жища, е́же спасти́ мя.

Я́ко держа́ва моя́ и прибѣ́жище мое́ еси́ Ты́: и и́мене Твоего́ ра́ди наста́виши мя́ и препита́еши мя́.

Изведе́ши мя́ от сѣ́ти сея́, ю́же скры́ша ми́: я́ко Ты́ еси́ защи́титель мо́й, Го́споди.

Въ ру́цѣ Твои́ предложу́ ду́хъ мо́й: изба́вилъ мя́ еси́, Го́споди Бо́же и́стины.

Возненави́дѣлъ еси́ храня́щыя суеты́ вотще́: а́зъ же на Го́спода упова́хъ.

Возра́дуюся и возвеселю́ся о ми́лости Твое́й, я́ко призрѣ́лъ еси́ на смире́нiе мое́, спа́слъ еси́ от ну́ждъ ду́шу мою́

и нѣ́си мене́ затвори́лъ въ рука́хъ вра́жiихъ, поста́вилъ еси́ на простра́ннѣ но́зѣ мои́.

Поми́луй мя́, Го́споди, я́ко скорблю́: смяте́ся я́ростiю о́ко мое́, душа́ моя́ и утро́ба моя́.

Я́ко изчезе́ въ болѣ́зни живо́тъ мо́й, и лѣ́та моя́ въ воздыха́нiихъ: изнемо́же нището́ю крѣ́пость моя́, и ко́сти моя́ смято́шася.

От всѣ́хъ вра́гъ мои́хъ бы́хъ поноше́нiе, и сосѣ́домъ мои́мъ зѣло́, и стра́хъ зна́емымъ мои́мъ: ви́дящiи мя́ во́нъ бѣжа́ша от мене́.

Забве́нъ бы́хъ я́ко ме́ртвъ от се́рдца: бы́хъ я́ко сосу́дъ погубле́нъ.

Я́ко слы́шахъ гажде́нiе {укоре́нiе} мно́гихъ живу́щихъ о́крестъ: внегда́ собра́тися и́мъ вку́пѣ на мя́, прiя́ти ду́шу мою́ совѣща́ша.

А́зъ же на Тя́, Го́споди, упова́хъ, рѣ́хъ: Ты́ еси́ Бо́гъ мо́й.

Въ руку́ Твое́ю жре́бiи мои́: изба́ви мя́ изъ руки́ вра́гъ мои́хъ и от гоня́щихъ мя́.

Просвѣти́ лице́ Твое́ на раба́ Твоего́: спаси́ мя ми́лостiю Твое́ю.

Го́споди, да не постыжу́ся, я́ко призва́хъ Тя́: да постыдя́тся нечести́вiи, и сни́дутъ во а́дъ.

Нѣ́мы да бу́дутъ устны́ льсти́выя, глаго́лющыя на пра́веднаго беззако́нiе, горды́нею и уничиже́нiемъ.

Ко́ль мно́гое мно́жество бла́гости Твоея́, Го́споди, ю́же скры́лъ еси́ боя́щымся Тебе́, содѣ́лалъ еси́ упова́ющымъ на Тя́, предъ сы́ны человѣ́ческими:

скры́еши и́хъ въ та́йнѣ лица́ Твоего́ от мяте́жа человѣ́ческа, покры́еши и́хъ въ кро́вѣ от прерѣка́нiя язы́къ.

Благослове́нъ Госпо́дь, я́ко удиви́ ми́лость Свою́ во гра́дѣ огражде́нiя.

А́зъ же рѣ́хъ во изступле́нiи мое́мъ: отве́рженъ е́смь от лица́ о́чiю Твое́ю: сего́ ра́ди услы́шалъ еси́ гла́съ моли́твы моея́, внегда́ воззва́хъ къ Тебѣ́.

Возлюби́те Го́спода, вси́ преподо́бнiи Его́: я́ко и́стины взыска́етъ Госпо́дь и воздае́тъ изли́ше творя́щымъ горды́ню.

Мужа́йтеся, и да крѣпи́тся се́рдце ва́ше, вси́ упова́ющiи на Го́спода.

Псало́мъ Дави́ду, ра́зума.

Блаже́ни, и́хже оста́вишася беззако́нiя, и и́хже прикры́шася грѣси́.

Блаже́нъ му́жъ, ему́же не вмѣни́тъ Госпо́дь грѣха́, ниже́ е́сть во устѣ́хъ его́ ле́сть.

Я́ко умолча́хъ, обетша́ша ко́сти моя́, от е́же зва́ти ми́ ве́сь де́нь,

я́ко де́нь и но́щь отяготѣ́ на мнѣ́ рука́ Твоя́: возврати́хся на стра́сть, егда́ унзе́ ми те́рнъ.

Беззако́нiе мое́ позна́хъ и грѣха́ моего́ не покры́хъ, рѣ́хъ: исповѣ́мъ на мя́ беззако́нiе мое́ Го́сподеви: и Ты́ оста́вилъ еси́ нече́стiе се́рдца моего́.

За то́ помо́лится къ Тебѣ́ вся́къ преподо́бный во вре́мя благопотре́бно: оба́че въ пото́пѣ во́дъ мно́гихъ къ нему́ не прибли́жатся.

Ты́ еси́ прибѣ́жище мое́ от ско́рби обдержа́щiя мя́: ра́досте моя́, изба́ви мя́ от обыше́дшихъ мя́.

Вразумлю́ тя, и наста́влю тя́ на пу́ть се́й, въ о́ньже по́йдеши: утвержу́ на тя́ о́чи Мои́.

Не бу́дите я́ко ко́нь и ме́скъ, и́мже нѣ́сть ра́зума: брозда́ми и уздо́ю че́люсти и́хъ востя́гнеши, не приближа́ющихся къ тебѣ́.

Мно́ги ра́ны грѣ́шному: упова́ющаго же на Го́спода ми́лость обы́детъ.

Весели́теся о Го́сподѣ и ра́дуйтеся пра́веднiи, и хвали́теся, вси́ пра́вiи се́рдцемъ.

Рус. (Аверинцев)

Псалом Давидов. [При окончании праздника Кущей] Воздайте Господу, Божьи сыны, воздайте Господу царскую честь,

воздайте Господу честь имени Его, поклонитесь Ему во святыне Его!

Голос Господа над глубиною вод, Бог славы громами говорит, голос Господа над разливом вод,

голос Господа в силе Его, голос Господа во славе Его!

Голос Господа кедры крушит, кедры Ливанские крушит Господь!

И скачет Ливан, как телец, и Сирион, как молодой бычок.

Голос Господа высекает огонь,

голос Господа пустыню сотряс, пустыню Кадеш сотряс Господь!

Голос Господа нудит ланей родить и обнажает лесную сень.

Превыше потопа обитает Господь, воцарится Господь во веки веков.

Господь народу Своему подаст мощь, одарит миром людей Своих.

Латинский (Nova Vulgata)

^25:1 David. ALEPH. Ad te, Domine, levavi animam meam,

^25:2 BETH. Deus meus, in te confido; non erubescam. Neque exsultent super me inimici mei,

^25:3 GHIMEL. etenim universi, qui sustinent te, non confundentur. Confundantur infideliter agentes propter vanitatem.

^25:4 DALETH. Vias tuas, Domine, demonstra mihi et semitas tuas edoce me.

^25:5 HE. Dirige me in veritate tua et doce me, quia tu es Deus salutis meae, VAU. et te sustinui tota die.

^25:6 ZAIN. Reminiscere miserationum tuarum, Domine, et misericordiarum tuarum, quoniam a saeculo sunt.

^25:7 HETH. Peccata iuventutis meae et delicta mea ne memineris; secundum misericordiam tuam memento mei tu, propter bonitatem tuam, Domine.

^25:8 TETH. Dulcis et rectus Dominus, propter hoc peccatores viam docebit;

^25:9 IOD. diriget mansuetos in iudicio, docebit mites vias suas.

^25:10 CAPH. Universae viae Domini misericordia et veritas custodientibus testamentum eius et testimonia eius.

^25:11 LAMED. Propter nomen tuum, Domine, propitiaberis peccato meo: multum est enim.

^25:12 MEM. Quis est homo, qui timet Dominum? Docebit eum viam, quam eligat.

^25:13 NUN. Anima eius in bonis demorabitur, et semen eius hereditabit terram.

^25:14 SAMECH. Familiariter aget Dominus cum timentibus eum, ut testamentum suum manifestet illis.

^25:15 AIN. Oculi mei semper ad Dominum, quoniam ipse evellet de laqueo pedes meos.

^25:16 PHE. Respice in me et miserere mei, quia unicus et pauper sum ego.

^25:17 SADE. Dilata angustias cordis mei et de necessitatibus meis erue me.

^25:18 Vide humilitatem meam et laborem meum et dimitte universa delicta mea.

^25:19 RES. Respice inimicos meos, quoniam multiplicati sunt et odio crudeli oderunt me.

^25:20 SIN. Custodi animam meam et erue me; non erubescam, quoniam speravi in te.

^25:21 TAU. Innocentia et aequitas custodiant me, quia sustinui te.

^25:22 PHE. Libera, Deus, Israel ex omnibus tribulationibus suis.

^26:1 David. Iudica me, Domine, quoniam ego in innocentia mea ingressus sum et in Domino sperans non infirmabor.

^26:2 Proba me, Domine, et tenta me; ure renes meos et cor meum. —

^26:3 Quoniam misericordia tua ante oculos meos est, et ambulavi in veritate tua.

^26:4 Non sedi cum viris vanitatis et cum occulte agentibus non introibo.

^26:5 Odivi ecclesiam malignantium et cum impiis non sedebo.

^26:6 Lavabo in innocentia manus meas et circumdabo altare tuum, Domine,

^26:7 ut auditas faciam voces laudis et enarrem universa mirabilia tua.

^26:8 Domine, dilexi habitaculum domus tuae et locum habitationis gloriae tuae.

^26:9 Ne colligas cum impiis animam meam et cum viris sanguinum vitam meam,

^26:10 in quorum manibus iniquitates sunt, dextera eorum repleta est muneribus.

^26:11 Ego autem in innocentia mea ingressus sum; redime me et miserere mei.

^26:12 Pes meus stetit in directo, in ecclesiis benedicam Domino.

^27:1 David. Dominus illuminatio mea et salus mea; quem timebo? Dominus protector vitae meae; a quo trepidabo?

^27:2 Dum appropiant super me nocentes, ut edant carnes meas; qui tribulant me et inimici mei, ipsi infirmati sunt et ceciderunt.

^27:3 Si consistant adversum me castra, non timebit cor meum; si exsurgat adversum me proelium, in hoc ego sperabo.

^27:4 Unum petii a Domino, hoc requiram: ut inhabitem in domo Domini omnibus diebus vitae meae, ut videam voluptatem Domini et visitem templum eius.

^27:5 Quoniam occultabit me in tentorio suo in die malorum. Abscondet me in abscondito tabernaculi sui, in petra exaltabit me.

^27:6 Et nunc exaltatur caput meum super inimicos meos in circuitu meo. Immolabo in tabernaculo eius hostias vociferationis, cantabo et psalmum dicam Domino.

^27:7 Exaudi, Domine, vocem meam, qua clamavi; miserere mei et exaudi me.

^27:8 De te dixit cor meum: «Exquirite faciem meam!». Faciem tuam, Domine, exquiram.

^27:9 Ne avertas faciem tuam a me, ne declines in ira a servo tuo. Adiutor meus es tu, ne me reicias neque derelinquas me, Deus salutis meae.

^27:10 Quoniam pater meus et mater mea dereliquerunt me, Dominus autem assumpsit me.

^27:11 Ostende mihi, Domine, viam tuam et dirige me in semitam rectam propter inimicos meos.

^27:12 Ne tradideris me in animam tribulantium me, quoniam insurrexerunt in me testes iniqui, et qui violentiam spirant.

^27:13 Credo videre bona Domini in terra viventium.

^27:14 Exspecta Dominum, viriliter age, et confortetur cor tuum, et sustine Dominum.

^28:1 David. Ad te, Domine, clamabo; Deus meus, ne sileas a me. Ne quando taceas a me, et assimilabor descendentibus in lacum.

^28:2 Exaudi vocem deprecationis meae, dum clamo ad te, dum extollo manus meas ad templum sanctum tuum.

^28:3 Ne simul trahas me cum peccatoribus et cum operantibus iniquitatem. Qui loquuntur pacem cum proximo suo, mala autem in cordibus eorum.

^28:4 Da illis secundum opera eorum et secundum nequitiam adinventionum ipsorum. Secundum opus manuum eorum tribue illis, redde retributionem eorum ipsis.

^28:5 Quoniam non intellexerunt opera Domini et opus manuum eius, destruet illos et non aedificabit eos.

^28:6 Benedictus Dominus, quoniam exaudivit vocem deprecationis meae;

^28:7 Dominus adiutor meus et protector meus, in ipso speravit cor meum, et adiutus sum, et exsultavit cor meum, et in cantico meo confitebor ei.

^28:8 Dominus fortitudo plebi suae, et refugium salvationum christi sui est.

^28:9 Salvum fac populum tuum et benedic hereditati tuae et pasce eos et extolle illos usque in aeternum.

^29:1 PSALMUS. David. Afferte Domino, filii Dei, afferte Domino gloriam et potentiam,

^29:2 afferte Domino gloriam nominis eius, adorate Dominum in splendore sancto.

^29:3 Vox Domini super aquas; Deus maiestatis intonuit, Dominus super aquas multas.

^29:4 Vox Domini in virtute, vox Domini in magnificentia.

^29:5 Vox Domini confringentis cedros; et confringet Dominus cedros Libani.

^29:6 Et saltare faciet, tamquam vitulum, Libanum, et Sarion, quemadmodum filium unicornium. -

^29:7 Vox Domini intercidentis flammam ignis,

^29:8 vox Domini concutientis desertum, et concutiet Dominus desertum Cades.

^29:9 Vox Domini properantis partum cervarum, et denudabit condensa; et in templo eius omnes dicent gloriam.

^29:10 Dominus super diluvium habitat, et sedebit Dominus rex in aeternum.

^29:11 Dominus virtutem populo suo dabit, Dominus benedicet populo suo in pace.

^30:1 PSALMUS. Canticum festi Dedicationis Templi. David.

^30:2 Exaltabo te, Domine, quoniam extraxisti me nec delectasti inimicos meos super me.

^30:3 Domine Deus meus, clamavi ad te, et sanasti me.

^30:4 Domine, eduxisti ab inferno animam meam, vivificasti me, ut non descenderem in lacum.

^30:5 Psallite Domino, sancti eius, et confitemini memoriae sanctitatis eius,

^30:6 quoniam ad momentum indignatio eius, et per vitam voluntas eius. Ad vesperum demoratur fletus, ad matutinum laetitia.

^30:7 Ego autem dixi in securitate mea: «Non movebor in aeternum».

^30:8 Domine, in voluntate tua praestitisti decori meo virtutem; avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus.

^30:9 Ad te, Domine, clamabam et ad Deum meum deprecabar.

^30:10 Quae utilitas in sanguine meo, dum descendo in corruptionem? Numquid confitebitur tibi pulvis aut annuntiabit veritatem tuam?

^30:11 Audivit Dominus et misertus est mei, Dominus factus est adiutor meus.

^30:12 Convertisti planctum meum in choros mihi, conscidisti saccum meum et accinxisti me laetitia,

^30:13 ut cantet tibi gloria mea et non taceat. Domine Deus meus, in aeternum confitebor tibi.

^31:1 Magistro chori. PSALMUS. David.

^31:2 In te, Domine, speravi, non confundar in aeternum; in iustitia tua libera me.

^31:3 Inclina ad me aurem tuam, accelera, ut eruas me. Esto mihi in rupem praesidii et in domum munitam, ut salvum me facias.

^31:4 Quoniam fortitudo mea et refugium meum es tu et propter nomen tuum deduces me et pasces me.

^31:5 Educes me de laqueo, quem absconderunt mihi, quoniam tu es fortitudo mea.

^31:6 In manus tuas commendo spiritum meum; redemisti me, Domine, Deus veritatis.

^31:7 Odisti observantes vanitates supervacuas, ego autem in Domino speravi.

^31:8 Exsultabo et laetabor in misericordia tua, quoniam respexisti humilitatem meam; agnovisti necessitates animae meae

^31:9 nec conclusisti me in manibus inimici; statuisti in loco spatioso pedes meos.

^31:10 Miserere mei, Domine, quoniam tribulor; conturbatus est in maerore oculus meus, anima mea et venter meus.

^31:11 Quoniam defecit in dolore vita mea, et anni mei in gemitibus; infirmata est in paupertate virtus mea, et ossa mea contabuerunt.

^31:12 Apud omnes inimicos meos factus sum opprobrium et vicinis meis valde et timor notis meis: qui videbant me foras, fugiebant a me.

^31:13 Oblivioni a corde datus sum tamquam mortuus; factus sum tamquam vas perditum.

^31:14 Quoniam audivi vituperationem multorum: horror in circuitu; in eo dum convenirent simul adversum me, auferre animam meam consiliati sunt.

^31:15 Ego autem in te speravi, Domine; dixi: «Deus meus es tu,

^31:16 in manibus tuis sortes meae». Eripe me de manu inimicorum meorum et a persequentibus me;

^31:17 illustra faciem tuam super servum tuum, salvum me fac in misericordia tua.

^31:18 Domine, non confundar, quoniam invocavi te; erubescant impii et obmutescant in inferno.

^31:19 Muta fiant labia dolosa, quae loquuntur adversus iustum proterva in superbia et in abusione.

^31:20 Quam magna multitudo dulcedinis tuae, Domine, quam abscondisti timentibus te. Perfecisti eis, qui sperant in te, in conspectu filiorum hominum.

^31:21 Abscondes eos in abscondito faciei tuae a conturbatione hominum; proteges eos in tabernaculo a contradictione linguarum.

^31:22 Benedictus Dominus, quoniam mirificavit misericordiam suam mihi in civitate munita.

^31:23 Ego autem dixi in trepidatione mea: «Praecisus sum a conspectu oculorum tuorum». Verumtamen exaudisti vocem orationis meae, dum clamarem ad te.

^31:24 Diligite Dominum, omnes sancti eius: fideles conservat Dominus et retribuit abundanter facientibus superbiam.

^31:25 Viriliter agite, et confortetur cor vestrum, omnes, qui speratis in Domino.

^32:1 David. Maskil. Beatus, cui remissa est iniquitas, et obtectum est peccatum.

^32:2 Beatus vir, cui non imputavit Dominus delictum, nec est in spiritu eius dolus.

^32:3 Quoniam tacui, inveteraverunt ossa mea, dum rugirem tota die.

^32:4 Quoniam die ac nocte gravata est super me manus tua, immutatus est vigor meus in ardoribus aestatis.

^32:5 Peccatum meum cognitum tibi feci et delictum meum non abscondi. Dixi: «Confitebor adversum me iniquitatem meam Domino». Et tu remisisti impietatem peccati mei.

^32:6 Propter hoc orabit ad te omnis sanctus in tempore opportuno. Et in diluvio aquarum multarum ad eum non approximabunt.

^32:7 Tu es refugium meum, a tribulatione conservabis me; exsultationibus salutis circumdabis me.

^32:8 Intellectum tibi dabo et instruam te in via, qua gradieris; firmabo super te oculos meos.

^32:9 Nolite fieri sicut equus et mulus, quibus non est intellectus; in camo et freno si accedis ad constringendum, non approximant ad te.

^32:10 Multi dolores impii, sperantem autem in Domino misericordia circumdabit.

^32:11 Laetamini in Domino et exsultate, iusti; et gloriamini, omnes recti corde.

Таджикский

Языки

Таронаи Довуд. Сӯи Ту, эй Парвардигор, ҷонамро баланд мекунам.

Эй Худои ман! Ба Ту таваккал кардаам, хиҷил шарманда нахоҳам шуд, душманонам бар ман тантана нахоҳанд кард;

Ҳамаи умедворони Ту низ шарманда хиҷил нахоҳанд шуд; онҳое ки бесабаб хиёнат мекунанд, хиҷил хоҳанд шуд.

Роҳҳои Худро, эй Парвардигор, ба ман маълум намо, роҳҳои Худро ба ман таълим деҳ.

Ба ростии Худ маро раҳнамоӣ бикун ҳидоят намо, ва маро таълим деҳ, зеро ки Ту Худои наҷоти ман ҳастӣ; ҳар рӯз ба Ту умедворам.

Парвардигоро! Марҳаматҳо ва меҳру вафоҳои эҳсонҳои Худро ба ёд ор, зеро ки онҳо аз ҷовидон азал буданд.

Хатоҳои ҷавонӣ ва ҷиноятҳои маро ба ёд наор; аз рӯи меҳру вафои Худ Ту маро ёд кун, ба хотири некии меҳрубонии Худ, эй Парвардигор!

Парвардигор некӯ ва росткор аст, бинобар ин ба хатокорон роҳ нишон медиҳад,

Нармдилонро Фурӯтанонро ба роҳи инсоф меандозад, ва ба нармдилон фурӯтанон роҳи Худро таълим медиҳад.

Ҳамаи роҳҳои Парвардигор марҳамат меҳрубонӣ ва ростист, барои онҳое ки паймони Ӯ ва гувоҳиҳои шаҳодатҳои Ӯро риоя мекунанд.

Ба хотири номи Худ, эй Парвардигор, гуноҳи маро бубахш, гарчанде ки бузург аст.

Кист он касе ки аз Парвардигор метарсад? Вайро ӯ ба роҳе ки интихоб намудааст, ҳидоят раҳнамоӣ хоҳад кард.

Ҷони вай дар некӣ сокин хоҳад шуд, ва зурёти вай вориси замин хоҳанд буд.

Сирри Парвардигор бо тарсгорони Ӯст, ва паймони Худро ба онҳо маълум мекунад.

Чашмонам ҳамеша сӯи Парвардигор ҳастанд, зеро ки Ӯ пойҳои маро аз дом берун меоварад.

Ба ман рӯ овар, ва ба ман марҳамат раҳм намо, зеро ки танҳо ва мискин бечора ҳастам.

Ғуссаҳои дилам афзудаанд; маро аз бадбахтиҳоям мусибатҳоям берун ор;

Ба мискинӣ бечорагӣ ва азоби ман назар кун, ва ҳамаи хатоҳоямро бубахш.

Ба душманонам назар андоз, ки чӣ қадар бисёр шудаанд, ва чӣ гуна кинаи гарме сахте ба ман меварзанд.

́Ҷонамро муҳофизат намо, ва маро халосӣ деҳ, то хиҷил шарманда нашавам, зеро ки ба Ту паноҳ бурдаам.

Бигзор беайбӣ ва росткорӣ нигаҳбони ман бошанд, зеро ки ба Ту умед мебандам.

Исроилро, эй Худо, аз ҳамаи тангиҳои вай раҳоӣ деҳ.

Тарони Довуд. Маро дар доварӣ ҳимоя намо, эй Парвардигор, зеро ки ман дар беайбии худ рафтор кардаам, ва ба Парвардигор таваккал намудаам, пас пешпо нахоҳам хӯрд.

Маро имтиҳон намо, эй Парвардигор, ва маро биозмой; дарунам ботинам ва диламро бигудоз;

Зеро ки меҳру вафои Ту пеши назари ман аст, ва дар ростии Ту рафтор кардаам;

Бо мардуми каҷрафтор нанишастаам, ва бо дурӯягон нахоҳам рафт;

Аз ҷамоати бадкешон нафрат дорам, ва бо бадкорон нахоҳам нишаст;

Кафҳоямро ба покӣ беайбӣ хоҳам шуст, ва гирди қурбонгоҳи Ту, эй Парвардигор, хоҳам гашт,

То ки овози шукронаи худро бишнавонам, ва ҳамаи корҳои аҷоиби Туро нақл намоям.

Парвардигоро! Макони хонаи Туро дӯст медорам, ва ҷои манзили ҷалоли Туро.

Ҷонамро бо хатокорон ва ҳаётамро бо хунхӯрон нобуд накун,

Ки дар дастҳошон расвоӣ бадахлоқӣ аст, ва дасти росташон пур аз пора.

Валекин ман дар беайбии худ рафтор мекунам; маро раҳоӣ деҳ ва ба ман марҳамат раҳм намо.

Поям дар ҷои ҳамвор истодааст; дар ҷамъомадҳо Парвардигорро муборак хоҳам хонд.

Таронаи Довуд. Парвардигор нури ман ва наҷоти ман аст: аз кӣ тарсон бошам? Парвардигор истеҳкоми паноҳи ҷони ман аст: аз кӣ ҳаросон бошам?

Вақте ки бадкешон ба ман наздик шуданд, то ки гӯшти маро бихӯранд, бадхоҳонам ва душманонам худашон пешпо хӯрда ноком шуда лағжида, афтоданд.

Агар лашкаре бар ман фуруд ояд, дар миёнагири душман бимонам, дилам нахоҳад тарсид; агар бар зидди ман ҷанг барпо шавад, дар он сурат низ таваккал хоҳам кард.

Як чизро аз Парвардигор пурсидаам, ва онро хоҳам талабид, ки тамоми рӯзҳои умри худ дар хонаи Парвардигор сокин бошам, марҳамати зебоии Парвардигорро мушоҳида намоям ва ба маъбади Ӯ равам дар қасри Ӯ мулоҳиза кунам;

Зеро ки маро дар рӯзи тира дар хаймаи Худ пинҳон хоҳад дошт, дар паноҳи хиргоҳи чодари Худ руст хоҳад кард, бар кӯҳпора баланд хоҳад бардошт.

Ва ҳоло сарам бар душманонам, ки гирди маро гирифтаанд, баланд хоҳад шуд, ва дар хаймаи Ӯ қурбониҳои шодиёна хоҳам овард, барои Парвардигор суруд хоҳам хонд ва Ӯро хоҳам сароид.

Парвардигоро! Ба ман, ки бо овози худ мехонам, гӯш андоз, ва ба ман марҳамат раҳм намо ва ба ман ҷавоб деҳ маро бишнав.

Дилам аз ҷониби Ту мегӯяд: «Ҷӯёи рӯи Ман бошед»; ва ман, эй Парвардигор, ҷӯёи рӯи Ту хоҳам буд.

Рӯи Худро аз ман пинҳон надор; бандаи Худро дар ғазабат напарто; Ту мададгори ёрирасони ман будӣ; маро рад накун ва тарк накун, эй Худои наҷоти ман!

Зеро ки падару модарам маро тарк кардаанд, вале Парвардигор маро пазироӣ менамояд.

Роҳи Худро, эй Парвардигор, ба ман таълим деҳ, ва маро, бар зидди хости хилофи иродаи бадхоҳонам, ба роҳи рост андоз.

Маро ба дасти душманонам насупор, зеро ки шоҳидони дурӯғгӯй ва бадхоҳон бар ман бархостаанд.

Лекин бовар мекунам, ки лутфи некии Парвардигорро дар замини зиндаҳо хоҳам дид.

Ба Парвардигор умедвор бош, устувор бош, ва дилат зӯр қавӣ хоҳад шуд; ба Парвардигор умедвор бош.

Таронаи Довуд. Сӯи Ту, эй Парвардигор, мехонам. Эй кӯҳпораи ман, аз пешам хомӯш нагузар: мабодо аз пешам хомӯш гузарӣ, ва ман мисли фурӯравандагони гӯр гардам.

Овози зориҳои маро бишнав, вақте ки аз Ту ёрӣ мехоҳам ва дастҳои худро сӯи ҳарами поки Ту мебардорам.

Маро бо бадкорон ва бадкирдорон нобуд накун, ки бо ёронашон дар бораи сулҳу осоиштагӣ сухан меронанд, вале бадӣ дар дил доранд.

Ба онҳо мувофиқи корҳошон, мувофиқи кирдорҳои бадашон мукофот деҳ; мувофиқи корҳои дастҳошон ба онҳо подош деҳ; сазояшонро ба онҳо баргардон.

Азбаски ба корномаҳои Парвардигор ва ба корҳои дастҳои Ӯ диққат намедиҳанд, онҳоро хароб хоҳад кард ва бино нахоҳад намуд.

Парвардигор муборак аст, зеро ки овози зориҳои маро шунидааст.

Парвардигор қуввати ман ва сипари ман аст; дилам ба Ӯ таваккал намуд, ва ман мадад ёфтам, ва дилам шод шуд, ва Ӯро бо суруди худ сипос хоҳам гуфт.

Парвардигор қуввати қавми Худ ва истеҳкоми қалъаи наҷоти масеҳи Худ мебошад.

Қавми Худро наҷот деҳ ва мероси Худро баракат фармо; онҳоро чӯпонӣ бикун ва барафроз ҷовидона!

Таронаи Довуд. Парвардигорро васф гӯед, эй фарзандони Худо! Барои Парвардигор васфи ҷалол ва қувватро бигӯед.

Барои Парвардигор васфи ҷалоли номи Ӯро бигӯед; ба Парвардигор дар зиннати арҷмандии покӣ саҷда кунед.

Овози Парвардигор бар обҳост; Худои ҷалол гулдуррос мезанад; Парвардигор болои обҳои бисёр аст.

Овози Парвардигор пурқувват аст; овози Парвардигор пуршукӯҳ аст.

Овози Парвардигор арзҳоро мешиканад; Парвардигор арзҳои Лубнонро мешиканад;

Ва онҳоро мисли гӯсолае мерақсонад; Лубнон ва Сирюнро мисли бачаи гови ваҳшӣ.

Овози Парвардигор забонаҳои оташро аланга мезанонад.

Овози Парвардигор биёбонро меларзонад; Парвардигор биёбони Қодешро меларзонад.

Овози Парвардигор оҳувонро ба дарди зоиш меандозад, ва ҷангалҳоро бараҳна мекунад; ва дар қасри Ӯ ҳама ҷалолро ба забон меоваранд.

Парвардигор бар тӯфон нишаста буд; ва Парвардигор бар тахти подшоҳӣ ҷовидона хоҳад нишаст.

Парвардигор қавми Худро қувват хоҳад бахшид; Парвардигор ба қавми Худ дар роҳи сулҳу осоиштагӣ баракат хоҳад бахшид хост.

Таронаи Довуд; суруди пок намудани хона.

Туро, эй Парвардигор, бузург мехонам, зеро ки маро раҳо кардӣ, ва душманонамро бар ман шодком нагардондӣ.

Парвардигоро, Худои ман! Аз Ту ёрӣ хостам, ва маро шифо додӣ.

Парвардигоро! Ҷонамро аз дӯзах баровардӣ, маро зинда кардӣ, то ки ба қабр фуруд наоям.

Парвардигорро бисароед, эй порсоёни тарсгорони худотарсони Ӯ, ва дар зикри покии Ӯ сипос гӯед,

Зеро ки ғазаби Ӯ як лаҳза аст, ва дар ризомандии Ӯ зиндагонӣ: бегоҳӣ гиря ҷой мегирад, валекин пагоҳӣ – шодмонӣ.

Ва ман дар некрӯзии худ мегуфтам: «Ҳаргиз фурӯ нахоҳам ғалтид».

Парвардигоро! Бо ризомандии Худ кӯҳи маро қувват бахшидӣ, аммо чун рӯи Худро пинҳон кардӣ, ҳаросон шудам.

Сӯи Ту, эй Парвардигор, мехонам, ва пеши Худованди худ зорӣ мекунам.

Аз хуни ман чӣ фоида, вақте ки ба гӯр фуруд оям? Оё хок Туро шукрона мегӯяд? Оё ростии Туро ба забон меоварад?

Бишнав, эй Парвардигор, ва ба ман раҳм намо. Парвардигоро! Мададгори ман бош.

Мотамамро барои ман ба рақс табдил додаӣ мубаддал кардаӣ, палосамро кашида, камарамро бо шодӣ бастаӣ,

То ки ҷонам Туро бисарояд ва хомӯш нашавад. Парвардигоро, Худои ман! Туро ҷовидона сипос хоҳам гуфт.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд.

Ба Ту, эй Парвардигор, паноҳ бурдаам, харгиз шармсор хиҷил нахоҳам шуд; аз рӯи росткории Худ маро раҳоӣ деҳ.

Гӯши Худро сӯи ман хам намо, ба зудӣ маро халосӣ деҳ. Барои ман кӯҳпораи қавӣ мустаҳкам ва хонаи паноҳ бош, то ки маро наҷот диҳӣ,

Зеро ки сахра ва қалъаи ман Ту ҳастӣ; ва ба хотири номи Худ маро раҳбар ва роҳнамо бош.

Маро аз доме ки барои ман пинҳон кардаанд, берун ор, зеро ки Ту истеҳкоми ман ҳастӣ.

Рӯҳи худро ба дасти Ту месупорам; Ту, эй Парвардигор, эй Худои ростӣ, маро раҳоӣ додаӣ.

Аз пайравони ҳеҷу пучи бутҳои дурӯғин нафрат дорам; ва ман ба Парвардигор таваккал мекунам.

Ба меҳру вафои меҳрубонии Ту шодӣ ва хурсандӣ мекунам, чунки мусибати бадбахтии маро дидаӣ, ғуссаҳои ҷонамро донистаӣ,

Ва маро ба дасти душман насупурдаӣ, пойҳоямро дар паҳно истондаӣ.

Ба ман марҳамат раҳм намо, эй Парвардигор, зеро ки ба танг омадаам; чашмам аз ғам хаста шудааст, ҷонам ва ҷисмам низ.

Зеро ки ҳаётам аз андӯҳ ва солҳоям аз оҳу фиғон адо шудааст; аз гуноҳи ман қувватам суст ва устухонҳоям хушк шудаанд.

Аз дасти ҳамаи душманони худ барои ҳамсояҳоям хеле нангин ва барои ошноҳоям воҳиманок гардидаам: ҳар кӣ маро дар кӯча бинад, аз ман мегурезад.

Монанди мурда аз дилҳо фаромӯш шудаам; мисли зарфи шикастае гардидаам,

Зеро ки бадгӯии тӯҳмати касони бисёрро мешунавам; дар гирду пешам даҳшат аст, чунки онҳо бар зидди ман маслиҳатро ба як ҷо мемонанд: ба фикри гирифтани ҷонам афтодаанд.

Валекин ман ба Ту, эй Парвардигор, таваккал мекунам; ман мегӯям: Худои ман Ту ҳастӣ.

Тақдири ман дар дасти Туст; маро аз дасти душманонам ва таъқибкунандагонам халосӣ деҳ.

Рӯи Худро ба бандаи Худ дурахшон намо тобон соз, бо меҳрубонии меҳру вафои Худ маро наҷот деҳ.

Парвардигоро! Ман шармсор нахоҳам шуд, чунки Туро хондаам; лекин бадкорон шармсор шарманда хоҳанд шуд, дар дӯзах лаб фурӯ хоҳанд баст.

Забонҳои дурӯғгӯй лол хоҳанд шуд, ки бо ҳавобаландӣ ва нафрат дар ҳаққи росткор бадгӯӣ мекунанд.

Чӣ қадар фаровон аст некии Ту, ки барои тарсгорони Худ нигоҳ доштаӣ ва барои паноҳбарони Худ пеши назари банӣ одам ба амал овардаӣ:

Онҳоро дар паноҳи рӯи Худ аз ҳилаҳои мардум пинҳон медорӣ; онҳоро аз хархашаи забонҳо дар хайма руст мекунӣ.

Муборак аст Парвардигор, ки меҳру вафои аҷоиби Худро дар шаҳри муҳосирашуда ба ман зоҳир кард!

Валекин ман шитобкорона дар парешонии худ гуфтам, ки аз назари Ту рад шудаам; аммо, вақте ки аз Ту ёрӣ хостам, овози зориҳоямро шунидӣ.

Парвардигорро дӯст доред, эй ҳамаи порсоёни тарсгорони Ӯ! Вафодоронро Парвардигор ҳифз менамояд, ва ҳавобаландонро сазои барзиёд медиҳад.

Устувор бошед, ва дилатон қавӣ хоҳад шуд, эй ҳамаи умедворони Парвардигор!

Суруди таълимии Довуд. Хушо касе ки ҷиноятҳояш бахшида ва гуноҳҳояш пӯшида шудаанд.

Хушо касе ки Парвардигор гуноҳи вайро ба ҳисоб намеоварад, ва дар рӯҳи вай ҳилагарӣ нест.

Вақте ки хомӯш будам, устухонҳоям аз фиғони ҳаррӯзаи ман мепӯсиданд,

Зеро ки рӯзу шаб дасти Ту бар ман фишор меовард; тару тозагии ман ба хушкии тобистон табдил ёфтааст. Село.

Хатоямро ба Ту маълум кардаам, ва гуноҳамро пинҳон надоштаам; гуфтам: «Ба ҷиноятҳоям пеши Парвардигор иқрор мешавам», ва Ту айби хатоямро бахшидаӣ. Село.

Бинобар ин ҳар порсо худотарс дар вақти шуниданат пеши Ту дуо хоҳад гуфт, ва дар он сурат ҷараёни обҳои бисёр ба вай нахоҳад расид.

Ту паноҳгоҳи ман ҳастӣ, маро аз тангӣ паноҳ медиҳӣ муҳофизат ҳифз мекунӣ, маро бо таронаҳои халосӣ иҳота менамоӣ. Село.

«Ман туро таълим хоҳам дод ва ба роҳе ки бояд биравӣ, роҳнамо ҳидоят хоҳам буд кард: туро насиҳат хоҳам дод; чашмам бар туст».

«Мисли асп, мисли хачир бефаҳм набошед, ки онҳоро лаҷом ва ҷилав мезананд, ки ин зинат барои нигоҳ доштани онҳост, вагарна наздики ту нахоҳанд омад».

Бадкор ғаму ғуссаи зиёде дорад, аммо касе ки ба Парвардигор таваккал менамояд, меҳру вафо ӯро иҳота хоҳад кард.

Дар Парвардигор шодӣ ва хурсандӣ кунед, эй росткорон! Ва сурудхонӣ намоед, эй ҳамаи ростдилон!