Скрыть
Псалом 32 
32:0
32:4
32:5
32:8
32:14
32:15
32:16
32:19
32:20
32:22
Псалом 33 
33:2
33:4
33:12
33:14
33:17
33:18
Псалом 34 
34:0
34:2
34:3
34:6
34:9
34:12
34:13
34:14
34:16
34:17
34:20
34:22
34:24
34:25
34:28
Псалом 35 
35:1
35:4
35:10
35:11
35:12
35:13
Псалом 36 
36:0
36:3
36:4
36:7
36:10
36:12
36:13
36:14
36:15
36:18
36:21
36:23
36:33
36:34
36:38
Церковнославянский (рус)
Псало́мъ Дави́ду, не надпи́санъ у Евре́й.
Ра́дуйтеся, пра́веднiи, о Го́сподѣ: пра́вымъ подоба́етъ похвала́.
Исповѣ́дайтеся Го́сподеви въ гу́слехъ, во псалти́ри десятостру́н­нѣмъ по́йте Ему́:
воспо́йте Ему́ пѣ́снь но́ву, до́брѣ по́йте Ему́ со восклица́нiемъ:
я́ко пра́во сло́во Госпо́дне, и вся́ дѣла́ Его́ въ вѣ́рѣ.
Лю́битъ ми́лостыню и су́дъ Госпо́дь, ми́лости Госпо́дни испо́лнь земля́.
Сло́вомъ Госпо́днимъ небеса́ утверди́шася, и ду́хомъ у́стъ Его́ вся́ си́ла и́хъ:
собира́яй я́ко мѣ́хъ во́ды морскі́я, полага́яй въ сокро́вищихъ бе́здны.
Да убо­и́т­ся Го́спода вся́ земля́, от­ Него́же да подви́жут­ся вси́ живу́щiи по вселе́н­нѣй:
я́ко То́й рече́, и бы́ша: То́й повелѣ́, и созда́шася.
Госпо́дь разоря́етъ совѣ́ты язы́ковъ, от­мета́етъ же мы́сли люді́й и от­мета́етъ совѣ́ты князе́й.
Совѣ́тъ же Госпо́день во вѣ́къ пребыва́етъ, помышле́нiя се́рдца Его́ въ ро́дъ и ро́дъ.
Блаже́нъ язы́къ, ему́же е́сть Госпо́дь Бо́гъ Его́, лю́дiе, я́же избра́ въ наслѣ́дiе Себѣ́.
Съ небесе́ при­­зрѣ́ Госпо́дь, ви́дѣ вся́ сы́ны человѣ́ческiя:
от­ гото́ваго жили́ща Сво­его́ при­­зрѣ́ на вся́ живу́щыя на земли́:
созда́вый на еди́нѣ сердца́ и́хъ, разумѣва́яй на вся́ дѣла́ и́хъ.
Не спаса́ет­ся ца́рь мно́гою си́лою, и исполи́нъ не спасе́т­ся мно́же­с­т­вомъ крѣ́пости сво­ея́.
Ло́жь ко́нь во спасе́нiе, во мно́же­ст­вѣ же си́лы сво­ея́ не спасе́т­ся.
Се́, о́чи Госпо́дни на боя́щыяся Его́, упова́ющыя на ми́лость Его́:
изба́вити от­ сме́рти ду́шы и́хъ, и препита́ти я́ въ гла́дъ.
Душа́ же на́ша ча́етъ Го́спода, я́ко помо́щникъ и защи́титель на́шъ е́сть:
я́ко о Не́мъ воз­весели́т­ся се́рдце на́­ше, и во и́мя свято́е Его́ упова́хомъ.
Бу́ди, Го́споди, ми́лость Твоя́ на на́съ, я́коже упова́хомъ на Тя́.
Псало́мъ Дави́ду, внегда́ измѣни́ лице́ свое́ предъ Авимеле́хомъ: и от­пусти́ его́, и отъи́де.
Благословлю́ Го́спода на вся́кое вре́мя, вы́ну хвала́ Его́ во устѣ́хъ мо­и́хъ.
О Го́сподѣ похва́лит­ся душа́ моя́: да услы́шатъ кро́тцыи и воз­веселя́т­ся.
Возвели́чите Го́спода со мно́ю, и воз­несе́мъ и́мя Его́ вку́пѣ.
Взыска́хъ Го́спода, и услы́ша мя́ и от­ всѣ́хъ скорбе́й мо­и́хъ изба́ви мя́.
Приступи́те къ Нему́ и просвѣти́теся, и ли́ца ва́ша не постыдя́т­ся.
Се́й ни́щiй воз­зва́, и Госпо́дь услы́ша и́, и от­ всѣ́хъ скорбе́й его́ спасе́ и́.
Ополчи́т­ся А́нгелъ Госпо́день о́крестъ боя́щихся Его́ и изба́витъ и́хъ.
Вкуси́те и ви́дите, я́ко бла́гъ Госпо́дь: блаже́нъ му́жъ, и́же упова́етъ На́нь.
Бо́йтеся Го́спода, вси́ святі́и Его́, я́ко нѣ́сть лише́нiя боя́щымся Его́.
Бога́тiи обнища́ша и взалка́ша: взыска́ющiи же Го́спода не лиша́т­ся вся́каго бла́га.
Прiиди́те, ча́да, послу́шайте мене́, стра́ху Госпо́дню научу́ ва́съ.
Кто́ есть человѣ́къ хотя́й живо́тъ, любя́й дни́ ви́дѣти бла́ги?
Удержи́ язы́къ тво́й от­ зла́ и устнѣ́ тво­и́, е́же не глаго́лати льсти́.
Уклони́ся от­ зла́ и сотвори́ бла́го: взыщи́ ми́ра и пожени́ и́.
О́чи Госпо́дни на пра́ведныя, и у́ши Его́ въ моли́тву и́хъ.
Лице́ же Госпо́дне на творя́щыя зла́я, е́же потреби́ти от­ земли́ па́мять и́хъ.
Воззва́ша пра́веднiи, и Госпо́дь услы́ша и́хъ и от­ всѣ́хъ скорбе́й и́хъ изба́ви и́хъ.
Бли́зъ Госпо́дь сокруше́н­ныхъ се́рдцемъ, и смире́н­ныя ду́хомъ спасе́тъ.
Мно́ги ско́рби пра́веднымъ, и от­ всѣ́хъ и́хъ изба́витъ я́ Госпо́дь.
Храни́тъ Госпо́дь вся́ ко́сти и́хъ, ни еди́на от­ ни́хъ сокруши́т­ся.
Сме́рть грѣ́шниковъ люта́, и ненави́дящiи пра́веднаго прегрѣша́тъ.
Изба́витъ Госпо́дь ду́шы ра́бъ Сво­и́хъ, и не прегрѣша́тъ вси́ упова́ющiи на Него́.
Псало́мъ Дави́ду.
Суди́, Го́споди, оби́дящыя мя́, побори́ борю́щыя мя́.
Прiими́ ору́жiе и щи́тъ и воста́ни въ по́мощь мою́:
изсу́ни ме́чь и заключи́ сопроти́въ гоня́щихъ мя́: рцы́ души́ мо­е́й: спасе́нiе твое́ е́смь А́зъ.
Да постыдя́т­ся и посра́мят­ся и́щущiи ду́шу мою́, да воз­вратя́т­ся вспя́ть и постыдя́т­ся мы́слящiи ми́ зла́я.
Да бу́дутъ я́ко пра́хъ предъ лице́мъ вѣ́тра, и А́нгелъ Госпо́день оскорбля́я и́хъ:
да бу́детъ пу́ть и́хъ тма́ и по́лзокъ, и А́нгелъ Госпо́день погоня́яй и́хъ:
я́ко ту́не скры́ша ми́ па́губу сѣ́ти сво­ея́, всу́е поноси́ша души́ мо­е́й.
Да прiи́детъ ему́ сѣ́ть, ю́же не вѣ́сть, и лови́тва, ю́же скры́, да обы́метъ и́, и въ сѣ́ть да впаде́тъ въ ню́.
Душа́ же моя́ воз­ра́дует­ся о Го́сподѣ, воз­весели́т­ся о спасе́нiи Его́.
Вся́ ко́сти моя́ реку́тъ: Го́споди, Го́споди, кто́ подо́бенъ Тебѣ́? Избавля́яй ни́ща изъ руки́ крѣ́пльшихъ его́, и ни́ща, и убо́га от­ расхища́ющихъ его́.
Воста́в­ше на мя́ свидѣ́теле непра́веднiи, я́же не вѣ́дяхъ, вопроша́ху мя́.
Возда́ша ми́ лука́вая воз­ъ блага́я, и безча́дiе души́ мо­е́й.
А́зъ же, внегда́ они́ стужа́ху ми́, облача́хся во вре́тище и смиря́хъ посто́мъ ду́шу мою́, и моли́тва моя́ въ нѣ́дро мое́ воз­врати́т­ся.
Я́ко бли́жнему, я́ко бра́ту на́­шему, та́ко угожда́хъ: я́ко пла́чя и сѣ́туя, та́ко смиря́хся.
И на мя́ воз­весели́шася и собра́шася: собра́шася на мя́ ра́ны, и не позна́хъ: раздѣли́шася, и не умили́шася.
Искуси́ша мя́, подражни́ша мя́ подражне́нiемъ, поскрежета́ша на мя́ зубы́ сво­и́ми.
Го́споди, когда́ у́зриши? Устро́й ду́шу мою́ от­ злодѣ́й­ст­ва и́хъ, от­ ле́въ единоро́дную мою́.
Исповѣ́мся Тебѣ́ въ це́ркви мно́зѣ, въ лю́дехъ тя́жцѣхъ восхвалю́ Тя.
Да не воз­ра́дуют­ся о мнѣ́ вражду́ющiи ми́ непра́ведно, ненави́дящiи мя́ ту́не и помиза́ющiи очи́ма:
я́ко мнѣ́ у́бо ми́рная глаго́лаху, и на гнѣ́въ ле́сти помышля́ху.
Разшири́ша на мя́ уста́ своя́, рѣ́ша: бла́гоже, бла́гоже, ви́дѣша о́чи на́ши.
Ви́дѣлъ еси́, Го́споди, да не премолчи́ши: Го́споди, не от­ступи́ от­ мене́.
Воста́ни, Го́споди, и вонми́ суду́ мо­ему́, Бо́же мо́й и Го́споди мо́й, на прю́ мою́.
Суди́ ми, Го́споди, по пра́вдѣ Тво­е́й, Го́споди Бо́же мо́й, и да не воз­ра́дуют­ся о мнѣ́.
Да не реку́тъ въ сердца́хъ сво­и́хъ: бла́гоже, бла́гоже души́ на́­шей: ниже́ да реку́тъ: пожро́хомъ его́.
Да постыдя́т­ся и посра́мят­ся вку́пѣ ра́ду­ю­щiися зло́мъ мо­и́мъ: да облеку́т­ся въ сту́дъ и сра́мъ велерѣ́чу­ю­щiи на мя́.
Да воз­ра́дуют­ся и воз­веселя́т­ся хотя́щiи пра́вды мо­ея́: и да реку́тъ вы́ну, да воз­вели́чит­ся Госпо́дь, хотя́щiи ми́ра рабу́ Его́.
И язы́къ мо́й по­учи́т­ся пра́вдѣ Тво­е́й, ве́сь де́нь хвалѣ́ Тво­е́й.
Въ коне́цъ, о́троку Госпо́дню Дави́ду.
Глаго́летъ пребеззако́н­ный согрѣша́ти въ себѣ́: нѣ́сть стра́ха Бо́жiя предъ очи́ма его́:
я́ко ульсти́ предъ ни́мъ обрѣсти́ беззако́нiе свое́, и воз­ненави́дѣти.
Глаго́лы у́стъ его́ беззако́нiе и ле́сть: не восхотѣ́ разумѣ́ти е́же ублажи́ти.
Беззако́нiе помы́сли на ло́жи сво­е́мъ: предста́ вся́кому пути́ небла́гу, о зло́бѣ же не негодова́.
Го́споди, на небеси́ ми́лость Твоя́, и и́стина Твоя́ до о́блакъ:
пра́вда Твоя́ я́ко го́ры Бо́жiя, судьбы́ Твоя́ бе́здна мно́га: человѣ́ки и скоты́ спасе́ши, Го́споди.
Я́ко умно́жилъ еси́ ми́лость Твою́, Бо́же: сы́нове же человѣ́честiи въ кро́вѣ крилу́ Твое́ю надѣ́ятися и́мутъ.
Упiю́т­ся от­ ту́ка до́му Тво­его́, и пото́комъ сла́дости Тво­ея́ напо­и́ши я́.
Я́ко у Тебе́ исто́чникъ живота́, во свѣ́тѣ Тво­е́мъ у́зримъ свѣ́тъ.
Проба́ви ми́лость Твою́ вѣ́дущымъ Тя́ и пра́вду Твою́ пра́вымъ се́рдцемъ.
Да не прiи́детъ мнѣ́ нога́ горды́ни, и рука́ грѣ́шнича да не подви́житъ мене́.
Та́мо падо́ша вси́ дѣ́ла­ю­щiи беззако́нiе: изринове́ни бы́ша, и не воз­мо́гутъ ста́ти.
Псало́мъ Дави́ду.
Не ревну́й лука́вну­ю­щымъ, ниже́ зави́ди творя́щымъ беззако́нiе.
Зане́ я́ко трава́ ско́ро и́зсшутъ, и я́ко зе́лiе зла́ка ско́ро от­паду́тъ.
Упова́й на Го́спода и твори́ благосты́ню: и насели́ зе́млю, и упасе́шися въ бога́т­ст­вѣ ея́.
Наслади́ся Го́сподеви, и да́стъ ти́ проше́нiя се́рдца тво­его́.
Откры́й ко Го́споду пу́ть тво́й и упова́й на Него́, и То́й сотвори́тъ.
И изведе́тъ я́ко свѣ́тъ пра́вду твою́ и судьбу́ твою́ я́ко полу́дне.
Повини́ся Го́сподеви и умоли́ Его́. Не ревну́й спѣ́ющему въ пути́ сво­е́мъ, человѣ́ку творя́щему законопреступле́нiе.
Преста́ни от­ гнѣ́ва и оста́ви я́рость: не ревну́й, е́же лука́вновати,
зане́ лука́вну­ю­щiи потребя́т­ся, терпя́щiи же Го́спода, ті́и наслѣ́дятъ зе́млю.
И еще́ ма́ло, и не бу́детъ грѣ́шника: и взы́щеши мѣ́сто его́ и не обря́щеши.
Кро́тцыи же наслѣ́дятъ зе́млю и насладя́т­ся о мно́же­ст­вѣ ми́ра.
Назира́етъ грѣ́шный пра́веднаго и поскреже́щетъ на́нь зубы́ сво­и́ми:
Госпо́дь же посмѣе́т­ся ему́, зане́ прозира́етъ, я́ко прiи́детъ де́нь его́.
Ме́чь извлеко́ша грѣ́шницы, напряго́ша лу́къ сво́й, низложи́ти убо́га и ни́ща, закла́ти пра́выя се́рдцемъ.
Ме́чь и́хъ да вни́детъ въ сердца́ и́хъ, и лу́цы и́хъ да сокруша́т­ся.
Лу́чше ма́лое пра́веднику, па́че бога́т­ст­ва грѣ́шныхъ мно́га.
Зане́ мы́шцы грѣ́шныхъ сокруша́т­ся, утвержда́етъ же пра́ведныя Госпо́дь.
Вѣ́сть Госпо́дь пути́ непоро́чныхъ, и достоя́нiе и́хъ въ вѣ́къ бу́детъ.
Не постыдя́т­ся во вре́мя лю́тое и во дне́хъ гла́да насы́тят­ся, я́ко грѣ́шницы поги́бнутъ.
Врази́ же Госпо́дни, ку́пно просла́витися и́мъ и воз­нести́ся, изчеза́юще я́ко ды́мъ изчезо́ша.
Зае́млетъ грѣ́шный и не воз­врати́тъ: пра́ведный же ще́дритъ и дае́тъ.
Я́ко благословя́щiи Его́ наслѣ́дятъ зе́млю, клену́щiи же Его́ потребя́т­ся.
От Го́спода стопы́ человѣ́ку исправля́ют­ся, и пути́ Его́ восхо́щетъ зѣло́.
Егда́ паде́тъ, не разбiе́т­ся, я́ко Госпо́дь подкрѣпля́етъ ру́ку его́.
Юнѣ́йшiй бы́хъ, и́бо состарѣ́хся, и не ви́дѣхъ пра́ведника оста́влена, ниже́ сѣ́мене его́ прося́ща хлѣ́бы.
Ве́сь де́нь ми́луетъ и взаи́мъ дае́тъ пра́ведный, и сѣ́мя его́ во благослове́нiе бу́детъ.
Уклони́ся от­ зла́ и сотвори́ благо, и всели́ся въ вѣ́къ вѣ́ка.
Я́ко Госпо́дь лю́битъ су́дъ и не оста́витъ преподо́бныхъ Сво­и́хъ: во вѣ́къ сохраня́т­ся: беззако́н­ницы же изжену́т­ся, и сѣ́мя нечести́выхъ потреби́т­ся.
Пра́ведницы же наслѣ́дятъ зе́млю и вселя́т­ся въ вѣ́къ вѣ́ка на не́й.
Уста́ пра́веднаго по­уча́т­ся прему́дрости, и язы́къ его́ воз­глаго́летъ су́дъ.
Зако́нъ Бо́га его́ в се́рдце его́, и не за́пнут­ся стопы́ его́.
Сматря́етъ грѣ́шный пра́веднаго и и́щетъ е́же умертви́ти его́:
Госпо́дь же не оста́витъ его́ въ руку́ его́, ниже́ осу́дитъ его́, егда́ су́дитъ ему́.
Потерпи́ Го́спода и сохрани́ пу́ть Его́, и воз­несе́тъ тя́ е́же наслѣ́дити зе́млю: внегда́ потребля́тися грѣ́шникомъ, у́зриши.
Ви́дѣхъ нечести́ваго превоз­нося́щася и вы́сящася я́ко ке́дры Лива́нскiя:
и ми́мо идо́хъ, и се́, не бѣ́, и взыска́хъ его́, и не обрѣ́теся мѣ́сто его́.
Храни́ незло́бiе и ви́ждь правоту́, я́ко е́сть оста́нокъ человѣ́ку ми́рну.
Беззако́н­ницы же потребя́т­ся вку́пѣ: оста́нцы же нечести́выхъ потребя́т­ся.
Спасе́нiе же пра́ведныхъ от­ Го́спода, и защи́титель и́хъ е́сть во вре́мя ско́рби:
и помо́жетъ и́мъ Госпо́дь и изба́витъ и́хъ, и и́зметъ и́хъ от­ грѣ́шникъ и спасе́тъ и́хъ, я́ко упова́ша на Него́.
Еврейский
33:1רַנְּנוּ צַדִּיקִים בַּיהוָה; לַיְשָׁרִים, נָאוָה תְהִלָּה׃
33:2הוֹדוּ לַיהוָה בְּכִנּוֹר; בְּנֵבֶל עָשׂוֹר, זַמְּרוּ־לוֹ׃
33:3שִׁירוּ־לוֹ שִׁיר חָדָשׁ; הֵיטִיבוּ נַגֵּן, בִּתְרוּעָה׃
33:4כִּי־יָשָׁר דְּבַר־יְהוָה; וְכָל־מַעֲשֵׂהוּ, בֶּאֱמוּנָה׃
33:5אֹהֵב צְדָקָה וּמִשְׁפָּט; חֶסֶד יְהוָה, מָלְאָה הָאָרֶץ׃
33:6בִּדְבַר יְהוָה שָׁמַיִם נַעֲשׂוּ; וּבְרוּחַ פִּיו, כָּל־צְבָאָם׃
33:7כֹּנֵס כַּנֵּד מֵי הַיָּם; נֹתֵן בְּאֹצָרוֹת תְּהוֹמוֹת׃
33:8יִירְאוּ מֵיְהוָה כָּל־הָאָרֶץ; מִמֶּנּוּ יָגוּרוּ, כָּל־יֹשְׁבֵי תֵבֵל׃
33:9כִּי הוּא אָמַר וַיֶּהִי; הוּא־צִוָּה, וַיַּעֲמֹד׃
33:10יְהוָה, הֵפִיר עֲצַת־גּוֹיִם; הֵנִיא, מַחְשְׁבוֹת עַמִּים׃
33:11עֲצַת יְהוָה לְעוֹלָם תַּעֲמֹד; מַחְשְׁבוֹת לִבּוֹ, לְדֹר וָדֹר׃
33:12אַשְׁרֵי הַגּוֹי אֲשֶׁר־יְהוָה אֱלֹהָיו; הָעָם בָּחַר לְנַחֲלָה לוֹ׃
33:13מִשָּׁמַיִם הִבִּיט יְהוָה; רָאָה, אֶת־כָּל־בְּנֵי הָאָדָם׃
33:14מִמְּכוֹן־שִׁבְתּוֹ הִשְׁגִּיחַ; אֶל כָּל־יֹשְׁבֵי הָאָרֶץ׃
33:15הַיֹּצֵר יַחַד לִבָּם; הַמֵּבִין, אֶל־כָּל־מַעֲשֵׂיהֶם׃
33:16אֵין־הַמֶּלֶךְ נוֹשָׁע בְּרָב־חָיִל; גִּבּוֹר, לֹא־יִנָּצֵל בְּרָב־כֹּחַ׃
33:17שֶׁקֶר הַסּוּס לִתְשׁוּעָה; וּבְרֹב חֵילוֹ, לֹא יְמַלֵּט׃
33:18הִנֵּה עֵין יְהוָה אֶל־יְרֵאָיו; לַמְיַחֲלִים לְחַסְדּוֹ׃
33:19לְהַצִּיל מִמָּוֶת נַפְשָׁם; וּלְחַיּוֹתָם, בָּרָעָב׃
33:20נַפְשֵׁנוּ חִכְּתָה לַיהוָה; עֶזְרֵנוּ וּמָגִנֵּנוּ הוּא׃
33:21כִּי־בוֹ יִשְׂמַח לִבֵּנוּ; כִּי בְשֵׁם קָדְשׁוֹ בָטָחְנוּ׃
33:22יְהִי־חַסְדְּךָ יְהוָה עָלֵינוּ; כַּאֲשֶׁר, יִחַלְנוּ לָךְ׃
34:1לְדָוִד, בְּשַׁנּוֹתוֹ אֶת־טַעְמוֹ לִפְנֵי אֲבִימֶלֶךְ; וַיְגָרֲשֵׁהוּ, וַיֵּלַךְ׃
34:2אֲבָרֲכָה אֶת־יְהוָה בְּכָל־עֵת; תָּמִיד, תְּהִלָּתוֹ בְּפִי׃
34:3בַּיהוָה תִּתְהַלֵּל נַפְשִׁי; יִשְׁמְעוּ עֲנָוִים וְיִשְׂמָחוּ׃
34:4גַּדְּלוּ לַיהוָה אִתִּי; וּנְרוֹמְמָה שְׁמוֹ יַחְדָּו׃
34:5דָּרַשְׁתִּי אֶת־יְהוָה וְעָנָנִי; וּמִכָּל־מְגוּרוֹתַי, הִצִּילָנִי׃
34:6הִבִּיטוּ אֵלָיו וְנָהָרוּ; וּפְנֵיהֶם, אַל־יֶחְפָּרוּ׃
34:7זֶה עָנִי קָרָא וַיהוָה שָׁמֵעַ; וּמִכָּל־צָרוֹתָיו, הוֹשִׁיעוֹ׃
34:8חֹנֶה מַלְאַךְ־יְהוָה סָבִיב לִירֵאָיו, וַיְחַלְּצֵם׃
34:9טַעֲמוּ וּרְאוּ כִּי־טוֹב יְהוָה; אַשְׁרֵי הַגֶּבֶר, יֶחֱסֶה־בּוֹ׃
34:10יְראוּ אֶת־יְהוָה קְדֹשָׁיו; כִּי־אֵין מַחְסוֹר, לִירֵאָיו׃
34:11כְּפִירִים רָשׁוּ וְרָעֵבוּ; וְדֹרְשֵׁי יְהוָה, לֹא־יַחְסְרוּ כָל־טוֹב׃
34:12לְכוּ־בָנִים שִׁמְעוּ־לִי; יִרְאַת יְהוָה, אֲלַמֶּדְכֶם׃
34:13מִי־הָאִישׁ הֶחָפֵץ חַיִּים; אֹהֵב יָמִים, לִרְאוֹת טוֹב׃
34:14נְצֹר לְשׁוֹנְךָ מֵרָע; וּשְׂפָתֶיךָ, מִדַּבֵּר מִרְמָה׃
34:15סוּר מֵרָע וַעֲשֵׂה־טוֹב; בַּקֵּשׁ שָׁלוֹם וְרָדְפֵהוּ׃
34:16עֵינֵי יְהוָה אֶל־צַדִּיקִים; וְאָזְנָיו, אֶל־שַׁוְעָתָם׃
34:17פְּנֵי יְהוָה בְּעֹשֵׂי רָע; לְהַכְרִית מֵאֶרֶץ זִכְרָם׃
34:18צָעֲקוּ וַיהוָה שָׁמֵעַ; וּמִכָּל־צָרוֹתָם, הִצִּילָם׃
34:19קָרוֹב יְהוָה לְנִשְׁבְּרֵי־לֵב; וְאֶת־דַּכְּאֵי־רוּחַ יוֹשִׁיעַ׃
34:20רַבּוֹת רָעוֹת צַדִּיק; וּמִכֻּלָּם, יַצִּילֶנּוּ יְהוָה׃
34:21שֹׁמֵר כָּל־עַצְמוֹתָיו; אַחַת מֵהֵנָּה, לֹא נִשְׁבָּרָה׃
34:22תְּמוֹתֵת רָשָׁע רָעָה; וְשֹׂנְאֵי צַדִּיק יֶאְשָׁמוּ׃
34:23פּוֹדֶה יְהוָה נֶפֶשׁ עֲבָדָיו; וְלֹא יֶאְשְׁמוּ, כָּל־הַחֹסִים בּוֹ׃
35:1לְדָוִד
רִיבָה יְהוָה אֶת־יְרִיבַי; לְחַם, אֶת־לֹחֲמָי׃
35:2הַחֲזֵק מָגֵן וְצִנָּה; וְקוּמָה, בְּעֶזְרָתִי׃
35:3וְהָרֵק חֲנִית וּסְגֹר לִקְרַאת רֹדְפָי; אֱמֹר לְנַפְשִׁי, יְשֻׁעָתֵךְ אָנִי׃
35:4יֵבֹשׁוּ וְיִכָּלְמוּ מְבַקְשֵׁי נַפְשִׁי יִסֹּגוּ אָחוֹר וְיַחְפְּרוּ; חֹשְׁבֵי, רָעָתִי׃
35:5יִהְיוּ, כְּמֹץ לִפְנֵי־רוּחַ; וּמַלְאַךְ יְהוָה דּוֹחֶה׃
35:6יְהִי־דַרְכָּם, חֹשֶׁךְ וַחֲלַקְלַקּוֹת; וּמַלְאַךְ יְהוָה, רֹדְפָם׃
35:7כִּי־חִנָּם טָמְנוּ־לִי שַׁחַת רִשְׁתָּם; חִנָּם, חָפְרוּ לְנַפְשִׁי׃
35:8תְּבוֹאֵהוּ שׁוֹאָה לֹא־יֵדָע וְרִשְׁתּוֹ אֲשֶׁר־טָמַן תִּלְכְּדוֹ; בְּשׁוֹאָה, יִפָּל־בָּהּ׃
35:9וְנַפְשִׁי תָּגִיל בַּיהוָה; תָּשִׂישׂ בִּישׁוּעָתוֹ׃
35:10כָּל עַצְמוֹתַי תֹּאמַרְנָה יְהוָה, מִי כָמוֹךָ מַצִּיל עָנִי מֵחָזָק מִמֶּנּוּ; וְעָנִי וְאֶבְיוֹן, מִגֹּזְלוֹ׃
35:11יְקוּמוּן עֵדֵי חָמָס; אֲשֶׁר לֹא־יָדַעְתִּי, יִשְׁאָלוּנִי׃
35:12יְשַׁלְּמוּנִי רָעָה תַּחַת טוֹבָה, שְׁכוֹל לְנַפְשִׁי׃
35:13וַאֲנִי בַּחֲלוֹתָם לְבוּשִׁי שָׂק, עִנֵּיתִי בַצּוֹם נַפְשִׁי; וּתְפִלָּתִי, עַל־חֵיקִי תָשׁוּב׃
35:14כְּרֵעַ־כְּאָח לִי הִתְהַלָּכְתִּי; כַּאֲבֶל־אֵם, קֹדֵר שַׁחוֹתִי׃
35:15וּבְצַלְעִי שָׂמְחוּ וְנֶאֱסָפוּ נֶאֶסְפוּ עָלַי נֵכִים וְלֹא יָדַעְתִּי; קָרְעוּ וְלֹא־דָמּוּ׃
35:16בְּחַנְפֵי לַעֲגֵי מָעוֹג; חָרֹק עָלַי שִׁנֵּימוֹ׃
35:17אֲדֹנָי כַּמָּה תִּרְאֶה הָשִׁיבָה נַפְשִׁי מִשֹּׁאֵיהֶם; מִכְּפִירִים, יְחִידָתִי׃
35:18אוֹדְךָ בְּקָהָל רָב; בְּעַם עָצוּם אֲהַלְלֶךָּ׃
35:19אַל־יִשְׂמְחוּ־לִי אֹיְבַי שֶׁקֶר; שֹׂנְאַי חִנָּם, יִקְרְצוּ־עָיִן׃
35:20כִּי לֹא שָׁלוֹם, יְדַבֵּרוּ וְעַל רִגְעֵי־אֶרֶץ; דִּבְרֵי מִרְמוֹת יַחֲשֹׁבוּן׃
35:21וַיַּרְחִיבוּ עָלַי, פִּיהֶם אָמְרוּ הֶאָח הֶאָח; רָאֲתָה עֵינֵינוּ׃
35:22רָאִיתָה יְהוָה אַל־תֶּחֱרַשׁ; אֲדֹנָי, אֲל־תִּרְחַק מִמֶּנִּי׃
35:23הָעִירָה וְהָקִיצָה לְמִשְׁפָּטִי; אֱלֹהַי וַאדֹנָי לְרִיבִי׃
35:24שָׁפְטֵנִי כְצִדְקְךָ יְהוָה אֱלֹהָי, וְאַל־יִשְׂמְחוּ־לִי׃
35:25אַל־יֹאמְרוּ בְלִבָּם הֶאָח נַפְשֵׁנוּ; אַל־יֹאמְרוּ, בִּלַּעֲנוּהוּ׃
35:26יֵבֹשׁוּ וְיַחְפְּרוּ יַחְדָּו שְׂמֵחֵי רָעָתִי יִלְבְּשׁוּ־בֹשֶׁת וּכְלִמָּה; הַמַּגְדִּילִים עָלָי׃
35:27יָרֹנּוּ וְיִשְׂמְחוּ חֲפֵצֵי צִדְקִי וְיֹאמְרוּ תָמִיד יִגְדַּל יְהוָה; הֶחָפֵץ, שְׁלוֹם עַבְדּוֹ׃
35:28וּלְשׁוֹנִי תֶּהְגֶּה צִדְקֶךָ; כָּל־הַיּוֹם תְּהִלָּתֶךָ׃
36:1לַמְנַצֵּחַ לְעֶבֶד־יְהוָה לְדָוִד׃
36:2נְאֻם־פֶּשַׁע לָרָשָׁע בְּקֶרֶב לִבִּי; אֵין־פַּחַד אֱלֹהִים, לְנֶגֶד עֵינָיו׃
36:3כִּי־הֶחֱלִיק אֵלָיו בְּעֵינָיו; לִמְצֹא עֲוֹנוֹ לִשְׂנֹא׃
36:4דִּבְרֵי־פִיו אָוֶן וּמִרְמָה; חָדַל לְהַשְׂכִּיל לְהֵיטִיב׃
36:5אָוֶן יַחְשֹׁב, עַל־מִשְׁכָּבוֹ יִתְיַצֵּב עַל־דֶּרֶךְ לֹא־טוֹב; רָע, לֹא יִמְאָס׃
36:6יְהוָה בְּהַשָּׁמַיִם חַסְדֶּךָ; אֱמוּנָתְךָ, עַד־שְׁחָקִים׃
36:7צִדְקָתְךָ כְּהַרְרֵי־אֵל, מִשְׁפָּטֶךָ תְּהוֹם רַבָּה; אָדָם־וּבְהֵמָה תוֹשִׁיעַ יְהוָה׃
36:8מַה־יָּקָר חַסְדְּךָ, אֱלֹהִים וּבְנֵי אָדָם; בְּצֵל כְּנָפֶיךָ, יֶחֱסָיוּן׃
36:9יִרְוְיֻן מִדֶּשֶׁן בֵּיתֶךָ; וְנַחַל עֲדָנֶיךָ תַשְׁקֵם׃
36:10כִּי־עִמְּךָ מְקוֹר חַיִּים; בְּאוֹרְךָ, נִרְאֶה־אוֹר׃
36:11מְשֹׁךְ חַסְדְּךָ לְיֹדְעֶיךָ; וְצִדְקָתְךָ, לְיִשְׁרֵי־לֵב׃
36:12אַל־תְּבוֹאֵנִי רֶגֶל גַּאֲוָה; וְיַד־רְשָׁעִים, אַל־תְּנִדֵנִי׃
36:13שָׁם נָפְלוּ פֹּעֲלֵי אָוֶן; דֹּחוּ, וְלֹא־יָכְלוּ קוּם׃
37:1לְדָוִד
אַל־תִּתְחַר בַּמְּרֵעִים; אַל־תְּקַנֵּא, בְּעֹשֵׂי עַוְלָה׃
37:2כִּי כֶחָצִיר מְהֵרָה יִמָּלוּ; וּכְיֶרֶק דֶּשֶׁא, יִבּוֹלוּן׃
37:3בְּטַח בַּיהוָה וַעֲשֵׂה־טוֹב; שְׁכָן־אֶרֶץ, וּרְעֵה אֱמוּנָה׃
37:4וְהִתְעַנַּג עַל־יְהוָה; וְיִתֶּן־לְךָ, מִשְׁאֲלֹת לִבֶּךָ׃
37:5גּוֹל עַל־יְהוָה דַּרְכֶּךָ; וּבְטַח עָלָיו, וְהוּא יַעֲשֶׂה׃
37:6וְהוֹצִיא כָאוֹר צִדְקֶךָ; וּמִשְׁפָּטֶךָ, כַּצָּהֳרָיִם׃
37:7דּוֹם לַיהוָה וְהִתְחוֹלֵל לוֹ אַל־תִּתְחַר בְּמַצְלִיחַ דַּרְכּוֹ; בְּאִישׁ, עֹשֶׂה מְזִמּוֹת׃
37:8הֶרֶף מֵאַף וַעֲזֹב חֵמָה; אַל־תִּתְחַר, אַךְ־לְהָרֵעַ׃
37:9כִּי־מְרֵעִים יִכָּרֵתוּן; וְקוֵֹי יְהוָה, הֵמָּה יִירְשׁוּ־אָרֶץ׃
37:10וְעוֹד מְעַט וְאֵין רָשָׁע; וְהִתְבּוֹנַנְתָּ עַל־מְקוֹמוֹ וְאֵינֶנּוּ׃
37:11וַעֲנָוִים יִירְשׁוּ־אָרֶץ; וְהִתְעַנְּגוּ, עַל־רֹב שָׁלוֹם׃
37:12זֹמֵם רָשָׁע לַצַּדִּיק; וְחֹרֵק עָלָיו שִׁנָּיו׃
37:13אֲדֹנָי יִשְׂחַק־לוֹ; כִּי־רָאָה, כִּי־יָבֹא יוֹמוֹ׃
37:14חֶרֶב פָּתְחוּ רְשָׁעִים וְדָרְכוּ קַשְׁתָּם לְהַפִּיל עָנִי וְאֶבְיוֹן; לִטְבוֹחַ, יִשְׁרֵי־דָרֶךְ׃
37:15חַרְבָּם תָּבוֹא בְלִבָּם; וְקַשְּׁתוֹתָם, תִּשָּׁבַרְנָה׃
37:16טוֹב־מְעַט לַצַּדִּיק; מֵהֲמוֹן, רְשָׁעִים רַבִּים׃
37:17כִּי זְרוֹעוֹת רְשָׁעִים תִּשָּׁבַרְנָה; וְסוֹמֵךְ צַדִּיקִים יְהוָה׃
37:18יוֹדֵעַ יְהוָה יְמֵי תְמִימִם; וְנַחֲלָתָם, לְעוֹלָם תִּהְיֶה׃
37:19לֹא־יֵבֹשׁוּ בְּעֵת רָעָה; וּבִימֵי רְעָבוֹן יִשְׂבָּעוּ׃
37:20כִּי רְשָׁעִים יֹאבֵדוּ, וְאֹיְבֵי יְהוָה כִּיקַר כָּרִים; כָּלוּ בֶעָשָׁן כָּלוּ׃
37:21לוֶֹה רָשָׁע וְלֹא יְשַׁלֵּם; וְצַדִּיק, חוֹנֵן וְנוֹתֵן׃
37:22כִּי מְבֹרָכָיו יִירְשׁוּ אָרֶץ; וּמְקֻלָּלָיו, יִכָּרֵתוּ׃
37:23מֵיְהוָה מִצְעֲדֵי־גֶבֶר כּוֹנָנוּ, וְדַרְכּוֹ יֶחְפָּץ׃
37:24כִּי־יִפֹּל לֹא־יוּטָל; כִּי־יְהוָה, סוֹמֵךְ יָדוֹ׃
37:25נַעַר הָיִיתִי, גַּם־זָקַנְתִּי וְלֹא־רָאִיתִי צַדִּיק נֶעֱזָב; וְזַרְעוֹ, מְבַקֶּשׁ־לָחֶם׃
37:26כָּל־הַיּוֹם חוֹנֵן וּמַלְוֶה; וְזַרְעוֹ, לִבְרָכָה׃
37:27סוּר מֵרָע וַעֲשֵׂה־טוֹב, וּשְׁכֹן לְעוֹלָם׃
37:28כִּי יְהוָה אֹהֵב מִשְׁפָּט, וְלֹא־יַעֲזֹב אֶת־חֲסִידָיו לְעוֹלָם נִשְׁמָרוּ; וְזֶרַע רְשָׁעִים נִכְרָת׃
37:29צַדִּיקִים יִירְשׁוּ־אָרֶץ; וְיִשְׁכְּנוּ לָעַד עָלֶיהָ׃
37:30פִּי־צַדִּיק יֶהְגֶּה חָכְמָה; וּלְשׁוֹנוֹ, תְּדַבֵּר מִשְׁפָּט׃
37:31תּוֹרַת אֱלֹהָיו בְּלִבּוֹ; לֹא תִמְעַד אֲשֻׁרָיו׃
37:32צוֹפֶה רָשָׁע לַצַּדִּיק; וּמְבַקֵּשׁ, לַהֲמִיתוֹ׃
37:33יְהוָה לֹא־יַעַזְבֶנּוּ בְיָדוֹ; וְלֹא יַרְשִׁיעֶנּוּ, בְּהִשָּׁפְטוֹ׃
37:34קַוֵּה אֶל־יְהוָה וּשְׁמֹר דַּרְכּוֹ, וִירוֹמִמְךָ לָרֶשֶׁת אָרֶץ; בְּהִכָּרֵת רְשָׁעִים תִּרְאֶה׃
37:35רָאִיתִי רָשָׁע עָרִיץ; וּמִתְעָרֶה, כְּאֶזְרָח רַעֲנָן׃
37:36וַיַּעֲבֹר וְהִנֵּה אֵינֶנּוּ; וָאֲבַקְשֵׁהוּ, וְלֹא נִמְצָא׃
37:37שְׁמָר־תָּם וּרְאֵה יָשָׁר; כִּי־אַחֲרִית לְאִישׁ שָׁלוֹם׃
37:38וּפֹשְׁעִים נִשְׁמְדוּ יַחְדָּו; אַחֲרִית רְשָׁעִים נִכְרָתָה׃
37:39וּתְשׁוּעַת צַדִּיקִים מֵיְהוָה; מָעוּזָּם, בְּעֵת צָרָה׃
37:40וַיַּעְזְרֵם יְהוָה, וַיְפַלְּטֵם יְפַלְּטֵם מֵרְשָׁעִים וְיוֹשִׁיעֵם; כִּי־חָסוּ בוֹ׃
Рус. (Аверинцев)
В этом переводе выбранная книга отсутствует
Дар Парвардигор, эй росткорон, сурудхонӣ намоед: ҳамду сано гуфтан боинсофонро ростонро мезебад.
Парвардигорро бо барбат сипос гӯед, бо уди даҳтор Ӯро бисароед;
Суруди наве барои Ӯ бихонед; бо бонги шодӣ некӯ бинавозед;
Зеро ки сухани Парвардигор дуруст аст, ва тамоми корҳои Ӯ ҳақ асту рост.
Ӯ адолат ва инсофро дӯст медорад; ҷаҳон аз меҳру вафои Парвардигор пур аст.
Бо сухани Парвардигор осмонҳо офарида шудаанд, ва бо дами даҳони Ӯ ҳамаи лашкарҳои онҳо.
Ӯ обҳои баҳрро мисли дар машке ҷамъ кардааст, вартаҳоро дар хазинаҳо гузоштааст.
Бигзор тамоми аҳли замин аз Худо тарсон бошанд; ҳамаи сокинони дунё аз Ӯ ҳаросон шаванд,
Зеро ки Ӯ гуфт, ва иҷро шуд; Ӯ амр кард, ва пойдор гардид.
Парвардигор машварати халқҳоро вайрон мекунад, ва ба андешаҳои қавмҳо нобуд месозад монеъ мешавад.
Машварати Парвардигор ҷовидона устувор пойдор аст, андешаҳои дили Ӯ то абад аз насл ба насл.
Хушо халқе ки Парвардигор Худои вай аст, ва қавме ки Ӯ вайро барои мероси Худ баргузидааст.
Аз осмон Парвардигор нигоҳ мекунад, тамоми банӣ одамро мебинад;
Аз нишемангоҳи Худ ба ҳамаи сокинони замин назар меандозад;
Дилҳои онҳоро танҳо Худаш ба вуҷуд овардааст, ва тамоми корҳояшонро мефаҳмад.
Подшоҳ бо сипоҳи бузург наҷот нахоҳад ёфт; паҳлавон бо қуввати бузург халос нахоҳад шуд.
Асп барои наҷот ҳеҷ аст, ва бо қуввати бузургаш халосӣ нахоҳад дод.
Инак, чашми Парвардигор бар тарсгорони Ӯст, бар онҳоест, ки ба меҳру вафои Ӯ умедворанд,
То ки ҷони онҳоро аз мурдан халос кунад, ва дар вақти гуруснагӣ онҳоро зинда мононад.
Ҷони мо ба Парвардигор умедвор аст: Ӯ мададгор ва сипари мост;
Дили мо дар Ӯ шодӣ мекунад, зеро ки ба номи поки Ӯ мо таваккал менамоем.
Меҳру вафои Ту, эй Парвардигор, бар мо бод, чунон ки мо ба Ту умед бастаем.

Таронаи Довуд, вақте ки ӯ худро назди Абималик девона вонамуд кард, ва аз пеши вай бадар ронда шуд, ва баромада рафт.
Парвардигорро дар ҳар вақт муборак хоҳам хонд; доимо ҳамду санои Ӯ бар забони ман аст.
Ҷонам бо Парвардигор фахр мекунад; фурӯтанон нармдилон шунида, шод хоҳанд шуд.
Парвардигорро бо ман таъриф кунед бузург хонед; ва номи Ӯро якҷоя болобардор кунем.
Парвардигорро талабидам, ва ба ман ҷавоб дод, ва аз ҳамаи тарсҳоям маро халосӣ дод.
Сӯи Ӯ нигоҳ карданд ва пурнур нуронӣ гардиданд, ва чеҳраҳошон шармсор нашуданд.
Ин мискин бечора бихонд, ва Парвардигор шунид, ва ӯро аз ҳамаи тангиҳояш наҷот дод.
Фариштаи Парвардигор дар гирду пеши тарсгорони Ӯ ҳозир аст ва онҳоро халосӣ медиҳад.
Бичашед ва хоҳед дид, ки Парвардигор некӯст! Хушо марде ки ба Ӯ паноҳ мебарад!
Аз Парвардигор тарсед, эй покони Ӯ, зеро ки тарсгорони Ӯро ҳеҷ камӣ нест.
Шерони ҷавон бенаво шудаанд ва гуруснагӣ мекашанд, аммо ҷӯяндагони толибони Парвардигорро аз ҳеҷ чизи хуб камӣ нахоҳад буд.
Биёед, эй фарзандон, маро бишнавед: тарси Парвардигорро ба шумо таълим хоҳам дод.
Кист он шахсе ки ҳаётро хоҳон аст, ва рӯзҳоро дӯст медорад, то ки некӯӣ бубинад?
Забонатро аз бадӣ нигоҳ дор, ва лабҳоятро аз гуфтори макромез.
Аз бадӣ дур шав ва некӣ бикун; талабгори осоиштагӣ шав ва дар пайи он бош.
Чашмони Парвардигор бар росткорон мебошанд, ва гӯшҳои Ӯ сӯи зории ёрихоҳии онҳо.
Хашми Парвардигор ба муқобили бадкирдорон аст, то ки зикри онҳоро аз замин нобуд намояд.
Вақте ки росткорон фарёд мекашанд, Парвардигор онҳоро шунида, аз ҳамаи тангиҳошон халосӣ медиҳад.
Парвардигор ба дилшикастагон наздик аст, ва рӯҳафтодагонро наҷот хоҳад дод.
Мусибатҳои Бадбахтиҳои росткор бисёранд, валекин аз ҳамаи онҳо Парвардигор ӯро халосӣ медиҳад;
Ҳамаи устухонҳои ӯро нигоҳ медорад; ҳеҷ яке аз онҳо шикаста нахоҳад шуд.
Бадкорро бадӣ хоҳад кушт, ва бадхоҳони росткор маҳкум нобуд хоҳанд шуд.
Парвардигор ҷони бандагони Худро раҳо хоҳад кард, ва ҳеҷ кас аз паноҳбарони Ӯ нобуд маҳкум нахоҳад шуд.

Таронаи Довуд. Ба мухолифонам, эй Парвардигор, мухолифат намо, бо ҷангҷӯёнам ҷанг кун;
Сипар ва ҷавшан бигир, ва ба мадади ман бархез;
Ва найзаро бикаш ва пеши роҳи таъқибкунандагони маро бигир; ба ҷонам бигӯй: «Ман наҷоти ту ҳастам!»
Бигзор ҷӯяндагони ҷонам шармсор ва расво шаванд; бадандешонам қафо гарданд ва шарманда шаванд;
Мисли каҳ пеши бод бошанд, ва фариштаи Парвардигор онҳоро биронад;
Роҳашон торик ва лағжонак бошад, ва фариштаи Парвардигор онҳоро таъқиб намояд,
Зеро ки бе сабабе барои ман доми худро бар рӯи чоҳ дар чуқурие пинҳон кардаанд; онро бе сабаб барои ҷонам кандаанд.
Бигзор бар ӯ ҳалокати ногаҳоние биёяд, ва доме ки пинҳон кардааст, худи ӯро бигирад; дар торикӣ дар он фурӯ ғалтад.
Валекин ҷонам дар Парвардигор хурсандӣ хоҳад кард; дар наҷоти Ӯ шод хоҳам шуд.
Хамаи устухонҳоям мегӯянд: Парвардигоро! Кист монанди Ту, ки камбағалро бечора аз каси пурзӯртар аз вай халос мекунӣ, ва бечораву камбағалу мискинро аз ғораткунандаи вай!
Гувоҳони Шоҳидони бадкин бархостаанд: он чи намедонам, аз ман мепурсанд;
Ба ивази некӣ ба ман бадӣ мекунанд, ҷонамро гирифтори ҳалокат бекасӣ мегардонанд.
Валекин ман дар бемории онҳо палос мепӯшидам, ҷонамро бо рӯзадорӣ азоб медодам, аммо бигзор дуоям ба оғӯшам баргардад.
Мисли он ки дӯстам ё бародарам бошад, рафтор мекардам; мисли он ки барои модарам мотам гирифта бошам, ғамгин ва сархам будам.
Валекин вақте ки меафтодам, шодӣ мекарданд ва ҷамъ мешуданд; нокасоне бар зидди ман ҷамъ мешуданд, ки намешинохтам; маро дашном медоданд, ва бас намекарданд;
Бо масхаракунандагони дурӯя дар ҳаққи ман дандонҳои худро ғиҷиррос мезанонданд.
Худовандо! То ба кай нигоҳ хоҳӣ кард? Ҷонамро аз ситамҳои онҳо, ягонаамро аз шерони ҷавон халос кун.
Туро дар ҷамоати бузург сипос хоҳам гуфт, дар миёни қавми азим Туро ситоиш хоҳам кард,
То онҳое ки ноҳақ ба ман душманӣ доранд, бар ман шодкомӣ наёбанд, онҳое ки бесабаб аз ман нафрат доранд, ба ҳамдигар чашмакӣ назананд;
Зеро ки на дар бораи сулҳу осоиштагӣ сухан меронанд, балки дар ҳаққи сулҳҷӯёни замин тӯҳматҳои макромез мебофанд;
Ва даҳони худро ба ман воз карда, мегӯянд: «Ҳай-ҳай, чашми мо дид!»
Инҳоро Ту, эй Парвардигор, дидаӣ, хомӯш набош. Худовандо! Аз ман дур набош.
Барои мурофиаи ман, барои даъвои ман аз хоб хез ва бедор шав, эй Худои ман ва Худованди ман!
Маро аз рӯи росткории Худ дар доварӣ ҳимоя намо, эй Парвардигор Худои ман, то ки бар ман шодкомӣ наёбанд,
Ва дар дили худ нагӯянд: «Ҳа, Бале, Ҳай-ҳай, хости ҷонамон шуд инро мехостем!» Ва нагӯянд: «Ӯро фурӯ бурдем».
Бигзор онҳое ки дар мусибати бадбахтии ман шодӣ мекунанд, якҷоя шарманда ва расво шаванд, онҳое ки бар ман калонигарӣ менамоянд, куртаи пероҳани шармандагӣ хиҷолат дар бар кунанд.
Бигзор онҳое ки хоҳишманди ҳаққонияти мананд, шод ва хурсанд шаванд ва доимо гӯянд: «Афзун бод бузургии Парвардигор, ки осоиши бандаи Худро хоҳон аст!»
Ва забонам росткории Туро ва ҳамду санои Туро ҳар рӯз баён хоҳад кард.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи бандаи Парвардигор Довуд.
Исёни бадкор андаруни дилам мегӯяд: «Тарси Худо дар пеши чашми вай нест»;
Зеро ки вай ба худаш дар назари худ хушомад мегӯяд ва барои худ гуноҳе пайдо мекунад, то ки пур аз душманӣ гардад;
Суханони забонаш бадӣ ва макр дурӯғ аст; аз рафтори оқилона ва некӯкорӣ даст кашидааст;
Дар ҷогаҳи худ бадӣ мебофад, роҳи нодурустро пеш гирифтааст, аз бадӣ нафрат намекунад.
Парвардигоро! Меҳру вафои Ту то осмонҳост, вафодории Ту то абрҳост!
Роскории Ту мисли кӯҳҳои бузург аст, довариҳои Ту обҳои азиманд аст! Одамизод ва ҳайвонро Ту наҷот медиҳӣ, эй Парвардигор!
Чӣ арҷманд аст меҳру вафои Ту, эй Худо! Банӣ одам дар сояи болҳои Ту паноҳ меёбанд;
Аз равғани хонаи Ту сер мешаванд, ва аз дарёи шарбатҳои Худ онҳоро менӯшонӣ,
Зеро ки чашмаи ҳаёт бо Туст; дар нури Ту нурро мебинем.
Меҳру вафои Худро барои донандагони Худ давом деҳ, ва росткории Худро барои ростдилон.
Бигзор пои ҳавобаландӣ бар ман наояд, ва дасти бадкорон маро бадар наронад.
Дар он ҷо бадкирдорон афтодаанд, сарнагун шудаанд ва хеста наметавонанд.

Таронаи Довуд. Ба бадкешон рашк накун, аз ноинсофон ҳасад набар,
Зеро ки онҳо мисли алаф ба зудӣ даравида хоҳанд шуд, ва мисли сабза пажмурда хоҳанд шуд.
Ба Парвардигор таваккал намо ва некӣ бикун; дар замин сокин бош ва ростиро нигоҳ дор.
Ва дар Парвардигор тасалло хоҳӣ ёфт, ва Ӯ хости дилатро ба ту ато хоҳад кард.
Роҳи худро ба Парвардигор бисупор, ва ба Ӯ таваккал намо, ва Ӯ ба ҷо хоҳад овард,
Ва росткории туро мисли нур, ва инсофи туро мисли нимрӯз ба зуҳур хоҳад овард.
Пеши Парвардигор хомӯш ором бош ва ба Ӯ умед банд. Ба касе ки роҳаш барор ёфтааст, ба шахси ҳилагар рашк накун.
Аз хашм даст бикаш, ва ғазабро тарк намо; рашк накун, ки ин боиси бадкорӣ хоҳад шуд,
Зеро ки бадкешон нобуд хоҳанд шуд, валекин умедворони Парвардигор вориси замин хоҳанд буд.
Боз андак сабр кун, ва бадкор боқӣ нахоҳад монд; ба маконаш назар хоҳӣ андохт, ва ӯ нахоҳад буд.
Аммо нармдилон фурӯтанон вориси замин хоҳанд буд, ва аз осудагии бисёр лаззат хоҳанд бурд.
Бадкор ба росткор қасди бад мекунад, ва дандонҳои худро бар ӯ ғиҷиррос мезанонад;
Аммо Худованд ба ҳоли вай механдад, зеро мебинад, ки рӯзи вай меояд.
Бадкорон шамшер бараҳна мекунанд ва камони худро мекашанд, то ки бечора ва камбағалро ғалтонанд ва ростравонро қатл кунанд.
Шамшери онҳо ба дили худашон фурӯ хоҳад рафт, ва камонҳои онҳо хоҳад шикаст.
Чизи ками росткор беҳ аз сарвати бисёри бадкорон бадкорони бисёр,
Зеро ки бозувони бадкорон хоҳанд шикаст, вале росткоронро Парвардигор қувват медиҳад.
Парвардигор рӯзҳои беайбонро медонад, ва мероси онҳо ҷовидона хоҳад буд.
Дар вақти бадбахтӣ мусибат шармсор нахоҳанд шуд, ва дар рӯзҳои гуруснагӣ сер хоҳанд буд,
Аммо бадкорон нест хоҳанд шуд, ва душманони Парвардигор мисли шукӯҳи марғзорҳо фано хоҳанд шуд, мисли дуд фано хоҳанд шуд.
Бадкор қарз мегирад ва барнамегардонад, вале росткор меҳру вафо мекунад ва медиҳад ато мекунад;
Зеро онҳое ки Ӯ муборак хондааст, вориси замин хоҳанд буд, вале онҳое ки Ӯ лаънат хондааст, нобуд хоҳанд шуд.
Парвардигор қадамҳои мардро барқарор мекунад, ва ба роҳи вай шод мешавад агар роҳи вай ба Ӯ писанд ояд,
Ба тавре ки вай афтад ҳам, сахт афканда намешавад, зеро ки Парвардигор дасташро мегирад.
Ҷавон будам ва ҳоло пир шудаам, ва росткореро надидаам, ки партофта шуда бошад, ва наслаш нон мепурсида бошанд:
Вай ҳар рӯз мебахшад ва қарз медиҳад, ва насли вай баракат хоҳанд ёфт.
Аз бадӣ дур шав ва некӣ бикун, ва ҷовидона зиндагӣ хоҳӣ кард сокин хоҳӣ буд,
Зеро ки Парвардигор инсофро дӯст медорад, ва порсоёни тарсгорони Худро тарк нахоҳад кард; онҳо ҷовидона паноҳ хоҳанд дошт нигоҳ дошта хоҳанд шуд; ва насли бадкорон нобуд хоҳанд шуд.
Росткорон вориси замин хоҳанд буд, ва дар он ҷовидона сокин хоҳанд шуд.
Даҳони росткор ҳикматро баён мекунад, ва забони ӯ инсофро ифода менамояд.
Қонуни Худои ӯ дар дили ӯст; қадамҳояш суст нахоҳанд шуд.
Бадкор росткорро поида мегардад, ва дар пайи куштани ӯст;
Лекин Парвардигор ӯро ба дасти вай намесупорад, ва чун кораш ба мурофиа оид шавад, намегузорад, ки ӯро айбдор кунанд.
Ба Парвардигор умед банд ва роҳи Ӯро риоя намо; ва Ӯ туро баланд хоҳад кард, то ки вориси замин гардӣ; ҳангоми нобуд шудани бадкорон инро хоҳӣ дид.
Бадкори ситамгареро дидаам, ки мисли дарахти сершохаи сабзу хуррам дар як ҷо чуқур реша давонда буд;
Ва ӯ гузашта рафт, ва инак нест шудааст; ва ӯро ҷустуҷӯ кардам, ва ёфт нашуд.
Ба беайб назар андоз ва росткорро бубин, зеро ки оянда ба шахси сулҳҷӯ тааллуқ дорад,
Ва ҷинояткорон аз як сар нобуд хоҳанд шуд; ояндаи бадкорон нест шудан аст.
Наҷоти росткорон аз Парвардигор аст; дар вақти тангӣ Ӯ қалъаи онҳост;
Ва Парвардигор ба онҳо мадад хоҳад кард ва онҳоро халосӣ хоҳад дод; онҳоро аз бадкорон халосӣ хоҳад дод, ва онҳоро наҷот хоҳад бахшид, зеро ки онҳо ба Ӯ паноҳ мебаранд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible