Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
Псалом 43
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
Толкования
Толкования главы
43:4
см.:Втор.33:29;
43:5
43:8
43:9
43:11
43:12
43:15
43:16
43:17
43:19
43:20
43:21
43:24
см.:Мф.8:24-25;
43:27
Псалом 77
77:0
77:1
77:4
77:6
77:7
77:10
см.:4Цар.17:15;
77:11
77:12
77:16
77:17
77:19
77:20
77:22
77:23
77:25
77:28
77:29
77:31
77:33
77:34
77:35
77:36
77:37
77:38
77:41
77:42
77:43
77:48
77:49
77:53
77:54
77:56
77:57
77:58
см.:Втор.32:16;
77:59
77:61
77:62
77:63
77:65
77:67
77:68
77:69
77:72
Въ коне́цъ, сыно́въ Коре́овыхъ, въ ра́зумъ, псало́мъ.
Бо́же, уши́ма на́шима услы́шахомъ, и отцы́ на́ши возвѣсти́ша на́мъ дѣ́ло, е́же содѣ́лалъ еси́ во дне́хъ и́хъ, во дне́хъ дре́внихъ.
Рука́ Твоя́ язы́ки потреби́, и насади́лъ я́ еси́: озло́билъ еси́ лю́ди и изгна́лъ еси́ я́.
Не бо мече́мъ свои́мъ наслѣ́диша зе́млю, и мы́шца и́хъ не спасе́ и́хъ, но десни́ца Твоя́ и мы́шца Твоя́ и просвѣще́нiе лица́ Твоего́, я́ко благоволи́лъ еси́ въ ни́хъ.
Ты́ еси́ са́мъ Ца́рь мо́й и Бо́гъ мо́й, заповѣ́даяй спасе́нiя Иа́ковля.
О Тебѣ́ враги́ на́шя избоде́мъ ро́ги, и о и́мени Твое́мъ уничижи́мъ востаю́щыя на ны́.
Не на лу́къ бо мо́й упова́ю, и ме́чь мо́й не спасе́тъ мене́:
спаслъ бо еси́ на́съ от стужа́ющихъ на́мъ, и ненави́дящихъ на́съ посрами́лъ еси́.
О Бо́зѣ похва́лимся ве́сь де́нь, и о и́мени Твое́мъ исповѣ́мыся во вѣ́къ.
Ны́нѣ же отри́нулъ еси́ и посрами́лъ еси́ на́съ, и не изы́деши, Бо́же, въ си́лахъ на́шихъ.
Возврати́лъ еси́ на́съ вспя́ть при вразѣ́хъ на́шихъ, и ненави́дящiи на́съ расхища́ху себѣ́.
Да́лъ еси́ на́съ я́ко о́вцы снѣ́ди, и во язы́цѣхъ разсѣ́ялъ ны́ еси́.
Отда́лъ еси́ лю́ди Твоя́ безъ цѣны́, и не бѣ́ мно́жество въ восклица́нiихъ на́шихъ.
Положи́лъ еси́ на́съ поноше́нiе сосѣ́домъ на́шымъ, подражне́нiе и поруга́нiе су́щымъ о́крестъ на́съ.
Положи́лъ еси́ на́съ въ при́тчу во язы́цѣхъ, покива́нiю главы́ въ лю́дехъ.
Ве́сь де́нь сра́мъ мо́й предо мно́ю е́сть, и сту́дъ лица́ моего́ покры́ мя,
от гла́са поноша́ющаго и оклевета́ющаго, от лица́ вра́жiя и изгоня́щаго.
Сiя́ вся́ прiидо́ша на ны́, и не забы́хомъ Тебе́, и не непра́вдовахомъ въ завѣ́тѣ Твое́мъ,
и не отступи́ вспя́ть се́рдце на́ше: и уклони́лъ еси́ стези́ на́шя от пути́ Твоего́,
я́ко смири́лъ еси́ на́съ на мѣ́стѣ озлобле́нiя, и прикры́ ны сѣ́нь сме́ртная.
А́ще забы́хомъ и́мя Бо́га на́шего, и а́ще воздѣ́хомъ ру́ки на́шя къ бо́гу чужде́му,
не Бо́гъ ли взы́щетъ си́хъ? То́й бо вѣ́сть та́йная се́рдца.
Зане́ Тебе́ ра́ди умерщвля́емся ве́сь де́нь, вмѣни́хомся я́ко о́вцы заколе́нiя.
Воста́ни, вску́ю спи́ши, Го́споди? Воскре́сни́, и не отри́ни до конца́.
Вску́ю лице́ Твое́ отвраща́еши? Забыва́еши нищету́ на́шу и ско́рбь на́шу?
Я́ко смири́ся въ пе́рсть душа́ на́ша, прильпе́ земли́ утро́ба на́ша.
Воскре́сни́, Го́споди, помози́ на́мъ, и изба́ви на́съ и́мене ра́ди Твоего́.
Ра́зума Аса́фу.
Внемли́те, лю́дiе мои́, зако́ну моему́, приклони́те у́хо ва́ше во глаго́лы у́стъ мои́хъ.
Отве́рзу въ при́тчахъ уста́ моя́, провѣща́ю гана́нiя испе́рва.
Ели́ка слы́шахомъ и позна́хомъ я́, и отцы́ на́ши повѣ́даша на́мъ:
не утаи́шася от ча́дъ и́хъ въ ро́дъ и́нъ, возвѣща́юще хвалы́ Госпо́дни, и си́лы Его́ и чудеса́ Его́, я́же сотвори́.
И воздви́же свидѣ́нiе во Иа́ковѣ, и зако́нъ положи́ во Изра́или, ели́ка заповѣ́да отце́мъ на́шымъ сказа́ти я́ сыново́мъ свои́мъ,
я́ко да позна́етъ ро́дъ и́нъ, сы́нове родя́щiися, и воста́нутъ и повѣ́дятъ я́ сыново́мъ свои́мъ:
да положа́тъ на Бо́га упова́нiе свое́, и не забу́дутъ дѣ́лъ Бо́жiихъ, и за́повѣди Его́ взы́щутъ:
да не бу́дутъ я́коже отцы́ и́хъ, ро́дъ стропти́въ и преогорчева́яй, ро́дъ и́же не испра́ви се́рдца своего́ и не увѣ́ри съ Бо́гомъ ду́ха своего́.
Сы́нове Ефре́мли наляца́юще и стрѣля́юще лу́ки возврати́шася въ де́нь бра́ни:
не сохрани́ша завѣ́та Бо́жiя, и въ зако́нѣ Его́ не восхотѣ́ша ходи́ти.
И забы́ша благодѣя́нiя Его́ и чудеса́ Его́, я́же показа́ и́мъ
предъ отцы́ и́хъ, я́же сотвори́ чудеса́ въ земли́ Еги́петстѣй, на по́ли Танео́сѣ:
разве́рзе мо́ре и проведе́ и́хъ: предста́ви во́ды я́ко мѣ́хъ,
и наста́ви я́ о́блакомъ во дни́ и всю́ но́щь просвѣще́нiемъ огня́.
Разве́рзе ка́мень въ пусты́ни и напои́ я́ я́ко въ бе́зднѣ мно́зѣ:
и изведе́ во́ду изъ ка́мене и низведе́ я́ко рѣ́ки во́ды.
И приложи́ша еще́ согрѣша́ти Ему́, преогорчи́ша Вы́шняго въ безво́днѣй:
и искуси́ша Бо́га въ сердца́хъ свои́хъ, воспроси́ти бра́шна душа́мъ свои́мъ.
И клевета́ша на Бо́га и рѣ́ша: еда́ возмо́жетъ Бо́гъ угото́вати трапе́зу въ пусты́ни?
Поне́же порази́ ка́мень, и потеко́ша во́ды, и пото́цы наводни́шася: еда́ и хлѣ́бъ мо́жетъ да́ти? Или́ угото́вати трапе́зу лю́демъ Свои́мъ?
Сего́ ра́ди слы́ша Госпо́дь и презрѣ́, и о́гнь возгорѣ́ся во Иа́ковѣ, и гнѣ́въ взы́де на Изра́иля:
я́ко не вѣ́роваша Богови, ниже́ упова́ша на спасе́нiе Его́.
И заповѣ́да облако́мъ свы́ше, и две́ри небесе́ отве́рзе:
и одожди́ и́мъ ма́нну я́сти, и хлѣ́бъ небе́сный даде́ и́мъ.
Хлѣ́бъ а́нгелскiй яде́ человѣ́къ: бра́шно посла́ и́мъ до сы́тости.
Воздви́же ю́гъ съ небесе́, и наведе́ си́лою Свое́ю ли́ва:
и одожди́ на ня́ я́ко пра́хъ пло́ти, и я́ко песо́къ морскі́й пти́цы перна́ты.
И нападо́ша посредѣ́ ста́на и́хъ, о́крестъ жили́щъ и́хъ.
И ядо́ша и насы́тишася зѣло́, и жела́нiе и́хъ принесе́ и́мъ.
Не лиши́шася от жела́нiя своего́: еще́ бра́шну су́щу во устѣ́хъ и́хъ,
и гнѣ́въ Бо́жiй взы́де на ня́, и уби́ мно́жайшая и́хъ, и избра́ннымъ Изра́илевымъ запя́тъ.
Во всѣ́хъ си́хъ согрѣши́ша еще́ и не вѣ́роваша чудесе́мъ Его́:
и изчезо́ша въ суетѣ́ дні́е и́хъ, и лѣ́та и́хъ со тща́нiемъ.
Егда́ убива́ше я́, тогда́ взыска́ху Его́ и обраща́хуся и у́треневаху къ Бо́гу:
и помяну́ша, я́ко Бо́гъ помо́щникъ и́мъ е́сть, и Бо́гъ Вы́шнiй изба́витель и́мъ е́сть:
и возлюби́ша Его́ усты́ свои́ми, и язы́комъ свои́мъ солга́ша Ему́:
се́рдце же и́хъ не бѣ́ пра́во съ Ни́мъ, ниже́ увѣ́ришася въ завѣ́тѣ Его́.
То́й же е́сть ще́дръ, и очи́ститъ грѣхи́ и́хъ, и не растли́тъ: и умно́житъ отврати́ти я́рость Свою́, и не разжже́тъ всего́ гнѣ́ва Своего́.
И помяну́, я́ко пло́ть су́ть, ду́хъ ходя́й и не обраща́яйся:
колькра́ты преогорчи́ша Его́ въ пусты́ни, прогнѣ́ваша Его́ въ земли́ безво́днѣй?
И обрати́шася, и искуси́ша Бо́га, и свята́го Изра́илева раздражи́ша:
и не помяну́ша руки́ Его́ въ де́нь, въ о́ньже изба́ви я́ изъ руки́ оскорбля́ющаго:
я́коже положи́ во Еги́птѣ зна́менiя Своя́, и чудеса́ Своя́ на по́ли Танео́сѣ:
и преложи́ въ кро́вь рѣ́ки и́хъ и исто́чники и́хъ, я́ко да не пiю́тъ.
Посла́ на ня́ пе́сiя му́хи, и поядо́ша я́, и жа́бы, и растли́ я́:
и даде́ ржѣ́ плоды́ и́хъ, и труды́ и́хъ пруго́мъ.
Уби́ гра́домъ виногра́ды и́хъ и черни́чiе и́хъ сла́ною:
и предаде́ гра́ду скоты́ и́хъ, и имѣ́нiе и́хъ огню́.
Посла́ на ня́ гнѣ́въ я́рости Своея́, я́рость и гнѣ́въ и ско́рбь, посла́нiе а́ггелы лю́тыми.
Путесотвори́ стезю́ гнѣ́ву Своему́, и не пощадѣ́ от сме́рти ду́шъ и́хъ, и скоты́ и́хъ въ сме́рти заключи́:
и порази́ вся́кое перворо́дное въ земли́ Еги́петстѣй, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ въ селе́нiихъ Ха́мовыхъ.
И воздви́же я́ко о́вцы лю́ди Своя́, и возведе́ я́ я́ко ста́до въ пусты́ни:
и наста́ви я́ на упова́нiе, и не убоя́шася: и враги́ и́хъ покры́ мо́ре.
И введе́ я́ въ го́ру святы́ни Своея́, го́ру сiю́, ю́же стяжа́ десни́ца Его́.
И изгна́ от лица́ и́хъ язы́ки, и по жре́бiю даде́ и́мъ [зе́млю] у́жемъ жребодая́нiя, и всели́ въ селе́нiихъ и́хъ колѣ́на Изра́илева.
И искуси́ша и преогорчи́ша Бо́га Вы́шняго, и свидѣ́нiй Его́ не сохрани́ша:
и отврати́шася и отверго́шася, я́коже и отцы́ и́хъ: преврати́шася въ лу́къ развраще́нъ:
и прогнѣ́ваша Его́ въ хо́лмѣхъ свои́хъ, и во истука́нныхъ свои́хъ раздражи́ша Его́.
Слы́ша Бо́гъ и презрѣ́, и уничижи́ зѣло́ Изра́иля:
и отри́ну ски́нiю Сило́мскую, селе́нiе е́же {селе́нiе свое́, идѣ́же} всели́ся въ человѣ́цѣхъ:
и предаде́ въ плѣ́нъ крѣ́пость и́хъ, и добро́ту и́хъ въ ру́ки враго́въ:
и затвори́ во ору́жiи лю́ди Своя́ и достоя́нiе Свое́ презрѣ́.
Ю́ношы и́хъ пояде́ о́гнь, и дѣ́вы и́хъ не осѣ́тованы бы́ша:
свяще́нницы и́хъ мече́мъ падо́ша, и вдови́цы и́хъ не опла́каны бу́дутъ.
И воста́ я́ко спя́ Госпо́дь, я́ко си́ленъ и шу́менъ от вина́:
и порази́ враги́ своя́ вспя́ть, поноше́нiе вѣ́чное даде́ и́мъ:
и отри́ну селе́нiе Ио́сифово, и колѣ́но Ефре́мово не избра́:
и избра́ колѣ́но Иу́дово, го́ру Сiо́ню, ю́же возлюби́:
и созда́ я́ко единоро́га святи́лище Свое́: на земли́ основа́ и́ въ вѣ́къ.
И избра́ Дави́да раба́ Своего́, и воспрiя́тъ его́ от ста́дъ о́вчихъ:
от дои́лицъ поя́тъ его́, пасти́ Иа́кова раба́ Своего́, и Изра́иля достоя́нiе Свое́.
И упасе́ я́ въ незло́бiи се́рдца своего́, и въ ра́зумѣхъ руку́ свое́ю наста́вилъ я́ е́сть.
2 История нашего народа полна славных побед над язычниками. Этими победами мы обязаны Твоему покровительству и защите. 10 Теперь же Бог оставил нас: мы поражены врагами, тогда как мы сохраняем верность Тебе и не отступаем от Твоих заповедей. 24 Восстань, Господи, на нашу защиту и избавь нас по Твоей милости.
Начальнику хора. Учение. Сынов Кореевых.
Боже, мы слышали ушами своими, отцы наши рассказывали нам о деле, какое Ты соделал во дни их, во дни древние:
Ты рукою Твоею истребил народы, а их насадил; поразил племена и изгнал их;
ибо они не мечом своим приобрели землю, и не их мышца спасла их, но Твоя десница и Твоя мышца и свет лица Твоего, ибо Ты благоволил к ним.
Боже, Царь мой! Ты – тот же; даруй спасение Иакову.
С Тобою избодаем рогами врагов наших; во имя Твое попрем ногами восстающих на нас:
ибо не на лук мой уповаю, и не меч мой спасет меня;
но Ты спасешь нас от врагов наших, и посрамишь ненавидящих нас.
О Боге похвалимся всякий день, и имя Твое будем прославлять вовек.
Но ныне Ты отринул и посрамил нас, и не выходишь с войсками нашими;
обратил нас в бегство от врага, и ненавидящие нас грабят нас;
Ты отдал нас, как овец, на съедение и рассеял нас между народами;
без выгоды Ты продал народ Твой и не возвысил цены его;
отдал нас на поношение соседям нашим, на посмеяние и поругание живущим вокруг нас;
Ты сделал нас притчею между народами, покиванием головы между иноплеменниками.
Всякий день посрамление мое предо мною, и стыд покрывает лице мое
от голоса поносителя и клеветника, от взоров врага и мстителя:
все это пришло на нас, но мы не забыли Тебя и не нарушили завета Твоего.
Не отступило назад сердце наше, и стопы наши не уклонились от пути Твоего,
когда Ты сокрушил нас в земле драконов и покрыл нас тенью смертною.
Если бы мы забыли имя Бога нашего и простерли руки наши к богу чужому,
то не взыскал ли бы сего Бог? Ибо Он знает тайны сердца.
Но за Тебя умерщвляют нас всякий день, считают нас за овец, обреченных на заклание.
Восстань, что спишь, Господи! пробудись, не отринь навсегда.
Для чего скрываешь лице Твое, забываешь скорбь нашу и угнетение наше?
ибо душа наша унижена до праха, утроба наша прильнула к земле.
Восстань на помощь нам и избавь нас ради милости Твоей.
1 Я сообщу узнанное от отцов для нашего научения и передачи потомкам, чтобы не забывать Бога и не походить на упорных и мятежных отцов. 9 Сыны Ефремовы не сохранили Завета Божия. 17 Они продолжали раздражать Господа, но Господь питал их. 32 Они продолжали грешить. Когда же Господь посылал на них бедствия, и они взывали к Нему, Он спасал их. 41 По избавлении они снова оскорбляли Господа и не помнили Его милостей, 56 потому Он и отверг жилище в Силоме и отдал в плен Кивот Завета. 67 Тогда-то Господь отверг колено Ефремово, а избрал Иуду, гору Сион и царя Давида, чистого сердцем и кроткого.
Учение Асафа.
Внимай, народ мой, закону моему, приклоните ухо ваше к словам уст моих.
Открою уста мои в притче и произнесу гадания из древности.
Что слышали мы и узнали, и отцы наши рассказали нам,
не скроем от детей их, возвещая роду грядущему славу Господа, и силу Его, и чудеса Его, которые Он сотворил.
Он постановил устав в Иакове и положил закон в Израиле, который заповедал отцам нашим возвещать детям их,
чтобы знал грядущий род, дети, которые родятся, и чтобы они в свое время возвещали своим детям, –
возлагать надежду свою на Бога и не забывать дел Божиих, и хранить заповеди Его,
и не быть подобными отцам их, роду упорному и мятежному, неустроенному сердцем и неверному Богу духом своим.
Сыны Ефремовы, вооруженные, стреляющие из луков, обратились назад в день брани:
они не сохранили завета Божия и отреклись ходить в законе Его;
забыли дела Его и чудеса, которые Он явил им.
Он пред глазами отцов их сотворил чудеса в земле Египетской, на поле Цоан:
разделил море, и провел их чрез него, и поставил воды стеною;
и днем вел их облаком, а во всю ночь светом огня;
рассек камень в пустыне и напоил их, как из великой бездны;
из скалы извел потоки, и воды потекли, как реки.
Но они продолжали грешить пред Ним и раздражать Всевышнего в пустыне:
искушали Бога в сердце своем, требуя пищи по душе своей,
и говорили против Бога и сказали: «может ли Бог приготовить трапезу в пустыне?»
Вот, Он ударил в камень, и потекли воды, и полились ручьи. «Может ли Он дать и хлеб, может ли приготовлять мясо народу Своему?»
Господь услышал и воспламенился гневом, и огонь возгорелся на Иакова, и гнев подвигнулся на Израиля
за то, что не веровали в Бога и не уповали на спасение Его.
Он повелел облакам свыше и отверз двери неба,
и одождил на них манну в пищу, и хлеб небесный дал им.
Хлеб ангельский ел человек; послал Он им пищу до сытости.
Он возбудил на небе восточный ветер и навел южный силою Своею
и, как пыль, одождил на них мясо и, как песок морской, птиц пернатых:
поверг их среди стана их, около жилищ их, –
и они ели и пресытились; и желаемое ими дал им.
Но еще не прошла прихоть их, еще пища была в устах их,
гнев Божий пришел на них, убил тучных их и юношей Израилевых низложил.
При всем этом они продолжали грешить и не верили чудесам Его.
И погубил дни их в суете и лета их в смятении.
Когда Он убивал их, они искали Его и обращались, и с раннего утра прибегали к Богу,
и вспоминали, что Бог – их прибежище, и Бог Всевышний – Избавитель их,
и льстили Ему устами своими и языком своим лгали пред Ним;
сердце же их было неправо пред Ним, и они не были верны завету Его.
Но Он, Милостивый, прощал грех и не истреблял их, многократно отвращал гнев Свой и не возбуждал всей ярости Своей:
Он помнил, что они плоть, дыхание, которое уходит и не возвращается.
Сколько раз они раздражали Его в пустыне и прогневляли Его в стране необитаемой!
и снова искушали Бога и оскорбляли Святаго Израилева,
не помнили руки́ Его, дня, когда Он избавил их от угнетения,
когда сотворил в Египте знамения Свои и чудеса Свои на поле Цоан;
и превратил реки их и потоки их в кровь, чтобы они не могли пить;
послал на них насекомых, чтобы жалили их, и жаб, чтобы губили их;
земные произрастения их отдал гусенице и труд их – саранче;
виноград их побил градом и сикоморы их – льдом;
скот их предал граду и стада их – молниям;
послал на них пламень гнева Своего, и негодование, и ярость и бедствие, посольство злых ангелов;
уравнял стезю гневу Своему, не охранял души их от смерти, и скот их предал моровой язве;
поразил всякого первенца в Египте, начатки сил в шатрах Хамовых;
и повел народ Свой, как овец, и вел их, как стадо, пустынею;
вел их безопасно, и они не страшились, а врагов их покрыло море;
и привел их в область святую Свою, на гору сию, которую стяжала десница Его;
прогнал от лица их народы и землю их разделил в наследие им, и колена Израилевы поселил в шатрах их.
Но они еще искушали и огорчали Бога Всевышнего, и уставов Его не сохраняли;
отступали и изменяли, как отцы их, обращались назад, как неверный лук;
огорчали Его высотами своими и истуканами своими возбуждали ревность Его.
Услышал Бог и воспламенился гневом и сильно вознегодовал на Израиля;
отринул жилище в Силоме, скинию, в которой обитал Он между человеками;
и отдал в плен крепость Свою и славу Свою в руки врага,
и предал мечу народ Свой и прогневался на наследие Свое.
Юношей его поедал огонь, и девицам его не пели брачных песен;
священники его падали от меча, и вдовы его не плакали.
Но, как бы от сна, воспрянул Господь, как бы исполин, побежденный вином,
и поразил врагов его в тыл, вечному сраму предал их;
и отверг шатер Иосифов и колена Ефремова не избрал,
а избрал колено Иудино, гору Сион, которую возлюбил.
И устроил, как небо, святилище Свое и, как землю, утвердил его навек,
и избрал Давида, раба Своего, и взял его от дворов овчих
и от доящих привел его пасти народ Свой, Иакова, и наследие Свое, Израиля.
И он пас их в чистоте сердца своего и руками мудрыми водил их.
Французский (LSG)
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Рус. (Бируковы)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Belarusian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (KJV)
- English (NRSV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
44:1 Au chef des chantres. Des fils de Koré. Cantique.
O Dieu! nous avons entendu de nos oreilles, Nos pères nous ont raconté Les oeuvres que tu as accomplies de leur temps, Aux jours d'autrefois.
44:2 De ta main tu as chassé des nations pour les établir, Tu as frappé des peuples pour les étendre.
44:3 Car ce n'est point par leur épée qu'ils se sont emparés du pays, Ce n'est point leur bras qui les a sauvés; Mais c'est ta droite, c'est ton bras, c'est la lumière de ta face, Parce que tu les aimais.
44:4 O Dieu! tu es mon roi: Ordonne la délivrance de Jacob!
44:5 Avec toi nous renversons nos ennemis, Avec ton nom nous écrasons nos adversaires.
44:6 Car ce n'est pas en mon arc que je me confie, Ce n'est pas mon épée qui me sauvera;
44:7 Mais c'est toi qui nous délivres de nos ennemis, Et qui confonds ceux qui nous haïssent.
44:8 Nous nous glorifions en Dieu chaque jour, Et nous célébrerons à jamais ton nom.
44:9 Cependant tu nous repousses, tu nous couvres de honte, Tu ne sors plus avec nos armées;
44:10 Tu nous fais reculer devant l'ennemi, Et ceux qui nous haïssent enlèvent nos dépouilles.
44:11 Tu nous livres comme des brebis à dévorer, Tu nous disperses parmi les nations.
44:12 Tu vends ton peuple pour rien, Tu ne l'estimes pas à une grande valeur.
44:13 Tu fais de nous un objet d'opprobre pour nos voisins, De moquerie et de risée pour ceux qui nous entourent;
44:14 Tu fais de nous un objet de sarcasme parmi les nations, Et de hochements de tête parmi les peuples.
44:15 Ma honte est toujours devant moi, Et la confusion couvre mon visage,
44:16 A la voix de celui qui m'insulte et m'outrage, A la vue de l'ennemi et du vindicatif.
44:17 Tout cela nous arrive, sans que nous t'ayons oublié, Sans que nous ayons violé ton alliance:
44:18 Notre coeur ne s'est point détourné, Nos pas ne se sont point éloignés de ton sentier,
44:19 Pour que tu nous écrases dans la demeure des chacals, Et que tu nous couvres de l'ombre de la mort.
44:20 Si nous avions oublié le nom de notre Dieu, Et étendu nos mains vers un dieu étranger,
44:21 Dieu ne le saurait-il pas, Lui qui connaît les secrets du coeur?
44:22 Mais c'est à cause de toi qu'on nous égorge tous les jours, Qu'on nous regarde comme des brebis destinées à la boucherie.
44:23 Réveille-toi! Pourquoi dors-tu, Seigneur? Réveille-toi! ne nous repousse pas à jamais!
44:24 Pourquoi caches-tu ta face? Pourquoi oublies-tu notre misère et notre oppression?
44:25 Car notre âme est abattue dans la poussière, Notre corps est attaché à la terre.
44:26 Lève-toi, pour nous secourir! Délivre-nous à cause de ta bonté!
78:1 Cantique d'Asaph. Mon peuple, écoute mes instructions! Prêtez l'oreille aux paroles de ma bouche!
78:2 J'ouvre la bouche par des sentences, Je publie la sagesse des temps anciens.
78:3 Ce que nous avons entendu, ce que nous savons, Ce que nos pères nous ont raconté,
78:4 Nous ne le cacherons point à leurs enfants; Nous dirons à la génération future les louanges de l'Éternel, Et sa puissance, et les prodiges qu'il a opérés.
78:5 Il a établi un témoignage en Jacob, Il a mis une loi en Israël, Et il a ordonné à nos pères de l'enseigner à leurs enfants,
78:6 Pour qu'elle fût connue de la génération future, Des enfants qui naîtraient, Et que, devenus grands, ils en parlassent à leurs enfants,
78:7 Afin qu'ils missent en Dieu leur confiance, Qu'ils n'oubliassent pas les oeuvres de Dieu, Et qu'ils observassent ses commandements,
78:8 Afin qu'ils ne fussent pas, comme leurs pères, Une race indocile et rebelle, Une race dont le coeur n'était pas ferme, Et dont l'esprit n'était pas fidèle à Dieu.
78:9 Les fils d'Éphraïm, armés et tirant de l'arc, Tournèrent le dos le jour du combat.
78:10 Ils ne gardèrent point l'alliance de Dieu, Et ils refusèrent de marcher selon sa loi.
78:11 Ils mirent en oubli ses oeuvres, Ses merveilles qu'il leur avait fait voir.
78:12 Devant leurs pères il avait fait des prodiges, Au pays d'Égypte, dans les campagnes de Tsoan.
78:13 Il fendit la mer et leur ouvrit un passage, Il fit dresser les eaux comme une muraille.
78:14 Il les conduisit le jour par la nuée, Et toute la nuit par un feu éclatant.
78:15 Il fendit des rochers dans le désert, Et il donna à boire comme des flots abondants;
78:16 Du rocher il fit jaillir des sources, Et couler des eaux comme des fleuves.
78:17 Mais ils continuèrent à pécher contre lui, A se révolter contre le Très Haut dans le désert.
78:18 Ils tentèrent Dieu dans leur coeur, En demandant de la nourriture selon leur désir.
78:19 Ils parlèrent contre Dieu, Ils dirent: Dieu pourrait-il Dresser une table dans le désert?
78:20 Voici, il a frappé le rocher, et des eaux ont coulé, Et des torrents se sont répandus; Pourra-t-il aussi donner du pain, Ou fournir de la viande à son peuple?
78:21 L'Éternel entendit, et il fut irrité; Un feu s'alluma contre Jacob, Et la colère s'éleva contre Israël,
78:22 Parce qu'ils ne crurent pas en Dieu, Parce qu'ils n'eurent pas confiance dans son secours.
78:23 Il commanda aux nuages d'en haut, Et il ouvrit les portes des cieux;
78:24 Il fit pleuvoir sur eux la manne pour nourriture, Il leur donna le blé du ciel.
78:25 Ils mangèrent tous le pain des grands, Il leur envoya de la nourriture à satiété.
78:26 Il fit souffler dans les cieux le vent d'orient, Et il amena par sa puissance le vent du midi;
78:27 Il fit pleuvoir sur eux la viande comme de la poussière, Et comme le sable des mers les oiseaux ailés;
78:28 Il les fit tomber au milieu de leur camp, Tout autour de leurs demeures.
78:29 Ils mangèrent et se rassasièrent abondamment: Dieu leur donna ce qu'ils avaient désiré.
78:30 Ils n'avaient pas satisfait leur désir, Ils avaient encore leur nourriture dans la bouche,
78:31 Lorsque la colère de Dieu s'éleva contre eux; Il frappa de mort les plus vigoureux, Il abattit les jeunes hommes d'Israël.
78:32 Malgré tout cela, ils continuèrent à pécher, Et ne crurent point à ses prodiges.
78:33 Il consuma leurs jours par la vanité, Et leurs années par une fin soudaine.
78:34 Quand il les frappait de mort, ils le cherchaient, Ils revenaient et se tournaient vers Dieu;
78:35 Ils se souvenaient que Dieu était leur rocher, Que le Dieu Très Haut était leur libérateur.
78:36 Mais ils le trompaient de la bouche, Et ils lui mentaient de la langue;
78:37 Leur coeur n'était pas ferme envers lui, Et ils n'étaient pas fidèles à son alliance.
78:38 Toutefois, dans sa miséricorde, il pardonne l'iniquité et ne détruit pas; Il retient souvent sa colère et ne se livre pas à toute sa fureur.
78:39 Il se souvint qu'ils n'étaient que chair, Un souffle qui s'en va et ne revient pas.
78:40 Que de fois ils se révoltèrent contre lui dans le désert! Que de fois ils l'irritèrent dans la solitude!
78:41 Ils ne cessèrent de tenter Dieu, Et de provoquer le Saint d'Israël.
78:42 Ils ne se souvinrent pas de sa puissance, Du jour où il les délivra de l'ennemi,
78:43 Des miracles qu'il accomplit en Égypte, Et de ses prodiges dans les campagnes de Tsoan.
78:44 Il changea leurs fleuves en sang, Et ils ne purent en boire les eaux.
78:45 Il envoya contre eux des mouches venimeuses qui les dévorèrent, Et des grenouilles qui les détruisirent.
78:46 Il livra leurs récoltes aux sauterelles, Le produit de leur travail aux sauterelles.
78:47 Il fit périr leurs vignes par la grêle, Et leurs sycomores par la gelée.
78:48 Il abandonna leur bétail à la grêle, Et leurs troupeaux au feu du ciel.
78:49 Il lança contre eux son ardente colère, La fureur, la rage et la détresse, Une troupe de messagers de malheur.
78:50 Il donna libre cours à sa colère, Il ne sauva pas leur âme de la mort, Il livra leur vie à la mortalité;
78:51 Il frappa tous les premiers-nés en Égypte, Les prémices de la force sous les tentes de Cham.
78:52 Il fit partir son peuple comme des brebis, Il les conduisit comme un troupeau dans le désert.
78:53 Il les dirigea sûrement, pour qu'ils fussent sans crainte, Et la mer couvrit leurs ennemis.
78:54 Il les amena vers sa frontière sainte, Vers cette montagne que sa droite a acquise.
78:55 Il chassa devant eux les nations, Leur distribua le pays en héritage, Et fit habiter dans leurs tentes les tribus d'Israël.
78:56 Mais ils tentèrent le Dieu Très Haut et se révoltèrent contre lui, Et ils n'observèrent point ses ordonnances.
78:57 Ils s'éloignèrent et furent infidèles, comme leurs pères, Ils tournèrent, comme un arc trompeur.
78:58 Ils l'irritèrent par leurs hauts lieux, Et ils excitèrent sa jalousie par leurs idoles.
78:59 Dieu entendit, et il fut irrité; Il repoussa fortement Israël.
78:60 Il abandonna la demeure de Silo, La tente où il habitait parmi les hommes;
78:61 Il livra sa gloire à la captivité, Et sa majesté entre les mains de l'ennemi.
78:62 Il mit son peuple à la merci du glaive, Et il s'indigna contre son héritage.
78:63 Le feu dévora ses jeunes hommes, Et ses vierges ne furent pas célébrées;
78:64 Ses sacrificateurs tombèrent par l'épée, Et ses veuves ne pleurèrent pas.
78:65 Le Seigneur s'éveilla comme celui qui a dormi, Comme un héros qu'a subjugué le vin.
78:66 Il frappa ses adversaires en fuite, Il les couvrit d'un opprobre éternel.
78:67 Cependant il rejeta la tente de Joseph, Et il ne choisit point la tribu d'Éphraïm;
78:68 Il préféra la tribu de Juda, La montagne de Sion qu'il aimait.
78:69 Et il bâtit son sanctuaire comme les lieux élevés, Comme la terre qu'il a fondée pour toujours.
78:70 Il choisit David, son serviteur, Et il le tira des bergeries;
78:71 Il le prit derrière les brebis qui allaitent, Pour lui faire paître Jacob, son peuple, Et Israël, son héritage.
78:72 Et David les dirigea avec un coeur intègre, Et les conduisit avec des mains intelligentes.