Скрыть
Псалом 46 
46:1
46:2
46:4
46:5
46:8
46:10
Псалом 47 
47:1
47:5
47:9
47:10
47:12
47:13
47:14
Псалом 48 
48:1
48:2
48:3
48:4
48:6
48:10
48:12
48:14
48:17
48:20
Псалом 49 
49:0
49:6
49:8
49:10
49:11
49:13
49:20
49:22
Псалом 50 
50:1
50:4
50:10
50:11
50:14
Псалом 51 
51:1
51:5
51:6
51:8
Псалом 52 
52:1
52:4
52:5
Псалом 53 
53:1
53:3
53:6
53:7
53:8
Псалом 54 
54:1
54:3
54:5
54:6
54:7
54:8
54:9
54:10
54:12
54:13
54:15
54:16
54:17
54:19
54:21
Церковнославянский (рус)
Въ коне́цъ, о сынѣ́хъ Коре́овыхъ, псало́мъ.
Вси́ язы́цы, восплещи́те рука́ми, воскли́кните Бо́гу гла́сомъ ра́дованiя:
я́ко Госпо́дь Вы́шнiй стра́­шенъ, Ца́рь ве́лiй по все́й земли́:
покори́ лю́ди на́мъ и язы́ки подъ но́ги на́ша:
избра́ на́мъ достоя́нiя свое́, добро́ту Иа́ковлю, ю́же воз­люби́.
Взы́де Бо́гъ въ воскликнове́нiи, Госпо́дь во гла́сѣ тру́бнѣ.
По́йте Бо́гу на́­шему, по́йте: по́йте Царе́ви на́­шему, по́йте.
Я́ко Ца́рь всея́ земли́ Бо́гъ, по́йте разу́мно.
Воцари́ся Бо́гъ надъ язы́ки: Бо́гъ сѣди́тъ на престо́лѣ святѣ́мъ Сво­е́мъ.
Кня́зи лю́дстiи собра́шася съ Бо́гомъ Авраа́млимъ: я́ко Бо́жiи держа́внiи земли́ зѣло́ воз­несо́шася.
Псало́мъ пѣ́сни сыно́въ Коре́овыхъ, вторы́я суббо́ты.
Ве́лiй Госпо́дь и хва́ленъ зѣло́ во гра́дѣ Бо́га на́­шего, въ горѣ́ святѣ́й Его́,
благокоре́н­нымъ ра́дованiемъ всея́ земли́: го́ры Сiо́нскiя, ре́бра сѣ́верова, гра́дъ Царя́ вели́каго.
Бо́гъ въ тя́жестѣхъ {во хра́мѣхъ} его́ зна́емь е́сть, егда́ заступа́етъ и́.
Я́ко се́, ца́рiе зе́мстiи собра́шася, снидо́шася вку́пѣ:
ті́и ви́дѣв­ше та́ко, удиви́шася, смято́шася, подвиго́шася:
тре́петъ прiя́тъ я́ та́мо, болѣ́зни я́ко ражда́ющiя.
Ду́хомъ бу́рнымъ сокруши́ши корабли́ Ѳарси́йскiя.
Я́коже слы́шахомъ, та́ко и ви́дѣхомъ во гра́дѣ Го́спода си́лъ, во гра́дѣ Бо́га на́­шего: Бо́гъ основа́ и въ вѣ́къ.
Прiя́хомъ, Бо́же, ми́лость Твою́ посредѣ́ люді́й Тво­и́хъ.
По и́мени Тво­ему́, Бо́же, та́ко и хвала́ Твоя́ на конца́хъ земли́: пра́вды испо́лнь десни́ца Твоя́.
Да воз­весели́т­ся гора́ Сiо́нская, и да воз­ра́дуют­ся дще́ри Иуде́йскiя, суде́бъ ра́ди Тво­и́хъ, Го́споди.
Обыди́те Сiо́нъ и обыми́те его́, повѣ́дите въ столпѣ́хъ его́:
положи́те сердца́ ва́ша въ си́лу его́, и раздѣли́те до́мы его́, я́ко да повѣ́сте въ ро́дѣ инѣ́мъ.
Я́ко То́й е́сть Бо́гъ на́шъ во вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка: То́й упасе́тъ на́съ во вѣ́ки.
Въ коне́цъ, сыно́мъ Коре́овымъ, псало́мъ.
Услы́шите сiя́, вси́ язы́цы, внуши́те, вси́ живу́щiи по вселе́н­нѣй,
земноро́днiи же и сы́нове человѣ́честiи, вку́пѣ бога́тъ и убо́гъ.
Уста́ моя́ воз­глаго́лютъ прему́дрость, и по­уче́нiе се́рдца мо­его́ ра́зумъ.
Приклоню́ въ при́тчу у́хо мое́, от­ве́рзу во псалти́ри гана́нiе мое́.
Вску́ю бою́ся въ де́нь лю́тъ? Беззако́нiе пяты́ мо­ея́ обы́детъ мя́.
Надѣ́ющiися на си́лу свою́ и о мно́же­ст­вѣ бога́т­ст­ва сво­его́ хва́лящiися:
бра́тъ не изба́витъ, изба́витъ ли человѣ́къ? Не да́стъ Бо́гу измѣ́ны за ся́,
и цѣ́ну избавле́нiя души́ сво­ея́: и утруди́ся въ вѣ́къ,
и жи́въ бу́детъ до конца́, не у́зритъ па́губы.
Егда́ уви́дитъ прему́дрыя умира́ющыя, вку́пѣ безу́менъ и несмы́сленъ поги́бнутъ, и оста́вятъ чужди́мъ бога́т­ст­во свое́.
И гро́би и́хъ жили́ща и́хъ во вѣ́къ, селе́нiя и́хъ въ ро́дъ и ро́дъ, нареко́ша имена́ своя́ на земля́хъ.
И человѣ́къ въ че́сти сы́й не разумѣ́, при­­ложи́ся ското́мъ несмы́слен­нымъ и уподо́бися и́мъ.
Се́й пу́ть и́хъ собла́знъ и́мъ, и по си́хъ во устѣ́хъ сво­и́хъ благоволя́тъ.
Я́ко о́вцы во а́дѣ положе́ни су́ть, сме́рть упасе́тъ я́: и облада́ютъ и́ми пра́вiи зау́тра, и по́мощь и́хъ обетша́етъ во а́дѣ: от­ сла́вы сво­ея́ изринове́ни бы́ша.
Оба́че Бо́гъ изба́витъ ду́шу мою́ изъ руки́ а́довы, егда́ прiе́млетъ мя́.
Не убо́йся, егда́ разбогатѣ́етъ человѣ́къ, или́ егда́ умно́жит­ся сла́ва до́му его́:
я́ко внегда́ умре́ти ему́, не во́зметъ вся́, ниже́ сни́детъ съ ни́мъ сла́ва его́.
Я́ко душа́ его́ въ животѣ́ его́ благослови́т­ся, исповѣ́ст­ся тебѣ́, егда́ благосотвори́ши ему́.
Вни́детъ да́же до ро́да оте́цъ сво­и́хъ, да́же до вѣ́ка не у́зритъ свѣ́та.
И человѣ́къ въ че́сти сы́й не разумѣ́, при­­ложи́ся ското́мъ несмы́слен­нымъ и уподо́бися и́мъ.
Псало́мъ Аса́фу.
Бо́гъ Бого́въ Госпо́дь глаго́ла, и при­­зва́ зе́млю от­ восто́къ со́лнца до за́падъ.
От Сiо́на благолѣ́пiе красоты́ Его́:
Бо́гъ я́вѣ прiи́детъ, Бо́гъ на́шъ, и не премолчи́тъ: о́гнь предъ Ни́мъ воз­гори́т­ся, и о́крестъ Его́ бу́ря зѣ́лна.
Призове́тъ не́бо свы́ше, и зе́млю, разсуди́ти лю́ди Своя́.
Собери́те Ему́ преподо́бныя Его́, завѣща́ющыя завѣ́тъ Его́ о же́ртвахъ.
И воз­вѣстя́тъ небеса́ пра́вду Его́: я́ко Бо́гъ судiя́ е́сть.
Услы́шите, лю́дiе Мо­и́, и воз­глаго́лю ва́мъ, Изра́илю, и засвидѣ́тел­ст­вую тебѣ́: Бо́гъ, Бо́гъ тво́й е́смь А́зъ.
Не о же́ртвахъ тво­и́хъ обличу́ тя́, всесожже́нiя же твоя́ предо Мно́ю су́ть вы́ну:
не прiиму́ от­ до́му тво­его́ телце́въ, ниже́ от­ ста́дъ тво­и́хъ козло́въ.
Я́ко Мо­и́ су́ть вси́ звѣ́рiе дубра́внiи, ско́ти въ гора́хъ и воло́ве:
позна́хъ вся́ пти́цы небе́сныя, и красота́ се́лная со Мно́ю е́сть.
А́ще вза́лчу, не реку́ тебѣ́: Моя́ бо е́сть вселе́н­ная и исполне́нiе ея́.
Еда́ я́мъ мяса́ ю́нча? Или́ кро́вь козло́въ пiю́?
Пожри́ Богови же́ртву хвалы́ и воз­да́ждь Вы́шнему моли́твы твоя́:
и при­­зови́ Мя въ де́нь ско́рби тво­ея́, и изму́ тя, и просла́виши Мя́.
Грѣ́шнику же рече́ Бо́гъ: вску́ю ты́ повѣ́даеши оправда́нiя Моя́ и воспрiе́млеши завѣ́тъ Мо́й усты́ тво­и́ми?
Ты́ же воз­ненави́дѣлъ еси́ наказа́нiе и от­ве́рглъ еси́ словеса́ Моя́ вспя́ть.
А́ще ви́дѣлъ еси́ та́тя, те́клъ еси́ съ ни́мъ, и съ прелюбо­дѣ́емъ уча́стiе твое́ полага́лъ еси́:
уста́ твоя́ умно́жиша зло́бу, и язы́къ тво́й сплета́­ше льще́нiя:
сѣдя́ на бра́та тво­его́ клевета́лъ еси́ и на сы́на ма́тере тво­ея́ полага́лъ еси́ собла́знъ.
Сiя́ сотвори́лъ еси́, и умолча́хъ, воз­непщева́лъ еси́ беззако́нiе, я́ко бу́ду тебѣ́ подо́бенъ: обличу́ тя и предста́влю предъ лице́мъ тво­и́мъ грѣхи́ твоя́.
Разумѣ́йте у́бо сiя́, забыва́ющiи Бо́га, да не когда́ похи́титъ, и не бу́детъ избавля́яй.
Же́ртва хвалы́ просла́витъ Мя́, и та́мо пу́ть, и́мже явлю́ ему́ спасе́нiе Мое́.
Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду, 
– внегда́ вни́ти къ нему́ Наѳа́ну проро́ку,
2егда́ вни́де къ Вирсаві́и женѣ́ Урі́евѣ.
Поми́луй мя́, Бо́же, по вели́цѣй ми́лости Тво­е́й, и по мно́же­ст­ву щедро́тъ Тво­и́хъ очи́сти беззако́нiе мое́.
Наипа́че омы́й мя́ от­ беззако́нiя мо­его́ и от­ грѣха́ мо­его́ очи́сти мя́:
я́ко беззако́нiе мое́ а́зъ зна́ю, и грѣ́хъ мо́й предо мно́ю е́сть вы́ну.
Тебѣ́ еди́ному согрѣши́хъ и лука́вое предъ Тобо́ю сотвори́хъ: я́ко да оправди́шися во словесѣ́хъ Тво­и́хъ и побѣди́ши, внегда́ суди́ти Ти́.
Се́ бо, въ беззако́нiихъ зача́тъ е́смь, и во грѣсѣ́хъ роди́ мя ма́ти моя́.
Се́ бо, и́стину воз­люби́лъ еси́, безвѣ́стная и та́йная прему́дрости Тво­ея́ яви́лъ ми́ еси́.
Окропи́ши мя́ иссо́помъ, и очи́щуся: омы́еши мя́, и па́че снѣ́га убѣлю́ся.
Слу́ху мо­ему́ да́си ра́дость и весе́лiе: воз­ра́дуют­ся ко́сти смире́н­ныя.
Отврати́ лице́ Твое́ от­ грѣ́хъ мо­и́хъ и вся́ беззако́нiя моя́ очи́сти.
Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ́, Бо́же, и ду́хъ пра́въ обнови́ во утро́бѣ мо­е́й.
Не от­ве́ржи мене́ от­ лица́ Тво­его́ и Ду́ха Тво­его́ Свята́го не от­ими́ от­ мене́.
Возда́ждь ми́ ра́дость спасе́нiя Тво­его́ и Ду́хомъ Влады́чнимъ утверди́ мя.
Научу́ беззако́н­ныя путе́мъ Тво­и́мъ, и нечести́вiи къ Тебѣ́ обратя́т­ся.
Изба́ви мя́ от­ крове́й, Бо́же, Бо́же спасе́нiя мо­его́: воз­ра́дует­ся язы́къ мо́й пра́вдѣ Тво­е́й.
Го́споди, устнѣ́ мо­и́ от­ве́рзеши, и уста́ моя́ воз­вѣстя́тъ хвалу́ Твою́.
Я́ко а́ще бы восхотѣ́лъ еси́ же́ртвы, да́лъ бы́хъ у́бо: всесожже́нiя не благоволи́ши.
Же́ртва Бо́гу ду́хъ сокруше́нъ: се́рдце сокруше́н­но и смире́н­но Бо́гъ не уничижи́тъ.
Ублажи́, Го́споди, благоволе́нiемъ Тво­и́мъ Сiо́на, и да сози́ждут­ся стѣ́ны Иерусали́мскiя:
тогда́ благоволи́ши же́ртву пра́вды, воз­ноше́нiе и всесожега́емая: тогда́ воз­ложа́тъ на олта́рь Тво́й телцы́.
Въ коне́цъ, ра́зума Дави́ду,
внегда́ прiити́ Дои́ку Идуме́йску, и воз­вѣсти́ти Сау́лу, и рещи́ ему́: прiи́де Дави́дъ въ до́мъ Авимеле́ховъ.
Что́ хва́лишися во зло́бѣ, си́льне? Беззако́нiе ве́сь де́нь,
непра́вду умы́сли язы́къ тво́й: я́ко бри́тву изощре́ну сотвори́лъ еси́ ле́сть.
Возлюби́лъ еси́ зло́бу па́че благосты́ни, непра́вду не́же глаго́лати пра́вду:
воз­люби́лъ еси́ вся́ глаго́лы пото́пныя, язы́къ льсти́въ.
Сего́ ра́ди Бо́гъ разруши́тъ тя́ до конца́: восто́ргнетъ тя́, и пресели́тъ тя́ от­ селе́нiя тво­его́ и ко́рень тво́й от­ земли́ живы́хъ.
У́зрятъ пра́веднiи и убоя́т­ся, и о не́мъ воз­смѣю́т­ся и реку́тъ:
се́, человѣ́къ, и́же не положи́ Бо́га помо́щника себѣ́, но упова́ на мно́же­с­т­во бога́т­ст­ва сво­его́, и воз­мо́же суето́ю сво­е́ю.
А́зъ же я́ко ма́слина плодови́та въ дому́ Бо́жiи: упова́хъ на ми́лость Бо́жiю во вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка.
Исповѣ́мся Тебѣ́ въ вѣ́къ, я́ко сотвори́лъ еси́: и терплю́ и́мя Твое́, я́ко благо предъ преподо́бными Тво­и́ми.
Въ коне́цъ, о Маеле́ѳѣ, ра́зума Дави́ду.
Рече́ безу́менъ въ се́рдцы сво­е́мъ: нѣ́сть Бо́гъ. Растлѣ́ша и омерзи́шася въ беззако́нiихъ, нѣ́сть творя́й благо́е.
Бо́гъ съ небесе́ при­­ни́че на сы́ны человѣ́ческiя, ви́дѣти, а́ще е́сть разумѣва́яй или́ взыска́яй Бо́га.
Вси́ уклони́шася, вку́пѣ непотре́бни бы́ша: нѣ́сть творя́й благо́е, нѣ́сть до еди́наго.
Ни ли́ уразумѣ́ютъ вси́ дѣ́ла­ю­щiи беззако́нiе, снѣда́ющiи лю́ди моя́ въ снѣ́дь хлѣ́ба? Го́спода не при­­зва́ша.
Та́мо устраши́шася стра́ха, идѣ́же не бѣ́ стра́хъ: я́ко Бо́гъ разсы́па ко́сти человѣко­уго́дниковъ: постыдѣ́шася, я́ко Бо́гъ уничижи́ и́хъ.
Кто́ да́стъ от­ Сiо́на спасе́нiе Изра́илево? Внегда́ воз­врати́тъ Бо́гъ плѣне́нiе люді́й Сво­и́хъ, воз­ра́дует­ся Иа́ковъ и воз­весели́т­ся Изра́иль.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ ра́зума Дави́ду,
внегда́ прiити́ Зифе́емъ и рещи́ Сау́лови: не се́ ли, Дави́дъ скры́ся въ на́съ?
Бо́же, во и́мя Твое́ спаси́ мя и въ си́лѣ Тво­е́й суди́ ми.
Бо́же, услы́ши моли́тву мою́, внуши́ глаго́лы у́стъ мо­и́хъ:
я́ко чу́ждiи воста́ша на мя́, и крѣ́пцыи взыска́ша ду́шу мою́, и не предложи́ша Бо́га предъ собо́ю.
Се́ бо, Бо́гъ помога́етъ ми́, и Госпо́дь засту́пникъ души́ мо­е́й:
от­врати́тъ зла́я враго́мъ мо­и́мъ: и́стиною Тво­е́ю потреби́ и́хъ.
Во́лею пожру́ Тебѣ́, исповѣ́мся и́мени Тво­ему́, Го́споди, я́ко благо:
я́ко от­ вся́кiя печа́ли изба́вилъ мя́ еси́, и на враги́ моя́ воз­зрѣ́ о́ко мое́.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ ра́зума, Аса́фу, псало́мъ.
Внуши́, Бо́же, моли́тву мою́ и не пре́зри моле́нiя мо­его́:
вонми́ ми и услы́ши мя́: воз­скорбѣ́хъ печа́лiю мо­е́ю {во искуше́нiи мо­е́мъ}, и смято́хся
от­ гла́са вра́жiя и от­ стуже́нiя грѣ́шнича: я́ко уклони́ша на мя́ беззако́нiе и во гнѣ́вѣ враждова́ху ми́.
Се́рдце мое́ смяте́ся во мнѣ́, и боя́знь сме́рти нападе́ на мя́:
стра́хъ и тре́петъ прiи́де на мя́, и покры́ мя тма́.
И рѣ́хъ: кто́ да́стъ ми́ крилѣ́ я́ко голуби́нѣ? И полещу́, и почі́ю.
Се́, удали́хся бѣ́гая и водвори́хся въ пусты́ни.
Ча́яхъ Бо́га спаса́ющаго мя́ от­ малоду́шiя и от­ бу́ри.
Потопи́, Го́споди, и раздѣли́ язы́ки и́хъ: я́ко ви́дѣхъ беззако́нiе и прерѣка́нiе во гра́дѣ.
Дне́мъ и но́щiю обы́детъ и́ по стѣна́мъ его́: беззако́нiе и тру́дъ посредѣ́ его́, и непра́вда:
и не оскудѣ́ от­ сто́гнъ его́ ли́хва и ле́сть.
Я́ко а́ще бы вра́гъ поноси́лъ ми́, претерпѣ́лъ бы́хъ у́бо: и а́ще бы ненави́дяй мя́ на мя́ велерѣ́чевалъ, укры́лбыхся от­ него́.
Ты́ же, человѣ́че равноду́шне, влады́ко мо́й и зна́емый мо́й,
и́же ку́пно наслажда́л­ся еси́ со мно́ю бра́­шенъ: въ дому́ Бо́жiи ходи́хомъ единомышле́нiемъ.
Да прiи́детъ же сме́рть на ня́, и да сни́дутъ во а́дъ жи́ви: я́ко лука́в­ст­во въ жили́щихъ и́хъ, посредѣ́ и́хъ.
А́зъ къ Бо́гу воз­зва́хъ, и Госпо́дь услы́ша мя́.
Ве́черъ и зау́тра и полу́дне повѣ́мъ и воз­вѣщу́, и услы́шитъ гла́съ мо́й.
Изба́витъ ми́ромъ ду́шу мою́ от­ при­­ближа́ющихся мнѣ́: я́ко во мно́зѣ бя́ху со мно́ю.
Услы́шитъ Бо́гъ, и смири́тъ я́ сы́й пре́жде вѣ́къ: нѣ́сть бо и́мъ измѣне́нiя, я́ко не убоя́шася Бо́га.
Простре́ ру́ку свою́ на воз­дая́нiе: оскверни́ша завѣ́тъ Его́.
Раздѣли́шася от­ гнѣ́ва лица́ Его́, и при­­бли́жишася сердца́ и́хъ: умя́кнуша словеса́ и́хъ па́че еле́а, и та́ су́ть стрѣ́лы.
Возве́рзи на Го́спода печа́ль твою́, и То́й тя́ препита́етъ: не да́стъ въ вѣ́къ молвы́ пра́веднику.
Ты́ же, Бо́же, низведе́ши и́хъ въ студене́цъ истлѣ́нiя: му́жiе крове́й и льсти́ не преполовя́тъ дні́й сво­и́хъ. А́зъ же, Го́споди, упова́ю на Тя́.
Греческий [Greek (Koine)]
εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ τῶν υἱῶν Κορε ψαλμός
πάν­τα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας ἀλαλάξατε τῷ θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως
ὅτι κύριος ὕψιστος φοβερός βασιλεὺς μέγας ἐπι­̀ πᾶσαν τὴν γῆν
ὑπέταξεν λαοὺς ἡμῖν καὶ ἔθνη ὑπὸ τοὺς πόδας ἡμῶν
ἐξελέξατο ἡμῖν τὴν κληρο­νο­μίαν αὐτοῦ τὴν καλλονὴν Ιακωβ ἣν ἠγάπησεν (δια­́ψαλμα)
ἀνέβη ὁ θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος
ψάλατε τῷ θεῷ ἡμῶν ψάλατε ψάλατε τῷ βασιλεῖ ἡμῶν ψάλατε
ὅτι βασιλεὺς πάσης τῆς γῆς ὁ θεός ψάλατε συν­ετῶς
ἐβασίλευσεν ὁ θεὸς ἐπι­̀ τὰ ἔθνη ὁ θεὸς κάθηται ἐπι­̀ θρόνου ἁγίου αὐτοῦ
ἄρχον­τες λαῶν συν­ήχθησαν μετὰ τοῦ θεοῦ Αβρααμ ὅτι τοῦ θεοῦ οἱ κραταιοὶ τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν
ψαλμὸς ᾠδῆς τοῖς υἱοῖς Κορε δευτέρᾳ σαββάτου
μέγας κύριος καὶ αἰνετὸς σφόδρα ἐν πόλει τοῦ θεοῦ ἡμῶν ὄρει ἁγίῳ αὐτοῦ
εὖ ῥιζῶν ἀγαλλιάματι πάσης τῆς γῆς ὄρη Σιων τὰ πλευρὰ τοῦ βορρᾶ ἡ πόλις τοῦ βασιλέως τοῦ μεγά­λου
ὁ θεὸς ἐν ταῖς βάρεσιν αὐτῆς γινώσκεται ὅταν ἀν­τιλαμβάνηται αὐτῆς
ὅτι ἰδοὺ οἱ βασιλεῖς συν­ήχθησαν ἤλθοσαν ἐπι­̀ τὸ αὐτό
αὐτοὶ ἰδόν­τες οὕτως ἐθαύμασαν ἐταράχθησαν ἐσαλεύ­θησαν
τρόμος ἐπελάβετο αὐτῶν ἐκεῖ ὠδῖνες ὡς τικτούσης
ἐν πνεύ­ματι βιαίῳ συν­τρίψεις πλοῖα Θαρσις
καθάπερ ἠκούσαμεν οὕτως εἴδομεν ἐν πόλει κυρίου τῶν δυνάμεων ἐν πόλει τοῦ θεοῦ ἡμῶν ὁ θεὸς ἐθεμελίωσεν αὐτὴν εἰς τὸν αἰῶνα (δια­́ψαλμα)
ὑπελάβομεν ὁ θεός τὸ ἔλεός σου ἐν μέσῳ τοῦ ναοῦ σου
κατα­̀ τὸ ὄνομά σου ὁ θεός οὕτως καὶ ἡ αἴνεσίς σου ἐπι­̀ τὰ πέρατα τῆς γῆς δικαιοσύνης πλή­ρης ἡ δεξιά σου
εὐφρανθήτω τὸ ὄρος Σιων ἀγαλλιάσθωσαν αἱ θυγατέρες τῆς Ιουδαίας ἕνεκεν τῶν κριμάτων σου κύριε
κυκλώσατε Σιων καὶ περιλάβετε αὐτήν διηγήσασθε ἐν τοῖς πύργοις αὐτῆς
θέσθε τὰς καρδίας ὑμῶν εἰς τὴν δύναμιν αὐτῆς καὶ κατα­διέλεσθε τὰς βάρεις αὐτῆς ὅπως ἂν διηγήσησθε εἰς γενεὰν ἑτέραν
ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ θεὸς ὁ θεὸς ἡμῶν εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος αὐτὸς ποιμανεῖ ἡμᾶς εἰς τοὺς αἰῶνας
εἰς τὸ τέλος τοῖς υἱοῖς Κορε ψαλμός
ἀκούσατε ταῦτα πάν­τα τὰ ἔθνη ἐνωτίσασθε πάν­τες οἱ κατοικοῦν­τες τὴν οἰκουμένην
οἵ τε γηγενεῖς καὶ οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐπι­̀ τὸ αὐτὸ πλούσιος καὶ πένης
τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν
κλινῶ εἰς παρα­βολὴν τὸ οὖς μου ἀνοίξω ἐν ψαλτηρίῳ τὸ προ­́βλημά μου
ἵνα τί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με
οἱ πεποιθότες ἐπι­̀ τῇ δυνάμει αὐτῶν καὶ ἐπι­̀ τῷ πλή­θει τοῦ πλούτου αὐτῶν καυχώμενοι
ἀδελφὸς οὐ λυτροῦται λυτρώ­σε­ται ἄνθρωπος οὐ δώσει τῷ θεῷ ἐξίλασμα αὐτοῦ
καὶ τὴν τιμὴν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ
καὶ ἐκόπασεν εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ζή­σε­ται εἰς τέλος ὅτι οὐκ ὄψ­σε­ται κατα­φθοράν ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀπο­θνῄσκον­τας
ἐπι­̀ τὸ αὐτὸ ἄφρων καὶ ἄνους ἀπο­λοῦν­ται καὶ κατα­λείψουσιν ἀλλοτρίοις τὸν πλοῦτον αὐτῶν
καὶ οἱ τάφοι αὐτῶν οἰκίαι αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα σκηνώματα αὐτῶν εἰς γενεὰν καὶ γενεάν ἐπεκαλέσαν­το τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐπι­̀ τῶν γαιῶν αὐτῶν
καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συν­ῆκεν παρα­συν­εβλήθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς
αὕτη ἡ ὁδὸς αὐτῶν σκάνδαλον αὐτοῖς καὶ μετὰ ταῦτα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν εὐδοκήσουσιν (δια­́ψαλμα)
ὡς προ­́βατα ἐν ᾅδῃ ἔθεν­το θάνα­τος ποιμαίνει αὐτούς καὶ κατα­κυριεύ­σουσιν αὐτῶν οἱ εὐθεῖς τὸ πρωί καὶ ἡ βοήθεια αὐτῶν παλαιωθή­σε­ται ἐν τῷ ᾅδῃ ἐκ τῆς δόξης αὐτῶν
πλη­̀ν ὁ θεὸς λυτρώ­σε­ται τὴν ψυχήν μου ἐκ χειρὸς ᾅδου ὅταν λαμβάνῃ με (δια­́ψαλμα)
μὴ φοβοῦ ὅταν πλουτήσῃ ἄνθρωπος καὶ ὅταν πλη­θυνθῇ ἡ δόξα τοῦ οἴκου αὐτοῦ
ὅτι οὐκ ἐν τῷ ἀπο­θνῄσκειν αὐτὸν λήμψ­σε­ται τὰ πάν­τα οὐδὲ συγκατα­βή­σε­ται αὐτῷ ἡ δόξα αὐτοῦ
ὅτι ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ εὐλογηθή­σε­ται ἐξομολογή­σε­ταί σοι ὅταν ἀγαθύνῃς αὐτῷ
εἰσελεύ­­σε­ται ἕως γενεᾶς πατέρων αὐτοῦ ἕως αἰῶνος οὐκ ὄψ­σε­ται φῶς
ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συν­ῆκεν παρα­συν­εβλήθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς
ψαλμὸς τῷ Ασαφ
θεὸς θεῶν κύριος ἐλάλησεν καὶ ἐκάλεσεν τὴν γῆν ἀπο­̀ ἀνατολῶν ἡλίου καὶ μέχρι δυσμῶν
ἐκ Σιων ἡ εὐπρέπεια τῆς ὡραιότητος αὐτοῦ ὁ θεὸς ἐμφανῶς ἥξει
ὁ θεὸς ἡμῶν καὶ οὐ παρα­σιωπή­σε­ται πῦρ ἐναν­τίον αὐτοῦ καυθή­σε­ται καὶ κύκλῳ αὐτοῦ κατα­ιγὶς σφόδρα
προ­σκαλέ­σε­ται τὸν οὐρανὸν ἄνω καὶ τὴν γῆν δια­κρῖναι τὸν λαὸν αὐτοῦ
συν­αγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ τοὺς δια­τιθε­μέ­νους τὴν δια­θήκην αὐτοῦ ἐπι­̀ θυσίαις
καὶ ἀναγγελοῦσιν οἱ οὐρανοὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ ὅτι ὁ θεὸς κριτής ἐστιν (δια­́ψαλμα)
ἄκουσον λαός μου καὶ λαλήσω σοι Ισραηλ καὶ δια­μαρτύρομαί σοι ὁ θεὸς ὁ θεός σού εἰμι ἐγώ
οὐκ ἐπι­̀ ταῖς θυσίαις σου ἐλέγξω σε τὰ δὲ ὁλοκαυτώματά σου ἐνώπιόν μού ἐστιν δια­̀ παν­τός
οὐ δέξομαι ἐκ τοῦ οἴκου σου μόσχους οὐδὲ ἐκ τῶν ποιμνίων σου χιμάρους
ὅτι ἐμά ἐστιν πάν­τα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ κτήνη ἐν τοῖς ὄρεσιν καὶ βόες
ἔγνωκα πάν­τα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡραιότης ἀγροῦ μετ᾿ ἐμοῦ ἐστιν
ἐὰν πεινάσω οὐ μή σοι εἴπω ἐμὴ γάρ ἐστιν ἡ οἰκουμένη καὶ τὸ πλή­ρωμα αὐτῆς
μὴ φάγομαι κρέα ταύρων ἢ αἷμα τράγων πίομαι
θῦσον τῷ θεῷ θυσίαν αἰνέσεως καὶ ἀπό­δος τῷ ὑψίστῳ τὰς εὐχάς σου
καὶ ἐπι­κάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ ἐξελοῦμαί σε καὶ δοξάσεις με (δια­́ψαλμα)
τῷ δὲ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ θεός ἵνα τί σὺ διηγῇ τὰ δικαιώματά μου καὶ ἀναλαμβάνεις τὴν δια­θήκην μου δια­̀ στόματός σου
σὺ δὲ ἐμίσησας παιδείαν καὶ ἐξέβαλες τοὺς λόγους μου εἰς τὰ ὀπίσω
εἰ ἐθεώρεις κλέπτην συν­έτρεχες αὐτῷ καὶ μετὰ μοιχῶν τὴν μερίδα σου ἐτίθεις
τὸ στόμα σου ἐπλεόνασεν κακίαν καὶ ἡ γλῶσ­σά σου περιέπλεκεν δολιότητα
καθή­με­νος κατα­̀ τοῦ ἀδελφοῦ σου κατελάλεις καὶ κατα­̀ τοῦ υἱοῦ τῆς μητρός σου ἐτίθεις σκάνδαλον
ταῦτα ἐποίησας καὶ ἐσίγησα ὑπέλαβες ἀνομίαν ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοι­ος ἐλέγξω σε καὶ παρα­στήσω κατα­̀ προ­́σωπόν σου
σύνετε δὴ ταῦτα οἱ ἐπι­λανθανόμενοι τοῦ θεοῦ μήποτε ἁρπάσῃ καὶ μὴ ᾖ ὁ ῥυό­με­νος
θυσία αἰνέσεως δοξάσει με καὶ ἐκεῖ ὁδός ᾗ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριον τοῦ θεοῦ
εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
ἐν τῷ ἐλθεῖν προ­̀ς αὐτὸν Ναθαν τὸν προ­φήτην ἡνίκα εἰσῆλθεν προ­̀ς Βηρσαβεε
ἐλέησόν με ὁ θεός κατα­̀ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατα­̀ τὸ πλῆ­θος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου
ἐπι­̀ πλεῖον πλῦνόν με ἀπο­̀ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπο­̀ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με
ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστιν δια­̀ παν­τός
σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε
ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συν­ελήμφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσ­σησέν με ἡ μήτηρ μου
ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι
ῥαν­τιεῖς με ὑσ­σώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι
ἀκουτιεῖς με ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσον­ται ὀστᾶ τεταπεινωμένα
ἀπό­στρεψον τὸ προ­́σωπόν σου ἀπο­̀ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον
καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ θεός καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου
μὴ ἀπο­ρρίψῃς με ἀπο­̀ τοῦ προ­σώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιόν σου μὴ ἀν­τανέλῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ
ἀπό­δος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύ­ματι ἡγεμονικῷ στήρισόν με
διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπι­̀ σὲ ἐπι­στρέψουσιν
ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ θεὸς ὁ θεὸς τῆς σωτηρίας μου ἀγαλλιά­σε­ται ἡ γλῶσ­σά μου τὴν δικαιοσύνην σου
κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου
ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν ἔδωκα ἄν ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις
θυσία τῷ θεῷ πνεῦμα συν­τετριμμένον καρδίαν συν­τετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ θεὸς οὐκ ἐξουθενώσει
ἀγάθυνον κύριε ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιων καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ιερουσαλημ
τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα τότε ἀνοίσουσιν ἐπι­̀ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους
εἰς τὸ τέλος συν­έσεως τῷ Δαυιδ
ἐν τῷ ἐλθεῖν Δωηκ τὸν Ιδουμαῖον καὶ ἀναγγεῖλαι τῷ Σαουλ καὶ εἰπεῖν αὐτῷ ἦλθεν Δαυιδ εἰς τὸν οἶκον Αβιμελεχ
τί ἐγκαυχᾷ ἐν κακίᾳ ὁ δυνατός ἀνομίαν ὅλην τὴν ἡμέραν
ἀδικίαν ἐλογίσατο ἡ γλῶσ­σά σου ὡσεὶ ξυρὸν ἠκονημένον ἐποίησας δόλον
ἠγάπησας κακίαν ὑπὲρ ἀγαθωσύνην ἀδικίαν ὑπὲρ τὸ λαλῆσαι δικαιοσύνην (δια­́ψαλμα)
ἠγάπησας πάν­τα τὰ ῥήματα κατα­πον­τισμοῦ γλῶσ­σαν δολίαν
δια­̀ τοῦτο ὁ θεὸς καθελεῖ σε εἰς τέλος ἐκτίλαι σε καὶ μεταναστεύ­σαι σε ἀπο­̀ σκηνώμα­τος καὶ τὸ ῥίζωμά σου ἐκ γῆς ζών­των (δια­́ψαλμα)
καὶ ὄψον­ται δίκαιοι καὶ φοβηθήσον­ται καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν γελάσον­ται καὶ ἐροῦσιν
ἰδοὺ ἄνθρωπος ὃς οὐκ ἔθετο τὸν θεὸν βοηθὸν αὐτοῦ ἀλλ᾿ ἐπήλπισεν ἐπι­̀ τὸ πλῆ­θος τοῦ πλούτου αὐτοῦ καὶ ἐδυναμώθη ἐπι­̀ τῇ ματαιότητι αὐτοῦ
ἐγὼ δὲ ὡσεὶ ἐλαία κατα­́καρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ θεοῦ ἤλπισα ἐπι­̀ τὸ ἔλεος τοῦ θεοῦ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος
ἐξομολογήσομαί σοι εἰς τὸν αἰῶνα ὅτι ἐποίησας καὶ ὑπομενῶ τὸ ὄνομά σου ὅτι χρηστὸν ἐναν­τίον τῶν ὁσίων σου
εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ μαελεθ συν­έσεως τῷ Δαυιδ
εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστιν θεός διεφθάρησαν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἀνομίαις οὐκ ἔστιν ποιῶν ἀγαθόν
ὁ θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπι­̀ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστιν συνίων ἢ ἐκζητῶν τὸν θεόν
πάν­τες ἐξέκλιναν ἅμα ἠχρεώθησαν οὐκ ἔστιν ποιῶν ἀγαθόν οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός
οὐχὶ γνώσον­ται πάν­τες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν οἱ ἔσθον­τες τὸν λαόν μου βρώσει ἄρτου τὸν θεὸν οὐκ ἐπεκαλέσαν­το
ἐκεῖ φοβηθήσον­ται φόβον οὗ οὐκ ἦν φόβος ὅτι ὁ θεὸς διεσκόρπισεν ὀστᾶ ἀνθρωπαρέσκων κατῃσχύνθησαν ὅτι ὁ θεὸς ἐξουδένωσεν αὐτούς
τίς δώσει ἐκ Σιων τὸ σωτήριον τοῦ Ισραηλ ἐν τῷ ἐπι­στρέψαι κύριον τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἀγαλλιά­σε­ται Ιακωβ καὶ εὐφρανθή­σε­ται Ισραηλ
εἰς τὸ τέλος ἐν ὕμνοις συν­έσεως τῷ Δαυιδ
ἐν τῷ ἐλθεῖν τοὺς Ζιφαίους καὶ εἰπεῖν τῷ σαουλ οὐκ ἰδοὺ Δαυιδ κέκρυπται παρ᾿ ἡμῖν
ὁ θεός ἐν τῷ ὀνόματί σου σῶσόν με καὶ ἐν τῇ δυνάμει σου κρῖνόν με
ὁ θεός εἰσάκουσον τῆς προ­σευχῆς μου ἐνώτισαι τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου
ὅτι ἀλλότριοι ἐπανέστησαν ἐπ᾿ ἐμέ καὶ κραταιοὶ ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου οὐ προ­έθεν­το τὸν θεὸν ἐνώπιον αὐτῶν (δια­́ψαλμα)
ἰδοὺ γὰρ ὁ θεὸς βοηθεῖ μοι καὶ ὁ κύριος ἀν­τιλήμπτωρ τῆς ψυχῆς μου
ἀπο­στρέψει τὰ κακὰ τοῖς ἐχθροῖς μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου ἐξολέθρευσον αὐτούς
ἑκουσίως θύσω σοι ἐξομολογήσομαι τῷ ὀνόματί σου κύριε ὅτι ἀγαθόν
ὅτι ἐκ πάσης θλίψεως ἐρρύσω με καὶ ἐν τοῖς ἐχθροῖς μου ἐπεῖδεν ὁ ὀφθαλμός μου
εἰς τὸ τέλος ἐν ὕμνοις συν­έσεως τῷ Δαυιδ
ἐνώτισαι ὁ θεός τὴν προ­σευχὴν μου καὶ μὴ ὑπερίδῃς τὴν δέησίν μου
προ­́σχες μοι καὶ εἰσάκουσόν μου ἐλυπήθην ἐν τῇ ἀδολεσχίᾳ μου καὶ ἐταράχθην
ἀπο­̀ φωνῆς ἐχθροῦ καὶ ἀπο­̀ θλίψεως ἁμαρτωλοῦ ὅτι ἐξέκλιναν ἐπ᾿ ἐμὲ ἀνομίαν καὶ ἐν ὀργῇ ἐνεκότουν μοι
ἡ καρδία μου ἐταράχθη ἐν ἐμοί καὶ δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐπ᾿ ἐμέ
φόβος καὶ τρόμος ἦλθεν ἐπ᾿ ἐμέ καὶ ἐκάλυψέν με σκότος
καὶ εἶπα τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ κατα­παύσω
ἰδοὺ ἐμάκρυνα φυγαδεύ­ων καὶ ηὐλίσθην ἐν τῇ ἐρήμῳ (δια­́ψαλμα)
προ­σεδεχόμην τὸν σῴζον­τά με ἀπο­̀ ὀλιγοψυχίας καὶ κατα­ιγίδος
κατα­πόν­τισον κύριε καὶ κατα­δίελε τὰς γλώσ­σας αὐτῶν ὅτι εἶδον ἀνομίαν καὶ ἀν­τιλογίαν ἐν τῇ πόλει
ἡμέρας καὶ νυκτὸς κυκλώσει αὐτὴν ἐπι­̀ τὰ τείχη αὐτῆς ἀνομία καὶ κόπος ἐν μέσῳ αὐτῆς καὶ ἀδικία
καὶ οὐκ ἐξέλιπεν ἐκ τῶν πλατειῶν αὐτῆς τόκος καὶ δόλος
ὅτι εἰ ἐχθρὸς ὠνείδισέν με ὑπήνεγκα ἄν καὶ εἰ ὁ μισῶν με ἐπ᾿ ἐμὲ ἐμεγαλορρημόνησεν ἐκρύβην ἂν ἀπ᾿ αὐτοῦ
σὺ δέ ἄνθρωπε ἰσόψυχε ἡγεμών μου καὶ γνωστέ μου
ὃς ἐπι­̀ τὸ αὐτό μοι ἐγλύκανας ἐδέσματα ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ θεοῦ ἐπορεύ­θημεν ἐν ὁμονοίᾳ
ἐλθέτω θάνα­τος ἐπ᾿ αὐτούς καὶ κατα­βήτωσαν εἰς ᾅδου ζῶν­τες ὅτι πονηρίαι ἐν ταῖς παροικίαις αὐτῶν ἐν μέσῳ αὐτῶν
ἐγὼ δὲ προ­̀ς τὸν θεὸν ἐκέκραξα καὶ ὁ κύριος εἰσήκουσέν μου
ἑσπέρας καὶ πρωὶ καὶ μεσημβρίας διηγήσομαι ἀπαγγελῶ καὶ εἰσακού­σε­ται τῆς φωνῆς μου
λυτρώ­σε­ται ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχήν μου ἀπο­̀ τῶν ἐγγιζόν­των μοι ὅτι ἐν πολλοῖς ἦσαν σὺν ἐμοί
εἰσακού­σε­ται ὁ θεὸς καὶ ταπεινώσει αὐτούς ὁ ὑπάρχων προ­̀ τῶν αἰώνων (δια­́ψαλμα) οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῖς ἀν­τάλλαγμα καὶ οὐκ ἐφοβήθησαν τὸν θεόν
ἐξέτεινεν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐν τῷ ἀπο­διδόναι ἐβεβήλωσαν τὴν δια­θήκην αὐτοῦ
διεμερίσθησαν ἀπο­̀ ὀργῆς τοῦ προ­σώπου αὐτοῦ καὶ ἤγγισεν ἡ καρδία αὐτοῦ ἡπαλύνθησαν οἱ λόγοι αὐτοῦ ὑπὲρ ἔλαιον καὶ αὐτοί εἰσιν βολίδες
ἐπι­́ρριψον ἐπι­̀ κύριον τὴν μέριμνάν σου καὶ αὐτός σε δια­θρέψει οὐ δώσει εἰς τὸν αἰῶνα σάλον τῷ δικαίῳ
σὺ δέ ὁ θεός κατα­́ξεις αὐτοὺς εἰς φρέαρ δια­φθορᾶς ἄνδρες αἱμάτων καὶ δολιότητος οὐ μὴ ἡμισεύ­σωσιν τὰς ἡμέρας αὐτῶν ἐγὼ δὲ ἐλπιῶ ἐπι­̀ σέ κύριε
Еврейский
47:1לַמְנַצֵּחַ לִבְנֵי־קֹרַח מִזְמוֹר׃
47:2כָּל־הָעַמִּים תִּקְעוּ־כָף; הָרִיעוּ לֵאלֹהִים, בְּקוֹל רִנָּה׃
47:3כִּי־יְהוָה עֶלְיוֹן נוֹרָא; מֶלֶךְ גָּדוֹל עַל־כָּל־הָאָרֶץ׃
47:4יַדְבֵּר עַמִּים תַּחְתֵּינוּ; וּלְאֻמִּים, תַּחַת רַגְלֵינוּ׃
47:5יִבְחַר־לָנוּ אֶת־נַחֲלָתֵנוּ; אֶת גְּאוֹן יַעֲקֹב אֲשֶׁר־אָהֵב סֶלָה׃
47:6עָלָה אֱלֹהִים בִּתְרוּעָה; יְהוָֹה, בְּקוֹל שׁוֹפָר׃
47:7זַמְּרוּ אֱלֹהִים זַמֵּרוּ; זַמְּרוּ לְמַלְכֵּנוּ זַמֵּרוּ׃
47:8כִּי מֶלֶךְ כָּל־הָאָרֶץ אֱלֹהִים, זַמְּרוּ מַשְׂכִּיל׃
47:9מָלַךְ אֱלֹהִים עַל־גּוֹיִם; אֱלֹהִים, יָשַׁב עַל־כִּסֵּא קָדְשׁוֹ׃
47:10נְדִיבֵי עַמִּים נֶאֱסָפוּ, עַם אֱלֹהֵי אַבְרָהָם כִּי לֵאלֹהִים מָגִנֵּי־אֶרֶץ, מְאֹד נַעֲלָה׃
48:1שִׁיר מִזְמוֹר לִבְנֵי־קֹרַח׃
48:2גָּדוֹל יְהוָה וּמְהֻלָּל מְאֹד; בְּעִיר אֱלֹהֵינוּ, הַר־קָדְשׁוֹ׃
48:3יְפֵה נוֹף מְשׂוֹשׂ כָּל־הָאָרֶץ הַר־צִיּוֹן יַרְכְּתֵי צָפוֹן; קִרְיַת, מֶלֶךְ רָב׃
48:4אֱלֹהִים בְּאַרְמְנוֹתֶיהָ, נוֹדַע לְמִשְׂגָּב׃
48:5כִּי־הִנֵּה הַמְּלָכִים נוֹעֲדוּ; עָבְרוּ יַחְדָּו׃
48:6הֵמָּה רָאוּ כֵּן תָּמָהוּ; נִבְהֲלוּ נֶחְפָּזוּ׃
48:7רְעָדָה אֲחָזָתַם שָׁם; חִיל, כַּיּוֹלֵדָה׃
48:8בְּרוּחַ קָדִים; תְּשַׁבֵּר, אֳנִיּוֹת תַּרְשִׁישׁ׃
48:9כַּאֲשֶׁר שָׁמַעְנוּ כֵּן רָאִינוּ, בְּעִיר־יְהוָה צְבָאוֹת בְּעִיר אֱלֹהֵינוּ; אֱלֹהִים יְכוֹנְנֶהָ עַד־עוֹלָם סֶלָה׃
48:10דִּמִּינוּ אֱלֹהִים חַסְדֶּךָ; בְּקֶרֶב, הֵיכָלֶךָ׃
48:11כְּשִׁמְךָ אֱלֹהִים, כֵּן תְּהִלָּתְךָ עַל־קַצְוֵי־אֶרֶץ; צֶדֶק, מָלְאָה יְמִינֶךָ׃
48:12יִשְׂמַח הַר־צִיּוֹן, תָּגֵלְנָה בְּנוֹת יְהוּדָה; לְמַעַן, מִשְׁפָּטֶיךָ׃
48:13סֹבּוּ צִיּוֹן וְהַקִּיפוּהָ; סִפְרוּ, מִגְדָּלֶיהָ׃
48:14שִׁיתוּ לִבְּכֶם לְחֵילָה, פַּסְּגוּ אַרְמְנוֹתֶיהָ; לְמַעַן תְּסַפְּרוּ, לְדוֹר אַחֲרוֹן׃
48:15כִּי זֶה אֱלֹהִים אֱלֹהֵינוּ עוֹלָם וָעֶד; הוּא יְנַהֲגֵנוּ עַל־מוּת׃
49:1לַמְנַצֵּחַ לִבְנֵי־קֹרַח מִזְמוֹר׃
49:2שִׁמְעוּ־זֹאת כָּל־הָעַמִּים; הַאֲזִינוּ, כָּל־יֹשְׁבֵי חָלֶד׃
49:3גַּם־בְּנֵי אָדָם גַּם־בְּנֵי־אִישׁ; יַחַד, עָשִׁיר וְאֶבְיוֹן׃
49:4פִּי יְדַבֵּר חָכְמוֹת; וְהָגוּת לִבִּי תְבוּנוֹת׃
49:5אַטֶּה לְמָשָׁל אָזְנִי; אֶפְתַּח בְּכִנּוֹר, חִידָתִי׃
49:6לָמָּה אִירָא בִּימֵי רָע; עֲוֹן עֲקֵבַי יְסוּבֵּנִי׃
49:7הַבֹּטְחִים עַל־חֵילָם; וּבְרֹב עָשְׁרָם, יִתְהַלָּלוּ׃
49:8אָח, לֹא־פָדֹה יִפְדֶּה אִישׁ; לֹא־יִתֵּן לֵאלֹהִים כָּפְרוֹ׃
49:9וְיֵקַר פִּדְיוֹן נַפְשָׁם, וְחָדַל לְעוֹלָם׃
49:10וִיחִי־עוֹד לָנֶצַח; לֹא יִרְאֶה הַשָּׁחַת׃
49:11כִּי יִרְאֶה חֲכָמִים יָמוּתוּ, יַחַד כְּסִיל וָבַעַר יֹאבֵדוּ; וְעָזְבוּ לַאֲחֵרִים חֵילָם׃
49:12קִרְבָּם בָּתֵּימוֹ לְעוֹלָם, מִשְׁכְּנֹתָם לְדֹר וָדֹר; קָרְאוּ בִשְׁמוֹתָם, עֲלֵי אֲדָמוֹת׃
49:13וְאָדָם בִּיקָר בַּל־יָלִין; נִמְשַׁל כַּבְּהֵמוֹת נִדְמוּ׃
49:14זֶה דַרְכָּם כֵּסֶל לָמוֹ; וְאַחֲרֵיהֶם בְּפִיהֶם יִרְצוּ סֶלָה׃
49:15כַּצֹּאן לִשְׁאוֹל שַׁתּוּ מָוֶת יִרְעֵם וַיִּרְדּוּ בָם יְשָׁרִים לַבֹּקֶר, וְצִירָם (וְצוּרָם) לְבַלּוֹת שְׁאוֹל, מִזְּבֻל לוֹ׃
49:16אַךְ־אֱלֹהִים, יִפְדֶּה נַפְשִׁי מִיַּד־שְׁאוֹל; כִּי יִקָּחֵנִי סֶלָה׃
49:17אַל־תִּירָא כִּי־יַעֲשִׁר אִישׁ; כִּי־יִרְבֶּה כְּבוֹד בֵּיתוֹ׃
49:18כִּי לֹא בְמוֹתוֹ יִקַּח הַכֹּל; לֹא־יֵרֵד אַחֲרָיו כְּבוֹדוֹ׃
49:19כִּי־נַפְשׁוֹ בְּחַיָּיו יְבָרֵךְ; וְיוֹדֻךָ, כִּי־תֵיטִיב לָךְ׃
49:20תָּבוֹא עַד־דּוֹר אֲבוֹתָיו; עַד־נֵצַח, לֹא יִרְאוּ־אוֹר׃
49:21אָדָם בִּיקָר וְלֹא יָבִין; נִמְשַׁל כַּבְּהֵמוֹת נִדְמוּ׃
50:1מִזְמוֹר, לְאָסָף אֵל
אֱלֹהִים יְהוָה, דִּבֶּר וַיִּקְרָא־אָרֶץ; מִמִּזְרַח־שֶׁמֶשׁ, עַד־מְבֹאוֹ׃
50:2מִצִּיּוֹן מִכְלַל־יֹפִי, אֱלֹהִים הוֹפִיעַ׃
50:3יָבֹא אֱלֹהֵינוּ, וְאַל־יֶחֱרַשׁ אֵשׁ־לְפָנָיו תֹּאכֵל; וּסְבִיבָיו, נִשְׂעֲרָה מְאֹד׃
50:4יִקְרָא אֶל־הַשָּׁמַיִם מֵעָל; וְאֶל־הָאָרֶץ, לָדִין עַמּוֹ׃
50:5אִסְפוּ־לִי חֲסִידָי; כֹּרְתֵי בְרִיתִי עֲלֵי־זָבַח׃
50:6וַיַּגִּידוּ שָׁמַיִם צִדְקוֹ; כִּי־אֱלֹהִים שֹׁפֵט הוּא סֶלָה׃
50:7שִׁמְעָה עַמִּי וַאֲדַבֵּרָה, יִשְׂרָאֵל וְאָעִידָה בָּךְ; אֱלֹהִים אֱלֹהֶיךָ אָנֹכִי׃
50:8לֹא עַל־זְבָחֶיךָ אוֹכִיחֶךָ; וְעוֹלֹתֶיךָ לְנֶגְדִּי תָמִיד׃
50:9לֹא־אֶקַּח מִבֵּיתְךָ פָר; מִמִּכְלְאֹתֶיךָ, עַתּוּדִים׃
50:10כִּי־לִי כָל־חַיְתוֹ־יָעַר; בְּהֵמוֹת, בְּהַרְרֵי־אָלֶף׃
50:11יָדַעְתִּי כָּל־עוֹף הָרִים; וְזִיז שָׂדַי, עִמָּדִי׃
50:12אִם־אֶרְעַב לֹא־אֹמַר לָךְ; כִּי־לִי תֵבֵל, וּמְלֹאָהּ׃
50:13הַאוֹכַל בְּשַׂר אַבִּירִים; וְדַם עַתּוּדִים אֶשְׁתֶּה׃
50:14זְבַח לֵאלֹהִים תּוֹדָה; וְשַׁלֵּם לְעֶלְיוֹן נְדָרֶיךָ׃
50:15וּקְרָאֵנִי בְּיוֹם צָרָה; אֲחַלֶּצְךָ, וּתְכַבְּדֵנִי׃
50:16וְלָרָשָׁע אָמַר אֱלֹהִים, מַה־לְּךָ לְסַפֵּר חֻקָּי; וַתִּשָּׂא בְרִיתִי עֲלֵי־פִיךָ׃
50:17וְאַתָּה שָׂנֵאתָ מוּסָר; וַתַּשְׁלֵךְ דְּבָרַי אַחֲרֶיךָ׃
50:18אִם־רָאִיתָ גַנָּב וַתִּרֶץ עִמּוֹ; וְעִם מְנָאֲפִים חֶלְקֶךָ׃
50:19פִּיךָ שָׁלַחְתָּ בְרָעָה; וּלְשׁוֹנְךָ, תַּצְמִיד מִרְמָה׃
50:20תֵּשֵׁב בְּאָחִיךָ תְדַבֵּר; בְּבֶן־אִמְּךָ, תִּתֶּן־דֹּפִי׃
50:21אֵלֶּה עָשִׂיתָ וְהֶחֱרַשְׁתִּי, דִּמִּיתָ, הֱיוֹת־אֶהְיֶה כָמוֹךָ; אוֹכִיחֲךָ וְאֶעֶרְכָה לְעֵינֶיךָ׃
50:22בִּינוּ־נָא זֹאת שֹׁכְחֵי אֱלוֹהַּ; פֶּן־אֶטְרֹף, וְאֵין מַצִּיל׃
50:23זֹבֵחַ תּוֹדָה, יְכַבְּדָנְנִי וְשָׂם דֶּרֶךְ; אַרְאֶנּוּ, בְּיֵשַׁע אֱלֹהִים׃
51:1לַמְנַצֵּחַ, מִזְמוֹר לְדָוִד׃
51:2בְּבוֹא־אֵלָיו נָתָן הַנָּבִיא; כַּאֲשֶׁר־בָּא, אֶל־בַּת־שָׁבַע׃
51:3חָנֵּנִי אֱלֹהִים כְּחַסְדֶּךָ; כְּרֹב רַחֲמֶיךָ, מְחֵה פְשָׁעָי׃
51:4הַרְבֵּה (הֶרֶב) כַּבְּסֵנִי מֵעֲוֹנִי; וּמֵחַטָּאתִי טַהֲרֵנִי׃
51:5כִּי־פְשָׁעַי אֲנִי אֵדָע; וְחַטָּאתִי נֶגְדִּי תָמִיד׃
51:6לְךָ לְבַדְּךָ חָטָאתִי וְהָרַע בְּעֵינֶיךָ, עָשִׂיתִי לְמַעַן תִּצְדַּק בְּדָבְרֶךָ, תִּזְכֶּה בְשָׁפְטֶךָ׃
51:7הֵן־בְּעָווֹן חוֹלָלְתִּי; וּבְחֵטְא, יֶחֱמַתְנִי אִמִּי׃
51:8הֵן־אֱמֶת חָפַצְתָּ בַטֻּחוֹת; וּבְסָתֻם, חָכְמָה תוֹדִיעֵנִי׃
51:9תְּחַטְּאֵנִי בְאֵזוֹב וְאֶטְהָר; תְּכַבְּסֵנִי, וּמִשֶּׁלֶג אַלְבִּין׃
51:10תַּשְׁמִיעֵנִי שָׂשׂוֹן וְשִׂמְחָה; תָּגֵלְנָה, עֲצָמוֹת דִּכִּיתָ׃
51:11הַסְתֵּר פָּנֶיךָ מֵחֲטָאָי; וְכָל־עֲוֹנֹתַי מְחֵה׃
51:12לֵב טָהוֹר בְּרָא־לִי אֱלֹהִים; וְרוּחַ נָכוֹן, חַדֵּשׁ בְּקִרְבִּי׃
51:13אַל־תַּשְׁלִיכֵנִי מִלְּפָנֶיךָ; וְרוּחַ קָדְשְׁךָ, אַל־תִּקַּח מִמֶּנִּי׃
51:14הָשִׁיבָה לִּי שְׂשׂוֹן יִשְׁעֶךָ; וְרוּחַ נְדִיבָה תִסְמְכֵנִי׃
51:15אֲלַמְּדָה פֹשְׁעִים דְּרָכֶיךָ; וְחַטָּאִים, אֵלֶיךָ יָשׁוּבוּ׃
51:16הַצִּילֵנִי מִדָּמִים אֱלֹהִים, אֱלֹהֵי תְּשׁוּעָתִי; תְּרַנֵּן לְשׁוֹנִי, צִדְקָתֶךָ׃
51:17אֲדֹנָי שְׂפָתַי תִּפְתָּח; וּפִי, יַגִּיד תְּהִלָּתֶךָ׃
51:18כִּי לֹא־תַחְפֹּץ זֶבַח וְאֶתֵּנָה; עוֹלָה, לֹא תִרְצֶה׃
51:19זִבְחֵי אֱלֹהִים רוּחַ נִשְׁבָּרָה לֵב־נִשְׁבָּר וְנִדְכֶּה; אֱלֹהִים, לֹא תִבְזֶה׃
51:20הֵיטִיבָה בִרְצוֹנְךָ אֶת־צִיּוֹן; תִּבְנֶה, חוֹמוֹת יְרוּשָׁלִָם׃
51:21אָז תַּחְפֹּץ זִבְחֵי־צֶדֶק עוֹלָה וְכָלִיל; אָז יַעֲלוּ עַל־מִזְבַּחֲךָ פָרִים׃
52:1לַמְנַצֵּחַ, מַשְׂכִּיל לְדָוִד׃
52:2בְּבוֹא דּוֹאֵג הָאֲדֹמִי וַיַּגֵּד לְשָׁאוּל וַיֹּאמֶר לוֹ; בָּא דָוִד, אֶל־בֵּית אֲחִימֶלֶךְ׃
52:3מַה־תִּתְהַלֵּל בְּרָעָה הַגִּבּוֹר; חֶסֶד אֵל, כָּל־הַיּוֹם׃
52:4הַוּוֹת תַּחְשֹׁב לְשׁוֹנֶךָ; כְּתַעַר מְלֻטָּשׁ, עֹשֵׂה רְמִיָּה׃
52:5אָהַבְתָּ רָּע מִטּוֹב; שֶׁקֶר מִדַּבֵּר צֶדֶק סֶלָה׃
52:6אָהַבְתָּ כָל־דִּבְרֵי־בָלַע, לְשׁוֹן מִרְמָה׃
52:7גַּם־אֵל יִתָּצְךָ לָנֶצַח יַחְתְּךָ וְיִסָּחֲךָ מֵאֹהֶל; וְשֵׁרֶשְׁךָ מֵאֶרֶץ חַיִּים סֶלָה׃
52:8וְיִרְאוּ צַדִּיקִים וְיִירָאוּ, וְעָלָיו יִשְׂחָקוּ׃
52:9הִנֵּה הַגֶּבֶר, לֹא יָשִׂים אֱלֹהִים, מָעוּזּוֹ וַיִּבְטַח בְּרֹב עָשְׁרוֹ; יָעֹז, בְּהַוָּתוֹ׃
52:10וַאֲנִי כְּזַיִת רַעֲנָן בְּבֵית אֱלֹהִים; בָּטַחְתִּי בְחֶסֶד־אֱלֹהִים, עוֹלָם וָעֶד׃
52:11אוֹדְךָ לְעוֹלָם כִּי עָשִׂיתָ; וַאֲקַוֶּה שִׁמְךָ כִי־טוֹב, נֶגֶד חֲסִידֶיךָ׃
53:1לַמְנַצֵּחַ עַל־מָחֲלַת, מַשְׂכִּיל לְדָוִד׃
53:2אָמַר נָבָל בְּלִבּוֹ אֵין אֱלֹהִים; הִשְׁחִיתוּ, וְהִתְעִיבוּ עָוֶל, אֵין עֹשֵׂה־טוֹב׃
53:3אֱלֹהִים, מִשָּׁמַיִם הִשְׁקִיף עַל־בְּנֵי אָדָם לִרְאוֹת הֲיֵשׁ מַשְׂכִּיל; דֹּרֵשׁ, אֶת־אֱלֹהִים׃
53:4כֻּלּוֹ סָג יַחְדָּו נֶאֱלָחוּ אֵין עֹשֵׂה־טוֹב; אֵין, גַּם־אֶחָד׃
53:5הֲלֹא יָדְעוּ פֹּעֲלֵי אָוֶן אֹכְלֵי עַמִּי אָכְלוּ לֶחֶם; אֱלֹהִים, לֹא קָרָאוּ׃
53:6שָׁם פָּחֲדוּ־פַחַד לֹא־הָיָה פָחַד כִּי־אֱלֹהִים, פִּזַּר עַצְמוֹת חֹנָךְ; הֱבִשֹׁתָה, כִּי־אֱלֹהִים מְאָסָם׃
53:7מִי יִתֵּן מִצִּיּוֹן יְשֻׁעוֹת יִשְׂרָאֵל בְּשׁוּב אֱלֹהִים שְׁבוּת עַמּוֹ; יָגֵל יַעֲקֹב, יִשְׂמַח יִשְׂרָאֵל׃
54:1לַמְנַצֵּחַ בִּנְגִינֹת, מַשְׂכִּיל לְדָוִד׃
54:2בְּבוֹא הַזִּיפִים וַיֹּאמְרוּ לְשָׁאוּל; הֲלֹא דָוִד, מִסְתַּתֵּר עִמָּנוּ׃
54:3אֱלֹהִים בְּשִׁמְךָ הוֹשִׁיעֵנִי; וּבִגְבוּרָתְךָ תְדִינֵנִי׃
54:4אֱלֹהִים שְׁמַע תְּפִלָּתִי; הַאֲזִינָה, לְאִמְרֵי־פִי׃
54:5כִּי זָרִים קָמוּ עָלַי, וְעָרִיצִים בִּקְשׁוּ נַפְשִׁי; לֹא שָׂמוּ אֱלֹהִים לְנֶגְדָּם סֶלָה׃
54:6הִנֵּה אֱלֹהִים עֹזֵר לִי; אֲדֹנָי, בְּסֹמְכֵי נַפְשִׁי׃
54:7יָשׁוֹב (יָשִׁיב) הָרַע לְשֹׁרְרָי; בַּאֲמִתְּךָ, הַצְמִיתֵם׃
54:8בִּנְדָבָה אֶזְבְּחָה־לָּךְ; אוֹדֶה שִּׁמְךָ יְהוָה כִּי־טוֹב׃
54:9כִּי מִכָּל־צָרָה הִצִּילָנִי; וּבְאֹיְבַי, רָאֲתָה עֵינִי׃
55:1לַמְנַצֵּחַ בִּנְגִינֹת, מַשְׂכִּיל לְדָוִד׃
55:2הַאֲזִינָה אֱלֹהִים תְּפִלָּתִי; וְאַל־תִּתְעַלַּם, מִתְּחִנָּתִי׃
55:3הַקְשִׁיבָה לִּי וַעֲנֵנִי; אָרִיד בְּשִׂיחִי וְאָהִימָה׃
55:4מִקּוֹל אוֹיֵב, מִפְּנֵי עָקַת רָשָׁע; כִּי־יָמִיטוּ עָלַי אָוֶן, וּבְאַף יִשְׂטְמוּנִי׃
55:5לִבִּי יָחִיל בְּקִרְבִּי; וְאֵימוֹת מָוֶת, נָפְלוּ עָלָי׃
55:6יִרְאָה וָרַעַד יָבֹא בִי; וַתְּכַסֵּנִי, פַּלָּצוּת׃
55:7וָאֹמַר, מִי־יִתֶּן־לִּי אֵבֶר כַּיּוֹנָה, אָעוּפָה וְאֶשְׁכֹּנָה׃
55:8הִנֵּה אַרְחִיק נְדֹד; אָלִין בַּמִּדְבָּר סֶלָה׃
55:9אָחִישָׁה מִפְלָט לִי; מֵרוּחַ סֹעָה מִסָּעַר׃
55:10בַּלַּע אֲדֹנָי פַּלַּג לְשׁוֹנָם; כִּי־רָאִיתִי חָמָס וְרִיב בָּעִיר׃
55:11יוֹמָם וָלַיְלָה, יְסוֹבְבֻהָ עַל־חוֹמֹתֶיהָ; וְאָוֶן וְעָמָל בְּקִרְבָּהּ׃
55:12הַוּוֹת בְּקִרְבָּהּ; וְלֹא־יָמִישׁ מֵרְחֹבָהּ, תֹּךְ וּמִרְמָה׃
55:13כִּי לֹא־אוֹיֵב יְחָרְפֵנִי, וְאֶשָּׂא לֹא־מְשַׂנְאִי עָלַי הִגְדִּיל; וְאֶסָּתֵר מִמֶּנּוּ׃
55:14וְאַתָּה אֱנוֹשׁ כְּעֶרְכִּי; אַלּוּפִי, וּמְיֻדָּעִי׃
55:15אֲשֶׁר יַחְדָּו נַמְתִּיק סוֹד; בְּבֵית אֱלֹהִים, נְהַלֵּךְ בְּרָגֶשׁ׃
55:16יַשִּׁימָוֶת (יַשִּׁי מָוֶת) עָלֵימוֹ, יֵרְדוּ שְׁאוֹל חַיִּים; כִּי־רָעוֹת בִּמְגוּרָם בְּקִרְבָּם׃
55:17אֲנִי אֶל־אֱלֹהִים אֶקְרָא; וַיהוָה, יוֹשִׁיעֵנִי׃
55:18עֶרֶב וָבֹקֶר וְצָהֳרַיִם אָשִׂיחָה וְאֶהֱמֶה; וַיִּשְׁמַע קוֹלִי׃
55:19פָּדָה בְשָׁלוֹם נַפְשִׁי מִקֲּרָב־לִי; כִּי־בְרַבִּים, הָיוּ עִמָּדִי׃
55:20יִשְׁמַע אֵל וְיַעֲנֵם וְיֹשֵׁב קֶדֶם, סֶלָה אֲשֶׁר אֵין חֲלִיפוֹת לָמוֹ; וְלֹא יָרְאוּ אֱלֹהִים׃
55:21שָׁלַח יָדָיו בִּשְׁלֹמָיו, חִלֵּל בְּרִיתוֹ׃
55:22חָלְקוּ מַחְמָאֹת פִּיו וּקֲרָב־לִבּוֹ רַכּוּ דְבָרָיו מִשֶּׁמֶן, וְהֵמָּה פְתִחוֹת׃
55:23הַשְׁלֵךְ עַל־יְהוָה יְהָבְךָ וְהוּא יְכַלְכְּלֶךָ לֹא־יִתֵּן לְעוֹלָם מוֹט, לַצַּדִּיק׃
55:24וְאַתָּה אֱלֹהִים תּוֹרִדֵם לִבְאֵר שַׁחַת, אַנְשֵׁי דָמִים וּמִרְמָה לֹא־יֶחֱצוּ יְמֵיהֶם; וַאֲנִי, אֶבְטַח־בָּךְ׃
Барои сардори сарояндагон. Таронаи банӣ Қӯраҳ.
Эй ҳамаи қавмҳо, кафкӯбӣ намоед! Ба Худо бо овози сурудхонӣ бонг занед!
Зеро ки Парвардигори Баландмақом саҳмгин тарсовар аст, – подшоҳи бузург аст бар тамоми замин;
Қавмҳоро зердасти мо гардонд, ва қабилаҳоро зери пойҳои мо;
Мероси моро барои мо баргузид интихоб кард, яъне фахри ифтихори Яъқубро, ки дӯст медорад. Село.
Худо бо бонги шодӣ боло шуд, Парвардигор бо овози карнай.
Бисароед Худоро, бисароед! Бисароед Подшоҳи моро, бисароед!
Зеро ки Худо подшоҳи тамоми замин аст; суруди дилнишине бихонед.
Худо бар халқҳо подшоҳ шуд; Худо бар тахти поки Худ биншаст.
Мирони қавмҳо назди қавми Худои Иброҳим ҷамъ омадаанд, зеро ки сипарҳои замин аз они Худост; Ӯ бениҳоят баланд аст.

Суруд. Таронаи банӣ Қӯраҳ.
Парвардигор бузург аст ва сазовори ситоиши зиёд дар шаҳри Худои мо, дар кӯҳи поки Худ.
Теппаи бисёр зебо, шодии тамоми замин аст кӯҳи Сион; дар канори шимолӣ шаҳри Подшоҳи бузург аст.
Худо дар қасрҳои он ҳамчун паноҳгоҳ машҳур аст:
Зеро инак подшоҳон ҷамъ омаданд, якҷоя гузаштанд;
Ҳамин ки онҳо диданд, ҳайрон шуда ба ҳарос афтоданд ва рӯй ба гурез оварданд;
Ларза онҳоро дар он ҷо фаро гирифт ва дарди сахт, ба монанди зане ки мезояд.
Ту бо боди шарқӣ киштиҳои Таршишро шикастӣ.
Чунон ки шунида будем, ончунон дидем дар шаҳри Парвардигори лашкарҳо, дар шаҳри Худои мо: Худо онро ҷовидона барқарор хоҳад кард. Село.
Дар бораи меҳру вафои Ту, эй Худо, мо андаруни қасри Ту фикру хаёл мекунем.
Чунон ки номи Ту, эй Худо, ончунон ҳамду санои Ту то канорҳои замин паҳн шудааст; дасти рости Ту пур аз росткорист.
Кӯҳи Сион хурсандӣ мекунад, духтарони Яҳудо шод мешаванд, ба муносибати довариҳои Ту.
Дар гирди Сион гардед ва онро давр занед; бурҷҳои онро бишморед;
Дили худро ба истеҳкомҳои он бимонед; қасрҳояшро дида бароед, то ки ба насли оянда ҳикоя кунед,
Зеро ки ин Худо Худои мост ҷовидона; Ӯ моро то дами марг роҳнамоӣ хоҳад кард.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи банӣ Қӯраҳ.
Инро бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо! Гӯш андозед, эй ҳамаи сокинони дунё!
Ҳам одамони оддӣ ва ҳам шахсони асилзода наҷиб; сарватдор ва камбағал якҷоя.
Забонам ҳикматро баён мекунад, ва андешаҳои дилам аз ғояҳо иборат аст.
Гӯши худро ба масале медорам; муаммои чистони рамзи худро бо барбат мекушоям:
Чаро дар рӯзҳои бадкеш тарсон бошам, вақте ки гуноҳи дунболагирҳоям маро миёнагир иҳота мекунад?
Онҳо ба тавонгарии худ таваккал менамоянд, ва бо фаровонии сарвати худ фахр мекунанд.
Касе ҳаргиз бародарашро бознамехарад; фидияашро низ ба Худо намедиҳад, –
Чунки фидияи ҷонашон гаронбаҳост, ва он ҳаргиз муяссар намешавад, –
То ки доим зинда монда, рӯи гӯрро набинад.
Зеро мебинад, ки ҳакимон хирадмандон мемиранд, бо якҷоягии нодонон ҷоҳилон ва аблаҳон аҳмақон нобуд мешаванд; ва сарвати худро ба дигарон боқӣ мегузоранд.
Дар хотир мегузаронанд, ки хонаҳошон доимӣ ва манзилҳошон аз насл ба насл мебошанд; заминҳошонро ба номҳои худ мехонанд.
Валекин одамизод дар ҷоҳу ҷалолаш намемонад: ӯ мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.
Чунин аст роҳи онҳое ки худбоваранд, ва оқибати онҳое ки аз лофи худ хурсанданд. Село.
Мисли гӯсфандон ба дӯзах бурда мешаванд; марг онҳоро чӯпонӣ мекунад; ва бомдодон росткорон бар онҳо ҳукмфармо хоҳанд шуд, ва сурати онҳо дар дӯзах, ки манзили онҳост, хоҳад пӯсид.
Аммо ҷонамро Худо раҳо хоҳад кард, зеро ки маро аз дасти дӯзах хоҳад гирифт. Село.
Натарс, вақте ки шахсе сарватдор шавад, ва ҷалоли хонааш афзун гардад,
Зеро ки ҳангоми мурданаш чизе бо худ нахоҳад бурд; ҷалолаш аз ақиби ӯ нахоҳад рафт;
Агарчи дар ҳаёташ ӯ баракати худро мехоҳад, ва ба дили худ мегӯяд: «Туро таъриф мекунанд, ки ба худ некӯӣ мекунӣ», –
Лекин сӯи насли падарони худ хоҳад рафт, ки онҳо то абад нурро нахоҳанд дид.
Одаме ки соҳиби ҷоҳу ҷалол аст, вале фаҳм надорад, мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.

Таронаи Ософ. Худо, Худо Парвардигор сухан меронад, ва заминро аз баромади офтоб то нишастани он мехонад.
Аз Сион, ки камоли зебоист, Худо чур меафканад.
Худои мо меояд, ва хомӯш нахоҳад буд: пеши Ӯ оташи сӯзон муҳайёст, ва гирдогирди Ӯ тӯфони дамон.
Аз боло осмон ва заминро мехонад, то ки қавми Худро доварӣ намояд:
«Порсоёни Маро назди Ман ҷамъ оваред, ки бо Ман бо қурбонӣ паймон бастаанд».
Ва осмон росткории Ӯро баён хоҳад кард, зеро ки Худо Довар аст. Село.
Бишнав, эй қавми Ман, то сухан ронам, ва эй Исроил, то ба ту гувоҳӣ гувоҳӣ диҳам: Ман, Худо, Худои ту ҳастам.
На аз барои қурбониҳоят туро сарзаниш мазаммат хоҳам кард; қурбониҳои сӯхтании ту доимо пеши назари Ман аст.
На гӯсолае аз хонаи ту хоҳам гирифт, на такае аз оғили ту,
Зеро ки тамоми ҳайвоноти ҷангал аз они Ман ҳастанд, ва чорпоёне ки бар ҳазорҳо кӯҳҳо ҳастанд;
Ҳамаи мурғони кӯҳсорро мешиносам, ва ҷонварони саҳро дар дасти Ман ҳастанд.
Агар гурусна мемондам, ба ту намегуфтам, зеро ки дунё ва ҳар чи дар он аст, аз они Ман аст.
Оё гӯшти говмешонро мехӯрам, ва хуни такаҳоро менӯшам?
Ба Худо қурбонии шукронаро забҳ намо бикуш, ва ба Боломақом назрҳои қавлҳои худро адо иҷро бикун.
Ва дар рӯзи тангӣ Маро бихон; туро халосӣ хоҳам дод, ва ту Маро ситоиш хоҳӣ кард.
Вале ба бадкор Худо мегӯяд: «Ту чӣ ҳақ дорӣ, ки қоидаҳои Маро ривоят маъвиза намоӣ, ва паймони Маро ба забони худ оварӣ,
Дар сурате ки худат аз ахлоқу одоб нафрат дорӣ, ва суханони Маро пушти по мезанӣ?
Чун дуздро дидӣ, ҳамроҳи вай медавӣ, ва бо зинокорон шарик мешавӣ;
Даҳони худро барои бадгӯӣ мекушоӣ, ва забонат макр мебофад;
Нишаста, дар ҳаққи бародари худ сухан меронӣ, ба писари модари худ тӯҳмат мекунӣ.
Чунин рафтор кардӣ, ва Ман хомӯш мондам; гумон кардӣ, ки Ман мисли ту ҳастам. Бинобар ин туро сарзаниш хоҳам кард, ва доварии туро пеши назари ту ба амал хоҳам овард.
Инро, эй фаромӯшкунандагони Худо, фаҳм кунед: мабодо шуморо бидарам, ва раҳокунандае набошад.
Ҳар кӣ шукронаро қурбонӣ намояд, вай Маро ситоиш мекунад, ва ҳар кӣ роҳи дурустро пеш гирад, ба вай наҷоти Худоро нишон хоҳам дод».

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд,
Ҳангоме, баъд аз даромаданаш назди ба Батшобаъ, Нотони пайғамбар пеши ӯ омад. Вақте ки Нотони пайғамбар назди ӯ омад, баъд аз он ки ӯ назди Батшобаъ даромада буд.
Ба ман, эй Худо, аз рӯи меҳрубонии Худ раҳм намо, ва ҷиноятҳоямро аз рӯи фаровонии марҳаматҳои Худ нобуд кун.
Маро аз гуноҳам чандинбора шустушӯ намо, ва аз хатоям маро покиза кун,
Зеро ман ба ҷиноятҳои худ иқрор ҳастам, ва хатоям доим пеши назари ман ҳастанд.
Ба Ту ва танҳо ба Ту хато кардаам, ва пеши назари Ту бадӣ кардаам, бинобар ин Ту дар ҳукми Худ барҳақ ҳастӣ ва дар доварии Худ покиза.
Инак, ман дар гуноҳ офарида шудаам, ва модарам дар хато ба ман ҳомила гардидааст.
Инак, Ту ростиро дар дилам хоҳон ҳастӣ, ва дар ботинам дарунам ҳикматро ба ман меомӯзӣ.
Маро бо зуфо покиза намо, ва ман покиза хоҳам шуд; маро шустушӯй кун, ва ман аз барф сафедтар хоҳам шуд.
Маро аз шодӣ ва хурсандӣ баҳраманд гардон, то устухонҳое ки Ту шикастаӣ, хушнуд шаванд.
Рӯи Худро аз хатоям бипӯшон, ва ҳамаи гуноҳҳои маро нобуд кун.
Худоё, дили покизае дар ман биофарин, ва рӯҳи дурусте дар дарунам ботинам нав бикун.
Маро аз пеши Худ дур наандоз, ва Руҳи Поки Худро аз ман нагир.
Шодии наҷоти Худро ба ман баргардон, ва бо рӯҳи олиҳимматӣ маро дастгирӣ намо.
Ба ҷинояткорон роҳҳои Туро таълим хоҳам дод, ва хатокорон сӯи Ту бозгашт хоҳанд кард.
Маро аз хунҳо бираҳон, эй Худо, ки Худои наҷоти ман ҳастӣ, то забонам росткории Туро сарояд.
Худовандо! Лабҳои маро бикшо, ва забонам ҳамду санои Туро хоҳад гуфт;
Зеро Ту қурбониро намехоҳӣ, вагарна меовардам; қурбонии сӯхтаниро намеписандӣ.
Қурбониҳои дилхоҳи Худо рӯҳи шикаста аст; дили шикаста ва кӯфтаро афсурдаро Ту, эй Худо, хор нахоҳӣ дид.
Бо ризомандии Худ ба Сион некӣ бикун; ҳисорҳои деворҳои Уршалимро барпо намо.
Он гоҳ қурбониҳои росткорӣ ва қурбониҳои сӯхтанӣ ба Ту писанд хоҳанд афтод; он гоҳ бар қурбонгоҳи Ту гӯсолаҳоро хоҳанд овард.

Барои сардори сарояндагон. Суруди таълимии Довуд,
Вақте ки Дӯэги Адӯмӣ омада, ба Шоул хабар дода гуфт, ки Довуд ба хонаи Аҳималик омадааст.
Чаро ба бадӣ фахр мекунӣ, эй зӯровар? Меҳру вафои Худо ҳамеша бо мост.
Забонат суханони фитнаангез мебофад; он мисли покуи тез аст, эй маккор!
Бадиро аз некӣ бештар дӯст медорӣ, ва дурӯғро аз ҳақгӯӣ бештар. Село.
Ҳар гуна суханони фосидонаро вайронро дӯст медорӣ, эй забони ҳилагар!
Худо низ туро ҷовидона сарнагун хоҳад намуд, туро бе беху бунёд карда, аз хаймаат бадар хоҳад ронд, ва решаи туро аз замини зиндаҳо. Село.
Ва росткорон инро дида, ҳаросон хоҳанд шуд, ва ба ҳоли вай хоҳанд хандид:
«Ин аст марде ки Худоро истеҳкоми худ надонист, балки ба фаровонии сарвати худ таваккал кард ва дар баднафсии ҳирси худ устувор буд».
Валекин ман мисли зайтуни сабзу хуррам дар хонаи Худо ҳастам, ва ба меҳру вафои Худо ҷовидона таваккал менамоям.
Туро ҳамеша сипос хоҳам гуфт, зеро ки инро Ту ба амал овардаӣ; ва ба номи Ту умед хоҳам баст, зеро он пеши порсоёни Ту некӯст.

Барои сардори сарояндагон бар сози нафасӣ. Суруди таълимии Довуд.
Нокас дар дили худ гуфт: «Худо нест». Онҳо вайрон фосид шудаанд ва корҳои зишт бад кардаанд; некӯкоре нест.
Худо аз осмон ба банӣ одам назар андохт, то бубинад, ки оё касе соҳибфаҳм ва толиби ҷӯяндаи Худо ҳаст?
Ҳама ақиб гаштаанд, бо ҳамдигар бадахлоқ вайрон шудаанд; некӯкоре нест, як нафар ҳам нест.
Оё бадкирдорон фаҳм намекунанд, ки қавми Маро мехӯранд, чунон ки нон мехӯранд? Худоро нахондаанд.
Он вақт сахт ҳаросон шуданд, дар сурате ки ҷои ҳарос набуд; зеро ки Худо устухонҳои шахси миёнагиркунандаи муҳосиракунандаи туро парешон кард. Онҳоро шармсор кардаӣ, чунки Худо онҳоро рад кард.
Кошки наҷоти Исроил аз Сион ба амал ояд! Вақте ки Худо асирони қавми Худро баргардонад, Яъқуб хурсанд ва Исроил шод хоҳад шуд.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Суруди таълимии Довуд,
Вақте ки зифиён назди Шоул омада, гуфтанд: «Оё Довуд назди мо пинҳон нашудааст?»
Худоё! Ба номи Худ маро наҷот деҳ, ва ба қудрати Худ маро дар доварӣ ҳимоя намо.
Худоё! Дуоямро бишнав; ба гуфтори забонам гӯш андоз,
Зеро ки бегонаҳо бар ман бархостаанд, ва ситамгарон қасди ҷонам доранд; Худоро пеши назари худ намеоваранд. Село.
Инак, Худо мададгори ёвари ёри ман аст; Худованд ҷонамро қувват мебахшад медиҳад.
Бадиро бар мухолифонам хоҳад баргардонид; бо ростии Худ онҳоро нобуд намо.
Аз самими дил ба Ту қурбониҳо меоварам; номи Туро, эй Парвардигор, сипос мегӯям, чунки некӯст;
Зеро ки аз ҳамаи тангиҳо Ту маро раҳо кардаӣ, ва чашми ман шикасти душманонамро дидааст.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Суруди таълимии Довуд.
Ба дуоям, эй Худо, гӯш андоз, ва аз ёри хостани зории ман пинҳон нашав;
Ба ман диққат намо, ва маро бишнав; дар изҳори дарди дили худ менолам, ва оҳи ҷигарсӯз мекашам
Аз овози душман, аз зулми бадкор; зеро ки дар ҳаққи ман ҷафо мекунанд, ва бо ғазаб ба ман душманӣ доранд.
Дилам андаруни ман сахт метапад, ва тарсҳои марг бар ман афтодаанд.
Тарсу ларз бар ман ғолиб омадааст, ва даҳшат маро фаро гирифтааст.
Ва ман гуфтам: «Кошки ман мисли кабӯтар болу пар медоштам: парвоз мекардам, ва ором мегирифтам оромӣ меёфтам;
Ба ҷойҳои дур парида мерафтам, дар биёбон манзил мегирифтам. Село.
Мешитофтам, то ки аз тундбод ва аз шамоли тӯфон паноҳ шавам».
Забонҳои онҳоро, эй Худованд, саргум ва аз ҳам ҷудо намо, зеро ки дар шаҳр ситам зулм ва ҷангу ҷанҷол ҷидол дидаам:
Рӯзу шаб бар ҳисорҳои деворҳои он мегарданд; ҷафо ва азоб андаруни он;
Фалокатҳо андаруни он; макру фиреб аз кӯчаҳои он дур намешавад.
Зеро ки на душман маро мазаммат сарзаниш мекунад, – ман ба ин тоқат меовардам; на бадхоҳам бар ман калонигарӣ менамояд, – ман аз вай пинҳон мешудам;
Балки ту, эй марди баробари ҳамтои ман, эй ҳамдам ва ҳамроҳи ман,
Ки ба ҳамдигар рози дил мегуфтем, ва дар хонаи Худо бо ҳаяҷон мехиромидем.
Марги ногаҳонӣ бар онҳо биёр: бигзор зинда ба зинда ба дӯзах раванд, зеро ки бадиҳо дар манзили онҳост, андаруни онҳост.
Ман сӯи Худо мехонам, ва Парвардигор маро наҷот хоҳад дод.
Шомгоҳ ва субҳ ва нимирӯзӣ шикоят ва нолиш менамоям, ва Ӯ овози маро хоҳад шунид;
Ҷонамро аз ҷангу ҷидоли ҷанҷоли зидди ман ба осоиштагӣ саломатӣ раҳо кард, зеро ки бисёр касон ба ман муқобил буданд.
Худо маро хоҳад шунид, ва Ӯ, ки аз куҳан азал бар курсии доварӣ нишастааст, онҳоро фурӯ хоҳад нишонд. Село. Чунки дигаргуниҳо ба сари онҳо наомадааст, ва онҳо аз Худо наметарсанд.
Вай дасти худро бар зидди дӯстони худ дароз кардааст, паймони худро шикастааст;
Забонаш хушомад мезанад, вале дилаш пур аз кина аст; суханонаш аз равған нармтаранд, валекин шамшерҳои бараҳна мебошанд.
Бори дилатро ба Парвардигор парто, ва Ӯ ба ту ғамхорӣ хоҳад кард. Ӯ ҳаргиз нахоҳад гузошт, ки росткор фурӯ ғалтад.
Ва Ту, эй Худо, онҳоро дар чоҳи ҳалокат хоҳӣ андохт; хунхӯрон ва маккорон ба нисфи умри худ нахоҳанд расид. Валекин ман ба Ту таваккал хоҳам кард.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible