Я́ко о́вцы во а́дѣ положе́ни су́ть, сме́рть упасе́тъ я́: и облада́ютъ и́ми пра́вiи зау́тра, и по́мощь и́хъ обетша́етъ во а́дѣ: от сла́вы своея́ изринове́ни бы́ша.

Оба́че Бо́гъ изба́витъ ду́шу мою́ изъ руки́ а́довы, егда́ прiе́млетъ мя́.

Не убо́йся, егда́ разбогатѣ́етъ человѣ́къ, или́ егда́ умно́жится сла́ва до́му его́:

я́ко внегда́ умре́ти ему́, не во́зметъ вся́, ниже́ сни́детъ съ ни́мъ сла́ва его́.

Я́ко душа́ его́ въ животѣ́ его́ благослови́тся, исповѣ́стся тебѣ́, егда́ благосотвори́ши ему́.

Вни́детъ да́же до ро́да оте́цъ свои́хъ, да́же до вѣ́ка не у́зритъ свѣ́та.

И человѣ́къ въ че́сти сы́й не разумѣ́, приложи́ся ското́мъ несмы́сленнымъ и уподо́бися и́мъ.

Псало́мъ Аса́фу.

Бо́гъ Бого́въ Госпо́дь глаго́ла, и призва́ зе́млю от восто́къ со́лнца до за́падъ.

От Сiо́на благолѣ́пiе красоты́ Его́:

Бо́гъ я́вѣ прiи́детъ, Бо́гъ на́шъ, и не премолчи́тъ: о́гнь предъ Ни́мъ возгори́тся, и о́крестъ Его́ бу́ря зѣ́лна.

Призове́тъ не́бо свы́ше, и зе́млю, разсуди́ти лю́ди Своя́.

Собери́те Ему́ преподо́бныя Его́, завѣща́ющыя завѣ́тъ Его́ о же́ртвахъ.

И возвѣстя́тъ небеса́ пра́вду Его́: я́ко Бо́гъ судiя́ е́сть.

Услы́шите, лю́дiе Мои́, и возглаго́лю ва́мъ, Изра́илю, и засвидѣ́телствую тебѣ́: Бо́гъ, Бо́гъ тво́й е́смь А́зъ.

Не о же́ртвахъ твои́хъ обличу́ тя́, всесожже́нiя же твоя́ предо Мно́ю су́ть вы́ну:

не прiиму́ от до́му твоего́ телце́въ, ниже́ от ста́дъ твои́хъ козло́въ.

Я́ко Мои́ су́ть вси́ звѣ́рiе дубра́внiи, ско́ти въ гора́хъ и воло́ве:

позна́хъ вся́ пти́цы небе́сныя, и красота́ се́лная со Мно́ю е́сть.

А́ще вза́лчу, не реку́ тебѣ́: Моя́ бо е́сть вселе́нная и исполне́нiе ея́.

Еда́ я́мъ мяса́ ю́нча? Или́ кро́вь козло́въ пiю́?

Пожри́ Богови же́ртву хвалы́ и возда́ждь Вы́шнему моли́твы твоя́:

и призови́ Мя въ де́нь ско́рби твоея́, и изму́ тя, и просла́виши Мя́.

Грѣ́шнику же рече́ Бо́гъ: вску́ю ты́ повѣ́даеши оправда́нiя Моя́ и воспрiе́млеши завѣ́тъ Мо́й усты́ твои́ми?

Ты́ же возненави́дѣлъ еси́ наказа́нiе и отве́рглъ еси́ словеса́ Моя́ вспя́ть.

А́ще ви́дѣлъ еси́ та́тя, те́клъ еси́ съ ни́мъ, и съ прелюбодѣ́емъ уча́стiе твое́ полага́лъ еси́:

уста́ твоя́ умно́жиша зло́бу, и язы́къ тво́й сплета́ше льще́нiя:

сѣдя́ на бра́та твоего́ клевета́лъ еси́ и на сы́на ма́тере твоея́ полага́лъ еси́ собла́знъ.

Сiя́ сотвори́лъ еси́, и умолча́хъ, вознепщева́лъ еси́ беззако́нiе, я́ко бу́ду тебѣ́ подо́бенъ: обличу́ тя и предста́влю предъ лице́мъ твои́мъ грѣхи́ твоя́.

Разумѣ́йте у́бо сiя́, забыва́ющiи Бо́га, да не когда́ похи́титъ, и не бу́детъ избавля́яй.

Же́ртва хвалы́ просла́витъ Мя́, и та́мо пу́ть, и́мже явлю́ ему́ спасе́нiе Мое́.

Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду, ^–

^–внегда́ вни́ти къ нему́ Наѳа́ну проро́ку,
²егда́ вни́де къ Вирсаві́и женѣ́ Урі́евѣ.

Поми́луй мя́, Бо́же, по вели́цѣй ми́лости Твое́й, и по мно́жеству щедро́тъ Твои́хъ очи́сти беззако́нiе мое́.

Наипа́че омы́й мя́ от беззако́нiя моего́ и от грѣха́ моего́ очи́сти мя́:

я́ко беззако́нiе мое́ а́зъ зна́ю, и грѣ́хъ мо́й предо мно́ю е́сть вы́ну.

Тебѣ́ еди́ному согрѣши́хъ и лука́вое предъ Тобо́ю сотвори́хъ: я́ко да оправди́шися во словесѣ́хъ Твои́хъ и побѣди́ши, внегда́ суди́ти Ти́.

Се́ бо, въ беззако́нiихъ зача́тъ е́смь, и во грѣсѣ́хъ роди́ мя ма́ти моя́.

Се́ бо, и́стину возлюби́лъ еси́, безвѣ́стная и та́йная прему́дрости Твоея́ яви́лъ ми́ еси́.

Окропи́ши мя́ иссо́помъ, и очи́щуся: омы́еши мя́, и па́че снѣ́га убѣлю́ся.

Слу́ху моему́ да́си ра́дость и весе́лiе: возра́дуются ко́сти смире́нныя.

Отврати́ лице́ Твое́ от грѣ́хъ мои́хъ и вся́ беззако́нiя моя́ очи́сти.

Се́рдце чи́сто сози́жди во мнѣ́, Бо́же, и ду́хъ пра́въ обнови́ во утро́бѣ мое́й.

Не отве́ржи мене́ от лица́ Твоего́ и Ду́ха Твоего́ Свята́го не отими́ от мене́.

Возда́ждь ми́ ра́дость спасе́нiя Твоего́ и Ду́хомъ Влады́чнимъ утверди́ мя.

Научу́ беззако́нныя путе́мъ Твои́мъ, и нечести́вiи къ Тебѣ́ обратя́тся.

Изба́ви мя́ от крове́й, Бо́же, Бо́же спасе́нiя моего́: возра́дуется язы́къ мо́й пра́вдѣ Твое́й.

Го́споди, устнѣ́ мои́ отве́рзеши, и уста́ моя́ возвѣстя́тъ хвалу́ Твою́.

Я́ко а́ще бы восхотѣ́лъ еси́ же́ртвы, да́лъ бы́хъ у́бо: всесожже́нiя не благоволи́ши.

Же́ртва Бо́гу ду́хъ сокруше́нъ: се́рдце сокруше́нно и смире́нно Бо́гъ не уничижи́тъ.

Ублажи́, Го́споди, благоволе́нiемъ Твои́мъ Сiо́на, и да сози́ждутся стѣ́ны Иерусали́мскiя:

тогда́ благоволи́ши же́ртву пра́вды, возноше́нiе и всесожега́емая: тогда́ возложа́тъ на олта́рь Тво́й телцы́.

Въ коне́цъ, ра́зума Дави́ду,

внегда́ прiити́ Дои́ку Идуме́йску, и возвѣсти́ти Сау́лу, и рещи́ ему́: прiи́де Дави́дъ въ до́мъ Авимеле́ховъ.

Что́ хва́лишися во зло́бѣ, си́льне? Беззако́нiе ве́сь де́нь,

непра́вду умы́сли язы́къ тво́й: я́ко бри́тву изощре́ну сотвори́лъ еси́ ле́сть.

Возлюби́лъ еси́ зло́бу па́че благосты́ни, непра́вду не́же глаго́лати пра́вду:

возлюби́лъ еси́ вся́ глаго́лы пото́пныя, язы́къ льсти́въ.

Сего́ ра́ди Бо́гъ разруши́тъ тя́ до конца́: восто́ргнетъ тя́, и пресели́тъ тя́ от селе́нiя твоего́ и ко́рень тво́й от земли́ живы́хъ.

У́зрятъ пра́веднiи и убоя́тся, и о не́мъ возсмѣю́тся и реку́тъ:

се́, человѣ́къ, и́же не положи́ Бо́га помо́щника себѣ́, но упова́ на мно́жество бога́тства своего́, и возмо́же суето́ю свое́ю.

А́зъ же я́ко ма́слина плодови́та въ дому́ Бо́жiи: упова́хъ на ми́лость Бо́жiю во вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка.

Исповѣ́мся Тебѣ́ въ вѣ́къ, я́ко сотвори́лъ еси́: и терплю́ и́мя Твое́, я́ко благо предъ преподо́бными Твои́ми.

Въ коне́цъ, о Маеле́ѳѣ, ра́зума Дави́ду.

Рече́ безу́менъ въ се́рдцы свое́мъ: нѣ́сть Бо́гъ. Растлѣ́ша и омерзи́шася въ беззако́нiихъ, нѣ́сть творя́й благо́е.

Бо́гъ съ небесе́ прини́че на сы́ны человѣ́ческiя, ви́дѣти, а́ще е́сть разумѣва́яй или́ взыска́яй Бо́га.

Вси́ уклони́шася, вку́пѣ непотре́бни бы́ша: нѣ́сть творя́й благо́е, нѣ́сть до еди́наго.

Ни ли́ уразумѣ́ютъ вси́ дѣ́лающiи беззако́нiе, снѣда́ющiи лю́ди моя́ въ снѣ́дь хлѣ́ба? Го́спода не призва́ша.

Та́мо устраши́шася стра́ха, идѣ́же не бѣ́ стра́хъ: я́ко Бо́гъ разсы́па ко́сти человѣкоуго́дниковъ: постыдѣ́шася, я́ко Бо́гъ уничижи́ и́хъ.

Кто́ да́стъ от Сiо́на спасе́нiе Изра́илево? Внегда́ возврати́тъ Бо́гъ плѣне́нiе люді́й Свои́хъ, возра́дуется Иа́ковъ и возвесели́тся Изра́иль.

Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ ра́зума Дави́ду,

внегда́ прiити́ Зифе́емъ и рещи́ Сау́лови: не се́ ли, Дави́дъ скры́ся въ на́съ?

Бо́же, во и́мя Твое́ спаси́ мя и въ си́лѣ Твое́й суди́ ми.

Бо́же, услы́ши моли́тву мою́, внуши́ глаго́лы у́стъ мои́хъ:

я́ко чу́ждiи воста́ша на мя́, и крѣ́пцыи взыска́ша ду́шу мою́, и не предложи́ша Бо́га предъ собо́ю.

Се́ бо, Бо́гъ помога́етъ ми́, и Госпо́дь засту́пникъ души́ мое́й:

отврати́тъ зла́я враго́мъ мои́мъ: и́стиною Твое́ю потреби́ и́хъ.

Во́лею пожру́ Тебѣ́, исповѣ́мся и́мени Твоему́, Го́споди, я́ко благо:

я́ко от вся́кiя печа́ли изба́вилъ мя́ еси́, и на враги́ моя́ воззрѣ́ о́ко мое́.

Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ ра́зума, Аса́фу, псало́мъ.

Внуши́, Бо́же, моли́тву мою́ и не пре́зри моле́нiя моего́:

вонми́ ми и услы́ши мя́: возскорбѣ́хъ печа́лiю мое́ю {во искуше́нiи мое́мъ}, и смято́хся

от гла́са вра́жiя и от стуже́нiя грѣ́шнича: я́ко уклони́ша на мя́ беззако́нiе и во гнѣ́вѣ враждова́ху ми́.

Се́рдце мое́ смяте́ся во мнѣ́, и боя́знь сме́рти нападе́ на мя́:

стра́хъ и тре́петъ прiи́де на мя́, и покры́ мя тма́.

И рѣ́хъ: кто́ да́стъ ми́ крилѣ́ я́ко голуби́нѣ? И полещу́, и почі́ю.

Се́, удали́хся бѣ́гая и водвори́хся въ пусты́ни.

Ча́яхъ Бо́га спаса́ющаго мя́ от малоду́шiя и от бу́ри.

Потопи́, Го́споди, и раздѣли́ язы́ки и́хъ: я́ко ви́дѣхъ беззако́нiе и прерѣка́нiе во гра́дѣ.

Дне́мъ и но́щiю обы́детъ и́ по стѣна́мъ его́: беззако́нiе и тру́дъ посредѣ́ его́, и непра́вда:

и не оскудѣ́ от сто́гнъ его́ ли́хва и ле́сть.

Я́ко а́ще бы вра́гъ поноси́лъ ми́, претерпѣ́лъ бы́хъ у́бо: и а́ще бы ненави́дяй мя́ на мя́ велерѣ́чевалъ, укры́лбыхся от него́.

Ты́ же, человѣ́че равноду́шне, влады́ко мо́й и зна́емый мо́й,

и́же ку́пно наслажда́лся еси́ со мно́ю бра́шенъ: въ дому́ Бо́жiи ходи́хомъ единомышле́нiемъ.

Да прiи́детъ же сме́рть на ня́, и да сни́дутъ во а́дъ жи́ви: я́ко лука́вство въ жили́щихъ и́хъ, посредѣ́ и́хъ.

А́зъ къ Бо́гу воззва́хъ, и Госпо́дь услы́ша мя́.

Ве́черъ и зау́тра и полу́дне повѣ́мъ и возвѣщу́, и услы́шитъ гла́съ мо́й.

Изба́витъ ми́ромъ ду́шу мою́ от приближа́ющихся мнѣ́: я́ко во мно́зѣ бя́ху со мно́ю.

Услы́шитъ Бо́гъ, и смири́тъ я́ сы́й пре́жде вѣ́къ: нѣ́сть бо и́мъ измѣне́нiя, я́ко не убоя́шася Бо́га.

Простре́ ру́ку свою́ на воздая́нiе: оскверни́ша завѣ́тъ Его́.

Раздѣли́шася от гнѣ́ва лица́ Его́, и прибли́жишася сердца́ и́хъ: умя́кнуша словеса́ и́хъ па́че еле́а, и та́ су́ть стрѣ́лы.

Возве́рзи на Го́спода печа́ль твою́, и То́й тя́ препита́етъ: не да́стъ въ вѣ́къ молвы́ пра́веднику.

Ты́ же, Бо́же, низведе́ши и́хъ въ студене́цъ истлѣ́нiя: му́жiе крове́й и льсти́ не преполовя́тъ дні́й свои́хъ. А́зъ же, Го́споди, упова́ю на Тя́.

Латинский (Nova Vulgata)

^47:1 Magistro chori. Filiorum Core. PSALMUS.

^47:2 Omnes gentes, plaudite manibus, iubilate Deo in voce exsultationis,

^47:3 quoniam Dominus Altissimus, terribilis, rex magnus super omnem terram.

^47:4 Subiecit populos nobis et gentes sub pedibus nostris.

^47:5 Elegit nobis hereditatem nostram, gloriam Iacob, quem dilexit.

^47:6 Ascendit Deus in iubilo, et Dominus in voce tubae.

^47:7 Psallite Deo, psallite; psallite regi nostro, psallite.

^47:8 Quoniam rex omnis terrae Deus, psallite sapienter.

^47:9 Regnavit Deus super gentes, Deus sedet super sedem sanctam suam.

^47:10 Principes populorum congregati sunt cum populo Dei Abraham, quoniam Dei sunt scuta terrae: vehementer elevatus est.

^48:1 Canticum. PSALMUS. Filiorum Core.

^48:2 Magnus Dominus et laudabilis nimis in civitate Dei nostri.

^48:3 Mons sanctus eius collis speciosus, exsultatio universae terrae. Mons Sion, extrema aquilonis, civitas regis magni.

^48:4 Deus in domibus eius notus factus est ut refugium.

^48:5 Quoniam ecce reges congregati sunt, convenerunt in unum.

^48:6 Ipsi cum viderunt, sic admirati sunt, conturbati sunt, diffugerunt;

^48:7 illic tremor apprehendit eos, dolores ut parturientis.

^48:8 In spiritu orientis conteres naves Tharsis.

^48:9 Sicut audivimus, sic vidimus in civitate Domini virtutum, in civitate Dei nostri; Deus fundavit eam in aeternum.

^48:10 Recogitamus, Deus, misericordiam tuam in medio templi tui.

^48:11 Secundum nomen tuum, Deus, sic et laus tua in fines terrae; iustitia plena est dextera tua.

^48:12 Laetetur mons Sion, et exsultent filiae Iudae propter iudicia tua.

^48:13 Circumdate Sion et complectimini eam, numerate turres eius.

^48:14 Ponite corda vestra in virtute eius et percurrite domos eius, ut enarretis in progenie altera.

^48:15 Quoniam hic est Deus, Deus noster in aeternum et in saeculum saeculi; ipse ducet nos in saecula.

^49:1 Magistro chori. Filiorum Core. PSALMUS.

^49:2 Audite haec, omnes gentes; auribus percipite, omnes, qui habitatis orbem:

^49:3 quique humiles et viri nobiles, simul in unum dives et pauper!

^49:4 Os meum loquetur sapientiam, et meditatio cordis mei prudentiam.

^49:5 Inclinabo in parabolam aurem meam, aperiam in psalterio aenigma meum.

^49:6 Cur timebo in diebus malis, cum iniquitas supplantantium circumdabit me?

^49:7 Qui confidunt in virtute sua et in multitudine divitiarum suarum gloriantur.

^49:8 Etenim seipsum non redimet homo; non dabit Deo propitiationem suam.

^49:9 Nimium est pretium redemptionis animae eius: ad ultimum deficiet,

^49:10 ut vivat usque in finem nec videat interitum.

^49:11 Et videbit sapientes morientes; simul insipiens et stultus peribunt et relinquent alienis divitias suas.

^49:12 Sepulcra eorum domus illorum in aeternum; tabernacula eorum in progeniem et progeniem, etsi vocaverunt nominibus suis terras suas.

^49:13 Et homo, cum sit in honore, non permanebit; comparatus est iumentis, quae pereunt, et similis factus est illis.

^49:14 Haec via illorum, quorum fiducia in semetipsis, et finis eorum, qui complacent in ore suo.

^49:15 Sicut oves in inferno positi sunt, mors depascet eos; descendent praecipites ad sepulcrum, et figura eorum erit in consumptionem: infernus habitaculum eorum.

^49:16 Verumtamen Deus redimet animam meam, de manu inferi vere suscipiet me.

^49:17 Ne timueris, cum dives factus fuerit homo, et cum multiplicata fuerit gloria domus eius,

^49:18 quoniam, cum interierit, non sumet omnia, neque descendet cum eo gloria eius.

^49:19 Cum animae suae in vita ipsius benedixerit: «Laudabunt te quod benefecisti tibi»,

^49:20 tamen introibit ad progeniem patrum suorum, qui in aeternum non videbunt lumen.

^49:21 Homo, cum in honore esset, non intellexit; comparatus est iumentis, quae pereunt, et similis factus est illis.

^50:1 PSALMUS. Asaph. Deus deorum, Dominus, locutus est et vocavit terram a solis ortu usque ad occasum.

^50:2 Ex Sion speciosa decore Deus illuxit,

^50:3 Deus noster veniet et non silebit: ignis consumens est in conspectu eius, et in circuitu eius tempestas valida.

^50:4 Advocabit caelum desursum et terram discernere populum suum:

^50:5 «Congregate mihi sanctos meos, qui disposuerunt testamentum meum in sacrificio».

^50:6 Et annuntiabunt caeli iustitiam eius, quoniam Deus iudex est.

^50:7 «Audi, populus meus, et loquar, Israel, et testificabor adversum te: Deus, Deus tuus, ego sum.

^50:8 Non in sacrificiis tuis arguam te; holocausta enim tua in conspectu meo sunt semper.

^50:9 Non accipiam de domo tua vitulos neque de gregibus tuis hircos.

^50:10 Quoniam meae sunt omnes ferae silvarum, iumentorum mille in montibus.

^50:11 Cognovi omnia volatilia caeli; et, quod movetur in agro, meum est.

^50:12 Si esuriero non dicam tibi; meus est enim orbis terrae et plenitudo eius.

^50:13 Numquid manducabo carnes taurorum aut sanguinem hircorum potabo?

^50:14 Immola Deo sacrificium laudis et redde Altissimo vota tua;

^50:15 et invoca me in die tribulationis: eruam te, et honorificabis me».

^50:16 Peccatori autem dixit Deus: «Quare tu enarras praecepta mea et assumis testamentum meum in os tuum?

^50:17 Tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos retrorsum.

^50:18 Si videbas furem, currebas cum eo; et cum adulteris erat portio tua.

^50:19 Os tuum dimittebas ad malitiam, et lingua tua concinnabat dolos.

^50:20 Sedens adversus fratrem tuum loquebaris et adversus filium matris tuae proferebas opprobrium.

^50:21 Haec fecisti, et tacui. Existimasti quod eram tui similis. Arguam te et statuam illa contra faciem tuam.

^50:22 Intellegite haec, qui obliviscimini Deum, ne quando rapiam, et non sit qui eripiat.

^50:23 Qui immolabit sacrificium laudis, honorificabit me; et, qui immaculatus est in via, ostendam illi salutare Dei».

^51:1 Magistro chori. PSALMUS. David,

^51:2 cum venit ad eum Nathan propheta, postquam cum Bethsabee peccavit.

^51:3 Miserere mei, Deus, secundum misericordiam tuam; et secundum multitudinem miserationum tuarum dele iniquitatem meam.

^51:4 Amplius lava me ab iniquitate mea et a peccato meo munda me.

^51:5 Quoniam iniquitatem meam ego cognosco, et peccatum meum contra me est semper.

^51:6 Tibi, tibi soli peccavi et malum coram te feci, ut iustus inveniaris in sententia tua et aequus in iudicio tuo.

^51:7 Ecce enim in iniquitate generatus sum, et in peccato concepit me mater mea.

^51:8 Ecce enim veritatem in corde dilexisti et in occulto sapientiam manifestasti mihi.

^51:9 Asperges me hyssopo, et mundabor; lavabis me, et super nivem dealbabor.

^51:10 Audire me facies gaudium et laetitiam, et exsultabunt ossa, quae contrivisti.

^51:11 Averte faciem tuam a peccatis meis et omnes iniquitates meas dele.

^51:12 Cor mundum crea in me, Deus, et spiritum firmum innova in visceribus meis.

^51:13 Ne proicias me a facie tua et spiritum sanctum tuum ne auferas a me.

^51:14 Redde mihi laetitiam salutaris tui et spiritu promptissimo confirma me.

^51:15 Docebo iniquos vias tuas, et impii ad te convertentur.

^51:16 Libera me de sanguinibus, Deus, Deus salutis meae, et exsultabit lingua mea iustitiam tuam.

^51:17 Domine, labia mea aperies, et os meum annuntiabit laudem tuam.

^51:18 Non enim sacrificio delectaris; holocaustum, si offeram, non placebit.

^51:19 Sacrificium Deo spiritus contribulatus; cor contritum et humiliatum, Deus, non despicies.

^51:20 Benigne fac, Domine, in bona voluntate tua Sion, ut aedificentur muri Ierusalem.

^51:21 Tunc acceptabis sacrificium iustitiae, oblationes et holocausta; tunc imponent super altare tuum vitulos.

^52:1 Magistro chori. Maskil. David,

^52:2 postquam Doeg Edomita ad Saul venit eique narravit dicens:» David intravit in domum Abimelech».

^52:3 Quid gloriaris in malitia, qui potens es iniquitate?

^52:4 Tota die insidias cogitasti; lingua tua sicut novacula acuta, qui facis dolum.

^52:5 Dilexisti malitiam super benignitatem, mendacium magis quam loqui aequitatem.

^52:6 Dilexisti omnia verba perditionis, lingua dolosa.

^52:7 Propterea Deus destruet te in finem; evellet te et emigrabit te de tabernaculo et radicem tuam de terra viventium.

^52:8 Videbunt iusti et timebunt et super eum ridebunt:

^52:9 «Ecce homo, qui non posuit Deum refugium suum, sed speravit in multitudine divitiarum suarum et praevaluit in insidiis suis».

^52:10 Ego autem sicut virens oliva in domo Dei. Speravi in misericordia Dei in aeternum et in saeculum saeculi.

^52:11 Confitebor tibi in saeculum, quia fecisti; et exspectabo nomen tuum, quoniam bonum est, in conspectu sanctorum tuorum.

^53:1 Magistro chori. Secundum» Mahalat». Maskil. David. Dixit insipiens in corde suo: «Non est Deus».

^53:2 Corrupti sunt et abominationes operati sunt; non est qui faciat bonum.

^53:3 Deus de caelo prospexit super filios hominum, ut videat si est intellegens, aut requirens Deum.

^53:4 Omnes declinaverunt, simul corrupti sunt; non est qui faciat bonum, non est usque ad unum.

^53:5 Nonne scient omnes, qui operantur iniquitatem, qui devorant plebem meam ut cibum panis? Deum non invocaverunt;

^53:6 illic trepidaverunt timore, et non erat timor. Quoniam Deus dissipavit ossa eorum, qui te obsidebant, confusi sunt, quoniam Deus sprevit eos. -

^53:7 Quis dabit ex Sion salutare Israel? Cum converterit Deus captivitatem plebis suae, exsultabit Iacob, et laetabitur Israel.

^54:1 Magistro chori. Fidibus. Maskil. David,

^54:2 postquam Ziphaei ad Saul venerunt dicentes:» Ecce David apud nos abditus latet».

^54:3 Deus, in nomine tuo salvum me fac et in virtute tua iudica me.

^54:4 Deus, exaudi orationem meam, auribus percipe verba oris mei!

^54:5 Quoniam superbi insurrexerunt adversum me, et fortes quaesierunt animam meam et non proposuerunt Deum ante conspectum suum.

^54:6 Ecce enim Deus adiuvat me, et Dominus susceptor est animae meae.

^54:7 Converte mala super inimicos meos et in veritate tua disperde illos.

^54:8 Voluntarie sacrificabo tibi, confitebor nomini tuo, Domine, quoniam bonum est;

^54:9 quoniam ex omni tribulatione eripuit me, et super inimicos meos despexit oculus meus.

^55:1 Magistro chori. Fidibus. Maskil. David.

^55:2 Auribus percipe, Deus, orationem meam et ne abscondaris a deprecatione mea;

^55:3 intende mihi et exaudi me. Excussus sum in meditatione mea et conturbatus sum

^55:4 a voce inimici et a tribulatione peccatoris. Quoniam devolverunt in me iniquitatem et in ira molesti erant mihi.

^55:5 Cor meum torquetur intra me, et formido mortis cecidit super me.

^55:6 Timor et tremor venerunt super me, et contexit me pavor. -

^55:7 Et dixi: «Quis dabit mihi pennas sicut columbae, et volabo et requiescam?

^55:8 Ecce elongabo fugiens et manebo in solitudine.

^55:9 Exspectabo eum, qui salvum me faciat a spiritu procellae et tempestate».

^55:10 Dissipa, Domine, divide linguas eorum, quoniam vidi violentiam et contentionem in civitate.

^55:11 Die ac nocte circumeunt eam super muros eius,

^55:12 iniquitas et labor et insidiae in medio eius; et non defecit de plateis eius fraudulentia et dolus.

^55:13 Quoniam si inimicus meus maledixisset mihi, sustinuissem utique; et si is qui oderat me, super me magnificatus fuisset, abscondissem me forsitan ab eo.

^55:14 Tu vero, homo coaequalis meus, familiaris meus et notus meus,

^55:15 qui simul habuimus dulce consortium: in domo Dei ambulavimus in concursu.

^55:16 Veniat mors super illos, et descendant in infernum viventes, quoniam nequitiae in habitaculis eorum, in medio eorum.

^55:17 Ego autem ad Deum clamabo, et Dominus salvabit me.

^55:18 Vespere et mane et meridie meditabor et ingemiscam, et exaudiet vocem meam.

^55:19 Redimet in pace animam meam ab his, qui impugnant me, quoniam in multis sunt adversum me.

^55:20 Exaudiet Deus et humiliabit illos, qui est ante saecula. Non enim est illis commutatio, et non timuerunt Deum.

^55:21 Extendit manum suam in socios; contaminavit foedus suum.

^55:22 Lene super butyrum est os eius, pugna autem cor illius: molliti sunt sermones eius super oleum, et ipsi sunt gladii destricti. -

^55:23 Iacta super Dominum curam tuam, et ipse te enutriet; non dabit in aeternum fluctuationem iusto.

^55:24 Tu vero, Deus, deduces eos in puteum interitus. Viri sanguinum et dolosi non dimidiabunt dies suos; ego autem sperabo in te, Domine.

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон. Таронаи банӣ Қӯраҳ.

Эй ҳамаи қавмҳо, кафкӯбӣ намоед! Ба Худо бо овози сурудхонӣ бонг занед!

Зеро ки Парвардигори Баландмақом саҳмгин тарсовар аст, – подшоҳи бузург аст бар тамоми замин;

Қавмҳоро зердасти мо гардонд, ва қабилаҳоро зери пойҳои мо;

Мероси моро барои мо баргузид интихоб кард, яъне фахри ифтихори Яъқубро, ки дӯст медорад. Село.

Худо бо бонги шодӣ боло шуд, Парвардигор бо овози карнай.

Бисароед Худоро, бисароед! Бисароед Подшоҳи моро, бисароед!

Зеро ки Худо подшоҳи тамоми замин аст; суруди дилнишине бихонед.

Худо бар халқҳо подшоҳ шуд; Худо бар тахти поки Худ биншаст.

Мирони қавмҳо назди қавми Худои Иброҳим ҷамъ омадаанд, зеро ки сипарҳои замин аз они Худост; Ӯ бениҳоят баланд аст.

Суруд. Таронаи банӣ Қӯраҳ.

Парвардигор бузург аст ва сазовори ситоиши зиёд дар шаҳри Худои мо, дар кӯҳи поки Худ.

Теппаи бисёр зебо, шодии тамоми замин аст кӯҳи Сион; дар канори шимолӣ шаҳри Подшоҳи бузург аст.

Худо дар қасрҳои он ҳамчун паноҳгоҳ машҳур аст:

Зеро инак подшоҳон ҷамъ омаданд, якҷоя гузаштанд;

Ҳамин ки онҳо диданд, ҳайрон шуда ба ҳарос афтоданд ва рӯй ба гурез оварданд;

Ларза онҳоро дар он ҷо фаро гирифт ва дарди сахт, ба монанди зане ки мезояд.

Ту бо боди шарқӣ киштиҳои Таршишро шикастӣ.

Чунон ки шунида будем, ончунон дидем дар шаҳри Парвардигори лашкарҳо, дар шаҳри Худои мо: Худо онро ҷовидона барқарор хоҳад кард. Село.

Дар бораи меҳру вафои Ту, эй Худо, мо андаруни қасри Ту фикру хаёл мекунем.

Чунон ки номи Ту, эй Худо, ончунон ҳамду санои Ту то канорҳои замин паҳн шудааст; дасти рости Ту пур аз росткорист.

Кӯҳи Сион хурсандӣ мекунад, духтарони Яҳудо шод мешаванд, ба муносибати довариҳои Ту.

Дар гирди Сион гардед ва онро давр занед; бурҷҳои онро бишморед;

Дили худро ба истеҳкомҳои он бимонед; қасрҳояшро дида бароед, то ки ба насли оянда ҳикоя кунед,

Зеро ки ин Худо Худои мост ҷовидона; Ӯ моро то дами марг роҳнамоӣ хоҳад кард.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи банӣ Қӯраҳ.

Инро бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо! Гӯш андозед, эй ҳамаи сокинони дунё!

Ҳам одамони оддӣ ва ҳам шахсони асилзода наҷиб; сарватдор ва камбағал якҷоя.

Забонам ҳикматро баён мекунад, ва андешаҳои дилам аз ғояҳо иборат аст.

Гӯши худро ба масале медорам; муаммои чистони рамзи худро бо барбат мекушоям:

Чаро дар рӯзҳои бадкеш тарсон бошам, вақте ки гуноҳи дунболагирҳоям маро миёнагир иҳота мекунад?

Онҳо ба тавонгарии худ таваккал менамоянд, ва бо фаровонии сарвати худ фахр мекунанд.

Касе ҳаргиз бародарашро бознамехарад; фидияашро низ ба Худо намедиҳад, –

Чунки фидияи ҷонашон гаронбаҳост, ва он ҳаргиз муяссар намешавад, –

То ки доим зинда монда, рӯи гӯрро набинад.

Зеро мебинад, ки ҳакимон хирадмандон мемиранд, бо якҷоягии нодонон ҷоҳилон ва аблаҳон аҳмақон нобуд мешаванд; ва сарвати худро ба дигарон боқӣ мегузоранд.

Дар хотир мегузаронанд, ки хонаҳошон доимӣ ва манзилҳошон аз насл ба насл мебошанд; заминҳошонро ба номҳои худ мехонанд.

Валекин одамизод дар ҷоҳу ҷалолаш намемонад: ӯ мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.

Чунин аст роҳи онҳое ки худбоваранд, ва оқибати онҳое ки аз лофи худ хурсанданд. Село.

Мисли гӯсфандон ба дӯзах бурда мешаванд; марг онҳоро чӯпонӣ мекунад; ва бомдодон росткорон бар онҳо ҳукмфармо хоҳанд шуд, ва сурати онҳо дар дӯзах, ки манзили онҳост, хоҳад пӯсид.

Аммо ҷонамро Худо раҳо хоҳад кард, зеро ки маро аз дасти дӯзах хоҳад гирифт. Село.

Натарс, вақте ки шахсе сарватдор шавад, ва ҷалоли хонааш афзун гардад,

Зеро ки ҳангоми мурданаш чизе бо худ нахоҳад бурд; ҷалолаш аз ақиби ӯ нахоҳад рафт;

Агарчи дар ҳаёташ ӯ баракати худро мехоҳад, ва ба дили худ мегӯяд: «Туро таъриф мекунанд, ки ба худ некӯӣ мекунӣ», –

Лекин сӯи насли падарони худ хоҳад рафт, ки онҳо то абад нурро нахоҳанд дид.

Одаме ки соҳиби ҷоҳу ҷалол аст, вале фаҳм надорад, мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.

Таронаи Ософ. Худо, Худо Парвардигор сухан меронад, ва заминро аз баромади офтоб то нишастани он мехонад.

Аз Сион, ки камоли зебоист, Худо чур меафканад.

Худои мо меояд, ва хомӯш нахоҳад буд: пеши Ӯ оташи сӯзон муҳайёст, ва гирдогирди Ӯ тӯфони дамон.

Аз боло осмон ва заминро мехонад, то ки қавми Худро доварӣ намояд:

«Порсоёни Маро назди Ман ҷамъ оваред, ки бо Ман бо қурбонӣ паймон бастаанд».

Ва осмон росткории Ӯро баён хоҳад кард, зеро ки Худо Довар аст. Село.

Бишнав, эй қавми Ман, то сухан ронам, ва эй Исроил, то ба ту гувоҳӣ гувоҳӣ диҳам: Ман, Худо, Худои ту ҳастам.

На аз барои қурбониҳоят туро сарзаниш мазаммат хоҳам кард; қурбониҳои сӯхтании ту доимо пеши назари Ман аст.

На гӯсолае аз хонаи ту хоҳам гирифт, на такае аз оғили ту,

Зеро ки тамоми ҳайвоноти ҷангал аз они Ман ҳастанд, ва чорпоёне ки бар ҳазорҳо кӯҳҳо ҳастанд;

Ҳамаи мурғони кӯҳсорро мешиносам, ва ҷонварони саҳро дар дасти Ман ҳастанд.

Агар гурусна мемондам, ба ту намегуфтам, зеро ки дунё ва ҳар чи дар он аст, аз они Ман аст.

Оё гӯшти говмешонро мехӯрам, ва хуни такаҳоро менӯшам?

Ба Худо қурбонии шукронаро забҳ намо бикуш, ва ба Боломақом назрҳои қавлҳои худро адо иҷро бикун.

Ва дар рӯзи тангӣ Маро бихон; туро халосӣ хоҳам дод, ва ту Маро ситоиш хоҳӣ кард.

Вале ба бадкор Худо мегӯяд: «Ту чӣ ҳақ дорӣ, ки қоидаҳои Маро ривоят маъвиза намоӣ, ва паймони Маро ба забони худ оварӣ,

Дар сурате ки худат аз ахлоқу одоб нафрат дорӣ, ва суханони Маро пушти по мезанӣ?

Чун дуздро дидӣ, ҳамроҳи вай медавӣ, ва бо зинокорон шарик мешавӣ;

Даҳони худро барои бадгӯӣ мекушоӣ, ва забонат макр мебофад;

Нишаста, дар ҳаққи бародари худ сухан меронӣ, ба писари модари худ тӯҳмат мекунӣ.

Чунин рафтор кардӣ, ва Ман хомӯш мондам; гумон кардӣ, ки Ман мисли ту ҳастам. Бинобар ин туро сарзаниш хоҳам кард, ва доварии туро пеши назари ту ба амал хоҳам овард.

Инро, эй фаромӯшкунандагони Худо, фаҳм кунед: мабодо шуморо бидарам, ва раҳокунандае набошад.

Ҳар кӣ шукронаро қурбонӣ намояд, вай Маро ситоиш мекунад, ва ҳар кӣ роҳи дурустро пеш гирад, ба вай наҷоти Худоро нишон хоҳам дод».

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд,

Ҳангоме, баъд аз даромаданаш назди ба Батшобаъ, Нотони пайғамбар пеши ӯ омад. Вақте ки Нотони пайғамбар назди ӯ омад, баъд аз он ки ӯ назди Батшобаъ даромада буд.

Ба ман, эй Худо, аз рӯи меҳрубонии Худ раҳм намо, ва ҷиноятҳоямро аз рӯи фаровонии марҳаматҳои Худ нобуд кун.

Маро аз гуноҳам чандинбора шустушӯ намо, ва аз хатоям маро покиза кун,

Зеро ман ба ҷиноятҳои худ иқрор ҳастам, ва хатоям доим пеши назари ман ҳастанд.

Ба Ту ва танҳо ба Ту хато кардаам, ва пеши назари Ту бадӣ кардаам, бинобар ин Ту дар ҳукми Худ барҳақ ҳастӣ ва дар доварии Худ покиза.

Инак, ман дар гуноҳ офарида шудаам, ва модарам дар хато ба ман ҳомила гардидааст.

Инак, Ту ростиро дар дилам хоҳон ҳастӣ, ва дар ботинам дарунам ҳикматро ба ман меомӯзӣ.

Маро бо зуфо покиза намо, ва ман покиза хоҳам шуд; маро шустушӯй кун, ва ман аз барф сафедтар хоҳам шуд.

Маро аз шодӣ ва хурсандӣ баҳраманд гардон, то устухонҳое ки Ту шикастаӣ, хушнуд шаванд.

Рӯи Худро аз хатоям бипӯшон, ва ҳамаи гуноҳҳои маро нобуд кун.

Худоё, дили покизае дар ман биофарин, ва рӯҳи дурусте дар дарунам ботинам нав бикун.

Маро аз пеши Худ дур наандоз, ва Руҳи Поки Худро аз ман нагир.

Шодии наҷоти Худро ба ман баргардон, ва бо рӯҳи олиҳимматӣ маро дастгирӣ намо.

Ба ҷинояткорон роҳҳои Туро таълим хоҳам дод, ва хатокорон сӯи Ту бозгашт хоҳанд кард.

Маро аз хунҳо бираҳон, эй Худо, ки Худои наҷоти ман ҳастӣ, то забонам росткории Туро сарояд.

Худовандо! Лабҳои маро бикшо, ва забонам ҳамду санои Туро хоҳад гуфт;

Зеро Ту қурбониро намехоҳӣ, вагарна меовардам; қурбонии сӯхтаниро намеписандӣ.

Қурбониҳои дилхоҳи Худо рӯҳи шикаста аст; дили шикаста ва кӯфтаро афсурдаро Ту, эй Худо, хор нахоҳӣ дид.

Бо ризомандии Худ ба Сион некӣ бикун; ҳисорҳои деворҳои Уршалимро барпо намо.

Он гоҳ қурбониҳои росткорӣ ва қурбониҳои сӯхтанӣ ба Ту писанд хоҳанд афтод; он гоҳ бар қурбонгоҳи Ту гӯсолаҳоро хоҳанд овард.

Барои сардори сарояндагон. Суруди таълимии Довуд,

Вақте ки Дӯэги Адӯмӣ омада, ба Шоул хабар дода гуфт, ки Довуд ба хонаи Аҳималик омадааст.

Чаро ба бадӣ фахр мекунӣ, эй зӯровар? Меҳру вафои Худо ҳамеша бо мост.

Забонат суханони фитнаангез мебофад; он мисли покуи тез аст, эй маккор!

Бадиро аз некӣ бештар дӯст медорӣ, ва дурӯғро аз ҳақгӯӣ бештар. Село.

Ҳар гуна суханони фосидонаро вайронро дӯст медорӣ, эй забони ҳилагар!

Худо низ туро ҷовидона сарнагун хоҳад намуд, туро бе беху бунёд карда, аз хаймаат бадар хоҳад ронд, ва решаи туро аз замини зиндаҳо. Село.

Ва росткорон инро дида, ҳаросон хоҳанд шуд, ва ба ҳоли вай хоҳанд хандид:

«Ин аст марде ки Худоро истеҳкоми худ надонист, балки ба фаровонии сарвати худ таваккал кард ва дар баднафсии ҳирси худ устувор буд».

Валекин ман мисли зайтуни сабзу хуррам дар хонаи Худо ҳастам, ва ба меҳру вафои Худо ҷовидона таваккал менамоям.

Туро ҳамеша сипос хоҳам гуфт, зеро ки инро Ту ба амал овардаӣ; ва ба номи Ту умед хоҳам баст, зеро он пеши порсоёни Ту некӯст.

Барои сардори сарояндагон бар сози нафасӣ. Суруди таълимии Довуд.

Нокас дар дили худ гуфт: «Худо нест». Онҳо вайрон фосид шудаанд ва корҳои зишт бад кардаанд; некӯкоре нест.

Худо аз осмон ба банӣ одам назар андохт, то бубинад, ки оё касе соҳибфаҳм ва толиби ҷӯяндаи Худо ҳаст?

Ҳама ақиб гаштаанд, бо ҳамдигар бадахлоқ вайрон шудаанд; некӯкоре нест, як нафар ҳам нест.

Оё бадкирдорон фаҳм намекунанд, ки қавми Маро мехӯранд, чунон ки нон мехӯранд? Худоро нахондаанд.

Он вақт сахт ҳаросон шуданд, дар сурате ки ҷои ҳарос набуд; зеро ки Худо устухонҳои шахси миёнагиркунандаи муҳосиракунандаи туро парешон кард. Онҳоро шармсор кардаӣ, чунки Худо онҳоро рад кард.

Кошки наҷоти Исроил аз Сион ба амал ояд! Вақте ки Худо асирони қавми Худро баргардонад, Яъқуб хурсанд ва Исроил шод хоҳад шуд.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Суруди таълимии Довуд,

Вақте ки зифиён назди Шоул омада, гуфтанд: «Оё Довуд назди мо пинҳон нашудааст?»

Худоё! Ба номи Худ маро наҷот деҳ, ва ба қудрати Худ маро дар доварӣ ҳимоя намо.

Худоё! Дуоямро бишнав; ба гуфтори забонам гӯш андоз,

Зеро ки бегонаҳо бар ман бархостаанд, ва ситамгарон қасди ҷонам доранд; Худоро пеши назари худ намеоваранд. Село.

Инак, Худо мададгори ёвари ёри ман аст; Худованд ҷонамро қувват мебахшад медиҳад.

Бадиро бар мухолифонам хоҳад баргардонид; бо ростии Худ онҳоро нобуд намо.

Аз самими дил ба Ту қурбониҳо меоварам; номи Туро, эй Парвардигор, сипос мегӯям, чунки некӯст;

Зеро ки аз ҳамаи тангиҳо Ту маро раҳо кардаӣ, ва чашми ман шикасти душманонамро дидааст.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Суруди таълимии Довуд.

Ба дуоям, эй Худо, гӯш андоз, ва аз ёри хостани зории ман пинҳон нашав;

Ба ман диққат намо, ва маро бишнав; дар изҳори дарди дили худ менолам, ва оҳи ҷигарсӯз мекашам

Аз овози душман, аз зулми бадкор; зеро ки дар ҳаққи ман ҷафо мекунанд, ва бо ғазаб ба ман душманӣ доранд.

Дилам андаруни ман сахт метапад, ва тарсҳои марг бар ман афтодаанд.

Тарсу ларз бар ман ғолиб омадааст, ва даҳшат маро фаро гирифтааст.

Ва ман гуфтам: «Кошки ман мисли кабӯтар болу пар медоштам: парвоз мекардам, ва ором мегирифтам оромӣ меёфтам;

Ба ҷойҳои дур парида мерафтам, дар биёбон манзил мегирифтам. Село.

Мешитофтам, то ки аз тундбод ва аз шамоли тӯфон паноҳ шавам».

Забонҳои онҳоро, эй Худованд, саргум ва аз ҳам ҷудо намо, зеро ки дар шаҳр ситам зулм ва ҷангу ҷанҷол ҷидол дидаам:

Рӯзу шаб бар ҳисорҳои деворҳои он мегарданд; ҷафо ва азоб андаруни он;

Фалокатҳо андаруни он; макру фиреб аз кӯчаҳои он дур намешавад.

Зеро ки на душман маро мазаммат сарзаниш мекунад, – ман ба ин тоқат меовардам; на бадхоҳам бар ман калонигарӣ менамояд, – ман аз вай пинҳон мешудам;

Балки ту, эй марди баробари ҳамтои ман, эй ҳамдам ва ҳамроҳи ман,

Ки ба ҳамдигар рози дил мегуфтем, ва дар хонаи Худо бо ҳаяҷон мехиромидем.

Марги ногаҳонӣ бар онҳо биёр: бигзор зинда ба зинда ба дӯзах раванд, зеро ки бадиҳо дар манзили онҳост, андаруни онҳост.

Ман сӯи Худо мехонам, ва Парвардигор маро наҷот хоҳад дод.

Шомгоҳ ва субҳ ва нимирӯзӣ шикоят ва нолиш менамоям, ва Ӯ овози маро хоҳад шунид;

Ҷонамро аз ҷангу ҷидоли ҷанҷоли зидди ман ба осоиштагӣ саломатӣ раҳо кард, зеро ки бисёр касон ба ман муқобил буданд.

Худо маро хоҳад шунид, ва Ӯ, ки аз куҳан азал бар курсии доварӣ нишастааст, онҳоро фурӯ хоҳад нишонд. Село. Чунки дигаргуниҳо ба сари онҳо наомадааст, ва онҳо аз Худо наметарсанд.

Вай дасти худро бар зидди дӯстони худ дароз кардааст, паймони худро шикастааст;

Забонаш хушомад мезанад, вале дилаш пур аз кина аст; суханонаш аз равған нармтаранд, валекин шамшерҳои бараҳна мебошанд.

Бори дилатро ба Парвардигор парто, ва Ӯ ба ту ғамхорӣ хоҳад кард. Ӯ ҳаргиз нахоҳад гузошт, ки росткор фурӯ ғалтад.

Ва Ту, эй Худо, онҳоро дар чоҳи ҳалокат хоҳӣ андохт; хунхӯрон ва маккорон ба нисфи умри худ нахоҳанд расид. Валекин ман ба Ту таваккал хоҳам кард.