Я́ко о́вцы во а́дѣ положе́ни су́ть, сме́рть упасе́тъ я́: и облада́ютъ и́ми пра́вiи зау́тра, и по́мощь и́хъ обетша́етъ во а́дѣ: от сла́вы своея́ изринове́ни бы́ша.

Оба́че Бо́гъ изба́витъ ду́шу мою́ изъ руки́ а́довы, егда́ прiе́млетъ мя́.

Не убо́йся, егда́ разбогатѣ́етъ человѣ́къ, или́ егда́ умно́жится сла́ва до́му его́:

я́ко внегда́ умре́ти ему́, не во́зметъ вся́, ниже́ сни́детъ съ ни́мъ сла́ва его́.

Я́ко душа́ его́ въ животѣ́ его́ благослови́тся, исповѣ́стся тебѣ́, егда́ благосотвори́ши ему́.

Вни́детъ да́же до ро́да оте́цъ свои́хъ, да́же до вѣ́ка не у́зритъ свѣ́та.

И человѣ́къ въ че́сти сы́й не разумѣ́, приложи́ся ското́мъ несмы́сленнымъ и уподо́бися и́мъ.

Греческий [Greek (Koine)]

εἰς τὸ τέλος τοῖς υἱοῖς Κορε ψαλμός

ἀκούσατε ταῦτα πάντα τὰ ἔθνη ἐνωτίσασθε πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν οἰκουμένην

οἵ τε γηγενεῖς καὶ οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τὸ αὐτὸ πλούσιος καὶ πένης

τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν

κλινῶ εἰς παραβολὴν τὸ οὖς μου ἀνοίξω ἐν ψαλτηρίῳ τὸ πρόβλημά μου

ἵνα τί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ἡ ἀνομία τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με

οἱ πεποιθότες ἐπὶ τῇ δυνάμει αὐτῶν καὶ ἐπὶ τῷ πλήθει τοῦ πλούτου αὐτῶν καυχώμενοι

ἀδελφὸς οὐ λυτροῦται λυτρώσεται ἄνθρωπος οὐ δώσει τῷ θεῷ ἐξίλασμα αὐτοῦ

καὶ τὴν τιμὴν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ

καὶ ἐκόπασεν εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ζήσεται εἰς τέλος ὅτι οὐκ ὄψσεται καταφθοράν ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνῄσκοντας

ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἄφρων καὶ ἄνους ἀπολοῦνται καὶ καταλείψουσιν ἀλλοτρίοις τὸν πλοῦτον αὐτῶν

καὶ οἱ τάφοι αὐτῶν οἰκίαι αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα σκηνώματα αὐτῶν εἰς γενεὰν καὶ γενεάν ἐπεκαλέσαντο τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐπὶ τῶν γαιῶν αὐτῶν

καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκεν παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς

αὕτη ἡ ὁδὸς αὐτῶν σκάνδαλον αὐτοῖς καὶ μετὰ ταῦτα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν εὐδοκήσουσιν (διάψαλμα)

ὡς πρόβατα ἐν ᾅδῃ ἔθεντο θάνατος ποιμαίνει αὐτούς καὶ κατακυριεύσουσιν αὐτῶν οἱ εὐθεῖς τὸ πρωί καὶ ἡ βοήθεια αὐτῶν παλαιωθήσεται ἐν τῷ ᾅδῃ ἐκ τῆς δόξης αὐτῶν

πλὴν ὁ θεὸς λυτρώσεται τὴν ψυχήν μου ἐκ χειρὸς ᾅδου ὅταν λαμβάνῃ με (διάψαλμα)

μὴ φοβοῦ ὅταν πλουτήσῃ ἄνθρωπος καὶ ὅταν πληθυνθῇ ἡ δόξα τοῦ οἴκου αὐτοῦ

ὅτι οὐκ ἐν τῷ ἀποθνῄσκειν αὐτὸν λήμψσεται τὰ πάντα οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ δόξα αὐτοῦ

ὅτι ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ εὐλογηθήσεται ἐξομολογήσεταί σοι ὅταν ἀγαθύνῃς αὐτῷ

εἰσελεύσεται ἕως γενεᾶς πατέρων αὐτοῦ ἕως αἰῶνος οὐκ ὄψσεται φῶς

ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκεν παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς

Еврейский

^49:1לַמְנַצֵּחַ לִבְנֵי־קֹרַח מִזְמוֹר׃

^49:2שִׁמְעוּ־זֹאת כָּל־הָעַמִּים; הַאֲזִינוּ, כָּל־יֹשְׁבֵי חָלֶד׃

^49:3גַּם־בְּנֵי אָדָם גַּם־בְּנֵי־אִישׁ; יַחַד, עָשִׁיר וְאֶבְיוֹן׃

^49:4פִּי יְדַבֵּר חָכְמוֹת; וְהָגוּת לִבִּי תְבוּנוֹת׃

^49:5אַטֶּה לְמָשָׁל אָזְנִי; אֶפְתַּח בְּכִנּוֹר, חִידָתִי׃

^49:6לָמָּה אִירָא בִּימֵי רָע; עֲוֹן עֲקֵבַי יְסוּבֵּנִי׃

^49:7הַבֹּטְחִים עַל־חֵילָם; וּבְרֹב עָשְׁרָם, יִתְהַלָּלוּ׃

^49:8אָח, לֹא־פָדֹה יִפְדֶּה אִישׁ; לֹא־יִתֵּן לֵאלֹהִים כָּפְרוֹ׃

^49:9וְיֵקַר פִּדְיוֹן נַפְשָׁם, וְחָדַל לְעוֹלָם׃

^49:10וִיחִי־עוֹד לָנֶצַח; לֹא יִרְאֶה הַשָּׁחַת׃

^49:11כִּי יִרְאֶה חֲכָמִים יָמוּתוּ, יַחַד כְּסִיל וָבַעַר יֹאבֵדוּ; וְעָזְבוּ לַאֲחֵרִים חֵילָם׃

^49:12קִרְבָּם בָּתֵּימוֹ לְעוֹלָם, מִשְׁכְּנֹתָם לְדֹר וָדֹר; קָרְאוּ בִשְׁמוֹתָם, עֲלֵי אֲדָמוֹת׃

^49:13וְאָדָם בִּיקָר בַּל־יָלִין; נִמְשַׁל כַּבְּהֵמוֹת נִדְמוּ׃

^49:14זֶה דַרְכָּם כֵּסֶל לָמוֹ; וְאַחֲרֵיהֶם בְּפִיהֶם יִרְצוּ סֶלָה׃

^49:15כַּצֹּאן לִשְׁאוֹל שַׁתּוּ מָוֶת יִרְעֵם וַיִּרְדּוּ בָם יְשָׁרִים לַבֹּקֶר, וְצִירָם (וְצוּרָם) לְבַלּוֹת שְׁאוֹל, מִזְּבֻל לוֹ׃

^49:16אַךְ־אֱלֹהִים, יִפְדֶּה נַפְשִׁי מִיַּד־שְׁאוֹל; כִּי יִקָּחֵנִי סֶלָה׃

^49:17אַל־תִּירָא כִּי־יַעֲשִׁר אִישׁ; כִּי־יִרְבֶּה כְּבוֹד בֵּיתוֹ׃

^49:18כִּי לֹא בְמוֹתוֹ יִקַּח הַכֹּל; לֹא־יֵרֵד אַחֲרָיו כְּבוֹדוֹ׃

^49:19כִּי־נַפְשׁוֹ בְּחַיָּיו יְבָרֵךְ; וְיוֹדֻךָ, כִּי־תֵיטִיב לָךְ׃

^49:20תָּבוֹא עַד־דּוֹר אֲבוֹתָיו; עַד־נֵצַח, לֹא יִרְאוּ־אוֹר׃

^49:21אָדָם בִּיקָר וְלֹא יָבִין; נִמְשַׁל כַּבְּהֵמוֹת נִדְמוּ׃

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон. Таронаи банӣ Қӯраҳ.

Инро бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо! Гӯш андозед, эй ҳамаи сокинони дунё!

Ҳам одамони оддӣ ва ҳам шахсони асилзода наҷиб; сарватдор ва камбағал якҷоя.

Забонам ҳикматро баён мекунад, ва андешаҳои дилам аз ғояҳо иборат аст.

Гӯши худро ба масале медорам; муаммои чистони рамзи худро бо барбат мекушоям:

Чаро дар рӯзҳои бадкеш тарсон бошам, вақте ки гуноҳи дунболагирҳоям маро миёнагир иҳота мекунад?

Онҳо ба тавонгарии худ таваккал менамоянд, ва бо фаровонии сарвати худ фахр мекунанд.

Касе ҳаргиз бародарашро бознамехарад; фидияашро низ ба Худо намедиҳад, –

Чунки фидияи ҷонашон гаронбаҳост, ва он ҳаргиз муяссар намешавад, –

То ки доим зинда монда, рӯи гӯрро набинад.

Зеро мебинад, ки ҳакимон хирадмандон мемиранд, бо якҷоягии нодонон ҷоҳилон ва аблаҳон аҳмақон нобуд мешаванд; ва сарвати худро ба дигарон боқӣ мегузоранд.

Дар хотир мегузаронанд, ки хонаҳошон доимӣ ва манзилҳошон аз насл ба насл мебошанд; заминҳошонро ба номҳои худ мехонанд.

Валекин одамизод дар ҷоҳу ҷалолаш намемонад: ӯ мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.

Чунин аст роҳи онҳое ки худбоваранд, ва оқибати онҳое ки аз лофи худ хурсанданд. Село.

Мисли гӯсфандон ба дӯзах бурда мешаванд; марг онҳоро чӯпонӣ мекунад; ва бомдодон росткорон бар онҳо ҳукмфармо хоҳанд шуд, ва сурати онҳо дар дӯзах, ки манзили онҳост, хоҳад пӯсид.

Аммо ҷонамро Худо раҳо хоҳад кард, зеро ки маро аз дасти дӯзах хоҳад гирифт. Село.

Натарс, вақте ки шахсе сарватдор шавад, ва ҷалоли хонааш афзун гардад,

Зеро ки ҳангоми мурданаш чизе бо худ нахоҳад бурд; ҷалолаш аз ақиби ӯ нахоҳад рафт;

Агарчи дар ҳаёташ ӯ баракати худро мехоҳад, ва ба дили худ мегӯяд: «Туро таъриф мекунанд, ки ба худ некӯӣ мекунӣ», –

Лекин сӯи насли падарони худ хоҳад рафт, ки онҳо то абад нурро нахоҳанд дид.

Одаме ки соҳиби ҷоҳу ҷалол аст, вале фаҳм надорад, мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.