Я́ко о́вцы во а́дѣ положе́ни су́ть, сме́рть упасе́тъ я́: и облада́ютъ и́ми пра́вiи зау́тра, и по́мощь и́хъ обетша́етъ во а́дѣ: от сла́вы своея́ изринове́ни бы́ша.

Оба́че Бо́гъ изба́витъ ду́шу мою́ изъ руки́ а́довы, егда́ прiе́млетъ мя́.

Не убо́йся, егда́ разбогатѣ́етъ человѣ́къ, или́ егда́ умно́жится сла́ва до́му его́:

я́ко внегда́ умре́ти ему́, не во́зметъ вся́, ниже́ сни́детъ съ ни́мъ сла́ва его́.

Я́ко душа́ его́ въ животѣ́ его́ благослови́тся, исповѣ́стся тебѣ́, егда́ благосотвори́ши ему́.

Вни́детъ да́же до ро́да оте́цъ свои́хъ, да́же до вѣ́ка не у́зритъ свѣ́та.

И человѣ́къ въ че́сти сы́й не разумѣ́, приложи́ся ското́мъ несмы́сленнымъ и уподо́бися и́мъ.

Еврейский

^49:1לַמְנַצֵּחַ לִבְנֵי־קֹרַח מִזְמוֹר׃

^49:2שִׁמְעוּ־זֹאת כָּל־הָעַמִּים; הַאֲזִינוּ, כָּל־יֹשְׁבֵי חָלֶד׃

^49:3גַּם־בְּנֵי אָדָם גַּם־בְּנֵי־אִישׁ; יַחַד, עָשִׁיר וְאֶבְיוֹן׃

^49:4פִּי יְדַבֵּר חָכְמוֹת; וְהָגוּת לִבִּי תְבוּנוֹת׃

^49:5אַטֶּה לְמָשָׁל אָזְנִי; אֶפְתַּח בְּכִנּוֹר, חִידָתִי׃

^49:6לָמָּה אִירָא בִּימֵי רָע; עֲוֹן עֲקֵבַי יְסוּבֵּנִי׃

^49:7הַבֹּטְחִים עַל־חֵילָם; וּבְרֹב עָשְׁרָם, יִתְהַלָּלוּ׃

^49:8אָח, לֹא־פָדֹה יִפְדֶּה אִישׁ; לֹא־יִתֵּן לֵאלֹהִים כָּפְרוֹ׃

^49:9וְיֵקַר פִּדְיוֹן נַפְשָׁם, וְחָדַל לְעוֹלָם׃

^49:10וִיחִי־עוֹד לָנֶצַח; לֹא יִרְאֶה הַשָּׁחַת׃

^49:11כִּי יִרְאֶה חֲכָמִים יָמוּתוּ, יַחַד כְּסִיל וָבַעַר יֹאבֵדוּ; וְעָזְבוּ לַאֲחֵרִים חֵילָם׃

^49:12קִרְבָּם בָּתֵּימוֹ לְעוֹלָם, מִשְׁכְּנֹתָם לְדֹר וָדֹר; קָרְאוּ בִשְׁמוֹתָם, עֲלֵי אֲדָמוֹת׃

^49:13וְאָדָם בִּיקָר בַּל־יָלִין; נִמְשַׁל כַּבְּהֵמוֹת נִדְמוּ׃

^49:14זֶה דַרְכָּם כֵּסֶל לָמוֹ; וְאַחֲרֵיהֶם בְּפִיהֶם יִרְצוּ סֶלָה׃

^49:15כַּצֹּאן לִשְׁאוֹל שַׁתּוּ מָוֶת יִרְעֵם וַיִּרְדּוּ בָם יְשָׁרִים לַבֹּקֶר, וְצִירָם (וְצוּרָם) לְבַלּוֹת שְׁאוֹל, מִזְּבֻל לוֹ׃

^49:16אַךְ־אֱלֹהִים, יִפְדֶּה נַפְשִׁי מִיַּד־שְׁאוֹל; כִּי יִקָּחֵנִי סֶלָה׃

^49:17אַל־תִּירָא כִּי־יַעֲשִׁר אִישׁ; כִּי־יִרְבֶּה כְּבוֹד בֵּיתוֹ׃

^49:18כִּי לֹא בְמוֹתוֹ יִקַּח הַכֹּל; לֹא־יֵרֵד אַחֲרָיו כְּבוֹדוֹ׃

^49:19כִּי־נַפְשׁוֹ בְּחַיָּיו יְבָרֵךְ; וְיוֹדֻךָ, כִּי־תֵיטִיב לָךְ׃

^49:20תָּבוֹא עַד־דּוֹר אֲבוֹתָיו; עַד־נֵצַח, לֹא יִרְאוּ־אוֹר׃

^49:21אָדָם בִּיקָר וְלֹא יָבִין; נִמְשַׁל כַּבְּהֵמוֹת נִדְמוּ׃

Немецкий (GNB)

^49:1Ein Lied der Korachiter.

^49:2Hört mir zu, ihr Völker,
merkt auf, ihr Bewohner der ganzen Erde!

^49:3Hohe und Geringe, Reiche und Arme,
die einen wie die anderen rufe ich!

^49:4Aus meinen Worten spricht Erfahrung
und tiefe Einsicht aus meinen Gedanken.

^49:5Ich lausche auf Eingebungen von Gott
und werde sie beim Harfenspiel erklären:

^49:6Warum soll ich mich ängstigen an Unglückstagen,
wenn ich umringt bin von den Unheilstiftern,
die sich an meine Fersen heften?

^49:7Sie verlassen sich auf ihr vieles Geld
und brüsten sich mit ihrem großen Reichtum.

^49:8Doch Gott ein Menschenleben abzukaufen ist unmöglich!
Auch sein eigenes Leben kann niemand auslösen:

^49:9Der Kaufpreis für ein Menschenleben ist zu hoch;
was man auch bietet, es ist niemals genug.

^49:10Kein Mensch kann für immer leben,
am Sterben führt kein Weg vorbei!

^49:11Es ist offenkundig:
Auch die Klügsten sterben,
genauso wie unvernünftige Narren;
was sie besitzen, bleibt zurück für andere.

^49:12Für immer wird das enge Grab ihre Wohnung,
auch wenn sie ganze Länder ihr Eigen nannten.

^49:13Durch Größe und Reichtum
bleibt keiner am Leben;
der Mensch geht ebenso zugrunde
wie das Vieh.

^49:14Voll Sicherheit sind diese Leute,
so vermessen, nur auf sich selber zu vertrauen,
so überzeugt von ihren eigenen Reden.
Wie aber ist ihr Schicksal?
Was ist ihre Zukunft?

^49:15Wie Schafe trotten sie zur Totenwelt;
der Hirt, der sie dort weidet, ist der Tod.
Weit weg von ihren prachtvollen Häusern
zerfrisst die Verwesung ihre Gestalt.

^49:16Mein Leben aber – Gott selbst kauft es frei;
aus den Krallen des Todes reißt er mich heraus!

^49:17Lass dich nicht ängstigen,
wenn einer reich wird
und der Wohlstand seines Hauses immer größer!

^49:18Denn wenn er stirbt,
nimmt er nichts davon mit,
sein Reichtum folgt ihm nicht ins Grab.

^49:19Sein Leben lang lobt er sich selber
und andere schmeicheln ihm,
weil es ihm gut geht.

^49:20Und doch muss er dorthin,
wo seine Väter sind,
die nie mehr das Licht erblicken.

^49:21Größe und Reichtum
mag ein Mensch gewinnen;
aber wenn er keine Einsicht hat,
geht er zugrunde wie das Vieh.

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон. Таронаи банӣ Қӯраҳ.

Инро бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо! Гӯш андозед, эй ҳамаи сокинони дунё!

Ҳам одамони оддӣ ва ҳам шахсони асилзода наҷиб; сарватдор ва камбағал якҷоя.

Забонам ҳикматро баён мекунад, ва андешаҳои дилам аз ғояҳо иборат аст.

Гӯши худро ба масале медорам; муаммои чистони рамзи худро бо барбат мекушоям:

Чаро дар рӯзҳои бадкеш тарсон бошам, вақте ки гуноҳи дунболагирҳоям маро миёнагир иҳота мекунад?

Онҳо ба тавонгарии худ таваккал менамоянд, ва бо фаровонии сарвати худ фахр мекунанд.

Касе ҳаргиз бародарашро бознамехарад; фидияашро низ ба Худо намедиҳад, –

Чунки фидияи ҷонашон гаронбаҳост, ва он ҳаргиз муяссар намешавад, –

То ки доим зинда монда, рӯи гӯрро набинад.

Зеро мебинад, ки ҳакимон хирадмандон мемиранд, бо якҷоягии нодонон ҷоҳилон ва аблаҳон аҳмақон нобуд мешаванд; ва сарвати худро ба дигарон боқӣ мегузоранд.

Дар хотир мегузаронанд, ки хонаҳошон доимӣ ва манзилҳошон аз насл ба насл мебошанд; заминҳошонро ба номҳои худ мехонанд.

Валекин одамизод дар ҷоҳу ҷалолаш намемонад: ӯ мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.

Чунин аст роҳи онҳое ки худбоваранд, ва оқибати онҳое ки аз лофи худ хурсанданд. Село.

Мисли гӯсфандон ба дӯзах бурда мешаванд; марг онҳоро чӯпонӣ мекунад; ва бомдодон росткорон бар онҳо ҳукмфармо хоҳанд шуд, ва сурати онҳо дар дӯзах, ки манзили онҳост, хоҳад пӯсид.

Аммо ҷонамро Худо раҳо хоҳад кард, зеро ки маро аз дасти дӯзах хоҳад гирифт. Село.

Натарс, вақте ки шахсе сарватдор шавад, ва ҷалоли хонааш афзун гардад,

Зеро ки ҳангоми мурданаш чизе бо худ нахоҳад бурд; ҷалолаш аз ақиби ӯ нахоҳад рафт;

Агарчи дар ҳаёташ ӯ баракати худро мехоҳад, ва ба дили худ мегӯяд: «Туро таъриф мекунанд, ки ба худ некӯӣ мекунӣ», –

Лекин сӯи насли падарони худ хоҳад рафт, ки онҳо то абад нурро нахоҳанд дид.

Одаме ки соҳиби ҷоҳу ҷалол аст, вале фаҳм надорад, мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.