Сiя́ сотвори́лъ еси́, и умолча́хъ, вознепщева́лъ еси́ беззако́нiе, я́ко бу́ду тебѣ́ подо́бенъ: обличу́ тя и предста́влю предъ лице́мъ твои́мъ грѣхи́ твоя́.

Разумѣ́йте у́бо сiя́, забыва́ющiи Бо́га, да не когда́ похи́титъ, и не бу́детъ избавля́яй.

Же́ртва хвалы́ просла́витъ Мя́, и та́мо пу́ть, и́мже явлю́ ему́ спасе́нiе Мое́.

Рус. (Аверинцев)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Латинский (Nova Vulgata)

^50:1 PSALMUS. Asaph. Deus deorum, Dominus, locutus est et vocavit terram a solis ortu usque ad occasum.

^50:2 Ex Sion speciosa decore Deus illuxit,

^50:3 Deus noster veniet et non silebit: ignis consumens est in conspectu eius, et in circuitu eius tempestas valida.

^50:4 Advocabit caelum desursum et terram discernere populum suum:

^50:5 «Congregate mihi sanctos meos, qui disposuerunt testamentum meum in sacrificio».

^50:6 Et annuntiabunt caeli iustitiam eius, quoniam Deus iudex est.

^50:7 «Audi, populus meus, et loquar, Israel, et testificabor adversum te: Deus, Deus tuus, ego sum.

^50:8 Non in sacrificiis tuis arguam te; holocausta enim tua in conspectu meo sunt semper.

^50:9 Non accipiam de domo tua vitulos neque de gregibus tuis hircos.

^50:10 Quoniam meae sunt omnes ferae silvarum, iumentorum mille in montibus.

^50:11 Cognovi omnia volatilia caeli; et, quod movetur in agro, meum est.

^50:12 Si esuriero non dicam tibi; meus est enim orbis terrae et plenitudo eius.

^50:13 Numquid manducabo carnes taurorum aut sanguinem hircorum potabo?

^50:14 Immola Deo sacrificium laudis et redde Altissimo vota tua;

^50:15 et invoca me in die tribulationis: eruam te, et honorificabis me».

^50:16 Peccatori autem dixit Deus: «Quare tu enarras praecepta mea et assumis testamentum meum in os tuum?

^50:17 Tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos retrorsum.

^50:18 Si videbas furem, currebas cum eo; et cum adulteris erat portio tua.

^50:19 Os tuum dimittebas ad malitiam, et lingua tua concinnabat dolos.

^50:20 Sedens adversus fratrem tuum loquebaris et adversus filium matris tuae proferebas opprobrium.

^50:21 Haec fecisti, et tacui. Existimasti quod eram tui similis. Arguam te et statuam illa contra faciem tuam.

^50:22 Intellegite haec, qui obliviscimini Deum, ne quando rapiam, et non sit qui eripiat.

^50:23 Qui immolabit sacrificium laudis, honorificabit me; et, qui immaculatus est in via, ostendam illi salutare Dei».

Таджикский

Языки

Таронаи Ософ. Худо, Худо Парвардигор сухан меронад, ва заминро аз баромади офтоб то нишастани он мехонад.

Аз Сион, ки камоли зебоист, Худо чур меафканад.

Худои мо меояд, ва хомӯш нахоҳад буд: пеши Ӯ оташи сӯзон муҳайёст, ва гирдогирди Ӯ тӯфони дамон.

Аз боло осмон ва заминро мехонад, то ки қавми Худро доварӣ намояд:

«Порсоёни Маро назди Ман ҷамъ оваред, ки бо Ман бо қурбонӣ паймон бастаанд».

Ва осмон росткории Ӯро баён хоҳад кард, зеро ки Худо Довар аст. Село.

Бишнав, эй қавми Ман, то сухан ронам, ва эй Исроил, то ба ту гувоҳӣ гувоҳӣ диҳам: Ман, Худо, Худои ту ҳастам.

На аз барои қурбониҳоят туро сарзаниш мазаммат хоҳам кард; қурбониҳои сӯхтании ту доимо пеши назари Ман аст.

На гӯсолае аз хонаи ту хоҳам гирифт, на такае аз оғили ту,

Зеро ки тамоми ҳайвоноти ҷангал аз они Ман ҳастанд, ва чорпоёне ки бар ҳазорҳо кӯҳҳо ҳастанд;

Ҳамаи мурғони кӯҳсорро мешиносам, ва ҷонварони саҳро дар дасти Ман ҳастанд.

Агар гурусна мемондам, ба ту намегуфтам, зеро ки дунё ва ҳар чи дар он аст, аз они Ман аст.

Оё гӯшти говмешонро мехӯрам, ва хуни такаҳоро менӯшам?

Ба Худо қурбонии шукронаро забҳ намо бикуш, ва ба Боломақом назрҳои қавлҳои худро адо иҷро бикун.

Ва дар рӯзи тангӣ Маро бихон; туро халосӣ хоҳам дод, ва ту Маро ситоиш хоҳӣ кард.

Вале ба бадкор Худо мегӯяд: «Ту чӣ ҳақ дорӣ, ки қоидаҳои Маро ривоят маъвиза намоӣ, ва паймони Маро ба забони худ оварӣ,

Дар сурате ки худат аз ахлоқу одоб нафрат дорӣ, ва суханони Маро пушти по мезанӣ?

Чун дуздро дидӣ, ҳамроҳи вай медавӣ, ва бо зинокорон шарик мешавӣ;

Даҳони худро барои бадгӯӣ мекушоӣ, ва забонат макр мебофад;

Нишаста, дар ҳаққи бародари худ сухан меронӣ, ба писари модари худ тӯҳмат мекунӣ.

Чунин рафтор кардӣ, ва Ман хомӯш мондам; гумон кардӣ, ки Ман мисли ту ҳастам. Бинобар ин туро сарзаниш хоҳам кард, ва доварии туро пеши назари ту ба амал хоҳам овард.

Инро, эй фаромӯшкунандагони Худо, фаҳм кунед: мабодо шуморо бидарам, ва раҳокунандае набошад.

Ҳар кӣ шукронаро қурбонӣ намояд, вай Маро ситоиш мекунад, ва ҳар кӣ роҳи дурустро пеш гирад, ба вай наҷоти Худоро нишон хоҳам дод».