Бог Богов, Господь возглаголал и призывает землю, от восхода солнца до запада.
С Сиона, который есть верх красоты, является Бог,
грядет Бог наш, и не в безмолвии: пред Ним огонь поядающий, и вокруг Его сильная буря.
Он призывает свыше небо и землю, судить народ Свой:
«соберите ко Мне святых Моих, вступивших в завет со Мною при жертве».
И небеса провозгласят правду Его, ибо судия сей есть Бог.
«Слушай, народ Мой, Я буду говорить; Израиль! Я буду свидетельствовать против тебя: Я Бог, твой Бог.
Не за жертвы твои Я буду укорять тебя; всесожжения твои всегда предо Мною;
не приму тельца из дома твоего, ни козлов из дворов твоих,
ибо Мои все звери в лесу, и скот на тысяче гор,
знаю всех птиц на горах, и животные на полях предо Мною.
Если бы Я взалкал, то не сказал бы тебе, ибо Моя вселенная и все, что наполняет ее.
Ем ли Я мясо волов и пью ли кровь козлов?
Принеси в жертву Богу хвалу и воздай Всевышнему обеты твои,
и призови Меня в день скорби; Я избавлю тебя, и ты прославишь Меня».
Грешнику же говорит Бог: «что ты проповедуешь уставы Мои и берешь завет Мой в уста твои,
а сам ненавидишь наставление Мое и слова Мои бросаешь за себя?
когда видишь вора, сходишься с ним, и с прелюбодеями сообщаешься;
уста твои открываешь на злословие, и язык твой сплетает коварство;
сидишь и говоришь на брата твоего, на сына матери твоей клевещешь;
ты это делал, и Я молчал; ты подумал, что Я такой же, как ты. Изобличу тебя и представлю пред глаза твои [грехи твои].
Уразумейте это, забывающие Бога, дабы Я не восхитил, – и не будет избавляющего.
Кто приносит в жертву хвалу, тот чтит Меня, и кто наблюдает за путем своим, тому явлю Я спасение Божие».
Magistro chori. Filiorum Core. PSALMUS.
Audite haec, omnes gentes; auribus percipite, omnes, qui habitatis orbem:
quique humiles et viri nobiles, simul in unum dives et pauper!
Os meum loquetur sapientiam, et meditatio cordis mei prudentiam.
Inclinabo in parabolam aurem meam, aperiam in psalterio aenigma meum.
Cur timebo in diebus malis, cum iniquitas supplantantium circumdabit me?
Qui confidunt in virtute sua et in multitudine divitiarum suarum gloriantur.
Etenim seipsum non redimet homo; non dabit Deo propitiationem suam.
Nimium est pretium redemptionis animae eius: ad ultimum deficiet,
ut vivat usque in finem nec videat interitum.
Et videbit sapientes morientes; simul insipiens et stultus peribunt et relinquent alienis divitias suas.
Sepulcra eorum domus illorum in aeternum; tabernacula eorum in progeniem et progeniem, etsi vocaverunt nominibus suis terras suas.
Et homo, cum sit in honore, non permanebit; comparatus est iumentis, quae pereunt, et similis factus est illis.
Haec via illorum, quorum fiducia in semetipsis, et finis eorum, qui complacent in ore suo.
Sicut oves in inferno positi sunt, mors depascet eos; descendent praecipites ad sepulcrum, et figura eorum erit in consumptionem: infernus habitaculum eorum.
Verumtamen Deus redimet animam meam, de manu inferi vere suscipiet me.
Ne timueris, cum dives factus fuerit homo, et cum multiplicata fuerit gloria domus eius,
quoniam, cum interierit, non sumet omnia, neque descendet cum eo gloria eius.
Cum animae suae in vita ipsius benedixerit: «Laudabunt te quod benefecisti tibi»,
tamen introibit ad progeniem patrum suorum, qui in aeternum non videbunt lumen.
Homo, cum in honore esset, non intellexit; comparatus est iumentis, quae pereunt, et similis factus est illis.
Ein Lied der Korachiter.
Hört mir zu, ihr Völker, merkt auf, ihr Bewohner der ganzen Erde!
Hohe und Geringe, Reiche und Arme, die einen wie die anderen rufe ich!
Aus meinen Worten spricht Erfahrung und tiefe Einsicht aus meinen Gedanken.
Ich lausche auf Eingebungen von Gott und werde sie beim Harfenspiel erklären:
Warum soll ich mich ängstigen an Unglückstagen, wenn ich umringt bin von den Unheilstiftern, die sich an meine Fersen heften?
Sie verlassen sich auf ihr vieles Geld und brüsten sich mit ihrem großen Reichtum.
Doch Gott ein Menschenleben abzukaufen ist unmöglich! Auch sein eigenes Leben kann niemand auslösen:
Der Kaufpreis für ein Menschenleben ist zu hoch; was man auch bietet, es ist niemals genug.
Kein Mensch kann für immer leben, am Sterben führt kein Weg vorbei!
Es ist offenkundig: Auch die Klügsten sterben, genauso wie unvernünftige Narren; was sie besitzen, bleibt zurück für andere.
Für immer wird das enge Grab ihre Wohnung, auch wenn sie ganze Länder ihr Eigen nannten.
Durch Größe und Reichtum bleibt keiner am Leben; der Mensch geht ebenso zugrunde wie das Vieh.
Voll Sicherheit sind diese Leute, so vermessen, nur auf sich selber zu vertrauen, so überzeugt von ihren eigenen Reden. Wie aber ist ihr Schicksal? Was ist ihre Zukunft?
Wie Schafe trotten sie zur Totenwelt; der Hirt, der sie dort weidet, ist der Tod. Weit weg von ihren prachtvollen Häusern zerfrisst die Verwesung ihre Gestalt.
Mein Leben aber – Gott selbst kauft es frei; aus den Krallen des Todes reißt er mich heraus!
Lass dich nicht ängstigen, wenn einer reich wird und der Wohlstand seines Hauses immer größer!
Denn wenn er stirbt, nimmt er nichts davon mit, sein Reichtum folgt ihm nicht ins Grab.
Sein Leben lang lobt er sich selber und andere schmeicheln ihm, weil es ihm gut geht.
Und doch muss er dorthin, wo seine Väter sind, die nie mehr das Licht erblicken.
Größe und Reichtum mag ein Mensch gewinnen; aber wenn er keine Einsicht hat, geht er zugrunde wie das Vieh.