Азбука веры » Би́блия » Псалти́рь » Псалом 54

Псалом 54

Толкования

Толкования главы

54:1

54:2

см.:Пс.53:4;

54:3

54:4

см.:2Цар.17:1;

54:5

54:6

54:7

54:8

54:9

54:10

54:11

см.:Чис.23:21;

54:12

54:13

54:14

см.:Мф.26:23;Ин.13:18;Деян.1:16;

54:15

54:16

54:17

54:18

см.:Дан.6:10;

54:19

54:20

см.:Пс.9:8;

54:21

54:22

см.:Пс.56:5;

54:23

см.:Мф.6:25;Лк.12:22;1Пет.5:7;

54:24

см.:Притч.26:27;Пс.68:16;4Цар.1:4;

Церковнославянский (рус)

Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ ра́зума, Аса́фу, псало́мъ.

Внуши́, Бо́же, моли́тву мою́ и не пре́зри моле́нiя моего́:

вонми́ ми и услы́ши мя́: возскорбѣ́хъ печа́лiю мое́ю {во искуше́нiи мое́мъ}, и смято́хся

от гла́са вра́жiя и от стуже́нiя грѣ́шнича: я́ко уклони́ша на мя́ беззако́нiе и во гнѣ́вѣ враждова́ху ми́.

Се́рдце мое́ смяте́ся во мнѣ́, и боя́знь сме́рти нападе́ на мя́:

стра́хъ и тре́петъ прiи́де на мя́, и покры́ мя тма́.

И рѣ́хъ: кто́ да́стъ ми́ крилѣ́ я́ко голуби́нѣ? И полещу́, и почі́ю.

Се́, удали́хся бѣ́гая и водвори́хся въ пусты́ни.

Ча́яхъ Бо́га спаса́ющаго мя́ от малоду́шiя и от бу́ри.

Потопи́, Го́споди, и раздѣли́ язы́ки и́хъ: я́ко ви́дѣхъ беззако́нiе и прерѣка́нiе во гра́дѣ.

Дне́мъ и но́щiю обы́детъ и́ по стѣна́мъ его́: беззако́нiе и тру́дъ посредѣ́ его́, и непра́вда:

и не оскудѣ́ от сто́гнъ его́ ли́хва и ле́сть.

Я́ко а́ще бы вра́гъ поноси́лъ ми́, претерпѣ́лъ бы́хъ у́бо: и а́ще бы ненави́дяй мя́ на мя́ велерѣ́чевалъ, укры́лбыхся от него́.

Ты́ же, человѣ́че равноду́шне, влады́ко мо́й и зна́емый мо́й,

и́же ку́пно наслажда́лся еси́ со мно́ю бра́шенъ: въ дому́ Бо́жiи ходи́хомъ единомышле́нiемъ.

Да прiи́детъ же сме́рть на ня́, и да сни́дутъ во а́дъ жи́ви: я́ко лука́вство въ жили́щихъ и́хъ, посредѣ́ и́хъ.

А́зъ къ Бо́гу воззва́хъ, и Госпо́дь услы́ша мя́.

Ве́черъ и зау́тра и полу́дне повѣ́мъ и возвѣщу́, и услы́шитъ гла́съ мо́й.

Изба́витъ ми́ромъ ду́шу мою́ от приближа́ющихся мнѣ́: я́ко во мно́зѣ бя́ху со мно́ю.

Услы́шитъ Бо́гъ, и смири́тъ я́ сы́й пре́жде вѣ́къ: нѣ́сть бо и́мъ измѣне́нiя, я́ко не убоя́шася Бо́га.

Простре́ ру́ку свою́ на воздая́нiе: оскверни́ша завѣ́тъ Его́.

Раздѣли́шася от гнѣ́ва лица́ Его́, и прибли́жишася сердца́ и́хъ: умя́кнуша словеса́ и́хъ па́че еле́а, и та́ су́ть стрѣ́лы.

Возве́рзи на Го́спода печа́ль твою́, и То́й тя́ препита́етъ: не да́стъ въ вѣ́къ молвы́ пра́веднику.

Ты́ же, Бо́же, низведе́ши и́хъ въ студене́цъ истлѣ́нiя: му́жiе крове́й и льсти́ не преполовя́тъ дні́й свои́хъ. А́зъ же, Го́споди, упова́ю на Тя́.

Рус. (Аверинцев)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Латинский (Nova Vulgata)

^55:1 Magistro chori. Fidibus. Maskil. David.

^55:2 Auribus percipe, Deus, orationem meam et ne abscondaris a deprecatione mea;

^55:3 intende mihi et exaudi me. Excussus sum in meditatione mea et conturbatus sum

^55:4 a voce inimici et a tribulatione peccatoris. Quoniam devolverunt in me iniquitatem et in ira molesti erant mihi.

^55:5 Cor meum torquetur intra me, et formido mortis cecidit super me.

^55:6 Timor et tremor venerunt super me, et contexit me pavor. -

^55:7 Et dixi: «Quis dabit mihi pennas sicut columbae, et volabo et requiescam?

^55:8 Ecce elongabo fugiens et manebo in solitudine.

^55:9 Exspectabo eum, qui salvum me faciat a spiritu procellae et tempestate».

^55:10 Dissipa, Domine, divide linguas eorum, quoniam vidi violentiam et contentionem in civitate.

^55:11 Die ac nocte circumeunt eam super muros eius,

^55:12 iniquitas et labor et insidiae in medio eius; et non defecit de plateis eius fraudulentia et dolus.

^55:13 Quoniam si inimicus meus maledixisset mihi, sustinuissem utique; et si is qui oderat me, super me magnificatus fuisset, abscondissem me forsitan ab eo.

^55:14 Tu vero, homo coaequalis meus, familiaris meus et notus meus,

^55:15 qui simul habuimus dulce consortium: in domo Dei ambulavimus in concursu.

^55:16 Veniat mors super illos, et descendant in infernum viventes, quoniam nequitiae in habitaculis eorum, in medio eorum.

^55:17 Ego autem ad Deum clamabo, et Dominus salvabit me.

^55:18 Vespere et mane et meridie meditabor et ingemiscam, et exaudiet vocem meam.

^55:19 Redimet in pace animam meam ab his, qui impugnant me, quoniam in multis sunt adversum me.

^55:20 Exaudiet Deus et humiliabit illos, qui est ante saecula. Non enim est illis commutatio, et non timuerunt Deum.

^55:21 Extendit manum suam in socios; contaminavit foedus suum.

^55:22 Lene super butyrum est os eius, pugna autem cor illius: molliti sunt sermones eius super oleum, et ipsi sunt gladii destricti. -

^55:23 Iacta super Dominum curam tuam, et ipse te enutriet; non dabit in aeternum fluctuationem iusto.

^55:24 Tu vero, Deus, deduces eos in puteum interitus. Viri sanguinum et dolosi non dimidiabunt dies suos; ego autem sperabo in te, Domine.

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Суруди таълимии Довуд.

Ба дуоям, эй Худо, гӯш андоз, ва аз ёри хостани зории ман пинҳон нашав;

Ба ман диққат намо, ва маро бишнав; дар изҳори дарди дили худ менолам, ва оҳи ҷигарсӯз мекашам

Аз овози душман, аз зулми бадкор; зеро ки дар ҳаққи ман ҷафо мекунанд, ва бо ғазаб ба ман душманӣ доранд.

Дилам андаруни ман сахт метапад, ва тарсҳои марг бар ман афтодаанд.

Тарсу ларз бар ман ғолиб омадааст, ва даҳшат маро фаро гирифтааст.

Ва ман гуфтам: «Кошки ман мисли кабӯтар болу пар медоштам: парвоз мекардам, ва ором мегирифтам оромӣ меёфтам;

Ба ҷойҳои дур парида мерафтам, дар биёбон манзил мегирифтам. Село.

Мешитофтам, то ки аз тундбод ва аз шамоли тӯфон паноҳ шавам».

Забонҳои онҳоро, эй Худованд, саргум ва аз ҳам ҷудо намо, зеро ки дар шаҳр ситам зулм ва ҷангу ҷанҷол ҷидол дидаам:

Рӯзу шаб бар ҳисорҳои деворҳои он мегарданд; ҷафо ва азоб андаруни он;

Фалокатҳо андаруни он; макру фиреб аз кӯчаҳои он дур намешавад.

Зеро ки на душман маро мазаммат сарзаниш мекунад, – ман ба ин тоқат меовардам; на бадхоҳам бар ман калонигарӣ менамояд, – ман аз вай пинҳон мешудам;

Балки ту, эй марди баробари ҳамтои ман, эй ҳамдам ва ҳамроҳи ман,

Ки ба ҳамдигар рози дил мегуфтем, ва дар хонаи Худо бо ҳаяҷон мехиромидем.

Марги ногаҳонӣ бар онҳо биёр: бигзор зинда ба зинда ба дӯзах раванд, зеро ки бадиҳо дар манзили онҳост, андаруни онҳост.

Ман сӯи Худо мехонам, ва Парвардигор маро наҷот хоҳад дод.

Шомгоҳ ва субҳ ва нимирӯзӣ шикоят ва нолиш менамоям, ва Ӯ овози маро хоҳад шунид;

Ҷонамро аз ҷангу ҷидоли ҷанҷоли зидди ман ба осоиштагӣ саломатӣ раҳо кард, зеро ки бисёр касон ба ман муқобил буданд.

Худо маро хоҳад шунид, ва Ӯ, ки аз куҳан азал бар курсии доварӣ нишастааст, онҳоро фурӯ хоҳад нишонд. Село. Чунки дигаргуниҳо ба сари онҳо наомадааст, ва онҳо аз Худо наметарсанд.

Вай дасти худро бар зидди дӯстони худ дароз кардааст, паймони худро шикастааст;

Забонаш хушомад мезанад, вале дилаш пур аз кина аст; суханонаш аз равған нармтаранд, валекин шамшерҳои бараҳна мебошанд.

Бори дилатро ба Парвардигор парто, ва Ӯ ба ту ғамхорӣ хоҳад кард. Ӯ ҳаргиз нахоҳад гузошт, ки росткор фурӯ ғалтад.

Ва Ту, эй Худо, онҳоро дар чоҳи ҳалокат хоҳӣ андохт; хунхӯрон ва маккорон ба нисфи умри худ нахоҳанд расид. Валекин ман ба Ту таваккал хоҳам кард.