Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
Псалом 55
55:0
55:1
см.:1Цар.21:10-11;
55:2
55:3
55:4
55:6
55:7
55:8
55:9
55:11
55:13
55:14
Псалом 56
56:3
Псалом 57
57:1
57:2
57:3
см.:Притч.21:29;
57:11
см.:Откр.14:20;
Псалом 58
58:1
см.:1Цар.19:11;
58:2
58:3
58:7
58:8
см.:Притч.25:18;
58:11
58:12
58:15
58:16
см.:Ам.8:11-12;
58:17
58:18
Псалом 59
59:1
59:6
59:7
59:9
59:11
59:13
Псалом 60
60:1
60:6
60:8
см.:2Цар.7:12-13;
Псалом 61
61:6
61:8
61:12
Псалом 62
62:1
см.:1Цар.23:14;
62:4
62:5
62:6
62:11
Псалом 63
63:1
63:2
63:3
63:5
63:8
Въ коне́цъ, о лю́дехъ от святы́хъ удале́нныхъ, Дави́ду въ столпописа́нiе, внегда́ удержа́ша и́ иноплеме́нницы въ Ге́ѳѣ, псало́мъ.
Поми́луй мя́, Бо́же, я́ко попра́ мя человѣ́къ: ве́сь де́нь боря́ стужи́ ми.
Попра́ша мя́ врази́ мои́ ве́сь де́нь: я́ко мно́зи борю́щiи мя́ съ высоты́.
Въ де́нь не {се́й рѣ́чи не въ нѣ́кiихъ не имѣ́ется} убою́ся, а́зъ же упова́ю на Тя́.
О Бо́зѣ похвалю́ словеса́ Моя́: на Бо́га упова́хъ, не убою́ся: что́ сотвори́тъ мнѣ́ пло́ть?
Ве́сь де́нь слове́съ мои́хъ гнуша́хуся: на мя́ вся́ помышле́нiя и́хъ на зло́.
Вселя́тся и скры́ютъ, ті́и пя́ту мою́ сохраня́тъ, я́коже потерпѣ́ша ду́шу мою́ {ті́и пя́ту мою́ наблюда́ти бу́дутъ, я́коже жда́ху души́ моея́}.
Ни о чесо́мже отри́неши я́, гнѣ́вомъ лю́ди низведе́ши.
Бо́же, живо́тъ мо́й возвѣсти́хъ Тебѣ́: положи́лъ еси́ сле́зы моя́ предъ Тобо́ю, я́ко и во обѣтова́нiи Твое́мъ.
Да возвратя́тся врази́ мои́ вспя́ть, въ о́ньже а́ще де́нь призову́ Тя: се́, позна́хъ, я́ко Бо́гъ мо́й еси́ Ты́.
О Бо́зѣ похвалю́ глаго́лъ, о Го́сподѣ похвалю́ сло́во.
На Бо́га упова́хъ, не убою́ся: что́ сотвори́тъ мнѣ́ человѣ́къ?
Во мнѣ́, Бо́же, моли́твы, я́же возда́мъ хвалы́ Твоея́:
я́ко изба́вилъ еси́ ду́шу мою́ от сме́рти, о́чи мои́ от сле́зъ и но́зѣ мои́ от поползнове́нiя: благоугожду́ предъ Го́сподемъ во свѣ́тѣ живы́хъ.
Въ коне́цъ, да не растли́ши, Дави́ду въ столпописа́нiе, внегда́ ему́ отбѣга́ти от лица́ Сау́лова въ пеще́ру.
Поми́луй мя́, Бо́же, поми́луй мя́: я́ко на Тя́ упова́ душа́ моя́, и на сѣ́нь крилу́ Твое́ю надѣ́юся, до́ндеже пре́йдетъ беззако́нiе.
Воззову́ къ Бо́гу Вы́шнему, Бо́гу благодѣ́явшему мнѣ́.
Посла́ съ небесе́ и спасе́ мя, даде́ въ поноше́нiе попира́ющыя мя́: посла́ Бо́гъ ми́лость Свою́ и и́стину Свою́,
и изба́ви ду́шу мою́ от среды́ ски́мновъ. Поспа́хъ смуще́нъ: сы́нове человѣ́честiи, зу́бы и́хъ ору́жiя и стрѣ́лы, и язы́къ и́хъ ме́чь о́стръ.
Вознеси́ся на небеса́, Бо́же, и по все́й земли́ сла́ва Твоя́.
Сѣ́ть угото́ваша нога́мъ мои́мъ, и сляко́ша ду́шу мою́: ископа́ша предъ лице́мъ мои́мъ я́му, и впадо́ша въ ню́.
Гото́во се́рдце мое́, Бо́же, гото́во се́рдце мое́: воспою́ и пою́ во сла́вѣ мое́й.
Воста́ни, сла́ва моя́, воста́ни, псалти́рю и гу́сли: воста́ну ра́но.
Исповѣ́мся Тебѣ́ въ лю́дехъ, Го́споди, воспою́ Тебѣ́ во язы́цѣхъ:
я́ко возвели́чися до небе́съ ми́лость Твоя́ и да́же до о́блакъ и́стина Твоя́.
Вознеси́ся на небеса́, Бо́же, и по все́й земли́ сла́ва Твоя́.
Въ коне́цъ, да не растли́ши, Дави́ду въ столпописа́нiе.
А́ще вои́стинну у́бо пра́вду глаго́лете, пра́вая суди́те, сы́нове человѣ́честiи.
И́бо въ се́рдцы беззако́нiе дѣ́лаете на земли́, непра́вду ру́ки ва́шя сплета́ютъ.
Очужди́шася грѣ́шницы от ложе́снъ, заблуди́ша от чре́ва, глаго́лаша лжу́.
Я́рость и́хъ по подо́бiю змiину́, я́ко а́спида глу́ха и затыка́ющаго у́ши свои́,
и́же не услы́шитъ гла́са обава́ющихъ, обава́емь обава́ется от прему́дра.
Бо́гъ сокруши́тъ зу́бы и́хъ во устѣ́хъ и́хъ: члено́вныя льво́въ сокруши́лъ е́сть Госпо́дь.
Уничижа́тся я́ко вода́ мимотеку́щая: напряже́тъ лу́къ сво́й, до́ндеже изнемо́гутъ.
Я́ко во́скъ раста́явъ отъи́мутся: паде́ о́гнь на ни́хъ, и не ви́дѣша со́лнца.
Пре́жде е́же разумѣ́ти те́рнiя ва́шего ра́мна, я́ко жи́вы, я́ко во гнѣ́вѣ пожре́тъ я́.
Возвесели́тся пра́ведникъ, егда́ уви́дитъ отмще́нiе: ру́цѣ свои́ умы́етъ въ кро́ви грѣ́шника.
И рече́тъ человѣ́къ: а́ще у́бо е́сть пло́дъ пра́веднику, у́бо е́сть Бо́гъ судя́ и́мъ на земли́.
Въ коне́цъ, да не растли́ши, Дави́ду въ столпописа́нiе, внегда́ посла́ Сау́лъ и стреже́ до́мъ его́, е́же умертви́ти его́.
Изми́ мя от вра́гъ мои́хъ, Бо́же, и от востаю́щихъ на мя́ изба́ви мя́:
изба́ви мя́ от дѣ́лающихъ беззако́нiе, и от му́жъ крове́й спаси́ мя.
Я́ко се́, улови́ша ду́шу мою́, нападо́ша на мя́ крѣ́пцыи: ниже́ беззако́нiе мое́, ниже́ грѣ́хъ мо́й, Го́споди:
безъ беззако́нiя теко́хъ и испра́вихъ: воста́ни въ срѣ́тенiе мое́ и ви́ждь.
И Ты́, Го́споди Бо́же си́лъ, Бо́же Изра́илевъ, вонми́ посѣти́ти вся́ язы́ки: да не уще́дриши вся́ дѣ́лающыя беззако́нiе.
Возвратя́тся на ве́черъ, и вза́лчутъ я́ко пе́съ, и обы́дутъ гра́дъ.
Се́, ті́и отвѣща́ютъ усты́ свои́ми, и ме́чь во устна́хъ и́хъ: я́ко кто́ слы́ша?
И Ты́, Го́споди, посмѣе́шися и́мъ, уничижи́ши вся́ язы́ки.
Держа́ву мою́ къ Тебѣ́ сохраню́: я́ко Ты́, Бо́же, засту́пникъ мо́й еси́.
Бо́гъ мо́й, ми́лость Его́ предвари́тъ мя́: Бо́гъ мо́й, яви́тъ мнѣ́ на вразѣ́хъ мои́хъ.
Не убі́й и́хъ, да не когда́ забу́дутъ зако́нъ Тво́й: расточи́ я́ си́лою Твое́ю и низведи́ я́, защи́тниче мо́й, Го́споди,
грѣ́хъ у́стъ и́хъ, сло́во усте́нъ и́хъ: и я́ти да бу́дутъ въ горды́ни свое́й, и от кля́твы и лжи́ возвѣстя́тся въ кончи́нѣ,
во гнѣ́вѣ кончи́ны, и не бу́дутъ: и увѣ́дятъ, я́ко Бо́гъ влады́чествуетъ Иа́ковомъ и концы́ земли́.
Возвратя́тся на ве́черъ, и вза́лчутъ я́ко пе́съ, и обы́дутъ гра́дъ:
ті́и разы́дутся я́сти: а́ще ли же не насы́тятся, и поро́пщутъ.
А́зъ же воспою́ си́лу Твою́ и возра́дуюся зау́тра о ми́лости Твое́й: я́ко бы́лъ еси́ засту́пникъ мо́й и прибѣ́жище мое́ въ де́нь ско́рби моея́.
Помо́щникъ мо́й еси́, Тебѣ́ пою́: я́ко Бо́гъ засту́пникъ мо́й еси́, Бо́же мо́й, ми́лость моя́.
Въ коне́цъ, о измѣни́тися хотя́щихъ, въ столпописа́нiе Дави́ду, въ науче́нiе:
внегда́ сожже́ Средорѣ́чiе Сирі́йское и Сирі́ю Сова́лскую, и возврати́ся Иоа́въ и порази́ Едо́ма въ де́бри Соле́й двана́десять ты́сящъ.
Бо́же, отри́нулъ ны́ еси́ и низложи́лъ еси́ на́съ, разгнѣ́вался еси́ и уще́дрилъ еси́ на́съ.
Стря́слъ еси́ зе́млю и смути́лъ еси́ ю́: изцѣли́ сокруше́нiе ея́, я́ко подви́жеся.
Показа́лъ еси́ лю́демъ Твои́мъ жесто́кая: напои́лъ еси́ на́съ вино́мъ умиле́нiя.
Да́лъ еси́ боя́щымся Тебе́ зна́менiе, е́же убѣжа́ти от лица́ лу́ка.
Я́ко да изба́вятся возлю́бленнiи Твои́, спаси́ десни́цею Твое́ю и услы́ши мя́.
Бо́гъ возглаго́ла во святѣ́мъ Свое́мъ: возра́дуюся, и раздѣлю́ Сики́му, и юдо́ль Жили́щъ размѣ́рю.
Мо́й е́сть Галаа́дъ, и Мо́й е́сть Манассі́й, Ефре́мъ крѣ́пость главы́ Моея́, Иу́да ца́рь Мо́й.
Моа́въ коно́бъ упова́нiя Моего́: на Идуме́ю простру́ сапо́гъ Мо́й: Мнѣ́ иноплеме́нницы покори́шася.
Кто́ введе́тъ мя́ во гра́дъ огражде́нiя? Или́ кто́ наста́витъ мя́ до Идуме́и?
Не Ты́ ли, Бо́же, отри́нувый на́съ? И не изы́деши, Бо́же, въ си́лахъ на́шихъ?
Да́ждь на́мъ по́мощь от ско́рби: и су́етно спасе́нiе человѣ́ческо.
О Бо́зѣ сотвори́мъ си́лу: и То́й уничижи́тъ стужа́ющыя на́мъ.
Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ, Дави́ду псало́мъ, 60.
Услы́ши, Бо́же, моле́нiе мое́, вонми́ моли́твѣ мое́й:
от коне́цъ земли́ къ Тебѣ́ воззва́хъ, внегда́ уны́ се́рдце мое́: на ка́мень возне́слъ мя́ еси́, наста́вилъ мя́ еси́,
я́ко бы́лъ еси́ упова́нiе мое́, сто́лпъ крѣ́пости от лица́ вра́жiя.
Вселю́ся въ селе́нiи Твое́мъ во вѣ́ки, покры́юся въ кро́вѣ кри́лъ Твои́хъ.
Я́ко Ты́, Бо́же, услы́шалъ еси́ моли́твы моя́, да́лъ еси́ достоя́нiе боя́щымся и́мене Твоего́.
Дни́ на дни́ царе́вы приложи́ши, лѣ́та его́ до дне́ ро́да и ро́да.
Пребу́детъ въ вѣ́къ предъ Бо́гомъ: ми́лость и и́стину его́ кто́ взы́щетъ?
Та́ко воспою́ и́мени Твоему́ во вѣ́ки, возда́ти ми́ моли́твы моя́ де́нь от дне́.
Въ коне́цъ, о Идиѳу́мѣ, псало́мъ Дави́ду.
Не Бо́гу ли повине́тся душа́ моя́? От Того́ бо спасе́нiе мое́.
И́бо То́й Бо́гъ мо́й и Спа́съ мо́й, засту́пникъ мо́й: не подви́жуся наипа́че.
Доко́лѣ належите́ на человѣ́ка? Убива́ете вси́ вы́, я́ко стѣнѣ́ преклоне́нѣ и опло́ту возринове́ну.
Оба́че цѣ́ну мою́ совѣща́ша отри́нути, теко́ша въ жа́жди: усты́ свои́ми благословля́ху, и се́рдцемъ свои́мъ кленя́ху.
Оба́че Богови повини́ся, душе́ моя́: я́ко от Того́ терпѣ́нiе мое́.
И́бо То́й Бо́гъ мо́й и Спа́съ мо́й, засту́пникъ мо́й: не преселю́ся.
О Бо́зѣ спасе́нiе мое́ и сла́ва моя́: Бо́гъ по́мощи моея́, и упова́нiе мое́ на Бо́га.
Упова́йте на Него́, ве́сь со́нмъ люді́й: излiя́йте предъ Ни́мъ сердца́ ва́ша, я́ко Бо́гъ помо́щникъ на́шъ.
Оба́че су́етни сы́нове человѣ́честiи, лжи́ви сы́нове человѣ́честiи въ мѣ́рилѣхъ е́же непра́вдовати: ті́и от суеты́ вку́пѣ.
Не упова́йте на непра́вду, и на восхище́нiе не жела́йте: бога́тство а́ще тече́тъ, не прилага́йте се́рдца.
Еди́ною глаго́ла Бо́гъ, дво́я сiя́ слы́шахъ, зане́ держа́ва Бо́жiя,
и Твоя́, Го́споди, ми́лость: я́ко Ты́ возда́си кому́ждо по дѣло́мъ его́.
Псало́мъ Дави́ду, внегда́ бы́ти ему́ въ пусты́ни Иуде́йстѣй.
Бо́же, Бо́же мо́й, къ Тебѣ́ у́тренюю: возжада́ Тебе́ душа́ моя́, ко́ль мно́жицею Тебѣ́ пло́ть моя́, въ земли́ пу́стѣ и непрохо́днѣ и безво́днѣ.
Та́ко во святѣ́мъ яви́хся Тебѣ́, ви́дѣти си́лу Твою́ и сла́ву Твою́.
Я́ко лу́чши ми́лость Твоя́ па́че живо́тъ: устнѣ́ мои́ похвали́тѣ Тя́.
Та́ко благословлю́ Тя въ животѣ́ мое́мъ и о и́мени Твое́мъ воздѣжу́ ру́цѣ мои́.
Я́ко от ту́ка и ма́сти да испо́лнится душа́ моя́, и устна́ма ра́дости восхва́лятъ Тя́ уста́ моя́.
А́ще помина́хъ Тя́ на посте́ли мое́й, на у́треннихъ поуча́хся въ Тя́:
я́ко бы́лъ еси́ помо́щникъ мо́й, и въ кро́вѣ крилу́ Твое́ю возра́дуюся.
Прильпе́ душа́ моя́ по Тебѣ́: мене́ же прiя́тъ десни́ца Твоя́.
Ті́и же всу́е иска́ша ду́шу мою́: вни́дутъ въ преиспо́дняя земли́:
предадя́тся въ ру́ки ору́жiя, ча́сти ли́совомъ бу́дутъ.
Ца́рь же возвесели́тся о Бо́зѣ: похва́лится вся́къ клены́йся И́мъ, я́ко загради́шася уста́ глаго́лющихъ непра́ведная.
Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.
Услы́ши, Бо́же, гла́съ мо́й, внегда́ моли́тимися къ тебѣ́: от стра́ха вра́жiя изми́ ду́шу мою́.
Покры́й мя́ от со́нма лука́внующихъ, от мно́жества дѣ́лающихъ непра́вду:
и́же изостри́ша я́ко ме́чь язы́ки своя́, напряго́ша лу́къ сво́й, ве́щь го́рьку,
сострѣля́ти въ та́йныхъ непоро́чна: внеза́пу сострѣля́ютъ его́, и не убоя́тся.
Утверди́ша себѣ́ сло́во лука́вое: повѣ́даша скры́ти сѣ́ть, рѣ́ша: кто́ у́зритъ и́хъ?
Испыта́ша беззако́нiе: изчезо́ша испыта́ющiи испыта́нiя: присту́питъ человѣ́къ, и се́рдце глубоко́.
И вознесе́тся Бо́гъ: стрѣ́лы младе́нецъ бы́ша я́звы и́хъ,
и изнемого́ша на ня́ язы́цы и́хъ: смути́шася вси́ ви́дящiи и́хъ.
И убоя́ся вся́къ человѣ́къ: и возвѣсти́ша дѣла́ Бо́жiя, и творе́нiя Его́ разумѣ́ша.
Возвесели́тся пра́ведникъ о Го́сподѣ и упова́етъ на Него́: и похва́лятся вси́ пра́вiи се́рдцемъ.
56:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ عَلَى «الْحَمَامَةِ الْبَكْمَاءِ بَيْنَ الْغُرَبَاءِ». مُذَهَّبَةٌ لِدَاوُدَعِنْدَمَا
56:0 أَخَذَهُ الْفِلِسْطِينِيُّونَ فِي جَتَّ.
56:1 اِرْحَمْنِي يَا اَللهُ لأَنَّ الإِنْسَانَ يَتَهَمَّمُنِي، وَالْيَوْمَ كُلَّهُ مُحَارِبًا يُضَايِقُنِي.
56:2 تَهَمَّمَنِي أَعْدَائِي الْيَوْمَ كُلَّهُ، لأَنَّ كَثِيرِينَ يُقَاوِمُونَنِي بِكِبْرِيَاءَ.
56:3 فِي يَوْمِ خَوْفِي، أَنَا عَلَيْكَ أَتَّكِلُ.
56:4 اَللهُ أَفْتَخِرُ بِكَلاَمِهِ. عَلَى اللهِ تَوَكَّلْتُ فَلاَ أَخَافُ. مَاذَا يَصْنَعُهُ بِي الْبَشَرُ؟
56:5 الْيَوْمَ كُلَّهُ يُحَرِّفُونَ كَلاَمِي. عَلَيَّ كُلُّ أَفْكَارِهِمْ بِالشَّرِّ.
56:6 يَجْتَمِعُونَ، يَخْتَفُونَ، يُلاَحِظُونَ خُطُواتِي عِنْدَمَا تَرَصَّدُوا نَفْسِي.
56:7 عَلَى إِثْمِهِمْ جَازِهِمْ. بِغَضَبٍ أَخْضِعِالشُّعُوبَ يَا اَللهُ.
56:8 تَيَهَانِي رَاقَبْتَ. اجْعَلْ أَنْتَ دُمُوعِي فِي زِقِّكَ. أَمَا هِيَ فِي سِفْرِكَ؟
56:9 حِينَئِذٍ تَرْتَدُّ أَعْدَائِي إِلَى الْوَرَاءِ فِي يَوْمٍ أَدْعُوكَ فِيهِ. هذَا قَدْ عَلِمْتُهُ لأَنَّ اللهَ لِي.
56:10 اَللهُ أَفْتَخِرُ بِكَلاَمِهِ. الرَّبُّ أَفْتَخِرُ بِكَلاَمِهِ.
56:11 عَلَى اللهِ تَوَكَّلْتُ فَلاَ أَخَافُ. مَاذَا يَصْنَعُهُ بِي الإِنْسَانُ؟
56:12 اَللَّهُمَّ، عَلَيَّ نُذُورُكَ. أُوفِي ذَبَائِحَ شُكْرٍ لَكَ.
56:13 لأَنَّكَ نَجَّيْتَ نَفْسِي مِنَ الْمَوْتِ. نَعَمْ، وَرِجْلَيَّ مِنَ الزَّلَقِ، لِكَيْ أَسِيرَ قُدَّامَ اللهِ فِي نُورِ الأَحْيَاءِ.
57:1 اِرْحَمْنِي يَا اَللهُ ارْحَمْنِي، لأَنَّهُ بِكَ احْتَمَتْ نَفْسِي، وَبِظِلِّ جَنَاحَيْكَ أَحْتَمِي إِلَى أَنْ تَعْبُرَ الْمَصَائِبُ.
57:2 أَصْرُخُ إِلَى اللهِ الْعَلِيِّ، إِلَى اللهِ الْمُحَامِي عَنِّي.
57:3 يُرْسِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَيُخَلِّصُنِي. عَيَّرَ الَّذِي يَتَهَمَّمُنِي. سِلاَهْ. يُرْسِلُ اللهُ رَحْمَتَهُ وَحَقَّهُ.
57:4 نَفْسِي بَيْنَ الأَشْبَالِ. أَضْطَجعُ بَيْنَ الْمُتَّقِدِينَ بَنِي آدَمَ. أَسْنَانُهُمْ أَسِنَّةٌ وَسِهَامٌ، وَلِسَانُهُمْ سَيْفٌ مَاضٍ.
57:5 ارْتَفِعِ اللَّهُمَّ عَلَى السَّمَاوَاتِ. لِيَرْتَفِعْ عَلَى كُلِّ الأَرْضِ مَجْدُكَ.
57:6 هَيَّأُوا شَبَكَةً لِخَطَوَاتِي. انْحَنَتْ نَفْسِي. حَفَرُوا قُدَّامِي حُفْرَةً. سَقَطُوا فِي وَسَطِهَا. سِلاَهْ.
57:7 ثَابِتٌ قَلْبِي يَا اَللهُ، ثَابِتٌ قَلْبِي. أُغَنِّي وَأُرَنِّمُ.
57:8 اسْتَيْقِظْ يَا مَجْدِي! اسْتَيْقِظِي يَا رَبَابُ وَيَا عُودُ! أَنَا أَسْتَيْقِظُ سَحَرًا.
57:9 أَحْمَدُكَ بَيْنَ الشُّعُوبِ يَا رَبُّ. أُرَنِّمُ لَكَ بَيْنَ الأُمَمِ.
57:10 لأَنَّ رَحْمَتَكَ قَدْ عَظُمَتْ إِلَى السَّمَاوَاتِ، وَإِلَى الْغَمَامِ حَقُّكَ.
57:11 ارْتَفِعِ اللَّهُمَّ عَلَى السَّمَاوَاتِ. لِيَرْتَفِعْ عَلَى كُلِّ الأَرْضِ مَجْدُكَ.
58:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ. عَلَى «لاَ تُهْلِكْ». لِدَاوُدَ. مُذَهَّبَةٌ
58:1 أَحَقًّا بِالْحَقِّ الأَخْرَسِ تَتَكَلَّمُونَ، بِالْمُسْتَقِيمَاتِ تَقْضُونَ يَا بَنِي آدَمَ؟
58:2 بَلْ بِالْقَلْبِ تَعْمَلُونَ شُرُورًا فِي الأَرْضِ ظُلْمَ أَيْدِيكُمْ تَزِنُونَ.
58:3 زَاغَ الأَشْرَارُ مِنَ الرَّحِمِ. ضَلُّوا مِنَ الْبَطْنِ، مُتَكَلِّمِينَ كَذِبًا.
58:4 لَهُمْ حُمَةٌ مِثْلُ حُمَةِ الْحَيَّةِ. مِثْلُ الصِّلِّ الأَصَمِّ يَسُدُّ أُذُنَهُ،
58:5 الَّذِي لاَ يَسْتَمِعُ إِلَى صَوْتِ الْحُوَاةِ الرَّاقِينَ رُقَى حَكِيمٍ.
58:6 اَللَّهُمَّ، كَسِّرْ أَسْنَانَهُمْ فِي أَفْوَاهِهِمِ. اهْشِمْ أَضْرَاسَ الأَشْبَالِ يَا رَبُّ.
58:7 لِيَذُوبُوا كَالْمَاءِ، لِيَذْهَبُوا. إِذَا فَوَّقَ سِهَامَهُ فَلْتَنْبُ.
58:8 كَمَا يَذُوبُ الْحَلَزُونُ مَاشِيًا. مِثْلَ سِقْطِ الْمَرْأَةِ لاَ يُعَايِنُوا الشَّمْسَ.
58:9 قَبْلَ أَنْ تَشْعُرَ قُدُورُكُمْ بِالشَّوْكِ، نِيئًا أَوْ مَحْرُوقًا، يَجْرُفُهُمْ.
58:10 يَفْرَحُ الصِّدِّيقُ إِذَا رَأَى النَّقْمَةَ. يَغْسِلُ خُطُواتِهِ بِدَمِ الشِّرِّيرِ.
58:11 وَيَقُولُ الإِنْسَانُ: «إِنَّ لِلصِّدِّيقِ ثَمَرًا. إِنَّهُ يُوجَدُ إِلهٌ قَاضٍ فِي الأَرْضِ»
59:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ. عَلَى «لاَ تُهْلِكْ».مُذَهَّبَةٌ لِدَاوُدَ لَمَّا أَرْسَلَ شَاوُلُ وَرَاقَبُوا الْبَيْتَ لِيَقْتُلُوهُ.
59:1 أَنْقِذْنِي مِنْ أَعْدَائِي يَا إِلهِي. مِنْ مُقَاوِمِيَّ احْمِنِي.
59:2 نَجِّنِي مِنْ فَاعِلِي الإِثْمِ، وَمِنْ رِجَالِ الدِّمَاءِ خَلِّصْنِي،
59:3 لأَنَّهُمْ يَكْمِنُونَ لِنَفْسِي. الأَقْوِيَاءُ يَجْتَمِعُونَ عَلَيَّ، لاَ لإِثْمِي وَلاَ لِخَطِيَّتِي يَا رَبُّ.
59:4 بِلاَ إِثْمٍ مِنِّي يَجْرُونَ وَيُعِدُّونَ أَنْفُسَهُمُ. اسْتَيْقِظْ إِلَى لِقَائِي وَانْظُرْ!
59:5 وَأَنْتَ يَا رَبُّ إِلهَ الْجُنُودِ، إِلهَ إِسْرَائِيلَ انْتَبِهْ لِتُطَالِبَ كُلَّ الأُمَمِ. كُلَّ غَادِرٍ أَثِيمٍ لاَ تَرْحَمْ. سِلاَهْ.
59:6 يَعُودُونَ عِنْدَ الْمَسَاءِ، يَهِرُّونَ مِثْلَ الْكَلْبِ، وَيَدُورُونَ فِي الْمَدِينَةِ.
59:7 هُوَذَا يُبِقُّونَ بِأَفْوَاهِهِمْ. سُيُوفٌ فِي شِفَاهِهِمْ. لأَنَّهُمْ يَقُولُونَ: «مَنْ سَامِعٌ؟ ».
59:8 أَمَّا أَنْتَ يَا رَبُّ فَتَضْحَكُ بِهِمْ. تَسْتَهْزِئُ بِجَمِيعِ الأُمَمِ.
59:9 مِنْ قُوَّتِهِ، إِلَيْكَ أَلْتَجِئُ، لأَنَّ اللهَ مَلْجَإِي.
59:10 إِلهِي رَحْمَتُهُ تَتَقَدَّمُنِي. اللهُ يُرِينِي بِأَعْدَائِي.
59:11 لاَ تَقْتُلْهُمْ لِئَلاَّ يَنْسَى شَعْبِي. تَيِّهْهُمْ بِقُوَّتِكَ وَأَهْبِطْهُمْ يَا رَبُّ تُرْسَنَا.
59:12 خَطِيَّةُ أَفْوَاهِهِمْ هِيَ كَلاَمُ شِفَاهِهِمْ. وَلْيُؤْخَذُوا بِكِبْرِيَائِهِمْ، وَمِنَ اللَّعْنَةِ وَمِنَ الْكَذِب ِالَّذِي يُحَدِّثُونَ بِهِ.
59:13 أَفْنِ، بِحَنَق أَفْنِ، وَلاَ يَكُونُوا، وَلْيَعْلَمُوا أَنَّ اللهَ مُتَسَلِّطٌ فِي يَعْقُوبَ إِلَى أَقَاصِي الأَرْضِ. سِلاَهْ.
59:14 وَيَعُودُونَ عِنْدَ الْمَسَاءِ. يَهِرُّونَ مِثْلَ الْكَلْبِ، وَيَدُورُونَ فِي الْمَدِينَةِ.
59:15 هُمْ يَتِيهُونَ لِلأَكْلِ. إِنْ لَمْ يَشْبَعُوا وَيَبِيتُوا.
59:16 أَمَّا أَنَا فَأُغَنِّي بِقُوَّتِكَ، وَأُرَنِّمُ بِالْغَدَاةِ بِرَحْمَتِكَ، لأَنَّكَ كُنْتَ مَلْجَأً لِي، وَمَنَاصًا فِي يَوْمِ ضِيقِي.
59:17 يَا قُوَّتِي لَكَ أُرَنِّمُ، لأَنَّ اللهَ مَلْجَإِي، إِلهُ رَحْمَتِي.
60:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ عَلَى «السُّوسَنِّ». شَهَادَةٌ مُذَهَّبَةٌ لِدَاوُدَ لِلتَّعْلِيمِ. عِنْدَ مُحَارَبَتِهِ أَرَامَ
60:0 النَّهْرَيْنِ وَأَرَامَ صُوبَةَ، فَرَجَعَ يُوآبُ وَضَرَبَ مِنْ أَدُومَ فِي وَادِي الْمِلْحِ اثْنَيْ عَشَرَ أَلْفًا.
60:1 يَا اَللهُ رَفَضْتَنَا. اقْتَحَمْتَنَا. سَخِطْتَ. أَرْجِعْنَا.
60:2 زَلْزَلْتَ الأَرْضَ، فَصَمْتَهَا. اجْبُرْ كَسْرَهَا لأَنَّهَا مُتَزَعْزِعَةٌ!
60:3 أَرَيْتَ شَعْبَكَ عُسْرًا. سَقَيْتَنَا خَمْرَ التَّرَنُّحِ.
60:4 أَعْطَيْتَ خَائِفِيكَ رَايَةً تُرْفَعُ لأَجْلِ الْحَقِّ. سِلاَهْ.
60:5 لِكَيْ يَنْجُوَ أَحِبَّاؤُكَ. خَلِّصْ بِيَمِينِكَ وَاسْتَجِبْ لِي!
60:6 اَللهُ قَدْ تَكَلَّمَ بِقُدْسِهِ: «أَبْتَهِجُ، أَقْسِمُ شَكِيمَ، وَأَقِيسُ وَادِيَ سُكُّوتَ.
60:7 لِي جِلْعَادُ وَلِي مَنَسَّى، وَأَفْرَايِمُ خُوذَةُ رَأْسِي، يَهُوذَا صَوْلَجَانِي.
60:8 مُوآبُ مِرْحَضَتِي. عَلَى أَدُومَ أَطْرَحُ نَعْلِي. يَا فَلَسْطِينُ اهْتِفِي عَلَيَّ».
60:9 مَنْ يَقُودُنِي إِلَى الْمَدِينَةِ الْمُحَصَّنَةِ؟ مَنْ يَهْدِينِي إِلَى أَدُومَ؟
60:10 أَلَيْسَ أَنْتَ يَا اَللهُ الَّذِي رَفَضْتَنَا، وَلاَ تَخْرُجُ يَا اَللهُ مَعَ جُيُوشِنَا؟
60:11 أَعْطِنَا عَوْنًا فِي الضِّيقِ، فَبَاطِلٌ هُوَ خَلاَصُ الإِنْسَانِ.
60:12 بِاللهِ نَصْنَعُ بِبَأْسٍ، وَهُوَ يَدُوسُ أَعْدَاءَنَا.
61:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ عَلَى «ذَوَاتِ الأَوْتَارِ». لِدَاوُدَ
61:1 اِسْمَعْ يَا اَللهُ صُرَاخِي، وَاصْغَ إِلَى صَلاَتِي.
61:2 مِنْ أَقْصَى الأَرْضِِ أَدْعُوكَ إِذَا غُشِيَ عَلَى قَلْبِي. إِلَى صَخْرَةٍ أَرْفَعَ مِنِّي تَهْدِينِي.
61:3 لأَنَّكَ كُنْتَ مَلْجَأً لِي، بُرْجَ قُوَّةٍ مِنْ وَجْهِ الْعَدُوِّ.
61:4 لأَسْكُنَنَّ فِي مَسْكَنِكَ إِلَى الدُّهُورِ. أَحْتَمِي بِسِتْرِ جَنَاحَيْكَ. سِلاَهْ.
61:5 لأَنَّكَ أَنْتَ يَا اَللهُ اسْتَمَعْتَ نُذُورِي. أَعْطَيْتَ مِيرَاثَ خَائِفِي اسْمِكَ.
61:6 إِلَى أَيَّامِ الْمَلِكِ تُضِيفُ أَيَّامًا. سِنِينُهُ كَدَوْرٍ فَدَوْرٍ.
61:7 يَجْلِسُ قُدَّامَ اللهِ إِلَى الدَّهْرِ. اجْعَلْ رَحْمَةً وَحَقًّا يَحْفَظَانِهِ.
61:8 هكَذَا أُرَنِّمُ لاسْمِكَ إِلَى الأَبَدِ، لِوَفَاءِ نُذُورِي يَوْمًا فَيَوْمًا.
62:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ عَلَى «يَدُوثُونَ». مَزْمُورٌ لِدَاوُدَ
62:1 إِنَّمَا ِللهِ انْتَظَرَتْ نَفْسِي. مِنْ قِبَلِهِ خَلاَصِي.
62:2 إِنَّمَا هُوَ صَخْرَتِي وَخَلاَصِي، مَلْجَإِي، لاَ أَتَزَعْزَعُ كَثِيرًا.
62:3 إِلَى مَتَى تَهْجِمُونَ عَلَى الإِنْسَانِ؟ تَهْدِمُونَهُ كُلُّكُمْ كَحَائِطٍ مُنْقَضٍّ، كَجِدَارٍ وَاقِعٍ!
62:4 إِنَّمَا يَتَآمَرُونَ لِيَدْفَعُوهُ عَنْ شَرَفِهِ. يَرْضَوْنَ بِالْكَذِبِ. بِأَفْوَاهِهِمْ يُبَارِكُونَ وَبِقُلُوبِهِمْ يَلْعَنُونَ. سِلاَهْ.
62:5 إِنَّمَا ِللهِ انْتَظِرِي يَا نَفْسِي، لأَنَّ مِنْ قِبَلِهِ رَجَائِي.
62:6 إِنَّمَا هُوَ صَخْرَتِي وَخَلاَصِي، مَلْجَإِي فَلاَ أَتَزَعْزَعُ.
62:7 عَلَى اللهِ خَلاَصِي وَمَجْدِي، صَخْرَةُ قُوَّتِي مُحْتَمَايَ فِي اللهِ.
62:8 تَوَكَّلُوا عَلَيْهِ فِي كُلِّ حِينٍ يَا قَوْمُ. اسْكُبُوا قُدَّامَهُ قُلُوبَكُمْ. اَللهُ مَلْجَأٌ لَنَا. سِلاَهْ.
62:9 إِنَّمَا بَاطِلٌ بَنُو آدَمَ. كَذِبٌ بَنُو الْبَشَرِ. فِي الْمَوَازِينِ هُمْ إِلَىفَوْقُ. هُمْ مِنْ بَاطِل أَجْمَعُونَ.
62:10 لاَ تَتَّكِلُوا عَلَى الظُّلْمِوَلاَ تَصِيرُوا بَاطِلاً فِي الْخَطْفِ. إِنْ زَادَ الْغِنَى فَلاَ تَضَعُوا عَلَيْهِ قَلْبًا.
62:11 مَرَّةً وَاحِدَةً تَكَلَّمَ الرَّبُّ، وَهَاتَيْنِ الاثْنَتَيْنِ سَمِعْتُ: أَنَّ الْعِزَّةَ ِللهِ،
62:12 وَلَكَ يَا رَبُّ الرَّحْمَةُ، لأَنَّكَ أَنْتَ تُجَازِي الإِنْسَانَ كَعَمَلِهِ.
63:0 مَزْمُورٌ لِدَاوُدَ لَمَّا كَانَ فِي بَرِّيَّةِ يَهُوذَا
63:1 يَا اَللهُ، إِلهِي أَنْتَ. إِلَيْكَ أُبَكِّرُ. عَطِشَتْ إِلَيْكَ نَفْسِي، يَشْتَاقُ إِلَيْكَ جَسَدِي فِي أَرْضٍ نَاشِفَةٍ وَيَابِسَةٍ بِلاَ مَاءٍ،
63:2 لِكَيْ أُبْصِرَ قُوَّتَكَ وَمَجْدَكَ. كَمَا قَدْ رَأَيْتُكَ فِي قُدْسِكَ.
63:3 لأَنَّ رَحْمَتَكَ أَفْضَلُ مِنَ الْحَيَاةِ. شَفَتَايَ تُسَبِّحَانِكَ.
63:4 هكَذَا أُبَارِكُكَ فِي حَيَاتِي. بِاسْمِكَ أَرْفَعُ يَدَيَّ.
63:5 كَمَا مِنْ شَحْمٍ وَدَسَمٍ تَشْبَعُ نَفْسِي، وَبِشَفَتَيْ الابْتِهَاجِ يُسَبِّحُكَ فَمِي.
63:6 إِذَا ذَكَرْتُكَ عَلَى فِرَاشِي، فِي السُّهْدِ أَلْهَجُ بِكَ،
63:7 لأَنَّكَ كُنْتَ عَوْنًا لِي، وَبِظِلِّ جَنَاحَيْكَ أَبْتَهِجُ.
63:8 اِلْتَصَقَتْ نَفْسِي بِكَ. يَمِينُكَ تَعْضُدُنِي.
63:9 أَمَّا الَّذِينَ هُمْ لِلتَّهْلُكَةِ يَطْلُبُونَ نَفْسِي، فَيَدْخُلُونَ فِي أَسَافِلِ الأَرْضِ.
63:10 يُدْفَعُونَ إِلَى يَدَيِ السَّيْفِ. يَكُونُونَ نَصِيبًا لِبَنَاتِ آوَى.
63:11 أَمَّا الْمَلِكُ فَيَفْرَحُ بِاللهِ. يَفْتَخِرُ كُلُّ مَنْ يَحْلِفُ بِهِ، لأَنَّ أَفْوَاهَ الْمُتَكَلِّمِينَ بِالْكَذِبِ تُسَدُّ.
64:0 لإِمَامِ الْمُغَنِّينَ. مَزْمُورٌ لِدَاوُدَ
64:1 اِسْتَمِعْ يَا اَللهُ صَوْتِي فِي شَكْوَايَ. مِنْ خَوْفِ الْعَدُوِّ احْفَظْ حَيَاتِي.
64:2 اسْتُرْنِي مِنْ مُؤَامَرَةِ الأَشْرَارِ، مِنْ جُمْهُورِ فَاعِلِي الإِثْمِ،
64:3 الَّذِينَ صَقَلُوا أَلْسِنَتَهُمْ كَالسَّيْفِ. فَوَّقُوا سَهْمَهُمْ كَلاَمًا مُرًّا،
64:4 لِيَرْمُوا الْكَامِلَ فِي الْمُخْتَفَى بَغْتَةً. يَرْمُونَهُ وَلاَ يَخْشَوْنَ.
64:5 يُشَدِّدُونَ أَنْفُسَهُمْ لأَمْرٍ رَدِيءٍ. يَتَحَادَثُونَ بِطَمْرِ فِخَاخٍ. قَالُوا: «مَنْ يَرَاهُمْ؟ ».
64:6 يَخْتَرِعُونَ إِثْمًا، تَمَّمُوا اخْتِرَاعًا مُحْكَمًا. وَدَاخِلُ الإِنْسَانِ وَقَلْبُهُ عَمِيقٌ.
64:7 فَيَرْمِيهِمِ اللهُ بِسَهْمٍ. بَغْتَةً كَانَتْ ضَرْبَتُهُمْ.
64:8 وَيُوقِعُونَ أَلْسِنَتَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ. يُنْغِضُ الرَّأْسَ كُلُّ مَنْ يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ.
64:9 وَيَخْشَى كُلُّ إِنْسَانٍ، وَيُخْبِرُ بِفِعْلِ اللهِ، وَبِعَمَلِهِ يَفْطَنُونَ.
64:10 يَفْرَحُ الصِّدِّيقُ بِالرَّبِّ وَيَحْتَمِي بِهِ، وَيَبْتَهِجُ كُلُّ الْمُسْتَقِيمِي الْقُلُوبِ.
Таджикский
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Рус. (Аверинцев)
- Рус. (Бируковы)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (KJV)
- English (NRSV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
Барои сардори сарояндагон. Оид ба кабӯтари хомӯш дар ҷои дур. Суруди Довуд, вақте ки фалиштиён ӯро дар Ҷот дастгир карданд.
Ба ман раҳм намо, эй Худо! Зеро ки одамизод мехоҳад маро поймол кунад; ҳар рӯз ҷангҷӯ маро фишор медиҳад.
Мухолифонам ҳар рӯз мехоҳанд маро поймол кунанд; зеро ки бисёр касон бо ман меҷанганд.
Рӯзе ки ба ҳарос меафтам, ба Ту таваккал хоҳам кард.
Дар Худо сухани Ӯро ситоиш хоҳам кард; ба Худо таваккал кардаам, наметарсам; одамизод ба ман чӣ метавонад бикунад?
Ҳар рӯз суханонамро дигаргун мекунанд; ҳамаи андешаҳошон нисбат ба ман барои бадист.
Ҷамъ шуда, камин мегиранд, қадамҳоямро мепоянд, чунки қасди ҷонам доранд.
Наход ки онҳо аз мукофоти ҷафои худ мегурехта бошанд? Қавмҳоро дар ғазаби Худ вожгун бикун, эй Худо!
Оворагардии маро Ту ба ҳисоб гирифтаӣ; ашкҳоямро дар машки Худ биандоз, – оё ин дар дафтари Ту нест?
Он гоҳ, рӯзе ки Туро бихонам, душманонам ақиб хоҳанд гашт; инро медонам, зеро ки Худо бо ман аст.
Ба Худо, ки суханашро ситоиш мекунам, ба Парвардигор, ки суханашро ситоиш мекунам Дар Худо суханро ситоиш хоҳам кард, дар Парвардигор суханро ситоиш хоҳам кард.
Ба Худо таваккал кардаам, наметарсам; одамизод ба ман чӣ метавонад бикунад?
Қавлҳои Назрҳои Ту, эй Худо, бар ман ҳастанд; қурбониҳои шукронаро пеши Ту хоҳам овард,
Зеро ки ҷонамро аз марг халосӣ додаӣ; оё пойҳоямро аз лағжидан нигоҳ нахоҳӣ дошт, то ки дар нури ҳаёт пеши Худо роҳ равам?
Барои сардори сарояндагон. Нобуд накун. Суруди Довуд, вақте ки ӯ аз пеши Шоул ба мағора гурехт.
Ба ман раҳм намо, эй Худо, ба ман раҳм намо! Зеро ки ҷонам ба Ту паноҳ мебарад, ва дар сояи болҳои Ту паноҳ мебарам, то даме ки фалокатҳо бигзарад.
Сӯи Худои Болотарин Боломақом мехонам, сӯи Худое ки ҳама чизро барои ман муҳайё мекунад:
Аз осмон фиристода, маро наҷот хоҳад дод; поймолкунандаи маро шарманда хоҳад кард. Село. Худо меҳру вафо ва ростии Худро хоҳад фиристод.
Ҷонам дар миёни шерон аст; дар миёни одамхӯроне сокинам, ки дандонҳошон найза ва тирҳост, ва забонашон шамшери буррост.
Бар осмонҳо баланд шав, эй Худо, ва ҷалоли Ту бар тамоми замин бод!
Доме барои пойҳоям тайёр кардаанд; ҷонам афсурда шудааст; чоҳе барои ман канданд, аммо худашон дар он афтоданд. Село.
Дилам устувор аст қавист, эй Худо, дилам қавист устувор аст; суруд хоҳам хонд ва хоҳам сароид.
Эй ҷалолам, бедор шав! Эй уд ва барбат, бедор шав! Ман субҳидамро бедор хоҳам кард.
Туро, эй Худованд, дар миёни қавмҳо сипос хоҳам гуфт; Туро дар миёни қабилаҳо хоҳам сароид.
Зеро ки меҳру вафои Ту бузург аст то осмонҳо, ва ростии Ту то абрҳо.
Бар осмонҳо баланд шав, эй Худо, ҷалоли Ту бар тамоми замин бод!
Барои сардори сарояндагон. Нобуд накун. Суруди Довуд.
Оё шумо, эй доварон, ҳақиқатан аз рӯи инсоф ҳукм мекунед ва банӣ одамро аз рӯи ростӣ доварӣ менамоед?
Ба ростӣ шумо дар дили худ ноинсофиҳо ба амал меоваред, зулми дастҳои худро дар замин бар тарозу мемонед.
Бадкорон аз аввали таваллуди худ каҷ мераванд; аз шиками модар дурӯғ гуфта гумроҳ мешаванд.
Заҳри онҳо мисли заҳри мор аст, мисли мори айнакдори кар, ки гӯшашро мепӯшад,
Ва овози афсунгаронро намешунавад, агарчи дар афсун бағоят моҳиранд.
Худоё! Дандонҳои онҳоро дар даҳонашон бишкан; дандонҳои пеши шеронро пора-пора намо, эй Парвардигор!
Бигзор онҳо мисли обе ки ҷорист, нест шаванд; вақте ки тирҳои худро омода мекунанд, мисли гард парешон шаванд;
Мисли тӯқумшуллуке ки аз назар ғоиб мешавад, нест шаванд; мисли афгонаи зан рӯи офтобро набинанд;
Пеш аз он ки дегҳои шумо оташи хорҳоро ҳис кунад, ҳам гӯшти нопухта ва ҳам оташро шамол лесида барад.
Росткор, чун қасосро дид, шод хоҳад шуд, пойҳои худро дар хуни бадкор хоҳад шуст.
Ва одамизод хоҳад гуфт: «Ба ростӣ самаре барои росткор ҳаст! Ба ростӣ Худое ҳаст, ки бар замин доварӣ мекунад!»
Барои сардори сарояндагон. Нобуд накун. Суруди Довуд, вақте ки Шоул фиристод, ки хонаро посбонӣ кунанд, то ӯро бикушанд.
Маро аз душманонам халосӣ деҳ, эй Худои ман! Маро аз мухолифонам пуштибонӣ намо.
Маро аз бадкирдорон халосӣ деҳ ва аз хунхӯрон наҷот деҳ.
Зеро инак, бар ҷонам камин мегиранд; пурзӯрон ба муқобили ман ҷамъ мешаванд, бе он ки ҷинояте ба амал оварда бошам ва бе он ки хатое содир карда бошам, эй Парвардигор!
Бе он ки гуноҳе дошта бошам, мешитобанд ва омода мешаванд; ба ёрии ман бедор шав ва назар андоз.
Валекин Ту, эй Парвардигор, эй Худои лашкарҳо, эй Худои Исроил, бархоста ҳамаи халқҳоро сазо деҳ, ба ҳеҷ як хоини ҷафокор раҳм накун. Село.
Шомгоҳ бармегарданд, чун сагон нула мекашанд, ва шаҳрро давр мезананд.
Инак, бо даҳони худ мелаққанд; шамшерҳо дар лабҳои онҳост; зеро, ба гумонашон, «кист, ки бишнавад?»
Валекин Ту, эй Парвардигор, бар онҳо хоҳӣ хандид; ҳамаи халқҳоро масхара хоҳӣ кард.
Бар хилофи куввати онҳо, Туро интизорӣ мекашам, зеро Худо паноҳгоҳи ман аст.
Худои меҳрубони ман ба ёрии ман хоҳад шитофт; Худо нокомии мухолифонамро ба ман нишон хоҳад дод.
Онҳоро накуш, ки мабодо қавмам фаромӯш кунанд; онҳоро бо қуввати Худ сарсону саргардон карда, зеру забар намо, эй Худованд, ки сипари мо ҳастӣ.
Сухани лабҳошон хатои даҳони онҳост; пас, бигзор дар калонигарии худашон гирифтор шаванд, ба сабаби лаънат ва дурӯғе ки мегӯянд.
Кори онҳоро тамом кун, дар ғазабат тамом кун, то ки нест шаванд; ва бидонанд, ки Худо дар Яъқуб то канорҳои замин ҳукмфармост. Село.
Ва бигзор шомгоҳ баргашта, чун сагон нула кашанд ва шаҳрро давр зананд;
Дар ба дар гашта, хӯроке биҷӯянд, ва сер нашуда, забон ба шикоят кушоянд.
Валекин ман қуввати Туро хоҳам сароид ва субҳидам меҳру вафои Туро сурудхонӣ хоҳам кард, зеро ки Ту паноҳгоҳи ман ҳастӣ, ва гурезгоҳе дар рӯзи тангии ман.
Эй қуввати ман! Туро хоҳам сароид, зеро ки Худо паноҳгоҳи ман аст, Худое ки ба ман меҳру вафо мекунад.
Барои сардори сарояндагон бар савсан. Гувоҳӣ. Суруди таълимии Довуд,
Вақте ки ӯ бо Арам-Наҳрайн ва бо Арам-Суба меҷангид, ва Юоб баргашта, дувоздаҳ ҳазор адӯмиёнро дар водии Намак кушт.
Худоё! Моро партофтаӣ, моро рахна кунондаӣ, бар мо ғазабнок шудаӣ; сӯи мо баргард.
Заминро ба ларзиш овардаӣ, кафондаӣ: шикастапораҳои онро шифо деҳ, зеро ки ба нокомӣ дучор шудааст.
Ба сари қавми Худ душвориҳо овардаӣ, моро шароби заҳролуд нӯшондаӣ.
Ба тарсгорони Худ парчам додаӣ, то ки онро барои ростӣ барафрозанд. Село.
Барои он ки дӯстони Ту халосӣ ёбанд, бо дасти рости Худ наҷот деҳ, ва маро бишнав.
Худо дар покии Худ гуфтааст: «Хурсанд хоҳам шуд, Шакемро тақсим хоҳам кард, ва водии Суккӯтро чен хоҳам намуд.
Ҷилъод аз они Ман аст ва Менашше аз они Ман; Эфроим хӯди Ман аст, Яҳудо чӯбдасти подшоҳии ҳукмронии Ман;
Мӯоб тоси шустушӯи Ман аст; бар Адӯм кафши Худро хоҳам партофт. Барои Ман фарёд зан, эй замини Фалиштӣ!»
Кист, ки маро ба шаҳри ҳисордор девордор дарорад? Кист, ки маро то ба Адӯм роҳнамоӣ ҳидоят намояд?
Оё на Ту, эй Худо, моро партофтаӣ, ва бо лашкарҳои мо, эй Худо, берун намеоӣ?
Ба мо аз дасти бадхоҳ ёварӣ намо, зеро ки мадади ёрии одамизод ҳеҷ аст.
Бо Худо комёб хоҳем шуд, ва Ӯ бадхоҳони моро поймол хоҳад кард.
Барои сардори сарояндагон бар сози торнок. Таронаи Довуд.
Зории Фарёди маро, эй Худо, бишнав, ба дуоям ҷавоб деҳ.
Аз канорҳои замин сӯи Ту мехонам, дар сурате ки дилам ғаш мекунад: маро ба кӯҳпорае ки аз ман баландтар аст, роҳнамоӣ бикун роҳнамун намо;
Зеро ки Ту паноҳгоҳи ман будӣ, ва бурҷи қуввае аз душман.
Дар хаймаи Ту ҷовидона сокин хоҳам буд, ва дар зери сояи болҳои Ту паноҳ хоҳам ёфт. Село.
Зеро ки Ту, эй Худо, назрҳои қавлҳои маро шунидаӣ, ва мероси тарсгорони номи Худро ато кардаӣ.
Рӯзҳо бар рӯзҳои подшоҳ биафзо, ва солҳои ӯро аз насл ба насл.
Ӯ ҷовидона пеши Худо хоҳад нишаст; меҳру вафо ва ростиро бифармо, ки ӯро нигаҳбонӣ кунанд.
Ва ман номи Туро ҷовидона хоҳам сароид, чун ҳар рӯз назрҳои қавлҳои худро адо намоям.
Барои сардори сарояндагон, Едутун. Таронаи Довуд.
Танҳо дар Худо ҷонам ором меёбад; наҷотам аз Ӯст.
Танҳо Ӯст кӯҳпораи ман, наҷоти ман ва паноҳгоҳи ман: сахт фурӯ нахоҳам ғалтид.
То ба кай ба марде ҳамла мекунед, то ки ӯро ҳамаатон ба ҳалокат бирасонед, ба монанди девори хамида ва тавораи калавида ҷунбиш хӯрда?
Танҳо қасди он доранд, ки ӯро аз мартабааш сарнагун созанд; дурӯғро дӯст медоранд: бо забони худ баракат медиҳанд, вале андаруни худ лаънат мегӯянд. Село.
Танҳо дар Худо ором ёб, эй ҷонам! Зеро ки умедам аз Ӯст.
Танҳо Ӯст кӯҳпораи ман, наҷоти ман ва паноҳгоҳи ман: фурӯ нахоҳам ғалтид.
Наҷоти ман ва ҷалоли ман дар Худост; кӯҳпораи қуввати ман ва паноҳгоҳи ман дар Худост.
Ҳама вақт ба Ӯ таваккал кунед, эй қавм! Дилҳои худро пеши Ӯ холӣ кунед; Худо паноҳгоҳи мост. Село.
Банӣ одам чизи бекоранд, фарзандони инсон – дурӯғ: агар ба тарозу гузошта шаванд, ҳамаашон якҷоя аз ҳеҷ ҳам камтаранд.
Ба зулм ситам таваккал накунед, ва бо тороҷ наболед фахри беҳуда нанамоед; вақте ки сарват биафзояд, ба он дил набандед.
Худо як бор гуфтааст, ва ду бор инро шунидаам, ки қувват дар Худост;
Ва меҳру вафо, эй Худованд, дар Туст, зеро ки Ту ба ҳар кас мувофиқи корҳояш подош хоҳӣ дод.
Таронаи Довуд, вақте ки ӯ дар биёбони Яҳудо буд.
Худоё! Ту Худои ман ҳастӣ, Туро ҳамеша меҷӯям; ҷонам ташнаи Туст, ва ҷисмам пазмони Ту, дар замини холӣ ва бемаҷолу беоб хушки ташнаи беоб.
Ҳамин тавр дар покгоҳ бар Ту менигаристам, вақте ки ба дидани қувват ва ҷалоли Ту меомадам.
Зеро ки меҳру вафои Ту аз ҳаёт некӯтар аст; лабҳоям Туро ситоиш хоҳанд кард.
Ҳамин тавр Туро тамоми умри худ муборак хоҳам хонд; ба номи Ту кафҳои худро боло хоҳам кард.
Ҷонам чун аз хӯроки равғанин ва болаззат сер хоҳад шуд, ва даҳонам бо лабҳои шодмон Туро ситоиш хоҳад кард.
Вақте ки Туро бар бистари худ ба ёд меоварам, ҳамаи посҳои шаб дар бораи Ту фикру хаёл мекунам,
Зеро ки Ту мададгори ёри ман будӣ, ва дар сояи болҳои Ту шодӣ хоҳам кард.
Ҷонам ба Ту часпидааст; дасти рости Ту маро дастгирӣ менамояд.
Валекин онҳое ки хоҳони нобуд кардани ҷони мананд, ба зери хок поён фурӯ хоҳанд рафт.
Онҳоро аз дами шамшер хоҳанд гузаронд; онҳо тӯъмаи насиби шағолон хоҳанд шуд.
Ва подшоҳ дар Худо шодӣ хоҳад кард; ҳар кӣ ба Ӯ қасам ёд кунад, фахр хоҳад кард, зеро ки даҳони дурӯғгӯён баста хоҳад шуд.
Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд.
Эй Худо, овозамро бишнав, вақте ки зорӣ мекунам; ҷонамро аз тарси душман нигаҳбонӣ намо.
Маро аз қасди бадкешон пинҳон бикун, ва аз ҳаёҳуи бадкирдорон,
Ки забони худро мисли шамшер тез кардаанд, тирҳои худ – суханони талхро ба зеҳ овардаанд,
То ки аз камингоҳи худ ба беайбе биандозанд; баногоҳ ба вай меандозанд ва наметарсанд.
Ба бадкории худ устуворанд; барои ниҳодани домҳои ниҳонӣ забон як мекунанд; мегӯянд: «Кист, ки моро бубинад?»
Ноинсофиҳо меандешанд, ва мегӯянд: «Андешаи хубе кардаем»; ва жарфи даруну таҳти ботину дили ҳар яке пур аз макр аст.
Валекин Худо ба онҳо тир хоҳад андохт: баногоҳ зарбаҳо хоҳанд хӯрд.
Ва бо забонҳои худ ба худашон шикаст хоҳанд расонд; ҳар кӣ онҳоро бинад, бо нафрат калла хоҳад ҷунбонд.
Он гоҳ ҳамаи одамон хоҳанд тарсид, ва корномаи Худоро эълон хоҳанд намуд, ва корҳои Ӯро фаҳм хоҳанд кард.
Росткор дар Парвардигор шодӣ карда, ба Ӯ паноҳ хоҳад бурд, ва ҳамаи ростдилон фахр хоҳанд кард.