Посѣти́лъ еси́ зе́млю и упои́лъ еси́ ю́, умно́жилъ еси́ обогати́ти ю́: рѣка́ Бо́жiя напо́лнися во́дъ: угото́валъ еси́ пи́щу и́мъ, я́ко та́ко [е́сть] угото́ванiе.

Бразды́ ея́ упо́й, умно́жи жи́та ея́: въ ка́пляхъ ея́ возвесели́тся возсiя́ющи {прозяба́ющи}.

Благослови́ши вѣне́цъ лѣ́та бла́гости Твоея́, и поля́ Твоя́ испо́лнятся ту́ка:

разботѣ́ютъ кра́сная пусты́ни, и ра́достiю хо́лми препоя́шутся.

Одѣ́яшася о́вни о́вчiи, и удо́лiя умно́жатъ пшени́цу: воззову́тъ, и́бо воспою́тъ.

Въ коне́цъ, пѣ́снь псалма́ воскресе́нiя. ²Воскли́кните Го́сподеви вся́ земля́,^–

^–по́йте же и́мени Его́, дади́те сла́ву хвалѣ́ Его́.

Рцы́те Бо́гу: ко́ль стра́шна дѣла́ Твоя́? Во мно́жествѣ си́лы Твоея́ со́лжутъ Тебѣ́ врази́ Твои́.

Вся́ земля́ да покло́нится Тебѣ́ и пое́тъ Тебѣ́, да пое́тъ же и́мени Твоему́, Вы́шнiй.

Прiиди́те и ви́дите дѣла́ Бо́жiя, ко́ль стра́шенъ въ совѣ́тѣхъ па́че сыно́въ человѣ́ческихъ.

Обраща́яй мо́ре въ су́шу, въ рѣцѣ́ про́йдутъ нога́ми: та́мо возвесели́мся о Не́мъ,

влады́чествующемъ си́лою Свое́ю вѣ́комъ: о́чи Его́ на язы́ки призира́етѣ: преогорчева́ющiи да не возно́сятся въ себѣ́.

Благослови́те, язы́цы, Бо́га на́шего, и услы́шанъ сотвори́те гла́съ хвалы́ Его́,

поло́жшаго ду́шу мою́ въ живо́тъ, и не да́вшаго во смяте́нiе но́гъ мои́хъ.

Я́ко искуси́лъ ны́ еси́, Бо́же, разже́глъ ны́ еси́, я́коже разжиза́ется сребро́.

Вве́лъ ны́ еси́ въ сѣ́ть, положи́лъ еси́ ско́рби на хребтѣ́ на́шемъ.

Возве́лъ еси́ человѣ́ки на главы́ на́шя: проидо́хомъ сквозѣ́ о́гнь и во́ду, и изве́лъ еси́ ны́ въ поко́й.

Вни́ду въ до́мъ Тво́й со всесожже́нiемъ, возда́мъ Тебѣ́ моли́твы моя́,

я́же изреко́стѣ устнѣ́ мои́, и глаго́лаша уста́ моя́ въ ско́рби мое́й.

Всесожже́нiя ту́чна вознесу́ Тебѣ́ съ кади́ломъ, и овны́, вознесу́ Тебѣ́ волы́ съ козлы́.

Прiиди́те, услы́шите, и повѣ́мъ ва́мъ, вси́ боя́щiися Бо́га, ели́ка сотвори́ души́ мое́й.

Къ Нему́ усты́ мои́ми воззва́хъ, и вознесо́хъ подъ язы́комъ мои́мъ.

Непра́вду а́ще узрѣ́хъ въ се́рдцы мое́мъ, да не услы́шитъ мене́ Госпо́дь.

Сего́ ра́ди услы́ша мя́ Бо́гъ, вня́тъ гла́су моле́нiя моего́.

Благослове́нъ Бо́гъ, И́же не отста́ви моли́тву мою́ и ми́лость Свою́ от мене́.

Въ коне́цъ, въ пѣ́снехъ, псало́мъ пѣ́сни Дави́ду.

Бо́же, уще́дри ны́ и благослови́ ны, просвѣти́ лице́ Твое́ на ны́ и поми́луй ны́:

позна́ти на земли́ пу́ть Тво́й, во всѣ́хъ язы́цѣхъ спасе́нiе Твое́.

Да исповѣ́дятся Тебѣ́ лю́дiе, Бо́же, да исповѣ́дятся Тебѣ́ лю́дiе вси́.

Да возвеселя́тся и да возра́дуются язы́цы: я́ко су́диши лю́демъ правото́ю, и язы́ки на земли́ наста́виши.

Да исповѣ́дятся Тебѣ́ лю́дiе, Бо́же, да исповѣ́дятся Тебѣ́ лю́дiе вси́.

Земля́ даде́ пло́дъ сво́й: благослови́ ны, Бо́же, Бо́же на́шъ,

благослови́ ны, Бо́же: и да убоя́тся Его́ вси́ концы́ земли́.

Въ коне́цъ, псало́мъ пѣ́сни Дави́ду.

Да воскре́снетъ Бо́гъ, и расточа́тся врази́ Его́, и да бѣжа́тъ от лица́ Его́ ненави́дящiи Его́.

Я́ко изчеза́етъ ды́мъ, да изче́знутъ: я́ко та́етъ во́скъ от лица́ огня́, та́ко да поги́бнутъ грѣ́шницы от лица́ Бо́жiя:

а пра́ведницы да возвеселя́тся, да возра́дуются предъ Бо́гомъ, да насладя́тся въ весе́лiи.

Воспо́йте Бо́гу, по́йте и́мени Его́: путесотвори́те Возше́дшему на за́пады, Госпо́дь и́мя Ему́: и ра́дуйтеся предъ Ни́мъ.

Да смяту́тся от лица́ Его́, Отца́ си́рыхъ и судiи́ вдови́цъ: Бо́гъ въ мѣ́стѣ святѣ́мъ Свое́мъ.

Бо́гъ вселя́етъ единомы́сленныя въ до́мъ, изводя́ окова́нныя му́жествомъ, та́кожде преогорчева́ющыя живу́щыя во гробѣ́хъ.

Бо́же, внегда́ исходи́ти Тебѣ́ предъ людьми́ Твои́ми, внегда́ мимоходи́ти Тебѣ́ въ пусты́ни,

земля́ потрясе́ся, и́бо небеса́ ка́нуша от лица́ Бо́га Сина́ина, от лица́ Бо́га Изра́илева.

До́ждь во́ленъ отлучи́ши, Бо́же, достоя́нiю Твоему́, и изнемо́же, Ты́ же соверши́лъ еси́ е́.

Живо́тная Твоя́ живу́тъ на не́й: угото́валъ еси́ бла́гостiю Твое́ю ни́щему, Бо́же.

Госпо́дь да́стъ глаго́лъ благовѣству́ющымъ си́лою мно́гою:

Ца́рь си́лъ возлю́бленнаго, красото́ю {ра́ди красоты́} до́му раздѣли́ти коры́сти.

А́ще поспите́ посредѣ́ предѣ́лъ, крилѣ́ голуби́нѣ посре́бренѣ, и междора́мiя ея́ въ блеща́нiи зла́та:

внегда́ ра́знствитъ Небе́сный цари́ на не́й, оснѣжа́тся въ Селмо́нѣ.

Гора́ Бо́жiя, гора́ ту́чная, гора́ усыре́нная, гора́ ту́чная.

Вску́ю непщу́ете, го́ры усыре́нныя? Гора́, ю́же благоволи́ Бо́гъ жи́ти въ не́й: и́бо Госпо́дь всели́тся до конца́.

Колесни́ца Бо́жiя тма́ми те́мъ, ты́сяща гобзу́ющихъ: Госпо́дь въ ни́хъ въ Сина́и во святѣ́мъ.

Возше́лъ еси́ на высоту́, плѣни́лъ еси́ плѣ́нъ: прiя́лъ еси́ дая́нiя въ человѣ́цѣхъ, и́бо не покаря́ющыяся, е́же всели́тися.

Госпо́дь Бо́гъ благослове́нъ, благослове́нъ Госпо́дь де́нь дне́: поспѣши́тъ на́мъ Бо́гъ спасе́нiй на́шихъ.

Бо́гъ на́шъ Бо́гъ е́же спаса́ти: и Госпо́дня, Госпо́дня исхо́дища сме́ртная.

Оба́че Бо́гъ сокруши́тъ главы́ враго́въ Свои́хъ, ве́рхъ вла́съ преходя́щихъ въ прегрѣше́нiихъ свои́хъ.

Рече́ Госпо́дь: от Васа́на обращу́, обращу́ во глубина́хъ морски́хъ:

я́ко да омо́чится нога́ твоя́ въ кро́ви, язы́къ пе́съ твои́хъ от вра́гъ от него́.

Ви́дѣна бы́ша ше́ствiя Твоя́, Бо́же, ше́ствiя Бо́га моего́ Царя́, и́же во святѣ́мъ.

Предвари́ша кня́зи бли́зъ пою́щихъ, посредѣ́ дѣ́въ тимпа́нницъ.

Въ це́рквахъ благослови́те Бо́га, Го́спода от исто́чникъ Изра́илевыхъ.

Та́мо Венiами́нъ юнѣ́йшiй во у́жасѣ, кня́зи Иу́довы влады́ки и́хъ, кня́зи Завуло́ни, кня́зи Нефѳали́мли.

Заповѣ́ждь, Бо́же, си́лою Твое́ю: укрѣпи́, Бо́же, сiе́, е́же содѣ́лалъ еси́ въ на́съ.

От хра́ма Твоего́ во Иерусали́мъ Тебѣ́ принесу́тъ ца́рiе да́ры.

Запрети́ звѣре́мъ тро́стнымъ: со́нмъ юне́цъ въ ю́ницахъ людски́хъ, е́же затвори́ти искуше́нныя сребро́мъ: расточи́ язы́ки хотя́щыя бра́немъ.

Прiи́дутъ моли́твенницы от Еги́пта: Еѳiо́пiа предвари́тъ ру́ку свою́ къ Бо́гу.

Ца́рства земна́я, по́йте Бо́гу, воспо́йте Го́сподеви,

возше́дшему на небо небесе́ на восто́ки: се́, да́стъ гла́су Своему́ гла́съ си́лы.

Дади́те сла́ву Богови: на Изра́или велелѣ́пота Его́, и си́ла Его́ на о́блацѣхъ.

Ди́венъ Бо́гъ во святы́хъ Свои́хъ: Бо́гъ Изра́илевъ, То́й да́стъ си́лу и держа́ву лю́демъ Свои́мъ. Благослове́нъ Бо́гъ.

Въ коне́цъ, о измѣ́ншихся {о иму́щихъ измѣни́тися}, псало́мъ Дави́ду.

Спаси́ мя, Бо́же, я́ко внидо́ша во́ды до души́ моея́.

Углѣбо́хъ въ тимѣ́нiи глубины́, и нѣ́сть постоя́нiя: прiидо́хъ во глубины́ морскі́я, и бу́ря потопи́ мя.

Утруди́хся зовы́й, измолче́ горта́нь мо́й: исчезо́стѣ о́чи мои́, от е́же упова́ти ми́ на Бо́га моего́.

Умно́жишася па́че вла́съ главы́ моея́ ненави́дящiи мя́ ту́не: укрѣпи́шася врази́ мои́, изгоня́щiи мя́ непра́ведно: я́же не восхища́хъ, тогда́ воздая́хъ.

Бо́же, Ты́ увѣ́дѣлъ еси́ безу́мiе мое́, и прегрѣше́нiя моя́ от Тебе́ не утаи́шася.

Да не постыдя́тся о мнѣ́ терпя́щiи Тебе́, Го́споди, Го́споди си́лъ: ниже́ да посра́мятся о мнѣ́ и́щущiи Тебе́, Бо́же Изра́илевъ.

Я́ко Тебе́ ра́ди претерпѣ́хъ поноше́нiе, покры́ срамота́ лице́ мое́.

Чу́ждь бы́хъ бра́тiи мое́й и стра́ненъ сыново́мъ ма́тере моея́:

я́ко ре́вность до́му Твоего́ снѣде́ мя, и поноше́нiя понося́щихъ Ти́ нападо́ша на мя́.

И покры́хъ посто́мъ ду́шу мою́, и бы́сть въ поноше́нiе мнѣ́:

и положи́хъ одѣя́нiе мое́ вре́тище, и бы́хъ и́мъ въ при́тчу.

О мнѣ́ глумля́хуся сѣдя́щiи во вратѣ́хъ, и о мнѣ́ поя́ху пiю́щiи вино́.

А́зъ же моли́твою мое́ю къ Тебѣ́, Бо́же: вре́мя благоволе́нiя, Бо́же: во мно́жествѣ ми́лости Твоея́ услы́ши мя́, во и́стинѣ спасе́нiя Твоего́.

Спаси́ мя от бре́нiя, да не углѣ́бну: да изба́влюся от ненави́дящихъ мя́ и от глубо́кихъ во́дъ.

Да не потопи́тъ мене́ бу́ря водна́я, ниже́ да пожре́тъ мене́ глубина́, ниже́ сведе́тъ о мнѣ́ рове́нникъ у́стъ свои́хъ.

Услы́ши мя́, Го́споди, я́ко бла́га ми́лость Твоя́: по мно́жеству щедро́тъ Твои́хъ при́зри на мя́.

Не отврати́ лица́ Твоего́ от о́трока Твоего́, я́ко скорблю́: ско́ро услы́ши мя́.

Вонми́ души́ мое́й и изба́ви ю́: вра́гъ мои́хъ ра́ди изба́ви мя́.

Ты́ бо вѣ́си поноше́нiе мое́, и сту́дъ мо́й, и срамоту́ мою́: предъ Тобо́ю вси́ оскорбля́ющiи мя́.

Поноше́нiе ча́яше душа́ моя́ и стра́сть: и жда́хъ соскорбя́щаго, и не бѣ́, и утѣша́ющихъ, и не обрѣто́хъ.

И да́ша въ снѣ́дь мою́ же́лчь, и въ жа́жду мою́ напои́ша мя́ о́цта.

Да бу́детъ трапе́за и́хъ предъ ни́ми въ сѣ́ть и въ воздая́нiе и въ собла́знъ.

Да помрача́тся о́чи и́хъ, е́же не ви́дѣти, и хребе́тъ и́хъ вы́ну сляцы́.

Пролі́й на ня́ гнѣ́въ Тво́й, и я́рость гнѣ́ва Твоего́ да пости́гнетъ и́хъ.

Да бу́детъ дво́ръ и́хъ пу́стъ, и въ жили́щихъ и́хъ да не бу́детъ живы́й.

Зане́ его́же Ты́ порази́лъ еси́, ті́и погна́ша, и къ болѣ́зни я́звъ мои́хъ приложи́ша.

Приложи́ беззако́нiе къ беззако́нiю и́хъ, и да не вни́дутъ въ пра́вду Твою́.

Да потребя́тся от кни́ги живы́хъ, и съ пра́ведными да не напи́шутся.

Ни́щъ и боля́й е́смь а́зъ: спасе́нiе Твое́, Бо́же, да прiи́метъ мя́.

Восхвалю́ и́мя Бо́га моего́ съ пѣ́снiю, возвели́чу Его́ во хвале́нiи:

и уго́дно бу́детъ Бо́гу па́че телца́ ю́на, ро́ги износя́ща и па́знокти.

Да у́зрятъ ни́щiи и возвеселя́тся: взыщи́те Бо́га, и жива́ бу́детъ душа́ ва́ша.

Я́ко услы́ша убо́гiя Госпо́дь, и окова́нныя Своя́ не уничижи́.

Да восхва́лятъ Его́ небеса́ и земля́, мо́ре и вся́ живу́щая въ не́мъ.

Я́ко Бо́гъ спасе́тъ Сiо́на, и сози́ждутся гра́ди Иуде́йстiи, и вселя́тся та́мо и наслѣ́дятъ и́:

и сѣ́мя рабо́въ Твои́хъ удержи́тъ и́, и лю́бящiи и́мя Твое́ вселя́тся въ не́мъ.

Въ коне́цъ Дави́ду, въ воспомина́нiе, во е́же спасти́ мя Го́споду.

Бо́же, въ по́мощь мою́ вонми́: Го́споди, помощи́ ми потщи́ся.

Да постыдя́тся и посра́мятся и́щущiи ду́шу мою́, да возвратя́тся вспя́ть и постыдя́тся хотя́щiи ми́ зла́я:

да возвратя́тся а́бiе стыдя́щеся глаго́лющiи ми́: бла́гоже, бла́гоже.

Да возра́дуются и возвеселя́тся о Тебѣ́ вси́ и́щущiи Тебе́, Бо́же: и да глаго́лютъ вы́ну, да возвели́чится Госпо́дь, лю́бящiи спасе́нiе Твое́.

А́зъ же ни́щъ е́смь и убо́гъ, Бо́же, помози́ ми: помо́щникъ мо́й и изба́витель мо́й еси́ Ты́, Го́споди, не закосни́.

Рус. (Аверинцев)

Начальнику хора. Давидово. В воспоминание.

Поспеши, Боже, избавить меня, – Господи, на помощь мне приди!

Да будет позор и стыд тем, что на душу покусились мою,

да отступят со срамом вспять радующиеся моей беде, да смутятся и отпрянут назад те, что говорят: «Ну, ну!»

Да возликуют и возвеселятся о Тебе все ищущие Тебя, да молвят непрестанно: «велик Бог!» – любящие спасение Твое.

Я же смирен и убог, Боже, скоро приди ко мне! Ты – Помощь моя, Избавитель мой; Господи, поспеши!

Латинский (Nova Vulgata)

^65:1 Magistro chori. PSALMUS. David. Canticum.

^65:2 Te decet hymnus, Deus, in Sion; et tibi reddetur votum in Ierusalem.

^65:3 Qui audis orationem, ad te omnis caro veniet propter iniquitatem.

^65:4 Etsi praevaluerunt super nos impietates nostrae, tu propitiaberis eis.

^65:5 Beatus, quem elegisti et assumpsisti; inhabitabit in atriis tuis. Replebimur bonis domus tuae, sanctitate templi tui.

^65:6 Mirabiliter in aequitate exaudies nos, Deus salutis nostrae, spes omnium finium terrae et maris longinqui.

^65:7 Firmans montes in virtute tua, accinctus potentia.

^65:8 Compescens sonitum maris, sonitum fluctuum eius et tumultum populorum.

^65:9 Et timebunt, qui habitant terminos terrae, a signis tuis; exitus orientis et occidentis delectabis.

^65:10 Visitasti terram et inebriasti eam; multiplicasti locupletare eam. Flumen Dei repletum est aquis; parasti frumenta illorum, quoniam ita parasti eam.

^65:11 Sulcos eius irrigans, glebas eius complanans; imbribus emollis eam, benedicis germini eius.

^65:12 Coronasti annum benignitate tua, et vestigia tua stillabunt pinguedinem.

^65:13 Stillabunt pascua deserti, et exsultatione colles accingentur.

^65:14 Induta sunt ovibus prata, et valles abundabunt frumento; clamabunt, etenim hymnum dicent.

^66:1 Magistro chori. Canticum. PSALMUS. Iubilate Deo, omnis terra,

^66:2 psalmum dicite gloriae nominis eius, glorificate laudem eius.

^66:3 Dicite Deo: «Quam terribilia sunt opera tua. Prae multitudine virtutis tuae blandientur tibi inimici tui.

^66:4 Omnis terra adoret te et psallat tibi, psalmum dicat nomini tuo».

^66:5 Venite et videte opera Dei, terribilis in adinventionibus super filios hominum.

^66:6 Convertit mare in aridam, et in flumine pertransibunt pede; ibi laetabimur in ipso.

^66:7 Qui dominatur in virtute sua in aeternum, oculi eius super gentes respiciunt; rebelles non exaltentur in semetipsis.

^66:8 Benedicite, gentes, Deum nostrum et auditam facite vocem laudis eius;

^66:9 qui posuit animam nostram ad vitam et non dedit in commotionem pedes nostros.

^66:10 Quoniam probasti nos, Deus; igne nos examinasti, sicut examinatur argentum.

^66:11 Induxisti nos in laqueum, posuisti tribulationes in dorso nostro.

^66:12 Imposuisti homines super capita nostra, transivimus per ignem et aquam, et eduxisti nos in refrigerium.

^66:13 Introibo in domum tuam in holocaustis; reddam tibi vota mea,

^66:14 quae protulerunt labia mea, et locutum est os meum in tribulatione mea.

^66:15 Holocausta medullata offeram tibi cum incenso arietum, offeram tibi boves cum hircis.

^66:16 Venite, audite, et narrabo, omnes, qui timetis Deum, quanta fecit animae meae.

^66:17 Ad ipsum ore meo clamavi et exaltavi in lingua mea.

^66:18 Iniquitatem si aspexi in corde meo, non exaudiet Dominus.

^66:19 Propterea exaudivit Deus, attendit voci deprecationis meae.

^66:20 Benedictus Deus, qui non amovit orationem meam et misericordiam suam a me.

^67:1 Magistro chori. Fidibus. PSALMUS. Canticum.

^67:2 Deus misereatur nostri et benedicat nobis; illuminet vultum suum super nos,

^67:3 ut cognoscatur in terra via tua, in omnibus gentibus salutare tuum.

^67:4 Confiteantur tibi populi, Deus; confiteantur tibi populi omnes.

^67:5 Laetentur et exsultent gentes, quoniam iudicas populos in aequitate et gentes in terra dirigis.

^67:6 Confiteantur tibi populi, Deus; confiteantur tibi populi omnes.

^67:7 Terra dedit fructum suum; benedicat nos Deus, Deus noster,

^67:8 benedicat nos Deus, et metuant eum omnes fines terrae.

^68:1 Magistro chori. David. PSALMUS. Canticum.

^68:2 Exsurgit Deus, et dissipantur inimici eius; et fugiunt, qui oderunt eum, a facie eius.

^68:3 Sicut dissipatur fumus, tu dissipas; sicut fluit cera a facie ignis, sic pereunt peccatores a facie Dei.

^68:4 Et iusti laetentur et exsultent in conspectu Dei et delectentur in laetitia.

^68:5 Cantate Deo, psalmum dicite nomini eius; iter facite ei, qui fertur super nubes: Dominus nomen illi. Iubilate in conspectu eius;

^68:6 pater orphanorum et iudex viduarum, Deus in habitaculo sancto suo.

^68:7 Deus, qui inhabitare facit desolatos in domo, qui educit vinctos in prosperitatem; verumtamen rebelles habitabunt in arida terra. -

^68:8 Deus, cum egredereris in conspectu populi tui, cum pertransires in deserto,

^68:9 terra mota est, etiam caeli distillaverunt a facie Dei Sinai, a facie Dei Israel.

^68:10 Pluviam voluntariam effundebas, Deus; hereditatem tuam infirmatam, tu refecisti eam.

^68:11 Animalia tua habitabant in ea, parasti in bonitate tua pauperi, Deus.

^68:12 Dominus dat verbum; virgines annuntiantes bona sunt agmen ingens:

^68:13 «Reges exercituum fugiunt, fugiunt, et species domus dividit spolia.

^68:14 Et vos dormitis inter medias caulas: alae columbae nitent argento, et pennae eius pallore auri.

^68:15 Dum dispergit Omnipotens reges super eam, nive dealbatur Selmon».

^68:16 Mons Dei mons Basan, mons cacuminum mons Basan.

^68:17 Ut quid invidetis, montes cacuminum, monti, in quo beneplacitum est Deo inhabitare? Etenim Dominus habitabit in finem.

^68:18 Currus Dei decem milia milium: Dominus venit de Sinai in sancta.

^68:19 Ascendisti in altum, captivam duxisti captivitatem; accepisti in donum homines, ut etiam rebelles habitent apud Dominum Deum.

^68:20 Benedictus Dominus die cotidie; portabit nos Deus salutarium nostrorum.

^68:21 Deus noster, Deus ad salvandum; et Domini, Domini exitus mortis.

^68:22 Verumtamen Deus confringet capita inimicorum suorum, verticem capillatum perambulantium in delictis suis.

^68:23 Dixit Dominus: «Ex Basan reducam, reducam de profundo maris,

^68:24 ut intingatur pes tuus in sanguine, lingua canum tuorum ex inimicis portionem inveniat».

^68:25 Viderunt ingressus tuos, Deus, ingressus Dei mei, regis mei in sancta.

^68:26 Praecedunt cantores, postremi veniunt psallentes. in medio iuvenculae tympanistriae.

^68:27 «In ecclesiis benedicite Deo, Domino, vos de fontibus Israel».

^68:28 Ibi Beniamin adulescentulus ducens eos, principes Iudae cum turma sua, principes Zabulon, principes Nephthali.

^68:29 Manda, Deus, virtuti tuae; confirma hoc, Deus, quod operatus es in nobis.

^68:30 A templo tuo in Ierusalem tibi afferent reges munera.

^68:31 Increpa feram arundinis, congregationem taurorum in vitulis populorum: prosternant se cum laminis argenti. Dissipa gentes, quae bella volunt.

^68:32 Venient optimates ex Aegypto, Aethiopia praeveniet manus suas Deo.

^68:33 Regna terrae, cantate Deo, psallite Domino, psallite Deo,

^68:34 qui fertur super caelum caeli ad orientem; ecce dabit vocem suam, vocem virtutis.

^68:35 Tribuite virtutem Deo. Super Israel magnificentia eius, et virtus eius in nubibus.

^68:36 Mirabilis, Deus, de sanctuario tuo! Deus Israel ipse tribuet virtutem et fortitudinem plebi suae. Benedictus Deus!

^69:1 Magistro chori. Secundum» Lilia...». David.

^69:2 Salvum me fac, Deus, quoniam venerunt aquae usque ad guttur meum.

^69:3 Infixus sum in limo profundi, et non est substantia; veni in profunda aquarum, et fluctus demersit me.

^69:4 Laboravi clamans, raucae factae sunt fauces meae; defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.

^69:5 Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt, qui persecuti sunt me inimici mei mendaces; quae non rapui, tunc exsolvebam.

^69:6 Deus, tu scis insipientiam meam, et delicta mea a te non sunt abscondita.

^69:7 Non erubescant in me, qui exspectant te, Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me, qui quaerunt te, Deus Israel.

^69:8 Quoniam propter te sustinui opprobrium, operuit confusio faciem meam;

^69:9 extraneus factus sum fratribus meis et peregrinus filiis matris meae.

^69:10 Quoniam zelus domus tuae comedit me, et opprobria exprobrantium tibi ceciderunt super me.

^69:11 Et flevi in ieiunio animam meam, et factum est in opprobrium mihi.

^69:12 Et posui vestimentum meum cilicium, et factus sum illis in parabolam.

^69:13 Adversum me loquebantur, qui sedebant in porta, et in me canebant, qui bibebant vinum.

^69:14 Ego vero orationem meam ad te, Domine, in tempore beneplaciti, Deus. In multitudine misericordiae tuae exaudi me, in veritate salutis tuae.

^69:15 Eripe me de luto, ut non infigar, eripiar ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.

^69:16 Non me demergat fluctus aquarum, neque absorbeat me profundum, neque urgeat super me puteus os suum.

^69:17 Exaudi me, Domine, quoniam benigna est misericordia tua; secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.

^69:18 Et ne avertas faciem tuam a puero tuo; quoniam tribulor, velociter exaudi me.

^69:19 Accede ad animam meam, vindica eam, propter inimicos meos redime me.

^69:20 Tu scis opprobrium meum et confusionem meam et reverentiam meam. - In conspectu tuo sunt omnes, qui tribulant me;

^69:21 opprobrium contrivit cor meum, et elangui. Et sustinui, qui simul contristaretur, et non fuit, et qui consolaretur, et non inveni.

^69:22 Et dederunt in escam meam fel et in siti mea potaverunt me aceto.

^69:23 Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum et in retributiones et in scandalum.

^69:24 Obscurentur oculi eorum, ne videant, et lumbos eorum semper infirma.

^69:25 Effunde super eos iram tuam, et furor irae tuae comprehendat eos.

^69:26 Fiat commoratio eorum deserta, et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.

^69:27 Quoniam, quem tu percussisti, persecuti sunt, et super dolorem eius, quem vulnerasti, addiderunt.

^69:28 Appone iniquitatem super iniquitatem eorum, et non veniant ad iustitiam tuam.

^69:29 Deleantur de libro viventium et cum iustis non scribantur.

^69:30 Ego autem sum pauper et dolens; salus tua, Deus, suscipit me.

^69:31 Laudabo nomen Dei cum cantico et magnificabo eum in laude.

^69:32 Et placebit Domino super taurum, super vitulum cornua producentem et ungulas.

^69:33 Videant humiles et laetentur; quaerite Deum, et vivet cor vestrum,

^69:34 quoniam exaudivit pauperes Dominus et vinctos suos non despexit.

^69:35 Laudent illum caeli et terra, maria et omnia reptilia in eis.

^69:36 Quoniam Deus salvam faciet Sion et aedificabit civitates Iudae; et inhabitabunt ibi et possidebunt eam.

^69:37 Et semen servorum eius hereditabunt eam; et, qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.

^70:1 Magistro chori. David. Ad commemorandum.

^70:2 Deus, in adiutorium meum intende; Domine, ad adiuvandum me festina.

^70:3 Confundantur et revereantur, qui quaerunt animam meam. Avertantur retrorsum et erubescant, qui volunt mihi mala.

^70:4 Convertantur propter confusionem suam, qui dicunt mihi: «Euge, euge».

^70:5 Exsultent et laetentur in te omnes, qui quaerunt te; et dicant semper: «Magnificetur Deus», qui diligunt salutare tuum.

^70:6 Ego vero egenus et pauper sum; Deus, ad me festina. Adiutor meus et liberator meus es tu; Domine, ne moreris.

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд. Суруд.

Туро, эй Худо, дар Сион ҳамду сано мунтазир аст, ва қавлҳо назрҳо ба Ту адо карда хоҳанд шуд.

Азбаски дуоро мешунавӣ, тамоми башар назди Ту хоҳанд омад.

Гуноҳкориҳо бар ман ғолиб омадаанд: ҷиноятҳои маро Ту хоҳӣ омурзид.

Хушо касе ки Ту ӯро баргузидаӣ ва ба Худ наздик гардондаӣ, то ки ба саҳнҳои Ту сокин шавад. Аз неъматҳои хонаи Ту, аз покии қасри Ту сер хоҳем шуд.

Бо корномаҳои саҳмгин тарснок аз рӯи ростӣ ба мо ҷавоб хоҳӣ гардонд моро иҷобат хоҳӣ намуд, эй Худои наҷоти мо, ки Ту паноҳи тамоми канорҳои замин ва ҷазираҳои дурдасти баҳр ҳастӣ;

Кӯҳҳоро бо қуввати Худ барпо кардаӣ; бо қудрат камар бастаӣ;

Талотуми баҳрҳоро – талотуми мавҷҳои онҳоро, ва ошӯби қабилаҳоро ором мекунӣ.

Ва сокинони канорҳои замин аз аломатҳои Ту ҳаросонанд; баромадгоҳҳои субҳ ва шомро шод мегардонӣ.

Ба замин назар карда, онро сероб намудаӣ, онро бисёр сарватдор кардаӣ; ҷӯйбори Худо пур аз об аст; ғаллаи онҳоро муҳайё менамоӣ, зеро ки онро чунин тайёр кардаӣ.

Ҷӯякҳои Огардҳои онро обшор, дӯнгиҳои пуштаҳои онро ҳамвор мекунӣ, бо боронҳо онро нарм месозӣ, растаниҳои онро баракат медиҳӣ.

Бо файзи Худ солро тоҷ мебахшӣ, ва аз қадамгоҳи Ту равған мечакад;

Аз чарогоҳҳо низ равған мечакад, ва талҳо ба шодмонӣ камар мебандад.

Марғзорҳо бо рама ва водиҳо бо ғалла пӯшида шудаанд; бонги шодӣ мезананд ва суруд мехонанд.

Барои сардори сарояндагон. Суруд. Тарона. Эй тамоми аҳли замин, барои Худо бонги шодӣ занед.

Ҷалоли номи Ӯро бисароед; ҳамду санои Ӯро ҷалол диҳед.

Ба Худо бигӯед: «Чӣ саҳмгинанд тарсноканд корҳои Ту! Аз бузургии қуввати Ту душманонат ба Ту хушомад хоҳанд кард зад.

Тамоми аҳли замин ба Ту саҷда хоҳанд кард ва Туро хоҳанд сароид; номи Туро хоҳанд сароид». Село.

Биёед ва корномаҳои Худоро бубинед; дар амалиёти Худ бар банӣ одам саҳмгин тарснок аст.

Баҳрро ба хушкӣ табдил дод; пои пиёда аз дарё гузаштанд; он ҷо дар Ӯ хурсандӣ кардем.

Бо қудрати Худ бар ҷаҳон ҳукмфармост; чашмони Ӯ ба халқҳо менигаранд; исёнгарон сар нахоҳанд бардошт. Село.

Эй қавмҳо, Худои моро муборак хонед, ва овози ҳамду санои Ӯро бишнавонед,

Ки Ӯ ҷонҳои моро дар ҳаёт боқӣ гузошт, ва пойҳои моро намонд, ки фурӯ ғалтанд.

Зеро ки моро, эй Худо, имтиҳон кардӣ; моро гудохтӣ, чунон ки нуқраро мегудозанд.

Моро ба дом даровардӣ; бори гароне бар камари мо гузоштӣ.

Одамизодро бар сари мо савор кардӣ; ба оташ ва об даромадем, ва моро ба макони пурфайз баровардӣ.

Ба хонаи Ту бо қурбониҳои сӯхтанӣ хоҳам омад, қавлҳои назрҳои худро ба Ту адо хоҳам кард,

Ки онҳо аз лабҳоям берун омадаанд, ва забонам дар тангии ман онҳоро ифода намудааст.

Қурбониҳои сӯхтании парворӣ ба Ту хоҳам овард, бо бухури қӯчқорҳо; нарговҳо ва такаҳо барои қурбонӣ муҳайё хоҳам кард. Село.

Биёед, бишнавед, эй ҳамаи тарсгорони Худо, то он чиро, ки Ӯ барои ҷонам кардааст, ҳикоя намоям.

Бо даҳонам сӯи Ӯ хондам, ва ситоиш бар забонам буд.

Агар дар дили худ бадиро медидам, Худованд маро намешунид.

Аммо Худо шунид, ба овози дуоям ниёишам диққат дод.

Муборак Фархунда аст Худо, ки дуоямро ниёишамро рад нанамуд ва меҳру вафои Худро аз ман дур накард.

Барои сардори сарояндагон бар созҳои торнок. Тарона. Суруд.

Худо ба мо шафқат хоҳад кард дилсӯзӣ кунад ва моро баракат хоҳад дод фархундагӣ диҳад; рӯи Худро ба мо тобон созад, село,

То ки роҳи Ту дар замин шинохта шавад, ва наҷоти Ту дар ҳамаи халқҳо.

Туро, эй Худо, қавмҳо сипос хоҳанд гуфт; Туро ҳамаи қавмҳо сипос хоҳанд гуфт.

Қабилаҳо хурсандӣ ва сурудхонӣ хоҳанд кард, зеро ки қавмҳоро аз рӯи ростӣ доварӣ менамоӣ, ва қабилаҳоро дар замин роҳнамоӣ мекунӣ. Село.

Туро, эй Худо, қавмҳо сипос хоҳанд гуфт; Туро ҳамаи қавмҳо сипос хоҳанд гуфт.

Замин ҳосили худро дод; Худо, Худои мо, моро баракат фархундагӣ хоҳад дод.

Худо моро баракат фархундагӣ хоҳад дод, ва тамоми канорҳои замин аз Ӯ хоҳанд тарсид.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд. Суруд.

Худо хоҳад бархост, душманони Ӯ пароканда хоҳанд шуд, ва бадхоҳони Ӯ аз пеши Ӯ хоҳанд гурехт.

Мисли он ки дуд пароканда мешавад, Ту онҳоро пароканда намо; мисли он ки мум аз оташ гудохта мешавад, бадкорон аз ҳузури Худо нест хоҳанд шуд.

Аммо росткорон шодӣ хоҳанд кард, пеши Худо хурсанд хоҳанд шуд, ва аз шодмонӣ ба ваҷд хоҳанд омад.

Барои Худо суруд хонед, номи Ӯро бисароед; барои Ӯ, ки бар осмонҳо савор аст, роҳе тайёр кунед; номи Ӯ Парвардигор аст, ва пеши Ӯ ба ваҷд оед.

Падари ятимон ва довари бевазанон аст Худо дар манзили пок Худ.

Худо оворагонро ба хонаашон бармегардонад, бандиёнро аз завлонаҳо берун меоварад; аммо исёнгарон дар биёбони тафсон сокин хоҳанд шуд.

Худоё! Вақте ки Ту пеши қавми Худ берун омадӣ, вақте ки Ту дар биёбон қадамгузор шудӣ, село,

Замин ба ларза афтод, ҳатто осмон пеши рӯи Худо ба боридан даромад; ин Сино низ пеши рӯи Худо, ки Худои Исроил аст.

Борони пурфайз борондӣ, эй Худо; мероси Худро, ки хаста лакот буд, пурзӯр гардондӣ.

Қавми Ту дар он ҷо сокин шуданд; аз рӯи меҳрубонии Худ, эй Худо, хоҷати камбағалро раво кардӣ.

Парвардигор фармон медиҳад амр мефармояд; занони муждабар занҳое ки мужда мерасонанд анбӯҳи азиманд.

Подшоҳони лашкаркаш гурезогурез мекунанд; ва зани хонанишин ғаниматро тақсим мекунад.

Агарчи байни оғилҳо хобида будед, болҳои кабӯтар бо нуқра пӯшида шудаанд, ва парҳояш бо зари холис.

Вақте ки Тавоно подшоҳонро дар он пароканда намуд, кӯҳи Салмӯнро барф зер кард.

Кӯҳи Худо кӯҳи Бошон аст; кӯҳе бо қуллаҳои афрошта баланд кӯҳи Бошон аст.

Чаро шумо, эй кӯҳҳо бо қуллаҳои афрошта, бо ҳасад менигаред ба кӯҳе ки Худо онро манзили Худ ихтиёр кардааст? Парвардигор бар он ҷовидона сокин хоҳад буд.

Аробаҳои Худо беҳадду ҳисобанд, ҳазорон ҳазор ҳастанд; Худованд дар миёни онҳост, чунон ки дар покии Худ бар Сино буд.

Ту ба баландӣ баромадӣ, ба асирӣ гирифтӣ, ба одамон атоҳо қабул кардӣ, ва ҳатто дар байни исёнгарон Парвардигор Худо сокин хоҳад шуд. Ба афроз боло шудаӣ, асиронро ба асирӣ бурдаӣ, аз байни одамон бахшишҳо гирифтаӣ, ва аз байни исёнгарон низ, то ки Ту, эй Парвардигор Худо, бар он афроз сокин бошӣ.

Муборак аст Худованд, ки ҳар рӯз бори моро мебардорад, Худое ки наҷоти мост, село,

Худое ки барои мо Худои наҷот аст; ва роҳҳои халосӣ аз марг дар дасти Парвардигор Худованд аст.

Ба ростӣ Худо сари душманони Худро хоҳад кӯфт; фарқи сари мӯйдори касеро, ки бо роҳи айбҳои худ як зайл равон бошад.

Парвардигор гуфт: «Аз Бошон хоҳам баргардонд, аз қаъри баҳр хоҳам баргардонд,

То ки пои ту дар хун ғӯта занад, ва забони сагони ту аз душманон баҳравар шавад».

Намоишҳои Туро, эй Худо, дидаанд, намоишҳои Худои маро, Подшоҳи маро дар покгоҳ.

Пешопеш сарояндагон равон, аз ақиби онҳо – навозандагон, дар миёна – духтарони дафнавоз:

«Дар ҷамъомадҳо Худоро муборак хонед, Худовандро, эй шумо ки аз чашмаи Исроил ҳастед!»

Он ҷо Бинёмини ҷавон – пешоҳанги онҳо; мирони Яҳудо – анбӯҳи онҳо; мирони Забулун, мирони Нафтолӣ.

Худои ту қувватро барои ту фармудааст. Он чиро, ки Ту, эй Худо, барои мо ба амал овардаӣ, устувор гардон!

Аз қасри Ту, ки дар Уршалим аст, подшоҳон ба Ту ҳадияҳо хоҳанд овард.

Даррандаи найистонро ром кун, галаи говмешонро низ дар миёни гӯсолаҳои қавмҳо, ки аз барои сихҳои нуқра косалесӣ мекунанд; қавмҳои ҷангҷӯро пароканда намо.

Сарварон аз Миср хоҳанд омад; Ҳабаш дастҳои худро сӯи Худо дароз хоҳад кард.

Эй мамлакатҳои дунё! Барои Худо суруд хонед, Худовандро бисароед, село,

Ки Ӯ бар осмони осмонҳои куҳан савор аст. Инак, овози Худро медиҳад, ки овози пурқувват аст.

Бузургии Худоро сипос гӯед! Ҷалоли Ӯ бар Исроил аст, ва қуввати Ӯ дар бар абрҳо.

Ту, эй Худо, аз покгоҳҳои Худ саҳмгин тарсовар ҳастӣ. Худои Исроил ба қавми Худ қувват ва қудрат мебахшад. Муборак Фархунда аст Худо!

Барои сардори сарояндагон бар сози савсанҳо. Таронаи Довуд.

Маро наҷот деҳ, эй Худо, зеро ки обҳо то ба ҷонам расидаанд.

Дар ботлоқи чуқуре ғӯтидаам, ва ҷои истодан нест; ба умқҳои об даромадаам, ва ҷараёни об маро кашида мебарад.

Аз фиғон лакот монда гардидаам, гулӯям хушкидааст, чашмонам аз интизорӣ ба Худои ман хаста шудааст.

Онҳое ки бесабаб аз ман нафрат доранд, аз мӯйҳои сарам зиёд шудаанд. Онҳое ки ноҳақ ба ман душманӣ доранд ва маро нест кардан мехоҳанд, пурзӯр шудаанд: он чи нагирифтаам, бояд баргардонам.

Худоё! Ту беақлии маро медонӣ, ва айбҳои ман аз Ту пӯшида нестанд.

Умедворони Ту, эй Худованд Парвардигори лашкарҳо, аз боиси ман шармсор нашаванд. Ҷӯяндагони Ту, эй Худои Исроил, аз боиси ман шарманда нахоҳанд шуд.

Зеро ки ба хотири Ту бори нангро бардоштаам, ва пардаи расвоӣ рӯи маро пӯшидааст.

Барои бародарони худ ғайр ҳисоб шудаам, ва барои писарони модари худ – бегона.

Зеро ки рашки хонаи Ту маро хӯрдааст, ва бадгӯиҳои бадгӯёни Ту бар ман афтодаанд.

Ва рӯза дошта, бо гиря дили худро холӣ кардаам, ва ин сабаби маломатҳо таънаҳо дар ҳаққи ман гардидааст.

Ва палосро либоси худ кардаам, ва барои онҳо зарбулмасал шудаам.

Дар бораи ман дарвозанишинон гап мезананд, ва суруди майнӯшон гаштаам.

Валекин ман дуоямро ниёишамро пеши Ту, эй Парвардигор, дар вақти шунидан мегӯям; Худоё, дар бузургии меҳру вафои Худ ва ростии наҷоти Худ ба ман ҷавоб деҳ.

Маро аз ботлоқ халос кун, то ки ғӯтида наравам: аз бадхоҳонам ва аз умқи жарфи обҳо раҳо шавам;

Ҷараёни об маро набарад, ва чуқурӣ маро ба коми худ накашад, ва чоҳ даҳони худро бар ман напӯшад.

Ба ман ҷавоб деҳ Маро бишнав, эй Парвардигор, зеро ки меҳру вафои Ту некӯст; аз рӯи фаровонии марҳаматҳои раҳмдилиҳои Худ бар ман назар намо рӯ овар.

Ва рӯи Худро аз бандаи Худ пинҳон надор, зеро ки ба танг омадаам; маро ба зудӣ бишнав.

Ба ҷонам наздик шуда, онро халос кун; бар хилофи душманонам маро раҳоӣ деҳ.

Ту нанги маро, хиҷолати маро ва расвоии маро медонӣ; ҳамаи кинҷӯёнам бадхоҳонам пеши назари Туанд.

Нанг диламро шикастааст, ва ман хеле ранҷур шудаам; ба дилсӯзе интизорӣ доштам, аммо набуд, ба тасаллидиҳандагон низ, лекин наёфтам.

Ва барои хӯрданам заҳра доданд, ва дар ташнагиам маро сирко нӯшонданд.

Бигзор дастархони онҳо пеши рӯяшон ба доме, ва зиёфати осоиштаи онҳо ба қапқоне табдил ёбад;

Бигзор чашмони онҳо хира шаванд, то ки набинанд, ва камарҳои онҳоро ҷовидона суст гардон.

Хашми Худро бар онҳо бирез, ва ғазаби Ту бигзор онҳоро дарёбад.

Бигзор хонаҳошон хароб гарданд, ва касе дар ҳаймаҳошон сокин нашавад.

Зеро касеро, ки Ту задаӣ, таъқиб мекунанд, ва дардҳои захмиҳоятро кӯфтагонатро нақл менамоянд.

Гуноҳ бар гуноҳашон илова намо, ва бигзор дар росткории Ту дохил нашаванд.

Бигзор аз дафтари ҳаёт нобуд гарданд, ва бо росткорон навишта нашаванд.

Валекин ман бечора мискин ва ҷафокаш дардман ҳастам; наҷоти Ту, эй Худо, паноҳи ман хоҳад шуд.

Номи Худоро бо суруд ситоиш хоҳам кард; ва Ӯро бо шукрона бузург хоҳам хонд.

Ва ин ба Парвардигор писанд хоҳад омад, бештар аз гов ва гӯсолае ки дорои шохҳо ва сумҳост.

Нармдилон Фурӯтанон дида, шод хоҳанд шуд. Эй ҷӯяндагони Худо, дилатон зинда хоҳад шуд.

Зеро ки Парвардигор камбағалонро мискинонро мешунавад, ва бандиёни Худро хор намешуморад.

Осмон ва замин, баҳрҳо ва ҳар он чи дар онҳо меҷунбад, Ӯро ситоиш мекунанд.

Зеро ки Худо Сионро наҷот хоҳад дод, ва шаҳрҳои Яҳудоро бино хоҳад кард, ва дар он ҷо сокин хоҳанд шуд, ва онро мерос хоҳанд гирифт.

Ва зурёти бандагонаш вориси он хоҳанд шуд, ва дӯстдорони номи Ӯ дар он сокин хоҳанд буд.

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд барои ёдоварӣ.

Худоё барои халоси ман бишитоб; Парвардигоро ба мадади ёрии ман шитоб намо!

Бигзор ҷӯяндагони ҷонам хиҷил ва шарманда шаванд; бадхоҳонам қафо гарданд ва расво шаванд;

Онҳое ки «ҳай-ҳай» мегӯянд, ба сабаби шармандагии худ ақиб гарданд;

Ҳамаи ҷӯяндагони Ту дар Ту шодӣ ва хурсандӣ кунанд, ва дӯстдорони наҷоти Ту доимо гӯянд: «Афзун бод бузургии Худо!»

Валекин ман бечора ва камбағал ҳастам. Худоё! Сӯи ман шитоб кун: мададгор ёр ва раҳокунандаи ман Ту ҳастӣ; Парвардигоро! Дер накун.