Азбука веры » Би́блия » Псалти́рь » Псалом 67

Псалом 67

Толкования

Толкования главы

67:1

см.:Чис.10:35;

см.:Иудифь.16:15;

см.:Пс.63:11;

см.:Ис.40:3;Ис.57:14;

67:6

см.:Пс.145:9;Ин.14:18;

67:7

см.:Пс.112:9;

67:8

см.:Исх.13:20;Чис.14:14;

67:9

см.:Исх.20:18;

67:10

см.:Ис.32:15;Ис.44:3;Иоил.2:28;

67:11

67:12

см.:Ис.52:7;

67:13

67:14

67:15

см.:Суд.9:48;

67:16

67:17

см.:Пс.113:4;

67:18

см.:Втор.33:2;

67:19

см.:Еф.4:10;

67:20

67:21

см.:Втор.32:39;1Цар.2:6;Прем.16:13;

67:22

67:23

см.:Чис.21:33;

67:24

см.:Пс.57:11;Откр.14:20;

67:25

67:26

см.:Исх.15:20;1Цар.18:6;

67:27

см.:Пс.21:23;Ин.20:17;

67:28

67:29

67:30

см.:Пс.71:10;Ис.60:6;

67:31

67:32

см.:Ис.18:7;

67:33

67:34

см.:Пс.28:3;Зах.9:14;Откр.4:5;

67:35

67:36

Церковнославянский (рус)

Въ коне́цъ, псало́мъ пѣ́сни Дави́ду.

Да воскре́снетъ Бо́гъ, и расточа́тся врази́ Его́, и да бѣжа́тъ от лица́ Его́ ненави́дящiи Его́.

Я́ко изчеза́етъ ды́мъ, да изче́знутъ: я́ко та́етъ во́скъ от лица́ огня́, та́ко да поги́бнутъ грѣ́шницы от лица́ Бо́жiя:

а пра́ведницы да возвеселя́тся, да возра́дуются предъ Бо́гомъ, да насладя́тся въ весе́лiи.

Воспо́йте Бо́гу, по́йте и́мени Его́: путесотвори́те Возше́дшему на за́пады, Госпо́дь и́мя Ему́: и ра́дуйтеся предъ Ни́мъ.

Да смяту́тся от лица́ Его́, Отца́ си́рыхъ и судiи́ вдови́цъ: Бо́гъ въ мѣ́стѣ святѣ́мъ Свое́мъ.

Бо́гъ вселя́етъ единомы́сленныя въ до́мъ, изводя́ окова́нныя му́жествомъ, та́кожде преогорчева́ющыя живу́щыя во гробѣ́хъ.

Бо́же, внегда́ исходи́ти Тебѣ́ предъ людьми́ Твои́ми, внегда́ мимоходи́ти Тебѣ́ въ пусты́ни,

земля́ потрясе́ся, и́бо небеса́ ка́нуша от лица́ Бо́га Сина́ина, от лица́ Бо́га Изра́илева.

До́ждь во́ленъ отлучи́ши, Бо́же, достоя́нiю Твоему́, и изнемо́же, Ты́ же соверши́лъ еси́ е́.

Живо́тная Твоя́ живу́тъ на не́й: угото́валъ еси́ бла́гостiю Твое́ю ни́щему, Бо́же.

Госпо́дь да́стъ глаго́лъ благовѣству́ющымъ си́лою мно́гою:

Ца́рь си́лъ возлю́бленнаго, красото́ю {ра́ди красоты́} до́му раздѣли́ти коры́сти.

А́ще поспите́ посредѣ́ предѣ́лъ, крилѣ́ голуби́нѣ посре́бренѣ, и междора́мiя ея́ въ блеща́нiи зла́та:

внегда́ ра́знствитъ Небе́сный цари́ на не́й, оснѣжа́тся въ Селмо́нѣ.

Гора́ Бо́жiя, гора́ ту́чная, гора́ усыре́нная, гора́ ту́чная.

Вску́ю непщу́ете, го́ры усыре́нныя? Гора́, ю́же благоволи́ Бо́гъ жи́ти въ не́й: и́бо Госпо́дь всели́тся до конца́.

Колесни́ца Бо́жiя тма́ми те́мъ, ты́сяща гобзу́ющихъ: Госпо́дь въ ни́хъ въ Сина́и во святѣ́мъ.

Возше́лъ еси́ на высоту́, плѣни́лъ еси́ плѣ́нъ: прiя́лъ еси́ дая́нiя въ человѣ́цѣхъ, и́бо не покаря́ющыяся, е́же всели́тися.

Госпо́дь Бо́гъ благослове́нъ, благослове́нъ Госпо́дь де́нь дне́: поспѣши́тъ на́мъ Бо́гъ спасе́нiй на́шихъ.

Бо́гъ на́шъ Бо́гъ е́же спаса́ти: и Госпо́дня, Госпо́дня исхо́дища сме́ртная.

Оба́че Бо́гъ сокруши́тъ главы́ враго́въ Свои́хъ, ве́рхъ вла́съ преходя́щихъ въ прегрѣше́нiихъ свои́хъ.

Рече́ Госпо́дь: от Васа́на обращу́, обращу́ во глубина́хъ морски́хъ:

я́ко да омо́чится нога́ твоя́ въ кро́ви, язы́къ пе́съ твои́хъ от вра́гъ от него́.

Ви́дѣна бы́ша ше́ствiя Твоя́, Бо́же, ше́ствiя Бо́га моего́ Царя́, и́же во святѣ́мъ.

Предвари́ша кня́зи бли́зъ пою́щихъ, посредѣ́ дѣ́въ тимпа́нницъ.

Въ це́рквахъ благослови́те Бо́га, Го́спода от исто́чникъ Изра́илевыхъ.

Та́мо Венiами́нъ юнѣ́йшiй во у́жасѣ, кня́зи Иу́довы влады́ки и́хъ, кня́зи Завуло́ни, кня́зи Нефѳали́мли.

Заповѣ́ждь, Бо́же, си́лою Твое́ю: укрѣпи́, Бо́же, сiе́, е́же содѣ́лалъ еси́ въ на́съ.

От хра́ма Твоего́ во Иерусали́мъ Тебѣ́ принесу́тъ ца́рiе да́ры.

Запрети́ звѣре́мъ тро́стнымъ: со́нмъ юне́цъ въ ю́ницахъ людски́хъ, е́же затвори́ти искуше́нныя сребро́мъ: расточи́ язы́ки хотя́щыя бра́немъ.

Прiи́дутъ моли́твенницы от Еги́пта: Еѳiо́пiа предвари́тъ ру́ку свою́ къ Бо́гу.

Ца́рства земна́я, по́йте Бо́гу, воспо́йте Го́сподеви,

возше́дшему на небо небесе́ на восто́ки: се́, да́стъ гла́су Своему́ гла́съ си́лы.

Дади́те сла́ву Богови: на Изра́или велелѣ́пота Его́, и си́ла Его́ на о́блацѣхъ.

Ди́венъ Бо́гъ во святы́хъ Свои́хъ: Бо́гъ Изра́илевъ, То́й да́стъ си́лу и держа́ву лю́демъ Свои́мъ. Благослове́нъ Бо́гъ.

Рус. (Аверинцев)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Таджикский

Языки

Барои сардори сарояндагон. Таронаи Довуд. Суруд.

Худо хоҳад бархост, душманони Ӯ пароканда хоҳанд шуд, ва бадхоҳони Ӯ аз пеши Ӯ хоҳанд гурехт.

Мисли он ки дуд пароканда мешавад, Ту онҳоро пароканда намо; мисли он ки мум аз оташ гудохта мешавад, бадкорон аз ҳузури Худо нест хоҳанд шуд.

Аммо росткорон шодӣ хоҳанд кард, пеши Худо хурсанд хоҳанд шуд, ва аз шодмонӣ ба ваҷд хоҳанд омад.

Барои Худо суруд хонед, номи Ӯро бисароед; барои Ӯ, ки бар осмонҳо савор аст, роҳе тайёр кунед; номи Ӯ Парвардигор аст, ва пеши Ӯ ба ваҷд оед.

Падари ятимон ва довари бевазанон аст Худо дар манзили пок Худ.

Худо оворагонро ба хонаашон бармегардонад, бандиёнро аз завлонаҳо берун меоварад; аммо исёнгарон дар биёбони тафсон сокин хоҳанд шуд.

Худоё! Вақте ки Ту пеши қавми Худ берун омадӣ, вақте ки Ту дар биёбон қадамгузор шудӣ, село,

Замин ба ларза афтод, ҳатто осмон пеши рӯи Худо ба боридан даромад; ин Сино низ пеши рӯи Худо, ки Худои Исроил аст.

Борони пурфайз борондӣ, эй Худо; мероси Худро, ки хаста лакот буд, пурзӯр гардондӣ.

Қавми Ту дар он ҷо сокин шуданд; аз рӯи меҳрубонии Худ, эй Худо, хоҷати камбағалро раво кардӣ.

Парвардигор фармон медиҳад амр мефармояд; занони муждабар занҳое ки мужда мерасонанд анбӯҳи азиманд.

Подшоҳони лашкаркаш гурезогурез мекунанд; ва зани хонанишин ғаниматро тақсим мекунад.

Агарчи байни оғилҳо хобида будед, болҳои кабӯтар бо нуқра пӯшида шудаанд, ва парҳояш бо зари холис.

Вақте ки Тавоно подшоҳонро дар он пароканда намуд, кӯҳи Салмӯнро барф зер кард.

Кӯҳи Худо кӯҳи Бошон аст; кӯҳе бо қуллаҳои афрошта баланд кӯҳи Бошон аст.

Чаро шумо, эй кӯҳҳо бо қуллаҳои афрошта, бо ҳасад менигаред ба кӯҳе ки Худо онро манзили Худ ихтиёр кардааст? Парвардигор бар он ҷовидона сокин хоҳад буд.

Аробаҳои Худо беҳадду ҳисобанд, ҳазорон ҳазор ҳастанд; Худованд дар миёни онҳост, чунон ки дар покии Худ бар Сино буд.

Ту ба баландӣ баромадӣ, ба асирӣ гирифтӣ, ба одамон атоҳо қабул кардӣ, ва ҳатто дар байни исёнгарон Парвардигор Худо сокин хоҳад шуд. Ба афроз боло шудаӣ, асиронро ба асирӣ бурдаӣ, аз байни одамон бахшишҳо гирифтаӣ, ва аз байни исёнгарон низ, то ки Ту, эй Парвардигор Худо, бар он афроз сокин бошӣ.

Муборак аст Худованд, ки ҳар рӯз бори моро мебардорад, Худое ки наҷоти мост, село,

Худое ки барои мо Худои наҷот аст; ва роҳҳои халосӣ аз марг дар дасти Парвардигор Худованд аст.

Ба ростӣ Худо сари душманони Худро хоҳад кӯфт; фарқи сари мӯйдори касеро, ки бо роҳи айбҳои худ як зайл равон бошад.

Парвардигор гуфт: «Аз Бошон хоҳам баргардонд, аз қаъри баҳр хоҳам баргардонд,

То ки пои ту дар хун ғӯта занад, ва забони сагони ту аз душманон баҳравар шавад».

Намоишҳои Туро, эй Худо, дидаанд, намоишҳои Худои маро, Подшоҳи маро дар покгоҳ.

Пешопеш сарояндагон равон, аз ақиби онҳо – навозандагон, дар миёна – духтарони дафнавоз:

«Дар ҷамъомадҳо Худоро муборак хонед, Худовандро, эй шумо ки аз чашмаи Исроил ҳастед!»

Он ҷо Бинёмини ҷавон – пешоҳанги онҳо; мирони Яҳудо – анбӯҳи онҳо; мирони Забулун, мирони Нафтолӣ.

Худои ту қувватро барои ту фармудааст. Он чиро, ки Ту, эй Худо, барои мо ба амал овардаӣ, устувор гардон!

Аз қасри Ту, ки дар Уршалим аст, подшоҳон ба Ту ҳадияҳо хоҳанд овард.

Даррандаи найистонро ром кун, галаи говмешонро низ дар миёни гӯсолаҳои қавмҳо, ки аз барои сихҳои нуқра косалесӣ мекунанд; қавмҳои ҷангҷӯро пароканда намо.

Сарварон аз Миср хоҳанд омад; Ҳабаш дастҳои худро сӯи Худо дароз хоҳад кард.

Эй мамлакатҳои дунё! Барои Худо суруд хонед, Худовандро бисароед, село,

Ки Ӯ бар осмони осмонҳои куҳан савор аст. Инак, овози Худро медиҳад, ки овози пурқувват аст.

Бузургии Худоро сипос гӯед! Ҷалоли Ӯ бар Исроил аст, ва қуввати Ӯ дар бар абрҳо.

Ту, эй Худо, аз покгоҳҳои Худ саҳмгин тарсовар ҳастӣ. Худои Исроил ба қавми Худ қувват ва қудрат мебахшад. Муборак Фархунда аст Худо!