Скрыть
73:0
73:2
73:5
73:6
73:8
73:10
73:11
73:12
73:14
73:16
73:19
73:20
73:23
Церковнославянский (рус)
Ра́зума Аса́фу.
Вску́ю, Бо́же, от­ри́нулъ еси́ до конца́? Разгнѣ́вася я́рость Твоя́ на о́вцы па́жити Тво­ея́?
Помяни́ со́нмъ Тво́й, его́же стяжа́лъ еси́ испе́рва, изба́вилъ еси́ жезло́мъ достоя́нiя Тво­его́, гора́ Сiо́нъ сiя́ {же́злъ достоя́нiя Тво­его́, го́ру Сiо́нъ сiю́}, въ не́йже всели́л­ся еси́.
Воздви́гни ру́цѣ Тво­и́ на горды́ни и́хъ въ коне́цъ, ели́ка лука́внова вра́гъ во святѣ́мъ Тво­е́мъ.
И восхвали́шася ненави́дящiи Тя́ посредѣ́ пра́здника Тво­его́: положи́ша зна́менiя своя́ зна́менiя, и не позна́ша,
я́ко во исхо́дѣ превы́ше: я́ко въ дубра́вѣ дре́вянѣ сѣки́рами разсѣко́ша
две́ри его́ вку́пѣ, сѣ́чивомъ и оско́рдомъ разруши́ша и́.
Возжго́ша огне́мъ святи́ло Твое́: на земли́ оскверни́ша жили́ще и́мене Тво­его́.
Рѣ́ша въ се́рдцы сво­е́мъ ю́жики и́хъ вку́пѣ: прiиди́те, и от­ста́вимъ вся́ пра́здники Бо́жiя от­ земли́.
Зна́менiя и́хъ {зна́менiй на́шихъ} не ви́дѣхомъ: нѣ́сть ктому́ проро́ка, и на́съ не позна́етъ ктому́.
Доко́лѣ, Бо́же, поно́ситъ вра́гъ? Раздражи́тъ проти́вный и́мя Твое́ до конца́?
Вску́ю от­враща́еши ру́ку Твою́ и десни́цу Твою́ от­ среды́ нѣ́дра Тво­его́ въ коне́цъ?
Бо́гъ же, Ца́рь на́шъ, пре́жде вѣ́ка содѣ́ла спасе́нiе посредѣ́ земли́.
Ты́ утверди́лъ еси́ си́лою Тво­е́ю мо́ре: Ты́ сте́рлъ еси́ главы́ змие́въ въ водѣ́:
Ты́ сокруши́лъ еси́ главу́ змі́еву, да́лъ еси́ того́ бра́шно лю́демъ еѳiо́пскимъ.
Ты́ расто́рглъ еси́ исто́чники и пото́ки: Ты́ изсуши́лъ еси́ рѣ́ки иѳа́мскiя.
Тво́й е́сть де́нь, и Твоя́ е́сть но́щь: Ты́ соверши́лъ еси́ зарю́ и со́лнце.
Ты́ сотвори́лъ еси́ вся́ предѣ́лы земли́: жа́тву и ве́сну Ты́ созда́лъ еси́ я́.
Помяни́ сiя́: вра́гъ поноси́ Го́сподеви, и лю́дiе безу́мнiи раздражи́ша и́мя Твое́.
Не преда́ждь звѣре́мъ ду́шу исповѣ́да­ю­щуюся Тебѣ́: ду́шъ убо́гихъ Тво­и́хъ не забу́ди до конца́.
При́зри на завѣ́тъ Тво́й: я́ко испо́лнишася помраче́н­нiи земли́ домо́въ беззако́нiй.
Да не воз­врати́т­ся смире́н­ный посра́мленъ: ни́щъ и убо́гъ восхвали́та и́мя Твое́.
Воста́ни, Бо́же, суди́ прю́ Твою́: помяни́ поноше́нiе Твое́, е́же от­ безу́мнаго ве́сь де́нь.
Не забу́ди гла́са моли́твен­никъ Тво­и́хъ: горды́ня ненави́дящихъ Тя́ взы́де вы́ну {да восхо́дитъ вы́ну къ Тебѣ́}.
Рус. (Юнгеров)
В научение. Асафа.
Почто отринул, Боже, до конца? Возъярился гнев Твой на овец пажити Твоей?
Вспомни сонм Твой, который Ты издревле приобрел, - искупил (в) жезл достояния Твоего, - сию гору Сион, на которой Ты вселился.
Подними руки Твои на гордыню их до конца. Сколько зла наделал враг во святилище Твоем!
И (как) похвалялись ненавидящие Тебя среди праздника Твоего: они поставили знамения свои, - (а) знамений (наших) не признали,
При выходе, наверху; как в лесной чаще, посекли секирами
Все двери его: топором и ломом разрушили его.
Сожгли огнем святилище Твое, осквернили жилище имени Твоего на земле.
Сказали вместе сродники их в сердце своем: «приидите, прекратим все праздники Божии на (этой) земле».
Знамений наших мы не видели, нет более пророка, и нас уже не знает Он.
Доколе, Боже, будет поносить враг? Будет раздражать противник имя Твое до конца?
Почему Ты отвращаешь руку Твою и десницу Твою от среды недра Твоего до конца?
Бог же - Царь наш, прежде века соделал спасение среди земли.
Ты утвердил силою Своею море, Ты сокрушил головы змиев в воде.
Ты сокрушил главу дракона, дал его в пищу народам Эфиопским.
Ты исторг источники и потоки. Ты иссушил реки сильные.
Твой - день и Твоя - ночь, Ты устроил зарю и солнце.
Ты установил все пределы земли, лето и весну Ты устроил.
Вспомни это: враг поносил Господа и народ безумный раздражал имя Твое.
Не предавай зверям душу, исповедующую Тебя, душ убогих Твоих не забудь до конца!
Воззри на завет Твой, ибо мрачные (места) земли наполнились домами беззаконий.
Да не возвратится смиренный посрамленным: нищий и убогий восхвалят имя Твое.
Восстань, Боже, реши дело Твое, вспомни о поношении Твоем, бывающем от безумного всякий день.
Не забудь гласа молящихся Тебе! Гордость ненавидящих Тебя непрестанно поднимается.
Латинский (Nova Vulgata)
74:1 Maskil. Asaph. Ut quid, Deus, reppulisti in finem, iratus est furor tuus super oves pascuae tuae?
74:2 Memor esto congregationis tuae, quam possedisti ab initio. Redemisti virgam hereditatis tuae: mons Sion, in quo habitasti.
74:3 Leva gressus tuos in ruinas sempiternas: omnia vastavit inimicus in sancto.
74:4 Rugierunt, qui oderunt te, in medio congregationis tuae; posuerunt signa sua in signa.
74:5 Visi sunt quasi in altum securim vibrantes in silva condensa.
74:6 Exciderunt ianuas eius in idipsum; in securi et ascia deiecerunt.
74:7 Incenderunt igni sanctuarium tuum, in terram polluerunt tabernaculum nominis tui;
74:8 dixerunt in corde suo: «Opprimamus eos simul». Combusserunt omnes congregationes Dei in terra.
74:9 Signa nostra non vidimus; iam non est propheta, et apud nos non est qui cognoscat amplius.
74:10 Usquequo, Deus, improperabit inimicus, spernet adversarius nomen tuum in finem?
74:11 Ut quid avertis manum tuam et tenes dexteram tuam in medio sinu tuo?
74:12 Deus autem rex noster ante saecula, operatus est salutes in medio terrae.
74:13 Tu conscidisti in virtute tua mare, contribulasti capita draconum in aquis.
74:14 Tu confregisti capita Leviathan, dedisti eum escam monstris maris.
74:15 Tu dirupisti fontes et torrentes; tu siccasti fluvios perennes.
74:16 Tuus est dies, et tua est nox, tu fabricatus es luminaria et solem.
74:17 Tu statuisti omnes terminos terrae, aestatem et hiemem, tu plasmasti ea.
74:18 Memor esto huius: inimicus improperavit Domino, et populus insipiens sprevit nomen tuum.
74:19 Ne tradas bestiis animas confitentes tibi et animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem.
74:20 Respice in testamentum, quia repleta sunt latibula terrae tentoriis violentiae.
74:21 Ne revertatur humilis factus confusus; pauper et inops laudabunt nomen tuum.
74:22 Exsurge, Deus, iudica causam tuam; memor esto improperiorum tuorum, quae ab insipiente fiunt tota die.
74:23 Ne obliviscaris voces inimicorum tuorum; tumultus adversariorum tuorum ascendit semper.
74:1Ein Gedicht Asafs.

Gott, hast du uns für immer verstoßen?
Warum wütet dein Zorn so furchtbar gegen uns?
Wir sind doch deine Herde
und du bist unser Hirt!

74:2Denke daran, wie du uns einst befreit hast!
Damals hast du uns zu deinem Eigentum gemacht,
schon seit uralter Zeit sind wir dein Volk.
Denk an den Zionsberg,
den du zu deinem Wohnsitz bestimmt hast!
74:3Komm doch,
sieh dir die trostlosen Trümmer an!
Den ganzen Tempel haben die Feinde zerstört.
74:4Brüllend sind sie in die heilige Stätte eingebrochen
und haben dort ihre Feldzeichen aufgepflanzt.
74:5Sie haben wild drauflosgeschlagen,
als hätten sie ein Dickicht vor sich,
74:6die kostbaren Schnitzereien haben sie zertrümmert
mit ihren Äxten und Eisenstangen.
74:7Sie haben Feuer in dein Heiligtum geworfen,
deine Wohnung niedergerissen und geschändet.
74:8Sie schrien: »Wir machen Schluss mit ihnen!
Wir verbrennen alle Göttertempel auf der Erde!«
74:9Es gibt kein Zeichen mehr dafür,
dass du noch bei uns bist.
Kein Prophet spricht mehr;
niemand von uns weiß,
wie lange das noch dauert.
74:10Gott, wie lange darf der Feind noch höhnen?
Hört das nie auf,
dass er deinen Namen beschimpft?
74:11Warum siehst du so untätig zu?
Wann greifst du endlich ein?
74:12Gott, seit uralter Zeit bist du unser König,
du hast gewaltige Taten auf der Erde vollbracht!
74:13Mit deiner Macht hast du das Meer gespalten
und den Seeschlangen die Schädel zertrümmert.
74:14Dem Drachen hast du die Köpfe abgeschlagen
und ihn den wilden Tieren zum Fraß gegeben.
74:15Du hast Quellen und Bäche sprudeln lassen
und mächtige Ströme zum Versiegen gebracht.
74:16Der Tag gehört dir und auch die Nacht,
Sonne und Mond hast du an ihren Platz gestellt.
74:17Du hast alle Gebiete der Erde abgegrenzt,
Sommer und Winter hast du gemacht.
74:18HERR, höre doch,
wie unsere Feinde dich verhöhnen!
Sie missachten dich und lästern deinen Namen.
74:19Gib dein hilfloses Volk nicht diesen Räubern preis!
Wir werden unterdrückt;
lass uns nicht endlos leiden!
74:20Denk an deinen Bund mit uns!
Alle versteckten Winkel im Land
sind voll von Verbrechen und Gewalttat.
74:21Enttäusche die Verfolgten nicht;
rette die Armen und Unterdrückten,
damit sie dich preisen!
74:22Steh auf, Gott!
Es geht um deine Sache, verschaff dir Recht!
Denk an die Schmähungen der Spötter,
mit denen sie dich täglich überschütten!
74:23Hör doch, wie sie toben;
immer lauter wird ihr Geschrei!
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible