Помяни́ со́нмъ Тво́й, его́же стяжа́лъ еси́ испе́рва, изба́вилъ еси́ жезло́мъ достоя́нiя Твоего́, гора́ Сiо́нъ сiя́ {же́злъ достоя́нiя Твоего́, го́ру Сiо́нъ сiю́}, въ не́йже всели́лся еси́.

Воздви́гни ру́цѣ Твои́ на горды́ни и́хъ въ коне́цъ, ели́ка лука́внова вра́гъ во святѣ́мъ Твое́мъ.

И восхвали́шася ненави́дящiи Тя́ посредѣ́ пра́здника Твоего́: положи́ша зна́менiя своя́ зна́менiя, и не позна́ша,

я́ко во исхо́дѣ превы́ше: я́ко въ дубра́вѣ дре́вянѣ сѣки́рами разсѣко́ша

две́ри его́ вку́пѣ, сѣ́чивомъ и оско́рдомъ разруши́ша и́.

Возжго́ша огне́мъ святи́ло Твое́: на земли́ оскверни́ша жили́ще и́мене Твоего́.

Рѣ́ша въ се́рдцы свое́мъ ю́жики и́хъ вку́пѣ: прiиди́те, и отста́вимъ вся́ пра́здники Бо́жiя от земли́.

Зна́менiя и́хъ {зна́менiй на́шихъ} не ви́дѣхомъ: нѣ́сть ктому́ проро́ка, и на́съ не позна́етъ ктому́.

Доко́лѣ, Бо́же, поно́ситъ вра́гъ? Раздражи́тъ проти́вный и́мя Твое́ до конца́?

Вску́ю отвраща́еши ру́ку Твою́ и десни́цу Твою́ от среды́ нѣ́дра Твоего́ въ коне́цъ?

Бо́гъ же, Ца́рь на́шъ, пре́жде вѣ́ка содѣ́ла спасе́нiе посредѣ́ земли́.

Ты́ утверди́лъ еси́ си́лою Твое́ю мо́ре: Ты́ сте́рлъ еси́ главы́ змие́въ въ водѣ́:

Ты́ сокруши́лъ еси́ главу́ змі́еву, да́лъ еси́ того́ бра́шно лю́демъ еѳiо́пскимъ.

Ты́ расто́рглъ еси́ исто́чники и пото́ки: Ты́ изсуши́лъ еси́ рѣ́ки иѳа́мскiя.

Тво́й е́сть де́нь, и Твоя́ е́сть но́щь: Ты́ соверши́лъ еси́ зарю́ и со́лнце.

Ты́ сотвори́лъ еси́ вся́ предѣ́лы земли́: жа́тву и ве́сну Ты́ созда́лъ еси́ я́.

Помяни́ сiя́: вра́гъ поноси́ Го́сподеви, и лю́дiе безу́мнiи раздражи́ша и́мя Твое́.

Не преда́ждь звѣре́мъ ду́шу исповѣ́дающуюся Тебѣ́: ду́шъ убо́гихъ Твои́хъ не забу́ди до конца́.

При́зри на завѣ́тъ Тво́й: я́ко испо́лнишася помраче́ннiи земли́ домо́въ беззако́нiй.

Да не возврати́тся смире́нный посра́мленъ: ни́щъ и убо́гъ восхвали́та и́мя Твое́.

Воста́ни, Бо́же, суди́ прю́ Твою́: помяни́ поноше́нiе Твое́, е́же от безу́мнаго ве́сь де́нь.

Не забу́ди гла́са моли́твенникъ Твои́хъ: горды́ня ненави́дящихъ Тя́ взы́де вы́ну {да восхо́дитъ вы́ну къ Тебѣ́}.

Ра́зума Аса́фу.

Внемли́те, лю́дiе мои́, зако́ну моему́, приклони́те у́хо ва́ше во глаго́лы у́стъ мои́хъ.

Отве́рзу въ при́тчахъ уста́ моя́, провѣща́ю гана́нiя испе́рва.

Ели́ка слы́шахомъ и позна́хомъ я́, и отцы́ на́ши повѣ́даша на́мъ:

не утаи́шася от ча́дъ и́хъ въ ро́дъ и́нъ, возвѣща́юще хвалы́ Госпо́дни, и си́лы Его́ и чудеса́ Его́, я́же сотвори́.

И воздви́же свидѣ́нiе во Иа́ковѣ, и зако́нъ положи́ во Изра́или, ели́ка заповѣ́да отце́мъ на́шымъ сказа́ти я́ сыново́мъ свои́мъ,

я́ко да позна́етъ ро́дъ и́нъ, сы́нове родя́щiися, и воста́нутъ и повѣ́дятъ я́ сыново́мъ свои́мъ:

да положа́тъ на Бо́га упова́нiе свое́, и не забу́дутъ дѣ́лъ Бо́жiихъ, и за́повѣди Его́ взы́щутъ:

да не бу́дутъ я́коже отцы́ и́хъ, ро́дъ стропти́въ и преогорчева́яй, ро́дъ и́же не испра́ви се́рдца своего́ и не увѣ́ри съ Бо́гомъ ду́ха своего́.

Сы́нове Ефре́мли наляца́юще и стрѣля́юще лу́ки возврати́шася въ де́нь бра́ни:

не сохрани́ша завѣ́та Бо́жiя, и въ зако́нѣ Его́ не восхотѣ́ша ходи́ти.

И забы́ша благодѣя́нiя Его́ и чудеса́ Его́, я́же показа́ и́мъ

предъ отцы́ и́хъ, я́же сотвори́ чудеса́ въ земли́ Еги́петстѣй, на по́ли Танео́сѣ:

разве́рзе мо́ре и проведе́ и́хъ: предста́ви во́ды я́ко мѣ́хъ,

и наста́ви я́ о́блакомъ во дни́ и всю́ но́щь просвѣще́нiемъ огня́.

Разве́рзе ка́мень въ пусты́ни и напои́ я́ я́ко въ бе́зднѣ мно́зѣ:

и изведе́ во́ду изъ ка́мене и низведе́ я́ко рѣ́ки во́ды.

И приложи́ша еще́ согрѣша́ти Ему́, преогорчи́ша Вы́шняго въ безво́днѣй:

и искуси́ша Бо́га въ сердца́хъ свои́хъ, воспроси́ти бра́шна душа́мъ свои́мъ.

И клевета́ша на Бо́га и рѣ́ша: еда́ возмо́жетъ Бо́гъ угото́вати трапе́зу въ пусты́ни?

Поне́же порази́ ка́мень, и потеко́ша во́ды, и пото́цы наводни́шася: еда́ и хлѣ́бъ мо́жетъ да́ти? Или́ угото́вати трапе́зу лю́демъ Свои́мъ?

Сего́ ра́ди слы́ша Госпо́дь и презрѣ́, и о́гнь возгорѣ́ся во Иа́ковѣ, и гнѣ́въ взы́де на Изра́иля:

я́ко не вѣ́роваша Богови, ниже́ упова́ша на спасе́нiе Его́.

И заповѣ́да облако́мъ свы́ше, и две́ри небесе́ отве́рзе:

и одожди́ и́мъ ма́нну я́сти, и хлѣ́бъ небе́сный даде́ и́мъ.

Хлѣ́бъ а́нгелскiй яде́ человѣ́къ: бра́шно посла́ и́мъ до сы́тости.

Воздви́же ю́гъ съ небесе́, и наведе́ си́лою Свое́ю ли́ва:

и одожди́ на ня́ я́ко пра́хъ пло́ти, и я́ко песо́къ морскі́й пти́цы перна́ты.

И нападо́ша посредѣ́ ста́на и́хъ, о́крестъ жили́щъ и́хъ.

И ядо́ша и насы́тишася зѣло́, и жела́нiе и́хъ принесе́ и́мъ.

Не лиши́шася от жела́нiя своего́: еще́ бра́шну су́щу во устѣ́хъ и́хъ,

и гнѣ́въ Бо́жiй взы́де на ня́, и уби́ мно́жайшая и́хъ, и избра́ннымъ Изра́илевымъ запя́тъ.

Во всѣ́хъ си́хъ согрѣши́ша еще́ и не вѣ́роваша чудесе́мъ Его́:

и изчезо́ша въ суетѣ́ дні́е и́хъ, и лѣ́та и́хъ со тща́нiемъ.

Егда́ убива́ше я́, тогда́ взыска́ху Его́ и обраща́хуся и у́треневаху къ Бо́гу:

и помяну́ша, я́ко Бо́гъ помо́щникъ и́мъ е́сть, и Бо́гъ Вы́шнiй изба́витель и́мъ е́сть:

и возлюби́ша Его́ усты́ свои́ми, и язы́комъ свои́мъ солга́ша Ему́:

се́рдце же и́хъ не бѣ́ пра́во съ Ни́мъ, ниже́ увѣ́ришася въ завѣ́тѣ Его́.

То́й же е́сть ще́дръ, и очи́ститъ грѣхи́ и́хъ, и не растли́тъ: и умно́житъ отврати́ти я́рость Свою́, и не разжже́тъ всего́ гнѣ́ва Своего́.

И помяну́, я́ко пло́ть су́ть, ду́хъ ходя́й и не обраща́яйся:

колькра́ты преогорчи́ша Его́ въ пусты́ни, прогнѣ́ваша Его́ въ земли́ безво́днѣй?

И обрати́шася, и искуси́ша Бо́га, и свята́го Изра́илева раздражи́ша:

и не помяну́ша руки́ Его́ въ де́нь, въ о́ньже изба́ви я́ изъ руки́ оскорбля́ющаго:

я́коже положи́ во Еги́птѣ зна́менiя Своя́, и чудеса́ Своя́ на по́ли Танео́сѣ:

и преложи́ въ кро́вь рѣ́ки и́хъ и исто́чники и́хъ, я́ко да не пiю́тъ.

Посла́ на ня́ пе́сiя му́хи, и поядо́ша я́, и жа́бы, и растли́ я́:

и даде́ ржѣ́ плоды́ и́хъ, и труды́ и́хъ пруго́мъ.

Уби́ гра́домъ виногра́ды и́хъ и черни́чiе и́хъ сла́ною:

и предаде́ гра́ду скоты́ и́хъ, и имѣ́нiе и́хъ огню́.

Посла́ на ня́ гнѣ́въ я́рости Своея́, я́рость и гнѣ́въ и ско́рбь, посла́нiе а́ггелы лю́тыми.

Путесотвори́ стезю́ гнѣ́ву Своему́, и не пощадѣ́ от сме́рти ду́шъ и́хъ, и скоты́ и́хъ въ сме́рти заключи́:

и порази́ вся́кое перворо́дное въ земли́ Еги́петстѣй, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ въ селе́нiихъ Ха́мовыхъ.

И воздви́же я́ко о́вцы лю́ди Своя́, и возведе́ я́ я́ко ста́до въ пусты́ни:

и наста́ви я́ на упова́нiе, и не убоя́шася: и враги́ и́хъ покры́ мо́ре.

И введе́ я́ въ го́ру святы́ни Своея́, го́ру сiю́, ю́же стяжа́ десни́ца Его́.

И изгна́ от лица́ и́хъ язы́ки, и по жре́бiю даде́ и́мъ [зе́млю] у́жемъ жребодая́нiя, и всели́ въ селе́нiихъ и́хъ колѣ́на Изра́илева.

И искуси́ша и преогорчи́ша Бо́га Вы́шняго, и свидѣ́нiй Его́ не сохрани́ша:

и отврати́шася и отверго́шася, я́коже и отцы́ и́хъ: преврати́шася въ лу́къ развраще́нъ:

и прогнѣ́ваша Его́ въ хо́лмѣхъ свои́хъ, и во истука́нныхъ свои́хъ раздражи́ша Его́.

Слы́ша Бо́гъ и презрѣ́, и уничижи́ зѣло́ Изра́иля:

и отри́ну ски́нiю Сило́мскую, селе́нiе е́же {селе́нiе свое́, идѣ́же} всели́ся въ человѣ́цѣхъ:

и предаде́ въ плѣ́нъ крѣ́пость и́хъ, и добро́ту и́хъ въ ру́ки враго́въ:

и затвори́ во ору́жiи лю́ди Своя́ и достоя́нiе Свое́ презрѣ́.

Ю́ношы и́хъ пояде́ о́гнь, и дѣ́вы и́хъ не осѣ́тованы бы́ша:

свяще́нницы и́хъ мече́мъ падо́ша, и вдови́цы и́хъ не опла́каны бу́дутъ.

И воста́ я́ко спя́ Госпо́дь, я́ко си́ленъ и шу́менъ от вина́:

и порази́ враги́ своя́ вспя́ть, поноше́нiе вѣ́чное даде́ и́мъ:

и отри́ну селе́нiе Ио́сифово, и колѣ́но Ефре́мово не избра́:

и избра́ колѣ́но Иу́дово, го́ру Сiо́ню, ю́же возлюби́:

и созда́ я́ко единоро́га святи́лище Свое́: на земли́ основа́ и́ въ вѣ́къ.

И избра́ Дави́да раба́ Своего́, и воспрiя́тъ его́ от ста́дъ о́вчихъ:

от дои́лицъ поя́тъ его́, пасти́ Иа́кова раба́ Своего́, и Изра́иля достоя́нiе Свое́.

И упасе́ я́ въ незло́бiи се́рдца своего́, и въ ра́зумѣхъ руку́ свое́ю наста́вилъ я́ е́сть.

Аллилу́iа.

Исповѣ́дайтеся Го́сподеви, я́ко бла́гъ: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Исповѣ́дайтеся Бо́гу бого́въ: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Исповѣ́дайтеся Го́сподеви господе́й: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Сотво́ршему чудеса́ ве́лiя еди́ному: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Сотво́ршему небеса́ ра́зумомъ: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Утверди́вшему зе́млю на вода́хъ: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Сотво́ршему свѣти́ла ве́лiя еди́ному: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

со́лнце во о́бласть дне́: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

луну́ и звѣ́зды во о́бласть но́щи: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Порази́вшему Еги́пта съ пе́рвенцы его́: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

и изве́дшему Изра́иля от среды́ и́хъ: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

руко́ю крѣ́пкою и мы́шцею высо́кою: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Раздѣ́льшему Чермно́е мо́ре въ раздѣле́нiя: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

и прове́дшему Изра́иля посредѣ́ его́: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

и истря́сшему фарао́на и си́лу его́ въ мо́ре Чермно́е: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Прове́дшему лю́ди Своя́ въ пусты́ни: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Порази́вшему цари́ ве́лiя: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

И уби́вшему цари́ крѣ́пкiя: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

Сио́на царя́ Аморре́йска: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

и О́га царя́ Васа́нска: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

И да́вшему зе́млю и́хъ достоя́нiе: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

достоя́нiе Изра́илю рабу́ Своему́: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Я́ко во смире́нiи на́шемъ помяну́ ны Госпо́дь: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

И изба́вилъ ны́ е́сть от враго́въ на́шихъ: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́:

дая́й пи́щу вся́кой пло́ти: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Исповѣ́дайтеся Бо́гу небе́сному: я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.

Синодальный

1 Вспомни, Господи, народ, Тобою избранный, который теперь Ты отринул. 4 Враги всё уничтожили, всем завладели, разрушили святилище и места собраний, у нас нет пророка. 10 Доколе Ты будешь отклонять руку Твоей помощи? 13 Ты освободил их из рабства, охранял потом от гибели. В Твоей власти все моменты времени и вся земля. 18 Вспомни об угнетенном народе.

Учение Асафа.

Для чего, Боже, отринул нас навсегда? возгорелся гнев Твой на овец пажити Твоей?

Вспомни сонм Твой, который Ты стяжал издревле, искупил в жезл достояния Твоего, – эту гору Сион, на которой Ты вселился.

Подвигни стопы Твои к вековым развалинам: все разрушил враг во святилище.

Рыкают враги Твои среди собраний Твоих; поставили знаки свои вместо знамений наших;

показывали себя подобными поднимающему вверх секиру на сплетшиеся ветви дерева;

и ныне все резьбы в нем в один раз разрушили секирами и бердышами;

предали огню святилище Твое; совсем осквернили жилище имени Твоего;

сказали в сердце своем: «разорим их совсем», – и сожгли все места собраний Божиих на земле.

Знамений наших мы не видим, нет уже пророка, и нет с нами, кто знал бы, доколе это будет.

Доколе, Боже, будет поносить враг? вечно ли будет хулить противник имя Твое?

Для чего отклоняешь руку Твою и десницу Твою? Из среды недра Твоего порази их.

Боже, Царь мой от века, устрояющий спасение посреди земли!

Ты расторг силою Твоею море, Ты сокрушил головы змиев в воде;

Ты сокрушил голову левиафана, отдал его в пищу людям пустыни, [Ефиопским];

Ты иссек источник и поток, Ты иссушил сильные реки.

Твой день и Твоя ночь: Ты уготовал светила и солнце;

Ты установил все пределы земли, лето и зиму Ты учредил.

Вспомни же: враг поносит Господа, и люди безумные хулят имя Твое.

Не предай зверям душу горлицы Твоей; собрания убогих Твоих не забудь навсегда.

Призри на завет Твой; ибо наполнились все мрачные места земли жилищами насилия.

Да не возвратится угнетенный посрамленным; нищий и убогий да восхвалят имя Твое.

Восстань, Боже, защити дело Твое, вспомни вседневное поношение Твое от безумного;

не забудь крика врагов Твоих; шум восстающих против Тебя непрестанно поднимается.

1 Я сообщу узнанное от отцов для нашего научения и передачи потомкам, чтобы не забывать Бога и не походить на упорных и мятежных отцов. 9 Сыны Ефремовы не сохранили Завета Божия. 17 Они продолжали раздражать Господа, но Господь питал их. 32 Они продолжали грешить. Когда же Господь посылал на них бедствия, и они взывали к Нему, Он спасал их. 41 По избавлении они снова оскорбляли Господа и не помнили Его милостей, 56 потому Он и отверг жилище в Силоме и отдал в плен Кивот Завета. 67 Тогда-то Господь отверг колено Ефремово, а избрал Иуду, гору Сион и царя Давида, чистого сердцем и кроткого.

Учение Асафа.

Внимай, народ мой, закону моему, приклоните ухо ваше к словам уст моих.

Открою уста мои в притче и произнесу гадания из древности.

Что слышали мы и узнали, и отцы наши рассказали нам,

не скроем от детей их, возвещая роду грядущему славу Господа, и силу Его, и чудеса Его, которые Он сотворил.

Он постановил устав в Иакове и положил закон в Израиле, который заповедал отцам нашим возвещать детям их,

чтобы знал грядущий род, дети, которые родятся, и чтобы они в свое время возвещали своим детям, –

возлагать надежду свою на Бога и не забывать дел Божиих, и хранить заповеди Его,

и не быть подобными отцам их, роду упорному и мятежному, неустроенному сердцем и неверному Богу духом своим.

Сыны Ефремовы, вооруженные, стреляющие из луков, обратились назад в день брани:

они не сохранили завета Божия и отреклись ходить в законе Его;

забыли дела Его и чудеса, которые Он явил им.

Он пред глазами отцов их сотворил чудеса в земле Египетской, на поле Цоан:

разделил море, и провел их чрез него, и поставил воды стеною;

и днем вел их облаком, а во всю ночь светом огня;

рассек камень в пустыне и напоил их, как из великой бездны;

из скалы извел потоки, и воды потекли, как реки.

Но они продолжали грешить пред Ним и раздражать Всевышнего в пустыне:

искушали Бога в сердце своем, требуя пищи по душе своей,

и говорили против Бога и сказали: «может ли Бог приготовить трапезу в пустыне?»

Вот, Он ударил в камень, и потекли воды, и полились ручьи. «Может ли Он дать и хлеб, может ли приготовлять мясо народу Своему?»

Господь услышал и воспламенился гневом, и огонь возгорелся на Иакова, и гнев подвигнулся на Израиля

за то, что не веровали в Бога и не уповали на спасение Его.

Он повелел облакам свыше и отверз двери неба,

и одождил на них манну в пищу, и хлеб небесный дал им.

Хлеб ангельский ел человек; послал Он им пищу до сытости.

Он возбудил на небе восточный ветер и навел южный силою Своею

и, как пыль, одождил на них мясо и, как песок морской, птиц пернатых:

поверг их среди стана их, около жилищ их, –

и они ели и пресытились; и желаемое ими дал им.

Но еще не прошла прихоть их, еще пища была в устах их,

гнев Божий пришел на них, убил тучных их и юношей Израилевых низложил.

При всем этом они продолжали грешить и не верили чудесам Его.

И погубил дни их в суете и лета их в смятении.

Когда Он убивал их, они искали Его и обращались, и с раннего утра прибегали к Богу,

и вспоминали, что Бог – их прибежище, и Бог Всевышний – Избавитель их,

и льстили Ему устами своими и языком своим лгали пред Ним;

сердце же их было неправо пред Ним, и они не были верны завету Его.

Но Он, Милостивый, прощал грех и не истреблял их, многократно отвращал гнев Свой и не возбуждал всей ярости Своей:

Он помнил, что они плоть, дыхание, которое уходит и не возвращается.

Сколько раз они раздражали Его в пустыне и прогневляли Его в стране необитаемой!

и снова искушали Бога и оскорбляли Святаго Израилева,

не помнили руки́ Его, дня, когда Он избавил их от угнетения,

когда сотворил в Египте знамения Свои и чудеса Свои на поле Цоан;

и превратил реки их и потоки их в кровь, чтобы они не могли пить;

послал на них насекомых, чтобы жалили их, и жаб, чтобы губили их;

земные произрастения их отдал гусенице и труд их – саранче;

виноград их побил градом и сикоморы их – льдом;

скот их предал граду и стада их – молниям;

послал на них пламень гнева Своего, и негодование, и ярость и бедствие, посольство злых ангелов;

уравнял стезю гневу Своему, не охранял души их от смерти, и скот их предал моровой язве;

поразил всякого первенца в Египте, начатки сил в шатрах Хамовых;

и повел народ Свой, как овец, и вел их, как стадо, пустынею;

вел их безопасно, и они не страшились, а врагов их покрыло море;

и привел их в область святую Свою, на гору сию, которую стяжала десница Его;

прогнал от лица их народы и землю их разделил в наследие им, и колена Израилевы поселил в шатрах их.

Но они еще искушали и огорчали Бога Всевышнего, и уставов Его не сохраняли;

отступали и изменяли, как отцы их, обращались назад, как неверный лук;

огорчали Его высотами своими и истуканами своими возбуждали ревность Его.

Услышал Бог и воспламенился гневом и сильно вознегодовал на Израиля;

отринул жилище в Силоме, скинию, в которой обитал Он между человеками;

и отдал в плен крепость Свою и славу Свою в руки врага,

и предал мечу народ Свой и прогневался на наследие Свое.

Юношей его поедал огонь, и девицам его не пели брачных песен;

священники его падали от меча, и вдовы его не плакали.

Но, как бы от сна, воспрянул Господь, как бы исполин, побежденный вином,

и поразил врагов его в тыл, вечному сраму предал их;

и отверг шатер Иосифов и колена Ефремова не избрал,

а избрал колено Иудино, гору Сион, которую возлюбил.

И устроил, как небо, святилище Свое и, как землю, утвердил его навек,

и избрал Давида, раба Своего, и взял его от дворов овчих

и от доящих привел его пасти народ Свой, Иакова, и наследие Свое, Израиля.

И он пас их в чистоте сердца своего и руками мудрыми водил их.

[Аллилуия.]

Продолжение 134-го псалма.

Славьте Господа, ибо Он благ, ибо вовек милость Его.

Славьте Бога богов, ибо вовек милость Его.

Славьте Господа господствующих, ибо вовек милость Его;

Того, Который один творит чудеса великие, ибо вовек милость Его;

Который сотворил небеса премудро, ибо вовек милость Его;

утвердил землю на водах, ибо вовек милость Его;

сотворил светила великие, ибо вовек милость Его;

солнце – для управления днем, ибо вовек милость Его;

луну и звезды – для управления ночью, ибо вовек милость Его;

поразил Египет в первенцах его, ибо вовек милость Его;

и вывел Израиля из среды его, ибо вовек милость Его;

рукою крепкою и мышцею простертою, ибо вовек милость Его;

разделил Чермное море, ибо вовек милость Его;

и провел Израиля посреди его, ибо вовек милость Его;

и низверг фараона и войско его в море Чермное, ибо вовек милость Его;

провел народ Свой чрез пустыню, ибо вовек милость Его;

поразил царей великих, ибо вовек милость Его;

и убил царей сильных, ибо вовек милость Его;

Сигона, царя Аморрейского, ибо вовек милость Его;

и Ога, царя Васанского, ибо вовек милость Его;

и отдал землю их в наследие, ибо вовек милость Его;

в наследие Израилю, рабу Своему, ибо вовек милость Его;

вспомнил нас в унижении нашем, ибо вовек милость Его;

и избавил нас от врагов наших, ибо вовек милость Его;

дает пищу всякой плоти, ибо вовек милость Его.

Славьте Бога небес, ибо вовек милость Его.

Грузинский

Языки

მოძღვრება ასაფისა. რატომ მიგვატოვე, უფალო - სამუდამოდ? აინთო შენი რისხვა შენი სამწყსოს ცხვარზე?

გაიხსენე შენი თემი, რომელიც ადრევე შეიძინე, იხსენი ტომი შენი სამკვიდრო, ეს მთა სიონისა, რომელზეც შენი სავანეა,

წარმართე შენი ნაბიჯები მარადიული ნანგრევებისკენ - ყოველივე დაუნგრევია მტერს.

შენი მტრები ღმუიან შენს საკრებულოში; დადეს თავიანთი ნიშნები სასწაულების მაგიერ.

ემსგავსებოდნენ იმათ, ვინც ხის ტოტებზე ცულს შემართავს.

და ახლა ჩუქურთმები უროთი და ცულით დაამტვრიეს ერთიანად.

ცეცხლს მისცეს შენი ტაძარი, მიწასთან გაასწორეს შენი სახელის სამკვიდრებელი.

თქვეს თავიანთ გულში: გავანადგუროთ ისინი ერთიანად. დაწვეს ღმერთის ყველა საკრებულო დედამიწაზე.

ჩვენს სასწაულებს ვეღარ ვხედავთ, აღარ გვყავს წინასწარმეტყველი და არვინ არის ჩვენთან, რომ იცოდეს - როდემდე?

ღმერთო, როდემდე უნდა იგინოს მტერმა? ნუთუ მარადჟამს უნდა შელანძღოს მოშუღარმა შენი სახელი?

რატომ სწევ უკან შენს ხელს და შენს მარჯვენას? გამოიღე შენი უბიდან და მოსპე.

ხოლო ღმერთი მეფეა ჩემი ადრიდანვე, შველა-ხსნის მოქმედი ქვეყნიერებაზე.

შენ გაკვეთე ზღვა შენი ძალით, წყალზე მიუმვრიე თავები ურჩხულებს.

შენ გაუჭეჭყე თავი ლევიათანს, მიეცი საჭმელად იგი უდაბნოს ხალხს.

შენ გააპე წყარო და ხევი, შენ დააშრე ძლიერი მდინარენი.

შენია დღე, ღამეც შენია; შენ განამზადე მთვარე და მზე.

შენ დაადგინე ყველა საზღვარი ქვეყნიერებისა, ზაფხულ-ზამთარი შენ დააარსე.

გაიხსენე ეს: მტერი აგინებს უფალს და არამზადა ხალხი ლანძღავს შენს სახელს.

მხეცებს ნუ მისცემ შენი გვრიტის სულს, შენი ღარიბების სიცოცხლეს ნუ დაივიწყებ.

მიხედე აღთქმას, რადგან აივსო ქვეყნიერების ბნელი ადგილები ძალადობის სადგომებით.

ნუ დაბრუნდება ჩაგრული გაწბილებულად, ღარიბ-ღატაკნი აქებენ შენს სახელს.

აღდეგ, უფალო, ედავე შენს მოდავეებს, გაიხსენე შენი ლანძღვა არამზადებისაგან ყოველდღე.

ნუ დაივიწყებ შენი მტრების ხმას; შენს მოწინააღმდეგეთა ხმაური ამოდის მუდამ.

მოძღვრება ასაფისა. ისმინე, ხალხო ჩემო, ჩემი კანონი; ყური მოაპყარით ჩემთა ბაგეთა ნათქვამს.

იგავით გავხსნი პირს, ავამეტყველებ გამოცანებს დასაბამისა.

რაც მიავისმინეთ და გავიგეთ, და ჩვენმა მამებმა გვიამბეს,

არ დავუმალავთ ჩვენ მათს შვილებს, მომავალ თაობას ვუამბობთ უფლის ქება-დიდებას და მის ძლიერებას, და მის სასწაულებს, რაც მოიმოქმედა.

დაუდგინა წესდება იაკობს და რჯული დაუდო ისრაელს, რაც დაუწესა ჩვენს მამებს საუწყებლად მათთა შვილთათვის.

რათა შეიტყოს მომავალმა თაობამ, შვილებმა, რომელნიც დაიბადებიან, ვინძლო ადგნენ და გაუცხადონ თავიანთ შვილებს.

და დაამყარონ ღმერთზე თავიანთი იმედი, და არ დაივიწყონ ღმერთის საქმენი, და დაიცვან მისი აღთქმანი.

და არ ემსგავსონ თავიანთ მამებს, გულარძნილთა და ურჩთა თაობას, თაობას, რომ არ აწაღმართა გული თავისი და ურწმუნო-ჰყო უფლის მიმართ თავისი სული.

ძენი ეფრემისა, აღჭურვილნი და მშვილდმოზიდულნი, უკუიქცნენ ბრძოლის დღეს.

მათ არ დაიცვეს აღთქმა უფლისა და მის მცნებაზე სიარული აღარ ისურვეს.

გადაივიწყეს მისი საქმენი და სასწაულნი, მათ რომ მოუვლინა.

მათი მამების თვალწინ მოიმოქმედა სასწაული ეგვიპტის ქვეყანაში, ცოყანის ველზე.

გააპო ზღვა და შიგ გაატარა ისინი, და კედელივით წამომართა წყლები.

და უძღოდა დღისით ღრუბლით და მთელი ღამე - ცეცხლის შუქით.

გააპო კლდენი უდაბნოში და დაარწყულა ვით უფსკრულის წყალსატევიდან.

გადმოადინა ნაკადები კლდისაგან და წამოვიდნენ წყლები მდინარეებივით.

ისინი კი განაგრძობდნენ შეცოდებას მის მიმართ, აბრაზებდნენ უზენაესს უდაბნოში.

ცდიდნენ ღმერთს თავიანთ გულში, როს ხორაგეულს მოითხოვდნენ თავის სულისთვის.

და ლაპარაკობდნენ ღმერთზე, ამბობდნენ: შეიძლებს ღმერთი უდაბნოში ტაბლის გამართვას?

ჰა, კლდეს დაჰკრა და გადმოსკდა წყალი და გადმოინთხა ნაკადები. პურის მოცემაც თუ ძალუძს? ხორცს თუ მოუმზადებს თავის ხალხს?

ამიტომაც, მოისმინა უფალმა და განრისხდა, და მოედო ცეცხლი იაკობს, და ისრაელზე აღზევდა რისხვა.

რადგან არ დაუჯერეს ღმერთს და მის შველაზე არ დაამყარეს იმედი.

და უბრძანა ღრუბლებს მაღლიდან და გახსნა ცათა ბჭეები.

და გადმოაწვიმა მათზე მანანა საზრდოდ და ციური პური მისცა მათ.

ძლიერთა პურსა ჭამდა კაცი; საზრდოს უგზავნიდა მათ მაძღრისად.

აღძრა აღმოსავლეთის ქარი ზეცაზე და წარმართა თავისი ძალით სამხრეთის ქარი.

და აწვიმა მათზე ხორცი, ვითარცა მტვერი, და ვითარცა ზღვის ქვიშა - ფრთოსანი ფრინველი.

და ჩამოჰყარა მათი ბანაკის სიახლოვეს, გარშემო მათი საცხოვრისებისა.

ჭამეს და გაძღნენ მეტისმეტად, და შეუსრულა სურვილი მათი.

ჯერ არ მოყირჭებოდათ სურვილი, საჭმელი კიდევ პირში ჰქონდათ;

რომ ღმერთის რისხვა აღიძრა მათზე და ამოხოცა სხვებზე მსუქნები და ჩააჩოქა რჩეულები ისრაელისა.

მაინც შესცოდეს კიდევ და არ ირწმუნეს მისი სასწაულები.

და დაასრულა ამაოებით მათი დღეები და მათი წლები ძრწოლით.

როცა ხოცავდა, მაშინ მოიძიებდნენ მას. და ბრუნდებოდნენ და მიმართავდნენ ღმერთს.

და იხსენიებდნენ, რომ ღმერთი მათი სიმაგრეა და უზენაესი ღმერთი მათი მხსნელია.

და ელაქუცებოდნენ მას პირით და ენით ეცრუებოდნენ მას.

ხოლო არ იყო მათი გული წრფელი მასთან და არც მის აღთქმას ერწმუნებოდნენ.

და ის, გულმოწყალე, შეუნდობს ცოდვას და არ მოსპობს, მრავალჯერ უკუაგდებს თავის რისხვას და არ აღაგზნებს მთელ თავის გულისწყრომას.

გაიხსენებს, რომ ხორციელნი არიან ისინი, სული, რომელიც გარდავა და აღარ ბრუნდება.

რამდენჯერ გაუჯიუტდნენ უდაბნოში, განარისხეს უკაცრიელ ადგილას.

ბრუნდებოდნენ და სცდიდნენ უფალს და შეურაცხყოფდნენ სიწმიდეს ისრაელისას.

არ გაიხსენეს ხელი მისი, დღე, როცა დაიხსნა ისინი გასაჭირიდან.

როცა მოიმოქმედა ეგვიპტეში სასწაულები თავისი და საოცრებანი ცოყანის ველზე.

და გადააქცია სისხლად მდინარეები და ნაკადები მათი, რომ ვეღარ ესვათ.

მიავლინა მათთან მწერნი, რომ დაეკბინათ ისინი და მყვარნი, რომ დაეღუპათ ისინი.

და მისცა მუხლუხს მათი მოსავალი და მათი ნაჯაფი - კალიას.

სეტყვით მოსრა ვენახი მათი და ლეღვსულელნი მათნი - თრთვილით.

და მისცა სეტყვას მათი პირუტყვი და ხორშაკ ქარებს - ჯოგები მათი.

მიავლინა მათთან თავისი რისხვის ალი, მრისხანება, მძვინვარება და გაჭირვება, როს წარმოგზავნა უკეთური ანგელოზები.

გზა გაუკვალა თავის რისხვას, არ დაინდო სიკვდილისაგან მათი სული და მათი ცხოველები ჭირს მისცა.

განგმირა ყოველი პირმშო ეგვიპტეში, პირველშობილნი - ხამის კარვებში.

წაიყვანა ცხვარივით ხალხი თავისი და უდაბნოში, როგორც ფარას, ისე წარუძღვა.

უძღოდა მათ იმედიანად და არ ეშინოდათ, ხოლო მათი მტრები ზღვამ დაფარა.

მოიყვანა თავის წმიდა საზღვარზე, მთაზე, რომელიც მოიხელთა მისმა მარჯვენამ.

განდევნა მათი გულისათვის ხალხები და გაუნაწილა მათი მამულები სამკვიდრებლად, და დაასახლა მათს კარვებში ტომები ისრაელისა.

კვლავ გამოსცადეს და გაუჯიუტდნენ ღმერთს უზენაესს და მისი მცნებანი არ დაიცვეს.

იხევდნენ და ღალატობდნენ თავიანთი მამების მსგავსად, უკან ბრუნდებოდნენ ყალბი მშვილდივით.

განარისხეს იგი თავიანთი სამსხვერპლოებით და თავიანთი კერპებით გააღვიძეს მისი შური.

მოისმინა ღმერთმა და განრისხდა და მეტისმეგად შეიძულა ისრაელი.

მიატოვა შილოს სავანე, სადაც ადამიანებთან ერთად იყო დამკვიდრებული.

და მისცა ტყვედ სიმაგრე თვისი და დიდება თვისი - მტრის ხელთ.

და გასწირა სამახვილოდ ხალხი თავისი და თავის მემკვიდრეობაზე განრისხდა.

მისი ჭაბუკები ცეცხლმა შეჭამა და მისი ქალწულები ვერ გათხოვდნენ.

მისი მღვდლები ხმლით დაეცნენ და მის ქვრივებს არ უტირიათ.

და გაიღვიძა, ვითარცა მძინარემ, უფალმა, როგორც დევგმირმა, ღვინისაგან გამოფხიზლებულმა.

და განგმირა მისი მტრები ზურგში, სამუდამო სირცხვილი მიანიჭა მათ.

დაიწუნა იოსების კარავი და ეფრემის ტომი არ ამოირჩია.

ამოირჩია ტომი იუდასი, მთა სიონისა, რომელიც უყვარდა.

მოაწყო ცასავით ტაძარი თვისი, დედამიწასავით სამუდამოდ დააფუძნა.

ამოირჩია მორჩილი თვისი დავითი და წამოიყვანა იგი ცხვრის ფარებიდან.

მეწველი ჯოგიდან მოიყვანა იგი იაკობის - თავისი ხალხის და ისრაელის - თავისი სამკვიდრებლის სამწყემსად.

და მწყემსა ისინი თავისი სპეტაკი გულით და თავის ხელთა გონიერებით უძღოდა მათ.

ადიდეთ უფალი, რადგან კეთილია, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

ადიდეთ ღმერთი ღმერთებისა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

ადიდეთ უფალი უფალთა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

მარტოდმარტო მოქმედი დიდ საოცრებათა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

ცათა შემქმნელი გონიერებით, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

დედამიწის განმვრცობი წყლებზე, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

შემქმნელი დიდი მნათობებისა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

მზისა - სამართავად დღისით, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

მთვარის და ვარსკვლავებისა - ღამით სამართავად, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

რომელმაც განგმირა ეგვიპტე - პირმშოებითურთ, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

და გამოიყვანა ისრაელი მათი შუაგულიდან, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

ხელით ძლიერით და მკლავით შემართულით, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

რომელმაც გააპო მეწამული ზღვა ნაჭერ-ნაჭერ, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

და გაიყვანა ისრაელი მის შუაგულში, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

და ჩაღუპა ფარაონი და მისი ჯარი მეწამულ ზღვაში, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

რომელმაც წაიყვანა ხალხი თვისი უდაბნოში, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

რომელმაც განგმირა მეფენი დიდნი, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

და დახოცა მეფენი ძლიერნი, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

სიხონი, მეფე ამორეველთა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი;

ოგი, მეფე ბაშანისა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

და მისცა მათი ქვეყნები სამკვიდრებლად, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

სამკვიდრებლად ისრაელს, თავის მორჩილს, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

რომელმაც ჩვენი დამცირების ჟამს გაგვიხსენა, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

და გვიხსნა ჩვენი მტრებისაგან, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

რომელიც აძლევს პურს ყოველ ხორციელს, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

ადიდეთ ცათა ღმერთი, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.