Скрыть
76:2
76:4
76:5
76:9
76:13
76:18
Церковнославянский (рус)
Въ коне́цъ, о Идиѳу́мѣ, псало́мъ Аса́фу.
Гла́сомъ мо­и́мъ ко Го́споду воз­зва́хъ, гла́сомъ мо­и́мъ къ Бо́гу, и вня́тъ ми́.
Въ де́нь ско́рби мо­ея́ Бо́га взыска́хъ рука́ма мо­и́ма, но́щiю предъ ни́мъ, и не прельще́нъ бы́хъ: от­ве́ржеся утѣ́шитися душа́ моя́.
Помяну́хъ Бо́га и воз­весели́хся, поглумля́хся {размышля́хъ}, и малоду́ш­ст­воваше ду́хъ мо́й.
Предвари́стѣ стражбы́ о́чи мо­и́: смято́хся и не глаго́лахъ.
Помы́слихъ дни́ пе́рвыя, и лѣ́та вѣ́чная помяну́хъ, и по­уча́хся:
но́щiю се́рдцемъ мо­и́мъ глумля́хся, и тужа́­ше {размышля́хъ, и испы́товаше} ду́хъ мо́й:
еда́ во вѣ́ки от­ри́нетъ Госпо́дь и не при­­ложи́тъ благоволи́ти па́ки?
Или́ до конца́ ми́лость Свою́ от­сѣче́тъ, сконча́ глаго́лъ от­ ро́да въ ро́дъ?
Еда́ забу́детъ уще́дрити Бо́гъ? Или́ удержи́тъ во гнѣ́вѣ Сво­е́мъ щедро́ты Своя́?
И рѣ́хъ: ны́нѣ нача́хъ, сiя́ измѣ́на десни́цы Вы́шняго.
Помяну́хъ дѣла́ Госпо́дня: я́ко помяну́ от­ нача́ла чудеса́ Твоя́,
и по­учу́ся во всѣ́хъ дѣ́лѣхъ Тво­и́хъ, и въ начина́нiихъ Тво­и́хъ поглумлю́ся {размышля́ти бу́ду}.
Бо́же, во святѣ́мъ пу́ть Тво́й: кто́ Бо́гъ ве́лiй, я́ко Бо́гъ на́шъ?
Ты́ еси́ Бо́гъ творя́й чудеса́: сказа́лъ еси́ въ лю́дехъ си́лу Твою́,
изба́вилъ еси́ мы́шцею Тво­е́ю лю́ди Твоя́, сы́ны Иа́ковли и Ио́сифовы.
Ви́дѣша Тя́ во́ды, Бо́же, ви́дѣша Тя́ во́ды и убоя́шася: смято́шася бе́здны.
Мно́же­с­т­во шу́ма во́дъ: гла́съ да́ша о́блацы, и́бо стрѣ́лы Твоя́ прехо́дятъ.
Гла́съ гро́ма Тво­его́ въ колеси́, освѣти́ша мо́лнiя Твоя́ вселе́н­ную: подви́жеся и тре́петна бы́сть земля́.
Въ мо́ри путiе́ Тво­и́, и стези́ Твоя́ въ вода́хъ мно́гихъ, и слѣды́ Тво­и́ не позна́ют­ся.
Наста́вилъ еси́ я́ко о́вцы лю́ди Твоя́ руко́ю Моисе́овою и Ааро́нею.
Рус. (Бируковы)
В конец, через Идифума, псалом Асафа.
Громко воззвал я ко Господу, громко воззвал я к Богу, и внял Он мне.
В день скорби моей я искал Бога; руки мои простирал к Нему ночью, и не обманулся в надежде своей; но отвергала утешение душа моя.
Я поминал Бога и радовался, погружался в размышления и впадал в малодушие дух мой.
Не смыкал я глаз ночью, когда сменялась стража, был я в смятенье и хранил молчание.
Помышлял я о днях древних, годы минувшие вспоминал и назидался.
Ночью в сердце моем размышлял я и пытался познать дух мой;
Ужели навеки отринет нас Господь, перестанет благоволить к нам?
Или вконец лишит нас милости Своей? Или замолкло слово Его, звучавшее из рода в род?
Ужели не захочет помиловать нас Бог? Или прекратит Он в гневе Своем щедроты Свои?
И сказал я: «Ныне начал я разуметь: свершает изменения десница Всевышнего».
Я вспомнил о делах Господних; вспомню чудеса Твои от дней древних
И поучаться буду всеми деяниями Твоими, и о соделанном Тобой размышлять.
Боже, исполнен святости путь Твой. Где есть Бог столь великий, как Бог наш?
Ты – Бог, творящий чудеса! Ты явил народу силу Твою,
Избавил десницей Твоею народ Твой, сынов Иакова, сынов Иосифа.
Узрели Тебя воды, Боже, узрели Тебя воды и устрашились; содрогнулись бездны;
Восшумели воды великие; возгремели облака, и стрелы Твои разящие летят.
Раскаты грома Твоего огласили небосвод, осветили молнии Твои вселенную; поколебалась и вострепетала земля.
В море пути Твои, и стези Твои на водах многих, и следов Твоих никто не узрит.
Направлял Ты, словно овец, народ Твой рукою Моисеевой и Аароновой.
Греческий [Greek (Koine)]
εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ Ιδιθουν τῷ Ασαφ ψαλμός
φωνῇ μου προ­̀ς κύριον ἐκέκραξα φωνῇ μου προ­̀ς τὸν θεόν καὶ προ­σέσχεν μοι
ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς μου τὸν θεὸν ἐξεζήτησα ταῖς χερσίν μου νυκτὸς ἐναν­τίον αὐτοῦ καὶ οὐκ ἠπατήθην ἀπηνήνατο παρα­κληθῆναι ἡ ψυχή μου
ἐμνήσθην τοῦ θεοῦ καὶ εὐφράνθην ἠδολέσχησα καὶ ὠλιγοψύχησεν τὸ πνεῦμά μου (δια­́ψαλμα)
προ­κατελάβον­το φυλακὰς οἱ ὀφθαλμοί μου ἐταράχθην καὶ οὐκ ἐλάλησα
διελογισάμην ἡμέρας ἀρχαίας καὶ ἔτη αἰώνια ἐμνήσθην καὶ ἐμελέτησα
νυκτὸς μετὰ τῆς καρδίας μου ἠδολέσχουν καὶ ἔσκαλλεν τὸ πνεῦμά μου
μὴ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀπώ­σε­ται κύριος καὶ οὐ προ­σθήσει τοῦ εὐδοκῆσαι ἔτι
ἢ εἰς τέλος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἀπο­κόψει ἀπο­̀ γενεᾶς εἰς γενεάν
ἢ ἐπι­λή­σε­ται τοῦ οἰκτιρῆσαι ὁ θεὸς ἢ συν­έξει ἐν τῇ ὀργῇ αὐτοῦ τοὺς οἰκτιρμοὺς αὐτοῦ (δια­́ψαλμα)
καὶ εἶπα νῦν ἠρξάμην αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ ὑψίστου
ἐμνήσθην τῶν ἔργων κυρίου ὅτι μνησθήσομαι ἀπο­̀ τῆς ἀρχῆς τῶν θαυμασίων σου
καὶ μελετήσω ἐν πᾶσιν τοῖς ἔργοις σου καὶ ἐν τοῖς ἐπι­τηδεύ­μασίν σου ἀδολεσχήσω
ὁ θεός ἐν τῷ ἁγίῳ ἡ ὁδός σου τίς θεὸς μέγας ὡς ὁ θεὸς ἡμῶν
σὺ εἶ ὁ θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια ἐγνώρισας ἐν τοῖς λαοῖς τὴν δύναμίν σου
ἐλυτρώσω ἐν τῷ βραχίονί σου τὸν λαόν σου τοὺς υἱοὺς Ιακωβ καὶ Ιωσηφ (δια­́ψαλμα)
εἴδοσάν σε ὕδατα ὁ θεός εἴδοσάν σε ὕδατα καὶ ἐφοβήθησαν καὶ ἐταράχθησαν ἄβυσ­σοι πλῆ­θος ἤχους ὑδάτων
φωνὴν ἔδωκαν αἱ νεφέλαι καὶ γὰρ τὰ βέλη σου δια­πορεύ­ον­ται
φωνὴ τῆς βρον­τῆς σου ἐν τῷ τροχῷ ἔφαναν αἱ ἀστραπαί σου τῇ οἰκουμένῃ ἐσαλεύ­θη καὶ ἔν­τρομος ἐγενήθη ἡ γῆ
ἐν τῇ θαλάσ­σῃ ἡ ὁδός σου καὶ αἱ τρίβοι σου ἐν ὕδασι πολλοῖς καὶ τὰ ἴχνη σου οὐ γνωσθήσον­ται
ὡδήγησας ὡς προ­́βατα τὸν λαόν σου ἐν χειρὶ Μωυσῆ καὶ Ααρων
77:1 Magistro chori. Secundum Idithun. Asaph. PSALMUS.
77:2 Voce mea ad Dominum clamavi; voce mea ad Deum, et intendit mihi.
77:3 In die tribulationis meae Deum exquisivi, manus meae nocte expansae sunt et non fatigantur. Renuit consolari anima mea;
77:4 memor sum Dei et ingemisco, exerceor, et deficit spiritus meus.
77:5 Vigiles tenuisti palpebras oculi mei; turbatus sum et non sum locutus.
77:6 Cogitavi dies antiquos et annos aeternos in mente habui.
77:7 Meditatus sum nocte cum corde meo et exercitabar et scobebam spiritum meum.
77:8 Numquid in aeternum proiciet Deus, aut non apponet, ut complacitior sit adhuc?
77:9 Aut deficiet in finem misericordia sua, cessabit verbum a generatione in generationem?
77:10 Aut obliviscetur misereri Deus, aut continebit in ira sua misericordias suas?
77:11 Et dixi: «Hoc vulnus meum: mutatio dexterae Excelsi».
77:12 Memor ero operum Domini, memor ero ab initio mirabilium tuorum.
77:13 Et meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor.
77:14 Deus, in sancto via tua; quis deus magnus sicut Deus noster?
77:15 Tu es Deus, qui facis mirabilia, notam fecisti in populis virtutem tuam.
77:16 Redemisti in brachio tuo populum tuum, filios Iacob et Ioseph.
77:17 Viderunt te aquae, Deus, viderunt te aquae et doluerunt; etenim commotae sunt abyssi.
77:18 Effuderunt aquas nubila, vocem dederunt nubes, etenim sagittae tuae transeunt.
77:19 Vox tonitrui tui in rota; illuxerunt coruscationes tuae orbi terrae, commota est et contremuit terra.
77:20 In mari via tua, et semitae tuae in aquis multis; et vestigia tua non cognoscuntur.
77:21 Deduxisti sicut oves populum tuum in manu Moysi et Aaron.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible