Скрыть
77:0
77:1
77:4
77:6
77:7
77:11
77:12
77:16
77:17
77:19
77:20
77:22
77:23
77:25
77:28
77:29
77:31
77:33
77:34
77:35
77:36
77:37
77:38
77:41
77:42
77:43
77:48
77:49
77:53
77:54
77:56
77:57
77:59
77:61
77:62
77:63
77:65
77:67
77:68
77:69
77:72
Псалом 104 
104:0
104:4
104:5
104:6
104:7
104:11
104:12
104:19
104:22
104:35
104:44
104:45
Церковнославянский (рус)
Ра́зума Аса́фу.
Внемли́те, лю́дiе мо­и́, зако́ну мо­ему́, при­­клони́те у́хо ва́­ше во глаго́лы у́стъ мо­и́хъ.
Отве́рзу въ при́тчахъ уста́ моя́, провѣща́ю гана́нiя испе́рва.
Ели́ка слы́шахомъ и позна́хомъ я́, и отцы́ на́ши повѣ́даша на́мъ:
не утаи́шася от­ ча́дъ и́хъ въ ро́дъ и́нъ, воз­вѣща́юще хвалы́ Госпо́дни, и си́лы Его́ и чудеса́ Его́, я́же сотвори́.
И воз­дви́же свидѣ́нiе во Иа́ковѣ, и зако́нъ положи́ во Изра́или, ели́ка заповѣ́да отце́мъ на́шымъ сказа́ти я́ сыново́мъ сво­и́мъ,
я́ко да позна́етъ ро́дъ и́нъ, сы́нове родя́щiися, и воста́нутъ и повѣ́дятъ я́ сыново́мъ сво­и́мъ:
да положа́тъ на Бо́га упова́нiе свое́, и не забу́дутъ дѣ́лъ Бо́жiихъ, и за́повѣди Его́ взы́щутъ:
да не бу́дутъ я́коже отцы́ и́хъ, ро́дъ стропти́въ и преогорчева́яй, ро́дъ и́же не испра́ви се́рдца сво­его́ и не увѣ́ри съ Бо́гомъ ду́ха сво­его́.
Сы́нове Ефре́мли наляца́юще и стрѣля́юще лу́ки воз­врати́шася въ де́нь бра́ни:
не сохрани́ша завѣ́та Бо́жiя, и въ зако́нѣ Его́ не восхотѣ́ша ходи́ти.
И забы́ша благодѣя́нiя Его́ и чудеса́ Его́, я́же показа́ и́мъ
предъ отцы́ и́хъ, я́же сотвори́ чудеса́ въ земли́ Еги́петстѣй, на по́ли Танео́сѣ:
разве́рзе мо́ре и проведе́ и́хъ: предста́ви во́ды я́ко мѣ́хъ,
и наста́ви я́ о́блакомъ во дни́ и всю́ но́щь просвѣще́нiемъ огня́.
Разве́рзе ка́мень въ пусты́ни и напо­и́ я́ я́ко въ бе́зднѣ мно́зѣ:
и изведе́ во́ду изъ ка́мене и низведе́ я́ко рѣ́ки во́ды.
И при­­ложи́ша еще́ согрѣша́ти Ему́, преогорчи́ша Вы́шняго въ безво́днѣй:
и искуси́ша Бо́га въ сердца́хъ сво­и́хъ, воспроси́ти бра́шна душа́мъ сво­и́мъ.
И клевета́ша на Бо́га и рѣ́ша: еда́ воз­мо́жетъ Бо́гъ угото́вати трапе́зу въ пусты́ни?
Поне́же порази́ ка́мень, и потеко́ша во́ды, и пото́цы наводни́шася: еда́ и хлѣ́бъ мо́жетъ да́ти? Или́ угото́вати трапе́зу лю́демъ Сво­и́мъ?
Сего́ ра́ди слы́ша Госпо́дь и презрѣ́, и о́гнь воз­горѣ́ся во Иа́ковѣ, и гнѣ́въ взы́де на Изра́иля:
я́ко не вѣ́роваша Богови, ниже́ упова́ша на спасе́нiе Его́.
И заповѣ́да облако́мъ свы́ше, и две́ри небесе́ от­ве́рзе:
и одожди́ и́мъ ма́н­ну я́сти, и хлѣ́бъ небе́сный даде́ и́мъ.
Хлѣ́бъ а́нгелскiй яде́ человѣ́къ: бра́шно посла́ и́мъ до сы́тости.
Воздви́же ю́гъ съ небесе́, и наведе́ си́лою Сво­е́ю ли́ва:
и одожди́ на ня́ я́ко пра́хъ пло́ти, и я́ко песо́къ морскі́й пти́цы перна́ты.
И нападо́ша посредѣ́ ста́на и́хъ, о́крестъ жили́щъ и́хъ.
И ядо́ша и насы́тишася зѣло́, и жела́нiе и́хъ принесе́ и́мъ.
Не лиши́шася от­ жела́нiя сво­его́: еще́ бра́шну су́щу во устѣ́хъ и́хъ,
и гнѣ́въ Бо́жiй взы́де на ня́, и уби́ мно́жайшая и́хъ, и избра́н­нымъ Изра́илевымъ запя́тъ.
Во всѣ́хъ си́хъ согрѣши́ша еще́ и не вѣ́роваша чудесе́мъ Его́:
и изчезо́ша въ суетѣ́ дні́е и́хъ, и лѣ́та и́хъ со тща́нiемъ.
Егда́ убива́­ше я́, тогда́ взыска́ху Его́ и обраща́хуся и у́треневаху къ Бо́гу:
и помяну́ша, я́ко Бо́гъ помо́щникъ и́мъ е́сть, и Бо́гъ Вы́шнiй изба́витель и́мъ е́сть:
и воз­люби́ша Его́ усты́ сво­и́ми, и язы́комъ сво­и́мъ солга́ша Ему́:
се́рдце же и́хъ не бѣ́ пра́во съ Ни́мъ, ниже́ увѣ́ришася въ завѣ́тѣ Его́.
То́й же е́сть ще́дръ, и очи́ститъ грѣхи́ и́хъ, и не растли́тъ: и умно́житъ от­врати́ти я́рость Свою́, и не разжже́тъ всего́ гнѣ́ва Сво­его́.
И помяну́, я́ко пло́ть су́ть, ду́хъ ходя́й и не обраща́яйся:
колькра́ты преогорчи́ша Его́ въ пусты́ни, прогнѣ́ваша Его́ въ земли́ безво́днѣй?
И обрати́шася, и искуси́ша Бо́га, и свята́го Изра́илева раздражи́ша:
и не помяну́ша руки́ Его́ въ де́нь, въ о́ньже изба́ви я́ изъ руки́ оскорбля́ющаго:
я́коже положи́ во Еги́птѣ зна́менiя Своя́, и чудеса́ Своя́ на по́ли Танео́сѣ:
и преложи́ въ кро́вь рѣ́ки и́хъ и исто́чники и́хъ, я́ко да не пiю́тъ.
Посла́ на ня́ пе́сiя му́хи, и поядо́ша я́, и жа́бы, и растли́ я́:
и даде́ ржѣ́ плоды́ и́хъ, и труды́ и́хъ пруго́мъ.
Уби́ гра́домъ виногра́ды и́хъ и черни́чiе и́хъ сла́ною:
и предаде́ гра́ду скоты́ и́хъ, и имѣ́нiе и́хъ огню́.
Посла́ на ня́ гнѣ́въ я́рости Сво­ея́, я́рость и гнѣ́въ и ско́рбь, посла́нiе а́ггелы лю́тыми.
Путесотвори́ стезю́ гнѣ́ву Сво­ему́, и не пощадѣ́ от­ сме́рти ду́шъ и́хъ, и скоты́ и́хъ въ сме́рти заключи́:
и порази́ вся́кое перворо́дное въ земли́ Еги́петстѣй, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ въ селе́нiихъ Ха́мовыхъ.
И воз­дви́же я́ко о́вцы лю́ди Своя́, и воз­веде́ я́ я́ко ста́до въ пусты́ни:
и наста́ви я́ на упова́нiе, и не убоя́шася: и враги́ и́хъ покры́ мо́ре.
И введе́ я́ въ го́ру святы́ни Сво­ея́, го́ру сiю́, ю́же стяжа́ десни́ца Его́.
И изгна́ от­ лица́ и́хъ язы́ки, и по жре́бiю даде́ и́мъ [зе́млю] у́жемъ жребодая́нiя, и всели́ въ селе́нiихъ и́хъ колѣ́на Изра́илева.
И искуси́ша и преогорчи́ша Бо́га Вы́шняго, и свидѣ́нiй Его́ не сохрани́ша:
и от­врати́шася и от­верго́шася, я́коже и отцы́ и́хъ: преврати́шася въ лу́къ развраще́нъ:
и прогнѣ́ваша Его́ въ хо́лмѣхъ сво­и́хъ, и во истука́н­ныхъ сво­и́хъ раздражи́ша Его́.
Слы́ша Бо́гъ и презрѣ́, и уничижи́ зѣло́ Изра́иля:
и от­ри́ну ски́нiю Сило́мскую, селе́нiе е́же {селе́нiе свое́, идѣ́же} всели́ся въ человѣ́цѣхъ:
и предаде́ въ плѣ́нъ крѣ́пость и́хъ, и добро́ту и́хъ въ ру́ки враго́въ:
и затвори́ во ору́жiи лю́ди Своя́ и достоя́нiе Свое́ презрѣ́.
Ю́ношы и́хъ пояде́ о́гнь, и дѣ́вы и́хъ не осѣ́тованы бы́ша:
свяще́н­ницы и́хъ мече́мъ падо́ша, и вдови́цы и́хъ не опла́каны бу́дутъ.
И воста́ я́ко спя́ Госпо́дь, я́ко си́ленъ и шу́менъ от­ вина́:
и порази́ враги́ своя́ вспя́ть, поноше́нiе вѣ́чное даде́ и́мъ:
и от­ри́ну селе́нiе Ио́сифово, и колѣ́но Ефре́мово не избра́:
и избра́ колѣ́но Иу́дово, го́ру Сiо́ню, ю́же воз­люби́:
и созда́ я́ко единоро́га святи́лище Свое́: на земли́ основа́ и́ въ вѣ́къ.
И избра́ Дави́да раба́ Сво­его́, и воспрiя́тъ его́ от­ ста́дъ о́вчихъ:
от­ до­и́лицъ поя́тъ его́, пасти́ Иа́кова раба́ Сво­его́, и Изра́иля достоя́нiе Свое́.
И упасе́ я́ въ незло́бiи се́рдца сво­его́, и въ ра́зумѣхъ руку́ свое́ю наста́вилъ я́ е́сть.
Аллилу́iа.
Исповѣ́дайтеся Го́сподеви и при­­зыва́йте и́мя Его́, воз­вѣсти́те во язы́цѣхъ дѣла́ Его́:
воспо́йте Ему́ и по́йте Ему́, повѣ́дите вся́ чудеса́ Его́.
Хвали́теся о и́мени святѣ́мъ Его́: да воз­весели́т­ся се́рдце и́щущихъ Го́спода:
взыщи́те Го́спода и утверди́теся, взыщи́те лица́ Его́ вы́ну.
Помяни́те чудеса́ Его́, я́же сотвори́, чудеса́ Его́ и судьбы́ у́стъ Его́,
сѣ́мя Авраа́мле раби́ Его́, сы́нове Иа́ковли избра́н­нiи Его́.
То́й Госпо́дь Бо́гъ на́шъ: по все́й земли́ судьбы́ Его́.
Помяну́ въ вѣ́къ завѣ́тъ Сво́й, сло́во, е́же заповѣ́да въ ты́сящы родо́въ,
е́же завѣща́ Авраа́му, и кля́тву Свою́ Исаа́ку:
и поста́ви ю́ Иа́кову въ повелѣ́нiе и Изра́илю въ завѣ́тъ вѣ́ченъ,
глаго́ля: тебѣ́ да́мъ зе́млю Ханаа́ню, у́же достоя́нiя ва́­шего.
Внегда́ бы́ти и́мъ ма́лымъ число́мъ, малѣ́йшымъ и при­­ше́лцемъ въ не́й,
и преидо́ша от­ язы́ка въ язы́къ и от­ ца́р­ст­вiя въ лю́ди и́ны:
не оста́ви человѣ́ка оби́дѣти и́хъ и обличи́ о ни́хъ цари́:
не при­­каса́йтеся пома́зан­нымъ Мо­и́мъ, и во проро́цѣхъ Мо­и́хъ не лука́внуйте.
И при­­зва́ гла́дъ на зе́млю: вся́ко утвержде́нiе хлѣ́бное сотры́.
Посла́ предъ ни́ми человѣ́ка: въ раба́ про́данъ бы́сть Ио́сифъ.
Смири́ша во око́вахъ но́зѣ его́, желѣ́зо про́йде душа́ его́,
до́ндеже прiи́де сло́во Его́: сло́во Госпо́дне разжже́ его́.
Посла́ ца́рь и разрѣши́ его́: кня́зь люді́й, и оста́ви {от­пусти́} его́.
Поста́ви его́ господи́на до́му сво­ему́ и кня́зя всему́ стяжа́нiю сво­ему́,
наказа́ти кня́зи его́ я́ко себе́ и ста́рцы его́ умудри́ти.
И вни́де Изра́иль во Еги́петъ, и Иа́ковъ при­­ше́л­ст­вова въ зе́млю Ха́мову.
И воз­расти́ лю́ди Своя́ зѣло́ и укрѣпи́ я́ па́че враго́въ и́хъ.
Преврати́ се́рдце и́хъ воз­ненави́дѣти лю́ди Его́, ле́сть сотвори́ти въ рабѣ́хъ Его́.
Посла́ Моисе́а раба́ Сво­его́, Ааро́на, его́же избра́ Себѣ́:
положи́ въ ни́хъ словеса́ зна́менiй Сво­и́хъ и чуде́съ Сво­и́хъ въ земли́ Ха́мовѣ.
Посла́ тму́ и помрачи́, я́ко преогорчи́ша словеса́ Его́.
Преложи́ во́ды и́хъ въ кро́вь и измори́ ры́бы и́хъ.
Воскипѣ́ земля́ и́хъ жа́бами въ сокро́вищницахъ царе́й и́хъ.
Рече́, и прiидо́ша пе́сiя му́хи и скни́пы во вся́ предѣ́лы и́хъ.
Положи́ дожди́ и́хъ гра́ды, о́гнь попаля́ющь въ земли́ и́хъ:
и порази́ виногра́ды и́хъ и смо́квы и́хъ, и сотры́ вся́кое дре́во предѣ́лъ и́хъ.
Рече́, и прiидо́ша пру́зи и гу́сеницы, и́мже не бѣ́ числа́,
и снѣдо́ша вся́ку траву́ въ земли́ и́хъ, и поядо́ша вся́къ пло́дъ земли́ и́хъ.
И порази́ вся́каго пе́рвенца въ земли́ и́хъ, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ:
и изведе́ я́ съ сребро́мъ и зла́томъ: и не бѣ́ въ колѣ́нѣхъ и́хъ боля́й.
Возвесели́ся Еги́петъ во исхожде́нiи и́хъ: я́ко нападе́ стра́хъ и́хъ на ня́.
Распростре́ о́блакъ въ покро́въ и́мъ, и о́гнь, е́же просвѣти́ти и́мъ но́щiю.
Проси́ша, и прiидо́ша кра́стели, и хлѣ́ба небе́снаго насы́ти я́:
разве́рзе ка́мень, и потеко́ша во́ды, потеко́ша въ безво́дныхъ рѣ́ки:
я́ко помяну́ сло́во свято́е Свое́, е́же ко Авраа́му рабу́ Сво­ему́.
И изведе́ лю́ди Своя́ въ ра́дости и избра́н­ныя Своя́ въ весе́лiи.
И даде́ и́мъ страны́ язы́къ, и труды́ люді́й наслѣ́доваша:
я́ко да сохраня́тъ оправда́нiя Его́ и зако́на Его́ взы́щутъ.
Синодальный
1 Я сообщу узнанное от отцов для нашего научения и передачи потомкам, чтобы не забывать Бога и не походить на упорных и мятежных отцов. 9 Сыны Ефремовы не сохранили Завета Божия. 17 Они продолжали раздражать Господа, но Господь питал их. 32 Они продолжали грешить. Когда же Господь посылал на них бедствия, и они взывали к Нему, Он спасал их. 41 По избавлении они снова оскорбляли Господа и не помнили Его милостей, 56 потому Он и отверг жилище в Силоме и отдал в плен Кивот Завета. 67 Тогда-то Господь отверг колено Ефремово, а избрал Иуду, гору Сион и царя Давида, чистого сердцем и кроткого.
Учение Асафа.
Внимай, народ мой, закону моему, приклоните ухо ваше к словам уст моих.
Открою уста мои в притче и произнесу гадания из древности.
Что слышали мы и узнали, и отцы наши рассказали нам,
не скроем от детей их, возвещая роду грядущему славу Господа, и силу Его, и чудеса Его, которые Он сотворил.
Он постановил устав в Иакове и положил закон в Израиле, который заповедал отцам нашим возвещать детям их,
чтобы знал грядущий род, дети, которые родятся, и чтобы они в свое время возвещали своим детям, –
возлагать надежду свою на Бога и не забывать дел Божиих, и хранить заповеди Его,
и не быть подобными отцам их, роду упорному и мятежному, неустроенному сердцем и неверному Богу духом своим.
Сыны Ефремовы, вооруженные, стреляющие из луков, обратились назад в день брани:
они не сохранили завета Божия и отреклись ходить в законе Его;
забыли дела Его и чудеса, которые Он явил им.
Он пред глазами отцов их сотворил чудеса в земле Египетской, на поле Цоан:
разделил море, и провел их чрез него, и поставил воды стеною;
и днем вел их облаком, а во всю ночь светом огня;
рассек камень в пустыне и напоил их, как из великой бездны;
из скалы извел потоки, и воды потекли, как реки.
Но они продолжали грешить пред Ним и раздражать Всевышнего в пустыне:
искушали Бога в сердце своем, требуя пищи по душе своей,
и говорили против Бога и сказали: «может ли Бог приготовить трапезу в пустыне?»
Вот, Он ударил в камень, и потекли воды, и полились ручьи. «Может ли Он дать и хлеб, может ли приготовлять мясо народу Своему?»
Господь услышал и воспламенился гневом, и огонь возгорелся на Иакова, и гнев подвигнулся на Израиля
за то, что не веровали в Бога и не уповали на спасение Его.
Он повелел облакам свыше и отверз двери неба,
и одождил на них манну в пищу, и хлеб небесный дал им.
Хлеб ангельский ел человек; послал Он им пищу до сытости.
Он возбудил на небе восточный ветер и навел южный силою Своею
и, как пыль, одождил на них мясо и, как песок морской, птиц пернатых:
поверг их среди стана их, около жилищ их, –
и они ели и пресытились; и желаемое ими дал им.
Но еще не прошла прихоть их, еще пища была в устах их,
гнев Божий пришел на них, убил тучных их и юношей Израилевых низложил.
При всем этом они продолжали грешить и не верили чудесам Его.
И погубил дни их в суете и лета их в смятении.
Когда Он убивал их, они искали Его и обращались, и с раннего утра прибегали к Богу,
и вспоминали, что Бог – их прибежище, и Бог Всевышний – Избавитель их,
и льстили Ему устами своими и языком своим лгали пред Ним;
сердце же их было неправо пред Ним, и они не были верны завету Его.
Но Он, Милостивый, прощал грех и не истреблял их, многократно отвращал гнев Свой и не возбуждал всей ярости Своей:
Он помнил, что они плоть, дыхание, которое уходит и не возвращается.
Сколько раз они раздражали Его в пустыне и прогневляли Его в стране необитаемой!
и снова искушали Бога и оскорбляли Святаго Израилева,
не помнили руки́ Его, дня, когда Он избавил их от угнетения,
когда сотворил в Египте знамения Свои и чудеса Свои на поле Цоан;
и превратил реки их и потоки их в кровь, чтобы они не могли пить;
послал на них насекомых, чтобы жалили их, и жаб, чтобы губили их;
земные произрастения их отдал гусенице и труд их – саранче;
виноград их побил градом и сикоморы их – льдом;
скот их предал граду и стада их – молниям;
послал на них пламень гнева Своего, и негодование, и ярость и бедствие, посольство злых ангелов;
уравнял стезю гневу Своему, не охранял души их от смерти, и скот их предал моровой язве;
поразил всякого первенца в Египте, начатки сил в шатрах Хамовых;
и повел народ Свой, как овец, и вел их, как стадо, пустынею;
вел их безопасно, и они не страшились, а врагов их покрыло море;
и привел их в область святую Свою, на гору сию, которую стяжала десница Его;
прогнал от лица их народы и землю их разделил в наследие им, и колена Израилевы поселил в шатрах их.
Но они еще искушали и огорчали Бога Всевышнего, и уставов Его не сохраняли;
отступали и изменяли, как отцы их, обращались назад, как неверный лук;
огорчали Его высотами своими и истуканами своими возбуждали ревность Его.
Услышал Бог и воспламенился гневом и сильно вознегодовал на Израиля;
отринул жилище в Силоме, скинию, в которой обитал Он между человеками;
и отдал в плен крепость Свою и славу Свою в руки врага,
и предал мечу народ Свой и прогневался на наследие Свое.
Юношей его поедал огонь, и девицам его не пели брачных песен;
священники его падали от меча, и вдовы его не плакали.
Но, как бы от сна, воспрянул Господь, как бы исполин, побежденный вином,
и поразил врагов его в тыл, вечному сраму предал их;
и отверг шатер Иосифов и колена Ефремова не избрал,
а избрал колено Иудино, гору Сион, которую возлюбил.
И устроил, как небо, святилище Свое и, как землю, утвердил его навек,
и избрал Давида, раба Своего, и взял его от дворов овчих
и от доящих привел его пасти народ Свой, Иакова, и наследие Свое, Израиля.
И он пас их в чистоте сердца своего и руками мудрыми водил их.
1 Славьте Господа среди народов и всегда ищите лица Его. 5 Вспоминайте о чудесах, которые Он изливал на семя Авраамово. 8 Он хранит завет, данный Аврааму и всему Израилю. 12 Господь никому не позволял обижать их. 17 Во время голода переселился Иаков в землю Хамову. 24 Бог размножил народ Свой, но египтяне стали теснить его, и Господь послал Моисея. 39 Господь неоднократно совершал чудесные дела для них и вселил их в землю народов, чтобы они «соблюдали уставы Его и хранили законы Его».
Славьте Господа; призывайте имя Его; возвещайте в народах дела Его;
воспойте Ему и пойте Ему; поведайте о всех чудесах Его.
Хвалитесь именем Его святым; да веселится сердце ищущих Господа.
Ищите Господа и силы Его, ищите лица Его всегда.
Воспоминайте чудеса Его, которые сотворил, знамения Его и суды уст Его,
вы, семя Авраамово, рабы Его, сыны Иакова, избранные Его.
Он Господь Бог наш: по всей земле суды Его.
Вечно помнит завет Свой, слово, [которое] заповедал в тысячу родов,
которое завещал Аврааму, и клятву Свою Исааку,
и поставил то Иакову в закон и Израилю в завет вечный,
говоря: «тебе дам землю Ханаанскую в удел наследия вашего».
Когда их было еще мало числом, очень мало, и они были пришельцами в ней
и переходили от народа к народу, из царства к иному племени,
никому не позволял обижать их и возбранял о них царям:
«не прикасайтесь к помазанным Моим, и пророкам Моим не делайте зла».
И призвал голод на землю; всякий стебель хлебный истребил.
Послал пред ними человека: в рабы продан был Иосиф.
Стеснили оковами ноги его; в железо вошла душа его,
доколе исполнилось слово Его: слово Господне испытало его.
Послал царь, и разрешил его владетель народов и освободил его;
поставил его господином над домом своим и правителем над всем владением своим,
чтобы он наставлял вельмож его по своей душе и старейшин его учил мудрости.
Тогда пришел Израиль в Египет, и переселился Иаков в землю Хамову.
И весьма размножил Бог народ Свой и сделал его сильнее врагов его.
Возбудил в сердце их ненависть против народа Его и ухищрение против рабов Его.
Послал Моисея, раба Своего, Аарона, которого избрал.
Они показали между ними слова знамений Его и чудеса [Его] в земле Хамовой.
Послал тьму и сделал мрак, и не воспротивились слову Его.
Преложил воду их в кровь, и уморил рыбу их.
Земля их произвела множество жаб даже в спальне царей их.
Он сказал, и пришли разные насекомые, скнипы во все пределы их.
Вместо дождя послал на них град, палящий огонь на землю их,
и побил виноград их и смоковницы их, и сокрушил дерева в пределах их.
Сказал, и пришла саранча и гусеницы без числа;
и съели всю траву на земле их, и съели плоды на полях их.
И поразил всякого первенца в земле их, начатки всей силы их.
И вывел Израильтян с серебром и золотом, и не было в коленах их болящего.
Обрадовался Египет исшествию их; ибо страх от них напал на него.
Простер облако в покров [им] и огонь, чтобы светить [им] ночью.
Просили, и Он послал перепелов, и хлебом небесным насыщал их.
Разверз камень, и потекли воды, потекли рекою по местам сухим,
ибо вспомнил Он святое слово Свое к Аврааму, рабу Своему,
и вывел народ Свой в радости, избранных Своих в веселии,
и дал им земли народов, и они наследовали труд иноплеменных,
чтобы соблюдали уставы Его и хранили законы Его. Аллилуия!
Give ear, O my people, to my law; Incline your ears to the words of my mouth.
I will open my mouth in a parable; I will utter dark sayings of old,
Which we have heard and known, And our fathers have told us.
We will not hide them from their children, Telling to the generation to come the praises of the LORD, And His strength and His wonderful works that He has done.
For He established a testimony in Jacob, And appointed a law in Israel, Which He commanded our fathers, That they should make them known to their children;
That the generation to come might know them, The children who would be born, That they may arise and declare them to their children,
That they may set their hope in God, And not forget the works of God, But keep His commandments;
And may not be like their fathers, A stubborn and rebellious generation, A generation that did not set its heart aright, And whose spirit was not faithful to God.
The children of Ephraim, being armed and carrying bows, Turned back in the day of battle.
They did not keep the covenant of God; They refused to walk in His law,
And forgot His works And His wonders that He had shown them.
Marvelous things He did in the sight of their fathers, In the land of Egypt, in the field of Zoan.
He divided the sea and caused them to pass through; And He made the waters stand up like a heap.
In the daytime also He led them with the cloud, And all the night with a light of fire.
He split the rocks in the wilderness, And gave them drink in abundance like the depths.
He also brought streams out of the rock, And caused waters to run down like rivers.
But they sinned even more against Him By rebelling against the Most High in the wilderness.
And they tested God in their heart By asking for the food of their fancy.
Yes, they spoke against God: They said, «Can God prepare a table in the wilderness?
Behold, He struck the rock, So that the waters gushed out, And the streams overflowed. Can He give bread also? Can He provide meat for His people?
Therefore the LORD heard this and was furious; So a fire was kindled against Jacob, And anger also came up against Israel,
Because they did not believe in God, And did not trust in His salvation.
Yet He had commanded the clouds above, And opened the doors of heaven,
Had rained down manna on them to eat, And given them of the bread of heaven.
Men ate angelś food; He sent them food to the full.
He caused an east wind to blow in the heavens; And by His power He brought in the south wind.
He also rained meat on them like the dust, Feathered fowl like the sand of the seas;
And He let them fall in the midst of their camp, All around their dwellings.
So they ate and were well filled, For He gave them their own desire.
They were not deprived of their craving; But while their food was still in their mouths,
The wrath of God came against them, And slew the stoutest of them, And struck down the choice men of Israel.
In spite of this they still sinned, And did not believe in His wondrous works.
Therefore their days He consumed in futility, And their years in fear.
When He slew them, then they sought Him; And they returned and sought earnestly for God.
Then they remembered that God was their rock, And the Most High God their Redeemer.
Nevertheless they flattered Him with their mouth, And they lied to Him with their tongue;
For their heart was not steadfast with Him, Nor were they faithful in His covenant.
But He, being full of compassion, forgave their iniquity, And did not destroy them. Yes, many a time He turned His anger away, And did not stir up all His wrath;
For He remembered that they were but flesh, A breath that passes away and does not come again.
How often they provoked Him in the wilderness, And grieved Him in the desert!
Yes, again and again they tempted God, And limited the Holy One of Israel.
They did not remember His power: The day when He redeemed them from the enemy,
When He worked His signs in Egypt, And His wonders in the field of Zoan;
Turned their rivers into blood, And their streams, that they could not drink.
He sent swarms of flies among them, which devoured them, And frogs, which destroyed them.
He also gave their crops to the caterpillar, And their labor to the locust.
He destroyed their vines with hail, And their sycamore trees with frost.
He also gave up their cattle to the hail, And their flocks to fiery lightning.
He cast on them the fierceness of His anger, Wrath, indignation, and trouble, By sending angels of destruction among them.
He made a path for His anger; He did not spare their soul from death, But gave their life over to the plague,
And destroyed all the firstborn in Egypt, The first of their strength in the tents of Ham.
But He made His own people go forth like sheep, And guided them in the wilderness like a flock;
And He led them on safely, so that they did not fear; But the sea overwhelmed their enemies.
And He brought them to His holy border, This mountain which His right hand had acquired.
He also drove out the nations before them, Allotted them an inheritance by survey, And made the tribes of Israel dwell in their tents.
Yet they tested and provoked the Most High God, And did not keep His testimonies,
But turned back and acted unfaithfully like their fathers; They were turned aside like a deceitful bow.
For they provoked Him to anger with their high places, And moved Him to jealousy with their carved images.
When God heard this, He was furious, And greatly abhorred Israel,
So that He forsook the tabernacle of Shiloh, The tent He had placed among men,
And delivered His strength into captivity, And His glory into the enemýs hand.
He also gave His people over to the sword, And was furious with His inheritance.
The fire consumed their young men, And their maidens were not given in marriage.
Their priests fell by the sword, And their widows made no lamentation.
Then the Lord awoke as from sleep, Like a mighty man who shouts because of wine.
And He beat back His enemies; He put them to a perpetual reproach.
Moreover He rejected the tent of Joseph, And did not choose the tribe of Ephraim,
But chose the tribe of Judah, Mount Zion which He loved.
And He built His sanctuary like the heights, Like the earth which He has established forever.
He also chose David His servant, And took him from the sheepfolds;
From following the ewes that had young He brought him, To shepherd Jacob His people, And Israel His inheritance.
So he shepherded them according to the integrity of his heart, And guided them by the skillfulness of his hands.
Oh, give thanks to the LORD! Call upon His name; Make known His deeds among the peoples!
Sing to Him, sing psalms to Him; Talk of all His wondrous works!
Glory in His holy name; Let the hearts of those rejoice who seek the LORD!
Seek the LORD and His strength; Seek His face evermore!
Remember His marvelous works which He has done, His wonders, and the judgments of His mouth,
O seed of Abraham His servant, You children of Jacob, His chosen ones!
He is the LORD our God; His judgments are in all the earth.
He remembers His covenant forever, The word which He commanded, for a thousand generations,
The covenant which He made with Abraham, And His oath to Isaac,
And confirmed it to Jacob for a statute, To Israel as an everlasting covenant,
Saying, «To you I will give the land of Canaan As the allotment of your inheritance,»
When they were few in number, Indeed very few, and strangers in it.
When they went from one nation to another, From one kingdom to another people,
He permitted no one to do them wrong; Yes, He rebuked kings for their sakes,
Saying, «Do not touch My anointed ones, And do My prophets no harm.»
Moreover He called for a famine in the land; He destroyed all the provision of bread.
He sent a man before them-- Joseph--who was sold as a slave.
They hurt his feet with fetters, He was laid in irons.
Until the time that his word came to pass, The word of the LORD tested him.
The king sent and released him, The ruler of the people let him go free.
He made him lord of his house, And ruler of all his possessions,
To bind his princes at his pleasure, And teach his elders wisdom.
Israel also came into Egypt, And Jacob dwelt in the land of Ham.
He increased His people greatly, And made them stronger than their enemies.
He turned their heart to hate His people, To deal craftily with His servants.
He sent Moses His servant, And Aaron whom He had chosen.
They performed His signs among them, And wonders in the land of Ham.
He sent darkness, and made it dark; And they did not rebel against His word.
He turned their waters into blood, And killed their fish.
Their land abounded with frogs, Even in the chambers of their kings.
He spoke, and there came swarms of flies, And lice in all their territory.
He gave them hail for rain, And flaming fire in their land.
He struck their vines also, and their fig trees, And splintered the trees of their territory.
He spoke, and locusts came, Young locusts without number,
And ate up all the vegetation in their land, And devoured the fruit of their ground.
He also destroyed all the firstborn in their land, The first of all their strength.
He also brought them out with silver and gold, And there was none feeble among His tribes.
Egypt was glad when they departed, For the fear of them had fallen upon them.
He spread a cloud for a covering, And fire to give light in the night.
The people asked, and He brought quail, And satisfied them with the bread of heaven.
He opened the rock, and water gushed out; It ran in the dry places like a river.
For He remembered His holy promise, And Abraham His servant.
He brought out His people with joy, His chosen ones with gladness.
He gave them the lands of the Gentiles, And they inherited the labor of the nations,
That they might observe His statutes And keep His laws. Praise the LORD!
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible