Скрыть
77:0
77:1
77:4
77:6
77:7
77:11
77:12
77:16
77:17
77:19
77:20
77:22
77:23
77:25
77:28
77:29
77:31
77:33
77:34
77:35
77:36
77:37
77:38
77:41
77:42
77:43
77:48
77:49
77:53
77:54
77:56
77:57
77:59
77:61
77:62
77:63
77:65
77:67
77:68
77:69
77:72
Псалом 105 
105:0
105:8
105:12
105:18
105:21
105:22
105:27
105:29
105:33
105:38
105:39
105:41
105:42
105:43
105:44
105:46
Церковнославянский (рус)
Ра́зума Аса́фу.
Внемли́те, лю́дiе мо­и́, зако́ну мо­ему́, при­­клони́те у́хо ва́­ше во глаго́лы у́стъ мо­и́хъ.
Отве́рзу въ при́тчахъ уста́ моя́, провѣща́ю гана́нiя испе́рва.
Ели́ка слы́шахомъ и позна́хомъ я́, и отцы́ на́ши повѣ́даша на́мъ:
не утаи́шася от­ ча́дъ и́хъ въ ро́дъ и́нъ, воз­вѣща́юще хвалы́ Госпо́дни, и си́лы Его́ и чудеса́ Его́, я́же сотвори́.
И воз­дви́же свидѣ́нiе во Иа́ковѣ, и зако́нъ положи́ во Изра́или, ели́ка заповѣ́да отце́мъ на́шымъ сказа́ти я́ сыново́мъ сво­и́мъ,
я́ко да позна́етъ ро́дъ и́нъ, сы́нове родя́щiися, и воста́нутъ и повѣ́дятъ я́ сыново́мъ сво­и́мъ:
да положа́тъ на Бо́га упова́нiе свое́, и не забу́дутъ дѣ́лъ Бо́жiихъ, и за́повѣди Его́ взы́щутъ:
да не бу́дутъ я́коже отцы́ и́хъ, ро́дъ стропти́въ и преогорчева́яй, ро́дъ и́же не испра́ви се́рдца сво­его́ и не увѣ́ри съ Бо́гомъ ду́ха сво­его́.
Сы́нове Ефре́мли наляца́юще и стрѣля́юще лу́ки воз­врати́шася въ де́нь бра́ни:
не сохрани́ша завѣ́та Бо́жiя, и въ зако́нѣ Его́ не восхотѣ́ша ходи́ти.
И забы́ша благодѣя́нiя Его́ и чудеса́ Его́, я́же показа́ и́мъ
предъ отцы́ и́хъ, я́же сотвори́ чудеса́ въ земли́ Еги́петстѣй, на по́ли Танео́сѣ:
разве́рзе мо́ре и проведе́ и́хъ: предста́ви во́ды я́ко мѣ́хъ,
и наста́ви я́ о́блакомъ во дни́ и всю́ но́щь просвѣще́нiемъ огня́.
Разве́рзе ка́мень въ пусты́ни и напо­и́ я́ я́ко въ бе́зднѣ мно́зѣ:
и изведе́ во́ду изъ ка́мене и низведе́ я́ко рѣ́ки во́ды.
И при­­ложи́ша еще́ согрѣша́ти Ему́, преогорчи́ша Вы́шняго въ безво́днѣй:
и искуси́ша Бо́га въ сердца́хъ сво­и́хъ, воспроси́ти бра́шна душа́мъ сво­и́мъ.
И клевета́ша на Бо́га и рѣ́ша: еда́ воз­мо́жетъ Бо́гъ угото́вати трапе́зу въ пусты́ни?
Поне́же порази́ ка́мень, и потеко́ша во́ды, и пото́цы наводни́шася: еда́ и хлѣ́бъ мо́жетъ да́ти? Или́ угото́вати трапе́зу лю́демъ Сво­и́мъ?
Сего́ ра́ди слы́ша Госпо́дь и презрѣ́, и о́гнь воз­горѣ́ся во Иа́ковѣ, и гнѣ́въ взы́де на Изра́иля:
я́ко не вѣ́роваша Богови, ниже́ упова́ша на спасе́нiе Его́.
И заповѣ́да облако́мъ свы́ше, и две́ри небесе́ от­ве́рзе:
и одожди́ и́мъ ма́н­ну я́сти, и хлѣ́бъ небе́сный даде́ и́мъ.
Хлѣ́бъ а́нгелскiй яде́ человѣ́къ: бра́шно посла́ и́мъ до сы́тости.
Воздви́же ю́гъ съ небесе́, и наведе́ си́лою Сво­е́ю ли́ва:
и одожди́ на ня́ я́ко пра́хъ пло́ти, и я́ко песо́къ морскі́й пти́цы перна́ты.
И нападо́ша посредѣ́ ста́на и́хъ, о́крестъ жили́щъ и́хъ.
И ядо́ша и насы́тишася зѣло́, и жела́нiе и́хъ принесе́ и́мъ.
Не лиши́шася от­ жела́нiя сво­его́: еще́ бра́шну су́щу во устѣ́хъ и́хъ,
и гнѣ́въ Бо́жiй взы́де на ня́, и уби́ мно́жайшая и́хъ, и избра́н­нымъ Изра́илевымъ запя́тъ.
Во всѣ́хъ си́хъ согрѣши́ша еще́ и не вѣ́роваша чудесе́мъ Его́:
и изчезо́ша въ суетѣ́ дні́е и́хъ, и лѣ́та и́хъ со тща́нiемъ.
Егда́ убива́­ше я́, тогда́ взыска́ху Его́ и обраща́хуся и у́треневаху къ Бо́гу:
и помяну́ша, я́ко Бо́гъ помо́щникъ и́мъ е́сть, и Бо́гъ Вы́шнiй изба́витель и́мъ е́сть:
и воз­люби́ша Его́ усты́ сво­и́ми, и язы́комъ сво­и́мъ солга́ша Ему́:
се́рдце же и́хъ не бѣ́ пра́во съ Ни́мъ, ниже́ увѣ́ришася въ завѣ́тѣ Его́.
То́й же е́сть ще́дръ, и очи́ститъ грѣхи́ и́хъ, и не растли́тъ: и умно́житъ от­врати́ти я́рость Свою́, и не разжже́тъ всего́ гнѣ́ва Сво­его́.
И помяну́, я́ко пло́ть су́ть, ду́хъ ходя́й и не обраща́яйся:
колькра́ты преогорчи́ша Его́ въ пусты́ни, прогнѣ́ваша Его́ въ земли́ безво́днѣй?
И обрати́шася, и искуси́ша Бо́га, и свята́го Изра́илева раздражи́ша:
и не помяну́ша руки́ Его́ въ де́нь, въ о́ньже изба́ви я́ изъ руки́ оскорбля́ющаго:
я́коже положи́ во Еги́птѣ зна́менiя Своя́, и чудеса́ Своя́ на по́ли Танео́сѣ:
и преложи́ въ кро́вь рѣ́ки и́хъ и исто́чники и́хъ, я́ко да не пiю́тъ.
Посла́ на ня́ пе́сiя му́хи, и поядо́ша я́, и жа́бы, и растли́ я́:
и даде́ ржѣ́ плоды́ и́хъ, и труды́ и́хъ пруго́мъ.
Уби́ гра́домъ виногра́ды и́хъ и черни́чiе и́хъ сла́ною:
и предаде́ гра́ду скоты́ и́хъ, и имѣ́нiе и́хъ огню́.
Посла́ на ня́ гнѣ́въ я́рости Сво­ея́, я́рость и гнѣ́въ и ско́рбь, посла́нiе а́ггелы лю́тыми.
Путесотвори́ стезю́ гнѣ́ву Сво­ему́, и не пощадѣ́ от­ сме́рти ду́шъ и́хъ, и скоты́ и́хъ въ сме́рти заключи́:
и порази́ вся́кое перворо́дное въ земли́ Еги́петстѣй, нача́токъ вся́каго труда́ и́хъ въ селе́нiихъ Ха́мовыхъ.
И воз­дви́же я́ко о́вцы лю́ди Своя́, и воз­веде́ я́ я́ко ста́до въ пусты́ни:
и наста́ви я́ на упова́нiе, и не убоя́шася: и враги́ и́хъ покры́ мо́ре.
И введе́ я́ въ го́ру святы́ни Сво­ея́, го́ру сiю́, ю́же стяжа́ десни́ца Его́.
И изгна́ от­ лица́ и́хъ язы́ки, и по жре́бiю даде́ и́мъ [зе́млю] у́жемъ жребодая́нiя, и всели́ въ селе́нiихъ и́хъ колѣ́на Изра́илева.
И искуси́ша и преогорчи́ша Бо́га Вы́шняго, и свидѣ́нiй Его́ не сохрани́ша:
и от­врати́шася и от­верго́шася, я́коже и отцы́ и́хъ: преврати́шася въ лу́къ развраще́нъ:
и прогнѣ́ваша Его́ въ хо́лмѣхъ сво­и́хъ, и во истука́н­ныхъ сво­и́хъ раздражи́ша Его́.
Слы́ша Бо́гъ и презрѣ́, и уничижи́ зѣло́ Изра́иля:
и от­ри́ну ски́нiю Сило́мскую, селе́нiе е́же {селе́нiе свое́, идѣ́же} всели́ся въ человѣ́цѣхъ:
и предаде́ въ плѣ́нъ крѣ́пость и́хъ, и добро́ту и́хъ въ ру́ки враго́въ:
и затвори́ во ору́жiи лю́ди Своя́ и достоя́нiе Свое́ презрѣ́.
Ю́ношы и́хъ пояде́ о́гнь, и дѣ́вы и́хъ не осѣ́тованы бы́ша:
свяще́н­ницы и́хъ мече́мъ падо́ша, и вдови́цы и́хъ не опла́каны бу́дутъ.
И воста́ я́ко спя́ Госпо́дь, я́ко си́ленъ и шу́менъ от­ вина́:
и порази́ враги́ своя́ вспя́ть, поноше́нiе вѣ́чное даде́ и́мъ:
и от­ри́ну селе́нiе Ио́сифово, и колѣ́но Ефре́мово не избра́:
и избра́ колѣ́но Иу́дово, го́ру Сiо́ню, ю́же воз­люби́:
и созда́ я́ко единоро́га святи́лище Свое́: на земли́ основа́ и́ въ вѣ́къ.
И избра́ Дави́да раба́ Сво­его́, и воспрiя́тъ его́ от­ ста́дъ о́вчихъ:
от­ до­и́лицъ поя́тъ его́, пасти́ Иа́кова раба́ Сво­его́, и Изра́иля достоя́нiе Свое́.
И упасе́ я́ въ незло́бiи се́рдца сво­его́, и въ ра́зумѣхъ руку́ свое́ю наста́вилъ я́ е́сть.
Аллилу́iа.
Исповѣ́дайтеся Го́сподеви, я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость Его́.
Кто́ воз­глаго́летъ си́лы Госпо́дни, слы́шаны сотвори́тъ вся́ хвалы́ Его́?
Блаже́ни храня́щiи су́дъ и творя́щiи пра́вду во вся́кое вре́мя.
Помяни́ на́съ, Го́споди, во благоволе́нiи люді́й Тво­и́хъ, посѣти́ на́съ спасе́нiемъ Тво­и́мъ,
ви́дѣти во бла́гости избра́н­ныя Твоя́, воз­весели́тися въ весе́лiи язы́ка Тво­его́, хвали́тися съ достоя́нiемъ Тво­и́мъ.
Согрѣши́хомъ со отцы́ на́шими, беззако́н­новахомъ, непра́вдовахомъ:
отцы́ на́ши во Еги́птѣ не разумѣ́ша чуде́съ Тво­и́хъ, ни помяну́ша мно́же­ст­ва ми́лости Тво­ея́: и преогорчи́ша восходя́ще въ Чермно́е мо́ре.
И спасе́ и́хъ и́мене Сво­его́ ра́ди, сказа́ти си́лу Свою́:
и запрети́ Чермно́му мо́рю, и изся́че: и наста́ви {преведе́} я́ въ бе́зднѣ я́ко въ пусты́ни.
И спасе́ я́ изъ руки́ ненави́дящихъ и изба́ви я́ изъ руки́ враго́въ.
Покры́ вода́ стужа́ющыя и́мъ: ни еди́нъ от­ ни́хъ избы́сть.
И вѣ́роваша словеси́ Его́ и воспѣ́ша хвалу́ Его́.
Ускори́ша, забы́ша дѣла́ Его́, не стерпѣ́ша совѣ́та Его́:
и похотѣ́ша жела́нiю въ пусты́ни и искуси́ша Бо́га въ безво́днѣй.
И даде́ и́мъ проше́нiе и́хъ, посла́ сы́тость въ ду́шы и́хъ.
И прогнѣ́ваша Моисе́а въ стану́, Ааро́на свята́го Госпо́дня.
Отве́рзеся земля́ и пожре́ Даѳа́на и покры́ на со́нмищи Авиро́на:
и разжже́ся о́гнь въ со́нмѣ и́хъ, пла́мень попали́ грѣ́шники.
И сотвори́ша телца́ въ Хори́вѣ и поклони́шася истука́н­ному:
и измѣни́ша сла́ву Его́ въ подо́бiе телца́ яду́щаго траву́.
И забы́ша Бо́га спаса́ющаго и́хъ, сотво́ршаго ве́лiя во Еги́птѣ,
чудеса́ въ земли́ Ха́мовѣ, стра́шная въ мо́ри Чермнѣ́мъ.
И рече́ потреби́ти и́хъ, а́ще не бы́ Моисе́й избра́н­ный Его́ ста́лъ въ сокруше́нiи предъ Ни́мъ, воз­врати́ти я́рость Его́, да не погуби́тъ и́хъ.
И уничижи́ша зе́млю жела́н­ную, не я́ша вѣ́ры словеси́ Его́:
и поропта́ша въ селе́нiихъ сво­и́хъ, не услы́шаша гла́са Госпо́дня.
И воз­дви́же ру́ку Свою́ на ня́, низложи́ти я́ въ пусты́ни,
и низложи́ти сѣ́мя и́хъ во язы́цѣхъ, и расточи́ти я́ въ страны́.
И при­­части́шася Веельфего́ру и снѣдо́ша же́ртвы ме́ртвыхъ:
и раздражи́ша Его́ въ начина́нiихъ сво­и́хъ, и умно́жися въ ни́хъ паде́нiе.
И ста́ Финее́съ и уми́лостиви, и преста́ сѣ́чь:
и вмѣни́ся ему́ въ пра́вду, въ ро́дъ и ро́дъ до вѣ́ка.
И прогнѣ́ваша Его́ на водѣ́ Прерѣка́нiя, и озло́бленъ бы́сть Моисе́й и́хъ ра́ди:
я́ко преогорчи́ша ду́хъ его́ и ра́зн­ствова устна́ма сво­и́ма.
Не потреби́ша язы́ки, я́же рече́ Госпо́дь и́мъ.
И смѣси́шася во язы́цѣхъ и навыко́ша дѣло́мъ и́хъ:
и порабо́таша истука́н­нымъ и́хъ, и бы́сть и́мъ въ собла́знъ.
И пожро́ша сы́ны своя́ и дще́ри своя́ бѣсово́мъ,
и пролiя́ша кро́вь непови́н­ную, кро́вь сыно́въ сво­и́хъ и дще́рей, я́же пожро́ша истука́н­нымъ Ханаа́нскимъ: и убiе́на бы́сть земля́ и́хъ кровьми́
и оскверни́ся въ дѣ́лѣхъ и́хъ: и соблуди́ша въ начина́нiихъ сво­и́хъ.
И разгнѣ́вася я́ростiю Госпо́дь на лю́ди Своя́ и омерзи́ достоя́нiе Свое́:
и предаде́ я́ въ ру́ки враго́въ, и облада́ша и́ми ненави́дящiи и́хъ.
И стужи́ша и́мъ врази́ и́хъ: и смири́шася подъ рука́ми и́хъ.
Мно́жицею изба́ви я́: ті́и же преогорчи́ша Его́ совѣ́томъ сво­и́мъ, и смири́шася въ беззако́нiихъ сво­и́хъ.
И ви́дѣ Госпо́дь, внегда́ скорбѣ́ти и́мъ, внегда́ услы́шаше моле́нiе и́хъ:
и помяну́ завѣ́тъ Сво́й, и раска́яся по мно́же­ст­ву ми́лости Сво­ея́:
и даде́ я́ въ щедро́ты предъ всѣ́ми плѣни́в­шими я́.
Спаси́ ны, Го́споди, Бо́же на́шъ, и собери́ ны от­ язы́къ, исповѣ́датися и́мени Тво­ему́ свято́му, хвали́тися во хвалѣ́ Тво­е́й.
Благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ от­ вѣ́ка и до вѣ́ка. И реку́тъ вси́ лю́дiе: бу́ди, бу́ди.
Синодальный
1 Я сообщу узнанное от отцов для нашего научения и передачи потомкам, чтобы не забывать Бога и не походить на упорных и мятежных отцов. 9 Сыны Ефремовы не сохранили Завета Божия. 17 Они продолжали раздражать Господа, но Господь питал их. 32 Они продолжали грешить. Когда же Господь посылал на них бедствия, и они взывали к Нему, Он спасал их. 41 По избавлении они снова оскорбляли Господа и не помнили Его милостей, 56 потому Он и отверг жилище в Силоме и отдал в плен Кивот Завета. 67 Тогда-то Господь отверг колено Ефремово, а избрал Иуду, гору Сион и царя Давида, чистого сердцем и кроткого.
Учение Асафа.
Внимай, народ мой, закону моему, приклоните ухо ваше к словам уст моих.
Открою уста мои в притче и произнесу гадания из древности.
Что слышали мы и узнали, и отцы наши рассказали нам,
не скроем от детей их, возвещая роду грядущему славу Господа, и силу Его, и чудеса Его, которые Он сотворил.
Он постановил устав в Иакове и положил закон в Израиле, который заповедал отцам нашим возвещать детям их,
чтобы знал грядущий род, дети, которые родятся, и чтобы они в свое время возвещали своим детям, –
возлагать надежду свою на Бога и не забывать дел Божиих, и хранить заповеди Его,
и не быть подобными отцам их, роду упорному и мятежному, неустроенному сердцем и неверному Богу духом своим.
Сыны Ефремовы, вооруженные, стреляющие из луков, обратились назад в день брани:
они не сохранили завета Божия и отреклись ходить в законе Его;
забыли дела Его и чудеса, которые Он явил им.
Он пред глазами отцов их сотворил чудеса в земле Египетской, на поле Цоан:
разделил море, и провел их чрез него, и поставил воды стеною;
и днем вел их облаком, а во всю ночь светом огня;
рассек камень в пустыне и напоил их, как из великой бездны;
из скалы извел потоки, и воды потекли, как реки.
Но они продолжали грешить пред Ним и раздражать Всевышнего в пустыне:
искушали Бога в сердце своем, требуя пищи по душе своей,
и говорили против Бога и сказали: «может ли Бог приготовить трапезу в пустыне?»
Вот, Он ударил в камень, и потекли воды, и полились ручьи. «Может ли Он дать и хлеб, может ли приготовлять мясо народу Своему?»
Господь услышал и воспламенился гневом, и огонь возгорелся на Иакова, и гнев подвигнулся на Израиля
за то, что не веровали в Бога и не уповали на спасение Его.
Он повелел облакам свыше и отверз двери неба,
и одождил на них манну в пищу, и хлеб небесный дал им.
Хлеб ангельский ел человек; послал Он им пищу до сытости.
Он возбудил на небе восточный ветер и навел южный силою Своею
и, как пыль, одождил на них мясо и, как песок морской, птиц пернатых:
поверг их среди стана их, около жилищ их, –
и они ели и пресытились; и желаемое ими дал им.
Но еще не прошла прихоть их, еще пища была в устах их,
гнев Божий пришел на них, убил тучных их и юношей Израилевых низложил.
При всем этом они продолжали грешить и не верили чудесам Его.
И погубил дни их в суете и лета их в смятении.
Когда Он убивал их, они искали Его и обращались, и с раннего утра прибегали к Богу,
и вспоминали, что Бог – их прибежище, и Бог Всевышний – Избавитель их,
и льстили Ему устами своими и языком своим лгали пред Ним;
сердце же их было неправо пред Ним, и они не были верны завету Его.
Но Он, Милостивый, прощал грех и не истреблял их, многократно отвращал гнев Свой и не возбуждал всей ярости Своей:
Он помнил, что они плоть, дыхание, которое уходит и не возвращается.
Сколько раз они раздражали Его в пустыне и прогневляли Его в стране необитаемой!
и снова искушали Бога и оскорбляли Святаго Израилева,
не помнили руки́ Его, дня, когда Он избавил их от угнетения,
когда сотворил в Египте знамения Свои и чудеса Свои на поле Цоан;
и превратил реки их и потоки их в кровь, чтобы они не могли пить;
послал на них насекомых, чтобы жалили их, и жаб, чтобы губили их;
земные произрастения их отдал гусенице и труд их – саранче;
виноград их побил градом и сикоморы их – льдом;
скот их предал граду и стада их – молниям;
послал на них пламень гнева Своего, и негодование, и ярость и бедствие, посольство злых ангелов;
уравнял стезю гневу Своему, не охранял души их от смерти, и скот их предал моровой язве;
поразил всякого первенца в Египте, начатки сил в шатрах Хамовых;
и повел народ Свой, как овец, и вел их, как стадо, пустынею;
вел их безопасно, и они не страшились, а врагов их покрыло море;
и привел их в область святую Свою, на гору сию, которую стяжала десница Его;
прогнал от лица их народы и землю их разделил в наследие им, и колена Израилевы поселил в шатрах их.
Но они еще искушали и огорчали Бога Всевышнего, и уставов Его не сохраняли;
отступали и изменяли, как отцы их, обращались назад, как неверный лук;
огорчали Его высотами своими и истуканами своими возбуждали ревность Его.
Услышал Бог и воспламенился гневом и сильно вознегодовал на Израиля;
отринул жилище в Силоме, скинию, в которой обитал Он между человеками;
и отдал в плен крепость Свою и славу Свою в руки врага,
и предал мечу народ Свой и прогневался на наследие Свое.
Юношей его поедал огонь, и девицам его не пели брачных песен;
священники его падали от меча, и вдовы его не плакали.
Но, как бы от сна, воспрянул Господь, как бы исполин, побежденный вином,
и поразил врагов его в тыл, вечному сраму предал их;
и отверг шатер Иосифов и колена Ефремова не избрал,
а избрал колено Иудино, гору Сион, которую возлюбил.
И устроил, как небо, святилище Свое и, как землю, утвердил его навек,
и избрал Давида, раба Своего, и взял его от дворов овчих
и от доящих привел его пасти народ Свой, Иакова, и наследие Свое, Израиля.
И он пас их в чистоте сердца своего и руками мудрыми водил их.
1 Славьте Господа. 4 Вспомни, обо мне, Господи, дай увидеть благоденствие Твоих избранников. 6 Мы постоянно грешили пред Тобою. Народ возмутился пред Чермным морем, но Ты провел посуху Твой народ. 13 В пустыне, при ропоте, Бог чудесно ниспослал пищу, но вместе с тем наказал ропщущих. Народ поклонялся тельцу, но по заступничеству Моисея Господь помиловал его. 24 Они согрешили неверием при возвращении соглядатаев, за что Господь возвестил им наказание. 28 Отдались идолопоклонству и были наказаны, а ревнитель Иеговы Финеес награжден. У вод Меривы они снова прогневали Господа, и даже Моисей был наказан. 33 Много раз по овладению Палестиной они оскорбляли Бога уклонением к идолопоклонству, за что Господь насылал на них врагов, а при покаянии – спасал их. 47 Спаси нас и теперь, Боже.
Аллилуия.
Славьте Господа, ибо Он благ, ибо вовек милость Его.
Кто изречет могущество Господа, возвестит все хвалы Его?
Блаженны хранящие суд и творящие правду во всякое время!
Вспомни о мне, Господи, в благоволении к народу Твоему; посети меня спасением Твоим,
дабы мне видеть благоденствие избранных Твоих, веселиться веселием народа Твоего, хвалиться с наследием Твоим.
Согрешили мы с отцами нашими, совершили беззаконие, соделали неправду.
Отцы наши в Египте не уразумели чудес Твоих, не помнили множества милостей Твоих, и возмутились у моря, у Чермного моря.
Но Он спас их ради имени Своего, дабы показать могущество Свое.
Грозно рек морю Чермному, и оно иссохло; и провел их по безднам, как по суше;
и спас их от руки ненавидящего и избавил их от руки врага.
Воды покрыли врагов их, ни одного из них не осталось.
И поверили они словам Его, [и] воспели хвалу Ему.
Но скоро забыли дела Его, не дождались Его изволения;
увлеклись похотением в пустыне, и искусили Бога в необитаемой.
И Он исполнил прошение их, но послал язву на души их.
И позавидовали в стане Моисею и Аарону, святому Господню.
Разверзлась земля, и поглотила Дафана и покрыла скопище Авирона.
И возгорелся огонь в скопище их, пламень попалил нечестивых.
Сделали тельца у Хорива и поклонились истукану;
и променяли славу свою на изображение вола, ядущего траву.
Забыли Бога, Спасителя своего, совершившего великое в Египте,
дивное в земле Хамовой, страшное у Чермного моря.
И хотел истребить их, если бы Моисей, избранный Его, не стал пред Ним в расселине, чтобы отвратить ярость Его, да не погубит [их].
И презрели они землю желанную, не верили слову Его;
и роптали в шатрах своих, не слушались гласа Господня.
И поднял Он руку Свою на них, чтобы низложить их в пустыне,
низложить племя их в народах и рассеять их по землям.
Они прилепились к Ваалфегору и ели жертвы бездушным,
и раздражали Бога делами своими, и вторглась к ним язва.
И восстал Финеес и произвел суд, – и остановилась язва.
И это вменено ему в праведность в роды и роды во веки.
И прогневали Бога у вод Меривы, и Моисей потерпел за них,
ибо они огорчили дух его, и он погрешил устами своими.
Не истребили народов, о которых сказал им Господь,
но смешались с язычниками и научились делам их;
служили истуканам их, которые были для них сетью,
и приносили сыновей своих и дочерей своих в жертву бесам;
проливали кровь невинную, кровь сыновей своих и дочерей своих, которых приносили в жертву идолам Ханаанским, – и осквернилась земля кровью;
оскверняли себя делами своими, блудодействовали поступками своими.
И воспылал гнев Господа на народ Его, и возгнушался Он наследием Своим
и предал их в руки язычников, и ненавидящие их стали обладать ими.
Враги их утесняли их, и они смирялись под рукою их.
Много раз Он избавлял их; они же раздражали [Его] упорством своим, и были уничижаемы за беззаконие свое.
Но Он призирал на скорбь их, когда слышал вопль их,
и вспоминал завет Свой с ними и раскаивался по множеству милости Своей;
и возбуждал к ним сострадание во всех, пленявших их.
Спаси нас, Господи, Боже наш, и собери нас от народов, дабы славить святое имя Твое, хвалиться Твоею славою.
Благословен Господь, Бог Израилев, от века и до века! И да скажет весь народ: аминь! Аллилуия!
Give ear, O my people, to my law; Incline your ears to the words of my mouth.
I will open my mouth in a parable; I will utter dark sayings of old,
Which we have heard and known, And our fathers have told us.
We will not hide them from their children, Telling to the generation to come the praises of the LORD, And His strength and His wonderful works that He has done.
For He established a testimony in Jacob, And appointed a law in Israel, Which He commanded our fathers, That they should make them known to their children;
That the generation to come might know them, The children who would be born, That they may arise and declare them to their children,
That they may set their hope in God, And not forget the works of God, But keep His commandments;
And may not be like their fathers, A stubborn and rebellious generation, A generation that did not set its heart aright, And whose spirit was not faithful to God.
The children of Ephraim, being armed and carrying bows, Turned back in the day of battle.
They did not keep the covenant of God; They refused to walk in His law,
And forgot His works And His wonders that He had shown them.
Marvelous things He did in the sight of their fathers, In the land of Egypt, in the field of Zoan.
He divided the sea and caused them to pass through; And He made the waters stand up like a heap.
In the daytime also He led them with the cloud, And all the night with a light of fire.
He split the rocks in the wilderness, And gave them drink in abundance like the depths.
He also brought streams out of the rock, And caused waters to run down like rivers.
But they sinned even more against Him By rebelling against the Most High in the wilderness.
And they tested God in their heart By asking for the food of their fancy.
Yes, they spoke against God: They said, «Can God prepare a table in the wilderness?
Behold, He struck the rock, So that the waters gushed out, And the streams overflowed. Can He give bread also? Can He provide meat for His people?
Therefore the LORD heard this and was furious; So a fire was kindled against Jacob, And anger also came up against Israel,
Because they did not believe in God, And did not trust in His salvation.
Yet He had commanded the clouds above, And opened the doors of heaven,
Had rained down manna on them to eat, And given them of the bread of heaven.
Men ate angelś food; He sent them food to the full.
He caused an east wind to blow in the heavens; And by His power He brought in the south wind.
He also rained meat on them like the dust, Feathered fowl like the sand of the seas;
And He let them fall in the midst of their camp, All around their dwellings.
So they ate and were well filled, For He gave them their own desire.
They were not deprived of their craving; But while their food was still in their mouths,
The wrath of God came against them, And slew the stoutest of them, And struck down the choice men of Israel.
In spite of this they still sinned, And did not believe in His wondrous works.
Therefore their days He consumed in futility, And their years in fear.
When He slew them, then they sought Him; And they returned and sought earnestly for God.
Then they remembered that God was their rock, And the Most High God their Redeemer.
Nevertheless they flattered Him with their mouth, And they lied to Him with their tongue;
For their heart was not steadfast with Him, Nor were they faithful in His covenant.
But He, being full of compassion, forgave their iniquity, And did not destroy them. Yes, many a time He turned His anger away, And did not stir up all His wrath;
For He remembered that they were but flesh, A breath that passes away and does not come again.
How often they provoked Him in the wilderness, And grieved Him in the desert!
Yes, again and again they tempted God, And limited the Holy One of Israel.
They did not remember His power: The day when He redeemed them from the enemy,
When He worked His signs in Egypt, And His wonders in the field of Zoan;
Turned their rivers into blood, And their streams, that they could not drink.
He sent swarms of flies among them, which devoured them, And frogs, which destroyed them.
He also gave their crops to the caterpillar, And their labor to the locust.
He destroyed their vines with hail, And their sycamore trees with frost.
He also gave up their cattle to the hail, And their flocks to fiery lightning.
He cast on them the fierceness of His anger, Wrath, indignation, and trouble, By sending angels of destruction among them.
He made a path for His anger; He did not spare their soul from death, But gave their life over to the plague,
And destroyed all the firstborn in Egypt, The first of their strength in the tents of Ham.
But He made His own people go forth like sheep, And guided them in the wilderness like a flock;
And He led them on safely, so that they did not fear; But the sea overwhelmed their enemies.
And He brought them to His holy border, This mountain which His right hand had acquired.
He also drove out the nations before them, Allotted them an inheritance by survey, And made the tribes of Israel dwell in their tents.
Yet they tested and provoked the Most High God, And did not keep His testimonies,
But turned back and acted unfaithfully like their fathers; They were turned aside like a deceitful bow.
For they provoked Him to anger with their high places, And moved Him to jealousy with their carved images.
When God heard this, He was furious, And greatly abhorred Israel,
So that He forsook the tabernacle of Shiloh, The tent He had placed among men,
And delivered His strength into captivity, And His glory into the enemýs hand.
He also gave His people over to the sword, And was furious with His inheritance.
The fire consumed their young men, And their maidens were not given in marriage.
Their priests fell by the sword, And their widows made no lamentation.
Then the Lord awoke as from sleep, Like a mighty man who shouts because of wine.
And He beat back His enemies; He put them to a perpetual reproach.
Moreover He rejected the tent of Joseph, And did not choose the tribe of Ephraim,
But chose the tribe of Judah, Mount Zion which He loved.
And He built His sanctuary like the heights, Like the earth which He has established forever.
He also chose David His servant, And took him from the sheepfolds;
From following the ewes that had young He brought him, To shepherd Jacob His people, And Israel His inheritance.
So he shepherded them according to the integrity of his heart, And guided them by the skillfulness of his hands.
Praise the LORD! Oh, give thanks to the LORD, for He is good! For His mercy endures forever.
Who can utter the mighty acts of the LORD? Who can declare all His praise?
Blessed are those who keep justice, And he who does righteousness at all times!
Remember me, O LORD, with the favor You have toward Your people. Oh, visit me with Your salvation,
That I may see the benefit of Your chosen ones, That I may rejoice in the gladness of Your nation, That I may glory with Your inheritance.
We have sinned with our fathers, We have committed iniquity, We have done wickedly.
Our fathers in Egypt did not understand Your wonders; They did not remember the multitude of Your mercies, But rebelled by the sea--the Red Sea.
Nevertheless He saved them for His namés sake, That He might make His mighty power known.
He rebuked the Red Sea also, and it dried up; So He led them through the depths, As through the wilderness.
He saved them from the hand of him who hated them, And redeemed them from the hand of the enemy.
The waters covered their enemies; There was not one of them left.
Then they believed His words; They sang His praise.
They soon forgot His works; They did not wait for His counsel,
But lusted exceedingly in the wilderness, And tested God in the desert.
And He gave them their request, But sent leanness into their soul.
When they envied Moses in the camp, And Aaron the saint of the LORD,
The earth opened up and swallowed Dathan, And covered the faction of Abiram.
A fire was kindled in their company; The flame burned up the wicked.
They made a calf in Horeb, And worshiped the molded image.
Thus they changed their glory Into the image of an ox that eats grass.
They forgot God their Savior, Who had done great things in Egypt,
Wondrous works in the land of Ham, Awesome things by the Red Sea.
Therefore He said that He would destroy them, Had not Moses His chosen one stood before Him in the breach, To turn away His wrath, lest He destroy them.
Then they despised the pleasant land; They did not believe His word,
But complained in their tents, And did not heed the voice of the LORD.
Therefore He raised His hand in an oath against them, To overthrow them in the wilderness,
To overthrow their descendants among the nations, And to scatter them in the lands.
They joined themselves also to Baal of Peor, And ate sacrifices made to the dead.
Thus they provoked Him to anger with their deeds, And the plague broke out among them.
Then Phinehas stood up and intervened, And the plague was stopped.
And that was accounted to him for righteousness To all generations forevermore.
They angered Him also at the waters of strife, So that it went ill with Moses on account of them;
Because they rebelled against His Spirit, So that he spoke rashly with his lips.
They did not destroy the peoples, Concerning whom the LORD had commanded them,
But they mingled with the Gentiles And learned their works;
They served their idols, Which became a snare to them.
They even sacrificed their sons And their daughters to demons,
And shed innocent blood, The blood of their sons and daughters, Whom they sacrificed to the idols of Canaan; And the land was polluted with blood.
Thus they were defiled by their own works, And played the harlot by their own deeds.
Therefore the wrath of the LORD was kindled against His people, So that He abhorred His own inheritance.
And He gave them into the hand of the Gentiles, And those who hated them ruled over them.
Their enemies also oppressed them, And they were brought into subjection under their hand.
Many times He delivered them; But they rebelled in their counsel, And were brought low for their iniquity.
Nevertheless He regarded their affliction, When He heard their cry;
And for their sake He remembered His covenant, And relented according to the multitude of His mercies.
He also made them to be pitied By all those who carried them away captive.
Save us, O LORD our God, And gather us from among the Gentiles, To give thanks to Your holy name, To triumph in Your praise.
Blessed be the LORD God of Israel From everlasting to everlasting! And let all the people say, «Amen!» Praise the LORD!
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible