Скрыть
8:1
8:4
8:6
8:8
8:9
8:10
Псалом 9 
9:1
9:2
9:4
9:5
9:7
9:8
9:11
9:12
9:14
9:15
9:17
9:18
9:20
9:22
9:23
9:24
9:25
9:26
9:27
9:34
9:38
9:39
Церковнославянский (рус)
Въ коне́цъ, о точи́лѣхъ, псало́мъ Дави́ду.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́, я́ко взя́т­ся великолѣ́пiе Твое́ превы́ше небе́съ.
Изъ у́стъ младе́нецъ и ссу́щихъ соверши́лъ еси́ хвалу́, вра́гъ Тво­и́хъ ра́ди, е́же разруши́ти врага́ и ме́ст­ника.
Я́ко узрю́ небеса́, дѣла́ пе́рстъ Тво­и́хъ, луну́ и звѣ́зды, я́же Ты́ основа́лъ еси́:
что́ е́сть человѣ́къ, я́ко по́мниши его́? Или́ сы́нъ человѣ́чь, я́ко посѣща́еши его́?
Ума́лилъ еси́ его́ ма́лымъ чи́мъ от­ А́нгелъ, сла́вою и че́стiю вѣнча́лъ еси́ его́:
и поста́вилъ еси́ его́ надъ дѣ́лы руку́ Твое́ю, вся́ покори́лъ еси́ подъ но́зѣ его́:
о́вцы и волы́ вся́, еще́ же и скоты́ поль­скі́я,
пти́цы небе́сныя и ры́бы морскі́я, преходя́щыя стези́ морскі́я.
Го́споди Госпо́дь на́шъ, я́ко чу́дно и́мя Твое́ по все́й земли́.
Въ коне́цъ, о та́йныхъ сы́на, псало́мъ Дави́ду, 9.
Исповѣ́мся Тебѣ́, Го́споди, всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ, повѣ́мъ вся́ чудеса́ Твоя́.
Возвеселю́ся и воз­ра́дуюся о Тебѣ́, пою́ и́мени Тво­ему́, Вы́шнiй.
Внегда́ воз­врати́тися врагу́ мо­ему́ вспя́ть, изнемо́гутъ и поги́бнутъ от­ лица́ Тво­его́.
Я́ко сотвори́лъ еси́ су́дъ мо́й и прю́ мою́: сѣ́лъ еси́ на престо́лѣ, судя́й пра́вду.
Запрети́лъ еси́ язы́комъ, и поги́бе нечести́вый: и́мя его́ потреби́лъ еси́ въ вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка.
Врагу́ оскудѣ́ша ору́жiя въ коне́цъ, и гра́ды разруши́лъ еси́: поги́бе па́мять его́ съ шу́момъ.
И Госпо́дь во вѣ́къ пребыва́етъ, угото́ва на су́дъ престо́лъ Сво́й:
и То́й суди́ти и́мать вселе́н­нѣй въ пра́вду, суди́ти и́мать лю́демъ въ правотѣ́.
И бы́сть Госпо́дь при­­бѣ́жище убо́гому, помо́щникъ во благовре́менiихъ, въ ско́рбехъ.
И да упова́ютъ на Тя́ зна́ющiи и́мя Твое́, я́ко не оста́вилъ еси́ взыска́ющихъ Тя́, Го́споди.
По́йте Го́сподеви, живу́щему въ Сiо́нѣ, воз­вѣсти́те во язы́цѣхъ начина́нiя Его́:
я́ко взыска́яй кро́ви и́хъ помяну́, не забы́ зва́нiя убо́гихъ.
Поми́луй мя́, Го́споди, ви́ждь смире́нiе мое́ от­ вра́гъ мо­и́хъ, воз­нося́й мя́ от­ вра́тъ сме́ртныхъ:
я́ко да воз­вѣщу́ вся́ хвалы́ Твоя́ во вратѣ́хъ дще́ре Сiо́ни: воз­ра́дуемся о спасе́нiи Тво­е́мъ.
Углѣбо́ша язы́цы въ па́губѣ, ю́же сотвори́ша: въ сѣ́ти се́й, ю́же скры́ша, увязе́ нога́ и́хъ.
Зна́емь е́сть Госпо́дь судьбы́ творя́й: въ дѣ́лѣхъ руку́ свое́ю увязе́ грѣ́шникъ.
Да воз­вратя́т­ся грѣ́шницы во а́дъ, вси́ язы́цы забыва́ющiи Бо́га.
Я́ко не до конца́ забве́нъ бу́детъ ни́щiй, терпѣ́нiе убо́гихъ не поги́бнетъ до конца́.
Воскре́сни́, Го́споди, да не крѣпи́т­ся человѣ́къ, да су́дят­ся язы́цы предъ Тобо́ю.
Поста́ви, Го́споди, законоположи́теля надъ ни́ми, да разумѣ́ютъ язы́цы, я́ко человѣ́цы су́ть.
Вску́ю, Го́споди, от­стоя́ дале́че, презира́еши во благовре́менiихъ, въ ско́рбехъ?
Внегда́ горди́тися нечести́вому, воз­гара́ет­ся ни́щiй: увяза́ютъ въ совѣ́тѣхъ, я́же помышля́ютъ.
Я́ко хвали́мь е́сть грѣ́шный въ по́хотехъ души́ сво­ея́, и оби́дяй благослови́мь е́сть.
Раздражи́ Го́спода грѣ́шный: по мно́же­ст­ву гнѣ́ва сво­его́ не взы́щетъ: нѣ́сть Бо́га предъ ни́мъ.
Оскверня́ют­ся путiе́ его́ на вся́ко вре́мя: отъ­е́млют­ся судьбы́ Твоя́ от­ лица́ его́: всѣ́ми враги́ сво­и́ми облада́етъ.
Рече́ бо въ се́рдцы сво­е́мъ: не подви́жуся от­ ро́да въ ро́дъ безъ зла́:
его́же кля́твы уста́ его́ по́лна су́ть, и го́рести и льсти́: подъ язы́комъ его́ тру́дъ и болѣ́знь.
Присѣди́тъ въ лови́тел­ст­вѣ съ бога́тыми въ та́йныхъ, е́же уби́ти непови́н­наго: о́чи его́ на ни́щаго при­­зира́етѣ.
Лови́тъ въ та́йнѣ я́ко ле́въ во огра́дѣ сво­е́й, лови́тъ е́же восхи́тити ни́щаго, внегда́ при­­влещи́ и́ въ сѣ́ти сво­е́й.
Смири́тъ его́: преклони́т­ся и паде́тъ, внегда́ ему́ облада́ти убо́гими.
Рече́ бо въ се́рдцы сво­е́мъ: забы́ Бо́гъ, от­врати́ лице́ Свое́, да не ви́дитъ до конца́.
Воскре́сни́, Го́споди Бо́же мо́й, да воз­несе́т­ся рука́ Твоя́, не забу́ди убо́гихъ Тво­и́хъ до конца́.
Чесо́ ра́ди прогнѣ́ва нечести́вый Бо́га? Рече́ бо въ се́рдцы сво­е́мъ: не взы́щетъ.
Ви́диши, я́ко Ты́ болѣ́знь и я́рость смотря́еши, да пре́данъ бу́детъ въ ру́цѣ Тво­и́: Тебѣ́ оста́вленъ е́сть ни́щiй, си́ру Ты́ бу́ди помо́щникъ.
Сокруши́ мы́шцу грѣ́шному и лука́вому: взы́щет­ся грѣ́хъ его́ и не обря́щет­ся.
Госпо́дь Ца́рь во вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка: поги́бнете, язы́цы, от­ земли́ Его́.
Жела́нiе убо́гихъ услы́шалъ еси́, Го́споди, угото́ванiю се́рдца и́хъ вня́тъ у́хо Твое́.
Суди́ си́ру и смире́ну, да не при­­ложи́тъ ктому́ велича́тися человѣ́къ на земли́.
Таджикский
Барои сардори сарояндагон бар сози Ҷат. Таронаи Довуд.
Парвардигоро, Худованди мо! Чӣ қадар боҳашамат аст номи Ту дар тамоми замин! Ту шукӯҳи Худро бар осмон паҳн кардаӣ!
Аз даҳони кӯдакон ва ширмакон, бар хилофи бадхоҳони Худ, сипосро ба вуҷуд овардаӣ, то ки душман ва интиқомҷӯйро хомӯш гардонӣ.
Вақте ки ба осмони Ту менигарам, ки сохтаи ангуштони Туст, ва ба моҳ ва ситорагоне ки Ту офаридаӣ, –
Пас чист инсон, ки ӯро ёд кунӣ, ва фарзанди одам, ки ӯро бозҷӯӣ намоӣ?
Ӯро аз фариштагон фақат андак кам кардаӣ; ва тоҷи ҷалол ва арҷмандӣ бар сари ӯ гузоштаӣ;
Ӯро бар корҳои дастҳои Худ ҳукмфармо кардаӣ; ҳама чизро зери пои ӯ гузоштаӣ:
Ҳамаи гӯсфандон ва говонро, ҳамчунин ҳайвонҳои саҳроро,
Мурғони осмон ва моҳиёни баҳрро, ҳар чиро, ки бо роҳҳои баҳр гузар мекунад.
Парвардигоро, Худованди мо! Чӣ қадар боҳашамат аст номи Ту дар тамоми замин!

Барои сардори сарояндагон бар марги Лабин. Таронаи Довуд.
Парвардигорро бо тамоми дилам сипос хоҳам гуфт; ҳамаи корҳои аҷоиби Туро ҳикоя хоҳам кард.
Дар Ту шодӣ ва хурсандӣ хоҳам кард, номи Туро, эй Болотарин ки аз ҳама болоӣ, хоҳам сароид.
Вақте ки душманонам ба ақиб баргарданд, пешпо хӯрда, аз пеши Ту нест хоҳанд шуд,
Зеро ки Ту доварӣ ва мурофиаи маро ба амал овардаӣ; Ту, эй Довари росткор, бар тахт нишастаӣ.
Ту мардумонро сарзаниш намудаӣ, бадкорро нест кардаӣ, номи онҳоро ҷовидона нобуд намудаӣ.
Душман барҳам хӯрда, ҷовидона хонавайрон гардидааст; шаҳрҳояшро бе беху бунёд кардаӣ, зикрашон нест шудааст.
Валекин Парвардигор ҷовидона пойдор устувор аст; Ӯ тахти Худро барои доварӣ барқарор кардааст,
Ва Ӯ дунёро аз рӯи инсоф доварӣ хоҳад кард, қабилаҳоро аз рӯи ростӣ додгарӣ хоҳад намуд.
Ва Парвардигор паноҳгоҳи зулмдидагон хоҳад буд, паноҳгоҳ дар лаҳзаҳои тангӣ.
Ва донандагони номи Ту ба Ту таваккал хоҳанд кард, чунки Ту, эй Парвардигор, толибони Худро тарк намекунӣ.
Парвардигорро, ки бар Сион сокин аст, бисароед, корномаҳои Ӯро дар миёни қавмҳо шӯҳрат диҳед.
Зеро ки Ӯ подоши хунҳоро металабад, онҳоро дар хотир дорад, фиғони бечорагонро фаромӯш намекунад.
Ба ман марҳамат раҳм намо, эй Парвардигор; ба мусибате ки аз дасти бадхоҳонам мекашам, назар андоз, ки Ту маро аз дарвозаи марг баланд бардоштаӣ,
Барои он ки тамоми ҳамду санои Туро баён намоям: дар наҷоти Ту хурсандӣ хоҳам кард.
Халқҳо ба чоҳе ки канда буданд, фурӯ ғалтиданд; дар доме ки ниҳон карда буданд, пои худашон андармон шуд.
Парвардигор ба василаи доварие ки кард, шӯҳрат меёбад: бадкор ба доме афтод, ки бо кафҳои худ сохта буд. Ҳиҷойӯн. Село.
Бадкорон ба дӯзах хоҳанд рафт, яъне ҳамаи халқҳое ки Худоро фаромӯш мекунанд.
Зеро ки мискин камбағал ҷовидона фаромӯш нахоҳад шуд, ва умеди бечорагон то ба охир барбод нахоҳад рафт.
Бархез, эй Парвардигор, то ки одамизод густох набошад, ва халқҳо пеши Ту маҳкум гарданд.
Онҳоро, эй Парвардигор, ба ҳарос андоз, то халқҳо бидонанд, ки онҳо фақат одамизод ҳастанд. Село.
Чаро, эй Парвардигор, дур меистӣ? Ва дар вақти тангӣ Худро пинҳон медорӣ?
Бадкор дар ҳавобаландии худ бечораро таъқиб мекунад; кошки худашон ба найрангҳое ки андешидаанд, гирифтор шаванд!
Зеро ки бадкор бо аз баднафсии худ худситоӣ мекунад меболад, ва чашмгурусна Парвардигорро хор медонад.
Бадкор дар ҳавобаландии худ мегӯяд: «Ӯ бозхост нахоҳад кард»; тамоми хаёли вай ин аст, ки «Худо нест».
Роҳҳои вай ҳама вақт бомуваффақият аст мебошанд; довариҳои Ту аз вай бағоят дуранд аст; ҳамаи бадхоҳони худро ҳеҷ мешуморад;
Дар дили худ мегӯяд: «Фурӯ нахоҳам ғалтид; ҳаргиз бадие нахоҳам дид».
Даҳони вай аз лаънат, макр ва зулм ситам пур аст; дар зери забонаш бадӣ ва гуноҳ аст.
Дар деҳот камин мегирад; дар ҷойҳои ниҳонӣ бегуноҳро мекушад; чашмонаш аз пайи бечора мепояд.
Дар ҷои ниҳонӣ, мисли шер дар лонаи худ, камин мегирад; барои қапидани камбағал ба даст афтондани бечора дасгир кардани бечора камин мегирад, ва бечораро ба даст афтонда камбағалро қапида дошта, ба доми худ мекашад;
Ба зону нишаста, хам мешавад, – ва бечорагон ба чанголи пурзӯри вай меафтанд.
Дар дили худ мегӯяд: «Худо фаромӯш кардааст, рӯи Худро пӯшидааст, ҳаргиз нахоҳад дид».
Эй Парвардигор, бархез! Эй Худо, дасти Худро бардор, фурӯтанонро нармдилонро фаромӯш накун.
Чаро бадкор Худоро хор дониста, дар дили худ мегӯяд: «Ту бозхост нахоҳӣ кард»?
Ту мебинӣ, зеро ки Ту ба азоб ва кулфат менигарӣ, то ки бо дасти Худ сазо диҳӣ. Бечора худро ба Ту месупорад; мададгори ёрирасони ятим Ту ҳастӣ.
Бозуи бадкор ва бадкешро бишкан, ба тавре ки агар бадиашро бадкориашро ҷустуҷӯ намоӣ, ёфт нашавад.
Парвардигор подшоҳ аст то абад; ҳавобаландон аз замини Ӯ нест хоҳанд шуд.
Парвардигоро! Орзуи ҳалимонро нармдилонро хоксоронро шунидаӣ; дили онҳоро устувор гардон; гӯшатро бикшо,
То ки ятим ва ҷафокашро ситамкашидаро зулмдидаро дар доварӣ ҳимоя намоӣ, ва одаме ки аз хок аст, дигар онҳоро натарсонад.

Синодальный
Изображение величия творения Божия.
Начальнику хора. На Гефском орудии Псалом Давида.
Господи, Боже наш! как величественно имя Твое по всей земле! Слава Твоя простирается превыше небес!
Из уст младенцев и грудных детей Ты устроил хвалу, ради врагов Твоих, дабы сделать безмолвным врага и мстителя.
Когда взираю я на небеса Твои – дело Твоих перстов, на луну и звезды, которые Ты поставил,
то что́ есть человек, что Ты помнишь его, и сын человеческий, что Ты посещаешь его?
Не много Ты умалил его пред Ангелами: славою и честью увенчал его;
поставил его владыкою над делами рук Твоих; всё положил под ноги его:
овец и волов всех, и также полевых зверей,
птиц небесных и рыб морских, все, преходящее морскими стезями.
Господи, Боже наш! Как величественно имя Твое по всей земле!
2 Давид обещает восхвалять Бога, 4 так как Он помог ему одолеть врагов. 8 Угнетаемый праведник найдет в Боге защиту. 12 За оказанную помощь нужно восхвалять Бога. 14 Пусть Господь продлит помощь и на будущее время. 21 Почему Ты, Господи, даешь нечестивому успех, когда он не верит в Промысл Твой на земле? 33 Восстань, Господи, на защиту угнетенных и накажи нечестивого.
Начальнику хора. По смерти Лабена. Псалом Давида.
Буду славить [Тебя], Господи, всем сердцем моим, возвещать все чудеса Твои.
Буду радоваться и торжествовать о Тебе, петь имени Твоему, Всевышний.
Когда враги мои обращены назад, то преткнутся и погибнут пред лицем Твоим,
ибо Ты производил мой суд и мою тяжбу; Ты воссел на престоле, Судия праведный.
Ты вознегодовал на народы, погубил нечестивого, имя их изгладил на веки и веки.
У врага совсем не стало оружия, и города́ Ты разрушил; погибла память их с ними.
Но Господь пребывает вовек; Он приготовил для суда престол Свой,
и Он будет судить вселенную по правде, совершит суд над народами по правоте.
И будет Господь прибежищем угнетенному, прибежищем во времена скорби;
и будут уповать на Тебя знающие имя Твое, потому что Ты не оставляешь ищущих Тебя, Господи.
Пойте Господу, живущему на Сионе, возвещайте между народами дела Его,
ибо Он взыскивает за кровь; помнит их, не забывает вопля угнетенных.
Помилуй меня, Господи; воззри на страдание мое от ненавидящих меня, – Ты, Который возносишь меня от врат смерти,
чтобы я возвещал все хвалы Твои во вратах дщери Сионовой: буду радоваться о спасении Твоем.
Обрушились народы в яму, которую выкопали; в сети, которую скрыли они, запуталась нога их.
Познан был Господь по суду, который Он совершил; нечестивый уловлен делами рук своих.
Да обратятся нечестивые в ад, – все народы, забывающие Бога.
Ибо не навсегда забыт будет нищий, и надежда бедных не до конца погибнет.
Восстань, Господи, да не преобладает человек, да судятся народы пред лицем Твоим.
Наведи, Господи, страх на них; да знают народы, что человеки они.
Для чего, Господи, стоишь вдали, скрываешь Себя во время скорби?
По гордости своей нечестивый преследует бедного: да уловятся они ухищрениями, которые сами вымышляют.
Ибо нечестивый хвалится похотью души своей; корыстолюбец ублажает себя.
В надмении своем нечестивый пренебрегает Господа: «не взыщет»; во всех помыслах его: «нет Бога!»
Во всякое время пути его гибельны; суды Твои далеки для него; на всех врагов своих он смотрит с пренебрежением;
говорит в сердце своем: «не поколеблюсь; в род и род не приключится мне зла»;
уста его полны проклятия, коварства и лжи; под языком – его мучение и пагуба;
сидит в засаде за двором, в потаенных местах убивает невинного; глаза его подсматривают за бедным;
подстерегает в потаенном месте, как лев в логовище; подстерегает в засаде, чтобы схватить бедного; хватает бедного, увлекая в сети свои;
сгибается, прилегает, – и бедные падают в сильные когти его;
говорит в сердце своем: «забыл Бог, закрыл лице Свое, не увидит никогда».
Восстань, Господи, Боже [мой], вознеси руку Твою, не забудь угнетенных [Твоих до конца].
Зачем нечестивый пренебрегает Бога, говоря в сердце своем: «Ты не взыщешь»?
Ты видишь, ибо Ты взираешь на обиды и притеснения, чтобы воздать Твоею рукою. Тебе предает себя бедный; сироте Ты помощник.
Сокруши мышцу нечестивому и злому, так чтобы искать и не найти его нечестия.
Господь – царь на веки, навсегда; исчезнут язычники с земли Его.
Господи! Ты слышишь желания смиренных; укрепи сердце их; открой ухо Твое,
чтобы дать суд сироте и угнетенному, да не устрашает более человек на земле.
8:1 Al músico principal; sobre Gitit. Salmo de David
8:2 ¡Jehová, Señor nuestro,
cuán grande es tu nombre en toda la tierra!¡Has puesto tu gloria
sobre los cielos!
8:3 De la boca de los niños y de los que aún maman,
fundaste la fortaleza a causa de tus enemigos,
para hacer callar al enemigo y al vengativo.
8:4 Cuando veo tus cielos, obra de tus dedos,
la luna y las estrellas que tú formaste,
8:5 digo: «¿Qué es el hombre para que tengas de él memoria,
y el hijo del hombre para que lo visites?»
8:6 Lo has hecho poco menor que los ángeles
y lo coronaste de gloria y de honra.
8:7 Lo hiciste señorear sobre las obras de tus manos;
todo lo pusiste debajo de sus pies:
8:8 ovejas y bueyes, todo ello,
y asimismo las bestias del campo,
8:9 las aves del cielo y los peces del mar;
¡todo cuanto pasa por los senderos del mar!
8:10 ¡Jehová, Señor nuestro,
cuán grande es tu nombre en toda la tierra!
9:1 Al músico principal; sobre Mut-labén. Salmo de David
9:2 Te alabaré, Jehová, con todo mi corazón.
Contaré todas tus maravillas.
9:3 Me alegraré y me regocijaré en ti;
cantaré a tu nombre, Altísimo.
9:4 Mis enemigos se volvieron atrás;
cayeron y perecieron delante de ti.
9:5 Has mantenido mi derecho y mi causa;
te has sentado en el trono juzgando con justicia.
9:6 Reprendiste a las naciones, destruiste al malo;
¡borraste el nombre de ellos eternamente y para siempre!
9:7 Los enemigos han perecido;
han quedado desolados para siempre;
y las ciudades que derribaste,
su memoria pereció con ellas.
9:8 Pero Jehová permanecerá para siempre;
ha dispuesto su trono para juicio.
9:9 Él juzgará al mundo con justicia
y a los pueblos con rectitud.
9:10 Jehová será refugio del pobre,
refugio para el tiempo de angustia.
9:11 En ti confiarán los que conocen tu nombre,
por cuanto tú, Jehová, no desamparaste a los que te buscaron.
9:12 Cantad a Jehová, que habita en Sión;
publicad entre los pueblos sus obras.
9:13 El que demanda la sangre se acordó de ellos;
no se olvidó del clamor de los afligidos.
9:14 Ten misericordia de mí, Jehová;
mira la aflicción que padezco a causa de los que me aborrecen,
tú, que me levantas de las puertas de la muerte
9:15 para que cuente todas tus alabanzas
a las puertas de Sión,
y me goce en tu salvación.
9:16 Se hundieron las naciones en el hoyo que hicieron;
en la red que escondieron fue atrapado su pie.
9:17 Jehová se ha hecho conocer en el juicio que ejecutó;
en la obra de sus manos fue enlazado el malo. Higaión. Selah
9:18 Los malos serán trasladados al seol,
todas las naciones que se olvidan de Dios.
9:19 No para siempre será olvidado el menesteroso,
ni la esperanza de los pobres perecerá perpetuamente.
9:20 Levántate, Jehová; no se fortalezca el hombre;
sean juzgadas las naciones delante de ti.
9:21 Infunde, Jehová, tu temor en ellos;
¡conozcan las naciones que no son sino hombres! Selah
10:1¿Por qué estás lejos, Jehová,
y te escondes en el tiempo de la tribulación?
10:2Con arrogancia, el malo persigue al pobre;
será atrapado en las trampas que ha preparado.
10:3El malo se jacta del deseo de su alma,
bendice al codicioso y desprecia a Jehová;
10:4el malo, por la altivez de su rostro, no busca a Dios;
no hay Dios en ninguno de sus pensamientos.
10:5Sus caminos son torcidos en todo tiempo;
tus juicios los tiene muy lejos de su vista;
a todos sus adversarios desprecia.
10:6Dice en su corazón: «No caeré jamás;
nunca me alcanzará la desgracia.»
10:7Llena está su boca de maldición y de engaños y fraude;
debajo de su lengua hay insulto y maldad.
10:8Se sienta al acecho cerca de las aldeas;
en escondrijos mata al inocente.
Sus ojos están acechando al desvalido,
10:9acecha en oculto, como el león desde su cueva;
acecha para atrapar al pobre;
atrapa al pobre trayéndolo a su red.
10:10Se encoge, se agacha,
y en sus fuertes garras caen muchos desdichados.
10:11Dice en su corazón: «Dios lo olvida;
cubre su rostro, nunca ve nada.»
10:12¡Levántate, Jehová Dios, alza tu mano!
¡No te olvides de los pobres!
10:13¿Por qué desprecia el malo a Dios?
En su corazón ha dicho: «Tú no habrás de pedir cuentas.»
10:14Tú lo has visto, porque miras el trabajo y la vejación,
para dar la recompensa con tu mano;
a ti se acoge el desvalido;
tú eres el amparo del huérfano.
10:15¡Rompe el brazo del inicuo
y castiga la maldad del malo hasta que no halles ninguna!
10:16Jehová es Rey eternamente y para siempre;
de su tierra desaparecerán las naciones.
10:17El deseo de los humildes oíste, Jehová;
tú los animas y les prestas atención.
10:18Tú haces justicia al huérfano y al oprimido,
a fin de que no vuelva más a hacer violencia el hombre de la tierra.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible