^–дні́е лѣ́тъ на́шихъ въ ни́хже се́дмьдесятъ лѣ́тъ, а́ще же въ си́лахъ, о́смьдесятъ лѣ́тъ, и мно́жае и́хъ тру́дъ и болѣ́знь: я́ко прiи́де кро́тость на ны́, и нака́жемся.

Кто́ вѣ́сть держа́ву гнѣ́ва Твоего́, и от стра́ха Твоего́ я́рость Твою́ изчести́?

Десни́цу Твою́ та́ко скажи́ ми, и окова́нныя {и нака́занныя} се́рдцемъ въ му́дрости.

Обрати́ся, Го́споди, доко́лѣ? И умоле́нъ бу́ди на рабы́ Твоя́.

Испо́лнихомся зау́тра ми́лости Твоея́, Го́споди, и возра́довахомся и возвесели́хомся:

во вся́ дни́ на́шя возвесели́хомся, за дни́, въ ня́же смири́лъ ны́ еси́, лѣ́та, въ ня́же ви́дѣхомъ зла́я.

И при́зри на рабы́ Твоя́ и на дѣла́ Твоя́, и наста́ви сы́ны и́хъ.

И бу́ди свѣ́тлость Го́спода Бо́га на́шего на на́съ, и дѣла́ ру́къ на́шихъ испра́ви на на́съ, и дѣ́ло ру́къ на́шихъ испра́ви.

Еврейский

^90:1תְּפִלָּה לְמֹשֶׁה אִישׁ־הָאֱלֹהִים^–

^–אֲדֹנָי, מָעוֹן אַתָּה הָיִיתָ לָּנוּ, בְּדֹר וָדֹר׃

^90:2בְּטֶרֶם הָרִים יֻלָּדוּ, וַתְּחוֹלֵל אֶרֶץ וְתֵבֵל; וּמֵעוֹלָם עַד־עוֹלָם, אַתָּה אֵל׃

^90:3תָּשֵׁב אֱנוֹשׁ עַד־דַּכָּא; וַתֹּאמֶר, שׁוּבוּ בְנֵי־אָדָם׃

^90:4כִּי אֶלֶף שָׁנִים בְּעֵינֶיךָ, כְּיוֹם אֶתְמוֹל כִּי יַעֲבֹר; וְאַשְׁמוּרָה בַלָּיְלָה׃

^90:5זְרַמְתָּם שֵׁנָה יִהְיוּ; בַּבֹּקֶר, כֶּחָצִיר יַחֲלֹף׃ <בר/> ^90:6בַּבֹּקֶר יָצִיץ וְחָלָף; לָעֶרֶב, יְמוֹלֵל וְיָבֵשׁ׃

^90:7כִּי־כָלִינוּ בְאַפֶּךָ; וּבַחֲמָתְךָ נִבְהָלְנוּ׃

^90:8שַׁתָּ (שַׁתָּה) עֲוֹנֹתֵינוּ לְנֶגְדֶּךָ; עֲלֻמֵנוּ, לִמְאוֹר פָּנֶיךָ׃

^90:9כִּי כָל־יָמֵינוּ פָּנוּ בְעֶבְרָתֶךָ; כִּלִּינוּ שָׁנֵינוּ כְמוֹ־הֶגֶה׃

^90:10יְמֵי־שְׁנוֹתֵינוּ בָהֶם שִׁבְעִים שָׁנָה וְאִם בִּגְבוּרֹת שְׁמוֹנִים שָׁנָה, וְרָהְבָּם עָמָל וָאָוֶן; כִּי־גָז חִישׁ, וַנָּעֻפָה׃

^90:11מִי־יוֹדֵעַ עֹז אַפֶּךָ; וּכְיִרְאָתְךָ, עֶבְרָתֶךָ׃

^90:12לִמְנוֹת יָמֵינוּ כֵּן הוֹדַע; וְנָבִא, לְבַב חָכְמָה׃

^90:13שׁוּבָה יְהוָה עַד־מָתָי; וְהִנָּחֵם, עַל־עֲבָדֶיךָ׃

^90:14שַׂבְּעֵנוּ בַבֹּקֶר חַסְדֶּךָ; וּנְרַנְּנָה וְנִשְׂמְחָה, בְּכָל־יָמֵינוּ׃

^90:15שַׂמְּחֵנוּ כִּימוֹת עִנִּיתָנוּ; שְׁנוֹת, רָאִינוּ רָעָה׃

^90:16יֵרָאֶה אֶל־עֲבָדֶיךָ פָעֳלֶךָ; וַהֲדָרְךָ, עַל־בְּנֵיהֶם׃

^90:17וִיהִי נֹעַם אֲדֹנָי אֱלֹהֵינוּ, עָלֵינוּ וּמַעֲשֵׂה יָדֵינוּ כּוֹנְנָה עָלֵינוּ; וּמַעֲשֵׂה יָדֵינוּ, כּוֹנְנֵהוּ׃

Немецкий (GNB)

^90:1Ein Gebet von Mose, dem Mann Gottes.

Herr, seit Menschengedenken
warst du unser Schutz.

^90:2Du, Gott, warst schon,
bevor die Berge geboren wurden
und die Erde unter Wehen entstand,
und du bleibst in alle Ewigkeit.

^90:3Du sagst zum Menschen:
»Werde wieder Staub!«
So bringst du ihn dorthin zurück,
woher er gekommen ist.

^90:4Für dich sind tausend Jahre wie ein Tag,
so wie gestern – im Nu vergangen,
so kurz wie ein paar Nachtstunden.

^90:5Du scheuchst die Menschen fort,
sie verschwinden wie ein Traum.
Sie sind vergänglich wie das Gras:

^90:6Morgens noch grünt und blüht es,
am Abend schon ist es verwelkt.

^90:7Weil du zornig bist
und dich gegen uns stellst,
sind wir verloren und müssen vergehen.

^90:8Denn du siehst die geheimsten Fehler;
alle unsere Vergehen deckst du auf.

^90:9Dein Zorn liegt schwer auf unserem Leben,
darum ist es so flüchtig wie ein Seufzer.

^90:10Siebzig Jahre sind uns zugemessen,
wenn es hoch kommt, achtzig –
doch selbst die besten davon
sind Mühe und Last!
Wie schnell ist alles vorbei
und wir sind nicht mehr!

^90:11Doch wer begreift schon,
wie furchtbar dein Zorn ist,
und wer nimmt ihn sich zu Herzen?

^90:12Lass uns erkennen,
wie kurz unser Leben ist,
damit wir zur Einsicht kommen!

^90:13HERR, wie lange zürnst du uns noch?
Hab doch Erbarmen mit uns
und wende dich uns wieder zu!

^90:14Lass uns jeden Morgen spüren,
dass du zu uns hältst,
dann sind unsere Tage erfüllt
von Jubel und Dank.

^90:15Viele Jahre hast du Unglück über uns gebracht;
gib uns nun ebenso viele Freudenjahre!

^90:16Lass uns noch erleben, dass du eingreifst,
zeig unseren Kindern deine große Macht!

^90:17Herr, unser Gott, sei freundlich zu uns!
Lass unsere Arbeit nicht vergeblich sein!
Ja, Herr, lass gelingen, was wir tun!

Таджикский

Языки

Дуои Мусо, марди Худо. Парвардигоро! Ту асрҳои аср паноҳгоҳи мо будӣ.

Пеш аз он ки кӯҳҳо таваллуд ёбанд, ва замин ва дунё самар оваранд, аз азал то абад ҷовидон то ҷовидон Ту вуҷуд дорӣ, эй Худо.

Инсонро ба ҳолати чанг бармегардонӣ, ва мегӯӣ: «Банӣ одам, баргардед!»

Зеро ки ҳазор сол дар назари Ту мисли дирӯз аст, ки гузашта бошад, ва мисли посе аз шаб.

Онҳоро мисли селобе равон мекунӣ; мисли он ки дар хоб бошанд; мисли алафе ки пагоҳӣ мерӯяд,

Пагоҳӣ месабзад ва гул мекунад, бегоҳӣ пажмурда ва хушк мешавад.

Зеро ки аз ғазаби Ту адо мешавем, ва аз хашми Ту ошуфта мегардем.

Гуноҳҳои моро дар пеши назари Худ гузоштаӣ, ниҳони моро дар нури рӯи Худ.

Зеро ки ҳамаи рӯзҳои мо зери хашми Ту гузаштаанд; солҳои худро мисли фиғоне ба сар бурдаем.

Рӯзҳои умри мо ҳафтод сол аст, ва агар бақувваттар бошем – ҳаштод сол; вале ифтихори онҳо аз заҳмат ва ҷафо иборат аст, зеро ки зуд гузашта меравад, ва мо низ парвоз мекунем.

Кист, ки қуввати хашми Туро донад, ва ғазаби Туро ба андозае ки аз Ту тарсидан лозим аст?

Шумурдани рӯзҳои моро таълим деҳ, то ки дили пурҳикмат пайдо кунем.

Баргард, эй Парвардигор! То ба кай? Бар бандагони Худ раҳм дилсӯзӣ намо.

Саҳаргоҳон моро аз меҳру вафои Худ сер кун, то ки тамоми умри худ фарёди шодӣ барорем вақтхушӣ ва хурсандӣ кунем.

Моро хурсанд кун ба ивази рӯзҳое ки моро гирифтори хорӣ кардаӣ, ба ивази солҳое ки бадӣ дидаем.

Бигзор корҳои Ту бар бандагонат зоҳир шавад, ва шукӯҳи Ту бар фарзандони онҳо.

Бигзор меҳрубонии Худованд Худои мо бар мо бошад! Ва амали дастҳои моро бар мо устувор гардон; ва амали дастҳои моро устувор гардон.