^–дні́е лѣ́тъ на́шихъ въ ни́хже се́дмьдесятъ лѣ́тъ, а́ще же въ си́лахъ, о́смьдесятъ лѣ́тъ, и мно́жае и́хъ тру́дъ и болѣ́знь: я́ко прiи́де кро́тость на ны́, и нака́жемся.

Кто́ вѣ́сть держа́ву гнѣ́ва Твоего́, и от стра́ха Твоего́ я́рость Твою́ изчести́?

Десни́цу Твою́ та́ко скажи́ ми, и окова́нныя {и нака́занныя} се́рдцемъ въ му́дрости.

Обрати́ся, Го́споди, доко́лѣ? И умоле́нъ бу́ди на рабы́ Твоя́.

Испо́лнихомся зау́тра ми́лости Твоея́, Го́споди, и возра́довахомся и возвесели́хомся:

во вся́ дни́ на́шя возвесели́хомся, за дни́, въ ня́же смири́лъ ны́ еси́, лѣ́та, въ ня́же ви́дѣхомъ зла́я.

И при́зри на рабы́ Твоя́ и на дѣла́ Твоя́, и наста́ви сы́ны и́хъ.

И бу́ди свѣ́тлость Го́спода Бо́га на́шего на на́съ, и дѣла́ ру́къ на́шихъ испра́ви на на́съ, и дѣ́ло ру́къ на́шихъ испра́ви.

Рус. (Аверинцев)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Латинский (Nova Vulgata)

^90:1 Precatio. Moysis viri Dei. Domine, refugium factus es nobis a generatione in generationem.

^90:2 Priusquam montes nascerentur, aut gigneretur terra et orbis, a saeculo et usque in saeculum tu es Deus.

^90:3 Reducis hominem in pulverem; et dixisti: «Revertimini, filii hominum».

^90:4 Quoniam mille anni ante oculos tuos tamquam dies hesterna, quae praeteriit, et custodia in nocte.

^90:5 Auferes eos, somnium erunt:

^90:6 mane sicut herba succrescens, mane floret et crescit, vespere decidit et arescit.

^90:7 Quia defecimus in ira tua et in furore tuo turbati sumus.

^90:8 Posuisti iniquitates nostras in conspectu tuo, occulta nostra in illuminatione vultus tui.

^90:9 Quoniam omnes dies nostri evanuerunt in ira tua, consumpsimus ut suspirium annos nostros.

^90:10 Dies annorum nostrorum sunt septuaginta anni aut in valentibus octoginta anni, et maior pars eorum labor et dolor, quoniam cito transeunt, et avolamus.

^90:11 Quis novit potestatem irae tuae et secundum timorem tuum indignationem tuam?

^90:12 Dinumerare dies nostros sic doce nos, ut inducamus cor ad sapientiam.

^90:13 Convertere, Domine, usquequo? Et deprecabilis esto super servos tuos.

^90:14 Reple nos mane misericordia tua, et exsultabimus et delectabimur omnibus diebus nostris.

^90:15 Laetifica nos pro diebus, quibus nos humiliasti, pro annis, quibus vidimus mala.

^90:16 Appareat servis tuis opus tuum, et decor tuus filiis eorum.

^90:17 Et sit splendor Domini Dei nostri super nos, et opera manuum nostrarum confirma super nos et opus manuum nostrarum confirma.

Таджикский

Языки

Дуои Мусо, марди Худо. Парвардигоро! Ту асрҳои аср паноҳгоҳи мо будӣ.

Пеш аз он ки кӯҳҳо таваллуд ёбанд, ва замин ва дунё самар оваранд, аз азал то абад ҷовидон то ҷовидон Ту вуҷуд дорӣ, эй Худо.

Инсонро ба ҳолати чанг бармегардонӣ, ва мегӯӣ: «Банӣ одам, баргардед!»

Зеро ки ҳазор сол дар назари Ту мисли дирӯз аст, ки гузашта бошад, ва мисли посе аз шаб.

Онҳоро мисли селобе равон мекунӣ; мисли он ки дар хоб бошанд; мисли алафе ки пагоҳӣ мерӯяд,

Пагоҳӣ месабзад ва гул мекунад, бегоҳӣ пажмурда ва хушк мешавад.

Зеро ки аз ғазаби Ту адо мешавем, ва аз хашми Ту ошуфта мегардем.

Гуноҳҳои моро дар пеши назари Худ гузоштаӣ, ниҳони моро дар нури рӯи Худ.

Зеро ки ҳамаи рӯзҳои мо зери хашми Ту гузаштаанд; солҳои худро мисли фиғоне ба сар бурдаем.

Рӯзҳои умри мо ҳафтод сол аст, ва агар бақувваттар бошем – ҳаштод сол; вале ифтихори онҳо аз заҳмат ва ҷафо иборат аст, зеро ки зуд гузашта меравад, ва мо низ парвоз мекунем.

Кист, ки қуввати хашми Туро донад, ва ғазаби Туро ба андозае ки аз Ту тарсидан лозим аст?

Шумурдани рӯзҳои моро таълим деҳ, то ки дили пурҳикмат пайдо кунем.

Баргард, эй Парвардигор! То ба кай? Бар бандагони Худ раҳм дилсӯзӣ намо.

Саҳаргоҳон моро аз меҳру вафои Худ сер кун, то ки тамоми умри худ фарёди шодӣ барорем вақтхушӣ ва хурсандӣ кунем.

Моро хурсанд кун ба ивази рӯзҳое ки моро гирифтори хорӣ кардаӣ, ба ивази солҳое ки бадӣ дидаем.

Бигзор корҳои Ту бар бандагонат зоҳир шавад, ва шукӯҳи Ту бар фарзандони онҳо.

Бигзор меҳрубонии Худованд Худои мо бар мо бошад! Ва амали дастҳои моро бар мо устувор гардон; ва амали дастҳои моро устувор гардон.