Ве́тхий Заве́т: Быт. Исх. Лев. Чис. Втор. Нав. Суд. Руф. 1Цар. 2Цар. 3Цар. 4Цар. 1Пар. 2Пар. 1Езд. Неем. 2Езд. Тов. Иудиф. Есф. Иов. Пс. Еккл. Песн. Прем. Сир. Ис. Иер. Плч. ПослИер. Вар. Иез. Дан. Ос. Иоил. Ам. Авд. Ион. Мих. Наум. Авв. Соф. Аг. Зах. Мал. 1Мак. 2Мак. 3Мак. 3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
 Скрыть
Азбука веры » Би́блия » Псалти́рь » Кафизма 2

Кафизма 2

Толкования
Толкования главы
Псалом 9 
9:1
9:2
9:3
см.:Пс.30:8;
9:4
9:5
9:6
см.:2Цар.22:15;Пс.33:17;Притч.10:7;
9:7
9:8
9:9
см.:Пс.95:13;Деян.17:31;
9:10
см.:Пс.31:7;
9:11
9:12
9:13
см.:Быт.4:9;Втор.32:43;
9:14
9:15
9:16
см.:Пс.7:16;
9:17
9:18
9:19
см.:Пс.33:7;
9:20
9:21
см.:Ис.31:3;
9:22
9:23
9:24
9:25
9:26
9:27
9:28
см.:Рим.3:14;
9:29
см.:Деян.23:15;
9:30
см.:Пс.16:12;
9:31
см.:Ис.3:15;
9:32
см.:Иов.22:13;
9:33
см.:Мк.4:38;
9:34
9:35
см.:Пс.67:6-7;
9:36
см.:Иез.30:24;
9:37
см.:Иер.10:10;Дан.6:26;
9:38
9:39
Псалом 10 
10:0
10:1
см.:Пс.54:23;1Цар.24:2;1Цар.26:20;
10:2
10:3
10:4
см.:Ис.66:1;Авв.2:20;Мф.5:34;
10:5
10:6
см.:Быт.19:24;Иер.23:19;
10:7
Слава:
Псалом 11 
11:1
11:2
см.:Ис.57:1;Мих.7:2;
11:3
см.:Пс.27:3;
11:4
см.:Гал.5:12;
11:5
см.:Исх.5:2;Иов.21:15;Дан.3:15;
11:6
11:7
см.:2Цар.22:31;Притч.30:5;
11:8
11:9
Псалом 12 
12:1
12:2
см.:Пс.76:8;Авв.1:2;
12:3
12:4
см.:1Езд.9:8;Иер.51:39;
12:5
12:6
см.:Ис.66:14;Пс.102:2;
Псалом 13 
13:0
13:1
см.:Пс.9:27;Пс.52:2;
13:2
см.:Пс.32:13;Зах.9:1;
13:3
см.:Рим.3:10;
13:3'
13:4
13:5
13:6
см.:Еккл.9:16;
13:7
см.:Пс.52:7;Ис.59:20;
Слава:
Псалом 14 
14:0
14:1
см.:Пс.23:3;Пс.83:5;
14:2
см.:Ис.33:15;
14:3
см.:Иов.27:4;Еф.4:25;
14:4
см.:4Цар.3:14;
14:5
см.:Исх.22:25;Втор.23:19;
Псалом 15 
15:0
15:1
15:2
15:3
см.:Ин.11:5;
15:4
см.:Ис.1:11;
15:5
см.:Плач.3:24;
15:6
15:7
15:8
см.:Деян.2:25;
15:9
15:10
см.:Деян.13:35;
15:11
см.:Деян.2:28;
Псалом 16 
16:0
16:1
см.:Пс.4:2;
16:2
16:3
см.:Пс.7:10;Пс.65:10;Иер.11:20;
16:4
16:5
см.:1Цар.2:9;
16:6
16:7
16:8
см.:Втор.32:10;Зах.2:8;Руфь.2:12;
16:9
16:10
см.:Иов.15:27;
16:11
16:12
16:13
16:14
16:15
см.:Мф.5:8;1Ин.3:20;1Кор.13:10;
Слава:
Церковнославянский (рус)
Въ коне́цъ, о та́йныхъ сы́на, псало́мъ Дави́ду, 9.
Исповѣ́мся Тебѣ́, Го́споди, всѣ́мъ се́рдцемъ мо­и́мъ, повѣ́мъ вся́ чудеса́ Твоя́.
Возвеселю́ся и воз­ра́дуюся о Тебѣ́, пою́ и́мени Тво­ему́, Вы́шнiй.
Внегда́ воз­врати́тися врагу́ мо­ему́ вспя́ть, изнемо́гутъ и поги́бнутъ от­ лица́ Тво­его́.
Я́ко сотвори́лъ еси́ су́дъ мо́й и прю́ мою́: сѣ́лъ еси́ на престо́лѣ, судя́й пра́вду.
Запрети́лъ еси́ язы́комъ, и поги́бе нечести́вый: и́мя его́ потреби́лъ еси́ въ вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка.
Врагу́ оскудѣ́ша ору́жiя въ коне́цъ, и гра́ды разруши́лъ еси́: поги́бе па́мять его́ съ шу́момъ.
И Госпо́дь во вѣ́къ пребыва́етъ, угото́ва на су́дъ престо́лъ Сво́й:
и То́й суди́ти и́мать вселе́н­нѣй въ пра́вду, суди́ти и́мать лю́демъ въ правотѣ́.
И бы́сть Госпо́дь при­­бѣ́жище убо́гому, помо́щникъ во благовре́менiихъ, въ ско́рбехъ.
И да упова́ютъ на Тя́ зна́ющiи и́мя Твое́, я́ко не оста́вилъ еси́ взыска́ющихъ Тя́, Го́споди.
По́йте Го́сподеви, живу́щему въ Сiо́нѣ, воз­вѣсти́те во язы́цѣхъ начина́нiя Его́:
я́ко взыска́яй кро́ви и́хъ помяну́, не забы́ зва́нiя убо́гихъ.
Поми́луй мя́, Го́споди, ви́ждь смире́нiе мое́ от­ вра́гъ мо­и́хъ, воз­нося́й мя́ от­ вра́тъ сме́ртныхъ:
я́ко да воз­вѣщу́ вся́ хвалы́ Твоя́ во вратѣ́хъ дще́ре Сiо́ни: воз­ра́дуемся о спасе́нiи Тво­е́мъ.
Углѣбо́ша язы́цы въ па́губѣ, ю́же сотвори́ша: въ сѣ́ти се́й, ю́же скры́ша, увязе́ нога́ и́хъ.
Зна́емь е́сть Госпо́дь судьбы́ творя́й: въ дѣ́лѣхъ руку́ свое́ю увязе́ грѣ́шникъ.
Да воз­вратя́т­ся грѣ́шницы во а́дъ, вси́ язы́цы забыва́ющiи Бо́га.
Я́ко не до конца́ забве́нъ бу́детъ ни́щiй, терпѣ́нiе убо́гихъ не поги́бнетъ до конца́.
Воскре́сни́, Го́споди, да не крѣпи́т­ся человѣ́къ, да су́дят­ся язы́цы предъ Тобо́ю.
Поста́ви, Го́споди, законоположи́теля надъ ни́ми, да разумѣ́ютъ язы́цы, я́ко человѣ́цы су́ть.
Вску́ю, Го́споди, от­стоя́ дале́че, презира́еши во благовре́менiихъ, въ ско́рбехъ?
Внегда́ горди́тися нечести́вому, воз­гара́ет­ся ни́щiй: увяза́ютъ въ совѣ́тѣхъ, я́же помышля́ютъ.
Я́ко хвали́мь е́сть грѣ́шный въ по́хотехъ души́ сво­ея́, и оби́дяй благослови́мь е́сть.
Раздражи́ Го́спода грѣ́шный: по мно́же­ст­ву гнѣ́ва сво­его́ не взы́щетъ: нѣ́сть Бо́га предъ ни́мъ.
Оскверня́ют­ся путiе́ его́ на вся́ко вре́мя: отъ­е́млют­ся судьбы́ Твоя́ от­ лица́ его́: всѣ́ми враги́ сво­и́ми облада́етъ.
Рече́ бо въ се́рдцы сво­е́мъ: не подви́жуся от­ ро́да въ ро́дъ безъ зла́:
его́же кля́твы уста́ его́ по́лна су́ть, и го́рести и льсти́: подъ язы́комъ его́ тру́дъ и болѣ́знь.
Присѣди́тъ въ лови́тел­ст­вѣ съ бога́тыми въ та́йныхъ, е́же уби́ти непови́н­наго: о́чи его́ на ни́щаго при­­зира́етѣ.
Лови́тъ въ та́йнѣ я́ко ле́въ во огра́дѣ сво­е́й, лови́тъ е́же восхи́тити ни́щаго, внегда́ при­­влещи́ и́ въ сѣ́ти сво­е́й.
Смири́тъ его́: преклони́т­ся и паде́тъ, внегда́ ему́ облада́ти убо́гими.
Рече́ бо въ се́рдцы сво­е́мъ: забы́ Бо́гъ, от­врати́ лице́ Свое́, да не ви́дитъ до конца́.
Воскре́сни́, Го́споди Бо́же мо́й, да воз­несе́т­ся рука́ Твоя́, не забу́ди убо́гихъ Тво­и́хъ до конца́.
Чесо́ ра́ди прогнѣ́ва нечести́вый Бо́га? Рече́ бо въ се́рдцы сво­е́мъ: не взы́щетъ.
Ви́диши, я́ко Ты́ болѣ́знь и я́рость смотря́еши, да пре́данъ бу́детъ въ ру́цѣ Тво­и́: Тебѣ́ оста́вленъ е́сть ни́щiй, си́ру Ты́ бу́ди помо́щникъ.
Сокруши́ мы́шцу грѣ́шному и лука́вому: взы́щет­ся грѣ́хъ его́ и не обря́щет­ся.
Госпо́дь Ца́рь во вѣ́къ и въ вѣ́къ вѣ́ка: поги́бнете, язы́цы, от­ земли́ Его́.
Жела́нiе убо́гихъ услы́шалъ еси́, Го́споди, угото́ванiю се́рдца и́хъ вня́тъ у́хо Твое́.
Суди́ си́ру и смире́ну, да не при­­ложи́тъ ктому́ велича́тися человѣ́къ на земли́.
Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.
На Го́спода упова́хъ, ка́ко рече́те души́ мо­е́й: превита́й по гора́мъ, я́ко пти́ца?
Я́ко се́, грѣ́шницы наляко́ша лу́къ, угото́ваша стрѣ́лы въ ту́лѣ, сострѣля́ти во мра́цѣ пра́выя се́рдцемъ.
Зане́ я́же Ты́ соверши́лъ еси́, они́ разруши́ша: пра́ведникъ же что́ сотвори́?
Госпо́дь во хра́мѣ святѣ́мъ Сво­е́мъ. Госпо́дь, на небеси́ престо́лъ Его́: о́чи Его́ на ни́щаго при­­зира́етѣ, вѣ́жди Его́ испыта́етѣ сы́ны человѣ́ческiя.
Госпо́дь испыта́етъ пра́веднаго и нечести́ваго: любя́й же непра́вду ненави́дитъ свою́ ду́шу.
Одожди́тъ на грѣ́шники сѣ́ти: о́гнь и жу́пелъ, и ду́хъ бу́ренъ ча́сть ча́ши и́хъ.
Я́ко пра́веденъ Госпо́дь и пра́вды воз­люби́: правоты́ ви́дѣ лице́ Его́.
Въ коне́цъ, о осмѣ́й, псало́мъ Дави́ду.
Спаси́ мя, Го́споди, я́ко оскудѣ́ преподо́бный: я́ко ума́лишася и́стины от­ сыно́въ человѣ́ческихъ.
Су́етная глаго́ла кі́йждо ко и́скрен­нему сво­ему́: устнѣ́ льсти́выя въ се́рдцы, и въ се́рдцы глаго́лаша зла́я.
Потреби́тъ Госпо́дь вся́ устны́ льсти́выя, язы́къ велерѣ́чивый,
ре́кшыя: язы́къ на́шъ воз­вели́чимъ, устны́ на́ша при­­ на́съ су́ть: кто́ на́мъ госпо́дь е́сть?
Стра́сти ра́ди ни́щихъ и воз­дыха́нiя убо́гихъ ны́нѣ воскре́сну́, глаго́летъ Госпо́дь: положу́ся во спасе́нiе, не обиню́ся о не́мъ.
Словеса́ Госпо́дня словеса́ чи́ста, сребро́ разжже́но, искуше́но земли́, очище́но седмери́цею.
Ты́, Го́споди, сохрани́ши ны́ и соблюде́ши ны́ от­ ро́да сего́ и во вѣ́къ.
О́крестъ нечести́вiи хо́дятъ: по высотѣ́ тво­е́й умно́жилъ еси́ сы́ны человѣ́ческiя.
Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.
Доко́лѣ, Го́споди, забу́деши мя́ до конца́? Доко́лѣ от­враща́еши лице́ Твое́ от­ мене́?
Доко́лѣ положу́ совѣ́ты въ души́ мо­е́й, болѣ́зни въ се́рдцы мо­е́мъ де́нь и но́щь? Доко́лѣ воз­несе́т­ся вра́гъ мо́й на мя́?
При́зри, услы́ши мя́, Го́споди Бо́же мо́й: просвѣти́ о́чи мо­и́, да не когда́ усну́ въ сме́рть:
да не когда́ рече́тъ вра́гъ мо́й: укрѣпи́хся на него́.
6Стужа́ющiи ми́ воз­ра́дуют­ся, а́ще подви́жуся.
7А́зъ же на ми́лость Твою́ упова́хъ: воз­ра́дует­ся се́рдце мое́ о спасе́нiи Тво­е́мъ: воспою́ Го́сподеви благодѣ́яв­шему мнѣ́ и пою́ и́мени Го́спода Вы́шняго.
Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду.
Рече́ безу́менъ въ се́рдцы сво­е́мъ: нѣ́сть Бо́гъ. Растлѣ́ша и омерзи́шася въ начина́нiихъ: нѣ́сть творя́й благосты́ню.
Госпо́дь съ небесе́ при­­ни́че на сы́ны человѣ́ческiя, ви́дѣти, а́ще е́сть разумѣва́яй, или́ взыска́яй Бо́га.
Вси́ уклони́шася, вку́пѣ неключи́ми бы́ша: нѣ́сть творя́й благосты́ню, нѣ́сть до еди́наго.
Ни ли́ уразумѣ́ютъ вси́ дѣ́ла­ю­щiи беззако́нiе, снѣда́ющiи лю́ди моя́ въ снѣ́дь хлѣ́ба? Го́спода не при­­зва́ша.
Та́мо убоя́шася стра́ха, идѣ́же не бѣ́ стра́хъ: я́ко Госпо́дь въ ро́дѣ пра́ведныхъ.
Совѣ́тъ ни́щаго посрами́сте: Госпо́дь же упова́нiе его́ е́сть.
Кто́ да́стъ от­ Сiо́на спасе́нiе Изра́илево? Внегда́ воз­врати́тъ Госпо́дь плѣне́нiе люді́й сво­и́хъ, воз­ра́дует­ся Иа́ковъ, и воз­весели́т­ся Изра́иль.
Въ коне́цъ, псало́мъ Дави́ду, 14.
Го́споди, кто́ обита́етъ въ жили́щи Тво­е́мъ? Или́ кто́ всели́т­ся во святу́ю го́ру Твою́?
Ходя́й непоро́ченъ и дѣ́лаяй пра́вду, глаго́ляй и́стину въ се́рдцы сво­е́мъ:
и́же не ульсти́ язы́комъ сво­и́мъ и не сотвори́ и́скрен­нему сво­ему́ зла́, и поноше́нiя не прiя́тъ на бли́жнiя своя́:
уничиже́нъ е́сть предъ ни́мъ лука́внуяй, боя́щыяжеся Го́спода сла́витъ: клены́йся и́скрен­нему сво­ему́ и не от­мета́яся:
сребра́ сво­его́ не даде́ въ ли́хву и мзды́ на непови́н­ныхъ не прiя́тъ. Творя́й сiя́ не подви́жит­ся во вѣ́къ.
Столпописа́нiе, Дави́ду, 15.
Сохрани́ мя, Го́споди, я́ко на Тя́ упова́хъ.
Рѣ́хъ Го́сподеви: Госпо́дь мо́й еси́ Ты́, я́ко благи́хъ мо­и́хъ не тре́буеши.
Святы́мъ, и́же су́ть на земли́ его́, удиви́ Госпо́дь вся́ хотѣ́нiя Своя́ въ ни́хъ.
Умно́жишася не́мощи и́хъ, по си́хъ ускори́ша: не соберу́ собо́ры и́хъ от­ крове́й, ни помяну́ же име́нъ и́хъ устна́ма мо­и́ма.
Госпо́дь ча́сть достоя́нiя мо­его́ и ча́ши мо­ея́: Ты́ еси́ устроя́яй достоя́нiе мое́ мнѣ́.
У́жя нападо́ша ми́ въ держа́вныхъ мо­и́хъ: и́бо достоя́нiе мое́ держа́вно е́сть мнѣ́.
Благословлю́ Го́спода вразуми́в­шаго мя́: еще́ же и до но́щи наказа́ша мя́ утро́бы моя́.
Предзрѣ́хъ Го́спода предо мно́ю вы́ну, я́ко одесну́ю мене́ е́сть, да не подви́жуся.
Сего́ ра́ди воз­весели́ся се́рдце мое́, и воз­ра́довася язы́къ мо́й: еще́ же и пло́ть моя́ всели́т­ся на упова́нiи.
Я́ко не оста́виши ду́шу мою́ во а́дѣ, ниже́ да́си преподобному Тво­ему́ ви́дѣти истлѣ́нiя.
Сказа́лъ ми́ еси́ пути́ живота́: испо́лниши мя́ весе́лiя съ лице́мъ Тво­и́мъ: красота́ {сла́дость} въ десни́цѣ Тво­е́й въ коне́цъ.
Моли́тва Дави́ду, 16.
Услы́ши, Го́споди, пра́вду мою́, вонми́ моле́нiю мо­ему́, внуши́ моли́тву мою́ не во устна́хъ льсти́выхъ.
От лица́ Тво­его́ судьба́ моя́ изы́детъ: о́чи мо­и́ да ви́дита правоты́.
Искуси́лъ еси́ се́рдце мое́, посѣти́лъ еси́ но́щiю: искуси́лъ мя́ еси́, и не обрѣ́теся во мнѣ́ непра́вда.
Я́ко да не воз­глаго́лютъ уста́ моя́ дѣ́лъ человѣ́ческихъ, за словеса́ усте́нъ Тво­и́хъ а́зъ сохрани́хъ пути́ же́стоки.
Соверши́ стопы́ моя́ во стезя́хъ Тво­и́хъ, да не подви́жут­ся стопы́ моя́.
А́зъ воз­зва́хъ, я́ко услы́шалъ мя́ еси́, Бо́же: при­­клони́ у́хо Твое́ мнѣ́ и услы́ши глаго́лы моя́.
Удиви́ ми́лости Твоя́, спаса́яй упова́ющыя на Тя́ от­ проти́вящихся десни́цѣ Тво­е́й:
сохрани́ мя, Го́споди, я́ко зѣ́ницу о́ка: въ кро́вѣ крилу́ Твое́ю покры́еши мя́
от­ лица́ нечести́выхъ остра́стшихъ {оби́дящихъ} мя́: врази́ мо­и́ ду́шу мою́ одержа́ша
ту́къ сво́й затвори́ша, уста́ и́хъ глаго́лаша горды́ню.
Изгоня́щiи мя́ ны́нѣ обыдо́ша мя́, о́чи сво­и́ воз­ложи́ша уклони́ти на зе́млю.
Объя́ша мя́ я́ко ле́въ гото́въ на ло́въ и я́ко ски́менъ обита́яй въ та́йныхъ.
Воскре́сни́, Го́споди, предвари́ я́ и запни́ и́мъ: изба́ви ду́шу мою́ от­ нечести́ваго, ору́жiе Твое́
от­ вра́гъ руки́ Тво­ея́, Го́споди, от­ ма́лыхъ от­ земли́: раздѣли́ я́ въ животѣ́ и́хъ, и сокрове́н­ныхъ Тво­и́хъ испо́лнися чре́во и́хъ: насы́тишася сыно́въ, и оста́виша оста́нки младе́нцемъ сво­и́мъ.
А́зъ же пра́вдою явлю́ся лицу́ Тво­ему́, насы́щуся, внегда́ яви́тимися сла́вѣ Тво­е́й.
Греческий [Greek (Koine)]
͂εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ τῶν κρυφίων τοῦ υἱοῦ ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
ἐξομολογήσομαί σοι κύριε ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου διηγήσομαι πάν­τα τὰ θαυμάσιά σου
εὐφρανθήσομαι καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου ὕψιστε
ἐν τῷ ἀπο­στραφῆναι τὸν ἐχθρόν μου εἰς τὰ ὀπίσω ἀσθενήσουσιν καὶ ἀπο­λοῦν­ται ἀπο­̀ προ­σώπου σου
ὅτι ἐποίησας τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν δίκην μου ἐκάθισας ἐπι­̀ θρόνου ὁ κρίνων δικαιοσύνην
ἐπετίμησας ἔθνεσιν καὶ ἀπώλετο ὁ ἀσεβής τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος
τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ῥομφαῖαι εἰς τέλος καὶ πόλεις καθεῖλες ἀπώλετο τὸ μνημόσυν­ον αὐτῶν μετ᾿ ἤχους
καὶ ὁ κύριος εἰς τὸν αἰῶνα μένει ἡτοίμασεν ἐν κρίσει τὸν θρόνον αὐτοῦ
καὶ αὐτὸς κρινεῖ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι
καὶ ἐγένετο κύριος κατα­φυγὴ τῷ πένητι βοηθὸς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψει
καὶ ἐλπισάτωσαν ἐπι­̀ σὲ οἱ γινώσκον­τες τὸ ὄνομά σου ὅτι οὐκ ἐγκατέλιπες τοὺς ἐκζητοῦν­τάς σε κύριε
ψάλατε τῷ κυρίῳ τῷ κατοικοῦν­τι ἐν Σιων ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὰ ἐπι­τηδεύ­ματα αὐτοῦ
ὅτι ἐκζητῶν τὰ αἵματα αὐτῶν ἐμνήσθη οὐκ ἐπελάθετο τῆς κραυγῆς τῶν πενήτων
ἐλέησόν με κύριε ἰδὲ τὴν ταπείνωσίν μου ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου ὁ ὑψῶν με ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου
ὅπως ἂν ἐξαγγείλω πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιων ἀγαλλιάσομαι ἐπι­̀ τῷ σωτηρίῳ σου
ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν δια­φθορᾷ ᾗ ἐποίησαν ἐν παγίδι ταύτῃ ᾗ ἔκρυψαν συν­ελήμφθη ὁ ποὺς αὐτῶν
γινώσκεται κύριος κρίματα ποιῶν ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ συν­ελήμφθη ὁ ἁμαρτωλός ᾠδὴ δια­ψάλμα­τος
ἀπο­στραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην πάν­τα τὰ ἔθνη τὰ ἐπι­λανθανόμενα τοῦ θεοῦ
ὅτι οὐκ εἰς τέλος ἐπι­λησθή­σε­ται ὁ πτωχός ἡ ὑπομονὴ τῶν πενήτων οὐκ ἀπο­λεῖται εἰς τὸν αἰῶνα
ἀνάστηθι κύριε μὴ κραταιούσθω ἄνθρωπος κριθήτωσαν ἔθνη ἐνώπιόν σου
κατα­́στησον κύριε νομοθέτην ἐπ᾿ αὐτούς γνώτωσαν ἔθνη ὅτι ἄνθρωποί εἰσιν (δια­́ψαλμα)
ἵνα τί κύριε ἀφέστηκας μακρόθεν ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψει
ἐν τῷ ὑπερηφανεύ­εσθαι τὸν ἀσεβῆ ἐμπυρίζεται ὁ πτωχός συλλαμβάνον­ται ἐν δια­βουλίοις οἷς δια­λογίζον­ται
ὅτι ἐπαινεῖται ὁ ἁμαρτωλὸς ἐν ταῖς ἐπι­θυμίαις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καὶ ὁ ἀδικῶν ἐνευλογεῖται
παρώξυν­εν τὸν κύριον ὁ ἁμαρτωλός κατα­̀ τὸ πλῆ­θος τῆς ὀργῆς αὐτοῦ οὐκ ἐκζητήσει οὐκ ἔστιν ὁ θεὸς ἐνώπιον αὐτοῦ
βεβηλοῦν­ται αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἐν παν­τὶ καιρῷ ἀν­ταναιρεῖται τὰ κρίματά σου ἀπο­̀ προ­σώπου αὐτοῦ πάν­των τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ κατα­κυριεύ­σει
εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐ μὴ σαλευθῶ ἀπο­̀ γενεᾶς εἰς γενεὰν ἄνευ κακοῦ
οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου ὑπὸ τὴν γλῶσ­σαν αὐτοῦ κόπος καὶ πόνος
ἐγκάθηται ἐνέδρᾳ μετὰ πλουσίων ἐν ἀπο­κρύφοις ἀπο­κτεῖναι ἀθῷον οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀπο­βλέπουσιν
ἐνεδρεύ­ει ἐν ἀπο­κρύφῳ ὡς λέων ἐν τῇ μάνδρᾳ αὐτοῦ ἐνεδρεύ­ει τοῦ ἁρπάσαι πτωχόν ἁρπάσαι πτωχὸν ἐν τῷ ἑλκύσαι αὐτόν
ἐν τῇ παγίδι αὐτοῦ ταπεινώσει αὐτόν κύψει καὶ πεσεῖται ἐν τῷ αὐτὸν κατα­κυριεῦσαι τῶν πενήτων
εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπι­λέλησται ὁ θεός ἀπέστρεψεν τὸ προ­́σωπον αὐτοῦ τοῦ μὴ βλέπειν εἰς τέλος
ἀνάστηθι κύριε ὁ θεός ὑψωθήτω ἡ χείρ σου μὴ ἐπι­λάθῃ τῶν πενήτων
ἕνεκεν τίνος παρώξυν­εν ὁ ἀσεβὴς τὸν θεόν εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἐκζητήσει
βλέπεις ὅτι σὺ πόνον καὶ θυμὸν κατα­νοεῖς τοῦ παρα­δοῦναι αὐτοὺς εἰς χεῖράς σου σοὶ οὖν ἐγκατα­λέλειπται ὁ πτωχός ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθῶν
σύν­τριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ ζητηθή­σε­ται ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ δι᾿ αὐτήν
βασιλεύ­σει κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος ἀπο­λεῖσθε ἔθνη ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ
τὴν ἐπι­θυμίαν τῶν πενήτων εἰσήκουσεν κύριος τὴν ἑτοιμασίαν τῆς καρδίας αὐτῶν προ­σέσχεν τὸ οὖς σου
κρῖναι ὀρφανῷ καὶ ταπεινῷ ἵνα μὴ προ­σθῇ ἔτι τοῦ μεγαλαυχεῖν ἄνθρωπος ἐπι­̀ τῆς γῆς
εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
ἐπι­̀ τῷ κυρίῳ πέποιθα πᾶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου μεταναστεύ­ου ἐπι­̀ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον
ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατα­τοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ
ὅτι ἃ κατηρτίσω καθεῖλον ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησεν
κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀπο­βλέπουσιν τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων
κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ ὁ δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν
ἐπι­βρέξει ἐπι­̀ ἁμαρτωλοὺς παγίδας πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα κατα­ιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν
ὅτι δίκαιος κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν εὐθύτητα εἶδεν τὸ προ­́σωπον αὐτοῦ
εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ τῆς ὀγδόης ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
σῶσόν με κύριε ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπο­̀ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων
μάταια ἐλάλησεν ἕκασ­τος προ­̀ς τὸν πλη­σίον αὐτοῦ χείλη δόλια ἐν καρδίᾳ καὶ ἐν καρδίᾳ ἐλάλησαν
ἐξολεθρεύ­σαι κύριος πάν­τα τὰ χείλη τὰ δόλια καὶ γλῶσ­σαν μεγαλορήμονα
τοὺς εἰπόν­τας τὴν γλῶσ­σαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν τὰ χείλη ἡμῶν παρ᾿ ἡμῶν ἐστιν τίς ἡμῶν κύριός ἐστιν
ἀπο­̀ τῆς ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ ἀπο­̀ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν ἀναστήσομαι λέγει κύριος θήσομαι ἐν σωτηρίᾳ παρρησιάσομαι ἐν αὐτῷ
τὰ λόγια κυρίου λόγια ἁγνά ἀργύριον πεπυρωμένον δοκίμιον τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως
σύ κύριε φυλάξεις ἡμᾶς καὶ δια­τηρήσεις ἡμᾶς ἀπο­̀ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ εἰς τὸν αἰῶνα
κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσιν κατα­̀ τὸ ὕψος σου ἐπολυώρησας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων
εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
ἕως πότε κύριε ἐπι­λήσῃ μου εἰς τέλος ἕως πότε ἀπο­στρέψεις τὸ προ­́σωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ
ἕως τίνος θήσομαι βουλὰς ἐν ψυχῇ μου ὀδύνας ἐν καρδίᾳ μου ἡμέρας ἕως πότε ὑψωθή­σε­ται ὁ ἐχθρός μου ἐπ᾿ ἐμέ
ἐπι­́βλεψον εἰσάκουσόν μου κύριε ὁ θεός μου φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον
μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου ἴσχυσα προ­̀ς αὐτόν οἱ θλίβον­τές με ἀγαλλιάσον­ται ἐὰν σαλευθῶ
ἐγὼ δὲ ἐπι­̀ τῷ ἐλέει σου ἤλπισα ἀγαλλιά­σε­ται ἡ καρδία μου ἐπι­̀ τῷ σωτηρίῳ σου ᾄσω τῷ κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαν­τί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι κυρίου τοῦ ὑψίστου
εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ
εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστιν θεός διέφθειραν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπι­τηδεύ­μασιν οὐκ ἔστιν ποιῶν χρηστότητα οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός
κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπι­̀ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστιν συνίων ἢ ἐκζητῶν τὸν θεόν
πάν­τες ἐξέκλιναν ἅμα ἠχρεώθησαν οὐκ ἔστιν ποιῶν χρηστότητα οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός–
–τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν ταῖς γλώσ­σαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα σύν­τριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν οὐκ ἔστιν φόβος θεοῦ ἀπέναν­τι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν
οὐχὶ γνώσον­ται πάν­τες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν οἱ κατεσθίον­τες τὸν λαόν μου βρώσει ἄρτου τὸν κύριον οὐκ ἐπεκαλέσαν­το
ἐκεῖ ἐδειλίασαν φόβῳ οὗ οὐκ ἦν φόβος ὅτι ὁ θεὸς ἐν γενεᾷ δικαίᾳ
βουλὴν πτωχοῦ κατῃσχύνατε ὅτι κύριος ἐλπὶς αὐτοῦ ἐστιν
τίς δώσει ἐκ Σιων τὸ σωτήριον τοῦ Ισραηλ ἐν τῷ ἐπι­στρέψαι κύριον τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἀγαλλιάσθω Ιακωβ καὶ εὐφρανθήτω Ισραηλ
πσαλμὸς τῷ Δαυιδ
κύριε τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου καὶ τίς κατα­σκηνώσει ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ σου
πορευό­με­νος ἄμωμος καὶ ἐργαζό­με­νος δικαιοσύνην λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ
ὃς οὐκ ἐδόλωσεν ἐν γλώσ­σῃ αὐτοῦ οὐδὲ ἐποίησεν τῷ πλη­σίον αὐτοῦ κακὸν καὶ ὀνειδισμὸν οὐκ ἔλαβεν ἐπι­̀ τοὺς ἔγγιστα αὐτοῦ
ἐξουδένωται ἐνώπιον αὐτοῦ πονηρευό­με­νος τοὺς δὲ φοβου­μέ­νους κύριον δοξάζει ὁ ὀμνύων τῷ πλη­σίον αὐτοῦ καὶ οὐκ ἀθετῶν
τὸ ἀργύριον αὐτοῦ οὐκ ἔδωκεν ἐπι­̀ τόκῳ καὶ δῶρα ἐπ᾿ ἀθῴοις οὐκ ἔλαβεν ὁ ποιῶν ταῦτα οὐ σαλευθή­σε­ται εἰς τὸν αἰῶνα
στηλογραφία τῷ Δαυιδ
φύλαξόν με κύριε ὅτι ἐπι­̀ σοὶ ἤλπισα
εἶπα τῷ κυρίῳ κύριός μου εἶ σύ ὅτι τῶν ἀγαθῶν μου οὐ χρείαν ἔχεις
τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν πάν­τα τὰ θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς
ἐπλη­θύνθησαν αἱ ἀσθένειαι αὐτῶν μετὰ ταῦτα ἐτάχυναν οὐ μὴ συν­αγάγω τὰς συν­αγωγὰς αὐτῶν ἐξ αἱμάτων οὐδὲ μὴ μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν δια­̀ χειλέων μου
κύριος ἡ μερὶς τῆς κληρο­νο­μίας μου καὶ τοῦ ποτηρίου μου σὺ εἶ ὁ ἀπο­καθιστῶν τὴν κληρο­νο­μίαν μου ἐμοί
σχοινία ἐπέπεσάν μοι ἐν τοῖς κρατίστοις καὶ γὰρ ἡ κληρο­νο­μία μου κρατίστη μοί ἐστιν
εὐλογήσω τὸν κύριον τὸν συν­ετίσαν­τά με ἔτι δὲ καὶ ἕως νυκτὸς ἐπαίδευσάν με οἱ νεφροί μου
προ­ωρώμην τὸν κύριον ἐνώπιόν μου δια­̀ παν­τός ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν ἵνα μὴ σαλευθῶ
δια­̀ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσ­σά μου ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατα­σκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι
ὅτι οὐκ ἐγκατα­λείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν δια­φθοράν
ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς πλη­ρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προ­σώπου σου τερπνότητες ἐν τῇ δεξιᾷ σου εἰς τέλος
προ­σευχὴ τοῦ Δαυιδ
εἰσάκουσον κύριε τῆς δικαιοσύνης μου προ­́σχες τῇ δεήσει μου ἐνώτισαι τῆς προ­σευχῆς μου οὐκ ἐν χείλεσιν δολίοις
ἐκ προ­σώπου σου τὸ κρίμα μου ἐξέλθοι οἱ ὀφθαλμοί μου ἰδέτωσαν εὐθύτητας
ἐδοκίμασας τὴν καρδίαν μου ἐπεσκέψω νυκτός ἐπύρωσάς με καὶ οὐχ εὑρέθη ἐν ἐμοὶ ἀδικία
ὅπως ἂν μὴ λαλήσῃ τὸ στόμα μου τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων δια­̀ τοὺς λόγους τῶν χειλέων σου ἐγὼ ἐφύλαξα ὁδοὺς σκληράς
κατα­́ρτισαι τὰ δια­βήματά μου ἐν ταῖς τρίβοις σου ἵνα μὴ σαλευθῶσιν τὰ δια­βήματά μου
ἐγὼ ἐκέκραξα ὅτι ἐπήκουσάς μου ὁ θεός κλῖνον τὸ οὖς σου ἐμοὶ καὶ εἰσάκουσον τῶν ῥημάτων μου
θαυμάστωσον τὰ ἐλέη σου ὁ σῴζων τοὺς ἐλπίζον­τας ἐπι­̀ σὲ ἐκ τῶν ἀνθεστηκότων τῇ δεξιᾷ σου
φύλαξόν με ὡς κόραν ὀφθαλμοῦ ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου σκεπάσεις με
ἀπο­̀ προ­σώπου ἀσεβῶν τῶν ταλαιπωρησάν­των με οἱ ἐχθροί μου τὴν ψυχήν μου περιέσχον
τὸ στέαρ αὐτῶν συν­έκλεισαν τὸ στόμα αὐτῶν ἐλάλησεν ὑπερηφανίαν
ἐκβάλλον­τές με νυνὶ περιεκύκλωσάν με τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἔθεν­το ἐκκλῖναι ἐν τῇ γῇ
ὑπέλαβόν με ὡσεὶ λέων ἕτοιμος εἰς θήραν καὶ ὡσεὶ σκύμνος οἰκῶν ἐν ἀπο­κρύφοις
ἀνάστηθι κύριε προ­́φθασον αὐτοὺς καὶ ὑποσκέλισον αὐτούς ῥῦσαι τὴν ψυχήν μου ἀπο­̀ ἀσεβοῦς ῥομφαίαν σου–
–ἀπο­̀ ἐχθρῶν τῆς χειρός σου 14κύριε ἀπο­̀ ὀλίγων ἀπο­̀ γῆς δια­μέρισον αὐτοὺς ἐν τῇ ζωῇ αὐτῶν καὶ τῶν κεκρυμμένων σου ἐπλή­σθη ἡ γαστὴρ αὐτῶν ἐχορτάσθησαν υἱῶν καὶ ἀφῆκαν τὰ κατα­́λοιπα τοῖς νηπίοις αὐτῶν
ἐγὼ δὲ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προ­σώπῳ σου χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναι τὴν δόξαν σου
Французский (LSG)
Au chef des chantres. Sur [Meurs pour le fils]. Psaume de David.
Je louerai l'Éternel de tout mon coeur, Je raconterai toutes tes merveilles.
Je ferai de toi le sujet de ma joie et de mon allégresse, Je chanterai ton nom, Dieu Très Haut!
Mes ennemis reculent, Ils chancellent, ils périssent devant ta face.
Car tu soutiens mon droit et ma cause, Tu sièges sur ton trône en juste juge.
Tu châties les nations, tu détruis le méchant, Tu effaces leur nom pour toujours et à perpétuité.
Plus d'ennemis! Des ruines éternelles! Des villes que tu as renversées! Leur souvenir est anéanti.
L'Éternel règne à jamais, Il a dressé son trône pour le jugement;
Il juge le monde avec justice, Il juge les peuples avec droiture.
L'Éternel est un refuge pour l'opprimé, Un refuge au temps de la détresse.
Ceux qui connaissent ton nom se confient en toi. Car tu n'abandonnes pas ceux qui te cherchent, ô Éternel!
Chantez à l'Éternel, qui réside en Sion, Publiez parmi les peuples ses hauts faits!
Car il venge le sang et se souvient des malheureux, Il n'oublie pas leurs cris.
Aie pitié de moi, Éternel! Vois la misère où me réduisent mes ennemis, Enlève-moi des portes de la mort,
Afin que je publie toutes tes louanges, Dans les portes de la fille de Sion, Et que je me réjouisse de ton salut.
Les nations tombent dans la fosse qu'elles ont faite, Leur pied se prend au filet qu'elles ont caché.
L'Éternel se montre, il fait justice, Il enlace le méchant dans l'oeuvre de ses mains. -Jeu d'instruments.
Les méchants se tournent vers le séjour des morts, Toutes les nations qui oublient Dieu.
Car le malheureux n'est point oublié à jamais, L'espérance des misérables ne périt pas à toujours.
Lève-toi, ô Éternel! Que l'homme ne triomphe pas! Que les nations soient jugées devant ta face!
Frappe-les d'épouvante, ô Éternel! Que les peuples sachent qu'ils sont des hommes!
10:1 Pourquoi, ô Éternel! te tiens-tu éloigné? Pourquoi te caches-tu au temps de la détresse?
10:2 Le méchant dans son orgueil poursuit les malheureux, Ils sont victimes des trames qu'il a conçues.
10:3 Car le méchant se glorifie de sa convoitise, Et le ravisseur outrage, méprise l'Éternel.
10:4 Le méchant dit avec arrogance: Il ne punit pas! Il n'y a point de Dieu! -Voilà toutes ses pensées.
10:5 Ses voies réussissent en tout temps; Tes jugements sont trop élevés pour l'atteindre, Il souffle contre tous ses adversaires.
10:6 Il dit en son coeur: Je ne chancelle pas, Je suis pour toujours à l'abri du malheur!
10:7 Sa bouche est pleine de malédictions, de tromperies et de fraudes; Il y a sous sa langue de la malice et de l'iniquité.
10:8 Il se tient en embuscade près des villages, Il assassine l'innocent dans des lieux écartés; Ses yeux épient le malheureux.
10:9 Il est aux aguets dans sa retraite, comme le lion dans sa tanière, Il est aux aguets pour surprendre le malheureux; Il le surprend et l'attire dans son filet.
10:10 Il se courbe, il se baisse, Et les misérables tombent dans ses griffes.
10:11 Il dit en son coeur: Dieu oublie! Il cache sa face, il ne regarde jamais!
10:12 Lève-toi, Éternel! ô Dieu, lève ta main! N'oublie pas les malheureux!
10:13 Pourquoi le méchant méprise-t-il Dieu? Pourquoi dit-il en son coeur: Tu ne punis pas?
10:14 Tu regardes cependant, car tu vois la peine et la souffrance, Pour prendre en main leur cause; C'est à toi que s'abandonne le malheureux, C'est toi qui viens en aide à l'orphelin.
10:15 Brise le bras du méchant, Punis ses iniquités, et qu'il disparaisse à tes yeux!
10:16 L'Éternel est roi à toujours et à perpétuité; Les nations sont exterminées de son pays.
10:17 Tu entends les voeux de ceux qui souffrent, ô Éternel! Tu affermis leur coeur; tu prêtes l'oreille
10:18 Pour rendre justice à l'orphelin et à l'opprimé, Afin que l'homme tiré de la terre cesse d'inspirer l'effroi.
11:1 Au chef des chantres. De David. C'est en l'Éternel que je cherche un refuge. Comment pouvez-vous me dire: Fuis dans vos montagnes, comme un oiseau?
11:2 Car voici, les méchants bandent l'arc, Ils ajustent leur flèche sur la corde, Pour tirer dans l'ombre sur ceux dont le coeur est droit.
11:3 Quand les fondements sont renversés, Le juste, que ferait-il? -
11:4 L'Éternel est dans son saint temple, L'Éternel a son trône dans les cieux; Ses yeux regardent, Ses paupières sondent les fils de l'homme.
11:5 L'Éternel sonde le juste; Il hait le méchant et celui qui se plaît à la violence.
11:6 Il fait pleuvoir sur les méchants Des charbons, du feu et du soufre; Un vent brûlant, c'est le calice qu'ils ont en partage.
11:7 Car l'Éternel est juste, il aime la justice; Les hommes droits contemplent sa face.
12:1 Au chef des chantres. Sur la harpe à huit cordes. Psaume de David.
Sauve, Éternel! car les hommes pieux s'en vont, Les fidèles disparaissent parmi les fils de l'homme.
12:2 On se dit des faussetés les uns aux autres, On a sur les lèvres des choses flatteuses, On parle avec un coeur double.
12:3 Que l'Éternel extermine toutes les lèvres flatteuses, La langue qui discourt avec arrogance,
12:4 Ceux qui disent: Nous sommes puissants par notre langue, Nous avons nos lèvres avec nous; Qui serait notre maître? -
12:5 Parce que les malheureux sont opprimés et que les pauvres gémissent, Maintenant, dit l'Éternel, je me lève, J'apporte le salut à ceux contre qui l'on souffle.
12:6 Les paroles de l'Éternel sont des paroles pures, Un argent éprouvé sur terre au creuset, Et sept fois épuré.
12:7 Toi, Éternel! tu les garderas, Tu les préserveras de cette race à jamais.
12:8 Les méchants se promènent de toutes parts, Quand la bassesse règne parmi les fils de l'homme.
13:1 Au chef des chantres. Psaume de David.
13:2 Jusques à quand, Éternel! m'oublieras-tu sans cesse? Jusques à quand me cacheras-tu ta face?
13:3 Jusques à quand aurai-je des soucis dans mon âme, Et chaque jour des chagrins dans mon coeur? Jusques à quand mon ennemi s'élèvera-t-il contre moi?
13:4 Regarde, réponds-moi, Éternel, mon Dieu! Donne à mes yeux la clarté, Afin que je ne m'endorme pas du sommeil de la mort,
13:5 Afin que mon ennemi ne dise pas: Je l'ai vaincu! Et que mes adversaires ne se réjouissent pas, si je chancelle.
13:6 Moi, j'ai confiance en ta bonté, J'ai de l'allégresse dans le coeur, à cause de ton salut; Je chante à l'Éternel, car il m'a fait du bien.
14:1 Au chef des chantres. De David. L'insensé dit en son coeur: Il n'y a point de Dieu! Ils se sont corrompus, ils ont commis des actions abominables; Il n'en est aucun qui fasse le bien.
14:2 L'Éternel, du haut des cieux, regarde les fils de l'homme, Pour voir s'il y a quelqu'un qui soit intelligent, Qui cherche Dieu.
14:3 Tous sont égarés, tous sont pervertis; Il n'en est aucun qui fasse le bien, Pas même un seul.
14:4 Tous ceux qui commettent l'iniquité ont-ils perdu le sens? Ils dévorent mon peuple, ils le prennent pour nourriture; Ils n'invoquent point l'Éternel.
14:5 C'est alors qu'ils trembleront d'épouvante, Quand Dieu paraîtra au milieu de la race juste.
14:6 Jetez l'opprobre sur l'espérance du malheureux... L'Éternel est son refuge.
14:7 Oh! qui fera partir de Sion la délivrance d'Israël? Quand l'Éternel ramènera les captifs de son peuple, Jacob sera dans l'allégresse, Israël se réjouira.
15:1 Psaume de David. O Éternel! qui séjournera dans ta tente? Qui demeurera sur ta montagne sainte? -
15:2 Celui qui marche dans l'intégrité, qui pratique la justice Et qui dit la vérité selon son coeur.
15:3 Il ne calomnie point avec sa langue, Il ne fait point de mal à son semblable, Et il ne jette point l'opprobre sur son prochain.
15:4 Il regarde avec dédain celui qui est méprisable, Mais il honore ceux qui craignent l'Éternel; Il ne se rétracte point, s'il fait un serment à son préjudice.
15:5 Il n'exige point d'intérêt de son argent, Et il n'accepte point de don contre l'innocent. Celui qui se conduit ainsi ne chancelle jamais.
16:1 Hymne de David. Garde-moi, ô Dieu! car je cherche en toi mon refuge.
16:2 Je dis à l'Éternel: Tu es mon Seigneur, Tu es mon souverain bien!
16:3 Les saints qui sont dans le pays, Les hommes pieux sont l'objet de toute mon affection.
16:4 On multiplie les idoles, on court après les dieux étrangers: Je ne répands pas leurs libations de sang, Je ne mets pas leurs noms sur mes lèvres.
16:5 L'Éternel est mon partage et mon calice; C'est toi qui m'assures mon lot;
16:6 Un héritage délicieux m'est échu, Une belle possession m'est accordée.
16:7 Je bénis l'Éternel, mon conseiller; La nuit même mon coeur m'exhorte.
16:8 J'ai constamment l'Éternel sous mes yeux; Quand il est à ma droite, je ne chancelle pas.
16:9 Aussi mon coeur est dans la joie, mon esprit dans l'allégresse, Et mon corps repose en sécurité.
16:10 Car tu ne livreras pas mon âme au séjour des morts, Tu ne permettras pas que ton bien-aimé voie la corruption.
16:11 Tu me feras connaître le sentier de la vie; Il y a d'abondantes joies devant ta face, Des délices éternelles à ta droite.
17:1 Prière de David. Éternel! écoute la droiture, sois attentif à mes cris, Prête l'oreille à ma prière faite avec des lèvres sans tromperie!
17:2 Que ma justice paraisse devant ta face, Que tes yeux contemplent mon intégrité!
17:3 Si tu sondes mon coeur, si tu le visites la nuit, Si tu m'éprouves, tu ne trouveras rien: Ma pensée n'est pas autre que ce qui sort de ma bouche.
17:4 A la vue des actions des hommes, fidèle à la parole de tes lèvres, Je me tiens en garde contre la voie des violents;
17:5 Mes pas sont fermes dans tes sentiers, Mes pieds ne chancellent point.
17:6 Je t'invoque, car tu m'exauces, ô Dieu! Incline vers moi ton oreille, écoute ma parole!
17:7 Signale ta bonté, toi qui sauves ceux qui cherchent un refuge, Et qui par ta droite les délivres de leurs adversaires!
17:8 Garde-moi comme la prunelle de l'oeil; Protège-moi, à l'ombre de tes ailes,
17:9 Contre les méchants qui me persécutent, Contre mes ennemis acharnés qui m'enveloppent.
17:10 Ils ferment leurs entrailles, Ils ont à la bouche des paroles hautaines.
17:11 Ils sont sur nos pas, déjà ils nous entourent, Ils nous épient pour nous terrasser.
17:12 On dirait un lion avide de déchirer, Un lionceau aux aguets dans son repaire.
17:13 Lève-toi, Éternel, marche à sa rencontre, renverse-le! Délivre-moi du méchant par ton glaive!
17:14 Délivre-moi des hommes par ta main, Éternel, des hommes de ce monde! Leur part est dans la vie, Et tu remplis leur ventre de tes biens; Leurs enfants sont rassasiés, Et ils laissent leur superflu à leurs petits-enfants.
17:15 Pour moi, dans mon innocence, je verrai ta face; Dès le réveil, je me rassasierai de ton image.
Ein Lied Davids, für hohe Knabenstimmen.
HERR, von ganzem Herzen will ich dir danken,
deine machtvollen Taten allen verkünden.
Über dich will ich jubeln und mich freuen,
von dir will ich singen, du höchster Gott!
Vor dir mussten meine Feinde weichen,
sie stürzten und kamen um.
Du hast dich auf den Richterstuhl gesetzt
und mir zu meinem Recht verholfen,
denn deine Urteile sind gerecht.
Den Völkern hast du gedroht,
die Unheilstifter zerschlagen,
ihre Namen für immer ausgetilgt.
Völlig vernichtet hast du sie,
ihre Städte entvölkert und in Trümmer gelegt,
für immer sind sie vergessen.
Doch der HERR regiert für alle Zeiten,
sein Richterstuhl ist aufgestellt.
Der ganzen Welt spricht er gerechtes Urteil,
unparteiisch entscheidet er über die Völker.
Den Unterdrückten bietet er sicheren Schutz;
in schlimmer Zeit sind sie bei ihm geborgen.
Alle, die dich kennen, HERR,
setzen auf dich ihr Vertrauen.
Du lässt niemand im Stich,
der deine Nähe sucht.
Preist den HERRN mit eurem Lied,
ihn, dessen Thron auf dem Zionsberg steht;
macht bei den Völkern seine Taten bekannt!
Den Hilfeschrei der Armen überhört er nicht,
er vergisst nicht die Qual der Verfolgten
und zieht die Verfolger zur Rechenschaft.
HERR, hab Erbarmen mit mir!
Sieh doch, wie sie mir zusetzen mit ihrem Hass!
Hol mich weg von den Toren des Totenreichs!
Dann stelle ich mich an die Tore deiner Stadt
und rühme dich vor allen
für das, was du an mir getan hast.
Die anderen Völker sind in die Grube gefallen,
die sie für uns gegraben hatten.
Sie legten ihre Netze aus
und haben sich selbst darin gefangen.
Der HERR hat seine Macht erwiesen,
er hat für Recht gesorgt.
Die Unheilstifter sind in die eigene Falle gelaufen.
Hinab zu den Toten gehören sie alle,
die Völker, die Gott den Rücken kehren!
Doch die Armen sind nur scheinbar vergessen,
ihre Hoffnung ist nicht für immer dahin.
Greif ein, HERR!
Lass nicht zu,
dass ein Mensch dir die Stirn bietet!
Zieh die Völker vor Gericht,
sprich ihnen allen das Urteil!
Stürze sie in Angst und Schrecken, HERR,
zeig ihnen, dass sie nur Menschen sind!
10:1Warum bist du so weit weg, HERR? Warum verbirgst du dich vor uns?
Wir sind vor Elend am Ende!
10:2Schamlose Schurken stellen den Armen nach
und fangen sie in heimtückischen Fallen.
10:3Sie geben auch noch damit an,
dass sie so unersättlich sind.
Nichts zählt bei ihnen, nur ihr Gewinn.
Sie danken dir nicht, Gott, sie lästern dich nur!
10:4In ihrem Größenwahn reden sie sich ein:
»Wie sollte Gott uns zur Rechenschaft ziehen?
Wo er doch gar nicht existiert!«
Weiter reicht ihr vermessenes Denken nicht.
10:5Sie tun, was sie wollen, und alles gelingt.
Ob du sie verurteilst, berührt sie nicht;
du bist ja so fern dort oben!

Sie lachen spöttisch über jeden Gegner.

10:6»Was soll uns erschüttern?«, sagen sie.
»An uns geht jedes Unglück vorüber;
so war es immer, so bleibt es auch!«
10:7Sie fluchen, sie lügen und drohen,
was sie reden, bringt Verderben und Unheil.
10:8Im Hinterhalt liegen sie nah bei den Dörfern,
warten auf Leute, die nichts Böses ahnen,
heimlich ermorden sie schuldlose Menschen.
10:9Sie liegen und lauern wie Löwen im Dickicht,
sie spähen nach hilflosen Opfern aus
und fangen sie ein mit ihren Netzen.
10:10Sie ducken sich, werfen sich auf die Armen
und stoßen sie nieder mit roher Gewalt.
10:11Bei alledem sagen diese Verbrecher:
»Gott fragt nicht danach, er sieht niemals her,
er will von uns gar nichts wissen.«
10:12Steh auf, HERR! Greif doch ein, Gott!
Vergiss nicht die Schwachen,
nimm sie in Schutz!
10:13Lass nicht zu,
dass die Schurken dich missachten!
Warum dürfen sie sagen:
»Er straft uns ja nicht«?
10:14Aber du bist nicht blind!
Du siehst all das Leiden und Unheil
und du kannst helfen.
Darum kommen die Schwachen und Waisen zu dir
und vertrauen dir ihre Sache an.
10:15Zerschlage die Macht der Unheilstifter,
rechne mit ihnen ab,
mach dem Verbrechen ein Ende!
10:16Du, HERR, bist König für immer und ewig.
Die Fremden, die nichts von dir wissen wollen,
müssen aus deinem Land verschwinden.
10:17Du nimmst die Bitten der Armen an,
du hörst ihr Rufen, HERR,
du machst ihnen Mut.
10:18Den Waisen und Unterdrückten verschaffst du Recht
und lässt keinen Menschen mehr Schrecken verbreiten auf der Erde.
11:1Von David.

In der Nähe des HERRN bin ich geborgen.
Warum sagt ihr zu mir: »Vogel, flieh ins Gebirge!

11:2Die Mörderbande hat schon den Bogen gespannt,
der Pfeil liegt schussbereit auf der Sehne,
um im Dunkeln schuldlose Menschen zu töten.
11:3Wenn jede Ordnung zerbrochen wird,
was richtet dann noch einer aus,
der sich an Gottes Ordnungen hält?«
11:4Der HERR ist hier in seinem heiligen Tempel,
er, dessen Thronsitz im Himmel steht.
Seine Augen sind auf die Menschen gerichtet,
nichts entgeht seinem prüfenden Blick.
11:5Der HERR sieht die Treuen, die ihm gehorchen,
und die Untreuen, die ihn missachten;
wer Gewalt liebt, den hasst er von Herzen.
11:6Er straft die Schuldigen mit harten Plagen:
Feuer und Schwefel lässt er auf sie regnen,
sengenden Glutwind schickt er ihnen.
11:7Der HERR ist treu
und er liebt es, wenn Menschen treu sind.
Wer redlich ist, darf in seiner Nähe leben.
12:1Ein Lied Davids, zu begleiten auf achtsaitigem Instrument.
12:2HERR, hilf uns,
sonst ist es mit deinen Leuten aus!
Menschen, auf die Verlass ist,
gibt es immer weniger.
12:3Einer belügt den andern,
mit glatter Zunge loben sie einander,
aber im Herzen spielt jeder ein doppeltes Spiel.
12:4HERR, bring sie zum Schweigen,
diese Schmeichler!
Stopf ihnen das Maul,
diesen anmaßenden Schwätzern!
12:5»Wir verstehen zu reden«, prahlen sie,
»und wir erreichen alles.
Wir sind schlagfertig,
mit uns nimmt́s keiner auf!«
12:6»Ja«, sagt der HERR, »jetzt greife ich ein!
Denn die Armen werden unterdrückt
und die Hilflosen stöhnen.
Ich bringe den Misshandelten Befreiung.«
12:7Auf die Worte des HERRN ist Verlass,
sie sind rein und echt wie Silber,
das im Schmelzofen siebenmal gereinigt wurde.
12:8HERR, du hältst dich an deine Zusagen, jetzt und immer:
Du wirst uns vor diesen Lügnern bewahren,
12:9auch wenn sie überall frei umherlaufen
und ihre Gemeinheit immer schlimmer wird.
13:1Ein Lied Davids.
13:2HERR! Hast du mich für immer vergessen?
Wie lange willst du dich noch verbergen?
13:3Wie lange sollen mich die Sorgen quälen,
soll der Kummer Tag für Tag
an meinem Herzen nagen?
Wie lange dürfen meine Feinde
mich noch bedrängen?
13:4Sieh mich doch wieder an, HERR!
Gib mir Antwort, du mein Gott!
Mach es wieder hell vor meinen Augen,
damit ich nicht in Todesnacht versinke!
13:5Sonst sagen meine Feinde:
»Den haben wir erledigt!«,
und jubeln über meinen Sturz.
13:6Doch ich verlasse mich auf deine Liebe,
ich juble über deine Hilfe.
Mit meinem Lied will ich dir danken, HERR,
weil du so gut zu mir gewesen bist.
14:1Von David.

Die Unverständigen reden sich ein:
»Es gibt keinen Gott!«
Sie sind völlig verdorben,
ihr Tun ist abscheulich,
unter ihnen ist niemand, der Gutes tut.

14:2Der HERR blickt vom Himmel herab auf die Menschen.
Er will sehen, ob es da welche gibt,
die Verstand haben und nach ihm fragen.
14:3Doch alle sind sie von ihm abgefallen,
verkommen sind sie, alle miteinander,
niemand ist da, der Gutes tut,
nicht einmal einer!
14:4»Sie sind blind«, sagt der HERR.
»Wo bleibt der Verstand dieser Unheilstifter?
Sie fressen mein Volk, als wäre es Brot;
doch mich nehmen sie alle nicht ernst.«
14:5Bald schon werdet ihr furchtbar erschrecken;
denn Gott hält zu denen, die ihm gehorchen.
14:6Ihr wolltet die Hoffnung der Armen zerstören,
der HERR aber gibt ihnen sicheren Schutz.
14:7Wie sehnlich warte ich darauf,
dass Israels Retter vom Zionsberg kommt!
Wenn der HERR die Not seines Volkes wendet,
dann werden sie jubeln, die Nachkommen Jakobs,
ganz Israel wird sich freuen.
15:1Ein Lied Davids.

»HERR, wer darf in deinen Tempel kommen?
Wen lässt du weilen auf dem heiligen Berg?«

15:2»Nur Menschen, die in allem dem HERRN gehorchen
und jederzeit das Rechte tun.
Sie denken und reden nur die Wahrheit.
15:3Sie machen niemand bei anderen schlecht,
tun nichts, was ihren Freunden schadet,
und bringen ihre Nachbarn nicht in Verruf.
15:4Sie verachten die, die Gott verworfen hat,
und ehren alle, die den HERRN ernst nehmen.
Sie tun, was sie geschworen haben,
selbst dann, wenn es ihnen Nachteil bringt.
15:5Für ausgeliehenes Geld verlangen sie keine Zinsen.
Sie lassen sich nicht durch Bestechung dazu bewegen,
Unschuldige anzuklagen oder zu verurteilen.

Ein Mensch, der sich daran hält,
steht für immer auf sicherem Grund.«

16:1Ein Lied Davids.

Schütze mich, Gott! Ich vertraue dir.

16:2Ich sage zu dir: »Du bist mein Herr.
Mein Glück finde ich allein bei dir!«
16:3Im Land werden viele Götter verehrt,
an denen auch ich meine Freude hatte.
Jetzt aber sage ich:
16:4Wer anderen Göttern nachläuft,
muss seine volle Strafe tragen.
Ich gieße diesen Göttern kein Opferblut mehr hin;
nicht einmal ihre Namen spreche ich aus.
16:5HERR, was ich brauche, du teilst es mir zu;
du hältst mein Los in der Hand.
16:6Mir ist ein schöner Anteil zugefallen;
was du mir zugemessen hast, gefällt mir gut.
16:7Ich preise den HERRN,
der mir sagt, was ich tun soll;
auch nachts erinnert mich mein Gewissen an seinen Rat.
16:8Er ist mir nahe,
das ist mir immer bewusst.
Er steht mir zur Seite,
ich fühle mich ganz sicher.
16:9Darum bin ich voll Freude und Dank,
ich weiß mich beschützt und geborgen.
16:10Du, HERR, wirst mich nicht der Totenwelt preisgeben!
Du wirst nicht zulassen, dass ich für immer im Grab ende;
denn ich halte in Treue zu dir!
16:11Du führst mich den Weg zum Leben.
In deiner Nähe finde ich ungetrübte Freude;
aus deiner Hand kommt mir ewiges Glück.
17:1Ein Gebet Davids.

HERR, ich suche Gerechtigkeit!
Höre meine Klage, nimm meine Bitte an;
von meinen Lippen kommt keine Lüge.

17:2Dein Urteil wird mich freisprechen,
weil du siehst, dass ich ehrlich und redlich bin.
17:3Du kennst meine Gedanken.
Heute Nacht wirst du kommen,
du wirst mein Innerstes durchforschen
und nichts finden, was du tadeln müsstest.
Mein Denken ist nicht anders als mein Reden.
17:4Auch wenn sie es noch so schlimm trieben,
die Menschen rings um mich her,
ich habe mich stets nach deinem Wort gerichtet
und niemals nach dem Vorbild der Verbrecher.
17:5Ich habe mich an deinen Weg gehalten
und bin nicht einen Schritt davon gewichen.
17:6Ich wende mich an dich, mein Gott,
ich weiß, dass du mir Antwort gibst.
Hab ein offenes Ohr für mich,
hör meine Worte!
17:7Erweise mir deine wunderbare Güte!
Du bist der Retter aller, die bei dir Zuflucht suchen
vor denen, die sich gegen dich stellen.
17:8Bewahre mich,
wie man sein eigenes Auge schützt,
und gib mir Zuflucht unter deinen Flügeln!
17:9Du siehst meine Feinde, diese Verbrecher;
sie kreisen mich ein,
sie wollen mich vernichten!
17:10Ihr Herz ist ohne jedes Mitgefühl,
ihr Mund führt vermessene Reden.
17:11Jetzt umzingeln sie mich;
sie lauern darauf, mich niederzustrecken,
17:12wie gierige Löwen, zum Sprung bereit,
lüstern auf Beute, um sie zu zerreißen.
17:13Steh auf, HERR! Stell dich gegen sie!
Zwing sie zu Boden, diese Schurken,
und rette mich mit deinem Schwert!
17:14Befrei mich von ihnen
mit deiner starken Hand!
Verkürze ihren Anteil am Leben!
Gib ihnen, was sie verdient haben;
es ist bestimmt genug,
um ihren Bauch zu füllen.
Auch ihre Kinder werden davon satt,
es reicht sogar noch für die Enkel.
17:15Ich bin ohne Schuld, HERR!
Darum darf ich dich sehen.
Wenn ich wach werde,
will ich mich satt sehen an dir!
Кафизма:
Псалом:
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония

Настройки

Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible