Скрыть
1:6
1:8
1:10
1:12
1:13
1:15
1:18
1:19
1:22
1:24
1:25
1:27
1:29
1:30
1:31
1:32
Глава 15 
15:6
15:14
15:15
15:17
15:18
15:19
15:24
15:28
Церковнославянский (рус)
[Зач. 79.] Па́велъ, ра́бъ Иису́съ Христо́въ, зва́нъ апо́столъ, избра́нъ въ благовѣ́стiе Бо́жiе,
е́же пре́жде обѣща́ проро́ки Сво­и́ми въ писа́нiихъ святы́хъ,
о Сы́нѣ Сво­е́мъ, бы́в­шемъ от­ сѣ́мене Дави́дова по пло́ти,
нарече́н­нѣмъ Сы́нѣ Бо́жiи въ си́лѣ, по ду́ху святы́ни, изъ воскресе́нiя от­ ме́ртвыхъ, Иису́са Христа́ Го́спода на́­шего,
и́мже прiя́хомъ благода́ть и апо́стол­ст­во въ послуша́нiе вѣ́ры во всѣ́хъ язы́цѣхъ, о и́мени Его́,
въ ни́хже есте́ и вы́, зва́ни Иису́су Христу́:
всѣ́мъ су́щымъ въ Ри́мѣ воз­лю́блен­нымъ Бо́гу, зва́н­нымъ святы́мъ: [Зач..] благода́ть ва́мъ и ми́ръ от­ Бо́га Отца́ на́­шего, и Го́спода Иису́са Христа́.
Пе́рвое у́бо благодарю́ Бо́га мо­его́ Иису́сомъ Христо́мъ о всѣ́хъ ва́съ, я́ко вѣ́ра ва́ша воз­вѣща́ет­ся во все́мъ мíрѣ:
свидѣ́тель бо ми́ е́сть Бо́гъ, Ему́же служу́ ду́хомъ мо­и́мъ во благовѣ­ст­вова́нiи Сы́на Его́, я́ко безпреста́ни па́мять о ва́съ творю́,
всегда́ въ моли́твахъ мо­и́хъ моля́ся, а́ще у́бо когда́ поспѣ́шенъ бу́ду во́лею Бо́жiею прiити́ къ ва́мъ:
жела́ю бо ви́дѣти ва́съ, да нѣ́кое пода́мъ ва́мъ дарова́нiе духо́вное, ко утвержде́нiю ва́­шему:
сiе́ же е́сть, со­утѣ́шитися въ ва́съ вѣ́рою о́бщею, ва́­шею же и мо­е́ю.
Не хощу́ же не вѣ́дѣти ва́мъ, бра́тiе, я́ко мно́жицею восхотѣ́хъ прiити́ къ ва́мъ, и воз­бране́нъ бы́хъ досе́лѣ, да нѣ́кiй пло́дъ имѣ́ю и въ ва́съ, я́коже и въ про́чихъ язы́цѣхъ.
Е́ллиномъ же и ва́рвавомъ, му́дрымъ же и неразу́мнымъ до́лженъ е́смь:
та́ко е́сть, е́же по мо­ему́ усе́рдiю и ва́мъ су́щымъ въ Ри́мѣ благовѣсти́ти.
Не стыжу́ся бо благовѣ­ст­вова́нiемъ Христо́вымъ: си́ла бо Бо́жiя е́сть во спасе́нiе вся́кому вѣ́ру­ю­щему, Иуде́ови же пре́жде и Е́ллину.
Пра́вда бо Бо́жiя въ не́мъ явля́ет­ся от­ вѣ́ры въ вѣ́ру, я́коже е́сть пи́сано: пра́ведный же от­ вѣ́ры жи́въ бу́детъ.
[Зач. 80.] Открыва́ет­ся бо гнѣ́въ Бо́жiй съ небесе́ на вся́кое нече́стiе и непра́вду человѣ́ковъ, содержа́щихъ и́стину въ непра́вдѣ:
зане́ разу́мное Бо́жiе {е́же воз­мо́жно разумѣ́ти о Бо́зѣ} я́вѣ е́сть въ ни́хъ, Бо́гъ бо яви́лъ е́сть и́мъ:
неви́димая бо Его́, от­ созда́нiя мíра творе́ньми помышля́ема, ви́дима су́ть, и при­­сносу́щная си́ла Его́ и Боже­с­т­во́, во е́же бы́ти и́мъ безот­вѣ́тнымъ.
Зане́же разумѣ́в­ше Бо́га, не я́ко Бо́га просла́виша или́ благодари́ша, но осуети́шася помышле́нiи сво́ими, и омрачи́ся неразу́мное и́хъ се́рдце:
глаго́лющеся бы́ти му́дри, обюродѣ́ша,
и измѣни́ша сла́ву нетлѣ́н­наго Бо́га въ подо́бiе о́браза тлѣ́н­на человѣ́ка и пти́цъ и четвероно́гъ и га́дъ:
тѣ́мже и предаде́ и́хъ Бо́гъ въ по́хотехъ серде́цъ и́хъ въ нечистоту́, во е́же скверни́тися тѣлесе́мъ и́хъ въ себѣ́ самѣ́хъ:
и́же премѣни́ша и́стину Бо́жiю во лжу́, и почто́ша и послужи́ша тва́ри па́че Творца́, И́же е́сть благослове́нъ во вѣ́ки, ами́нь.
Сего́ ра́ди предаде́ и́хъ Бо́гъ въ стра́сти безче́стiя: и жены́ бо и́хъ измѣни́ша есте́­с­т­вен­ную подо́бу въ презъесте́­с­т­вен­ную:
та́кожде и му́жiе, оста́вльше есте́­с­т­вен­ную подо́бу же́нска по́ла, разжего́шася по́хотiю сво­е́ю дру́гъ на дру́га, му́жи на муже́хъ сту́дъ содѣва́юще, и воз­ме́здiе, е́же подоба́­ше пре́лести и́хъ, въ себѣ́ воспрiе́млюще.
[Зач. 81.] И я́коже не искуси́ша имѣ́ти Бо́га въ ра́зумѣ, [сего́ ра́ди] предаде́ и́хъ Бо́гъ въ неиску́сенъ у́мъ, твори́ти неподо́бная,
испо́лненыхъ вся́кiя непра́вды, блуже́нiя, лука́в­ст­ва, лихо­има́нiя, зло́бы: испо́лненыхъ за́висти, убі́й­ст­ва, рве́нiя, льсти́, злонра́вiя:
шепотники́, клеветники́, богоме́рзки, досади́тели, велича́вы, го́рды, обрѣта́тели злы́хъ, роди́телемъ непокори́вы,
неразу́мны, непримири́телны, нелюбо́вны, неклятвохрани́телны, неми́лостивны.
Нѣ́цыи же и оправда́нiе Бо́жiе разумѣ́в­ше, я́ко такова́я творя́щiи досто́йни сме́рти су́ть, не то́чiю са́ми творя́тъ, но и со­изволя́ютъ творя́щымъ.
[Зач. 116.] До́лжни есмы́ мы́ си́льнiи не́мощи немощны́хъ носи́ти, и не себѣ́ угожда́ти:
кі́иждо же ва́съ бли́жнему да угожда́етъ во благо́е къ созида́нiю.
И́бо и Христо́съ не Себѣ́ угоди́, но я́коже е́сть пи́сано: поноше́нiя понося́щихъ Тебѣ́ нападо́ша на Мя́.
Ели́ка бо преднапи́сана бы́ша, въ на́­ше наказа́нiе преднаписа́шася, да терпѣ́нiемъ и утѣше́нiемъ Писа́нiй упова́нiе и́мамы.
Бо́гъ же терпѣ́нiя и утѣше́нiя да да́стъ ва́мъ то́жде му́др­ст­вовати дру́гъ ко дру́гу о Христѣ́ Иису́сѣ,
да единоду́шно еди́ными усты́ сла́вите Бо́га и Отца́ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́.
[Зач. 117.] Тѣ́мже прiе́млите дру́гъ дру́га, я́коже и Христо́съ прiя́тъ ва́съ во сла́ву Бо́жiю.
Глаго́лю же Христа́ Иису́са служи́теля бы́в­ша обрѣ́занiя по и́стинѣ Бо́жiей, во е́же утверди́ти обѣтова́нiя отце́въ:
а язы́комъ по ми́лости, просла́вити Бо́га, я́коже е́сть пи́сано: сего́ ра́ди исповѣ́мся Тебѣ́ во язы́цѣхъ, Го́споди, и и́мени Тво­ему́ пою́.
И па́ки глаго́летъ: воз­весели́теся, язы́цы, съ людьми́ Его́.
И па́ки: хвали́те Го́спода, вси́ язы́цы, и похвали́те Его́, вси́ лю́дiе.
И па́ки Иса́iа глаго́летъ: бу́детъ ко́рень Иессе́овъ, и востая́й владѣ́ти надъ язы́ки: на Того́ язы́цы упова́ютъ.
Бо́гъ же упова́нiя да испо́лнитъ ва́съ вся́кiя радо́сти и ми́ра въ вѣ́рѣ, избы́точе­с­т­вовати ва́мъ во упова́нiи, си́лою Ду́ха Свята́го.
Извѣще́нъ же е́смь, бра́тiе моя́, и са́мъ а́зъ о ва́съ, я́ко и са́ми вы́ по́лни есте́ бла́гости, испо́лнени вся́каго ра́зума, могу́ще и ины́я научи́ти:
де́рзѣе же писа́хъ ва́мъ, бра́тiе моя́, от­ ча́сти, я́ко воспомина́я ва́мъ, за благода́ть да́н­ную ми́ от­ Бо́га,
во е́же бы́ти ми́ служи́телю Иису́съ Христо́ву во язы́цѣхъ, священ­нодѣ́й­ст­ву­ю­щу благовѣ­ст­вова́нiе Бо́жiе, да бу́детъ при­­ноше́нiе е́же от­ язы́къ благопрiя́тно и освяще́н­но Ду́хомъ Святы́мъ.
[Зач. 118.] Има́мъ у́бо похвалу́ о Христѣ́ Иису́сѣ въ тѣ́хъ, я́же къ Бо́гу:
не смѣ́ю бо глаго́лати что́, и́хже не содѣ́я Христо́съ мно́ю, въ послуша́нiе язы́ковъ, сло́вомъ и дѣ́ломъ,
въ си́лѣ зна́менiй и чуде́съ, си́лою Ду́ха Бо́жiя, я́коже ми́ от­ Иерусали́ма и о́крестъ да́же до Иллири́ка испо́лнити благовѣ­ст­вова́нiе Христо́во.
Си́це же потща́хся благовѣсти́ти, не идѣ́же именова́ся Христо́съ, да не на чуже́мъ основа́нiи сози́жду,
но я́коже е́сть пи́сано: и́мже не воз­вѣсти́ся о Не́мъ, у́зрятъ, и и́же не слы́шаша, уразумѣ́ютъ.
Тѣ́мже и воз­бране́нъ бы́хъ мно́гажды прiити́ къ ва́мъ.
Ны́нѣ же ктому́ мѣ́ста не имы́й въ страна́хъ си́хъ, жела́нiе же имы́й прiити́ къ ва́мъ от­ мно́гихъ лѣ́тъ,
я́ко а́ще по­иду́ во Испа́нiю, прiиду́ къ ва́мъ. Упова́ю бо ми́мо гряды́й ви́дѣти ва́съ и ва́ми проводи́тися та́мо, а́ще ва́съ пре́жде от­ ча́сти насы́щуся.
Ны́нѣ же гряду́ во Иерусали́мъ, служя́й святы́мъ,
благоволи́ша бо Македо́нiа и Аха́iа обще́нiе нѣ́кое сотвори́ти къ ни́щымъ святы́мъ живу́щымъ во Иерусали́мѣ.
Благоволи́ша бо, и до́лжни и́мъ су́ть. А́ще бо въ духо́вныхъ и́хъ при­­ча́стницы бы́ша язы́цы, до́лжни су́ть и въ плотски́хъ послужи́ти и́мъ.
Сiе́ у́бо сконча́въ, и запечатлѣ́въ и́мъ пло́дъ се́й, по­иду́ ва́ми во Испа́нiю:
вѣ́мъ же, я́ко гряды́й къ ва́мъ, во исполне́нiи благослове́нiя благовѣ́стiя Христо́ва прiиду́.
[Зач. 119.] Молю́ же вы́, бра́тiе, Го́сподемъ на́шимъ Иису́съ Христо́мъ и любо­́вiю Ду́ха, споспѣ́ш­ст­вуйте ми́ въ моли́твахъ о мнѣ́ къ Бо́гу,
да изба́влюся от­ противля́ющихся во Иуде́и, и да слу́жба моя́, я́же во Иерусали́мѣ, благопрiя́тна бу́детъ святы́мъ:
да съ ра́достiю прiиду́ къ ва́мъ во́лею Бо́жiею и упоко́юся съ ва́ми.
Бо́гъ же ми́ра со всѣ́ми ва́ми. Ами́нь.
Синодальный
1 Приветствие Павла римлянам, «призванным святым». 8 Его желание прийти к ним. 16 Евангелие; «сила Божия ко спасению». 18 Гнев Божий на нечестие человеков.
[Зач. 79.] Павел, раб Иисуса Христа, призванный апостол, избранный к благовестию Божию,
которое Бог прежде обещал через пророков Своих, в святых писаниях,
о Сыне Своем, Который родился от семени Давидова по плоти
и открылся Сыном Божиим в силе, по духу святыни, через воскресение из мертвых, о Иисусе Христе Господе нашем,
через Которого мы получили благодать и апостольство, чтобы во имя Его покорять вере все народы,
между которыми находитесь и вы, призванные Иисусом Христом, –
всем находящимся в Риме возлюбленным Божиим, призванным святым: благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа.
Прежде всего благодарю Бога моего через Иисуса Христа за всех вас, что вера ваша возвещается во всем мире.
Свидетель мне Бог, Которому служу духом моим в благовествовании Сына Его, что непрестанно воспоминаю о вас,
всегда прося в молитвах моих, чтобы воля Божия когда-нибудь благопоспешила мне прийти к вам,
ибо я весьма желаю увидеть вас, чтобы преподать вам некое дарование духовное к утверждению вашему,
то есть утешиться с вами верою общею, вашею и моею.
Не хочу, братия, оставить вас в неведении, что я многократно намеревался прийти к вам (но встречал препятствия даже доныне), чтобы иметь некий плод и у вас, как и у прочих народов.
Я должен и Еллинам и варварам, мудрецам и невеждам.
Итак, что до меня, я готов благовествовать и вам, находящимся в Риме.
Ибо я не стыжусь благовествования Христова, потому что оно есть сила Божия ко спасению всякому верующему, во-первых, Иудею, потом и Еллину.
В нем открывается правда Божия от веры в веру, как написано: праведный верою жив будет.
[Зач. 80.] Ибо открывается гнев Божий с неба на всякое нечестие и неправду человеков, подавляющих истину неправдою.
Ибо, что́ можно знать о Боге, явно для них, потому что Бог явил им.
Ибо невидимое Его, вечная сила Его и Божество, от создания мира через рассматривание творений видимы, так что они безответны.
Но как они, познав Бога, не прославили Его, как Бога, и не возблагодарили, но осуетились в умствованиях своих, и омрачилось несмысленное их сердце;
называя себя мудрыми, обезумели,
и славу нетленного Бога изменили в образ, подобный тленному человеку, и птицам, и четвероногим, и пресмыкающимся, –
то и предал их Бог в похотях сердец их нечистоте, так что они сквернили сами свои тела.
Они заменили истину Божию ложью, и поклонялись, и служили твари вместо Творца, Который благословен во веки, аминь.
Потому предал их Бог постыдным страстям: женщины их заменили естественное употребление противоестественным;
подобно и мужчины, оставив естественное употребление женского пола, разжигались похотью друг на друга, мужчины на мужчинах делая срам и получая в самих себе должное возмездие за свое заблуждение.
[Зач. 81А.] И как они не заботились иметь Бога в разуме, то предал их Бог превратному уму – делать непотребства,
так что они исполнены всякой неправды, блуда, лукавства, корыстолюбия, злобы, исполнены зависти, убийства, распрей, обмана, злонравия,
злоречивы, клеветники, богоненавистники, обидчики, самохвалы, горды, изобретательны на зло, непослушны родителям,
безрассудны, вероломны, нелюбовны, непримиримы, немилостивы.
Они знают праведный суд Божий, что делающие такие дела достойны смерти; однако не только их делают, но и делающих одобряют.
1 «Принимайте друг друга, как и Христос принял вас». 8 Христос сделался служителем для обрезанных и для верующих из язычников. 14 Павел – «служитель Иисуса Христа у язычников». 22 Намерение посетить Испанию после доставки подаяний в Иерусалим.
[Зач. 116.] Мы, сильные, должны сносить немощи бессильных и не себе угождать.
Каждый из нас должен угождать ближнему, во благо, к назиданию.
Ибо и Христос не Себе угождал, но, как написано: злословия злословящих Тебя пали на Меня.
А все, что писано было прежде, написано нам в наставление, чтобы мы терпением и утешением из Писаний сохраняли надежду.
Бог же терпения и утешения да дарует вам быть в единомыслии между собою, по учению Христа Иисуса,
дабы вы единодушно, едиными устами славили Бога и Отца Господа нашего Иисуса Христа.
[Зач. 117.] Посему принимайте друг друга, как и Христос принял вас в славу Божию.
Разумею то, что Иисус Христос сделался служителем для обрезанных – ради истины Божией, чтобы исполнить обещанное отцам,
а для язычников – из милости, чтобы славили Бога, как написано: за то́ буду славить Тебя, (Господи,) между язычниками, и буду петь имени Твоему.
И еще сказано: возвеселитесь, язычники, с народом Его.
И еще: хвали́те Господа, все язычники, и прославляйте Его, все народы.
Исаия также говорит: будет корень Иессеев, и восстанет владеть народами; на Него язычники надеяться будут.
Бог же надежды да исполнит вас всякой радости и мира в вере, дабы вы, силою Духа Святаго, обогатились надеждою.
И сам я уверен о вас, братия мои, что и вы полны благости, исполнены всякого познания и можете наставлять друг друга;
но писал вам, братия, с некоторою смелостью, отчасти как бы в напоминание вам, по данной мне от Бога благодати
быть служителем Иисуса Христа у язычников и совершать священнодействие благовествования Божия, дабы сие приношение язычников, будучи освящено Духом Святым, было благоприятно Богу.
[Зач. 118.] Итак, я могу похвалиться в Иисусе Христе в том, что́ относится к Богу,
ибо не осмелюсь сказать что-нибудь такое, чего не совершил Христос через меня, в покорении язычников вере, словом и делом,
силою знамений и чудес, силою Духа Божия, так что благовествование Христово распространено мною от Иерусалима и окрестности до Иллирика.
Притом я старался благовествовать не там, где уже было известно имя Христово, дабы не созидать на чужом основании,
но как написано: не имевшие о Нем известия увидят, и не слышавшие узна́ют.
Сие-то много раз и препятствовало мне прийти к вам.
Ныне же, не имея такого места в сих странах, а с давних лет имея желание прийти к вам,
как только предприму путь в Испанию, приду к вам. Ибо надеюсь, что, проходя, увижусь с вами и что вы проводите меня туда, как скоро наслажусь общением с вами, хотя отчасти.
А теперь я иду в Иерусалим, чтобы послужить святым,
ибо Македония и Ахаия усердствуют некоторым подаянием для бедных между святыми в Иерусалиме.
Усердствуют, да и должники они перед ними. Ибо если язычники сделались участниками в их духовном, то должны и им послужить в телесном.
Исполнив это и верно доставив им сей плод усердия, я отправлюсь через ваши места в Испанию,
и уверен, что когда приду к вам, то приду с полным благословением благовествования Христова.
[Зач. 119.] Между тем умоляю вас, братия, Господом нашим Иисусом Христом и любовью Духа, подвизаться со мною в молитвах за меня к Богу,
чтобы избавиться мне от неверующих в Иудее и чтобы служение мое для Иерусалима было благоприятно святым,
дабы мне в радости, если Богу угодно, прийти к вам и успокоиться с вами.
Бог же мира да будет со всеми вами, аминь.
Paul, a bondservant of Jesus Christ, called to be an apostle, separated to the gospel of God
which He promised before through His prophets in the Holy Scriptures,
concerning His Son Jesus Christ our Lord, who was born of the seed of David according to the flesh,
and declared to be the Son of God with power according to the Spirit of holiness, by the resurrection from the dead.
Through Him we have received grace and apostleship for obedience to the faith among all nations for His name,
among whom you also are the called of Jesus Christ;
To all who are in Rome, beloved of God, called to be saints: Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ.
First, I thank my God through Jesus Christ for you all, that your faith is spoken of throughout the whole world.
For God is my witness, whom I serve with my spirit in the gospel of His Son, that without ceasing I make mention of you always in my prayers,
making request if, by some means, now at last I may find a way in the will of God to come to you.
For I long to see you, that I may impart to you some spiritual gift, so that you may be established--
that is, that I may be encouraged together with you by the mutual faith both of you and me.
Now I do not want you to be unaware, brethren, that I often planned to come to you (but was hindered until now), that I might have some fruit among you also, just as among the other Gentiles.
I am a debtor both to Greeks and to barbarians, both to wise and to unwise.
So, as much as is in me, I am ready to preach the gospel to you who are in Rome also.
For I am not ashamed of the gospel of Christ, for it is the power of God to salvation for everyone who believes, for the Jew first and also for the Greek.
For in it the righteousness of God is revealed from faith to faith; as it is written, «The just shall live by faith.»
For the wrath of God is revealed from heaven against all ungodliness and unrighteousness of men, who suppress the truth in unrighteousness,
because what may be known of God is manifest in them, for God has shown it to them.
For since the creation of the world His invisible attributes are clearly seen, being understood by the things that are made, even His eternal power and Godhead, so that they are without excuse,
because, although they knew God, they did not glorify Him as God, nor were thankful, but became futile in their thoughts, and their foolish hearts were darkened.
Professing to be wise, they became fools,
and changed the glory of the incorruptible God into an image made like corruptible man--and birds and four-footed animals and creeping things.
Therefore God also gave them up to uncleanness, in the lusts of their hearts, to dishonor their bodies among themselves,
who exchanged the truth of God for the lie, and worshiped and served the creature rather than the Creator, who is blessed forever. Amen.
For this reason God gave them up to vile passions. For even their women exchanged the natural use for what is against nature.
Likewise also the men, leaving the natural use of the woman, burned in their lust for one another, men with men committing what is shameful, and receiving in themselves the penalty of their error which was due.
And even as they did not like to retain God in their knowledge, God gave them over to a debased mind, to do those things which are not fitting;
being filled with all unrighteousness, sexual immorality, wickedness, covetousness, maliciousness; full of envy, murder, strife, deceit, evil-mindedness; they are whisperers,
backbiters, haters of God, violent, proud, boasters, inventors of evil things, disobedient to parents,
undiscerning, untrustworthy, unloving, unforgiving, unmerciful;
who, knowing the righteous judgment of God, that those who practice such things are deserving of death, not only do the same but also approve of those who practice them.
We then who are strong ought to bear with the scruples of the weak, and not to please ourselves.
Let each of us please his neighbor for his good, leading to edification.
For even Christ did not please Himself; but as it is written, «The reproaches of those who reproached You fell on Me.»
For whatever things were written before were written for our learning, that we through the patience and comfort of the Scriptures might have hope.
Now may the God of patience and comfort grant you to be like-minded toward one another, according to Christ Jesus,
that you may with one mind and one mouth glorify the God and Father of our Lord Jesus Christ.
Therefore receive one another, just as Christ also received us, to the glory of God.
Now I say that Jesus Christ has become a servant to the circumcision for the truth of God, to confirm the promises made to the fathers,
and that the Gentiles might glorify God for His mercy, as it is written: «For this reason I will confess to You among the Gentiles, And sing to Your name.»
And again he says: «Rejoice, O Gentiles, with His people!»
And again: «Praise the LORD, all you Gentiles! Laud Him, all you peoples!»
And again, Isaiah says: «There shall be a root of Jesse; And He who shall rise to reign over the Gentiles, In Him the Gentiles shall hope.»
Now may the God of hope fill you with all joy and peace in believing, that you may abound in hope by the power of the Holy Spirit.
Now I myself am confident concerning you, my brethren, that you also are full of goodness, filled with all knowledge, able also to admonish one another.
Nevertheless, brethren, I have written more boldly to you on some points, as reminding you, because of the grace given to me by God,
that I might be a minister of Jesus Christ to the Gentiles, ministering the gospel of God, that the offering of the Gentiles might be acceptable, sanctified by the Holy Spirit.
Therefore I have reason to glory in Christ Jesus in the things which pertain to God.
For I will not dare to speak of any of those things which Christ has not accomplished through me, in word and deed, to make the Gentiles obedient--
in mighty signs and wonders, by the power of the Spirit of God, so that from Jerusalem and round about to Illyricum I have fully preached the gospel of Christ.
And so I have made it my aim to preach the gospel, not where Christ was named, lest I should build on another mańs foundation,
but as it is written: «To whom He was not announced, they shall see; And those who have not heard shall understand.»
For this reason I also have been much hindered from coming to you.
But now no longer having a place in these parts, and having a great desire these many years to come to you,
whenever I journey to Spain, I shall come to you. For I hope to see you on my journey, and to be helped on my way there by you, if first I may enjoy your company for a while.
But now I am going to Jerusalem to minister to the saints.
For it pleased those from Macedonia and Achaia to make a certain contribution for the poor among the saints who are in Jerusalem.
It pleased them indeed, and they are their debtors. For if the Gentiles have been partakers of their spiritual things, their duty is also to minister to them in material things.
Therefore, when I have performed this and have sealed to them this fruit, I shall go by way of you to Spain.
But I know that when I come to you, I shall come in the fullness of the blessing of the gospel of Christ.
Now I beg you, brethren, through the Lord Jesus Christ, and through the love of the Spirit, that you strive together with me in prayers to God for me,
that I may be delivered from those in Judea who do not believe, and that my service for Jerusalem may be acceptable to the saints,
that I may come to you with joy by the will of God, and may be refreshed together with you.
Now the God of peace be with you all. Amen.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible