Скрыть
1:3
1:5
1:6-7
1:7
1:10
1:11
1:12
1:13
1:14
1:15
1:18
1:19
1:22
Церковнославянский (рус)
И бы́сть внегда́ судя́ху судiи́, бы́сть гла́дъ на земли́. И и́де му́жъ от­ Виѳлее́ма Иу́дина обита́ти въ селѣ́ Моа́вли, са́мъ и жена́ его́, и два́ сы́ны его́:
и́мя же му́жеви Елимеле́хъ, и́мя же женѣ́ его́ Но­емми́нь и и́мя двѣма́ сыно́ма его́ маало́нъ и хелео́нъ, Ефраѳе́йстiи от­ Виѳлее́ма Иу́дина. И прiидо́ша въ село́ Моа́вле, и бѣ́ша та́мо.
И у́мре Елимеле́хъ му́жъ Но­емми́нинъ, и оста́ся она́ и о́ба сы́ны ея́:
и поя́ста себѣ́ жены́ Моави́тскiя: и́мя еди́нѣй орфа́ и и́мя вторѣ́й ру́ѳь: и жи́ша та́мо до десяти́ лѣ́тъ.
И умро́ста о́ба сы́ны ея́, маало́нъ и хелео́нъ, и оста́ся жена́ от­ му́жа сво­его́ и от­ обо­и́хъ сыно́въ ея́.
И воста́ она́ и о́бѣ снохи́ ея́, и воз­врати́шася съ села́ Моа́вля: зане́ услы́ша на селѣ́ Моа́вли, я́ко при­­сѣти́ Госпо́дь люді́й сво­и́хъ да́ти и́мъ хлѣ́бы.
И отъи́де от­ мѣ́ста, идѣ́же бѣ́, она́ и о́бѣ снохи́ ея́ съ не́ю, и идя́ху въ пу́ть воз­врати́тися въ зе́млю Иу́дину.
И рече́ Но­емми́нь обѣ́ма сноха́ма сво­и́ма: иди́те у́бо, воз­врати́теся ка́яждо въ до́мъ отца́ сво­его́: да сотвори́тъ Госпо́дь съ ва́ми ми́лость, я́коже сотвори́сте со уме́ршими и со мно́ю:
да да́стъ Госпо́дь Бо́гъ ва́мъ обрѣсти́ поко́й ко́­ейждо въ дому́ му́жа сво­его́. И цѣлова́ я́: они́ же воз­двиго́ша гла́сы своя́ и пла́кашася,
и реко́ша е́й: ни́, но и́демъ съ тобо́ю въ лю́ди твоя́.
И рече́ Но­емми́нь: обрати́теся у́бо, дще́ри мо­и́, вску́ю и́дете со мно́ю? или́ еще́ мнѣ́ сы́нове во утро́бѣ мо­е́й, и бу́дутъ ва́мъ му́жи?
воз­врати́теся у́бо, дще́ри мо­и́ и от­иди́те, я́ко состарѣ́хся, и не бу́ду му́жу: а́ще же бы́хъ и рекла́, я́ко у мене́ е́сть наде́жда, да бу́ду му́жу и рожду́ сы́ны,
вы́ ли пожде́те и́хъ, до́ндеже воз­расту́тъ? и вы́ ли удержите́ся, да не бу́дете ино́му му́жу? ни́, дще́ри мо­и́, я́ко го́рько бы́сть мнѣ́ па́че ва́съ, я́ко изы́де на мя́ рука́ Госпо́дня.
И воз­двиго́ша гла́сы своя́, и пла́каша па́ки. И цѣлова́ орфа́ свекро́вь свою́, и воз­врати́ся въ лю́ди своя́, ру́ѳь же послѣ́дова е́й.
И рече́ Но­емми́нь къ ру́ѳѣ: се́, воз­врати́ся я́тровь твоя́ къ лю́демъ сво­и́мъ и къ бого́мъ сво­и́мъ, воз­врати́ся у́бо и ты́ вслѣ́дъ я́трове сво­ея́.
И рече́ ру́ѳь: не сря́щи мене́ то́, е́же оста́вити тебе́ или́ обрати́тися мнѣ́ от­ тебе́, но идѣ́же и́деши ты́, и а́зъ пойду́, и идѣ́же водвори́шися ты́, водворю́ся и а́зъ: лю́дiе тво­и́ лю́дiе мо­и́, и Бо́гъ тво́й Бо́гъ мо́й:
и идѣ́же а́ще у́мреши, умру́ и та́мо погребу́ся: та́ко да сотвори́тъ мнѣ́ Госпо́дь, и сiя́ да при­­ложи́тъ, я́ко сме́рть разлучи́тъ между́ мно́ю и тобо́ю.
Ви́дѣв­ши же Но­емми́нь, я́ко укрѣпи́ся она́ ити́ съ не́ю, умолче́ глаго́лати къ не́й ктому́.
Идо́стѣ же о́бѣ, до́ндеже прiидо́стѣ въ Виѳлее́мъ. И бы́сть егда́ прiидо́стѣ они́ въ Виѳлее́мъ, и воз­гласи́ ве́сь гра́дъ о ни́хъ, и реко́ша: еда́ сiя́ е́сть Но­емми́нь?
И рече́ къ ни́мъ: не зови́те у́бо мене́ Но­емми́нь, но зови́те мене́ горька́: я́ко испо́лни мя́ го́рести Вседержи́тель зѣло́:
а́зъ испо́лнь от­идо́хъ, и ны́нѣ тщу́ мя́ воз­врати́ Госпо́дь: и вску́ю мя́ нарица́ете Но­емми́нь, Госпо́дь смири́ мя и Вседержи́тель озло́би мя́?
И воз­врати́ся Но­емми́нь и ру́ѳь Моави́тиня сноха́ ея́ съ не́ю, обраща́ющыяся съ села́ Моа́вля: и прiидо́стѣ въ Виѳлее́мъ въ нача́лѣ жа́твы ячме́ня.
Синодальный
1 Елимелех со своею семьею уходит от голода из Вифлеема в землю Моава; 3 он и два его сына умирают там, оставив после себя жену Ноеминь с двумя ее снохами Моавитянками; 6 Ноеминь решила одной вернуться на родину; 14 Орфа попрощалась с нею, но Руфь решила не оставлять ее и пошла с нею в Вифлеем; 19 пришли в Вифлеем в начале жатвы.
В те дни, когда управляли судьи, случился голод на земле. И пошел один человек из Вифлеема Иудейского со своею женою и двумя сыновьями своими жить на полях Моавитских.
Имя человека того Елимелех, имя жены его Ноеминь, а имена двух сынов его Махлон и Хилеон; они были Ефрафяне из Вифлеема Иудейского. И пришли они на поля Моавитские и остались там.
И умер Елимелех, муж Ноемини, и осталась она с двумя сыновьями своими.
Они взяли себе жен из Моавитянок, имя одной Орфа, а имя другой Руфь, и жили там около десяти лет.
Но потом и оба [сына ее], Махлон и Хилеон, умерли, и осталась та женщина после обоих своих сыновей и после мужа своего.
И встала она со снохами своими и пошла обратно с полей Моавитских, ибо услышала на полях Моавитских, что Бог посетил народ Свой и дал им хлеб.
И вышла она из того места, в котором жила, и обе снохи ее с нею. Когда они шли по дороге, возвращаясь в землю Иудейскую,
Ноеминь сказала двум снохам своим: пойдите, возвратитесь каждая в дом матери своей; да сотворит Господь с вами милость, как вы поступали с умершими и со мною!
да даст вам Господь, чтобы вы нашли пристанище каждая в доме своего мужа! И поцеловала их. Но они подняли вопль и плакали
и сказали: нет, мы с тобою возвратимся к народу твоему.
Ноеминь же сказала: возвратитесь, дочери мои; зачем вам идти со мною? Разве еще есть у меня сыновья в моем чреве, которые были бы вам мужьями?
Возвратитесь, дочери мои, пойдите, ибо я уже стара, чтоб быть замужем. Да если б я и сказала: «есть мне еще надежда», и даже если бы я сию же ночь была с мужем и потом родила сыновей, –
то можно ли вам ждать, пока они выросли бы? можно ли вам медлить и не выходить замуж? Нет, дочери мои, я весьма сокрушаюсь о вас, ибо рука Господня постигла меня.
Они подняли вопль и опять стали плакать. И Орфа простилась со свекровью своею [и возвратилась к народу своему], а Руфь осталась с нею.
[Ноеминь] сказала [Руфи]: вот, невестка твоя возвратилась к народу своему и к своим богам; возвратись и ты вслед за невесткою твоею.
Но Руфь сказала: не принуждай меня оставить тебя и возвратиться от тебя; но куда ты пойдешь, туда и я пойду, и где ты жить будешь, там и я буду жить; народ твой будет моим народом, и твой Бог – моим Богом;
и где ты умрешь, там и я умру и погребена буду; пусть то и то сделает мне Господь, и еще больше сделает; смерть одна разлучит меня с тобою.
[Ноеминь,] видя, что она твердо решилась идти с нею, перестала уговаривать ее.
И шли обе они, доколе не пришли в Вифлеем. Когда пришли они в Вифлеем, весь город пришел в движение от них, и говорили: это Ноеминь?
Она сказала им: не называйте меня Ноеминью*, а называйте меня Марою**, потому что Вседержитель послал мне великую горесть; //*Приятная. /**Горькая.
я вышла отсюда с достатком, а возвратил меня Господь с пустыми руками; зачем называть меня Ноеминью, когда Господь заставил меня страдать, и Вседержитель послал мне несчастье?
И возвратилась Ноеминь, и с нею сноха ее Руфь Моавитянка, пришедшая с полей Моавитских, и пришли они в Вифлеем в начале жатвы ячменя.
Немецкий (GNB)
Es war die Zeit, als das Volk Israel noch von Richtern geführt wurde. Weil im Land eine Hungersnot herrschte, verließ ein Mann aus Betlehem im Gebiet von Juda seine Heimatstadt und suchte mit seiner Frau und seinen zwei Söhnen Zuflucht im Land Moab.
Der Mann hieß Elimelech, die Frau Noomi; die Söhne waren Machlon und Kiljon. Die Familie gehörte zur Sippe Efrat, die in Betlehem in Juda lebte.

Während sie im Land Moab waren,

starb Elimelech und Noomi blieb mit ihren beiden Söhnen allein zurück.
Die Söhne heirateten zwei moabitische Frauen, Orpa und Rut. Aber zehn Jahre später starben auch Machlon und Kiljon,
und ihre Mutter Noomi war nun ganz allein, ohne Mann und ohne Kinder.
Als sie erfuhr, dass der HERR seinem Volk geholfen hatte und es in Juda wieder zu essen gab, entschloss sie sich, das Land Moab zu verlassen und nach Juda zurückzukehren. Ihre Schwiegertöchter gingen mit.
Unterwegs sagte sie zu den beiden: »Kehrt wieder um! Geht zurück, jede ins Haus ihrer Mutter! Der HERR vergelte euch alles Gute, das ihr an den Verstorbenen und an mir getan habt.
Er gebe euch wieder einen Mann und lasse euch ein neues Zuhause finden.«

Noomi küsste die beiden zum Abschied. Doch sie weinten

und sagten zu ihr: »Wir verlassen dich nicht! Wir gehen mit dir zu deinem Volk.«
Noomi wehrte ab: »Kehrt doch um, meine Töchter! Warum wollt ihr mit mir gehen? Habe ich etwa noch Söhne zu erwarten, die eure Männer werden könnten?
Geht, meine Töchter, kehrt um! Ich bin zu alt, um noch einmal zu heiraten. Und selbst wenn es möglich wäre und ich es noch heute tun würde und dann Söhne zur Welt brächte –
wolltet ihr etwa warten, bis sie groß geworden sind? Wolltet ihr so lange allein bleiben und auf einen Mann warten? Nein, meine Töchter! Ich kann euch nicht zumuten, dass ihr das bittere Schicksal teilt, das der HERR mir bereitet hat.«
Da weinten Rut und Orpa noch mehr. Orpa küsste ihre Schwiegermutter und nahm Abschied; aber Rut blieb bei ihr.
Noomi redete ihr zu: »Du siehst, deine Schwägerin ist zu ihrem Volk und zu ihrem Gott zurückgegangen. Mach es wie sie, geh ihr nach!«
Aber Rut antwortete: »Dränge mich nicht, dich zu verlassen. Ich kehre nicht um, ich lasse dich nicht allein. Wohin du gehst, dorthin gehe ich auch; wo du bleibst, da bleibe ich auch. Dein Volk ist mein Volk und dein Gott ist mein Gott.
Wo du stirbst, da will auch ich sterben; dort will ich begraben werden. Der Zorn des HERRN soll mich treffen, wenn ich nicht Wort halte: Nur der Tod kann mich von dir trennen!«
Als Noomi sah, dass Rut so fest entschlossen war, gab sie es auf, sie zur Heimkehr zu überreden.
So gingen die beiden miteinander bis nach Betlehem.

Als sie dort ankamen, sprach es sich sofort in der ganzen Stadt herum und die Frauen riefen: »Ist das nicht Noomi?«

»Nennt mich nicht mehr Noomi«, sagte sie, »nennt mich Mara; denn Gott, der Gewaltige, hat mir ein sehr bitteres Schicksal bereitet.
Mit meinem Mann und mit zwei Söhnen bin ich von hier weggezogen; arm und ohne Beschützer lässt der HERR mich heimkehren. Warum nennt ihr mich noch Noomi? Der HERR, der Gewaltige, hat sich gegen mich gewandt und mich ins Elend gestürzt.«
So war Noomi mit ihrer moabitischen Schwiegertochter Rut wieder nach Betlehem zurückgekehrt. Dort hatte gerade die Gerstenernte begonnen.
И҆ бы́сть внегда̀ сꙋдѧ́хꙋ сꙋдїи̑, бы́сть гла́дъ на землѝ. И҆ и҆́де мꙋ́жъ ѿ виѳлее́ма і҆ꙋ́дина ѡ҆бита́ти въ селѣ̀ мѡа́вли, са́мъ и҆ жена̀ є҆гѡ̀, и҆ два̀ сы́ны є҆гѡ̀:
и҆́мѧ же мꙋ́жеви є҆лїмеле́хъ, и҆́мѧ же женѣ̀ є҆гѡ̀ ноеммі́нь и҆ и҆́мѧ двѣма̀ сыно́ма є҆гѡ̀ маалѡ́нъ и҆ хелеѡ́нъ, є҆фраѳе́йстїи ѿ виѳлее́ма і҆ꙋ́дина. И҆ прїидо́ша въ село̀ мѡа́вле, и҆ бѣ́ша та́мѡ.
И҆ ᲂу҆́мре є҆лїмеле́хъ мꙋ́жъ ноеммі́нинъ, и҆ ѡ҆ста́сѧ ѻ҆на̀ и҆ ѻ҆́ба сы́ны є҆ѧ̀:
и҆ поѧ́ста себѣ̀ жєны̀ мѡаві̑тскїѧ: и҆́мѧ є҆ди́нѣй ѻ҆рфа̀ и҆ и҆́мѧ вторѣ́й рꙋ́ѳь: и҆ жи́ша та́мѡ до десѧтѝ лѣ́тъ.
И҆ ᲂу҆мро́ста ѻ҆́ба сы́ны є҆ѧ̀, маалѡ́нъ и҆ хелеѡ́нъ, и҆ ѡ҆ста́сѧ жена̀ ѿ мꙋ́жа своегѡ̀ и҆ ѿ ѻ҆бои́хъ сынѡ́въ є҆ѧ̀.
И҆ воста̀ ѻ҆на̀ и҆ ѻ҆́бѣ снѡхѝ є҆ѧ̀, и҆ возврати́шасѧ съ села̀ мѡа́влѧ: занѐ ᲂу҆слы́ша на селѣ̀ мѡа́вли, ꙗ҆́кѡ присѣтѝ гдⷭ҇ь люді́й свои́хъ да́ти и҆̀мъ хлѣ́бы.
И҆ ѿи́де ѿ мѣ́ста, и҆дѣ́же бѣ̀, ѻ҆на̀ и҆ ѻ҆́бѣ снѡхѝ є҆ѧ̀ съ не́ю, и҆ и҆дѧ́хꙋ въ пꙋ́ть возврати́тисѧ въ зе́млю і҆ꙋ́динꙋ.
И҆ речѐ ноеммі́нь ѻ҆бѣ́ма сноха́ма свои́ма: и҆ди́те ᲂу҆̀бо, возврати́тесѧ ка́ѧждо въ до́мъ ѻ҆тца̀ своегѡ̀: да сотвори́тъ гдⷭ҇ь съ ва́ми ми́лость, ꙗ҆́коже сотвори́сте со ᲂу҆ме́ршими и҆ со мно́ю:
да да́стъ гдⷭ҇ь бг҃ъ ва́мъ ѡ҆брѣстѝ поко́й ко́ейждо въ домꙋ̀ мꙋ́жа своегѡ̀. И҆ цѣлова̀ ѧ҆̀: ѻ҆ни́ же воздвиго́ша гла́сы своѧ̑ и҆ пла́кашасѧ,
и҆ реко́ша є҆́й: нѝ, но и҆́демъ съ тобо́ю въ лю́ди твоѧ̑.
И҆ речѐ ноеммі́нь: ѡ҆брати́тесѧ ᲂу҆̀бо, дщє́ри моѝ, вскꙋ́ю и҆́дете со мно́ю; и҆лѝ є҆щѐ мнѣ̀ сы́нове во ᲂу҆тро́бѣ мое́й, и҆ бꙋ́дꙋтъ ва́мъ мꙋ̑жи;
возврати́тесѧ ᲂу҆̀бо, дщє́ри моѝ, и҆ ѿиди́те, ꙗ҆́кѡ состарѣ́хсѧ, и҆ не бꙋ́дꙋ мꙋ́жꙋ: а҆́ще же бы́хъ и҆ рекла̀, ꙗ҆́кѡ ᲂу҆ менє̀ є҆́сть наде́жда, да бꙋ́дꙋ мꙋ́жꙋ и҆ рождꙋ̀ сы́ны,
вы́ ли пожде́те и҆́хъ, до́ндеже возрастꙋ́тъ; и҆ вы́ ли ᲂу҆держите́сѧ, да не бꙋ́дете и҆но́мꙋ мꙋ́жꙋ; нѝ, дщє́ри моѝ, ꙗ҆́кѡ го́рько бы́сть мнѣ̀ па́че ва́съ, ꙗ҆́кѡ и҆зы́де на мѧ̀ рꙋка̀ гдⷭ҇нѧ.
И҆ воздвиго́ша гла́сы своѧ̑, и҆ пла́каша па́ки. И҆ цѣлова̀ ѻ҆рфа̀ свекро́вь свою̀, и҆ возврати́сѧ въ лю́ди своѧ̑, рꙋ́ѳь же послѣ́дова є҆́й.
И҆ речѐ ноеммі́нь къ рꙋ́ѳѣ: сѐ, возврати́сѧ ꙗ҆́тровь твоѧ̀ къ лю́демъ свои̑мъ и҆ къ богѡ́мъ свои̑мъ, возврати́сѧ ᲂу҆̀бо и҆ ты̀ в̾слѣ́дъ ꙗ҆́трове своеѧ̀.
И҆ речѐ рꙋ́ѳь: не срѧ́щи менѐ то̀, є҆́же ѡ҆ста́вити тебѐ и҆лѝ ѡ҆брати́тисѧ мнѣ̀ ѿ тебє̀, но и҆дѣ́же и҆́деши ты̀, и҆ а҆́зъ пойдꙋ̀, и҆ и҆дѣ́же водвори́шисѧ ты̀, водворю́сѧ и҆ а҆́зъ: лю́дїе твоѝ лю́дїе моѝ, и҆ бг҃ъ тво́й бг҃ъ мо́й:
и҆ и҆дѣ́же а҆́ще ᲂу҆́мреши, ᲂу҆мрꙋ̀ и҆ та́мѡ погребꙋ́сѧ: та́кѡ да сотвори́тъ мнѣ̀ гдⷭ҇ь, и҆ сїѧ̑ да приложи́тъ, ꙗ҆́кѡ сме́рть разлꙋчи́тъ междꙋ̀ мно́ю и҆ тобо́ю.
Ви́дѣвши же ноеммі́нь, ꙗ҆́кѡ ᲂу҆крѣпи́сѧ ѻ҆на̀ и҆тѝ съ не́ю, ᲂу҆молчѐ глаго́лати къ не́й ктомꙋ̀.
И҆до́стѣ же ѻ҆́бѣ, до́ндеже прїидо́стѣ въ виѳлее́мъ. И҆ бы́сть є҆гда̀ прїидо́стѣ ѻ҆нѝ въ виѳлее́мъ, и҆ возгласѝ ве́сь гра́дъ ѡ҆ ни́хъ, и҆ реко́ша: є҆да̀ сїѧ̀ є҆́сть ноеммі́нь;
И҆ речѐ къ ни̑мъ: не зови́те ᲂу҆̀бо менѐ ноеммі́нь, но зови́те менѐ горька̀: ꙗ҆́кѡ и҆спо́лни мѧ̀ го́рести Вседержи́тель ѕѣлѡ̀:
а҆́зъ и҆спо́лнь ѿидо́хъ, и҆ нн҃ѣ тщꙋ̀ мѧ̀ возвратѝ гдⷭ҇ь: и҆ вскꙋ́ю мѧ̀ нарица́ете ноеммі́нь, гдⷭ҇ь смири́ мѧ и҆ Вседержи́тель ѡ҆ѕло́би мѧ̀;
И҆ возврати́сѧ ноеммі́нь и҆ рꙋ́ѳь мѡаві́тїнѧ сноха̀ є҆ѧ̀ съ не́ю, ѡ҆браща́ющыѧсѧ съ села̀ мѡа́влѧ: и҆ прїидо́стѣ въ виѳлее́мъ въ нача́лѣ жа́твы ꙗ҆чме́нѧ.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible