Я́ко ли́стъ расплоща́яся на дре́вѣ ча́стѣ, о́въ у́бо спа́даетъ, другі́й же прозяба́етъ: та́кожде и ро́дъ пло́ти и кро́ви, о́въ у́бо умира́етъ, о́въ же роди́тся.

Вся́кое дѣ́ло гнiю́щее изчеза́етъ, и дѣ́лаяй е́ съ ни́мъ отъи́детъ.

Блаже́нъ му́жъ, и́же во прему́дрости у́мретъ и и́же въ ра́зумѣ свое́мъ поуча́ется святы́ни:

размышля́яй пути́ ея́ въ се́рдцы свое́мъ, и въ сокрове́нныхъ ея́ уразуми́тся.

Изы́ди вслѣ́дъ ея́ я́ко изслѣ́дникъ и на путе́хъ ея́ присѣди́.

Приница́яй сквозѣ́ око́нца ея́ и при две́рехъ ея́ послу́шаетъ.

Обита́яй бли́зъ до́му ея́ и вбiе́тъ ко́лъ въ стѣ́ны ея́, поста́витъ ски́нiю свою́ вскра́й ея́ и обита́ти бу́детъ во оби́тели благи́хъ,

положи́тъ ча́да своя́ въ покро́вѣ ея́ и подъ вѣ́твьми ея́ водвори́тся,

покры́ется е́ю от зно́я и во сла́вѣ ея́ обита́ти бу́детъ.

Синодальный

Блажен человек, который не погрешал устами своими и не уязвлен был печалью греха.

Блажен, кого не зазирает душа его и кто не потерял надежды своей.

Не добро богатство человеку скупому. И на что имение человеку недоброжелательному?

Кто собирает, отнимая у души своей, тот собирает для других, и благами его будут пресыщаться другие.

Кто зол для себя, для кого будет добр? И не будет он иметь радости от имения своего.

Нет хуже человека, который недоброжелателен к самому себе, и это – воздаяние за злобу его.

Если он и делает добро, то делает в забывчивости, и после обнаруживает зло свое.

Зол, кто имеет завистливые глаза, отвращает лицо и презирает души.

Глаза любостяжательного не насыщаются какою-либо частью, и неправда злого иссушает душу.

Злой глаз завистлив даже на хлеб и в столе своем терпит скудость.

Сын мой! по состоянию твоему делай добро себе и приношения Господу достойно приноси.

Помни, что смерть не медлит, и завет ада не открыт тебе:

прежде, нежели умрешь, делай добро другу, и по силе твоей простирай твою руку и давай ему.

Не лишай себя доброго дня, и часть доброго желания да не пройдет мимо тебя.

Не другим ли оставишь ты стяжания твои и плоды усилий твоих для раздела по жребию?

Давай и принимай, и утешай душу твою,

ибо в аде нельзя найти утех.

Всякая плоть, как одежда, ветшает; ибо от века – определение: «смертью умрешь».

Как зеленеющие листья на густом дереве – одни спадают, а другие вырастают: так и род от плоти и крови – один умирает, а другой рождается.

Всякая вещь, подверженная тлению, исчезает, и сделавший ее умирает с нею.

Блажен человек, который упражняется в мудрости и в разуме своем поучается святому.

Кто размышляет в сердце своем о путях ее, тот получит разумение и в тайнах ее.

Выходи за нею, как ловчий, и строй засаду на путях ее.

Кто приклоняется к окнам ее, тот послушает и при дверях ее.

Кто обращается вблизи дома ее, тот вобьет гвоздь и в стенах ее, поставит палатку свою подле нее и будет обитать в жилище благ.

Он положит детей своих под кровом ее и будет иметь ночлег под сенью ее.

Он прикроется ею от зноя и будет жить в славе ее.

Сербский

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Грузинский

Языки

ნეტარია კაცი რომელმაც არ შესცოდა თავისი პირით და ცოდვის სევდამ არ დაამწუხრა.

ნეტარია, ვისაც არ არცხვენს თავისი სული და ვისაც არ დაუკარგავს სასოება.

ძუნწი კაცისათვის სიმდიდრე არ არის სიკეთე; რად უნდა ქონება ბოროტ ადამიანს?

ვინც თავის სულს აკლებს და ისე აგროვებს, სხვებისთვის აგროვებს და მისი საუნჯით სხვანი დატკბებიან.

საკუთარი თავისთვის ბოროტი ვისთვისღა იქნება კეთილი? ვერ გაიხარებს თავისი ქონებით.

საკუთარი თავისთვის ბოროტისმყოფელზე უკეთური არავინაა; ესაა საზღაური მისი ბოროტებისათვის.

თუკი სიკეთეს აკეთებს, გულმავიწყობით აკეთებს და ბოლოს გამოამზეურებს თავის ბოროტებას.

უკეთურია, ვისაც შურიანი თვალი აქვს, პირს აბრუნებს და სძულს ადამიანები.

თვალი ანგარებისმოყვარისა ვერ ძღება რაიმე წილით; ბოროტის უსამართლობა სულს აჭკნობს.

უკეთური თვალი პურზეც მოშურნეობს და მისი სუფრა მუდამ მწირია.

შვილო, შეძლებისამებრ კეთილი უყავი შენს თავს და უფალსაც ღირსეულად მიართვი ძღვენი.

გახსოვდეს,რომ სიკვდილი არ დააყოვნებს და ჯოჯოხეთის აღთქმა არ გამოგცხადებია.

ვიდრე აღესრულები, სიკეთე უყავი მეგობარს, გაუწოდე ხელი და შეძლებისამებრ მიეცი მას.

ნუ მოიკლებ სიკეთის დღეს და წილი კეთილი ნატვრისა გვერდს არ აგივლის.

განა გასაყოფად სხვას არ დაუტოვებ შენს მონაგარს და ნაჯაფარს - წილის საყრელად?

გაეცი და მიიღე, და ანუგეშე სული შენი, რადგან ჯოჯოხეთში ვეღარ იპოვი სიამეს.

ყოველი ხორციელი ძველდება სამოსელივით, რადგან დასაბამიდან გადაწყვეტილია; სიკვდილით მოკვდები.

როგორც მწვანე ფოთლებით დაბურული ხიდან ერთი ვარდება, ხოლო მეორე იშლება, ასევეა მოდგმა ხორცისა და სისხლისა: ერთი აღესრულება, მეორე კი იბადება.

ყოველი ნაკეთობა ხრწნადია და ქრება, მასთან ერთად კვდება მისი შემქმნელიც.

ნეტარია კაცი, რომელიც სიბრძნეს ეწაფება და ვინც თავისი გონიერებით მსჯელობს.

ვინც თავის გულში მის გზებს მოიაზრებს, იგი შეიცნობს მის იდუმალებებს.

მისდიე უკან მდევარივით და გზებზე ჩაუსაფრდი.

ვინც მის სარკმელში შეიხედავს, ის მის კარებთანაც მოისმენს.

ვინც მისი სახლის მახლობლად დაივანებს, ის ჩააჭედებს ლურსმანს მის კედლებში.

მის ახლოს აღმართავს თავის კარავს და კეთილ სავანეში განისვენებს.

მის ჭერქვეშ დასვამს თავის შვილებს და მის რტოებქვეშ დაიმკვიდრებს.

მისით დაიფარავს თავს სიცხისაგან და მის დიდებაში იცხოვრებს.