Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
43:4
43:7
43:8
43:9
43:10
43:11
43:14
43:15
43:16
43:18
43:19
43:20
43:21
см.:Пс.147:5-6;
43:22
43:23
43:24
43:29
43:32
43:33
Сла́ва высоты́, тве́рдь чистоты́, зра́къ небесе́ въ видѣ́нiи сла́вы.
Со́лнце во явле́нiи возвѣща́ющее во исхо́дѣ сосу́дъ ди́венъ, дѣ́ло вы́шняго.
Въ полу́дни свое́мъ изсуша́етъ страну́, и пря́мо ва́ру его́ кто́ постои́тъ?
[А́ки] пе́щь ды́шущее въ дѣ́лѣхъ ва́ра, трегу́бо со́лнце пожига́ющее го́ры: воскуре́нiя о́гненная изды́шущее и простира́ющее лучи́ омрача́етъ о́чи.
Ве́лiй Госпо́дь сотвори́вый е́, и словесы́ свои́ми ускори́ ше́ствiе.
И луна́ всѣ́мъ во свое́ вре́мя явля́етъ лѣ́та и зна́менiе вѣ́ка.
От луны́ зна́менiе пра́здника: свѣти́ло умаля́ющееся до конца́.
Ме́сяцъ по и́мени своему́ е́сть, возраста́ющь ди́вно во измѣне́нiи.
Сосу́дъ ополче́нiй на высотѣ́, на тве́рди небе́снѣй сiя́ющь.
Добро́та небесе́, сла́ва звѣ́здъ, красота́ свѣтя́щися на высо́кихъ Госпо́днихъ:
словесы́ свята́го ста́нутъ по чи́ну и не и́мутъ ослабѣ́ти въ стражба́хъ свои́хъ.
Ви́ждь дугу́ и благослови́ сотво́ршаго ю́, зѣло́ прекра́сна сiя́нiемъ свои́мъ:
окружи́ не́бо окруже́нiемъ сла́вы, ру́цѣ вы́шняго простро́стѣ ю́.
Повелѣ́нiемъ его́ потща́ся снѣ́гъ, и ускоря́етъ мо́лнiю судьбо́ю свое́ю.
Сего́ ра́ди отверзо́шася сокро́вища, и паря́тъ о́блацы я́ко пти́цы.
Вели́чiемъ свои́мъ укрѣпи́ о́блаки, и сокруши́шася ка́менiе гра́дное:
и воззрѣ́нiемъ его́ подви́жутся го́ры, и во́лею его́ возвѣ́етъ ю́гъ.
Гла́съ гро́ма его́ порази́ зе́млю, и бу́ря сѣ́верова и ви́хорь вѣ́тра.
Я́ко пти́цы паря́щыя сы́плетъ снѣ́гъ, и я́коже пру́зи садя́щiися спаде́нiя его́.
Добро́тѣ бѣ́лости его́ подиви́тся о́ко, и о дожди́ его́ ужа́снется се́рдце.
И сла́ну я́ко со́ль на зе́млю сы́плетъ, и сме́рзшися быва́етъ на концы́ остра́.
Студе́нъ вѣ́тръ сѣ́верный возвѣ́етъ, и сме́рзнется ле́дъ от воды́: на вся́цѣмъ собра́нiи воднѣ́мъ обита́ти и́мать, и а́ки во броню́ облече́тся вода́.
Поя́стъ го́ры и пусты́ни пожже́тъ, и угаси́тъ траву́ я́ко о́гнь.
Изцѣле́нiе всѣ́хъ со тща́нiемъ мгла́: роса́ срѣта́ющая от ва́ра утиши́тъ.
Мы́слiю его́ преста́ бе́здна, и насади́ въ не́й [Госпо́дь] о́стровы.
Пла́вающiи по мо́рю повѣ́даютъ бѣ́дство его́, и слу́хомъ уше́съ на́шихъ чуди́мся,
и та́мо [су́ть] пресла́вна и чу́дна дѣла́ его́, разли́чiе вся́каго живо́тнаго, созда́нiе ки́товъ.
И́мъ благополу́чный коне́цъ сво́й получа́ютъ и сло́вомъ его́ составля́ются вся́ческая.
Мно́го и́мамы рещи́, и не и́мамы пости́гнути, и сконча́нiе слове́съ: все́ е́сть то́й.
Сла́вяще его́ гдѣ́ укрѣпи́мся? то́й бо вели́къ па́че всѣ́хъ дѣ́лъ свои́хъ:
стра́шенъ Госпо́дь и вели́къ зѣло́, и чу́дно могу́тство его́.
Сла́вяще Го́спода вознеси́те, ели́ко а́ще мо́жете, превзы́детъ бо и еще́:
вознося́ще его́ умно́житеся крѣ́постiю: не труди́теся, не и́мате бо пости́гнути.
Кто́ ви́дѣ его́ и исповѣ́сть? и кто́ возвели́читъ его́, я́коже е́сть?
Мно́га сокрове́на су́ть вя́щшая си́хъ: ма́лая бо ви́дѣхомъ дѣ́лъ его́.
Вся́ бо сотвори́ Госпо́дь и благочести́вымъ даде́ прему́дрость.
Величие высоты, твердь чистоты, вид неба в славном явлении!
Солнце, когда оно является, возвещает о них при восходе: чудное создание, дело Всевышнего!
В полдень свой оно иссушает землю, и пред жаром его кто устоит?
Распаляют горн для работ плавильных, но втрое сильнее солнце палит горы: дыша пламенем огня и блистая лучами, оно ослепляет глаза.
Велик Господь, Который сотворил его, и по слову Его оно поспешно пробегает путь свой.
И луна всем в свое время служит указанием времен и знамением века:
от луны – указание праздника; свет ее умаляется по достижении ею полноты;
месяц называется по имени ее; она дивно возрастает в своем изменении;
это – глава вышних строев; она сияет на тверди небесной;
красота неба, слава звезд, блестящее украшение, владыка на высотах!
По слову Святаго звезды стоят по чину и не устают на страже своей.
Взгляни на радугу, и прославь Сотворившего ее: прекрасна она в сиянии своем!
Величественным кругом своим она обнимает небо; руки Всевышнего распростерли ее.
Повелением Его скоро сыплется снег, и быстро сверкают молнии суда Его.
Отверзаются сокровищницы и вылетают из них облака, как птицы.
Могуществом Своим Он укрепляет облака, и разбиваются камни града;
от взора Его потрясаются горы, и по изволению Его веет южный ветер.
Голос грома Его приводит в трепет землю, и северная буря и вихрь.
Он сыплет снег подобно летящим вниз крылатым, и ниспадение его – как опускающаяся саранча;
красоте белизны его удивляется глаз, и ниспадению его изумляется сердце.
И как соль, рассыпает Он по земле иней, который, замерзая, делается остроконечным.
Подует северный холодный ветер, – и из воды делается лед: он расстилается на всяком вместилище вод, и вода облекается как бы в латы;
поядает горы, и пожигает пустыню, и, как огонь, опаляет траву.
Но скорым исцелением всему служит туман; появляющаяся роса прохлаждает от зноя.
Повелением Своим Господь укрощает бездну и насаждает на ней острова.
Плавающие по морю рассказывают об опасностях на нем, и мы дивимся тому, что слышим ушами нашими:
ибо там необычайные и чудные дела, разнообразие всяких животных, роды чудовищ.
Чрез Него все успешно достигает своего назначения, и все держится словом Его.
Многое можем мы сказать, и, однако же, не постигнем Его, и конец слов: Он есть всё.
Где возьмем силу, чтобы прославить Его? ибо Он превыше всех дел Своих.
Страшен Господь и весьма велик, и дивно могущество Его!
Прославляя Господа, превозносите Его, сколько можете, но и затем Он будет превосходнее;
и, величая Его, прибавьте силы: но не труди́тесь, ибо не постигнете.
Кто видел Его, и объяснит? и кто прославит Его, как Он есть?
Много сокрыто, что гораздо больше сего; ибо мы видим малую часть дел Его.
Всё сотворил Господь, и благочестивым даровал мудрость.
Vanto del cielo è il limpido firmamento,
spettacolo celeste in una visione di gloria.
spettacolo celeste in una visione di gloria.
Il sole, quando appare nel suo sorgere, proclama:
"Che meraviglia è l'opera dell'Altissimo!".
"Che meraviglia è l'opera dell'Altissimo!".
A mezzogiorno dissecca la terra
e di fronte al suo calore chi può resistere?
e di fronte al suo calore chi può resistere?
Si soffia nella fornace nei lavori a caldo,
ma il sole brucia i monti tre volte tanto;
emettendo vampe di fuoco,
facendo brillare i suoi raggi, abbaglia gli occhi.
ma il sole brucia i monti tre volte tanto;
emettendo vampe di fuoco,
facendo brillare i suoi raggi, abbaglia gli occhi.
Grande è il Signore che lo ha creato
e con le sue parole ne affretta il corso.
e con le sue parole ne affretta il corso.
Anche la luna, sempre puntuale nelle sue fasi,
regola i mesi e indica il tempo.
regola i mesi e indica il tempo.
Viene dalla luna l'indicazione di ogni festa,
fonte di luce che decresce fino a scomparire.
fonte di luce che decresce fino a scomparire.
Da essa il mese prende nome,
mirabilmente crescendo secondo le sue fasi.
È un'insegna per le schiere in alto,
splendendo nel firmamento del cielo.
mirabilmente crescendo secondo le sue fasi.
È un'insegna per le schiere in alto,
splendendo nel firmamento del cielo.
Bellezza del cielo è la gloria degli astri,
ornamento che brilla nelle altezze del Signore.
ornamento che brilla nelle altezze del Signore.
Stanno agli ordini di colui che è santo, secondo il suo decreto,
non abbandonano le loro postazioni di guardia.
non abbandonano le loro postazioni di guardia.
Osserva l'arcobaleno e benedici colui che lo ha fatto:
quanto è bello nel suo splendore!
quanto è bello nel suo splendore!
Avvolge il cielo con un cerchio di gloria,
lo hanno teso le mani dell'Altissimo.
lo hanno teso le mani dell'Altissimo.
Con il suo comando fa cadere la neve
e fa guizzare i fulmini secondo il suo giudizio:
e fa guizzare i fulmini secondo il suo giudizio:
per esso si aprono i tesori celesti
e le nubi volano via come uccelli.
e le nubi volano via come uccelli.
Con la sua potenza egli condensa le nuvole
e si sminuzzano i chicchi di grandine.
e si sminuzzano i chicchi di grandine.
e al suo apparire sussultano i monti;
secondo il suo volere soffia lo scirocco,
secondo il suo volere soffia lo scirocco,
L'occhio ammira la bellezza del suo candore
e il cuore stupisce nel vederla fioccare.
e il cuore stupisce nel vederla fioccare.
Riversa sulla terra la brina come sale,
che gelandosi forma punte di spine.
che gelandosi forma punte di spine.
Soffia la gelida tramontana,
sull'acqua si condensa il ghiaccio;
esso si posa sull'intera massa d'acqua,
che si riveste come di corazza.
sull'acqua si condensa il ghiaccio;
esso si posa sull'intera massa d'acqua,
che si riveste come di corazza.
Egli divora i monti e brucia il deserto;
come fosse fuoco, inaridisce l'erba.
come fosse fuoco, inaridisce l'erba.
Rimedio di tutto è un annuvolamento improvviso,
l'arrivo della rugiada ristora dal caldo.
l'arrivo della rugiada ristora dal caldo.
Con la sua parola egli ha domato l'abisso
e vi ha piantato le isole.
e vi ha piantato le isole.
I naviganti del mare ne descrivono i pericoli,
a sentirli con i nostri orecchi restiamo stupiti;
a sentirli con i nostri orecchi restiamo stupiti;
là ci sono opere singolari e stupende,
esseri viventi di ogni specie e mostri marini.
esseri viventi di ogni specie e mostri marini.
Per lui il suo messaggero compie un felice cammino,
e per la sua parola tutto sta insieme.
e per la sua parola tutto sta insieme.
Potremmo dire molte cose e mai finiremmo,
ma la conclusione del discorso sia: "Egli è il tutto!".
ma la conclusione del discorso sia: "Egli è il tutto!".
Come potremmo avere la forza per lodarlo?
Egli infatti, il Grande, è al di sopra di tutte le sue opere.
Egli infatti, il Grande, è al di sopra di tutte le sue opere.
Il Signore è terribile e molto grande,
meravigliosa è la sua potenza.
meravigliosa è la sua potenza.
Nel glorificare il Signore, esaltatelo
quanto più potete, perché non sarà mai abbastanza⊥.
Nell'esaltarlo moltiplicate la vostra forza,
non stancatevi, perché non finirete mai.
quanto più potete, perché non sarà mai abbastanza⊥.
Nell'esaltarlo moltiplicate la vostra forza,
non stancatevi, perché non finirete mai.
Chi lo ha contemplato e lo descriverà?
Chi può magnificarlo come egli è?
Chi può magnificarlo come egli è?
Vi sono molte cose nascoste più grandi di queste:
noi contempliamo solo una parte delle sue opere.
noi contempliamo solo una parte delle sue opere.
Il Signore infatti ha creato ogni cosa
e ha dato la sapienza ai suoi fedeli.
e ha dato la sapienza ai suoi fedeli.
Грузинский
Языки
უზენაესი სიდიადეა მოწმედილი ცამყარი - სახე ზეცისა დიდების ხილვაში.
საკვირველი ქმნილება - მზე, შემოქმედება უზენაესისა, გამოჩნდება თუ არა, ამოსვლისთანავე, აცხადებს თავს.
თავის შუადღისას უხმობს იგი ქვეყანას და მის მცხუნვარებას წინ ვინ დაუდგება?
ქურას ახურებენ ნაკეთობათა გამოსადნობად, მაგრამ მზე სამგზის ბუგავს მთებს; ცეცხლის ალმურის აღმომსუნთქველია და თვალებს ჭრის ბრწყინვალე სხივებით.
დიდია უფალი, მისი შემქმნელი, ვისი სიტყვითაც ისწრაფვის თავის სარბიელზე.
მთვარეც ყველას უჩვენებს თავის დროზე ჟამს და საუკუნის ნიშნებს.
მთვარისგანაა ნიშნები დღესასწაულისა, მისი ნათელი იკლებს გავსების შემდეგ.
თვე მისი სახელით იწოდება; საკვირველად იზრდება ცვალებადობაში, ზეციურ მხედრობათა საჭურველი, ცის მყარზე მანათობელი.
ცის მშვენება ვარსკვლავთა დიდებაა, სხივოსანი სამკაული უფლის ზესკნელში.
წმიდის სიტყვით დგანან მწყობრად და არ იღლებიან თავიანთ სადარაჯოზე.
შეხედე ცისარტყელას და აკურთხე შემქმნელი მისი, უმშვენიერესია თავისი ელვარებით.
დიდებული რკალებით გარს ერტყმის ზეცას; უზენაესის ხელმა გადაჭიმა იგი.
თავისი განგებით მოავლენს თოვლს და ჩააქრობს ელვა მისი მსჯავრისა.
ამისთვის გაიხსნენ საგანძურნი და გამოფრინდნენ ღრუბლები, როგორც ფრინველები.
თავისი სიდიადით შეამკვრივა ღრუბლები და დაიმსხვრნენ სეტყვის ლოდები.
მისი მზერისგან მთები ირყევიან და მისი ნებით ქრის სამხრეთის ქარი.
მისი ქუხილის ხმა ათრთოლებს დედამიწას, ასევე ჩრდილოეთის ქარიშხალიცა და გრიგალიც.
ჩამოჰყრის თოვლს თავქვე დაშვებული ფრინველების მსგავსად და კალიასავით ეფინება მიწას; მისი სისპეტაკის სილამაზე აოცებს თვალს და გულს იტაცებს მისი ბარდნა.
მოაფრქვევს მიწაზე ჭირხლს მარილივით და გაყინვისას ეკალივით წაიმახება.
დაბერავს ცივი ქარი ჩრდილოეთისა და წყალი ყინულად იქცევა; დაფარავს წყლის ყოველ შესაკრებელს და აბჯარივით შემოსავს წყალს.
გადაჭამს მთებს და უდაბნოს ბუგავს და ცეცხლივით გადატრუსავს ბალახს.
მაგრამ ყველაფრის სწრაფი მკურნალია ნისლი, ჩამოყრილი ცვარი აგრილებს ხორშაკს.
თავისი ბრძანებით დააცხრო უფსკრული და აღმოაცენა მასზე კუნძულები.
ზღვაოსნები მოგვითხრობენ იქაურ განსაცდელზე და გვაოცებს, რასაც ჩვენი ყურებით ვისმენთ.
იქ არის უცნაურობანი და საკვირველებანი - ყოველგვარი ჯურის ცხოველი და ზღვის ურჩხულნი.
მისი წყალობით გზას იგნებს მისი მაცნე და მისი სიტყვით ყოველივე ერთიანდება.
ბევრს ვილაპარაკებთ და ვერ გავსწვდებით, დავასკვნით მხოლოდ: ყველაფერია იგი.
საიდან მოვიცეთ ძალა მის სადიდებლად? რადგან ყველა თავის ქმნილებაზე დიდია.
საშიშია უფალი და დიდზე დიდი, საკვირველია მისი მეუფება.
უფლის მადიდებლებმა აამაღლეთ იგი, რამდენადაც შეძლებთ, და მაინც უფრო აღმატებული იქნება. მოიკრიბეთ ძალა მისმა აღმაზევებლებმა, მაგრამ ნუ დაშვრებით, რადგან მაინც ვერ მიაღწევთ.
ვის უხილავს იგი და აღუწერია? და ვის განუდიდებია იმგვარად, როგორიც არის?
ბევრი რამ არის დაფარული ამაზე უფრო დიდი, ჩვენ კი მხოლოდ მცირე ნაწილი ვიხილეთ მის საქმეთაგან.
რადგან ყოველივე უფალმა შექმნა და სიბრძნე ღვთისმოსავებს მისცა.
