Преподо́бнымъ же твои́мъ превели́къ бѣ́ свѣ́тъ: и́хже у́бо гла́съ слы́шаше, о́браза же не ви́дяще, зане́же у́бо и они́ [того́жде] не страда́ху, ублажа́ху.

А я́ко не па́коствуютъ предоби́димiи, благодаря́ху, и е́же пронести́ся, благода́ти моля́ху.

Си́хъ ра́ди сто́лпъ огнегоря́щь, вожда́ у́бо невѣ́домаго путьше́ствiя, со́лнце же невреди́телное любоче́стнаго стра́нствованiя по́далъ еси́.

Досто́йни бо они́ лиши́тися свѣ́та и блюсти́ся во тмѣ́, и́же заключе́ныхъ стрежа́ху сыно́въ твои́хъ, и́миже имя́ше нетлѣ́нный зако́на свѣ́тъ вѣ́ку да́тися.

Совѣ́товавшихъ же и́хъ убива́ти младе́нцы преподо́бныхъ, и еди́ному отложе́ну ча́ду и спасе́ну, во обличе́нiе и́хъ отъя́лъ еси́ мно́жество ча́дъ, и ку́пно погуби́лъ еси́ въ водѣ́ зѣ́лнѣй.

О́ная бо но́щь предувѣ́дѣна бы́сть отце́мъ на́шымъ, да тве́рдо вѣ́дуще, и́мже кля́твамъ вѣ́роваша, возблагоду́шествуютъ.

Воспрiя́то же бы́сть от люді́й твои́хъ спасе́нiе у́бо пра́ведныхъ, враго́въ же истребле́нiе:

и́мже бо наказа́лъ еси́ супоста́ты на́шя, си́мъ на́съ призва́въ просла́вилъ еси́.

Сокрове́нно бо жря́ху преподо́бнiи о́троцы благи́хъ, и зако́нъ Божественный единомы́слiемъ завѣща́ша, та́яжде подо́бно, блага́я же и бѣ́дственная воспрiима́ти святы́мъ, отце́мъ уже́ предвоспѣва́ющымъ хвалу́.

Противоглася́ше же несогла́сный враго́въ во́пль, и плаче́вный слы́шашеся гла́съ пла́чущихъ младе́нцевъ.

Подо́бною же ме́стiю ра́бъ ку́пно съ господи́номъ казне́нъ бы́сть, и просты́й человѣ́къ съ царе́мъ та́яжде пострада́:

единоду́шно же вси́ во еди́нѣмъ и́мени сме́ртнѣмъ ме́ртвыхъ имѣ́яху безчи́сленныхъ: ниже́ бо ко погребе́нiю живі́и бя́ху дово́лни, поне́же во еди́нѣмъ мгнове́нiи честнѣ́йшiй ро́дъ и́хъ истребле́нъ бы́сть.

О всѣ́хъ бо не вѣ́рующе ра́ди чародѣя́нiй, а ра́ди пе́рвенцевъ истребле́нiя, исповѣ́даша люді́й сыно́въ Бо́жiихъ бы́ти.

Ти́хому бо молча́нiю содержа́щу вся́, и но́щи во свое́мъ тече́нiи преполовля́ющейся,

всемогу́щее сло́во твое́, [Го́споди,] съ небе́съ от престо́ловъ ца́рскихъ же́стокъ ра́тникъ въ среди́ну поги́бельныя земли́ сни́де.

Ме́чь о́стръ нелицемѣ́рное повелѣ́нiе твое́ нося́й, и ста́въ испо́лни вся́ сме́рти: и небесе́ у́бо каса́шеся, стоя́ше же на земли́.

Тогда́ внеза́пу привидѣ́нiя у́бо сно́въ лю́тѣ смути́ша и́хъ, стра́си же наидо́ша неча́янни,

и и́нъ ина́мо ве́рженъ е́ле жи́въ, ея́же ра́ди вины́ умира́ше, объявля́ше:

со́нiя бо, смути́вше и́хъ, сiе́ предвозвѣсти́ша: да не вѣ́дяще, его́же ра́ди злѣ́ стра́ждутъ, поги́бнутъ.

Прикосну́ся же нѣ́когда и пра́ведныхъ искуше́нiе сме́рти, пораже́нiе во пусты́ни бы́сть мно́жества: но не до́лго пребы́сть гнѣ́въ.

Потща́вся бо му́жъ непоро́ченъ предпобо́рствова, своея́ слу́жбы ору́жiе, моли́тву и ѳимiа́ма умилостивле́нiе прине́съ, сопроти́въ ста́ гнѣ́ву и коне́цъ положи́ бѣ́дствованiю, показа́въ, я́ко тво́й е́сть ра́бъ.

Одолѣ́ же поража́ющаго не си́лою тѣле́сною, ниже́ ору́жiя дѣ́йствiемъ, но сло́вомъ покори́ наказу́ющаго, кля́твы отце́въ и завѣ́ты воспомяну́въ.

Грома́дами бо уже́ па́дшымъ дру́гъ на дру́га ме́ртвымъ, посредѣ́ ста́въ, пресѣче́ гнѣ́въ и раздѣли́ къ живы́мъ пу́ть.

На оде́жди бо поди́ра бѣ́ ве́сь мíръ, и отце́въ сла́вы на извая́нiи четырерядова́го ка́менiя, и вели́чество твое́ на дiади́мѣ главы́ его́.

Си́мъ уступи́лъ искореня́яй и си́хъ устраши́ся: бѣ́ бо то́кмо искуше́нiе гнѣ́ва дово́лно.

Синодальный

А для святых Твоих был величайший свет. И те, слыша голос их, а образа не видя, называли их блаженными, потому что они не страдали.

А за то, что, быв прежде обижаемы ими, не мстили им, благодарили и просили прощения в том, что заставляли переносить их,

вместо того, Ты дал им указателем на незнакомом пути огнесветлый столп, а для благополучного странствования – безвредное солнце.

Ибо те достойны были лишения света и заключения во тьме, потому что держали в заключении сынов Твоих, чрез которых имел быть дан миру нетленный свет закона.

Когда определили они избить детей святых, хотя одного сына покинутого и спасли, в наказание за то Ты отнял множество их детей и самих всех погубил в сильной воде.

Та ночь была предвозвещена отцам нашим, дабы они, твердо зная обетования, каким верили, были благодушны.

И народ Твой ожидал как спасения праведных, так и погибели врагов,

ибо, чем Ты наказывал врагов, тем самым возвеличил нас, которых Ты призвал.

Святые дети добрых тайно совершали жертвоприношение и единомысленно постановили божественным законом, чтобы святые равно участвовали в одних и тех же благах и опасностях, когда отцы уже воспевали хвалы.

С противной же стороны отдавался нестройный крик врагов, и разносился жалобный вопль над оплакиваемыми детьми.

Одинаковым судом был наказан раб с господином, и простолюдин терпел одно и то же с царем:

все вообще имели бесчисленных мертвецов, умерших одинаковою смертью; и живых недоставало для погребения, так как в одно мгновение погублено было все драгоценнейшее их поколение.

И не верившие ничему ради чародейства, при погублении первенцев, признали, что этот народ есть сын Божий,

ибо, когда все окружало тихое безмолвие и ночь в своем течении достигла средины,

сошло с небес от царственных престолов на средину погибельной земли всемогущее слово Твое, как грозный воин.

Оно несло острый меч – неизменное Твое повеление и, став, наполнило все смертью: оно касалось неба и ходило по земле.

Тогда вдруг сильно встревожили их мечты сновидений, и наступили неожиданные ужасы;

и, будучи поражаем – один там, другой тут, полумертвый объявлял причину, по которой он умирал:

ибо встревожившие их сновидения предварительно показали им это, чтобы они не погибли, не зная того, за что терпят зло.

Хотя искушение смерти коснулось и праведных, и много их погибло в пустыне, но недолго продолжался этот гнев,

ибо непорочный муж поспешил защитить их; принеся оружие своего служения, молитву и умилостивление кадильное, он противостал гневу и положил конец бедствию, показав тем, что он слуга Твой.

Он победил истребителя не силою телесною и не действием оружия, но словом покорил наказывавшего, воспомянув клятвы и заветы отцов.

Ибо, когда уже грудами лежали мертвые одни на других, он, став в средине, остановил гнев и пресек ему путь к живым.

На подире его был целый мир, и славные имена отцов были вырезаны на камнях в четыре ряда, и величие Твое – на диадиме головы его.

Этому уступил истребитель, и этого убоялся: ибо довольно было одного этого испытания гневного.

Грузинский

ხოლო შენს წმიდათათვის დიდი იყო ნათელი. მათ მტრებს ესმოდათ ხმები, თუმცა სახეებს ვერ ხედავდნენ; ნეტარად რაცხდნენ მათ, რადგან არ იტანჯებოდნენ:

ადრე მათგან ვნებულნი შურს არ იძიებდნენ, მხოლოდ მადლიერნი იყვნენ და წყალობას ითხოვდნენ იმისათვის, რაც დაითმინეს.

ამიტომაც გააყოლე მათ ცეცხლის სვეტი უცნობ გზაზე და უვნებელი მზე უცხოობაში.

ისინი ღირსნი იყვნენ სინათლის მოკლებისა და წყვდიადში ჩამწყვდევისა, რადგან დამწყვდეული ჰყავდათ შენი შვილები, რომელთა წყალობით რჯულის უხრწნელი ნათელი საუკუნეს უნდა მისცემოდა.

როცა მათ წმინდა ჩვილების გაჟლეტა განიზრახეს და ერთი ყრმა, რომელიც მიგდებული იყო და გადარჩა, სასჯელად შვილთა სიმრავლე წაართვი მათ და ბობოქარი წყლებით დაღუპე, ერთიანად.

ეს ღამე წინასწარ ეუწყათ ჩვენს მამა-პაპას, რათა შეგონებულთ მტკიცედ სცოდნოდათ აღთქმები, რომლებიც ირწმუნეს.

მოლოდინი ჰქონდათ შენი ერის ხალხს მართალთა ხსნისა და მტერთა დაღუპვისა.

რადგან რითაც ჩვენი წინააღმდგომნი დასაჯე, იმითვე განგვადიდე ჩვენმა მშობელმა.

კეთილთა წმიდა შვილები ფარულად სწირავდნენ მსხვერპლს და საღვთო რჯულად ერთხმად დაადგინეს, რომ წმიდებს თანაბრად წილხვდომოდათ კეთილიც და ბოროტიც და უკვე გალობდნენ მამათა საგალობლებს.

ხოლო გამოძახილად ისმოდა მტრების არეული ხმები და გულისშემძვრელი მოთქმა დასატირებელ ყრმათა გამო.

ერთი სასჯელით დაისაჯნენ მონა და ბატონი, მდაბიოც ისევე დაიტანჯა, როგორც მეფე.

ყველას მრავლად ჰყავდა ერთნაირი სიკვდილით მკვდარი და მათ დასამარხავად ცოცხალნი არ კმაროდნენ, რადგან წამში დაიღუპა ურჩეულესი მათი მოდგმა.

ყველამ, ვინც კი იყო ურწმუნო ჯადოქრობის მიზეზით, პირმშოთა გაწყვეტისას ღვთის შვილად აღირა ეს ხალხი.

რადგან, როცა ყოველივე მყუდროებამ მოიცვა და მალე განახევრდა ღამე,

დასაღუპად განწირული ქვეყნის შუაგულში ზეცათა სამეუფო ტახტებიდან გადმოვიდა შენი ყოვლისშემძლე სიტყვა, როგორც მრისხანე მგომარი და შენი უცვალებელი ბრძანება - ალესილი მახვილი მოიტანა.

დადგა და ყოველივე სიკვდილით აღავსო და ზეცას სწვდებოდა მიწაზე მდგარი.

მაშინ უეცრად შეაძრწუნეს ისინი საზარელ სიზმართა აჩრდილებმა და მოულოდნელი შიშისზარი დაეცათ.

ვინ სად დაცემული, ნახევრადმკვდარი, აღიარებდა მიზეზს, რისთვისაც კვდებოდა.

შემაძრწუნებელმა სიზმრებმა წინასწარ აუწყეს ეს რათა არ დაღუპულიყვნენ იმის უცოდინარნი, თუ რისთვის იტანჯებოდნენ ასე მწარედ.

თუმცა სიკვდილის განსაცდელი მართალთაც შეეხო და უდაბნოში მრავალი დაიღუპა, მაგრამ რისხვა დიდხანს არ გაგრძელებულა,

რადგან ისწრაფა უბიწო კაცმა მათ შესაწევად და მოიღო ფარი თავისი მსახურებისა - ლოცვა და საკმეველი შეწყალების გამოსათხოვად. წინ აღუდგა რისხვას და ზღვარი დაუდო უბედურებას, რითაც ცხადჰყო, რომ შენი მსახური იყო.

მან სძლია ბრბოს, მაგრამ არა სხეულის ძალით და არც იარაღის აღმართვით, არამედ მხოლოდ სიტყვით დაიმორჩილა დამსჯელი, როცა გაახსენა მამა-პაპისთვის მიცემული ფიცი და აღთქმები.

რადგან როცა გვამები ერთმანეთზე ხროვად ეყარა, შუაში ჩამდგარმა რისხვა შეაჩერა და ცოცხლებისკენ გზა გადაუღობა.

რადგან მის გრძელ კაბაზე მთელი სამყარო ეხატა; მამა-პაპათა დიდებანი იყო ამოკვეთილი ოთხმწკრივად ჩაყოლებულ ქვებზე და შენი სიდიადე - მისი შუბლის ჯიღაზე.

ყოველივე ამის წინაშე დაიხია შემმუსვრელმა და შეუშინდა, რადგან ეს ერთი მრისხანე განსაცდელიც სკმარისი იყო.

Английский (NKJV)

Языки

В этом переводе выбранная книга отсутствует