Скрыть

Прему́дрости Соломо́ни, Глава 19

Толкования
19:1
19:4
19:5
19:6
19:8
19:12
19:14
19:17
19:21
19:22
Церковнославянский (рус)
Нечести́вымъ же до конца́ безъ ми́лости я́рость на́йде: предвѣ́дѣ бо и́хъ и бу́дущая,
я́ко ті́и от­пусти́в­шiи, е́же от­ити́, и со тща́нiемъ предпосла́в­ше и́хъ, пожену́тъ вслѣ́дъ раска́яв­шеся:
еще́ бо въ рука́хъ имѣ́юще рыда́нiя и сѣ́ту­ю­ще надъ гроба́ми ме́ртвыхъ, и́нъ себѣ́ взя́ша по́мыслъ безу́мiя, и и́хже моля́ще изгна́ша, си́хъ а́ки бѣглеце́въ гоня́ху.
Влеча́­ше бо и́хъ къ сему́ концу́ досто́йная ну́жда, и при­­клю́чшихся забы́тiе вложи́, да и про́чую къ муче́ниемъ при­­напо́лнятъ ка́знь:
и лю́дiе у́бо тво­и́ пресла́вное путьше́­ст­вiе пре́йдутъ, они́ же стра́н­ну обря́щутъ сме́рть.
Все́ бо творе́нiе во сво­е́мъ ему́ ро́дѣ па́ки свы́ше преобразова́­шеся, служа́щее сво́й­ст­вен­нымъ тво­и́мъ повелѣ́ниемъ, да о́троцы тво­и́ сохраня́т­ся неврежде́ни.
О́блакъ осѣня́яй по́лкъ и́хъ, и изъ преждебы́в­шiя воды́ от­кры́тiе сухі́я земли́ яви́ся, и изъ мо́ря чермна́го пу́ть невоз­бра́ненъ, и по́ле зла́чное от­ волне́нiя зѣ́лнаго:
и́мже ве́сь язы́къ про́йде, тво­е́ю руко́ю покрове́ни, ви́дяще ди́вная чудеса́.
Я́коже бо ко́ни насы́тишася, и я́ко а́гнцы взыгра́шася, хва́ляще тя́, Го́споди, изба́вльшаго и́хъ:
воспомяну́ша бо еще́, я́же во обита́нiи и́хъ, ка́ко у́бо вмѣ́сто рожде́нiя живо́тныхъ изведе́ земля́ скни́пы, вмѣ́сто же ры́бъ изры́гну рѣка́ мно́же­с­т­во жа́бъ.
Послѣди́ же ви́дѣша и но́вое рожде́нiе пти́цъ, егда́ похотѣ́нiемъ подви́гшеся, проси́ша сла́достныя пи́щи.
Во утѣше́нiе бо взыдо́ша и́мъ от­ мо́ря кра́стели: и муче́нiя грѣ́шнымъ наидо́ша, не безъ бы́в­шихъ зна́менiй си́лою мо́лнiй: пра́веднѣ бо пострада́ша за своя́ зло́бы,
и́бо лютѣ́йшее ненавидѣ́нiе стра́н­ныхъ соверши́ша: ині́и у́бо незна́емыхъ не прiе́мляху при­­ше́лцевъ, сі́и же благодѣ́телей стра́н­ныхъ порабоща́ху.
И не то́кмо, но а́ще ко́е разсмотре́нiе бу́детъ и́хъ: зане́ вражде́бно прiе́мляху чужды́хъ.
Сі́и же съ пра́здне­ст­вами прiе́мше при­­общи́в­шихся уже́ и́хъ обы́чаемъ, жесточа́йшими озло́биша труда́ми.
Побiе́ни же бы́ша и ослѣпле́нiемъ, я́коже о́нiи при­­ две́рехъ пра́ведника, егда́ вели́кою обложе́ни тмо́ю, кі́йждо сво­и́хъ две́рiй прохо́да иска́­ше.
Са́ми бо собо́ю стихі́и премѣня́емы, я́коже въ гу́слехъ гла́сы сли́чiя и́мя премѣня́ютъ, всегда́ храня́ще зву́къ: е́же е́сть ви́дѣти от­ зра́ка бы́в­шихъ извѣ́стно.
Земна́я бо въ во́дная прелага́хуся, и пла́ва­ю­щая прехожда́ху на зе́млю.
О́гнь воз­мога́­ше въ водѣ́ вы́шше сво­ея́ си́лы, и вода́ угаша́ющую си́лу забы́.
Пла́мень вопреки́ удоботлѣ́н­ныхъ живо́тныхъ не вреди́ пло́тей въ не́мъ ходя́щихъ, ниже́ тая́ше ледови́дный удобота́яй ро́дъ сла́достныя пи́щи.
По всему́ бо, Го́споди, воз­вели́чилъ еси́ лю́ди твоя́ и просла́вилъ еси́, и не презрѣ́лъ еси́, во вся́цѣмъ вре́мени и мѣ́стѣ предстоя́й.
Синодальный
А над нечестивыми до конца тяготел немилостивый гнев, ибо Он предвидел и будущие их дела,
что они, позволив им отправиться и с поспешностью выслав их, раскаются и погонятся за ними,
ибо, еще имея в руках печали и рыдая над гробами мертвых, они возымели другой безумный помысл, и тех, кого с мольбою высылали, преследовали, как беглецов.
Влекла же их к тому концу судьба, которой они были достойны, и она навела забвение о случившемся, дабы они восполнили наказание, недостававшее к их мучениям,
и дабы народ Твой совершил славное путешествие, а они нашли себе необычайную смерть.
Ибо вся тварь снова свыше преобразовалась в своей природе, повинуясь особым повелениям, дабы сыны Твои сохранились невредимыми.
Явилось облако, осеняющее стан, а где стояла прежде вода, показалась сухая земля, из Чермного моря – беспрепятственный путь, и из бурной пучины – зеленая долина.
Покрываемые Твоею рукою, они прошли по ней всем народом, видя дивные чудеса.
Они паслись как кони и играли как агнцы, славя Тебя, Господи, Избавителя их,
ибо они еще помнили о том, что случилось во время пребывания их там, как земля вместо рождения других животных произвела скнипов и река вместо рыб извергла множество жаб.
А после они увидели и новый род птиц, когда, увлекшись пожеланием, просили приятной пищи,
ибо в утешение им налетели с моря перепелы,* а грешных постигли наказания не без знамений, бывших силою молний. Они справедливо страдали за свою злобу,
ибо они более сильную питали ненависть к чужеземцам: *иные не принимали незнаемых странников, а эти порабощали благодетельных пришельцев.
И мало этого, но еще будет суд на них за то, что те враждебно принимали чужих,
а эти, с радостью приняв, потом уже пользовавшихся одинаковыми правами стали угнетать ужасными работами.
Посему они поражены были слепотою, как те некогда при дверях праведника, когда, будучи объяты густою тьмою, искали каждый входа в его двери
Самые стихии изменились, как в арфе звуки изменяют свой характер, всегда оставаясь теми же звуками; это можно усмотреть чрез тщательное наблюдение бывшего.
Ибо земные животные переменялись в водяные, а плавающие в водах выходили на землю.
Огонь в воде удерживал свою силу, а вода теряла угашающее свое свойство;
пламя, наоборот, не вредило телам бродящих удоборазрушимых животных, и не таял легко растаявающий снеговидный род небесной пищи.
Так, Господи, Ты во всем возвеличил и прославил народ Твой, и не оставлял его, но во всякое время и на всяком месте пребывал с ним.
Итальянский
Sugli empi sovrastò sino alla fine una collera senza pietà,
perché Dio prevedeva anche ciò che avrebbero fatto,
cioè che, dopo aver loro permesso di andarsene
e averli fatti partire in fretta,
cambiato proposito, li avrebbero inseguiti.
Mentre infatti erano ancora occupati nei lutti
e piangevano sulle tombe dei morti,
presero un'altra decisione insensata
e inseguirono come fuggitivi quelli che già avevano pregato di partire.
A questo estremo li spingeva un meritato destino,
che li gettò nell'oblio delle cose passate,
perché colmassero la punizione
che ancora mancava ai loro tormenti,
e mentre il tuo popolo intraprendeva un viaggio straordinario,
essi incappassero in una morte singolare.
Tutto il creato fu modellato di nuovo
nella propria natura come prima,
obbedendo ai tuoi comandi,
perché i tuoi figli fossero preservati sani e salvi.
Si vide la nube coprire d'ombra l'accampamento,
terra asciutta emergere dove prima c'era acqua:
il Mar Rosso divenne una strada senza ostacoli
e flutti violenti una pianura piena d'erba;
coloro che la tua mano proteggeva
passarono con tutto il popolo,
contemplando meravigliosi prodigi.
Furono condotti al pascolo come cavalli
e saltellarono come agnelli esultanti,
celebrando te, Signore, che li avevi liberati.
Ricordavano ancora le cose avvenute nel loro esilio:
come la terra, invece di bestiame, produsse zanzare,
come il fiume, invece di pesci, riversò una massa di rane.
Più tardi videro anche una nuova generazione di uccelli,
quando, spinti dall'appetito, chiesero cibi delicati;
poiché, per appagarli, dal mare salirono quaglie.
Sui peccatori invece piombarono i castighi
non senza segni premonitori di fulmini fragorosi;
essi soffrirono giustamente per le loro malvagità,
perché avevano mostrato un odio tanto profondo verso lo straniero.
Già altri infatti non avevano accolto gli sconosciuti che arrivavano,
ma costoro ridussero in schiavitù gli ospiti che li avevano beneficati.
Non solo: per i primi ci sarà un giudizio,
perché accolsero ostilmente i forestieri;
costoro invece, dopo averli festosamente accolti,
quando già partecipavano ai loro diritti,
li oppressero con lavori durissimi.
Furono perciò colpiti da cecità,
come quelli alla porta del giusto,
quando, avvolti fra tenebre fitte,
ognuno cercava l'ingresso della propria porta.
Difatti gli elementi erano accordati diversamente,
come nella cetra in cui le note variano la specie del ritmo,
pur conservando sempre lo stesso tono,
come è possibile dedurre da un'attenta considerazione degli avvenimenti.
Infatti animali terrestri divennero acquatici,
quelli che nuotavano passarono sulla terra.
Il fuoco rafforzò nell'acqua la sua potenza
e l'acqua dimenticò la sua proprietà naturale di spegnere.
Le fiamme non consumavano le carni
di fragili animali che vi camminavano sopra,
né scioglievano quel celeste nutrimento di vita,
simile alla brina e così facile a fondersi.
In tutti i modi, o Signore, hai reso grande e glorioso il tuo popolo
e non hai dimenticato di assisterlo in ogni momento e in ogni luogo.
В данном переводе выбранная книга отсутствует
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible