Скрыть
2:1
2:5
2:9
2:10
2:11
2:12
Церковнославянский (рус)
А́зъ цвѣ́тъ по́льный и кри́нъ удо́льный.
Я́коже кри́нъ въ те́рнiи, та́ко и́скрен­няя моя́ посредѣ́ дще́рей.
Я́ко я́блонь посредѣ́ древе́съ лѣсны́хъ, та́ко бра́тъ мо́й посредѣ́ сыно́въ: подъ сѣ́нь его́ восхотѣ́хъ и сѣдо́хъ, и пло́дъ его́ сла́докъ въ горта́ни мо­е́мъ.
Введи́те мя́ въ до́мъ вина́, вчини́те ко мнѣ́ любо­́вь:
утверди́те мя́ въ ми́рѣхъ, положи́те мя́ во я́блоцѣхъ: я́ко уя́звлена [е́смь] любо­́вiю а́зъ.
Шу́йца его́ подъ главо́ю мо­е́ю, и десни́ца его́ объи́метъ мя́.
Закля́хъ ва́съ, дще́ри Иерусали́мли, въ си́лахъ и крѣ́постехъ села́: а́ще воз­ста́вите и воз­бу́дите любо­́вь, до́ндеже восхо́щетъ.
Гла́съ бра́та мо­его́: се́, то́й и́детъ, скача́ на го́ры и прескача́ на хо́лмы.
Подо́бенъ е́сть бра́тъ мо́й се́рнѣ или́ мла́ду еле́ню на гора́хъ Веѳи́ль­скихъ. Се́, се́й сто­и́тъ за стѣно́ю на́­шею, прогля́даяй око́нцами, при­­ница́яй сквоз­ѣ́ мре́жи.
Отвѣща́етъ бра́тъ мо́й и глаго́летъ мнѣ́: воста́ни, прiиди́, бли́жняя моя́, до́брая моя́, голуби́це моя́.
Я́ко се́, зима́ пре́йде, до́ждь отъи́де, отъи́де себѣ́:
цвѣ́ти яви́шася на земли́, вре́мя обрѣ́занiя при­­спѣ́, гла́съ го́рлицы слы́шанъ въ земли́ на́­шей:
смо́квь изнесе́ цвѣ́тъ сво́й, виногра́ди зрѣ́юще да́ша воню́. Воста́ни, прiиди́, бли́жняя моя́, до́брая моя́, голуби́це моя́, и прiиди́.
Ты́, голуби́це моя́, въ покро́вѣ ка́мен­нѣ, бли́зъ предстѣ́нiя: яви́ ми зра́къ тво́й, и услы́шанъ сотвори́ ми гла́съ тво́й: я́ко гла́съ тво́й сла́докъ, и о́бразъ тво́й красе́нъ.
Ими́те на́мъ ли́сы ма́лыя, губя́щыя виногра́ды: и виногра́ди на́ши созрѣва́ютъ.
Бра́тъ мо́й мнѣ́, и а́зъ ему́, пасы́й въ кри́нахъ,
до́ндеже дхне́тъ де́нь, и дви́гнут­ся сѣ́ни. Обрати́ся, уподо́бися ты́, бра́те мо́й, се́рнѣ или́ мла́ду еле́ню на гора́хъ юдо́лiй.
Синодальный
1 «Он ввел меня в дом пира, и знамя его надо мною — любовь»; 8 «голос возлюбленного моего! вот, он идет»; 10 «время пения настало»; 15 «возлюбленный мой принадлежит мне, а я ему».
Я нарцисс Саронский, лилия долин!
Что лилия между тернами, то возлюбленная моя между девицами.
Что яблоня между лесными деревьями, то возлюбленный мой между юношами. В тени ее люблю я сидеть, и плоды ее сладки для гортани моей.
Он ввел меня в дом пира, и знамя его надо мною – любовь.
Подкрепите меня вином, освежите меня яблоками, ибо я изнемогаю от любви.
Левая рука его у меня под головою, а правая обнимает меня.
Заклинаю вас, дщери Иерусалимские, сернами или полевыми ланями: не будите и не тревожьте возлюбленной, доколе ей угодно.
Голос возлюбленного моего! вот, он идет, скачет по горам, прыгает по холмам.
Друг мой похож на серну или на молодого оленя. Вот, он стоит у нас за стеною, заглядывает в окно, мелькает сквозь решетку.
Возлюбленный мой начал говорить мне: встань, возлюбленная моя, прекрасная моя, выйди!
Вот, зима уже прошла; дождь миновал, перестал;
цветы показались на земле; время пения настало, и голос горлицы слышен в стране нашей;
смоковницы распустили свои почки, и виноградные лозы, расцветая, издают благовоние. Встань, возлюбленная моя, прекрасная моя, выйди!
Голубица моя в ущелье скалы под кровом утеса! покажи мне лице твое, дай мне услышать голос твой, потому что голос твой сладок и лице твое приятно.
Ловите нам лисиц, лисенят, которые портят виноградники, а виноградники наши в цвете.
Возлюбленный мой принадлежит мне, а я ему; он пасет между лилиями.
Доколе день дышит прохладою, и убегают тени, возвратись, будь подобен серне или молодому оленю на расселинах гор.
Ego flos campi et lilium convallium.
Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.
Sicut malus inter ligna silvarum, sic dilectus meus inter filios. Sub umbra illius, quem desideraveram, sedi, et fructus eius dulcis gutturi meo.
Introduxit me in cellam vinariam, et vexillum eius super me est caritas.
Fulcite me uvarum placentis, stipate me malis, quia amore langueo.
Laeva eius sub capite meo, et dextera illius amplexatur me.
Adiuro vos, filiae Ierusalem, per capreas cervasque camporum, ne suscitetis neque evigilare faciatis dilectam, quoadusque ipsa velit.
Vox dilecti mei! Ecce iste venit saliens in montibus, transiliens colles.
Similis est dilectus meus capreae hinnuloque cervorum. En ipse stat post parietem nostrum respiciens per fenestras, prospiciens per cancellos.
En dilectus meus loquitur mihi: «Surge, amica mea, columba mea, formosa mea, et veni.
Iam enim hiems transiit, imber abiit et recessit.
Flores apparuerunt in terra, tempus putationis advenit; vox turturis audita est in terra nostra,
ficus protulit grossos suos, vineae florentes dederunt odorem suum; surge, amica mea, speciosa mea, et veni,
columba mea, in foraminibus petrae, in caverna abrupta. Ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis; vox enim tua dulcis, et facies tua decora».
Capite nobis vulpes, vulpes parvulas, quae demoliuntur vineas, nam vineae nostrae florescunt.
Dilectus meus mihi, et ego illi, qui pascitur inter lilia,
antequam aspiret dies, et festinent umbrae. Revertere; similis esto, dilecte mi, capreae hinnuloque cervorum super montes Bether.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible