Се́, еси́ добра́, бли́жняя моя́, се́, еси́ добра́: о́чи твои́ голуби́нѣ, кромѣ́ замолча́нiя твоего́: вла́си твои́ я́ко стада́ кози́цъ, я́же откры́шася от Галаа́да.

Зу́бы твои́ я́ко стада́ остриже́ныхъ, я́же изыдо́ша изъ купѣ́ли, вся́ двоепло́дны, и неродя́щiя нѣ́сть въ ни́хъ.

Я́ко ве́рвь червле́на устнѣ́ твои́, и бесѣ́да твоя́ красна́: я́ко оброще́нiе ши́пка лани́ты твоя́, кромѣ́ замолча́нiя твоего́.

Я́ко сто́лпъ дави́довъ вы́я твоя́, со́зданъ въ Ѳалпiо́ѳѣ: ты́сяща щито́въ ви́ситъ на не́мъ, вся́ стрѣ́лы си́льныхъ.

Два́ сосца́ твоя́ я́ко два́ мла́да близнца́ се́рны, пасо́мая во кри́нахъ,

до́ндеже дхне́тъ де́нь, и подви́гнутся сѣ́ни. Пойду́ себѣ́ къ горѣ́ сми́рнѣй и къ хо́лму Лива́нску.

Вся́ добра́ еси́, бли́жняя моя́, и поро́ка нѣ́сть въ тебѣ́.

Гряди́ от Лива́на, невѣ́сто, гряди́ от Лива́на: прiиди́ и прейди́ изъ нача́ла вѣ́ры, от главы́ сани́ра и аермо́на, от огра́дъ льво́выхъ, от го́ръ пардале́овъ.

Се́рдце на́ше привлекла́ еси́, сестро́ моя́ невѣ́сто, се́рдце на́ше привлекла́ еси́ еди́нымъ от о́чiю твое́ю, еди́нымъ мони́стомъ вы́и твоея́.

Что́ удобрѣ́ста сосца́ твоя́, сестро́ моя́ невѣ́сто? что́ удобрѣ́ста сосца́ твоя́ па́че вина́, и воня́ ри́зъ твои́хъ па́че всѣ́хъ арома́тъ?

Со́тъ иска́паютъ устнѣ́ твои́, невѣ́сто, ме́дъ и млеко́ подъ язы́комъ твои́мъ, и благово́нiе ри́зъ твои́хъ я́ко благоуха́нiе Лива́на.

Вертогра́дъ заключе́нъ сестра́ моя́ невѣ́ста, вертогра́дъ заключе́нъ, исто́чникъ запечатлѣ́нъ.

Лѣ́торасли твоя́ са́дъ ши́пковъ съ плодо́мъ я́блочнымъ, ки́при съ на́рдами,

на́рдъ и шафра́нъ, тро́сть и киннамо́нъ со всѣ́ми древа́ми Лива́нскими, сми́рна, ало́й со всѣ́ми пе́рвыми ми́рами,

исто́чникъ вертогра́да, и кла́дязь воды́ жи́вы и истека́ющiя от Лива́на.

Воста́ни, сѣ́вере, и гряди́, ю́же, и повѣ́й во вертогра́дѣ мое́мъ, и да потеку́тъ арома́ты мои́.

Таджикский

Языки

ИНАК, ту нозанин ҳастӣ, эй ёри ман! Инак, ту нозанин ҳастӣ! Чашмонат аз пушти бурқаи ту мисли чашмони кабӯтар аст; мӯйҳоят мисли рамаи бузҳоест, ки аз кӯҳи Ҷилъод мавҷзанон фурӯд меоянд.

Дандонҳоят мисли рамаи мешҳои пашмбуридаест, ки аз шустан баромадаанд, ва ҳамаашон экизаквор ҷуфт-ҷуфт мебошанд, ва нуқсоне дар онҳо нест.

Лабҳоят мисли риштаи қирмизӣ аст, ва даҳонат зебост; рухсорҳоят аз пушти бурқаи ту мисли нимаҳои анор аст.

Гарданат мисли бурҷи Довуд аст, ки барои қӯрхона бино ёфтааст; ҳазор сипар, – ҳамаи сипарҳои паҳлавонон, – бар он овезон аст.

Ду пистонат мисли ду оҳубараи экизаки модаоҳу мебошад, ки дар миёни савсанҳо мечаранд.

То вақте ки субҳ бидамад, ва сояҳо бигрезад, ба кӯҳи мур ва ба тали лодан хоҳам рафт.

Ту сар то по нозанин ҳастӣ, эй ёри ман! Ва нуқсоне дар ту нест.

Аз Лубнон бо ман, эй арӯс, аз Лубнон бо ман биё! Аз қуллаи Амона, аз қуллаи Сенир ва Ҳермӯн, аз лонаҳои шерон, аз кӯҳҳои баброн назар андоз.

Дили маро рабудаӣ, эй хоҳар ва арӯси ман! Бо як нигоҳи чашмони худ, бо як тавқе ки бар гардани туст, дили маро рабудаӣ.

Чӣ хуш аст ишқбозиҳои ту, эй хоҳар ва арӯси ман! Чӣ хубтар аст ишқбозиҳои ту аз шароб, ва роиҳаи равғанҳои атрафшони ту аз тамоми атриёт!

Аз лабҳоят шаҳд мечакад, эй арӯс! Асал ва шир дар таҳти забони туст, ва роиҳаи пероҳанат мисли роиҳаи Лубнон аст.

Хоҳар ва арӯси ман боғи дарбаста, чашмаи қуфлкарда, манбаи мӯҳрзада мебошад.

Ниҳолҳоят фирдавси анорҳост бо дарахтони меваи хуштаъм; гулҳои ҳиност бо сунбулҳо;

Сунбул ва заъфар, найи атрогин ва дорчин аст бо ҳар навъ дарахтони лодан; мур ва уд аст бо ҳар гуна атриёти сара.

Чашмаи боғот ва чоҳи оби зинда аст, ки аз Лубнон ҷорист.

Эй боди шимолӣ, бархез! В-эй боди ҷанубӣ, биё! Бар боғи ман биваз, то ки атрҳояш паҳн шавад, маҳбуби ман ба боғи худ биёяд ва меваҳои хуштаъми худро бихӯрад.