Скрыть
5:2b
5:3
5:4
5:5
5:9
5:11
5:14
Глава 6 
6:1
6:5
6:11
6:12
Церковнославянский (рус)
Да сни́детъ бра́тъ мо­и́ въ вертогра́дъ сво́й и да я́стъ пло́дъ ово́щiй сво­и́хъ. Внидо́хъ въ вертогра́дъ мо́й, сестро́ моя́ невѣ́сто: объима́хъ сми́рну мою́ со арома́тами мо­и́ми, ядо́хъ хлѣ́бъ мо́й съ ме́домъ мо­и́мъ, пи́хъ вино́ мое́ съ млеко́мъ мо­и́мъ. Яди́те, бли́жнiи, и пі́йте и упі́йтеся, бра́тiя.
А́зъ сплю́, а се́рдце мое́ бди́тъ: гла́съ бра́та мо­его́ ударя́етъ въ две́ри: от­ве́рзи ми́, сестро́ моя́, бли́жняя моя́, голуби́це моя́, соверше́н­ная моя́: я́ко глава́ моя́ напо́лнися росы́, и вла́си мо­и́ ка́пель нощны́хъ.
Совлеко́хся ри́зы мо­ея́, ка́ко облеку́ся въ ню́? умы́хъ но́зѣ мо­и́, ка́ко оскверню́ и́хъ?
Бра́тъ мо́й посла́ ру́ку свою́ сквоз­ѣ́ сква́жню, и чре́во мое́ вострепета́ от­ него́.
Воста́хъ а́зъ от­ве́рсти бра́ту мо­ему́: ру́цѣ мо­и́ иска́паша сми́рну, пе́рсты мо­и́ сми́рны по́лны на рука́хъ заключе́нiя.
Отверзо́хъ а́зъ бра́ту мо­ему́: бра́тъ мо́й пре́йде. Душа́ моя́ изы́де въ сло́во его́: взыска́хъ его́, и не обрѣто́хъ его́: зва́хъ его́, и не послу́ша мене́.
Обрѣто́ша мя́ стра́жiе обходя́щiи во гра́дѣ: би́ша мя́, язви́ша мя́, взя́ша ве́рхнюю ри́зу от­ мене́ стра́жiе стѣ́н­нiи.
Закля́хъ вы́, дще́ри Иерусали́мскiя, въ си́лахъ и въ крѣ́постехъ се́лныхъ: а́ще обря́щете бра́та мо­его́, воз­вѣсти́те ему́, я́ко уя́звлена любо­́вiю а́зъ е́смь.
Что́ бра́тъ тво́й па́че бра́та, до́брая въ жена́хъ? что́ бра́тъ тво́й от­ бра́та, я́ко та́ко закля́ла еси́ на́съ?
Бра́тъ мо́й бѣ́лъ и че́рменъ, избра́нъ от­ те́мъ:
глава́ его́ зла́то избра́н­но, власы́ его́ кудря́вы, че́рны я́ко вра́нъ:
о́чи его́ я́ко голуби́цы на исполне́нiихъ во́дъ, измове́ни во млецѣ́, сѣдя́щыя въ наполне́нiихъ [во́дъ]:
лани́ты его́ а́ки фiа́лы арома́тъ, прозяба́ющыя благово́нiе: устнѣ́ его́ кри́ны, ка́плющiи сми́рну по́лну:
ру́цѣ его́ обто́чены зла́ты, напо́лнены Ѳарси́са: чре́во его́ сосу́дъ слоно́вый на ка́мени сапфи́ровѣ:
лы́ста его́ столпи́ ма́рморовы, основа́ни на степе́нехъ златы́хъ: ви́дъ его́ я́ко Лива́нъ, избра́нъ я́ко ке́дрове:
горта́нь его́ сла́дость, и ве́сь жела́нiе: се́й бра́тъ мо́й и се́й бли́жнiй мо́й, дще́ри Иерусали́мли.
5:17Ка́мо отъи́де бра́тъ тво́й, до́брая въ жена́хъ? ка́мо уклони́ся бра́тъ тво́й? и взы́щемъ его́ съ тобо́ю.
1Бра́тъ мо́й сни́де въ вертогра́дъ сво́й, въ мѣста́ арома́тъ, па́­ст­вити въ вертогра́дѣхъ и собира́ти кри́ны.
2А́зъ бра́ту мо­ему́ и бра́тъ мо́й мнѣ́, пасы́й въ кри́нѣхъ.
3Добра́ еси́, бли́жняя моя́, я́ко благоволе́нiе, красна́ я́ко Иерусали́мъ, у́жасъ я́ко вчине́н­ны.
4Отврати́ о́чи тво­и́ от­ мене́, я́ко ті́и воскрили́ша мя́: вла́си тво­и́, я́ко стада́ ко́зъ, я́же взыдо́ша от­ Галаа́да:
5зу́бы тво­и́, я́ко стада́ остриже́ныхъ, я́же взыдо́ша от­ купѣ́ли, вся́ близня́та родя́щыя, и безча́дныя нѣ́сть въ ни́хъ: я́ко ве́рвь червле́на устнѣ́ тво­и́, и бесѣ́да твоя́ красна́:
6я́ко оброще́нiе ши́пка лани́ты твоя́, кромѣ́ замолча́нiя тво­его́.
7Шестьдеся́тъ су́ть цари́цъ и о́смьдесятъ нало́жницъ, и ю́нотъ, и́мже нѣ́сть числа́:
8еди́на е́сть голуби́ца моя́, соверше́н­ная моя́: еди́на е́сть ма́тери сво­е́й, избра́н­на е́сть роди́в­шей ю́: ви́дѣша ю́ дще́ри и ублажи́ша ю́, цари́цы и нало́жницы, и восхвали́ша ю́.
9Кто́ сiя́ проница́ющая а́ки у́тро, добра́ я́ко луна́, избра́н­на я́ко со́лнце, у́жасъ я́ко вчине́н­ны?
10Въ вертогра́дъ орѣ́ховъ снидо́хъ ви́дѣти въ плодѣ́хъ пото́ка, ви́дѣти, а́ще процвѣте́ виногра́дъ и воз­расто́ша ши́пки.
11Та́мо да́мъ сосца́ моя́ тебѣ́: не разумѣ́ душа́ моя́, положи́ мя на колесни́цѣ Аминада́вли.
Немецкий (GNB)
»Mach auf, mein Schatz, mach auf, ich will zu dir!
Mein Täubchen, öffne doch, lass mich hinein!
Mein Haar ist nass vom Tau der kühlen Nacht.«
»Ich habe doch mein Kleid schon ausgezogen
und müsst es deinetwegen wieder anziehn.
Auch meine Füße habe ich gewaschen;
ich würde sie ja wieder schmutzig machen!«
Durchs Fenster an der Tür greift seine Hand;
ich höre, wie sie nach dem Riegel sucht.
Mein Herz klopft laut und wild. Er ist so nah!
Ich springe auf und will dem Liebsten öffnen.
Als meine Hände nach dem Riegel greifen,
da sind sie feucht von bestem Myrrhenöl.
Schnell öffne ich die Tür für meinen Freund;
doch er ist fort, ich kann ihn nicht mehr sehn.
Mein Herz steht still, fast tötet mich der Schreck!
Ich suche meinen Freund, kann ihn nicht finden.
Ich rufe ihn, doch er gibt keine Antwort.
Die Wächter finden mich bei ihrem Rundgang.
Sie schlagen ohne Mitleid auf mich ein
und reißen mir den Umhang von den Schultern.
Ihr Mädchen alle, ich beschwöre euch:
Wenn euch mein Freund begegnet, sagt ihm doch,
die Liebessehnsucht macht mich matt und krank!
Beschreib ihn uns,
du schönste aller Frauen!
Wer ist es, den du suchst?
Was unterscheidet ihn
von anderen Männern,
dass du uns so beschwörst?
Mein Liebster ist blühend und voller Kraft,
nur einer von Tausenden ist wie er!
Sein schönes Gesicht ist so braun gebrannt,
sein Haar dicht und lockig und rabenschwarz.
Die Augen sind lebhaften Tauben gleich.
Ganz weiß sind die Zähne, als hätten sie
gebadet in Bächen von reiner Milch.
Die Wangen sind Beete voll Balsamkraut,
die herrlichsten Würzkräuter sprießen dort.
Wie Lilien leuchtet sein Lippenpaar,
das feucht ist von fließendem Myrrhenöl.
Die Arme sind Barren aus rotem Gold,
mit Steinen aus Tarschisch rundum besetzt.
Sein Leib ist ein Kunstwerk aus Elfenbein,
geschmückt mit Saphiren von reinster Art.
Die Beine sind marmornen Säulen gleich,
die sicher auf goldenen Sockeln stehn.
Dem Libanon gleicht er an Stattlichkeit,
den ragenden Zedern an Pracht und Kraft.
Sein Mund ist voll Süße, wenn er mich küsst –
ja, alles an ihm ist begehrenswert!
Seht, so ist mein Liebster und so mein Freund.
Nun wisst ihŕs, ihr Mädchen Jerusalems!
Schnell, sag uns noch,
du schönste aller Frauen:
Wo ging dein Liebster hin?
Wir wollen mit dir gehn
und nach ihm suchen!
Wo könnte er denn sein?
Er ist in seinem Garten,
wo Balsamsträucher stehn,
wo er die Herde weidet
und schöne Lilien pflückt.
Nur mir gehört mein Liebster
und ich gehöre ihm!
Er findet seine Weide,
wo viele Blumen stehn.
Schön wie Tirza bist du, Freundin,
strahlend wie Jerusalem;
wie ein Trugbild in der Wüste
raubt dein Anblick mir den Atem.
Wende deine Augen von mir,
denn sie halten mich gefangen.

Wie die Herde schwarzer Ziegen
talwärts vom Berg Gilead zieht,
fließt das Haar auf deine Schultern.

Deine Zähne glänzen prächtig.
Weiß sind sie wie Mutterschafe,
wenn sie aus der Schwemme steigen;
jedes kommt mit seinem Jungen,
keins ist unfruchtbar geblieben:
Keiner fehlt in seiner Reihe.
Deine Wangen hinterm Schleier
schimmern rötlich wie die Scheibe
eines Apfels vom Granatbaum.
Lass den König sechzig Frauen,
achtzig Konkubinen haben,
dazu Mädchen ohne Zahl!
Meine Liebe gilt nur einer:
meinem makellosen Täubchen!
Sie ist ihrer Mutter Liebling,
denn sie ist die einzige Tochter.
Sähen sie die andern Frauen,
Königinnen, Konkubinen,
alle würden sie besingen:
»Wer leuchtet so schön wie das Morgenrot,
so hell wie der Mond, wie der Sonne Strahl,
verwirrend wie Bilder im Wüstensand?«
Ich ging hinunter in den Walnussgarten,
um mich am frischen Grün des Tals zu freuen,
des Weinstocks neue Triebe anzuschauen
und auch die ersten Blüten am Granatbaum.
Was ist mit mir? Ich kann mich kaum beherrschen,
obwohl ich doch aus edlem Hause stamme!
1 «Я встала, чтоб отпереть возлюбленному моему»; 9 «лучше десяти тысяч других».
Пришел я в сад мой, сестра моя, невеста; набрал мирры моей с ароматами моими, поел сотов моих с медом моим, напился вина моего с молоком моим. Ешьте, друзья, пейте и насыщайтесь, возлюбленные!
Я сплю, а сердце мое бодрствует; вот, голос моего возлюбленного, который стучится: «отвори мне, сестра моя, возлюбленная моя, голубица моя, чистая моя! потому что голова моя вся покрыта росою, кудри мои – ночною влагою».
Я скинула хитон мой; как же мне опять надевать его? Я вымыла ноги мои; как же мне марать их?
Возлюбленный мой протянул руку свою сквозь скважину, и внутренность моя взволновалась от него.
Я встала, чтобы отпереть возлюбленному моему, и с рук моих капала мирра, и с перстов моих мирра капала на ручки замка.
Отперла я возлюбленному моему, а возлюбленный мой повернулся и ушел. Души во мне не стало, когда он говорил; я искала его и не находила его; звала его, и он не отзывался мне.
Встретили меня стражи, обходящие город, избили меня, изранили меня; сняли с меня покрывало стерегущие стены.
Заклинаю вас, дщери Иерусалимские: если вы встретите возлюбленного моего, что скажете вы ему? что я изнемогаю от любви.
«Чем возлюбленный твой лучше других возлюбленных, прекраснейшая из женщин? Чем возлюбленный твой лучше других, что ты так заклинаешь нас?»
Возлюбленный мой бел и румян, лучше десяти тысяч других:
голова его – чистое золото; кудри его волнистые, черные, как ворон;
глаза его – как голуби при потоках вод, купающиеся в молоке, сидящие в довольстве;
щеки его – цветник ароматный, гряды благовонных растений; губы его – лилии, источают текучую мирру;
руки его – золотые кругляки, усаженные топазами; живот его – как изваяние из слоновой кости, обложенное сапфирами;
голени его – мраморные столбы, поставленные на золотых подножиях; вид его подобен Ливану, величествен, как кедры;
уста его – сладость, и весь он – любезность. Вот кто возлюбленный мой, и вот кто друг мой, дщери Иерусалимские!
1 «Мой возлюбленный пошел в сад свой … он пасет между лилиями»; 4 «грозна, как полки со знаменами».
«Куда пошел возлюбленный твой, прекраснейшая из женщин? куда обратился возлюбленный твой? мы поищем его с тобою».
Мой возлюбленный пошел в сад свой, в цветники ароматные, чтобы пасти в садах и собирать лилии.
Я принадлежу возлюбленному моему, а возлюбленный мой – мне; он пасет между лилиями.
Прекрасна ты, возлюбленная моя, как Фирца, любезна, как Иерусалим, грозна, как полки со знаменами.
Уклони очи твои от меня, потому что они волнуют меня. {:}Волосы твои – как стадо коз, сходящих с Галаада;
{:}зубы твои – как стадо овец, выходящих из купальни, из которых у каждой пара ягнят, и бесплодной нет между ними;
как половинки гранатового яблока – ланиты твои под кудрями твоими.
Есть шестьдесят цариц и восемьдесят наложниц и девиц без числа,
но единственная – она, голубица моя, чистая моя; единственная она у матери своей, отличенная у родительницы своей. Увидели ее девицы, и – превознесли ее, царицы и наложницы, и – восхвалили ее.
Кто эта, блистающая, как заря, прекрасная, как луна, светлая, как солнце, грозная, как полки со знаменами?
Я сошла в ореховый сад посмотреть на зелень долины, поглядеть, распустилась ли виноградная лоза, расцвели ли гранатовые яблоки?
Не знаю, как душа моя влекла меня к колесницам знатных народа моего.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible