Скрыть
11:1
11:7
11:10
11:11
11:15
Церковнославянский (рус)
Разве́рзи, Лива́не, две́ри твоя́, и да поя́стъ о́гнь ке́дры твоя́:
да плачево́пль­ствитъ пи́тисъ, зане́ паде́ ке́дръ, я́ко вельмо́жи вельми́ обѣднѣ́ша. Восплачево́пль­ствите, ду́би Васанити́дстiи, я́ко посѣче́ся дубра́ва насажде́н­ная.
Гла́съ пла́чущихъ па́стырей, я́ко воз­бѣ́д­ст­вова вели́чiе и́хъ: гла́съ рыка́ющихъ льво́въ, я́ко озло́блено бы́сть шата́нiе Иорда́ново.
Си́це глаго́летъ Госпо́дь Вседержи́тель: паси́те о́вцы заколе́нiя,
я́же стяжа́в­шiи закала́ху и не раскаява́хуся, и продаю́щiи я́ глаго́лаху: благослове́нъ Госпо́дь, и обогати́хомся: и па́стырiе и́хъ не печа́хуся ни чи́мже о ни́хъ.
Сего́ ра́ди не пощажду́ ктому́ на живу́щихъ на земли́, глаго́летъ Госпо́дь: и се́, а́зъ преда́мъ человѣ́ки, ко­его́ждо въ ру́цѣ и́скрен­нему его́ и въ ру́цѣ царю́ сво­ему́: и изсѣку́тъ зе́млю, и не и́мамъ изъя́ти от­ руки́ и́хъ.
И упасу́ о́вцы заколе́нiя въ земли́ Ханаа́ни: и прiиму́ себѣ́ два́ жезла́, еди́наго нареко́хъ добро́ту, а друга́го нареко́хъ у́же, и упасу́ о́вцы.
И погублю́ три́ па́стыри въ ме́сяцъ еди́нъ, и отягча́етъ душа́ моя́ на ня́: и́бо ду́ши и́хъ рыка́ху на мя́.
И рѣ́хъ: не и́мамъ пасти́ ва́съ: умира́ющее да у́мретъ, и изчеза́ющее да изче́знетъ, и про́чая да поя́стъ кі́йждо пло́ть бли́жняго сво­его́.
И прiиму́ же́злъ мо́й до́брый и от­ве́ргу его́ е́же разори́ти завѣ́тъ мо́й, его́же завѣща́хъ ко всѣ́мъ лю́демъ:
и разори́т­ся въ де́нь о́ный, и уразумѣ́ютъ Ханане́е о́вцы храни́мыя мнѣ́, зане́ сло́во Госпо́дне е́сть.
И реку́ къ ни́мъ: а́ще добро́ предъ ва́ми е́сть, дади́те мзду́ мою́, или́ от­рецы́теся. И поста́виша мзду́ мою́ три́десять сре́бреникъ.
И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: вложи́ я́ въ горни́ло и смотри́, а́ще искуше́но е́сть, и́мже о́бразомъ искуше́нъ бы́хъ о ни́хъ. И прiя́хъ три́десять сре́бреникъ и вложи́хъ и́хъ въ хра́мъ Госпо́день въ горни́ло.
И от­верго́хъ же́злъ вторы́й у́же, е́же разори́ти завѣ́тъ и́же посредѣ́ Иу́ды и посредѣ́ Изра́иля.
И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: еще́ прiими́ себѣ́ сосу́ды па́стырски, па́стыря неиску́сна:
зане́, се́, а́зъ воз­дви́гну па́стыря на зе́млю: погиба́ющаго не посѣти́тъ и расточе́н­наго не и́мать взыска́ти, и сокруше́н­наго не и́мать изцѣли́ти и здра́ваго не и́мать напра́вити, и мяса́ избра́н­ныхъ поя́стъ и гле́зны и́хъ изві́етъ.
О, пасу́щiи су́етная и оста́вльшiи ове́цъ! ме́чь на мы́шцу его́ и на о́ко ему́ десно́­е: мы́шца его́ изсыха́ющи и́зсхнетъ, и о́ко ему́ десно́е ослѣпа́я ослѣ́пнетъ.
Синодальный
1 Великое разрушение. 4 Добрый пастырь. «Тридцать сребреников». 15 Негодный пастух.
Отворяй, Ливан, ворота твои, и да пожрет огонь кедры твои.
Рыдай, кипарис, ибо упал кедр, ибо и величавые опустошены; рыдайте, дубы Васанские, ибо повалился непроходимый лес.
Слышен голос рыдания пастухов, потому что опустошено приволье их; слышно рыкание молодых львов, потому что опустошена краса Иордана.
Так говорит Господь Бог мой: паси овец, обреченных на заклание,
которых купившие убивают ненаказанно, а продавшие говорят: «благословен Господь; я разбогател!» и пастухи их не жалеют о них.
Ибо Я не буду более миловать жителей земли сей, говорит Господь; и вот, Я предам людей, каждого в руки ближнего его и в руки царя его, и они будут поражать землю, и Я не избавлю от рук их.
И буду пасти овец, обреченных на заклание, овец поистине бедных. И возьму Себе два жезла, и назову один – благоволением, другой – узами, и ими буду пасти овец.
И истреблю трех из пастырей в один месяц; и отвратится душа Моя от них, как и их душа отвращается от Меня.
Тогда скажу: не буду пасти вас: умирающая – пусть умирает, и гибнущая – пусть гибнет, а остающиеся пусть едят плоть одна другой.
И возьму жезл Мой – благоволения и переломлю его, чтобы уничтожить завет, который заключил Я со всеми народами.
И он уничтожен будет в тот день, и тогда узнают бедные из овец, ожидающие Меня, что это слово Господа.
И скажу им: если угодно вам, то дайте Мне плату Мою; если же нет, – не давайте; и они отвесят в уплату Мне тридцать сребреников.
И сказал мне Господь: брось их в церковное хранилище, – высокая цена, в какую они оценили Меня! И взял Я тридцать сребреников и бросил их в дом Господень для горшечника.
И переломил Я другой жезл Мой – «узы», чтобы расторгнуть братство между Иудою и Израилем.
И Господь сказал мне: еще возьми себе снаряд одного из глупых пастухов.
Ибо вот, Я поставлю на этой земле пастуха, который о погибающих не позаботится, потерявшихся не будет искать и больных не будет лечить, здоровых не будет кормить, а мясо тучных будет есть и копыта их оторвет.
Горе негодному пастуху, оставляющему стадо! меч на руку его и на правый глаз его! рука его совершенно иссохнет, и правый глаз его совершенно потускнет.
Цр҃ко́внослав
Разве́рзи, лїва́не, двє́ри твоѧ̑, и҆ да поѧ́стъ ѻ҆́гнь ке́дры твоѧ̑:
да плачево́пльствитъ пі́тѷсъ, занѐ падѐ ке́дръ, ꙗ҆́кѡ вельмѡ́жи вельмѝ ѡ҆бѣднѣ́ша. Восплачево́пльствите, дꙋ́би васанїті́дстїи, ꙗ҆́кѡ посѣче́сѧ дꙋбра́ва насажде́ннаѧ.
Гла́съ пла́чꙋщихъ па́стырей, ꙗ҆́кѡ возбѣ́дствова вели́чїе и҆́хъ: гла́съ рыка́ющихъ львѡ́въ, ꙗ҆́кѡ ѡ҆ѕло́блено бы́сть шата́нїе і҆ѻрда́ново.
Си́це гл҃етъ гдⷭ҇ь Вседержи́тель: паси́те ѻ҆́вцы заколе́нїѧ,
ꙗ҆̀же стѧжа́вшїи закала́хꙋ и҆ не раскаѧва́хꙋсѧ, и҆ продаю́щїи ѧ҆̀ глаго́лахꙋ: блгⷭ҇ве́нъ гдⷭ҇ь, и҆ ѡ҆богати́хомсѧ: и҆ па́стырїе и҆́хъ не печа́хꙋсѧ ничи́мже ѡ҆ ни́хъ.
Сегѡ̀ ра́ди не пощаждꙋ̀ ктомꙋ̀ на живꙋ́щихъ на землѝ, гл҃етъ гдⷭ҇ь: и҆ сѐ, а҆́зъ преда́мъ человѣ́ки, коего́ждо въ рꙋ́цѣ и҆́скреннемꙋ є҆гѡ̀ и҆ въ рꙋ́цѣ царю̀ своемꙋ̀: и҆ и҆зсѣкꙋ́тъ зе́млю, и҆ не и҆́мамъ и҆з̾ѧ́ти ѿ рꙋкѝ и҆́хъ.
И҆ ᲂу҆пасꙋ̀ ѻ҆́вцы заколе́нїѧ въ землѝ ханаа́ни: и҆ прїимꙋ̀ себѣ̀ два̀ жезла̑, є҆ди́наго нареко́хъ добро́тꙋ, а҆ дрꙋга́го нареко́хъ ᲂу҆́же, и҆ ᲂу҆пасꙋ̀ ѻ҆́вцы.
И҆ погꙋблю̀ трѝ па̑стыри въ мцⷭ҇ъ є҆ди́нъ, и҆ ѡ҆тѧгча́етъ дꙋша̀ моѧ̀ на нѧ̀: и҆́бо дꙋ́ши и҆́хъ рыка́хꙋ на мѧ̀.
И҆ рѣ́хъ: не и҆́мамъ пастѝ ва́съ: ᲂу҆мира́ющее да ᲂу҆́мретъ, и҆ и҆счеза́ющее да и҆сче́знетъ, и҆ прѡ́чаѧ да поѧ́стъ кі́йждо пло́ть бли́жнѧгѡ своегѡ̀.
И҆ прїимꙋ̀ же́злъ мо́й до́брый и҆ ѿве́ргꙋ є҆го̀ є҆́же разори́ти завѣ́тъ мо́й, є҆го́же завѣща́хъ ко всѣ̑мъ лю́демъ:
и҆ разори́тсѧ въ де́нь ѻ҆́ный, и҆ ᲂу҆разꙋмѣ́ютъ ханане́є ѻ҆́вцы храни̑мыѧ мнѣ̀, занѐ сло́во гдⷭ҇не є҆́сть.
И҆ рекꙋ̀ къ ни̑мъ: а҆́ще добро̀ пред̾ ва́ми є҆́сть, дади́те мздꙋ̀ мою̀, и҆лѝ ѿрецы́тесѧ. И҆ поста́виша мздꙋ̀ мою̀ три́десѧть сре́брєникъ.
И҆ речѐ гдⷭ҇ь ко мнѣ̀: вложѝ ѧ҆̀ въ горни́ло и҆ смотрѝ, а҆́ще и҆скꙋше́но є҆́сть, и҆́мже ѡ҆́бразомъ и҆скꙋше́нъ бы́хъ ѡ҆ ни́хъ. И҆ прїѧ́хъ три́десѧть сре́брєникъ и҆ вложи́хъ и҆̀хъ въ хра́мъ гдⷭ҇ень въ горни́ло.
И҆ ѿверго́хъ же́злъ вторы́й ᲂу҆́же, є҆́же разори́ти завѣ́тъ и҆́же посредѣ̀ і҆ꙋ́ды и҆ посредѣ̀ і҆и҃лѧ.
И҆ речѐ гдⷭ҇ь ко мнѣ̀: є҆щѐ прїимѝ себѣ̀ сосꙋ́ды па̑стырски, па́стырѧ неискꙋ́сна:
занѐ, сѐ, а҆́зъ воздви́гнꙋ па́стырѧ на зе́млю: погиба́ющаго не посѣти́тъ и҆ расточе́ннаго не и҆́мать взыска́ти, и҆ сокрꙋше́ннаго не и҆́мать и҆сцѣли́ти и҆ здра́ваго не и҆́мать напра́вити, и҆ мѧса̀ и҆збра́нныхъ поѧ́стъ и҆ глє́зны и҆́хъ и҆зві́етъ.
Ѽ, пасꙋ́щїи сꙋ́єтнаѧ и҆ ѡ҆ста́вльшїи ѻ҆ве́цъ! ме́чь на мы́шцꙋ є҆гѡ̀ и҆ на ѻ҆́ко є҆мꙋ̀ десно́е: мы́шца є҆гѡ̀ и҆зсыха́ющи и҆́зсхнетъ, и҆ ѻ҆́ко є҆мꙋ̀ десно́е ѡ҆слѣпа́ѧ ѡ҆слѣ́пнетъ.
Aperi, Libane, portas tuas, et comedat ignis cedros tuas.
Ulula, abies, quia cecidit cedrus, quoniam magnifici vastati sunt; ululate, quercus Basan, quoniam corruit saltus impervius.
Vox ululatus pastorum, quia vastata est magnificentia eorum; vox rugitus leonum, quoniam vastata est superbia Iordanis.
Haec dicit Dominus Deus meus: «Pasce pecora occisionis.
Quae, qui emunt, occidunt et non dolent; et, qui vendunt ea, dicunt: "Benedictus Dominus! Dives factus sum". Et pastores eorum non miserentur eorum.
Et ego non miserebor ultra super habitantes terram, dicit Dominus; ecce ego tradam homines, unumquemque in manu proximi sui et in manu regis sui; et concident terram, et non eruam de manu eorum».
Et ego pavi pecus occisionis pro mercatoribus gregis. Et assumpsi mihi duas virgas: unam vocavi Gratiam et alteram vocavi Funiculum; et pavi gregem.
Et succidi tres pastores in mense uno, et taeduit eorum animam meam; siquidem et animam eorum taeduit mei.
Et dixi: «Non pascam vos. Quae moritura est, moriatur; et, quae succidenda est, succidatur; et reliquae devorent unaquaeque carnem proximae suae».
Et tuli virgam meam, quae vocabatur Gratia, et abscidi eam, ut irritum facerem foedus meum, quod percussi cum omnibus populis.
Et irritum factum est in die illa; et cognoverunt mercatores gregis, qui observabant me, quia verbum Domini est.
Et dixi ad eos: «Si bonum est in oculis vestris, afferte mercedem meam et, si non, quiescite». Et appenderunt mercedem meam triginta siclos argenteos.
Et dixit Dominus ad me: «Proice illud in thesaurum, decorum pretium, quo appretiatus sum ab eis». Et tuli triginta siclos argenteos et proieci illos in domum Domini in thesaurum.
Et praecidi virgam meam secundam, quae appellabatur Funiculus, ut dissolverem germanitatem inter Iudam et Israel.
Et dixit Dominus ad me: «Adhuc sume tibi vasa pastoris stulti;
quia ecce ego suscitabo pastorem in terra, qui perituram ovem non visitabit, dispersam non quaeret et contritam non sanabit et stantem non sustinebit et carnes pinguium comedet et ungulas earum confringet.
Vae stulto meo pastori derelinquenti gregem! Gladius super brachium eius et super oculum dextrum eius; brachium eius ariditate siccetur, et oculus dexter eius tenebrescens obscuretur».
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible