Πρὸς τὸν πατριάρχην Ἱεροσολύμων Κύριλλον 9 ἀπριλίου 1851

Χριστός ἀνέστη!

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν ἐστὶ δωτὴρ πάντων τῶν ἀγαθῶν σωματικῶν τε καὶ πνευματικῶν τοῖς πιστεύουσιν εἰς αὐτόν. Αὐτὸς λοιπὸν νὰ ἐπιχωρηγήσῃ ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ τῇ ὑμετέρᾳ μακαριότητι καὶ δι’ αὐτῆς καὶ τῇ ἡμῶν ἀναξιότητι. Δὲν ἀμφιβάλλω, ὅτι ἐμάθετε περὶ τὴν εἰς Αἴγυπτον καὶ Σινᾶ ὁδοιπορίαν μας, τὴν ὁποίαν εύτυχῶς πως ἐκτελέσαμεν εἰς τὸ περασμένον ἔτος. Μετὰ τὴν εἰς Ἱεροσόλυμα ἐπιστροφήν μας ἕνεκα διαφόρων ἐμποδίων δὲν ἠδυνήθην νὰ γράψω πρὸς ὑμᾶς ἐγκαίρως, ὑστερώτερων δὲ μ’ ἐπίασε βαρυτάτη ἀσθένεια· ὅμως ὅτι παρέλειψα περιστατικῶς νῦν ἀναπληρόνω εὐδιαθέτως καὶ σπεύδω νὰ σᾶς προσφέρω τὸ υἱϊκόν μου σέβας, ἐφοσίωσιν καὶ παντοτεινὴν προθυμίαν εἰς τὸ ὑπηρετῆσαι πρὸς ὠφέλειαν τῶν πλησίων μου ἐν τῇ ὑμετέρᾳ παρουσίᾳ. Τὴν αὐτὴν διάθεσιν ἔχουν καὶ πάντες οἱ οἰκειακοί μου. Συχνάκις ἀναφέρομεν ἡμεῖς τὸ περιπόθητον ὑμέτερον ὄνομα οὐχὶ μόνον εἰς τὰς ἀκολουθίας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς οἰκειακὰς συνδιαλέξεις. Σεβόμενοι τὸ ἄτομόν σας ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἔχητε διὰ πάντοτε εὐτυχὰς προόδους εἰς ὅλας τὰς ἐπιχειρίσεις σας. Παρηγορητικὸν εἶναι δι’ ἡμᾶς τὸ νὰ μανθάνωμεν, πῶς σκοπεύετε νὰ συστήσητε σχολεῖον τῶν κορασίων ἐν τῇ ἁγίᾳ πόλει. Παρηγορητικὸν εἶναι τὸ νὰ βλέπῃ τις τὰς τε προόδους τῶν ὑμετέρων ὑποτρώφων ἐξ Ἀράβων καὶ τὴν πατρικὴν πρόνοιαν εἰς καλιτέρευσιν αὐτοῦ τοῦ ἱεροφροντιστηρίου, ἐκ τοῦ ὁποίου μὲ καιρὸν ἐξελεύσονται ἄριστοι διδάσκαλοι καὶ ἱερεῖς. Ἀναμφιβόλως ὑμεῖς σκέπτεσθε καὶ διὰ τὴν καλιτέρευσιν τῆς ἡμῶν οἰκήσεως εἰς τὴν μονὴν τῶν Ἀρχαγγέλων. Ὅσον τὸ κατ’ ἐμέ, πάντων ὀγρηγορώτερον, εὐκολώτερον καὶ οἰκονομικώτερον, νὰ κάμουν ἐπιδιόρθωσιν εἰς τὰ ὁποῖα κελλία ἡμεῖς ζῶμεν τώρα, νὰ ὑψωθῶσι αὐτὰ δύο ἢ μιάμυσι πήχυ, κάμνοντας ταβάνια σανιδαίνια καὶ σκέπην τουβλίνην, νὰ ἐδαφιασθῶσι μὲ σανίδια καὶ ἀνανευθῶσι αἱ θύραι καὶ παράθυρα, δι’ ἐμὲ δὲ νὰ κτισθῇ ἕνας μεγάλος ξύλινος ὀντὰς εἰς διεύθητον γραμμὴν πρὸς Βορρᾶν. Ἐπεὶ τὰ δύο μου κελλία ἀναγκάζομαι διὰ νὰ τὰ δώσω τὸν Νικόλαον Κριλόβ, ὅστις μὲ λύπην μου ἐκωφάθη ἀπὸ τὴν ὑγρασίαν εἰς τὰ δύο του σπήλαια. Κάμνετε χάριν, δέσποτα ἅγιε, ἀπερίψετε τὴν ἰδέαν τοῦ νέου οἴκου, διότι πρέπει πολὺ προσμονὴ, καὶ διορθώσετε τὰ αὐτὰ κελλία, εἰς τὰ ὁποῖα ἡμεῖς κατοικοῦμεν, ἀλλὰ διορθώσετε αὐτὰ πρὸς εὐαρέστησίν μας καὶ ἁρμόδιον οἴκησιν. Ὑμεῖς γινώσκετε, ὅτι τὸ ταμεῖον τοῦ παναγίου τάφου δὲν θέλει εἰς τὸ παραμικρὸν βλαφθῇ παρ’ ἡμῶν, ἡ καλιτέρευσις τῆς ἰδικῆς μας κατοικίας θέλει ἐκτιμηθῆ εἰς Βορρᾶν μὲ ἐξαίρετον εὐαρέστησιν. Ἐὰν λοιπὸν δέχεσθε ἀσμένως αὐτὴν τὴν παράκλησίν μου, μεσολαβήσετε παρὰ τῆς ὑψηλῆς Πόρτας ἄδειαν εἰς μερεμέτισμα ὅλου τοῦ μοναστηρίου, ἐμπερικλείουσαν καὶ τὸν ναὸν αὐτοῦ. Ἐξ ἐναντίας δὲ ἐὰν δὲν εὐγνωμονεῖτε νὰ ἀνακινήσητε τὴν μονὴν, τουλάχιστον νὰ μὲ εἰδοποιήσητε περὶ τούτου, ὅπως λάβω πρόνοιαν διὰ τὸν ἐλλείποντα καιρὸν εἰς Ἱεροσόλυμα ἐμμονήν μου, καθότι ἀδύνατόν ἐστι νὰ διαμένω τοῦ λοιποῦ εἰς τοιαῦτα ὑγρὰ σπήλαια καὶ ἐξαιρέτως τὸν χειμῶνα.